Terwijl eeuwige rollers non-stop schuim spuwen op die vlakte van zeezand, genieten wij in de schaduw verdoken, van onze leesboeken vol droomwereld. Mirissa heeft een zeer mooie baai, halfrond uitgevreten op het land, en zeer populair bij vele toeristen. De bus heeft ons hierheen vervoerd voor een daguitstap. De postkaartachtige inham bekoort ons onmiddellijk. Heerlijk zwemmen in het warme zeewater, zonder hindernissen van rotsen noch riffen, zacht dichtgeslibt met fijn wit zand. Op het einde ligt een rots in de zee met een trap, eens een natuurlijke nestelplaats voor groene parkieten, maar met de tsunami van 2004 grondig vernield. In de namiddag barst een onweer los als dweilen met de kraan open. We vinden een ideale schuilhut onder een afdak met veel info over de zeeschildpadden. Op het strand staan verschillende houten rekken waartussen de broedsels beschermd worden van deze 230 miljoen jaar oude diersoort. Regelmatig sleept een schildpad zich hier aan land in de nacht om tot 120 eieren te leggen. Voor de lokale bevolking geldt er een nachtelijk strandverbod want schildpadeieren zijn lange tijd een plaatselijke lekkernij geweest. Er is zelfs politiebewaking !
Het dageinde wordt uitgekleed met de observatie van een slaapeiland voor duizenden vogels. Ze komen vanuit alle richtingen massaal aanvliegen in een oorverdovend gekwetter. In de overgang tussen licht en donker spoken heel wat witte reigers over de waterlijn van de rivier die even verderop uitmondt in zee. Bleek als witte lakens nestelen ze zich in lage bomen op de oevers, speelvak voor krokodillen die vanavond helaas spijbelen. Myrnas stormen aan in groot kabaal en zwarte kraaien krassen de avondschemering stuk in repen opwinding voor het slapengaan. We zaklampen terug als we plots gegriezeld worden aan een donkere boom. Tientallen vleermuizen wriemelen tussen de takken in een bui van slapeloosheid. Er zitten ook heel wat vliegende vossen bij, die als kleine apen onderste boven over neerbuigende takken klauwen. Wat een spektakel. Wat een leuk bedverhaal. We slaapwandelen nu opgewonden terug naar Lotus Guesthouse voor een nachtje meer onder onze zoemende plafondventilator.
Het strandje van Polhena schenkt ons onbaatzuchtig heel wat bekijks. Regelmatig rijden dampende bussen binnen die zich moeizaam parkeren op het zand zelf. Dan braken ze horden scholieren uit die joelend de zee inrennen in schooluniform. Of de dag daarop is het de beurt aan de monniken om in het wijwater te komen spelen. Zandkastelen bouwen, daar hebben ze geen handen naar, zo gekromd deze zijn van urenlang dagelijks gebed. Enkele speelgoedkarren met snoepbollen doen daarentegen gouden zaken want in de tempels liggen enkel oude geschriften en potjes wierokende olie. Niet alleen wij likkebaarden van de vrolijke taferelen. Omgekeerd lachen de Singalezen zich te pletter met ons bleek velletje. Kleinere kindjes daarentegen uit het armere en afgelegen binnenland deinzen terug of zoeken tranend beschutting bij moeder als die spookachtige witbuiken te dicht in hun nog beperkt leefwereldje rondheksen.
We treinen terug in de tijd naar midden achttiende eeuw. De Hollanders trokken toen in Galle een fort op in opdracht van de Verenigde Oostindische Compagnie, het raakpunt met mijn lijvige historische roman van de eerste vakantiehelft. Deze plaats zou zelfs een bijbelse stad geweest zijn onder koning Salomon en Saba, zijn echtgenote. We dompelen ons werkelijk onder in de koloniale sfeer van toen. Galle is unesco werelderfgoed en heel wat gebouwen zijn stijlvol gerestaureerd. De Hollanders hebben een diepgaande afdruk nagelaten in Sri Lanka, wat we ook op de kalender terugvinden want vele maanden hebben een Nederlandse naamgeving. We bezoeken een museum en bewonderen de originele waterput van destijds.
