Technologie is een mooie uitvinding, zelfs ik ben verslaafd aan mijn iphone, tablet, imac en sinds gisteren ook mijn Jawbone. En het is leuk en plezant zolang alles mooi mee wil werken, maar het word een stukje, (zeg maar stuk) minder plezant als er één element beslist om plots niet meer te doen wat er van hem gevraagd word.
Dan denk ik aan mijn printer waar er sinds 2 maand tijd iets mis mee is, enkel kan ik niet vinden wat het is want de ene keer print hij probleemloos af wat ik van hem vraag om de andere keer gewoon 'foert' te zeggen en het dan midden in de nacht te gaan afprinten terwijl manlief ligt te slapen met de printer aan zijn oor wat niet echt op hoerageroep ontvangen word. En het is ook zo dat hij enkel maar niet meteen afdrukt als je net in tijdsnood zit; als je dringend naar je werk moet vertrekken want je bent eigenlijk al te laat of dat je op het punt staat om naar de cinema te gaan en je nog vlug die tickets moet hebben... Wat een vrij hoge stressfactor kan opleveren.
En zo zit ik ook met een telenetaccount die weigert mijn wachtwoord nog te aanvaarden na het veranderen van een e-mailadres; op de site log ik probleemloos in maar in mijn mailprogramma zegt hij constant 'verkeerd wachtwoord'. Ik zou mij er eens moeten op toeleggen om het probleem op te lossen maar aangezien ik weet dat het wellicht een bron van frustratie zal worden stel ik het maar uit en probeer ik iedereen te laten mailen op mijn gmailaccount, zit ook op mijn iphone en heb ik geen problemen mee.
Zo ook met het afdrukken van mijn foto's, nu ik bij apple ben weet ik dat er daar enige kunde voor nodig is om ze uit iphoto te halen en stel ik het alsmaar uit omdat ik geen zin heb om er mijn hoofd over te breken en denk ik bij mezelf. Ik moet echt dringend, maar dringend een nieuw fototoestel gaan kopen tegendat ik nog eens op reis ga...Maar daarvoor heb ik nog eventjes tijd.
27-11-2014 om 08:56
geschreven door Girl on the move
26-11-2014
Bewondering...
Ik heb enorm veel bewondering voor de duracellmoeders onder ons, de moeders die al voor het kraaien van de haan wakker zijn om nog vlug die wasmachine uit te halen, de tafel te zetten, naar de bakker te gaan, de boekentasjes van hun kroost klaar te maken inclusief dat van hun man om dan misschien nog net dat beetje strijk te doen voor ze aan de ontbijttafel gaan en niet te vergeten het haar van de jongste dochter nog vlug in 2 vlechtjes doen voor ze hun kids aan school afzetten en zelf naar hun werk vertrekken.
Ik behoor helaas niet tot de categorie duracellmoeders, ik ben blij dat er een papa is die op het vlak van de kids toch dagelijks een tandje bijsteekt en ik voel mij er best wel eens schuldig over. Ook al zitten mijn dagen bomvol en loop ik mezelf soms voorbij en heb ik dagen zoals vandaag dat ik héél hard wil gillen 'STOP' omdat het eventjes niet meer gaat in mijn hoofd omdat mijn stresspeil lijkt te gaan crashen. En als ik dan eventjes geen land meer in zicht zie (vrij vertaald; een dag waarop ik meer relaxed de dingen kan aanpakken) dan raak ik gewoon in flipmodus. Dan moet je maar naar mijn gezicht kijken en zie je de spanning op mijn gezicht, dan merk je het als je met mij een gesprek wil voeren want dan ben ik net een mokkend kind die totaal geen redelijkheid meer kent, valt er gewoon geen land meer met mij te bezeilen, en ik weet wel dat ik zo doe en ben en ik wil het écht niet maar het is gewoon sterker dan mezelf.
En terwijl ik dit schrijf denk ik ik moet straks nog dit en dat doen en o ja, ik moet dan nog dat gaan doen ook en zo word de stressfactor hoog gehouden. En dan 'zou' ik mijn sporten deze avond kunnen laten vallen maar dan denk ik aan morgen en overmorgen dat ik totaal niet in de fitness raak en dan weet ik dat ik gewoon MOET gaan sporten of ik er nu zin in heb of niet.
