Vorig weekend met de middelste naar switch geweest om 'eindelijk' zijn iphone te gaan kopen; het cadeautje dat hem beloofd is voor zijn verjaardag en tevens voor zijn goed rapport (dat hij nog niet gekregen geeft) en erna met dochterlief naar de juwelier een stad verder achter haar beloofde oorringen voor haar nieuwjaar...Dat nog 10 maanden veraf is... Een eeuwigheid te vroeg maar ze kon al maanden niet meer leven met het feit dat zij geen gaatjes had en haar vriendinnetje wel, en haar 'zomaar' gaatjes en oorringen geven, dat is onbespreekbaar, want als je nog 2 broers hebt dan moet alles een beetje fair blijven, en haar broers zijn helaas/gelukkig geen fan van gaatjes in hun oren.
En thuis gekomen eindelijk die blender besteld via het internet, ik leek precies het licht gezien te hebben, ik ergerde mij al maanden aan het feit dat ik elke morgen 3 of 4 potjes moest klaarmaken met elk een banaan en een potje griekse yoghurt in en het dan precies een eeuwigheid te moeten mixen om dan toch nog te eindigen met brokjes erin... Dacht ik plots 'hé als ik nu eens een blender koop, dan kap ik alles er gewoon in, mixt het ding gewoon alles zelf' en klaar zijn mijn porties en dat in één keer. Ik werd al blij bij het idee alleen al.
Zondag kwam ik tot de ontdekking dat mijn kookvuur nog steeds kuren had en ik ergens genoodzaakt was om toch tot de aankoop van een nieuw exemplaar over te gaan, een zware kost maar het was nu al maanden aan de gang het mankement van niet meer te willen uitgaan en aangaan wanneer het er zin in had dat het niet meer te catalogeren viel onder veilig.
Dus maandag is mijn wederhelft een nieuw vuur gaan bestellen, ditmaal een inductievuur. Maar... blijkbaar kan je daar niet alle pannen/potten op gebruiken, dus dat wil zeggen dat het overgrote deel van mijn collectie zal moeten vervangen worden. Direct al naar de winkel om eens te kijken, en de ontbrekende stukken bestel ik dan via internet. Lang leve het online shoppen.
Deze morgen de laatste handtekening gaan zetten voor onze lening bij de notaris en voor de eerste maal mijn nieuwe blender gebruikt. Is gewoon zaaaaaalig, voel mij zo gelukkig ermee. Ik denk dat het iets zal zijn dat ik veel ga gebruiken en niet enkel voor mijn ontbijt, heb toch al veel in mijn gedachten; milkshakes, smoothies, appelmoes maken, soep mixen,...
En zo doet het efkes 'mijn niet kunnen sporten' vergeten.
10-02-2015 om 13:54
geschreven door Girl on the move
09-02-2015
Zwaar op de maag...
Het valt mij op als de collega zich 'gepakt' voelt op iets dat ze altijd vergelding gaat zoeken, dan probeert ze mij gewoon te raken op een andere manier, net alsof ik express het rek zo vol gehangen heb. Ik had het inderdaad uitgetest of het niet kon vallen en het is niet gevallen bij mij, maar blijkbaar wel bij haar... En daarom moet ze zo dwars beginnen doen...
Eerst wou ze mijn verlof inpikken en nu geeft ze het op het verlof van mijn andere collega gemunt... Een leuke collega met momenten...
Vandaag terug iemand om proef, maar terug geen hoogvlieger, ze geeft veel te veel zenuwen... Ik vermoed dat ze het niet zal worden.
09-02-2015 om 16:06
geschreven door Girl on the move
08-02-2015
O my...
Ik lijk de laatste jaren precies voor enorme uitdagingen te staan, de één al groter dan de andere... De volgende uitdaging; hoe ontlaad ik mijn batterij met negatieve energie zonder actief bezig te zijn? Tot eind deze maand geen sport... Ik word gewoon nuts als ik er nog maar aan denk, laat staan dat ik het dan nog moet ondergaan ook. één ding is een feit, er komt geen gram suiker in mijn lijf, en als er al suiker in komt dan zal ik er wel niet van geweten hebben.
Ik probeer voordelen te zien in mijn situatie, maar de voordelen vervagen sneller dan ze in mijn hoofd verschijnen.
