De vraag brandt voortdurend op onze lippen. Daar is geen zonnecreme voor beschikbaar. Hilde heeft Polhena vooraf uitgestippeld als rustplaats. Is het daar rustig ? Is het daar wel mooi om twee weken rond te hangen ? De vlakbij gelegen stad, op slechts een drietal kilometer verontrust ons zeer... Genadeloos gooit de bus ons eruit. Nog twee kilometer te stappen nu tot Sabine haar guesthouse waar we naar gemaild hebben voor beschikbaarheid en liggeld. Een tuktukker komt voor de tweede maal langsrijden en slaagt er wonderwel in om mijn afweersysteem tegenover opdringerige toeristenvissers te ontmijnen. Poeslief gooit hij zijn hengeltje uit en uiterst beleefd vraagt hij of we zijn kamertje eens willen zien. Is dat voor mij bedoeld of aan Hilde gericht ? Tot mijn eigenste verbazing gooi ik rugzakken af en decoreer ik mijn schat tot bewakingsagent. Sapristie, de splinternieuwe kamer, de uiterst aantrekkelijke prijs, de dagelijks aangeboden pot ontbijtkoffie, de nabijheid van het strand,... Dat wordt met stip de nieuwe nummer 1 in onze Singalese hitparade ! Lotus guesthouse. Sorry Sabine ! De eigenaar biedt ons alvast een welkomstavond aan om niet te vergeten. Samen met een Frans koppel, dat al vanaf half september op stap is, bouwen we aan ons eerste feestje met op barbecue gegrilde vis. Net voor slapen gaan nog even op jacht naar een bliksemsnelle kakkerlak die als illegale verstekeling in mijn rugzak meegereisd is vanuit het vuile tempelhok... Maar dat kan deze keer onze pret niet deren : hier wil Hilde langer blijven dan een nacht ! Slaapwel.
Net vertrokken en al de eerste stop. De conducteur springt van de bus, holt naar een tempel en foefelt wat geld in een brievenbus. Vervolgens vouwt hij vlugjes zijn handen tot een schietgebed voor behouden vaart. Hij moet zijn compagnon aan het stuur door en door kennen want we zullen goddelijke bescherming nodig hebben. Op blote voeten dolt de chauffeur met zijn pedalen. Zijn toeter kent geen rust. In Europa wil elke bestuurder de bus steevast voorbij scheren, hier net omgekeerde... We bereiken het vlakke polderland. Rijstvelden halmen voorbij en een beschermd moerasgebied goochelt met mooie plassen. Een immens zoutwinningsgebied kondigt de nabijheid van de zee aan. Deze streek werd in 2004 het zwaarst getroffen door de tsunami. De Chinezen snelden ter hulp en zijn begonnen aan de totale verminking van het landschap. Ze leggen een nieuwe grote haven aan voor tankerschepen. Zonder enige vorm van ecologisch respect zijn ze begonnen aan wat zij vooruitgang noemen : indrukwekkend brede toegangswegen, reusachtige windmolens, een torenhoog flatgebouw, een gigantisch business center. Met spleetogen kan je onmogelijk verder zien dan je neus lang is... want er wonen hier maar een scheet vol bananentelers en rijstboerkes ! De eerste badsteden vallen tegen want ze liggen vlak naast de zeer drukke A2, die de zuidkust openspert richting inspecteur Colombo,hoofdstad van Sri Lanka, de parel van de Indische Oceaan. Wat brengt onze dagbestemming aan moois ?
Na onze leuke wandeltocht in de periferie van Yala National Park lopen we nog effie aan bij het tempelcomplex in het uitgestrekte park. Daar is volop het ochtendritueel aan de gang. Talrijke mensen voederen de vissen die in massa aanzwermen. Iets dergelijks hadden we ook al in Thailand aanschouwd nabij een heiligdom van Old Sukothai. Verderop in een rivier zuiveren mensen zich zondenvrij. Ziet het water er daarom zo vuilbruin uit ? We haasten ons dan naar de bushalte voor de volgende etappe : de langverwachte, maandenlang naar uitgekeken, exotische stranden... Het rustpunt bij uitstek van onze lange rugzakvakantie !