We treinen terug in de tijd naar midden achttiende eeuw. De Hollanders trokken toen in Galle een fort op in opdracht van de Verenigde Oostindische Compagnie, het raakpunt met mijn lijvige historische roman van de eerste vakantiehelft. Deze plaats zou zelfs een bijbelse stad geweest zijn onder koning Salomon en Saba, zijn echtgenote. We dompelen ons werkelijk onder in de koloniale sfeer van toen. Galle is unesco werelderfgoed en heel wat gebouwen zijn stijlvol gerestaureerd. De Hollanders hebben een diepgaande afdruk nagelaten in Sri Lanka, wat we ook op de kalender terugvinden want vele maanden hebben een Nederlandse naamgeving. We bezoeken een museum en bewonderen de originele waterput van destijds.
Vijf uur in de namiddag. Ik schroef mijn fles arak terug dicht als Hilde een voornemen lanceert om nog eens te stranden aan zee. Hier vlakbij Lotus House. Haar ideeen bleken al meermaals heel succesvol. Ik ruil mijn aperitief rijstbrandewijn voor een slok brak zeewater en trek de snorkelbril over mijn hoofd. Na enkele slagen crawl en wat zoekwerk zuip ik van de onderwaterfles aan het zeebanket van verse vis. Terugpeddelen nu, langzaam aan want tegen de sterke stroom. Hilde staat al opgewonden te springen in de branding met haar rok half nat. Sapristie... Ik heb net een voorbijzwemmende schildpad gemist ! We blijven lange tijd samen op uitkijk. Daar komt hij weer even boven om adem te happen... Ik spring terug in zee die richting uit. En ja, vlakbij duikt het geelgroene hoofdje weer op als een periscoop. In zijn zwart oogje lees ik kippevellend de vraag wat ik hier in godsnaam kom doen. Straks eieren leggen op het strand zoals jij, schuddebol ik het zout uit mijn natte haren...
Aan een rechthoekig opgetrokken bassin van rotsblokken slaan we ons kamp op. Een golflaagje zout bruiswater, een poep hoog, is de ideale yacuzzi in een sauna van flauw bedompt zonnelicht. Hilde speelt een enthoesiaste cineast en ontrolt een tropisch draaiboek paradijselijk op facebook. Twee jonge vissers laten zich niet afleiden door onze ster in bikini en zwiepen hun buigzame stok in het zilte nat. Onze middag glijdt voorbij als een schuimkop op de zeelijn. Deksels, dat is hier wondermooi. De hemel lijkt niet meer veraf in deze blauwe heerlijkheid.
Vandaag reppen we ons naar een verlaten strand dat ik de dag voordien had opgemerkt tijdens een looptraining. Het oogde toen de moeite waard voor verdere ontdekking. Net voor een prachtig privaat domein helpen jonge gasten, die daar enkele maanden verblijven in een afgelegen boshuisje, ons verder met de aanwijzing van de richting om langsheen het landgoed te trekken. We moeten de steile helling op, die het strand afsluit als een verdedigingswal. Rolkeien en bolsteentjes maken het niet makkelijk. Een lang yucablad met doornen haakt in mijn hand. Boven komen we uit aan een tempel. We slaan af op een paadje dat naar het volgende strand leidt en botsen dromend op Robinson Crusoe. Enkele vissersbootjes hebben zich in de schaduw gevestigd van een boom met rare vruchten die op schildpadschalen lijken. Daar keren we om.
Na het avondeten slenteren we nog eens naar het strand, gehuld in donkere zwoelte. Enkele vuurvliegjes tekenen lichtcirkels in de zwarte vacht van de jonge nacht. Vanuit haar ooghoeken bemerkt Hilde, een ongelooflijk opmerkzame dame, een duistere schaduw overvliegen die zich in een boom bevestigt. Het heksenuur is aangebroken. Het zware dier verschuift al onderste boven hangend zijn klauwtjes opzij en heel de tak begint schrikbarend door te buigen. Het is een Indische reuzen kalong, ook wel vliegende vos genoemd. Het dier behoort tot de familie van vleerhonden en heeft werkelijk een schrikwekkende vossensnuit. De tak hijgt zwaar heen en weer door het gestommel van het beest. We hebben al verschillende keren een verdroogd exemplaar zien hangen aan elektriciteitskabels, waarin het zich verstrikt heeft. Die hijgen minder maar zoemen meer... Hilde trekt angstig de krullen in als de vampier zich laat vallen en na duikvlucht weer opscheert. Gelukkig eet de reusachtige vleermuis enkel fruit, zoals mango of banaan, en nectar. Het komt vooral voor in Pakistan, India en Sri Lanka. De spanwijdte kan oplopen tot 1, 5 meter. De oudste fossiele resten van deze diersoort dateren van 35 miljoen jaren geleden. Sindsdien heeft het geen noemenswaardige veranderingen ondergaan...