Ik kan lekker lui zijn, alles op mijn gemak doen, maar dat geeft bij mij het effect dat ik niet vooruit kom. Oh, ik kan echt wel lui zijn, zo lui zelfs dat alles mij gewoon teveel gevraagd is, maar dat is de kant van mezelf die ik niet graag zie. Bij mij moet er altijd een beetje druk op de ketel zijn om goed te functioneren.
08-02-2015 om 09:26
geschreven door Girl on the move
06-02-2015
Uren aftellen...
Het minder sporten zorgt ervoor dat ik mijn batterij niet meer kan ontladen van negatieve energie en elke dag stapelt dat hem meer en meer op, wat uiteindelijk bijna leid tot ontploffingen.
Ik ben mega onverdraagzaam, erger mij dood aan dingen waar ik tot nu toe leerde mee leven. O.a. het feit dat klanten 'ik kom direct' niet begrijpen en direct je zitten opjagen en opjutten..., de meest idiote discussies over de vergelijking van onze prijzen met de Aldi..., het niet luisteren als je iets verteld, het dagelijks opnieuw stellen van dezelfde idiote vragen; klanten die blijven hameren op het feit dat 'je het prijsje toch wel afgetrokken hebt hé', (nee madam, ik werk al 9 jaar in een cadeautjeswinkel, ik doe niks anders dan cadeautjes maken en ik trek de prijzen er nog steeds niet spontaan af), het ongeduld bij het wachten op het bancontact die traag is en waar ik klant telkenmale voor verwittig. Het betalen van belachelijke bedragen met bancontact... (wie gaat er nu in godsnaam zonder ook maar 50 cent te hebben op stap? Wat als je naar het toilet moet en ze je 30 cent vragen??? Ik veronderstel dat wc dames niet echt bancontact of visa hebben...)
Ik dacht eventjes een eindje te gaan wandelen tijdens mijn pauze, wat frisse lucht zal mij deugd doen, maar toen dacht ik dat het vrijdag is, shoppingdag en dat ik wellicht heel veel volk zou moeten kruisen langst straat; mensen die mijn weg versperren, te traag gaan, mij ophouden, mij ambeteren op hun eigen manier... Daarom maar voor de veilige optie gekozen; pauze in mijn eigen, kleine hoekje, verstopt voor anderen.
Me, myself and I.
06-02-2015 om 16:59
geschreven door Girl on the move
05-02-2015
Moeilijk...
Ik wist dat er een dag zou komen zoals vandaag waarop ik niet de 'goed nieuws' verspreider zou zijn, maar de slechte, die iemand zijn hoop weg neemt... En ik vind het verschrikkelijk om te doen, maar als er maar 3 vacatures zijn en 5 personen die proef komen doen dan moeten er 2 afvallen... Maandag kon ik goed nieuws brengen want die sollicitant deed het zo goed dat er geen andere optie was dan ermee verder gaan. De sollicitant van gisteren was een speciaal iemand, maar ze deed haar werk goed, zonder twijfel. Maar de sollicitant van vandaag scoorde helaas op alle punten te laag om te beginnen. Ze zou wellicht geëvolueerd hebben maar daar de tegenpartij van gisteren die voor dezelfde vacature gesolliciteerd had op alle vlakken sterker was moesten we van haar afscheid nemen. Wat natuurlijk niet op het gewenste begrip kon rekenen maar ja...
Nog 3 personen die op proef moeten komen volgende week en de week erna en dat voor één openstaande vacature... Dat worden nog 2 teleurstellingen en one happy face.
05-02-2015 om 22:28
geschreven door Girl on the move
Hasta la vista
En dan komt het moment dat je niet meer kan leven met een probleem. Zo zitten we al bijna van dag één hier met een electronisch apparaatje om geld te controleren die amper werkt; het werkt als je één biljet er minstens 30 keer erdoor haalt... En het is nu niet dat we hier één biljet per dag moeten controleren. 100 keer mogen horen 'is het geen echt toch', 100 keer mogen zeggen 'ne nee het machientje mankeert een beetje'. Op den duur heb je het gehad en laat je het apparaatje uit... Maar daarmee los je het probleem niet op. Al een paar keer aangehaald bij de directie dat het mankeert en dat we het niet meer gebruiken daardoor maar er word geen gehoor aan gegeven. Maar je ontvangt niet meer met een gerust hart geld, en grotere briefjes weiger je steevast want 'wat als'...
