Lang geleden dat ik mentaal zo'n zware dag gehad heb, lang geleden dat ik de grond onder mijn voeten voelde wegzakken maar vandaag was het zo ver, vandaag schoof de grond onder mijn voeten weg, ik probeerde mij nog vast te grijpen aan de rand van het ravijn maar ik gleed weg en tuimelde naar beneden... Diep, dieper en nog dieper...
Net nu, net nu ik mijn reis geboekt heb, net nu liet mijn collega mij weten dat ze weggaat, net nu... Er was precies een gat geslagen in mijn hoofd en lijf, een gapende wonde... Wat nu? We waren zo'n goed team, we kwamen zo goed overeen, we waren zo'n mooie eenheid... En nu... Is die eenheid er niet meer. Nu zijn we terug 2 losse projectielen, zonder de lijm die ons samenhoud, want mijn collega was de lijm.
Had ik mijn reis maar niet geboekt dan was de stressfactor voor mijn bazin ietsjes lager geweest, maar anderzijds hadden mijn collega's mij vroeger moeten verwittigen, dan hadden ze mij nog kunnen tegenhouden... En die reis is ondanks het financiële aspect maar het minste van mijn zorgen, maar wat nu, wat gaat er nu komen, wetende dat we jaren zochten achter de juiste collega, nu terug de marteltocht, de revue van dames die wel willen werken maar liefst niet teveel en liefst ook geen weekends en vakanties...
Vandaag was de eerste dag in de 8 jaar dat ik er werk dat ik gewoon de handdoek in de ring wou smijten, dat ik gewoon zin had om te zeggen 'hier zie, mijn ontslag, ook voor mij hoeft het niet meer.' Ik wou dat ik het al veel langer wist, ik wou dat het niet zo plots op mijn bord gesmeten werd, ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld en gekwetst dat mijn collega er mij niets over verteld geeft en mij plots voor feiten gezet geeft.. En misschien om die reden dat ik haar niet kan tonen dat ik haar verdorie zal missen, het was zo moeilijk om mijn emoties tegen te houden deze middag.
Nu terug uit het diepe dal kruipen om er sterker uit te komen... Hopelijk.
09-12-2014 om 22:50
geschreven door Girl on the move