De al rijke verzameling dierenplezier van de voorbije weken wordt uitgebreid met enkele nieuwe waarnemingen als we een viertal uren rondstappen in het grensgebied van Yala National Park. Een hagelwitte aap ontkalkt het nog halfduister dagbegin. Een klein hertje dwarst het wandelpad. Als met een fluostift zipzipt een ijsvogel een knalblauwe duikstreep in een plas en er weer uit. In de bomen wemelt het van een familie langoeren, afgeleide naam uit het Hindi wat lange staarten betekent. Deze acrobatische apen zijn erg mooi met hun zwarte kop en zilverwitte kruin en baard. Overal kruipen tientallen pauwen in een kokette galanterie van breedwaaierende pluimstaarten. Aan een meer houden we halt voor een kijkje. Daar ontwaren we beiden verderop gewemel in het hoge gras. Een olifantjong ? We hollen er op aan. Een karbauw met twee halfwassen kalveren. Pas op ventje, die kunnen aanvallen ! Ik moet jandorie nog mijn zevenmijlslaarzen optrekken om ze te kunnen inhalen voor een kiekje... Deze Aziatische waterbuffel is een bedreigde diersoort en zorgt voor een hoogtepunt van onze voetsafari.
We reppen ons naar het tempelpark waar een avonddienst wordt gehouden. Een goeroe is diep weggezakt in een meditatie of doet hij gewoon een dutje ? Aan een ketting wordt een jonge olifant rondgeleid, knielend voor elke glazen kapel. Het oranje kleed van een monnik zakt halvelings open en openbaart een maagdelijke mannenborst. Als de avondklok wordt ingesteld, stromen de pelgrims massaal toe. In hun handen dragen ze schotels met opengesneden fruit. De goden zouden naar het schijnt erg gesteld zijn op fruitgeuren. Binnen in de Hindoetempel ritsen de kerkleiders de beste brokken eruit voor zichzelf. Zouden die echt elke dag opnieuw fruitpap eten ? De rest van de schalen wordt snel weer teruggegeven aan de bedevaarders, die eenmaal terug buiten zich tegoed doen aan gezegende ananas of gewijde banaan. Er zijn er ook die een kokosnoot geofferd hebben. Die willen de tandeloze goden blijkbaar niet. De gelovigen smakken vervolgens de noot in een kuil met de bedoeling ze met een gooi te breken. Dat brengt dan voorspoed mee en levensgeluk... Jammer dat de schalen zo hard zijn !
We checken in Kataragama een oud gastenhof in. Vieze kamer vraagt om een spartaanse herscholing van de gedachten en het gevoelen. Na het tweede luik van onze vakantie in de regenwouden van het centrale bergmassief doorgebracht te hebben, schakelen we nu weer om naar zomertijd voor het laatste hoofdstuk Sri Lanka. Kataragama is het tweede belangrijkste bedevaartsoord van het land. Na de Adamspiek met de ellenlange wachtrij op de trappen, een bizarre maar exceptionele ervaring. Deze keer valt het wat tegen. Het lijkt meer op een religieus attractiepark. Een wirwar van kleine tempels van verschillende godsdiensten. Ook hier heel wat kraampjes met speelgoed en lekkernijen. Maar vooral talrijke fruitstalletjes.Een olifant, heilig dier voor de boeddhisten, denkt er het zijne af en schudt voortdurend zijn hoofd heen en weer. Aan een pagode is het een drukte van jewelste. Heel veel pelgrims hier, grinnik ik, en druk een nieuwe shot in het fotohokje van een groep bananeneters. Na een snelle douche op de kamer, beleven we een invasie van kakkerlakken. Hier blijf ik maar een nacht, gruwelt mamie...
Geregeld gaan we eten in een plaatselijk eethuis. Tussendoor bereiden we ook wel ons eigen kookpotje. Kwestie van wat minder pikant en meer groentes. Zo had ik enige tijd geleden een idee om eens een nagerecht uit te proberen dat moeke mij leerde toen ik opgroeiende tiener was. Ik kocht in een winkeltje rijstmeel. Hilde geloofde er niet in. Maar het mengsel van dit fijne poeder met melk en suiker trok inderdaad fel op de griesmeelpudding van moeke. In de volksmond smulpap... Deze namiddag wordt ons leesuurtje voortdurend door een lopende machine onderbroken : onze kotbaas maalt rijstkorrels voor een buurvrouw. Haar taak bestaat erin het poeder te zeven. Deze avond smaakt de smulpap dubbel zo lekker. Morgen zullen we de bergen achter ons laten en dalen we met een lange busrit haarspellend af naar de zuidkust. Eerst bezoeken we nog een tempelcomplex in Kataragama, waar we overnachting zoeken in het klooster tussen de pelgrims. Wellicht zonder internet ?
