Gisteren een uur later in mijn bed dan mijn normale gewoonte, ik was aan het kijken naar breaking bad en het was net zo spannend dat ik niet kon stoppen met kijken met alle gevolgen van dien want ook al was het maar een uurtje het was duidelijk voelbaar in mijn lijf deze morgen.
Op het programma stond spinning met Janne, en laat dat nu eens de zwaarste en tevenste knapste spinninginstructrice zijn van basic fit, maar ik heb het ferm zwaar gehad. Al heb ik alle jumpings perfect kunnen meedoen maar ditmaal viel het racen zwaar en ook de runnings op dubbele snelheid zijn nog steeds niet voor mij weggelegd, het is precies of mijn benen op een bepaald moment gewoon niet sneller meer kunnen, al was ik wel gestart op de juiste snelheid... Misschien dat dat ooit nog komt? En tot dan blijf ik maar hekkensluiter van het peleton vrees ik. (al zitten er nog ergere gevallen bij dan ik lol)
Onze kaasboer was er ook weer, echt een knap ventje, volledig mijne touch, (foei, foei, foei) spijtig dat er geen fiets meer naast mij was anders had hij wellicht naast mij gezeten, maar ergens ook wel goed ook dat er iemand tussen ons zat, het is niet dat je er knapper op word naarmate het uurtje spinnen vordert. hihihi Nu ja, knap volk is toch een extra stimulans om het NOG beter te doen en maakt de training er toch nog iets aangenamer op. (en nee het is gene kaasboer denk ik, zijn uitrusting is enkel van die sponsor lol)
Nu kunnen we terug in in onze werkdag vliegen, minder energiek dan gisteren, ik voel mij vermoeid en de training hangt wel een beetje in mijn lijf, weeral niet gestretcht, geen tijd voor en ja, ik weet hoe slecht het is en hoe hard ik zo het lot uitdaag en zeker nu ik volledig blessurevrij ben zou ik er net nu meer aandacht moeten aan geven, maar ja,...
Vanaf nu terug een beetje de riem meer aanspannen wat mijn voeding betreft want ik werd er een beetje te los in, niet dat ik overdreven aan de suiker ging, doe ik trouwens nooit meer, maar ik liet mezelf weer teveel toe dat niet goed is.
Nu zit ik in een serieuze gewetenskwestie, zoonlief die gisteren sandwiches voor mij meegebracht geeft van de winkel omdat ik dat graag eet, maar mijn verstand zegt dat het 0,0 voedingswaarde geeft en ik het beter weggooi en mij hou bij mijn volkorenbrood... Maar dan bloed mijn hart, het ventje bedoelde het zo goed, en hem zo beliegen...
Wat mij terug brengt bij het feit dat het soms moeilijk is om samen te leven met een niet-sportief gezin. Mijn man die mij gewoon met momenten aankijkt alsof ik op mijn kop gevallen ben en blijven botsen ben. Want hij blijft alles wat ik doe op sportvlak en voedingsvlak onnozel vinden.
Ik meen het echt als ik zeg dat ik binnen een paar jaar als de kids groot genoeg zijn mee ga doen aan de marathon van New York en ja, ik meen het echt dat ik voor mijn 40 ste (ten laatste op mijn 40ste!) een goede fiets wil en dan nog het liefst een koersfiets zodat ik eens lange en snelle afstanden kan doen.
En ik zal er nog veel woordenwisselingen voor hebben en ik zal er nog veel moeten voor strijden maar die 2 dingen wil ik écht nog hebben/bereiken in mijn leven.
Sorry manlief, maar je zult je er gewoon moeten bij neerleggen.
En o ja, die loopband komt er écht wel binnen een paar jaar, want ik wil later een goede toegewijde oma zijn die er veel zal zijn voor haar kleinkinderen en nee, dan ga ik echt mijn sporten niet in de kast steken voor enkele jaren, maar loop ik gewoon binnen terwijl de kleintjes hun middagdutje doen of aan het spelen zijn.
18-01-2015 om 12:02
geschreven door Girl on the move
17-01-2015
Vol leven
Toen ik gisteren in mijn bed kroop voelde het net aan alsof ik niet in slaap zou kunnen vallen, op de één of andere manier voelde mijn lichaam te actief aan maar gelukkig ben ik toch sneller in slaap gevallen dat ik dacht, te snel zelfs want mijn Jawbone stond nog mooi op dag ingesteld. En deze morgen mooi op tijd wakker, maar mooi op tijd evolueert bij mij snel naar rushen en haasten om nog op tijd ergens te raken, zo ook deze morgen. Gisteren geen fit star sessie meer kunnen doen, dus deze morgen er 2 op de planning gezet maar dat zorgde er natuurlijk voor dat het race tegen de tijd was om op tijd in de fitness te zijn.
Duidelijk merkbaar dat Filip goed gerecupereerd was en dat hij de schade zou inhalen, het was een loodzware zumbales, maar het deed deugd en vandaag is het voor mij de eerste dag dat ik mij weer vol energie voel. De griep ben ik volledig kwijt nu, mits nog een hoest en een neus die af en toe tegenwerkt.
De weegschaal gaat traag naar beneden, maar nu zitten we in de fase van dat elk klein beetje dat ik nog afval het duidelijk merkbaar is, wat ook wel wil zeggen dat ik bijna op mijn perfecte gewicht zit, ik zal er moeten leren mee leven dat ik nu eenmaal dikkere benen zal blijven hebben, maar kom ik kan toch niet meer zeggen dat ik een peervorm of andere fruitsoortvorm heb, nu lijk ik echt wel op een preistengel; één lijn... Nog 3 kg te gaan en dan heb ik mijn doel bereikt.
