Ik lijk de laatste jaren precies voor enorme uitdagingen te staan, de één al groter dan de andere... De volgende uitdaging; hoe ontlaad ik mijn batterij met negatieve energie zonder actief bezig te zijn? Tot eind deze maand geen sport... Ik word gewoon nuts als ik er nog maar aan denk, laat staan dat ik het dan nog moet ondergaan ook. één ding is een feit, er komt geen gram suiker in mijn lijf, en als er al suiker in komt dan zal ik er wel niet van geweten hebben.
Ik probeer voordelen te zien in mijn situatie, maar de voordelen vervagen sneller dan ze in mijn hoofd verschijnen.
Ik kan lekker lui zijn, alles op mijn gemak doen, maar dat geeft bij mij het effect dat ik niet vooruit kom. Oh, ik kan echt wel lui zijn, zo lui zelfs dat alles mij gewoon teveel gevraagd is, maar dat is de kant van mezelf die ik niet graag zie. Bij mij moet er altijd een beetje druk op de ketel zijn om goed te functioneren.
08-02-2015 om 09:26
geschreven door Girl on the move
06-02-2015
Uren aftellen...
Het minder sporten zorgt ervoor dat ik mijn batterij niet meer kan ontladen van negatieve energie en elke dag stapelt dat hem meer en meer op, wat uiteindelijk bijna leid tot ontploffingen.
Ik ben mega onverdraagzaam, erger mij dood aan dingen waar ik tot nu toe leerde mee leven. O.a. het feit dat klanten 'ik kom direct' niet begrijpen en direct je zitten opjagen en opjutten..., de meest idiote discussies over de vergelijking van onze prijzen met de Aldi..., het niet luisteren als je iets verteld, het dagelijks opnieuw stellen van dezelfde idiote vragen; klanten die blijven hameren op het feit dat 'je het prijsje toch wel afgetrokken hebt hé', (nee madam, ik werk al 9 jaar in een cadeautjeswinkel, ik doe niks anders dan cadeautjes maken en ik trek de prijzen er nog steeds niet spontaan af), het ongeduld bij het wachten op het bancontact die traag is en waar ik klant telkenmale voor verwittig. Het betalen van belachelijke bedragen met bancontact... (wie gaat er nu in godsnaam zonder ook maar 50 cent te hebben op stap? Wat als je naar het toilet moet en ze je 30 cent vragen??? Ik veronderstel dat wc dames niet echt bancontact of visa hebben...)
Ik dacht eventjes een eindje te gaan wandelen tijdens mijn pauze, wat frisse lucht zal mij deugd doen, maar toen dacht ik dat het vrijdag is, shoppingdag en dat ik wellicht heel veel volk zou moeten kruisen langst straat; mensen die mijn weg versperren, te traag gaan, mij ophouden, mij ambeteren op hun eigen manier... Daarom maar voor de veilige optie gekozen; pauze in mijn eigen, kleine hoekje, verstopt voor anderen.
Me, myself and I.
06-02-2015 om 16:59
geschreven door Girl on the move
05-02-2015
Moeilijk...
Ik wist dat er een dag zou komen zoals vandaag waarop ik niet de 'goed nieuws' verspreider zou zijn, maar de slechte, die iemand zijn hoop weg neemt... En ik vind het verschrikkelijk om te doen, maar als er maar 3 vacatures zijn en 5 personen die proef komen doen dan moeten er 2 afvallen... Maandag kon ik goed nieuws brengen want die sollicitant deed het zo goed dat er geen andere optie was dan ermee verder gaan. De sollicitant van gisteren was een speciaal iemand, maar ze deed haar werk goed, zonder twijfel. Maar de sollicitant van vandaag scoorde helaas op alle punten te laag om te beginnen. Ze zou wellicht geëvolueerd hebben maar daar de tegenpartij van gisteren die voor dezelfde vacature gesolliciteerd had op alle vlakken sterker was moesten we van haar afscheid nemen. Wat natuurlijk niet op het gewenste begrip kon rekenen maar ja...
Nog 3 personen die op proef moeten komen volgende week en de week erna en dat voor één openstaande vacature... Dat worden nog 2 teleurstellingen en one happy face.
