De laatste (hopelijk) winterprik heeft het hem gedaan. Een ooronsteking en darmpjes die wat rommelen en de longen die wat rochelen ... Na een fles antibiotica, hoestsiroop en druppels symbioflor ben ik er zo goed als helemaal door. Ik ben nog niet verlost van mijn snotneus. Nu ja, da's het minste. Alhoewel, ik hou er helemaal niet van dat mama en en papa mijn neus spoelen.
Ik hou enorm van buiten spelen. Vandaag heb ik een vliegtuig zien over vliegen. Ik moest nogal kijken en wijzen. Mama heeft me een trucje geleerd. Als ik buiten val, dan moet ik gewoon opnieuw opstaan en mijn handen eens tegen elkaar wrijven en/of klappen en dan kan ik weer verder spelen. Dat is toch veel makkelijker dan ik zou moeten wenen en naar mama lopen zodat zij mijn handen kan schoonwrijven.
Het lukt me nog niet om alleen buiten te spelen. Mama en/of papa moeten er ook zijn. Nu ja, samen is gezelliger, hé!
Het is welletjes geweest. Intussen weet ik wel wat kou en sneeuw is. Ik hou toch meer van de zon. Vorig weekend zijn we gaan wandelen in de sneeuw. Brr, allemaal heel leuk en plezant, zolang je niet valt. Ik vind het helemaal niet leuk om dik ingeduffeld te zijn: dikke jas, muts, kap, handschoenen. Pff! Zo'n gedoe!
Nog even en dan is het weer zomer. Ik (en mama) kijk er al naar uit!
Ik denk dat we Murphy op bezoek hebben. Neen, niet Eddy Murphy, maar Murphy van in de wet van Murphy. De laptop is gecrasht. Blijkbaar zou er schade zijn aan de hardware, met als gevolg dat we alle gegevens kwijt zijn. Dus alle foto's die nog niet overgezet waren naar de externe harde schijf (en het zijn er heel wat) zijn foetsie. Gelukkig heeft mama reeds mijn foto-album 'mijn 1e levensjaar' afgedrukt.
Waarschijnlijk is er een toestel in de living of garage met kortsluiting, want het electriciteitscircuit van de living en garage valt regelmatig uit. Het is wel heel bizar, hoor. Meestal ligt alles al minstens 2u aan vooraleer de stop springt. Gisterenavond hebben we geen problemen gehad. Verklaar dat maar eens. Mama en papa kunnen het probleem niet vinden. Wie weet kan opa Johan dit wel?
Mama liep deze week een beetje zenuwachtig. Ze heeft examens. Mama en examen-stress, dat is geen zo'n leuke combinatie.
Ik loop ook weer rond met verschillende blauwe plekken op m'n voorhoofd. Om de een of andere reden vind ik het leuk (alhoewel, de traantjes zijn er niet minder om) om tegen van alles te lopen: de hoek van de tafel, tegen een deur die open staat, tegen de muur. Ik ga toch een beetje beter uit m'n ogen moeten kijken.
@ Murphy: het is welletjes geweest, nu mag je een ander gaan lastig vallen, hoor.
De afgelopen 2 maanden heb ik niet veel gepost, omdat ik het druk, drukker, drukst had.
Ik kan in de zetel klauteren - mijn woordenschat is uitgebreid: nog, appel, papa, kaka, pa (opa) - ik zeg nog niet super veel, maar ik begrijp quasi alles - ik kan al zelf uit een bekertje drinken - mijn lepel naar mijn mondje brengen - ik ben een deugnietje. Ik ben zo nieuwsgierig en leergierig dat ik alle lades opentrek, aan de kerstboom wil komen.
Op maandag 5 december ben ik even in het ziekenhuis geweest. Op zondag was ik met mijn mondje op de salontafel bij oma & opa Tielt gevallen. Ik had heel veel verdriet en kon alleen maar getroost worden met mijn tutje. Mama mocht niet in mijn mondje kijken. Later die namiddag at ik picknickjes en moest ik weer hard huilen. Toen zag mama bloed. Op maandagochtend ben ik opgestaan met een raar mond en dikke lippen. Na een telefoontje met de tandarts zijn we naar het ziekenhuis gegaan om na te gaan dat mijn tandjes niet beschadigd waren. Tot nu toe heb ik er geen last meer van. Laat ons hopen dat het zo blijft.
Mijn mondje is al goed gevuld met tandjes. Je bent gewaarschuwd: ik zou geen vinger meer geven om aan te sabbelen. Plus een mals stukje vlees gaat er bij mij altijd in.
Ik wil zelf! Ik kan het nog niet met zoveel woorden zeggen, maar ik denk wel dat ik dit genoeg probeer duidelijk te maken. Ik roep, ik gooi, ik smijt mezelf, ... Zo stond gisteren het bos in rep en roer omdat ik mijn willetje niet kreeg. Ik ben aan peuterpuberen!
