Iets wat ik nooit zal begrijpen en nooit zal mee kunnen leven dat is het feit dat in de wereld ontelbare rotte appels zitten en iedereen is het er ook sprekend mee eens dat die mannen/vrouwen niet deugen, ze praten er zelfs niets dan slechts over maar op het moment dat ze dan komen te overlijden dan is het net of iedereen gebrainwasht word en is de grootste smeerlap de beste mens die er rondgelopen geeft op de aarde precies.
De teksten die er dan voorgelezen worden liegen er ook niet om en zetten al die goede daden en het grote gemis die er zal zijn nog eens extra in de verf; het feit dat die persoon misschien gans zijn leven zijn vrouw geslagen geeft of andere slechte dingen gedaan geeft is dan precies niet meer van belang...
Ik vraag mij nu al af wat ze op de begrafenis van Dutroux gaan voorlezen (ik wil het eerlijk gezegd niet weten, want als het aan mij lag dan liep hij hier gewoon niet meer rond en zat hij zelfs niet in een cel want mensen die levens afnemen van anderen en zeker dan nog van onschuldige kindjes zo'n mensen verdienen het niet om nog te leven, zelfs die Michelle Martin verdient het niet meer om te leven want zij had kunnen helpen voorkomen wat er gebeurd is)
Als ik ooit kom te sterven dan hoop ik echt niet dat ze daar een tekst gaan voorlezen van hoe goed en fantastisch ik was, want ik ben een mens en ik heb evenveel slechte eigenschappen als goede, ik heb dingen in mijn leven die ik ook veel beter had kunnen aanpakken, voor mij geen lofredes en liefst niet teveel teksten die voorgelezen worden want ik ben niet echt de vrouw van veel tekst.
En wellicht heb ik nu veel mensen tegen hun schenen gestampt door mijn reactie op het overlijden van Luc De Vos...Ik vind het inderdaad erg dat hij op zo'n jonge leeftijd kwam te overlijden, maar de perfecte man was hij niet. Ik vond het zelfs iemand waar ik liever met een boog omheen ging want respect kende hij niet altijd...
30-11-2014 om 09:10
geschreven door Girl on the move
29-11-2014
Hertog Jan versus Hof Van Cleve
Vandaag stond er een nieuwe ervaring op het menu; gaan eten bij Gert De Mangeleer.
Goed op tijd daar aangekomen want te laat toekomen was geen optie deze avond. Nog eventjes op de parking gewacht waar er een goed zicht was op de keuken waar we Gert al druk in de weer zagen en ik moet toch eerlijk toegeven dat er toch wel wat zenuwen aan te pas kwamen, ik ga niet elke dag gaan eten bij zo'n chique restaurant. En Gert is toch iemand die bij mij op de nummer 2 stond wat favoriete koks betreft. En ja op nummer 1 staat Peter Goossens zonder twijfel!
Het nieuwe pand van Hertog Jan had wel iets, het was een samensmelting van modern, minimalistisch en landelijk. Alhoewel ik het misschien wel een beetje te minimalistisch vond, het was ook een grote zaal onderbroken door een soort van 'eiland' waar Joachim en zijn gevolg meestal vanuit opereerden maar toch... Gaf het mij niet het rustgevende effect wat ik bij Hof Van Cleve wel vond.
Ook een verschilpunt dat het bij Hof Van Cleve veel strakker eraan toe ging, terwijl het bij Hertog Jan er ietsjes losser aan toe ging. Ook het cliënteel wat zeker niet onder de categorie arme belgen viel waren over het algemeen te klasseren onder de normale belgen zonder hautaine streken. (allez uitgenomen dat één koppel lol)
Eerst waren er een reeks koude hapjes, die op zich lekker waren, maar miste eerlijk gezegd toch de juiste balans van koud/warm, de warme voorgerechten/hapjes waren echt maar 1/5 van het geheel. Ook was het in het begin een vlotte bediening naarmate de avond vorderde liepen de wachttijden meer en meer op en dat was niet altijd even leuk.
