Een mooie zonnige zaterdag. Een Sint-Michielszomertje, zo las ik in de krant, een nazomer waarin toevallig zijn feest valt. Gisteren van collega Piet gehoord dat het boek "Oscar en oma Rozerood" heel mooi is, of ik het kende? Ja, ik ken het, de naam inspireerde de naamgeving voor Villa Rozerood, het zorghotel in de Panne. Maar het boek had ik nog nooit gelezen. Nu dus wel. Ben het gisterenavond gaan halen in de bib en heb het in één ruk uitgelezen. Geëindigd in tranen, weliswaar niet zo opvallend dat de rest van het gezin het kon zien. En nog een boekje meegebracht: De weg naar het UZ is zo mooi in de lente. Ook weer een verhaal van een kind met kanker. Maar wat wil je, het laat me niet los. Eén ding valt wel op, de meeste boeken eindigen slecht. Wout merkte het op als hij de achterflap las. Waarom lees jij boeken van kinderen die doodgaan? Het is natuurlijk een realiteit, er sterven kinderen aan kanker. Sinds Wouts ziekte weet ik dat maar al te goed, ik kén hun namen en dat raakt veel meer en veel dieper dan enige statistiek. Ik ken hun mama's of papa's, ik ken een stukje van hun verdriet en onmacht. Zijn er boeken die goed eindigen? Ja, gelukkig ook wel... maar misschien is er meer nood aan het schrijven van die andere omdat het een stuk verwerking is voor de auteur. Het tweede boek knipoogde trouwens gisteren naar mij, nog voor ik het las... Er staken twee kleine briefjes in... en ik ken de auteur van die briefjes... Lezen alleen mama's of papa's van kinderen met kanker boeken over kinderen met kanker? Ze staan nochtans tussen de romans, die twee toch... Misschien is de achterflap voor velen genoeg om te zeggen: liever niet. Ze vroegen het ons natuurlijk niet de 8ste september 2010, anders had ik dat ook willen antwoorden... liever niet... En toch zijn wij gelukkig nu. We hebben een zware tocht meegemaakt, maar er goed doorgekomen. Het lijkt allemaal goed nu en hopelijk is het dat ook. Woensdag staat er een controle op het programma, in Leuven. Een biljet heen en terug... hopelijk blij en gerust terug...