De lieve momenten hebben de overhand op deze driftbuien. Ik geef knuffeltjes, gooi zoentjes en kom zoentjes geven (al is dit dan met open mond).
Ik ben beloond voor mijn stappen. Ik heb een paar schoenen gekregen: maatje 20. Het was natuurlijk wat onwennig om die dingen aan mijn voeten te hebben en dat maakt lawaai als je er mee stapt, maar na een paar stappen was ik al grote fan. Leuk, hoor.
Meestal val ik na een paar stappen op mijn poep en ga ik over op kruipen, want dit gaat nog altijd veel sneller. Mama en papa hebben het al geprobeerd op film vast te leggen, maar ze zijn te traag. ;-) Misschien lukt het hun wel als ik een ietwat langere afstand afleg of ze moeten maar rapper zijn.
Ik meet 78cm en ik weeg 10,170kg. Vooral die 170gr is belangrijk! Mijn hoofdomtrek meet 48,2.
Ik heb in elke arm een spuitje gekregen. Het deed geen deugd. Mijn boos zijn en verdriet was op slag vergeten toen ik een koekje kreeg. ;-) Normaliter ben ik van die akelige spuitjes af tot ik 6 jaar ben. OEF!
Ik word een grote jongen. Ik ben al een heuse peuter!
Sedert dinsdag maak ik koorts. Ik heb al enkele maal 39,5° gehad. Mama vond het wel welletjes en een bezoek aan de dr. kon niet uitblijven. Het verdict: oorontsteking. Ik zou naar het schijnt een hoge pijndrempel hebben, want ik ween niet perse als men mij neerlegt en slapen gaat wonderwel goed. Ik slaap zelfs meer dan anders. Er is nog niet zoveel tijd voorbij dat ik medicatie moest nemen tegen impetigo en alweer staat er een dozijn medicatie op me te wachten. En ze smaken helemaal niet lekker. Mama zou beter een spaarkaart vragen bij de dr. (bij de apotheek heeft ze al eentje (maar ze mag hem dan niet vergeten))
Helaas zijn we van een kale shopping-tocht teruggekomen. Geen schoentjes gevonden. Nu ja, niet helemaal kaal, want we hebben geen schoentjes gekocht, maar wel kousjes. Ik ben wel slimmer van ons uitje geworden. Ik heb maatje 18,5.
Ik voel me nog wat onwennig in het muizennest. Deze week heb ik al veel traantjes gelaten. Het afscheid nemen valt me zwaar, ik ben niet langer de 'oudste' van de groep, ik mis de begeleidsters van Janbebejan. Gelukkig is er toch al evolutie te merken. Op di en do was ik nog ontroostbaar, en op vrijdag heb ik amper een 5-tal minuten geweend om daarna flink te spelen, eten en slapen. Vanaf volgende week zal er weer meer regelmaat zijn in mijn bezoeken aan de crèche, waardoor ik hopelijk weer graag naar de crèche zal gaan.
Vrijdagochtend (5 augustus) ben ik wakker geworden met 3 muggenbeetjes op het gezicht. Zaterdag waren deze beetjes al groter. Op zondag kwam er vocht uit. Deze muggenbeetjes waren dus geen muggenbeetjes, maar blaasjes.
Op maandag-NM heb ik, samen met oma (mama moest werken), een bezoekje gebracht aan de dr. De diagnose: impetigo (ook wel kinderzeer of krentenbaard genoemd). Het is een meestal tamelijk onschuldige, maar besmettelijke, infectieziekte die wordt veroorzaakt door bacteriën. Ik word behandeld met een antibioticazalf die 2x per dag moet aangebracht worden. Ik vind dit helemaal niet leuk. Ik kronkel en draai, maar het mag niet baten, want mama en papa zijn wel zo leep om met z'n twee dit zalfje aan te brengen. Ik moet ook druppeltjes en homeopatisch water (granulen zijn er in opgelost) drinken om mijn weerstand wat aan te sterken.
Omdat het zo besmettelijk is, heeft mama al mijn speelgoed ontsmet met dettol. Het hele huis 'stonk' er naar. Ook mag ik voorlopig niet naar de crèche.
Soit, het is niks blijvend, maar het is toch leuker om 'gezond' te zijn.
Sedert deze week trek ik me op. Ik heb al ondervonden dat het niet gelijk is waar ik me aan op trek. De zetel is hiervoor een ideaal object, maar mijn curverbox met speelgoed niet ... hebben jullie al een idee wat er gebeurd is? :-s
Sinds kort kan ik enkele stappen zetten terwijl mama (of iemand anders) mijn handen vast houdt, maar meestal wil ik vlug terug zitten, want kruipen gaat toch veel sneller.