De eerste snorkelbeurt valt wat tegen. Vroeg in de morgen heb je het beste zicht want de zee soest nog na. We deinen zachtjes mee met waterbril en luchtpijp. De tweede waterrit stemmen we af op een eenzame collega verderop. En daar is het raak. Twee rotsen onder water herbergen talrijke vissen, nog in pijama, met allerlei oplichtende felle kleuren. Van klein naar groot. Een breed scala aan tinten van zacht tot fel, van streep tot punt. De visjes keren en draaien, schieten weg, komen terug aangesneld. Wat verderop prijkt een lang banket van steenkelken en rotsschalen. Als het ware uitvergroot en versteend bekermos. Een voortdurende kleursverandering van esmeraldgroen tot turkooisblauw. Robijnrode koralen en kardinaalspaarse stekelvingers. Adembenemend. Akkoord, we zijn hier niet in de Rode Zee noch op de Maldiven, maar we zijn toch uiterst tevreden met dit onderwaterballet. Elke ochtend vanaf halfacht zullen we hier voortaan twee uur lang op onze buik drijven om te genieten van dit reuzenaquarium met de neus tegen de waterspiegel geplakt... Een koraalrif ontgoochelt nimmer.
Vanaf het moment dat je de bezige verkeersas A2 afslaat, verlaat je de drukte. Polhena schuilt zich tussen het groen en is nog erg intact. Elk huis heeft een rijkelijke tuin. De voormiddagwandeling rijgt strandlandschappen als prentbriefkaarten aan een fotogeniek parelsnoer. Onze voetafdrukken in het zand verdrogen snel onder een stralende zon tot een korrelige schelp van verwondering over het natuurschoon. Met een eeuwenlang ritme omvangen stuurt de oceaan de ene roller na de andere op het inzakkende loopzand aan de voet van kokospalmen. Hier graven we ons in voor de volgende twee weken !
De vraag brandt voortdurend op onze lippen. Daar is geen zonnecreme voor beschikbaar. Hilde heeft Polhena vooraf uitgestippeld als rustplaats. Is het daar rustig ? Is het daar wel mooi om twee weken rond te hangen ? De vlakbij gelegen stad, op slechts een drietal kilometer verontrust ons zeer... Genadeloos gooit de bus ons eruit. Nog twee kilometer te stappen nu tot Sabine haar guesthouse waar we naar gemaild hebben voor beschikbaarheid en liggeld. Een tuktukker komt voor de tweede maal langsrijden en slaagt er wonderwel in om mijn afweersysteem tegenover opdringerige toeristenvissers te ontmijnen. Poeslief gooit hij zijn hengeltje uit en uiterst beleefd vraagt hij of we zijn kamertje eens willen zien. Is dat voor mij bedoeld of aan Hilde gericht ? Tot mijn eigenste verbazing gooi ik rugzakken af en decoreer ik mijn schat tot bewakingsagent. Sapristie, de splinternieuwe kamer, de uiterst aantrekkelijke prijs, de dagelijks aangeboden pot ontbijtkoffie, de nabijheid van het strand,... Dat wordt met stip de nieuwe nummer 1 in onze Singalese hitparade ! Lotus guesthouse. Sorry Sabine ! De eigenaar biedt ons alvast een welkomstavond aan om niet te vergeten. Samen met een Frans koppel, dat al vanaf half september op stap is, bouwen we aan ons eerste feestje met op barbecue gegrilde vis. Net voor slapen gaan nog even op jacht naar een bliksemsnelle kakkerlak die als illegale verstekeling in mijn rugzak meegereisd is vanuit het vuile tempelhok... Maar dat kan deze keer onze pret niet deren : hier wil Hilde langer blijven dan een nacht ! Slaapwel.