Onze dag begint uitstekend als we via mail vernemen dat onze Hans geslaagd is van zijn eerste proeven technologie. Proficiat man ! Kleine Adam is een geliefde heuvel bij vele toeristen. Genoemd naar zijn grotere broer, twee weken geleden beklommen, die ik verkeerdelijk de hoogste berg van Sri Lanka heb genoemd. Deze hier in Ella is eerder een molshoop voor slaapwandelaars, een bedevaart voor slenterende bleekneuzen, die zich op de Meir wanen van de Scheldestad en van de ene naar de andere vitrine sleffen met mooie landschapsposters gedecoreerd. We babbelen naar boven met een jonge gast uit Israel. We rukken verder in de richting van een luxueus holiday-resort met knappe lodges en dromen even weg naar een vakantiedag van een filmacteur. Twee bruinkopbijeneters flankeren een steile afdaling. We zullen wel zelf onze film draaien en stellen ons op aan de Nine Arch Bridge, een indrukwekkende treinbrug, eind negentiende eeuw. Wachtend op het ijzeren monster maken we een Engels praatje met een Vlaming uit Gent die al heel lang werkt in de Chinese afdeling van Agfa.
We toeven lang op dit ontroerend uitzichtpunt. Dan lepelen we voorzichtig van een nieuwe snede rotsgebak en grasduinen we langs de afgrond van Ella Gap naar een tempeltje onder een rotsblok van waaruit Boeddha wezenloos in de dieperik staart naar een andere waterval. Een opkomende groep Duitse wandelaars met gids doen ons van richting veranderen als we vastlopen bij een boskluizenaar met plakhut en moesveldje. Na een lange afdaling horen we ver het hese treingetoeter en dat brengt ons weer op het Juiste Spoor, weg uit de wildernis en donkerte. Honderden witte vlinders warrelen over als sneeuwvlokken in de zomer en brengen levendig ode aan vake zijn afscheidsviering...
Een nieuwe bestemming, Ella, biedt enkele interessante wandelingen. Onze eerste morgenstond geeft algauw goud in de mond als de verzopen rijstvelden met rechthoekige spiegels de dampen afschudden. Nieuwe plantjes strekken zich geeuwend in de frisse dag. Een vijftal bruine patrijzen rijzen mee op met de zonnespikkels. Aan een donspluimballenboom rillen we van een exclusief optreden. Twee roeste spechten met felrode kam tokkelen in het rond. Een koppel meesachtigen schuwen de kleuren niet in een mengelmoes van geel, oranje en zwart. Ook een zwartkopwielewaal danst foutloos in zijn glansrol. En nog een... Vlak achter de ijzeren spoorbrug duiken we even naar beneden en dan over een waterval via een passerelle. Het intensieve spoorzoeken begint tussen verwarrende paadjes en vernestelde wegjes. Steil omhoog tussen licht verkoolde woudreuzen en blanke eucalyptussen. Regelmatig knerpen stukken schors van deze laatste open. We vinden uiteindelijk het schuifraam van het donker bos aan Ella Rock. Magnifiek panorama van wisselende bergruggen, kromgebogen onder ouderdom, en van zwetende bospanden, uitgeteld van hoge leeftijd.
Een kwetterende weesgegroet van vogelgezang trekt de derde moessondag droog op gang. Sri Lanka is een vogelparadijs. Een kolibri fladdert zijn lang bekje achterna. Aan een Benedictijnerklooster, in 1931 door een Engelse planter opgebouwd, slaan we weer de bushes in. Vandaag komt deze patroonheilige tussenbeide in de slechte weersvoorspelling. Als oude Tamil krijgers sluipen we door het grijzige voorportaal van de wildernis. Tot aan de natte grasplek he makker, fluistert Hilde. Hoe weet ze het toch weer goed te voorspellen. Al van ver horen we een nasaal geroep. Een lang gorgelend keelgeluid gevolgd door kortere kreetjes. De vogel lijkt wel verkouden. Geklemd in klam gras vatten we post. En daar hoog in een boom door mistinval wazig omsluierd.... Keieieik kek kek kek... Een grote schim. Opvlerkend naar een andere boom. Nog eens dichterbij. De Ceylonese Tok ! Hij roept om gezelschap. De Tok behoort tot de familie van de neushoornvogels. Een tweede exemplaar duikt onze vitrinekast binnen. Wat stoeien kan geen kwaad. Dra komen ook nummer drie en vier het speelterrein opgedraaid met een gedempt gezoef. De kastdeur van onze observatiepost klakt dicht. Wat een superheerlijk moment was dat. Daar zijn we dus niet tevergeefs driemaal voor teruggekeerd in dit stuk regenwoud. En dan is het vandaag vrijdag den 13de ! Een stralenbundel zon, langzaam de woudnevels verschalkend, voegt aan ons opgewonden gevoel een extra dimensie toe. Terug uit het oerwoud ontsnapt, kwettert een bijeneter schalks een bonjour toe want hij is zomergast bij ons in het Franse zuiden. Rond halfelf arriveren we juist op tijd in de winkelstraat van Haputale. Sint Benedictus verliest de goddelijke strijd want ogenblikkelijk stroomt de eerste bui leeg en krijgt Hij het lek niet gedicht !