Dan troost ik mij met de woorden van 'de zin komt wel eenmaal je bezig bent'. Maar ik weet nu al dat eenmaal ik bezig ben ik de minuten zal tellen tot ik weer naar huis kan, ik in mijn douche kan springen en dat ik in mijn bedje kan duiken, dat ik toch eventjes voor een zevental uur 'rust' vind in mijn hoofd.
Op dagen zoals vandaag denk je dat je zo'n leeftempo nooit niet volhoud, dat je binnen x aantal tijd nog in de psychiatrie beland omdat je gewoon volledig de pedalen zal verliezen, maar gelukkig weet ik dat het maar tijdelijk is en dat ik mij morgen wellicht terug veel beter zal voelen, dat het gewoon eventjes een momentopname is.
26-11-2014 om 11:49
geschreven door Girl on the move
25-11-2014
Wie ben ik?
Op dagen zoals gisteren realiseer je pas hoe frustrerend het kan zijn als je al je telefoonnummers kwijtgespeeld bent tijdens een update van Ios...Want dan krijg je plots smsjes van personen waar je amper 1x in het jaar een smsje van krijgt. En dan is het de uitdaging om te ontcijferen wie wat geschreven geeft en om niet telkenmale in schaamte te vallen door constant bij elk onbekend smsje te gaan vragen wie de persoon in kwestie eigenlijk is, zwijg ik maar in alle talen, doe ik alsof ik weet van wie het is en hou ik het enkel maar bij een bedanking...In de hoop dat het raadsel van de onbekende smsjes ooit wel eens een naam zullen krijgen...
Volgend jaar misschien, op mijn verjaardag?
25-11-2014 om 06:19
geschreven door Girl on the move
24-11-2014
Verjaardagen...
Verjaardagen...
Dat zijn zo van die dagen die ze voor mij gerust van de kalender mogen halen. Toch die van mij... Het is niet dat ik iets heb tegen ouder worden, allez, ja natuurlijk sta ik niet te springen achter de dag dat ik mijn looprekje mag gaan afhalen bij de mutualiteit. (zwijg me erover zelfs! Het idee alleen al aan mijn verrimpeld lijf bezorgt me gewoon koude rillingen) Maar van mij mogen ze gerust doortellen en moeten ze niet telkenmale herbeginnen, elk jaar opnieuw. Want eigenlijk is het toch wel een beetje sadistisch dat je elk jaar opnieuw gaat vieren dat je 'joepie, weeral een jaartje ouder geworden bent'. Want zeg nu zelf je kan niet zeggen dat je leven er op verbeterd na je 20 ste... Elk jaar dat er dan bijkomt is er ééntje die je meer en meer helpt herinneren dat er zelfs voor jou ook grenzen zijn, dat je lichaam zich ook aansluit bij de categorie 'met gebreken'.... Elk jaar een beetje meer. En valt het je ook op dat je diegene die je vroeger onder de categorie 'nen ouwen' plaatste plots niet meer onder dezelfde categorie plaatst maar dat je gewoon opschuift, plots is dienen ouwen die eigenlijk maar 30 is niet meer oud.
Het zijn zo van die dagen dat praktisch iedereen die je kent zich al dan niet verplicht voelt om je een gelukkige verjaardag te wensen terwijl de helft het enkel maar zegt omdat ze het 'moeten' zeggen... Omgekeerd is het bij mij niet zo, diegene die ik geen gelukkige verjaardag wil wensen die krijgen ook geen gelukkige verjaardag. Waarom een beetje schijnheilig gaan doen en wat stroop gaan smeren? Niet dat ze van mij meteen moeten doodvallen maar ze moeten hun cadeaus niet bij mij komen halen op die dag.
Dus bij mij word mijn verjaardag niet gevierd, is het gewoon een dag zoals een andere, alhoewel ik vandaag toch ietsjes langer in mijn bed gelegen heb dan ik normaal gewend was, misschien ergens toch wel een beetje bewust zodat mijn kids mij geen gelukkige verjaardag konden wensen, omdat ik gewoon zo weinig mogelijk herinnerd wil worden aan het feit dat ik jarig ben vandaag. Al zal het moeilijk worden om er niet veel aan te denken of ik zou mij volledig moeten gaan afsluiten van internet en mijn Iphone...Maar we overleven deze dag wel, ik overleef ondertussen al 37 jaar deze dag.
24-11-2014 om 09:04
geschreven door Girl on the move