Net vertrokken en al de eerste stop. De conducteur springt van de bus, holt naar een tempel en foefelt wat geld in een brievenbus. Vervolgens vouwt hij vlugjes zijn handen tot een schietgebed voor behouden vaart. Hij moet zijn compagnon aan het stuur door en door kennen want we zullen goddelijke bescherming nodig hebben. Op blote voeten dolt de chauffeur met zijn pedalen. Zijn toeter kent geen rust. In Europa wil elke bestuurder de bus steevast voorbij scheren, hier net omgekeerde... We bereiken het vlakke polderland. Rijstvelden halmen voorbij en een beschermd moerasgebied goochelt met mooie plassen. Een immens zoutwinningsgebied kondigt de nabijheid van de zee aan. Deze streek werd in 2004 het zwaarst getroffen door de tsunami. De Chinezen snelden ter hulp en zijn begonnen aan de totale verminking van het landschap. Ze leggen een nieuwe grote haven aan voor tankerschepen. Zonder enige vorm van ecologisch respect zijn ze begonnen aan wat zij vooruitgang noemen : indrukwekkend brede toegangswegen, reusachtige windmolens, een torenhoog flatgebouw, een gigantisch business center. Met spleetogen kan je onmogelijk verder zien dan je neus lang is... want er wonen hier maar een scheet vol bananentelers en rijstboerkes ! De eerste badsteden vallen tegen want ze liggen vlak naast de zeer drukke A2, die de zuidkust openspert richting inspecteur Colombo,hoofdstad van Sri Lanka, de parel van de Indische Oceaan. Wat brengt onze dagbestemming aan moois ?
Na onze leuke wandeltocht in de periferie van Yala National Park lopen we nog effie aan bij het tempelcomplex in het uitgestrekte park. Daar is volop het ochtendritueel aan de gang. Talrijke mensen voederen de vissen die in massa aanzwermen. Iets dergelijks hadden we ook al in Thailand aanschouwd nabij een heiligdom van Old Sukothai. Verderop in een rivier zuiveren mensen zich zondenvrij. Ziet het water er daarom zo vuilbruin uit ? We haasten ons dan naar de bushalte voor de volgende etappe : de langverwachte, maandenlang naar uitgekeken, exotische stranden... Het rustpunt bij uitstek van onze lange rugzakvakantie !
De al rijke verzameling dierenplezier van de voorbije weken wordt uitgebreid met enkele nieuwe waarnemingen als we een viertal uren rondstappen in het grensgebied van Yala National Park. Een hagelwitte aap ontkalkt het nog halfduister dagbegin. Een klein hertje dwarst het wandelpad. Als met een fluostift zipzipt een ijsvogel een knalblauwe duikstreep in een plas en er weer uit. In de bomen wemelt het van een familie langoeren, afgeleide naam uit het Hindi wat lange staarten betekent. Deze acrobatische apen zijn erg mooi met hun zwarte kop en zilverwitte kruin en baard. Overal kruipen tientallen pauwen in een kokette galanterie van breedwaaierende pluimstaarten. Aan een meer houden we halt voor een kijkje. Daar ontwaren we beiden verderop gewemel in het hoge gras. Een olifantjong ? We hollen er op aan. Een karbauw met twee halfwassen kalveren. Pas op ventje, die kunnen aanvallen ! Ik moet jandorie nog mijn zevenmijlslaarzen optrekken om ze te kunnen inhalen voor een kiekje... Deze Aziatische waterbuffel is een bedreigde diersoort en zorgt voor een hoogtepunt van onze voetsafari.
We reppen ons naar het tempelpark waar een avonddienst wordt gehouden. Een goeroe is diep weggezakt in een meditatie of doet hij gewoon een dutje ? Aan een ketting wordt een jonge olifant rondgeleid, knielend voor elke glazen kapel. Het oranje kleed van een monnik zakt halvelings open en openbaart een maagdelijke mannenborst. Als de avondklok wordt ingesteld, stromen de pelgrims massaal toe. In hun handen dragen ze schotels met opengesneden fruit. De goden zouden naar het schijnt erg gesteld zijn op fruitgeuren. Binnen in de Hindoetempel ritsen de kerkleiders de beste brokken eruit voor zichzelf. Zouden die echt elke dag opnieuw fruitpap eten ? De rest van de schalen wordt snel weer teruggegeven aan de bedevaarders, die eenmaal terug buiten zich tegoed doen aan gezegende ananas of gewijde banaan. Er zijn er ook die een kokosnoot geofferd hebben. Die willen de tandeloze goden blijkbaar niet. De gelovigen smakken vervolgens de noot in een kuil met de bedoeling ze met een gooi te breken. Dat brengt dan voorspoed mee en levensgeluk... Jammer dat de schalen zo hard zijn !