Deze morgen was het mij beu, ik heb het ding uit het stopcontact gehaald en het staat klaar om afgevoerd te worden, het maakt mij niet uit wat de directie ermee doet, al zetten ze het als postuur op hun kast of gebruiken ze het als nachtverlichting in hun slaapkamer. I don't care, maar hier is het niet welkom meer.
05-02-2015 om 08:54
geschreven door Girl on the move
04-02-2015
Waar is de tijd...
Dat je een blogsite afsurfte en dat je uren en uren kon lezen op verschillende blogs. Ik weet niet wat dat is, maar hier ga ik regelmatig gaan 'blogshoppen' maar ik kom van de ene waardeloze blog in de andere terecht. Je kan het zo idioot niet bedenken of er is een blog over. Zo kwam ik gisteren op een blog waar enkel de prijzen van de brandstoffen opstonden van één bepaald tankstation. Echt wel boeiend... Ik denk dat er veel eerst naar de blog zullen surfen om te zien of het goed is als ze nu gaan tanken of niet. NIET dus. Als je moet tanken dan tank je. Punt. (is bij mij toch zo... )
En dan de blogs die beginnen en al gestopt zijn voordat ze begonnen zijn; ik snap dat niet, zijn dat allemaal mensen die eens voor de lol eens gaan proberen of ze dat wel kunnen om dan meteen weer te stoppen? Of zijn dat gewoon mensen die allemaal in een cursus 'hoe maak ik een blog?' zitten...
Vroeger kon je nog vrienden maken via de blogs, zo heb ik ook in real vrienden gekregen erdoor, maar nu is het gewoon één grote kille ellende zonder enige vorm van feedback. En durf je al eens antwoorden op een blog dan valt de blog stil... Nu ja, als je geen lezers wil dan ga je toch naar een blogcommunity waar je blogs in meer privacy kan schrijven, nu ja privacy is een groot woord, want in de tijd van vandaag weet je nooit wie er allemaal meeleest. Misschien zit er nu wel iemand binnen te kijken in mijn slaapkamer en ziet hij mij nu op mijn bed liggen. lol
Op het internet zou je nét veel contacten moeten kunnen leggen, want we zitten er met zoveel op, maar 'normale' contacten zijn zoooo moeilijk ofwel vind ik de juiste kanalen niet. Als ik al eens denk op een 'normale' chatsite te komen, dan duurt het niet lang voor er iemand vraagt of je toevallig niets anders zoekt... NEE!
Lang leve de egoïstische me, myself and I mentaliteit!
04-02-2015 om 08:48
geschreven door Girl on the move
03-02-2015
Zwart...
Zit toch tamelijk diep in de put door het feit dat ik de komende tijd mijn sporten moet minderen. Ik voel mij er zo ellendig door. Ik weet niet hoe ik dit negatief punt kan omvormen naar een positief punt...
Vandaag mijn nieuwe zumbasticks gekregen, maar ze maakten mij er niet gelukkiger op, want mijn blessure blijft.
03-02-2015 om 22:09
geschreven door Girl on the move
02-02-2015
Hoop...
Vanavond met een bang hartje de zumba begonnen, ik vroeg mij af of ik alle liedjes zou kunnen uitdansen of dat de angst dat ik plots verplicht zou moeten stoppen waarheid zou worden. Ik had mezelf echt voorgenomen om elke overdreven voetbeweging achterwege te laten en niet te springen, en ik stond er versteld van hoe goed en snel ik een andere combinatie vond voor elke beweging die ik niet kon doen. Ik zou nog durven denken dat ik lichtjes verstand heb van choreo's. Alhoewel ik mij nog niet direct een liedje in elkaar zie steken. Manlief vroeg het mij onlangs waarom ik niet voor zumba instructrice ga, gewoon omdat ik en choreo's gewoon niet samengaan, en ik heb er ook geen zin in om daarmee bezig te zijn eerlijk gezegd.
Ik heb dus het uurtje zumba probleemloos uitgedaan, mijn benen voelde ik maar het was verdraagbare pijn, thuis toch maar meteen coldpacks erop gelegd, iets wat ik echt als een gewoonte zal moeten doen de komende weken, want het zal echt nodig zijn.