05-02-2015 om 22:28
geschreven door Girl on the move
Hasta la vista
En dan komt het moment dat je niet meer kan leven met een probleem. Zo zitten we al bijna van dag één hier met een electronisch apparaatje om geld te controleren die amper werkt; het werkt als je één biljet er minstens 30 keer erdoor haalt... En het is nu niet dat we hier één biljet per dag moeten controleren. 100 keer mogen horen 'is het geen echt toch', 100 keer mogen zeggen 'ne nee het machientje mankeert een beetje'. Op den duur heb je het gehad en laat je het apparaatje uit... Maar daarmee los je het probleem niet op. Al een paar keer aangehaald bij de directie dat het mankeert en dat we het niet meer gebruiken daardoor maar er word geen gehoor aan gegeven. Maar je ontvangt niet meer met een gerust hart geld, en grotere briefjes weiger je steevast want 'wat als'...
Deze morgen was het mij beu, ik heb het ding uit het stopcontact gehaald en het staat klaar om afgevoerd te worden, het maakt mij niet uit wat de directie ermee doet, al zetten ze het als postuur op hun kast of gebruiken ze het als nachtverlichting in hun slaapkamer. I don't care, maar hier is het niet welkom meer.
05-02-2015 om 08:54
geschreven door Girl on the move
04-02-2015
Waar is de tijd...
Dat je een blogsite afsurfte en dat je uren en uren kon lezen op verschillende blogs. Ik weet niet wat dat is, maar hier ga ik regelmatig gaan 'blogshoppen' maar ik kom van de ene waardeloze blog in de andere terecht. Je kan het zo idioot niet bedenken of er is een blog over. Zo kwam ik gisteren op een blog waar enkel de prijzen van de brandstoffen opstonden van één bepaald tankstation. Echt wel boeiend... Ik denk dat er veel eerst naar de blog zullen surfen om te zien of het goed is als ze nu gaan tanken of niet. NIET dus. Als je moet tanken dan tank je. Punt. (is bij mij toch zo... )
En dan de blogs die beginnen en al gestopt zijn voordat ze begonnen zijn; ik snap dat niet, zijn dat allemaal mensen die eens voor de lol eens gaan proberen of ze dat wel kunnen om dan meteen weer te stoppen? Of zijn dat gewoon mensen die allemaal in een cursus 'hoe maak ik een blog?' zitten...
Vroeger kon je nog vrienden maken via de blogs, zo heb ik ook in real vrienden gekregen erdoor, maar nu is het gewoon één grote kille ellende zonder enige vorm van feedback. En durf je al eens antwoorden op een blog dan valt de blog stil... Nu ja, als je geen lezers wil dan ga je toch naar een blogcommunity waar je blogs in meer privacy kan schrijven, nu ja privacy is een groot woord, want in de tijd van vandaag weet je nooit wie er allemaal meeleest. Misschien zit er nu wel iemand binnen te kijken in mijn slaapkamer en ziet hij mij nu op mijn bed liggen. lol
Op het internet zou je nét veel contacten moeten kunnen leggen, want we zitten er met zoveel op, maar 'normale' contacten zijn zoooo moeilijk ofwel vind ik de juiste kanalen niet. Als ik al eens denk op een 'normale' chatsite te komen, dan duurt het niet lang voor er iemand vraagt of je toevallig niets anders zoekt... NEE!
Lang leve de egoïstische me, myself and I mentaliteit!
04-02-2015 om 08:48
geschreven door Girl on the move
03-02-2015
Zwart...
Zit toch tamelijk diep in de put door het feit dat ik de komende tijd mijn sporten moet minderen. Ik voel mij er zo ellendig door. Ik weet niet hoe ik dit negatief punt kan omvormen naar een positief punt...
Vandaag mijn nieuwe zumbasticks gekregen, maar ze maakten mij er niet gelukkiger op, want mijn blessure blijft.
03-02-2015 om 22:09
geschreven door Girl on the move
02-02-2015
Hoop...