Ook waren de borden kleiner dan in Hof Van Cleve, ik denk als je bij Hertog Jan enkel à la carte eet de kans vrij groot is dat je met honger buiten komt, wat dan bij het Hof Van Cleve niet het geval zou zijn, want daar had ik, ondanks dat ik een grote eter ben toch wel zware problemen om alles op te krijgen en zo kon ik niet optimaal van het dessert proeven omdat ik zooooo vol zat.
Maar de lange wachttijden soms(ja ik ben nu eenmaal iemand die graag heeft dat de gangen mooi op elkaar volgen met max. een wachttijd van 10 minuten ertussen) werden snel vergeten toen de desserts kwamen, die waren overheerlijk! Daar overtrof het met glans Hof Van Cleve, want qua originaliteit en smaken zat Gert er volledig op. Conclusie; wat sfeer betreft, vlotheid van de bediening, en portiegrootte en evenwicht tussen koud/warm gaat de overwinning zeker naar Hof Van Cleve, maar bij Gert waren er toch een paar gerechtjes waarbij ik echt kippenvel kreeg, heb ik nog nooit meegemaakt bij eten! Ik wist zelfs niet dat je kippenvel kon krijgen door de perfecte harmonie van smaken en daarin is voor mij echt Hertog Jan onovertrefbaar. Gewoon WAW! En bij deze is er weer een unieke ervaring bijgekomen voor mij...
29-11-2014 om 00:00
geschreven door Girl on the move
28-11-2014
Eigen kind schoon kind
Ik vraag mij af of ik de enige moeder ben waar eigen kind schoon kind niet van toepassing is? Maar als ik de enige niet ben dan ben ik er vrij zeker van dat ik toch bij de weinige moeders hoor waar die regel niet geld. Ik vind dat als je als ouder in een winkel gaat dat je controle over je kids moet hebben, ook al zijn ze klein, je houd ze bij je of je houd ze in de gaten. Maar sommige ouders kijken zo nauw niet, vinden het doodnormaal dat hun kids nu eenmaal dingen aflopen enkel en alleen omdat het kids zijn en geen volwassenen en als je dan een opmerking maakt word je bijna neergekogeld.
En dan ben ik de verkoopster die dan antwoord op 'ja het zijn maar kids' met het volgende 'ik heb er ook 3 maar...' en dan probeer ik het laatste deel van de zin nog vlug in te slikken maar eist de andere partij het vervolg 'ja maar... Wat wil je zeggen?' Wel eigenlijk, ik heb er 3 en met de mijne kon je overal komen zonder dat ze aan alles begonnen te potelen. Niet dat het altijd engeltjes waren, ik heb ze thuis genoeg achter het behang willen plakken, maar thuis is thuis en als ouder moet je toch weten dat je kids hebt zeker?
Enkel als je ermee buiten komt mag je er nooit mee in schande komen. Evenmin vind ik dat je als ouder je de les moeten laten lezen door je eigen kids, ik vind dat je als ouder nog altijd degene bent die bepaald wat de regels zijn. En nee is nee. Nee is niet binnen een kwartier weer in de winkel te staan om toch toe te geven aan de grillen van zoon- of dochterlief. Want hoe wil je als ouder serieus genomen worden door je kids als ze sowieso weten als ze lang genoeg aandringen je toch toegeeft. (aan dit laatste moet ik soms ook schuld bekennen, want het is verdorie hard nee te zeggen soms)
Kids mogen eens boos worden op hun ouders, want ze draaien veel sneller bij dan een volwassene in een ruzie en dat hoort nu eenmaal bij kids, ze tasten hun grenzen af en kijken hoe ver ze kunnen gaan, en ze hebben groot gelijk verdorie!
28-11-2014 om 22:32
geschreven door Girl on the move
27-11-2014
Van eigenzinnige printers tot geen wifiverbinding
Technologie is een mooie uitvinding, zelfs ik ben verslaafd aan mijn iphone, tablet, imac en sinds gisteren ook mijn Jawbone. En het is leuk en plezant zolang alles mooi mee wil werken, maar het word een stukje, (zeg maar stuk) minder plezant als er één element beslist om plots niet meer te doen wat er van hem gevraagd word.