Ondertussen weten we terug iets bij dat zumba op ijs, niet echt op ijs is. Ik vraag mij af of ze dat nu een achterlijke vraag vonden of dat het gewoon een logische gedachte van mij was? lol Ik was eventjes in de verleiding om mij er verlof voor te vragen maar na lang nadenken heb ik toch maar besloten het niet te doen. Ten eerste; ik heb al weinig verlof en ten tweede; wat extra zumba met mijn blessure moet ik zoveel mogelijk voorkomen.
Morgen een rustdag, toch voor mijn benen, niet voor mezelf, want dinsdag is een zware dag op het werk.
02-02-2015 om 22:25
geschreven door Girl on the move
Doe maar
En dan krijg je een e-mail met de link naar een trainingsprogramma voor de ten miles 'want jij doet toch ook mee?'. Ja, ja, duw me er maar nog eens met mijn neus diep in. Zie mij hier zitten. Ik heb verdorie een ganse middag mijn gedachten moeten verzetten om mezelf niet in de fitness te laten belanden, mezelf laten beloven dat ik woensdag zeker en vast dat uurtje ga inhalen, echt waar, beloofd. Want woensdag ben ik terug de oude en kan ik er weer volledig tegenaan.
Ik ben volledig uit mijn normale doen, loop mezelf voorbij, raak niet door mijn huishoudelijke taakjes en net nu dat ik er echt eens tijd voor heb, ik ben gewoon mijn drive kwijt, de drive van dagen die propvol zitten en waar elke minuutje nuttig ingevuld word door iets.
Kreeg ik daarnet een smsje van mijn collega dat ik morgen de eer en het genoegen heb om een 'wellicht' nieuwe collega op te leiden voor onze nieuwe vestiging. En volgende week maandag komt de 2 de 'wellicht' verkoopster ook bij mij om opgeleid te worden. Ik vraag mij af waarom de bazin bewust voor mij gekozen geeft en niet voor mijn andere collega? Ik denk dat ze dacht van 'laten ze we maar meteen in de diepe smijten, de andere collega leert ze stap voor stap dingen, E. daarentegen smijt ze van de eerste keer in de diepe zonder te weten of ze kunnen zwemmen.' Maar is het niet belangrijk om ook meteen te zien hoe goed ze zich uit de slag kunnen trekken want het is zo dat ze al van dag één als hun winkel opengaat er voor het grootste deel alleen voor komen te staan en dan moeten ze zich in elke situatie kunnen redden, en dan zullen ze ook gans het pakket taken op hun boterham krijgen van het eerste moment...
Ik moet eerlijk toegeven, zoiets geeft mijn zelfvertrouwen wel een boost want het wil evengoed zeggen dat mijn bazin mij volledig vertrouwd en zal afgaan op mijn oordeel of ze passen in onze keten of niet. Mijn bazin mag dan wel een speciale madam zijn, toch zijn er wel een paar herkenbare punten tussen ons twee. (al zal geen van de twee het ooit toegeven, maar dat hoeft ook niet)
02-02-2015 om 16:57
geschreven door Girl on the move
Betrapt...
En dan vind je in je mailbox een mail met daarin geschreven 'ik denk dat ik jouw blog tegengekomen ben, leuk om te lezen'. Angstzweet parelt in kleine stroompjes naar beneden; euhm...Welke blog? De blog waarin ik zo openlijk schreef over mijn ervaringen met jou? Of die andere waar ik jou niet bij naam genoemd heb en amper gesproken heb over je?
Beginnen nadenken hoe die persoon bij mijn blog uitgekomen is, in zijn hoofd gekropen en zo wist ik meteen dat hij de blog gevonden had waar ik openlijk over mijn ervaringen met hem gesproken had (lang leve google 'naam + ervaringen' ). Nu ja, eerst wat gênant, maar kom, ik was gewoon eerlijk, ik schreef gewoon hoe ik bepaalde zaken aanvoelde en hoe het over kwam, het is niet dat ik schreef dat hij niet deugde, integendeel. (en ja, er was een moment waarop ik twijfelde aan hem, dat hij hem te snel van zijn clïenten wou afdoen, maar dat was mijn eerste gedacht en daarin zat ik COMPLEET fout! Maar dat heb je soms met mensen die je niet goed kent, je trekt soms foute conclusies)
Maar ik ben toch blij dat hij niet hier uitgekomen is, want bloggen is niet meer hetzelfde als je weet dat ze over jouw schouder meelezen, ook al hou je er altijd rekening mee dat er iemand kan meelezen die je kent, maar toch, ik weet het liever niet, want dan krijg ik teveel het gevoel dat ik op mijn woorden moet letten, dat 'ik' niet mezelf kan zijn.