Vanavond met een bang hartje de zumba begonnen, ik vroeg mij af of ik alle liedjes zou kunnen uitdansen of dat de angst dat ik plots verplicht zou moeten stoppen waarheid zou worden. Ik had mezelf echt voorgenomen om elke overdreven voetbeweging achterwege te laten en niet te springen, en ik stond er versteld van hoe goed en snel ik een andere combinatie vond voor elke beweging die ik niet kon doen. Ik zou nog durven denken dat ik lichtjes verstand heb van choreo's. Alhoewel ik mij nog niet direct een liedje in elkaar zie steken. Manlief vroeg het mij onlangs waarom ik niet voor zumba instructrice ga, gewoon omdat ik en choreo's gewoon niet samengaan, en ik heb er ook geen zin in om daarmee bezig te zijn eerlijk gezegd.
Ik heb dus het uurtje zumba probleemloos uitgedaan, mijn benen voelde ik maar het was verdraagbare pijn, thuis toch maar meteen coldpacks erop gelegd, iets wat ik echt als een gewoonte zal moeten doen de komende weken, want het zal echt nodig zijn.
Ondertussen weten we terug iets bij dat zumba op ijs, niet echt op ijs is. Ik vraag mij af of ze dat nu een achterlijke vraag vonden of dat het gewoon een logische gedachte van mij was? lol Ik was eventjes in de verleiding om mij er verlof voor te vragen maar na lang nadenken heb ik toch maar besloten het niet te doen. Ten eerste; ik heb al weinig verlof en ten tweede; wat extra zumba met mijn blessure moet ik zoveel mogelijk voorkomen.
Morgen een rustdag, toch voor mijn benen, niet voor mezelf, want dinsdag is een zware dag op het werk.
02-02-2015 om 22:25
geschreven door Girl on the move
Doe maar
En dan krijg je een e-mail met de link naar een trainingsprogramma voor de ten miles 'want jij doet toch ook mee?'. Ja, ja, duw me er maar nog eens met mijn neus diep in. Zie mij hier zitten. Ik heb verdorie een ganse middag mijn gedachten moeten verzetten om mezelf niet in de fitness te laten belanden, mezelf laten beloven dat ik woensdag zeker en vast dat uurtje ga inhalen, echt waar, beloofd. Want woensdag ben ik terug de oude en kan ik er weer volledig tegenaan.
Ik ben volledig uit mijn normale doen, loop mezelf voorbij, raak niet door mijn huishoudelijke taakjes en net nu dat ik er echt eens tijd voor heb, ik ben gewoon mijn drive kwijt, de drive van dagen die propvol zitten en waar elke minuutje nuttig ingevuld word door iets.
Kreeg ik daarnet een smsje van mijn collega dat ik morgen de eer en het genoegen heb om een 'wellicht' nieuwe collega op te leiden voor onze nieuwe vestiging. En volgende week maandag komt de 2 de 'wellicht' verkoopster ook bij mij om opgeleid te worden. Ik vraag mij af waarom de bazin bewust voor mij gekozen geeft en niet voor mijn andere collega? Ik denk dat ze dacht van 'laten ze we maar meteen in de diepe smijten, de andere collega leert ze stap voor stap dingen, E. daarentegen smijt ze van de eerste keer in de diepe zonder te weten of ze kunnen zwemmen.' Maar is het niet belangrijk om ook meteen te zien hoe goed ze zich uit de slag kunnen trekken want het is zo dat ze al van dag één als hun winkel opengaat er voor het grootste deel alleen voor komen te staan en dan moeten ze zich in elke situatie kunnen redden, en dan zullen ze ook gans het pakket taken op hun boterham krijgen van het eerste moment...
Ik moet eerlijk toegeven, zoiets geeft mijn zelfvertrouwen wel een boost want het wil evengoed zeggen dat mijn bazin mij volledig vertrouwd en zal afgaan op mijn oordeel of ze passen in onze keten of niet. Mijn bazin mag dan wel een speciale madam zijn, toch zijn er wel een paar herkenbare punten tussen ons twee. (al zal geen van de twee het ooit toegeven, maar dat hoeft ook niet)
02-02-2015 om 16:57
geschreven door Girl on the move
Betrapt...
En dan vind je in je mailbox een mail met daarin geschreven 'ik denk dat ik jouw blog tegengekomen ben, leuk om te lezen'. Angstzweet parelt in kleine stroompjes naar beneden; euhm...Welke blog? De blog waarin ik zo openlijk schreef over mijn ervaringen met jou? Of die andere waar ik jou niet bij naam genoemd heb en amper gesproken heb over je?