Dan denk ik aan mijn printer waar er sinds 2 maand tijd iets mis mee is, enkel kan ik niet vinden wat het is want de ene keer print hij probleemloos af wat ik van hem vraag om de andere keer gewoon 'foert' te zeggen en het dan midden in de nacht te gaan afprinten terwijl manlief ligt te slapen met de printer aan zijn oor wat niet echt op hoerageroep ontvangen word. En het is ook zo dat hij enkel maar niet meteen afdrukt als je net in tijdsnood zit; als je dringend naar je werk moet vertrekken want je bent eigenlijk al te laat of dat je op het punt staat om naar de cinema te gaan en je nog vlug die tickets moet hebben... Wat een vrij hoge stressfactor kan opleveren.
En zo zit ik ook met een telenetaccount die weigert mijn wachtwoord nog te aanvaarden na het veranderen van een e-mailadres; op de site log ik probleemloos in maar in mijn mailprogramma zegt hij constant 'verkeerd wachtwoord'. Ik zou mij er eens moeten op toeleggen om het probleem op te lossen maar aangezien ik weet dat het wellicht een bron van frustratie zal worden stel ik het maar uit en probeer ik iedereen te laten mailen op mijn gmailaccount, zit ook op mijn iphone en heb ik geen problemen mee.
Zo ook met het afdrukken van mijn foto's, nu ik bij apple ben weet ik dat er daar enige kunde voor nodig is om ze uit iphoto te halen en stel ik het alsmaar uit omdat ik geen zin heb om er mijn hoofd over te breken en denk ik bij mezelf. Ik moet echt dringend, maar dringend een nieuw fototoestel gaan kopen tegendat ik nog eens op reis ga...Maar daarvoor heb ik nog eventjes tijd.
27-11-2014 om 08:56
geschreven door Girl on the move
26-11-2014
Bewondering...
Ik heb enorm veel bewondering voor de duracellmoeders onder ons, de moeders die al voor het kraaien van de haan wakker zijn om nog vlug die wasmachine uit te halen, de tafel te zetten, naar de bakker te gaan, de boekentasjes van hun kroost klaar te maken inclusief dat van hun man om dan misschien nog net dat beetje strijk te doen voor ze aan de ontbijttafel gaan en niet te vergeten het haar van de jongste dochter nog vlug in 2 vlechtjes doen voor ze hun kids aan school afzetten en zelf naar hun werk vertrekken.
Ik behoor helaas niet tot de categorie duracellmoeders, ik ben blij dat er een papa is die op het vlak van de kids toch dagelijks een tandje bijsteekt en ik voel mij er best wel eens schuldig over. Ook al zitten mijn dagen bomvol en loop ik mezelf soms voorbij en heb ik dagen zoals vandaag dat ik héél hard wil gillen 'STOP' omdat het eventjes niet meer gaat in mijn hoofd omdat mijn stresspeil lijkt te gaan crashen. En als ik dan eventjes geen land meer in zicht zie (vrij vertaald; een dag waarop ik meer relaxed de dingen kan aanpakken) dan raak ik gewoon in flipmodus. Dan moet je maar naar mijn gezicht kijken en zie je de spanning op mijn gezicht, dan merk je het als je met mij een gesprek wil voeren want dan ben ik net een mokkend kind die totaal geen redelijkheid meer kent, valt er gewoon geen land meer met mij te bezeilen, en ik weet wel dat ik zo doe en ben en ik wil het écht niet maar het is gewoon sterker dan mezelf.
En terwijl ik dit schrijf denk ik ik moet straks nog dit en dat doen en o ja, ik moet dan nog dat gaan doen ook en zo word de stressfactor hoog gehouden. En dan 'zou' ik mijn sporten deze avond kunnen laten vallen maar dan denk ik aan morgen en overmorgen dat ik totaal niet in de fitness raak en dan weet ik dat ik gewoon MOET gaan sporten of ik er nu zin in heb of niet.
Dan troost ik mij met de woorden van 'de zin komt wel eenmaal je bezig bent'. Maar ik weet nu al dat eenmaal ik bezig ben ik de minuten zal tellen tot ik weer naar huis kan, ik in mijn douche kan springen en dat ik in mijn bedje kan duiken, dat ik toch eventjes voor een zevental uur 'rust' vind in mijn hoofd.
