Er zijn zo van die momenten dat ik soms heel diep in en uit moet ademen met mijn wederhelft. Zo ben ik iemand die graag pland en dingen organiseert, ik haat het in situaties te komen waar ik moet improviseren, zeker als het op eten aankomt. Ik loop niet graag met honger rond en ik beland evenmin graag in een frituur of mc donalds aan gebrek aan andere initiatieven.
Zo komt onze geliefde tuinarchitect voor de 3 de keer op een rij op onze vrije zaterdag waar we altijd gaan gaan eten, al 2 x niet kunnen gaan eten omdat hij een onmogelijk uur geeft... En nu een week voor onze vrije zaterdag weten we nog steeds geen uur en zal hij wellicht weer een onmogelijk uur geven.
Terwijl ik iets heb van ik mail hem efkes om te zeggen dat we plannen hebben die avond en dat hij zijn afspraak ietsjes vroeger moet leggen geeft mijn man iets van 'oh laat hem maar komen we zien wel en daarna gaan we ergens gaan eten en als er geen plaats is dan tja...' Hij vind het niet kunnen dat ik hem mail en hem een uur vraag...
Ik heb iets van 'weet je wat, je trekt je er niets meer van aan, vraagt er niet meer naar en hij kan zijn plan trekken met gaan eten, hij kan zelf reserveren en als hij niet reserveert dan is het maar zijn probleem als er geen plaats meer is.'
Maar 'zijn probleem' word 'mijn probleem' als ik ook niet kan gaan eten. En ik weet dat ik enorm slecht gezind ga zijn dan... En nee mc donalds, frituur of pizzahut zijn geen opties.
Ik krijg soms de kriebels van hem. Ik moet alles regelen maar hij vergeet soms dat ik ook een job heb en dat ik niet zomaar tussen de werkuren door kan liggen bellen, en zelf haat hij bellen... En wie neemt hij het kwalijk dan? Juist. Ik.
13-02-2015 om 19:27
geschreven door Girl on the move
Vorig weekend met de middelste naar switch geweest om 'eindelijk' zijn iphone te gaan kopen; het cadeautje dat hem beloofd is voor zijn verjaardag en tevens voor zijn goed rapport (dat hij nog niet gekregen geeft) en erna met dochterlief naar de juwelier een stad verder achter haar beloofde oorringen voor haar nieuwjaar...Dat nog 10 maanden veraf is... Een eeuwigheid te vroeg maar ze kon al maanden niet meer leven met het feit dat zij geen gaatjes had en haar vriendinnetje wel, en haar 'zomaar' gaatjes en oorringen geven, dat is onbespreekbaar, want als je nog 2 broers hebt dan moet alles een beetje fair blijven, en haar broers zijn helaas/gelukkig geen fan van gaatjes in hun oren.
En thuis gekomen eindelijk die blender besteld via het internet, ik leek precies het licht gezien te hebben, ik ergerde mij al maanden aan het feit dat ik elke morgen 3 of 4 potjes moest klaarmaken met elk een banaan en een potje griekse yoghurt in en het dan precies een eeuwigheid te moeten mixen om dan toch nog te eindigen met brokjes erin... Dacht ik plots 'hé als ik nu eens een blender koop, dan kap ik alles er gewoon in, mixt het ding gewoon alles zelf' en klaar zijn mijn porties en dat in één keer. Ik werd al blij bij het idee alleen al.
Zondag kwam ik tot de ontdekking dat mijn kookvuur nog steeds kuren had en ik ergens genoodzaakt was om toch tot de aankoop van een nieuw exemplaar over te gaan, een zware kost maar het was nu al maanden aan de gang het mankement van niet meer te willen uitgaan en aangaan wanneer het er zin in had dat het niet meer te catalogeren viel onder veilig.
Dus maandag is mijn wederhelft een nieuw vuur gaan bestellen, ditmaal een inductievuur. Maar... blijkbaar kan je daar niet alle pannen/potten op gebruiken, dus dat wil zeggen dat het overgrote deel van mijn collectie zal moeten vervangen worden. Direct al naar de winkel om eens te kijken, en de ontbrekende stukken bestel ik dan via internet. Lang leve het online shoppen.
Deze morgen de laatste handtekening gaan zetten voor onze lening bij de notaris en voor de eerste maal mijn nieuwe blender gebruikt. Is gewoon zaaaaaalig, voel mij zo gelukkig ermee. Ik denk dat het iets zal zijn dat ik veel ga gebruiken en niet enkel voor mijn ontbijt, heb toch al veel in mijn gedachten; milkshakes, smoothies, appelmoes maken, soep mixen,...
En zo doet het efkes 'mijn niet kunnen sporten' vergeten.
10-02-2015 om 13:54
geschreven door Girl on the move
09-02-2015
Zwaar op de maag...
Het valt mij op als de collega zich 'gepakt' voelt op iets dat ze altijd vergelding gaat zoeken, dan probeert ze mij gewoon te raken op een andere manier, net alsof ik express het rek zo vol gehangen heb. Ik had het inderdaad uitgetest of het niet kon vallen en het is niet gevallen bij mij, maar blijkbaar wel bij haar... En daarom moet ze zo dwars beginnen doen...
Eerst wou ze mijn verlof inpikken en nu geeft ze het op het verlof van mijn andere collega gemunt... Een leuke collega met momenten...
Vandaag terug iemand om proef, maar terug geen hoogvlieger, ze geeft veel te veel zenuwen... Ik vermoed dat ze het niet zal worden.
09-02-2015 om 16:06
geschreven door Girl on the move