Al zal ik nooit mijn diepste en donkerste geheimen hier neerschrijven, nu ja, niet dat ik die echt heb. Maar je weet nooit dat er een verkoopster van winkel x hier meeleest en zich nog dat brood herinnert tussen de rekken waar er al een stuk van gegeten was en gewoon achtergelaten is. (sorry, maar ik lustte het écht niet, en is echt mijn gewoonte niet zoiets te doen, integendeel)
Word vervolgd... Allez, mijn blog dan, mijn donkere geheimen, dat is wat anders.
02-02-2015 om 14:52
geschreven door Girl on the move
Tweestrijd...
Van december 2013 tot juni 2014 met shin splints gezeten; zo lang omdat ik het te lang negeerde en ook omdat ik weigerde te luisteren naar de sportdokter... Februari 2015 part 2... En ja het moet al een tijdje aan de gang geweest zijn, ja ik voelde de lichte pijn ergens wel, maar iets in mij geeft de pijn gewoon gecatologeerd onder 'normaal'. Tot eergisteren ik begon te vergaan van de pijn en ik gisteren na 10 u rechtstaan op mijn werk, ik bijna in elkaar viel van de steken in mijn benen. Toen realiseerde ik mij dat ik in een wellicht nog ergere toestand zit dan vorig jaar; ik ben misschien maar een kleine stap verwijderd van een operatie, al krimp ik niet in elkaar van de pijn als ik druk zet op mijn enkelgewrichten, de pijn zit precies hoger nu. Mijn verstand zegt 2 weken totaal niet sporten, mijn hart zegt 'onbespreekbaar'.
De vraag is; hoe maak ik een goed compromis tussen mijn hart en mijn verstand? Want als ik niet naar mijn hart luister dan loop ik gegarandeerd de muren op van frustratie.
Ik zit nu op een dikke 2 maand van de eerste run. Ik loop nu probleemloos 15 km. Maar nu een paar weken niet lopen gaat mij terug in dezelfde situatie steken of vorig jaar; de ten miles lopen en meer halfdood dan levend over de streep komen.
Ik ga keuzes moeten maken. Ik kan enkel het lopen overhouden en éénmaal per week mijn 15 km lopen... Maar dan geen zumba, bokwa en spinning meer...
één ding is een feit, als mijn beurtenkaart van bokwa op is dan stopt het voor mij, want ik blijf erbij dat bokwa de druppel is die ik net niet aan kan. Alles ging altijd goed zolang bokwa niet op het toneel verscheen, sindsdien was het altijd iets. Maar dat is dus nog 15 weken bokwa...
De zumba minderen is ook nog een optie, maar de zumbaclub is mijn 2 de thuis...
Laat ons gewoon proberen de zumba minder energiek mee te doen en we zien wel hoe ver we raken.
02-02-2015 om 11:04
geschreven door Girl on the move
01-02-2015
Dikke ellende...
Loop met de minuut ambetanter, zit ik terug opgezadeld met shin splints, één van de meest erge dingen die je als fanatiek sporter kan tegenkomen, want shin splints staan gelijk aan 12 weken niets van sporten waar ik mijn voeten voor moet gebruiken. (buiten zwemmen en wandelen)
Alles wat ik opgebouwd heb weer moeten on hold zetten, ik word gewoon gek van de gedachte; vorig jaar zat ik er meer dan 20 weken mee aan mijn been, letterlijk, en nu wéér van dat, weeral oponthoud. En ik weet dat ik het serieus moet opnemen, het geeft geen zin om het te negeren want dan komt het helemaal niet meer goed.
Deze morgen voor ik vertrok naar mijn werk een coldpack, deze avond terug een coldpack maar heb er momenteel heel veel pijn in, het voelt heel serieus aan en dit in beide benen, ik kan niet zeggen ik ontzie het ene been wat... Brandend zand.