Op dagen zoals vandaag denk je dat je zo'n leeftempo nooit niet volhoud, dat je binnen x aantal tijd nog in de psychiatrie beland omdat je gewoon volledig de pedalen zal verliezen, maar gelukkig weet ik dat het maar tijdelijk is en dat ik mij morgen wellicht terug veel beter zal voelen, dat het gewoon eventjes een momentopname is.
26-11-2014 om 11:49
geschreven door Girl on the move
25-11-2014
Wie ben ik?
Op dagen zoals gisteren realiseer je pas hoe frustrerend het kan zijn als je al je telefoonnummers kwijtgespeeld bent tijdens een update van Ios...Want dan krijg je plots smsjes van personen waar je amper 1x in het jaar een smsje van krijgt. En dan is het de uitdaging om te ontcijferen wie wat geschreven geeft en om niet telkenmale in schaamte te vallen door constant bij elk onbekend smsje te gaan vragen wie de persoon in kwestie eigenlijk is, zwijg ik maar in alle talen, doe ik alsof ik weet van wie het is en hou ik het enkel maar bij een bedanking...In de hoop dat het raadsel van de onbekende smsjes ooit wel eens een naam zullen krijgen...
Volgend jaar misschien, op mijn verjaardag?
25-11-2014 om 06:19
geschreven door Girl on the move
24-11-2014
Verjaardagen...
Verjaardagen...
Dat zijn zo van die dagen die ze voor mij gerust van de kalender mogen halen. Toch die van mij... Het is niet dat ik iets heb tegen ouder worden, allez, ja natuurlijk sta ik niet te springen achter de dag dat ik mijn looprekje mag gaan afhalen bij de mutualiteit. (zwijg me erover zelfs! Het idee alleen al aan mijn verrimpeld lijf bezorgt me gewoon koude rillingen) Maar van mij mogen ze gerust doortellen en moeten ze niet telkenmale herbeginnen, elk jaar opnieuw. Want eigenlijk is het toch wel een beetje sadistisch dat je elk jaar opnieuw gaat vieren dat je 'joepie, weeral een jaartje ouder geworden bent'. Want zeg nu zelf je kan niet zeggen dat je leven er op verbeterd na je 20 ste... Elk jaar dat er dan bijkomt is er ééntje die je meer en meer helpt herinneren dat er zelfs voor jou ook grenzen zijn, dat je lichaam zich ook aansluit bij de categorie 'met gebreken'.... Elk jaar een beetje meer. En valt het je ook op dat je diegene die je vroeger onder de categorie 'nen ouwen' plaatste plots niet meer onder dezelfde categorie plaatst maar dat je gewoon opschuift, plots is dienen ouwen die eigenlijk maar 30 is niet meer oud.
Het zijn zo van die dagen dat praktisch iedereen die je kent zich al dan niet verplicht voelt om je een gelukkige verjaardag te wensen terwijl de helft het enkel maar zegt omdat ze het 'moeten' zeggen... Omgekeerd is het bij mij niet zo, diegene die ik geen gelukkige verjaardag wil wensen die krijgen ook geen gelukkige verjaardag. Waarom een beetje schijnheilig gaan doen en wat stroop gaan smeren? Niet dat ze van mij meteen moeten doodvallen maar ze moeten hun cadeaus niet bij mij komen halen op die dag.
Dus bij mij word mijn verjaardag niet gevierd, is het gewoon een dag zoals een andere, alhoewel ik vandaag toch ietsjes langer in mijn bed gelegen heb dan ik normaal gewend was, misschien ergens toch wel een beetje bewust zodat mijn kids mij geen gelukkige verjaardag konden wensen, omdat ik gewoon zo weinig mogelijk herinnerd wil worden aan het feit dat ik jarig ben vandaag. Al zal het moeilijk worden om er niet veel aan te denken of ik zou mij volledig moeten gaan afsluiten van internet en mijn Iphone...Maar we overleven deze dag wel, ik overleef ondertussen al 37 jaar deze dag.
24-11-2014 om 09:04
geschreven door Girl on the move