Jullie zullen dus nu nog meer ogen op jullie poep mogen hebben.
Ik ben al een grote jongen. In de crèche denkt men er ook zo over, want na het verlof verlaat ik het groepje 'janbebejan' en schuif door naar de groep 'muizennest'.
Hopelijk is dit niet letterlijk, stel dat ik straks tussen de muizen moet spelen. :-s
Morgen is dus mijn 'laatste' dag in het groepje 'janbebejan'. Niet getreurd, want ik zal ze wss nog wel zien aangezien alle groepjes in één gebouw gehuisvest zijn. De 'nieuwe' kinderbegeleidsters zien er ook wel lief en leuk uit.
Ik meet 72cm en weeg 9kg190. Ik zit iets onder het gemiddelde, maar ik volg mooi mijn eigen curve, dus dit is ideaal. Het is eigenlijk niet moeilijk dat ik 'klein' ben, want mama is niet groot en papa is tot aan z'n 18e ook altijd bij de kleinsten geweest. Hij heeft dan een grote scheut gehad, waardoor er hoop is dat ik toch ook een stuk groter zal zijn dan mama
Ik hou niet van een bezoek aan K&G. Ik moet al mijn kleertjes uit doen, op de weegschaal, bij de verpleegster word ik in de 'meetbak' gemeten en wordt mijn hoofdje gemeten en dan moet ik nog eens bij de dr. Pff, wat een gedoe!
Ik heb 2 spuiten gehad. In elke arm één. Het deed alleszins geen deugd en ze zullen het geweten hebben, want ik heb mijn keelgat open gezet. Gelukkig zat ik op de arm van mama en mocht ik erna mijn tutje. De volgende keer staat er weer een spuitje gepland. Na deze ben ik dan (voorlopig) verlost van spuitjes. OEF!
Ik ben al 1 jaar! Het jaar is voorbij gevlogen. Op dit ene jaar heb ik al veel geleerd: dingen met m'n ogen volgen (en later met m'n ganse hoofd en lichaam), rollen, kruipen, brabbelen, spetteren ... en te zeggen dat ik nog zoveel moet leren, maar alles op z'n tijd.
Ik ben serieus in de watten gelegd geweest op m'n verschillende feestjes. Veel knuffels en zoenen, lekkers en ook veel cadeaus: trekdiertje, badboekje dikkie dik, houten figuurdoos, loopwagen, kleren en pyjama's, kaartjes, zwembadje (2), een heuse muziekset, bumba stapelblokken, een monstertruck, duplo politiewagen, voelboekjes en prentenboekjes, ... (als ik nog iets vergeten ben, dan mag je het me niet kwalijk nemen). Dank u wel! Ik zou wel elke dag willen verjaren. ;-)
Hoewel deze verwennerij zou op d'n duur ook wel vervelen, maar zo af en toe echt in de watten gelegd worden is wel fijn.
Mijn eerste verjaardag is in zicht! Dit vraagt om 'party'. Dit WE was deel 1 en deel 2 gepland. Op zaterdag zijn tante Angi en tante Sarah langs geweest. Vandaag (zondag) vierde ik samen met Ian, Lucas en Senne, Simon. Het leuke aan verjaardagen is cadeautjes krijgen. Bij deze, bedankt!
Ik kijk al uit naar mijn eigenlijke verjaardag en het volgende feestje.
Mijn haartjes zijn voor het eerst gekapt, meer bepaald getondeusd. Ik moest zelf eerst nog wat wennen, hoor. 's Avonds op de schoot bij papa zat ik te voelen waar mijn haartjes waren gebleven. Het moet gezegd zijn, het is mooi. En dit vlak voor mijn 1e verjaardag, zal ik weer mooi op de foto's staan. ;-)
Ik val al zittend in slaap, waardoor ik dubbeltoe zit. Best wel pijnlijk voor mijn rugje en nek, maar gelukkig heb ik een attente mama en papa die nog eens komen kijken in mijn bedje en me dan op m'n rugje leggen. Ze halen me 's morgen uit bedje en vinden me in de raarste posities en/of locaties. Zoals:
Ik zit op handjes en knietjes op zoek naar m'n tutje, maar ik ben nog half aan het slapen.
Ik lig met m'n hoofd waar eigenlijk mijn voetjes moeten liggen.
Ik lig horizontaal aan het hoofdeinde, m.a.w. m'n hoofd en voetjes duwen tegen de spijltjes.
Ik heb al verstrengeld gezeten in mijn slaapzak: mijn voetje zat door mijn okselgat
Het is eigenlijk niet zo gek dat ik een 'wrikkelaar' in bedje ben, want zowel mama als papa hebben nog geslaapwandeld, zijn ook 'wrikkelaars' en praten af & toe in hun slaap.