Gisteren met een platte ipod op pad, vandaag met een volle ipod op pad, maar dan wel 'vol' wat de batterij betrof, maar niet op het vlak van de muziek die er moest opstaan, ik stond er niet bij stil dat ik bij het wissen van mijn speellijst ook automatisch mijn ipod 'leeg' synchroniseerde natuurlijk, allez, ik besefte het te laat wat ik wellicht gedaan had. Dus deze morgen terug mijn Iphone mogen gebruiken als reddingsmiddel in nood.
Gisteren ook eindelijk het probleem met mijn mailbox opgelost gekregen, hiep, hiep, hoera. Ik word slimmer met de dag. Geen vervelende rare tekens meer in mijn mailbox die mij willen wijzen op een fout.
17-01-2015 om 14:34
geschreven door Girl on the move
16-01-2015
There we go!
Het lijkt precies een gewoonte te worden dat als ik ga sporten er wel altijd één element is die ik vergeet... Nog maar goed op weg en ik realiseer mij dat ik mijn jas vergeten ben om buiten te lopen. Niet evident als je in bikerstenue vertrekt en optie B) mijn looptenue in een rugzak gestoken hebt in case of... Want ja, als het nog donker is buiten is het moeilijk te zien of het nu droog zal blijven of zal regenen, en nee, regen en ik zijn nog steeds geen dikke vriendjes, ik heb niks tegen nat worden bovenaan of onderaan, maar ik kan niet tegen natte voeten en laat mijn loopschoenen nu elke druppel water gewoon opzuigen ( als ik efkes door nat gras loop dan voel ik het meteen :-/)
Nu ja, aangezien ik nu eenmaal weet dat ik altijd wel iets vergeet ligt er een tas met reservespulletjes in de auto, dus de reservejas kon eindelijk eens uit de koffer komen.
In de fitness verkleed ik mij want met een fietsbroek gaan lopen is niet zo interessant trouwens en daar kom ik al op stuk nummer 2 die ik vergeten ben... mijn sportbh... voor dat had ik geen reserveexemplaar in de auto (ditmaal eens awoe voor de t-shirts met ingebouwde bh) dus ja, dan maar een t-shirt met ingebouwde bh aangehouden, daarover mijn hemdje en daarover mijn trui, kou zou ik zeker en vast niet hebben met die extra laag.
En al snel kwam probleem nummer 3 naar boven toen ik mijn ipod aanstak 'low battery', hij kon nog net de woorden uitspreken voor hij helemaal 'off' ging. De reserve had ik niet meegenomen, ik had gegokt en verloren, dus lang leve de iphone... Ik heb daar op liedjes gelopen waar ik nog nooit op gelopen had, dat was nogal een beleving al dat ik toch de voorkeur geef aan mijn ipod waar meer gepaste muziek op staat.
De run ging vrij goed, al kan ik niet zeggen dat de pijnlijke spieren in mijn benen niet echt een voordeel te noemen waren, ik wist al op voorhand dat ik goed op mijn snelheid moest letten want dat mijn niet herstelde spieren er snel zouden voor zorgen dat ik zou moeten opgeven, maar ik heb de 15 km probleemloos uitgelopen onder mijn maximum hartslag zelfs, op geen enkel moment ben ik in het rood gegaan. Van de snelheid was ik minder content, ik kon sneller, maar ik durfde het niet, ik was bang dat ik afgestraft zou worden, ik was te bang dat mijn benen 'foert' zouden zeggen en ik genoodzaakt zou worden om vroeger te stoppen.
Maar alles in mijn lichaam zegt dat ik nog niet volledig de oude ben, mijn lichaam is nog zwak na de griep, het geeft nog veel rust nodig, zo'n inspanning als dat lopen weegt zwaar door momenteel. Enkel ik en rusten...
Volgende week zondag als het weer droog is dan gaan we voor hetgeen ik nu al een tijdje voor train; mijn eerste keer 20 km lopen. Ik voel dat ik het kan!
16-01-2015 om 17:33
geschreven door Girl on the move
14-01-2015
Op de goede weg...
Als ik één ding geleerd heb is dan is het wel dat niet elke dag de zon schijnt en ik heb ook leren aanvaarden dat het zo erg niet is dat niet elke dag de zon schijnt. Ik hoef niet elke dag opgewekt en huppelend door het leven te gaan, soms mag ik ook eens een minder moment hebben en mij eenzaam, hulpeloos en verloren voelen, foert zeggen tegen mijn gezonde etensstijl, het sporten in de diepste hoek proppen die ik maar vind in mijn kast om dan een ganse dag tussen de zetel en mijn bed te pendelen.
Vorige week was zo'n echte 'off' periode, 3 dagen dat ik gewoon in NIKS zin had, niet in mijn zelfhypnose, niet in sporten, in niets. En kreeg ik helemaal de kriebels toen een vriend mij smste 'positief denken'. Yeah right...
Maar sinds enkele dagen voel ik mij terug opleven, ik heb weer zin in de zelfhypnose, en ik heb weer veel zin gekregen in mijn sporten, ik ben zelfs gestart met een app op mijn foon om dagelijks toch een achttal minuutjes oefeningen te doen.
En de weegschaal merkt het ook want ze gaat terug de juiste richting uit en dat maakt mij superblij, zo blijft mijn droomgetal toch nog binnen bereik, ik zal het halen, is het deze maand niet dan is het volgende maand.
De laatste 5 kg gaan er zeker nog af.
14-01-2015 om 16:52
geschreven door Girl on the move