Ik weet nog niet hoe ik het ga aanpakken de komende tijd... Stoppen met sporten is geen optie dat is een feit, maar ik weet dat ik beter 2 x na denk bij elke stap die ik nu ga zetten.
01-02-2015 om 22:53
geschreven door Girl on the move
Slapjes...
Vannacht weer ongelofelijk veel gedroomd, ik herinner mij amper flarden, maar ik ben deze morgen gewoon wakker geworden met een ferm 'vod' gevoel. Ik zou eigenlijk het liefst een ganse dag in mijn bed blijven liggen want alles aan mijn lijf protesteert; mijn hoofd voelt houterig aan, mijn ogen pieken van de vermoeidheid, mijn rug doet pijn, mijn benen voelen zwaar aan,... Zou de periode van de maand eraan komen toch?
De regen buiten deze morgen klonk bijna als muziek in mijn oren, niets dat je een beter gevoel geeft dan regen te horen en zeker als je niet kan sporten, hoef je je niet schuldig te gaan voelen dat je eens één dag niks doet want 'oh ja, het is toch maar vuil weer'. Toch iets dat je luiheid rechtvaardigt... Alhoewel luiheid; het begin van shin splints is volgens mij wel een geldig excuus om het de komende tijd weer wat rustiger aan te doen, maar rustiger staat helaas niet voor lang in mijn woordenboek. Voor een dagje ja...
Deze morgen mij terug toegelegd op mijn zelfhypnose om mijn eten terug onder controle te krijgen, want het blijft moeilijk als ik mijn regels ga krijgen om dan van de chocolade te blijven...
01-02-2015 om 09:39
geschreven door Girl on the move
31-01-2015
Spieren in opstand
Ik ben vermoeid, lichamelijk vraagt mijn lichaam rust, en voornamelijk mijn spieren. Het voelt net aan alsof ik overtraind ben, nochthans had ik woensdag een hersteldagje (buiten mijn fit star oefeningen gerekend natuurlijk) maar mijn lichaam geeft precies meer rust nodig. Ik voel mijn enkels reclameren, mijn knieën, mijn armen,... Er is eigenlijk weinig nog die pijnloos verder wil trainen.
Morgen weet ik totaal nog niet wat ik op de planning zal zetten; spinning? Lopen? Het word dus een last minute beslissing, maar als ik loop is het maximum 10 km. Meer zou echt wel onverstandig zijn.
Al zou een hersteldagje echt wel een aanrader zijn, zeker omdat ik maandag met 3 trainingen zit. :-/
We zien nog wel.
31-01-2015 om 18:32
geschreven door Girl on the move
30-01-2015
Goed nieuws
Gisteren met een bang hartje naar de dokter gebeld voor de uitslag van mijn bloed, en buiten een tekort aan B 12, ijzer en vitamine D was alles blijkbaar goed, kon ik eindelijk weer opgelucht ademhalen.
Gisterenavond kreeg ik het zwaar bij de core en zumba, mijn spieren waren blijkbaar nog niet hersteld van de training van dinsdag.
Deze morgen mijn loopkleren aangetrokken maar toen ik naar buiten keek was het toch maar twijfelachtig loopweer, en toen ik aan basic fit kwam veranderde ik van idee en wou ik gaan spinnen, mij vlug verkleed om dan te horen te krijgen dat er geen spinning was, ja, je moet geen verstand hebben om bij basic fit te gaan werken precies want wie legt er nu een aanwezigheidsblad voor spinning als er geen spinning is? Dus terug loopkleren aan en gaan lopen. Wel maar 10 km want mijn spieren protesteerden.
30-01-2015 om 20:15
geschreven door Girl on the move
29-01-2015
Spanning...
Gisteren veel te vroeg wakker geworden zoals gewoonte tegenwoordig en ook al had ik mij plechtig voorgenomen mijn fit star oefeningen eens niet te doen, heb ik ze uiteindelijk toch gedaan, kwestie van toch iets nuttigs te doen met mijn tijd... Het was niet mijn dagje op het werk, liep er met mijn gedachten niet bij, het werk ging niet voorruit en kon niet vooruitdenken waardoor ik te laat reageerde op bepaalde zaken en waar mijn andere collega er nu voor zal opdraaien vandaag...
