Goeiemorgen, vijf uur. De blauwe moskee schreeuwt muzelmannen uit bed. Een nieuw ochtendgebed vandaag om de weergoden weer gunstiger te stemmen. Want alweer wordt een ganse dag zware regenval aangekondigd. Allah zet gelukkig toch eerst de zon weer uit zoals spitsbroeder Boeddha een dag eerder. We wandelen een nieuwe richting uit doorheen een andere theeplantage. Rond negen uur merkt Hilde voor het eerst de Indische Oceaan op. Ik heb de zee zien zakken in de zon, want in het verlengde van het oneindige hemelvuur vernauwt het zeevlak zich tot een smalle reep zilver aan de horizon. Lipton staat vandaag voor de eerste maal recht uit zijn zetel... Op de spoorweg brengen twee Singalese dames de kampende goden van de wijs : onder een hartverwarmende zon lopen ze met een open paraplu. Regent het nu of niet ? Aan een strook oerbos gluren we naar een partijtje vogelvoetbal tussen een zwart geel truitje en een zwart oranje shirt. Vooral de toeschouwers zijn aan de winnende hand. Een schreeuwarend fluit de wedstrijd kressend ten einde. Als we een verse schotel buriyani naar binnen lepelen, een Noord-Indische erg gespijsde rijstschotel, barst boven het eethuis van ons bergdorp een zwarte regenwolk scheurend open. Boeddha verslaat Allah die de waterbreuk twee uur minder heeft kunnen weren.
Aan een boomreus met vier stammen, en in elkaar gevingerde luchtwortels, verslikt ons hert zich aan de jonge blaadjes van de theezakplanten. Het dier kijkt ons recht in de ogen vooraleer het weer onderduikt in de groene schaduw. Twee dames plukken ijverig door als we gelukzalig dieper afdalen. Ze leggen een lange stok op de struiken. Alle blaadjes die er boven uitsteken, worden vakkundig geplukt en in de draagzak op de rug gegooid. Een specht krest vlakbij van plezier. Een isabelkleurige roofvogel wenkt onbekend voorbij. We zetten onze schattenjacht verder. Met onze buideltas rijk gevuld aan waarnemingen vatten we de terugtocht aan langs de ijzeren weg. Zo vermijden we uitlaatgas en toeterlawaai. De weersgarantie van het ochtendgebed duurt slechts tot de vroege namiddag. In onze schuilkamer schrijf ik een volgend artikel voor deze blog als er pijpenstelen uit de lucht vallen.
In de vroege morgen vouwen scholieren hun handen voor een Boeddha-tempel aan de ingang van de speelplaats. Het schoolgebouw zelf slaapt zijn beneveldheid nog uit. Witte dons uit een nachtdeken ligt her en der op diverse ondiepten in de noordelijke vallei onder onze bergpas. Als flinterdunne blaadjes uit een oude kerkmissaal knisperen de laatste trekkingen tussen licht en donker over de theeplantages als de pluksters reeds op weg schieten. Echte acrobaten, zo op die bijzonder steile hellingen. Het ochtendgebed van de kinderen helpt en geeft de aangekondigde regenzone geen kans. De trein toetert de verglaasde dageraad in rinkeltjes uiteen en de zon port de laatste nachtelijke schim opzij. Een muntjakhert, overslapen tussen de theestruiken, versnelt slaapdronken omhoog. Een gedrongen korte nek, lage schofthoogte en kleine streep wit achterop. Langs een glijbaan van kleiklodders en gladde rotsgeulen molenwieken we naar beneden. Een donkere man, met een heel grote bussel versgesikkeld gras op het hoofd, haalt ons blootsvoets in. Hij heeft blijkbaar anti-slip eelt aan zijn zolen...
Als we ons ergens goed voelen, verlengen we ons verblijf. Zo ook hier in de bezige bijenkorf van dit bergdorp. We bewonderen een oude vrachtwagen uit een tekenboek, mooi uitgelijnd met felle kleuren, in fel contrast met de zwarte rookpluimen die hij uithoest op de helling. Dat is de keerzijde van de medaille van rugzakreizen in Aziatische landen : de longen teisterende luchtpollutie van het verkeer. Zich in allerlei manoeuvres wringend, hijgt het vehikel zich ten ruste op de parkeerstrook. De man die ons enkele dagen geleden een kamer bezorgde, belt aan op straat. Na een babbel komt hij voor de pinnen met een lucratief aanbod aangaande een stuk grond in de dorpsstraat. I give you free land, you build guesthouse, I work for you ! Als ik zijn business-kaartje vraag wijst hij naar zijn roestig taxibusje verderop, woon- en werkruimte van onze ondernemende toeristenvisser...
In Belview arriveren nieuwe buren : Amerikaanse norsheid ruilt voor Oostenrijkse charme.