We checken in Kataragama een oud gastenhof in. Vieze kamer vraagt om een spartaanse herscholing van de gedachten en het gevoelen. Na het tweede luik van onze vakantie in de regenwouden van het centrale bergmassief doorgebracht te hebben, schakelen we nu weer om naar zomertijd voor het laatste hoofdstuk Sri Lanka. Kataragama is het tweede belangrijkste bedevaartsoord van het land. Na de Adamspiek met de ellenlange wachtrij op de trappen, een bizarre maar exceptionele ervaring. Deze keer valt het wat tegen. Het lijkt meer op een religieus attractiepark. Een wirwar van kleine tempels van verschillende godsdiensten. Ook hier heel wat kraampjes met speelgoed en lekkernijen. Maar vooral talrijke fruitstalletjes.Een olifant, heilig dier voor de boeddhisten, denkt er het zijne af en schudt voortdurend zijn hoofd heen en weer. Aan een pagode is het een drukte van jewelste. Heel veel pelgrims hier, grinnik ik, en druk een nieuwe shot in het fotohokje van een groep bananeneters. Na een snelle douche op de kamer, beleven we een invasie van kakkerlakken. Hier blijf ik maar een nacht, gruwelt mamie...
Geregeld gaan we eten in een plaatselijk eethuis. Tussendoor bereiden we ook wel ons eigen kookpotje. Kwestie van wat minder pikant en meer groentes. Zo had ik enige tijd geleden een idee om eens een nagerecht uit te proberen dat moeke mij leerde toen ik opgroeiende tiener was. Ik kocht in een winkeltje rijstmeel. Hilde geloofde er niet in. Maar het mengsel van dit fijne poeder met melk en suiker trok inderdaad fel op de griesmeelpudding van moeke. In de volksmond smulpap... Deze namiddag wordt ons leesuurtje voortdurend door een lopende machine onderbroken : onze kotbaas maalt rijstkorrels voor een buurvrouw. Haar taak bestaat erin het poeder te zeven. Deze avond smaakt de smulpap dubbel zo lekker. Morgen zullen we de bergen achter ons laten en dalen we met een lange busrit haarspellend af naar de zuidkust. Eerst bezoeken we nog een tempelcomplex in Kataragama, waar we overnachting zoeken in het klooster tussen de pelgrims. Wellicht zonder internet ?
Onze dag begint uitstekend als we via mail vernemen dat onze Hans geslaagd is van zijn eerste proeven technologie. Proficiat man ! Kleine Adam is een geliefde heuvel bij vele toeristen. Genoemd naar zijn grotere broer, twee weken geleden beklommen, die ik verkeerdelijk de hoogste berg van Sri Lanka heb genoemd. Deze hier in Ella is eerder een molshoop voor slaapwandelaars, een bedevaart voor slenterende bleekneuzen, die zich op de Meir wanen van de Scheldestad en van de ene naar de andere vitrine sleffen met mooie landschapsposters gedecoreerd. We babbelen naar boven met een jonge gast uit Israel. We rukken verder in de richting van een luxueus holiday-resort met knappe lodges en dromen even weg naar een vakantiedag van een filmacteur. Twee bruinkopbijeneters flankeren een steile afdaling. We zullen wel zelf onze film draaien en stellen ons op aan de Nine Arch Bridge, een indrukwekkende treinbrug, eind negentiende eeuw. Wachtend op het ijzeren monster maken we een Engels praatje met een Vlaming uit Gent die al heel lang werkt in de Chinese afdeling van Agfa.
We toeven lang op dit ontroerend uitzichtpunt. Dan lepelen we voorzichtig van een nieuwe snede rotsgebak en grasduinen we langs de afgrond van Ella Gap naar een tempeltje onder een rotsblok van waaruit Boeddha wezenloos in de dieperik staart naar een andere waterval. Een opkomende groep Duitse wandelaars met gids doen ons van richting veranderen als we vastlopen bij een boskluizenaar met plakhut en moesveldje. Na een lange afdaling horen we ver het hese treingetoeter en dat brengt ons weer op het Juiste Spoor, weg uit de wildernis en donkerte. Honderden witte vlinders warrelen over als sneeuwvlokken in de zomer en brengen levendig ode aan vake zijn afscheidsviering...