Deze morgen mezelf toch verplicht om een uurtje extra te slapen, al zeker 6 nachten na elkaar amper 4 u kunnen slapen en het begon in mijn lijf te kruipen en het is ook zo dat ik mij gisteren schandalig misdragen heb, ik heb mij in de suiker gesmeten, gebeurd zelden nog maar gisteren was het toch zo, en nu voel ik het nog steeds in mijn lijf hangen, net of ik een kater heb. Bij het idee aan suiker word ik nu zelfs gewoon misselijk.
Deze morgen geeft Isa al gebeld om mij te zeggen hoe ik mijn loopprobleem kan aanpakken en blijkbaar moet het niet gebeuren via een trigger maar via deelwerk. Morgenochtend ben ik voor de eerste keer alleen thuis en zal ik het ook proberen, is best wel spannend want ik heb nog nooit deelwerk in zelfhypnose gedaan. Laat ons zeggen dat dat toch iets is voor de meer gevorderden. Want het is toch vrij complex om het zelf te doen denk ik. Het doel is het deel te vinden die ervoor zorgt dat ik in paniek schiet en dat deel om te vormen. En het volgende week dan uit te testen of het wel degelijk werkt.
En deze middag rond 17u mijn eerste telefoontje naar de huisarts... Morgen het 2 de... Ik tril als een espenblad, het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om af te vallen, ik ril de kilo's er gewoon af.
En ondertussen erger ik mij DOOD aan het feit dat als ik iemand mail om iets te vragen die persoon het gewoon vertikt om te antwoorden, terwijl die persoon wél tijd vind om op fb te zitten. Nu ja, ze kunnen niet zeggen dat ik het niet gevraagd heb. En dus zal ik zaterdag terug naar de zumba gaan en de les terug 5 minuten vroeger verlaten... Of hij het nu graag geeft of niet. En hem live vragen? Ik heb hem nooit alleen en vrouwen en nijd zijn meestal onvermijdelijk aan elkaar verbonden, ik wil niet dat er iemand weet dat er uitzonderingen gemaakt worden voor mij, hij moet mij maar persoonlijk aanspreken als hij er niet mee kan leven dat ik vroeger vertrek; trouwens moest hij zijn les stipt beginnen dan zou ik helemaal niet vroeger moeten vertrekken maar hij geeft mij geen andere opties. :-/
29-01-2015 om 10:55
geschreven door Girl on the move
27-01-2015
Knock out
Vandaag een zwaar trainingsdagje, s'morgens een uurtje op kracht getraind en daarna mee gaan lopen met mijn wederhelft, hij beweerde maar 8 te lopen, dus waarom zou ik niet meegaan, maar de 8 was een 11, ... Dacht op een gegeven moment dat ik dood ging neervallen. Ik wist sowieso al dat de combinatie kracht en lopen nooit niet samengaat en dan nog snel lopen. De volgende keer mag hij terug alleen gaan lopen als ik kracht gedaan heb...
En deze avond core gedaan en zumba, in core heb ik een vlekkeloos parcours afgelegd en ben ik altijd blij dat ik bij de beste hoor, van de 10 man hoor ik toch zeker bij de 3 beste. Maar de zumba was er teveel aan, lang geleden dat ik met een knalrode kop daar stond, maar zat er echt compleet door op cardiovlak.
En dan kwam ik iets tegen waar ik nog aan terugdenk... Werd er iemand bijna half agressief omdat ik weigerde een beurtenkaart over te kopen van een andere fitness waar ik ook nog ga. Een fitness waar ik ook nog mijn twijfels heb of ik ga blijven of niet... Ik heb nu al per ongeluk een beurtenkaart van 20 gekocht omdat ik mij in de hoek geduwd voelde en dan zou ik er nog eens 12 beurten bijkopen? Yeah right. En ja ik was diegene die haar toen gevraagd geeft van toch nog een nieuwe beurtenkaart te kopen dat is waar, maar dat wil niet zeggen dat ik ze nu moet gaan overkopen. :-/ Ik zal wel eens lobbyen ervoor, misschien vind ik wel een andere geïnteresseerde.
De bokwa doe ik wel graag, enkel ligt de fitness mij niet zo, vind het zo'n vervelende zaal en vervelende groep. Pfff En ook soms is trop teveel, ik ben nu al zoveel van huis weg en het blijft een stresserend iets om het na mijn werk ook te gaan doen, ik overweeg om daar in de toekomst van af te stappen, geef mij maar mijn zumba, core, lopen, spinnen en krachttraining.
