Ik was echt bezorgd zondagavond tot maandagmiddag omwille van Wout. Het hing als een beklemmende sjaal rond mijn nek. Stel... stel dat... het idee maakt je bijna gek. Dat van 'straks ligt hij terug in Leuven en begint het weer opnieuw' draait rond in je hoofd en op je maag... de tranen zitten klaar... Wat een opluchting dan nadien. Ik heb hem eens stevig vastgepakt toen we thuiskwamen, hij liet het even toe, want hij vindt dat niet zo leuk meer. Wrijven op zijn rug ja, maar al de rest, nee dank je. Het was een ontlading... Zo stapel je natuurlijk telkens een pak spanning op, kan niet gezond zijn, maar het gaat vanzelf, het is deel van onszelf. Als Wout buikpijn heeft, dan rinkelt bij hem meteen ook die alarmbel en wordt de buikpijn wellicht meteen ook erger door die sluimerende angst. Dit is niet de eerste keer en zal niet de laatste keer zijn ook. Misschien slijt het toch ooit wat...

Zo lang het telkens kan eindigen in opluchting... Hopelijk kunnen we blijven rekenen op begrip bij de dokter, maar voorlopig is dat zeker dik in orde, ze snapt heel goed wat er door zowel Wout als mij heen gaat als er iets niet helemaal ok lijkt.

Nog een paar dagen en dan is 't vakantie. Wout begint er eigenlijk deze middag aan, met nog een intermezzo op school vrijdagmiddag. 

Sarah verlangt enorm naar Kerstmis...