Beginnen nadenken hoe die persoon bij mijn blog uitgekomen is, in zijn hoofd gekropen en zo wist ik meteen dat hij de blog gevonden had waar ik openlijk over mijn ervaringen met hem gesproken had (lang leve google 'naam + ervaringen' ). Nu ja, eerst wat gênant, maar kom, ik was gewoon eerlijk, ik schreef gewoon hoe ik bepaalde zaken aanvoelde en hoe het over kwam, het is niet dat ik schreef dat hij niet deugde, integendeel. (en ja, er was een moment waarop ik twijfelde aan hem, dat hij hem te snel van zijn clïenten wou afdoen, maar dat was mijn eerste gedacht en daarin zat ik COMPLEET fout! Maar dat heb je soms met mensen die je niet goed kent, je trekt soms foute conclusies)
Maar ik ben toch blij dat hij niet hier uitgekomen is, want bloggen is niet meer hetzelfde als je weet dat ze over jouw schouder meelezen, ook al hou je er altijd rekening mee dat er iemand kan meelezen die je kent, maar toch, ik weet het liever niet, want dan krijg ik teveel het gevoel dat ik op mijn woorden moet letten, dat 'ik' niet mezelf kan zijn.
Al zal ik nooit mijn diepste en donkerste geheimen hier neerschrijven, nu ja, niet dat ik die echt heb. Maar je weet nooit dat er een verkoopster van winkel x hier meeleest en zich nog dat brood herinnert tussen de rekken waar er al een stuk van gegeten was en gewoon achtergelaten is. (sorry, maar ik lustte het écht niet, en is echt mijn gewoonte niet zoiets te doen, integendeel)
Word vervolgd... Allez, mijn blog dan, mijn donkere geheimen, dat is wat anders.
02-02-2015 om 14:52
geschreven door Girl on the move
Tweestrijd...
Van december 2013 tot juni 2014 met shin splints gezeten; zo lang omdat ik het te lang negeerde en ook omdat ik weigerde te luisteren naar de sportdokter... Februari 2015 part 2... En ja het moet al een tijdje aan de gang geweest zijn, ja ik voelde de lichte pijn ergens wel, maar iets in mij geeft de pijn gewoon gecatologeerd onder 'normaal'. Tot eergisteren ik begon te vergaan van de pijn en ik gisteren na 10 u rechtstaan op mijn werk, ik bijna in elkaar viel van de steken in mijn benen. Toen realiseerde ik mij dat ik in een wellicht nog ergere toestand zit dan vorig jaar; ik ben misschien maar een kleine stap verwijderd van een operatie, al krimp ik niet in elkaar van de pijn als ik druk zet op mijn enkelgewrichten, de pijn zit precies hoger nu. Mijn verstand zegt 2 weken totaal niet sporten, mijn hart zegt 'onbespreekbaar'.
De vraag is; hoe maak ik een goed compromis tussen mijn hart en mijn verstand? Want als ik niet naar mijn hart luister dan loop ik gegarandeerd de muren op van frustratie.
Ik zit nu op een dikke 2 maand van de eerste run. Ik loop nu probleemloos 15 km. Maar nu een paar weken niet lopen gaat mij terug in dezelfde situatie steken of vorig jaar; de ten miles lopen en meer halfdood dan levend over de streep komen.
Ik ga keuzes moeten maken. Ik kan enkel het lopen overhouden en éénmaal per week mijn 15 km lopen... Maar dan geen zumba, bokwa en spinning meer...
één ding is een feit, als mijn beurtenkaart van bokwa op is dan stopt het voor mij, want ik blijf erbij dat bokwa de druppel is die ik net niet aan kan. Alles ging altijd goed zolang bokwa niet op het toneel verscheen, sindsdien was het altijd iets. Maar dat is dus nog 15 weken bokwa...
De zumba minderen is ook nog een optie, maar de zumbaclub is mijn 2 de thuis...
Laat ons gewoon proberen de zumba minder energiek mee te doen en we zien wel hoe ver we raken.
02-02-2015 om 11:04
geschreven door Girl on the move