27-01-2015 om 22:32
geschreven door Girl on the move
Automatische piloot
Ik wil eigenlijk maar één ding momenteel en dat is huilen, ik wil huilen en niet meer stoppen, huilen tot ik gewoon in slaap val,... Maar huilen vergt zoveel energie, dat het het laatste restje krachten uit mij zal zuigen en ik gewoon als een vod in elkaar zal vallen en dat gaat niet.
Daarom probeer ik op automatische piloot alles te doen, mijn routines vol te houden, mijn gedachten te verzetten. Elke minuut lijkt wel een uur te duren, het is zelden dat dagen zo lang duren.
Deze morgen is mijn bloed getrokken, het word onderzocht op alles wat je je maar kan inbeelden, de dokter kon mij helaas niet geruststellen, maar laat ons zeggen dat het niet het type dokter is van veel woorden, dus om die reden moet ik er zeker niets achter gaan zoeken maar het zou ergens wel geruststellender geweest zijn moest hij kunnen zeggen hebben dat hij de kans wel heel klein achtte voor zoiets. Hij zei dat er in zijn praktijk slecht 3 gevallen waren in gans zijn carrière tot nu toe (en die is vrij lang al) dat het wel heel erg zou moeten lukken dat ik nummer 4 zou zijn...Maar er moet iemand nummer 4 zijn natuurlijk.
Afwachten tot donderdag en wellicht vrijdag, want donderdag zullen alle resultaten misschien nog niet binnen zijn. En tot dan proberen we te overleven, ons gedachten te verzetten al brengen mijn gedachten mij constant naar hetzelfde punt terug.
Het is niet omdat je je lichamelijk volledig gezond voelt dat je het automatisch ook bent...
Deze morgen een uurtje krachttraining gedaan, en straks een eindje gaan lopen met mijn man, de eerste keer dat hij het spontaan vroeg want meestal gaat hij alleen gaan lopen. Vanavond dan nog een stabiliteitstraining en een uurtje zumba en zo is er al één dag voorbij... Daarna nog 2 of 3 te gaan.
27-01-2015 om 13:19
geschreven door Girl on the move
26-01-2015
Zo moeder, zo dochter...
Loop sinds vrijdag uit mijn normale doen, ik maak mij enorme zorgen om mijn gezondheid. Ik ben al naar de dokter geweest maar de woorden van de dokter stelden mij niet gerust, ook niet de behandeling die ik gestart ben. Ik denk constant dat ik iets ergers heb. Ik doe s'nachts geen oog meer dicht, kan aan niets ander meer denken dan aan al hetgeen ik zou kunnen hebben, ik word bijna gek in mijn hoofd.
Morgen is het mijn vrije dag en zal ik mijn vrije dag terug beginnen in de wachtzaal van de dokter, en ik zal eisen dat hij mijn bloed prikt ook al zal hij hoog en laag volhouden dat het overbodig is. Het moet gewoon, ik moet gewoon gemoedsrust krijgen.
Ik zie hem al denken als ik hem mijn zorgen vertel, ... Juist haar moeder. Want mijn moeder gaat wel 4 x in de week naar de dokter en telkenmale denkt ze dat ze een andere ernstige ziekte geeft om telkenmale te horen dat ze écht niets mankeert. De dokter word gewoon nuts van haar.
Ik probeer mij daarom een beetje in te houden en niet voor het minste pijntje te gaan maar ditmaal moet ik gewoon gaan, ik moet zekerheid krijgen, ik moet weer rust vinden in mijn hoofd, ik moet weer beter kunnen slapen want mijn gezondheid begint er onder te lijden. Daarnet in de bokwa was mijn lichaam zo uitgeput dat het gewoon niet meer ging de laatste helft, ik viel bijna over mijn eigen voeten omver. Ik ben thuisgekomen en heb meteen nootjes gegeten om mij terug wat krachten te geven maar helaas veel effect had het niet.
Hopelijk deze nacht een betere nacht na een nacht van amper 3 u slaap...
26-01-2015 om 22:34
geschreven door Girl on the move
Maar de zumba was er teveel aan, lang geleden dat ik met een knalrode kop daar stond, maar zat er echt compleet door op cardiovlak.
