Op dagen zoals gisteren realiseer je pas hoe frustrerend het kan zijn als je al je telefoonnummers kwijtgespeeld bent tijdens een update van Ios...Want dan krijg je plots smsjes van personen waar je amper 1x in het jaar een smsje van krijgt. En dan is het de uitdaging om te ontcijferen wie wat geschreven geeft en om niet telkenmale in schaamte te vallen door constant bij elk onbekend smsje te gaan vragen wie de persoon in kwestie eigenlijk is, zwijg ik maar in alle talen, doe ik alsof ik weet van wie het is en hou ik het enkel maar bij een bedanking...In de hoop dat het raadsel van de onbekende smsjes ooit wel eens een naam zullen krijgen...
Volgend jaar misschien, op mijn verjaardag?
25-11-2014 om 06:19
geschreven door Girl on the move
24-11-2014
Verjaardagen...
Verjaardagen...
Dat zijn zo van die dagen die ze voor mij gerust van de kalender mogen halen. Toch die van mij... Het is niet dat ik iets heb tegen ouder worden, allez, ja natuurlijk sta ik niet te springen achter de dag dat ik mijn looprekje mag gaan afhalen bij de mutualiteit. (zwijg me erover zelfs! Het idee alleen al aan mijn verrimpeld lijf bezorgt me gewoon koude rillingen) Maar van mij mogen ze gerust doortellen en moeten ze niet telkenmale herbeginnen, elk jaar opnieuw. Want eigenlijk is het toch wel een beetje sadistisch dat je elk jaar opnieuw gaat vieren dat je 'joepie, weeral een jaartje ouder geworden bent'. Want zeg nu zelf je kan niet zeggen dat je leven er op verbeterd na je 20 ste... Elk jaar dat er dan bijkomt is er ééntje die je meer en meer helpt herinneren dat er zelfs voor jou ook grenzen zijn, dat je lichaam zich ook aansluit bij de categorie 'met gebreken'.... Elk jaar een beetje meer. En valt het je ook op dat je diegene die je vroeger onder de categorie 'nen ouwen' plaatste plots niet meer onder dezelfde categorie plaatst maar dat je gewoon opschuift, plots is dienen ouwen die eigenlijk maar 30 is niet meer oud.
Het zijn zo van die dagen dat praktisch iedereen die je kent zich al dan niet verplicht voelt om je een gelukkige verjaardag te wensen terwijl de helft het enkel maar zegt omdat ze het 'moeten' zeggen... Omgekeerd is het bij mij niet zo, diegene die ik geen gelukkige verjaardag wil wensen die krijgen ook geen gelukkige verjaardag. Waarom een beetje schijnheilig gaan doen en wat stroop gaan smeren? Niet dat ze van mij meteen moeten doodvallen maar ze moeten hun cadeaus niet bij mij komen halen op die dag.
Dus bij mij word mijn verjaardag niet gevierd, is het gewoon een dag zoals een andere, alhoewel ik vandaag toch ietsjes langer in mijn bed gelegen heb dan ik normaal gewend was, misschien ergens toch wel een beetje bewust zodat mijn kids mij geen gelukkige verjaardag konden wensen, omdat ik gewoon zo weinig mogelijk herinnerd wil worden aan het feit dat ik jarig ben vandaag. Al zal het moeilijk worden om er niet veel aan te denken of ik zou mij volledig moeten gaan afsluiten van internet en mijn Iphone...Maar we overleven deze dag wel, ik overleef ondertussen al 37 jaar deze dag.
24-11-2014 om 09:04
geschreven door Girl on the move