Als het hol geklepper van bamboestokjes in de zucht van een open tuindeur pokkepokken kleine kikkers in de klamme beemden. Hilde noemt ze castagnetten. Voor de tweede maal zien we een mongoose wegduiken in de kant. Een of ander soort grijswollen knaagdier.Een groot infobord omkadert Thangamale Sanctuary. Een heiligdom, jazeker, van Moeder Natuur. Ochtendkwijl drupt op onze hoofden als we de wildernis induiken. Vochtige koelte versmalt onze sluipweg tot een nat spoor tussen glimmend gebladerte. Een verre vogel monkelt nasaal enkele verkouden klanken. Regenwouddruppels fonkelen als doffe diamanten rond een wroetplek van wild boars, dikke grijze everzwijnen zonder stekelhuid. We wanen ons in de mystieke middeleeuwen en blijven op de hoede voor bloedzuigers. In wilde nissen verschuilend, wachten reuzevarens op het optrekken van het mistgordijn. Het geroezemoes van krekelgesjirp stokt aan een beekje. Aan het einde van een wandelgang duikt uit het groen een spookkasteel op van slanke houten baronnen. Een winterkoninkje met rode kop en opstaande staart hupt weemoedig rond in de geheimzinnigheid van klamme gewassen. Langharige korstmossen vertakken zich in naargeestige schimmigheid. Ons natuurgebed loopt ten einde. Was de buit wat schaars wat dierenplezier betreft, des te meer genoten we van het druilerig spektakel. We pinkten voortdurend een traantje weg.
Sporten is gezond. Om de conditie te onderhouden ga ik 10 km draven langs de spoorweg. Lopen in de tropen. Als onze Wout door het oerwoud, de getalenteerde neef met een schuif vol gouden herinneringen. Bij thuiskomst arriveren ook onze Amerikaanse buurjongens, die ontgoocheld terugkeren van Lipton's Seat. Te veel bewolking, wat bijgevolg onze vervroegde terugkeer van gisteren volledig verrechtvaardigt. In de vroege avond krijgen we een verrassing van formaat. De wifi ondersteuning in guesthouses is vaak enkel tijdelijk beschikbaar. Op Facebook presenteert Marlies een filmpje. De allereerste loopwedstrijd van onze kleindochter. Onze op haar geboortedag volbrachte kwart triatlon werpt zijn eerste vruchten af. Net voor ze 11 maanden oud wordt, staat Lore aan de startlijn. Ze zet zonder begeleiding aan, neemt zeven pasjes, kijkt achterom of mama kan volgen, en neigt dan neer op haar pamperkontje. Hierbij ontsnappen zachtjes twee luchtlagen die opstijgen als de tune van een wereldbekend energiedrankje : Red-blockx geeft je vleugels... !
Een zomerse zondag ontvouwt een wandelplan van 15 km. In de vroegte hangen nog mistsluiers, als uiteengerafelde stukken flanel, te druipen aan bomen, die als vreemde silhouetten de dageraad optrekken. We trekken richting Lipton's Seat. Deze Schot had fortuin gemaakt met een keten van kruidenierszaken en in 1890 koopt hij vijf geruineerde theeplantages op hier in de streek. Lipton is ook de uitvinder van de theezakjes. Zijn favoriete stek lag op een hoog uitkijkpunt van waaruit hij bij helder weer de Indische Oceaan kon zien aan zowel oost- als westkust van het eiland. Deze site wordt vandaag erg druk bezocht door toeristen. We lopen een kort stuk door een overblijfsel van cloud forest, regenwolkenwoud. Speelterrein voor onze gevederde vrienden. De zon parelt schitterend in de kruin van stokoude boom met rode bladeren. Dikke lianen gewikkeld rond zijn stam. Neef Jeroen, ervaren rugzakker met vooral Zuid-Amerikaanse roots, zou zich hier al onmiddellijk thuisvoelen. Het panorama strooit in een kwistige bui honderden heuvelkammen kriskrassend door elkaar als in een schetsboek met zachte potloodlijnen. Een glasgordijn verwazigt naar de einder toe de vlaktes zodat de wereldzee, beneveld van grijsheid, onzichtbaar weggedoken is onder een laken van hemelkleuren. Net voor de oude theefabriek draaien we terug. Later zal blijken dat we het bij het rechte eind hadden. Aan een beekje wassen enkele oogsters een voorraad witte rapen. Ginds in de hoogte deppen theepluksters met fluorescerend kleuren fonkelende spatten op de heel erg steile helling. Terug in Haputale kopen we twee grote kroketten in een papieren zakje van een oude schooltoets. Engels dictee in kinderschrift : do you have pen, do you have rouppee ? Een stevige eigenbereide Vlaamse koude schotel sluit de tocht lekker af.
