Ik vind het gewoon verschrikkelijk om nee te zeggen tegen mijn kinderen, ook al zien ze het niet maar mijn hart breekt gewoon in 2, het liefst van al zou ik gewoon ja zeggen op alles wat ze vragen, alles doen wat ze willen maar helaas zijn er ook momenten dat ik vind dat het er fel over gaat. Zo hebben ze nu alle 3 al een iphone, 2 van de 3 hebben een tablet, de 3 de wil dat niet en nu is het nog niet genoeg. Nu wil de jongste een laptop voor haar alleen en wil de oudste een PSP terwijl ze een X-box hebben... Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik vind dat er keuzes moeten gemaakt worden. We zijn wel niet arm, maar het is niet dat we ons elke maand zo van die dure aankopen kunnen permiteren. En mijn oudste mag dan wel zeggen dat hij zelf die PSP zal kopen. Toch heb ik iets van dat zoiets niet in huis mag komen zonder tegenprestatie. Mijn oudste is enorm koppig en behaalt niet al te denderende resultaten op school gewoon door die koppigheid, hij weigert zijn studiemethode te 'proberen' aanpassen... Daarom leek het mij ideaal om hem te zeggen 'weet je wat, jij probeert je studeertechniek aan te passen en als je eindexamens en de komende rapporten beter zijn dan zullen we nog eens over die PSP praten.' Want er verandert niks op dat vlak, ik betaal geen euro voor die PSP evenals zal hij zelf alle attributen en spelletjes moeten kopen ervoor, ik heb teveel geïnvesteerd in die X-box en aangezien ze er amper naar omkeken wil ik niet terug investeren in iets waar ze amper zullen naar omkijken... Oudste gisteren met tranen in zijn ogen en ultraboos op mij vertrokken naar zijn kamer... Maar ik blijf erbij dat het een goede beslissing was van mij. Hij moet leren dat niet alles zomaar in zijn schoot geworpen kan worden, dat hij soms er ook iets moet voor doen.
Is eigenlijk wel triestig hoe het met onze jeugd van tegenwoordig gesteld is, ze lopen van s'morgens vroeg tot s'avonds laat bezig met een laptop, tablet of hun gsm. die games zijn zo verslavend. Helaas ondervind ik dat ook, want ook ik speel regelmatig games en op sommige momenten lijken die dingen gewoon de controle over te nemen van alles. Vlug nog eens kijken naar daar, vlug nog wat om efkes daar te iets te doen,... Ik frustreer mezelf soms gewoon in mezelf. En ik had mezelf voorgenomen dit jaar op reis te gaan zonder iphone maar, wat als ik de weg ergens niet vind? Maar wat als ik dit of dat? Wat als ik problemen heb met mijn activity tracker? Hoe kan ik zonder iphone het probleem oplossen? Hoe hou ik mijn trainingen bij, wil ik toch een beetje nauwkeurig de afstanden en tijden kennen?
Het is gewoon een verslaving op zich zo'n dingen, ook al doe je er niks bij, je wilt het gewoon altijd bij je hebben, je voelt je gewoon naakt zonder, even naakt of je zonder ondergoed op straat zou lopen...
08-03-2015 om 07:52
geschreven door Girl on the move
