Beste lezer,

Mijn excuses, ik ben laat… en de regel: ‘geen nieuws, goed nieuws’ is wel echt van tel.  Sinds de aankomst van de studenten heb ik terug een ‘vlaamse babbel’ en is de nood om te bloggen minder groot. Dit betekent niet dat er niets gebeurd. Integendeel!  Vorige week hebben we een acute interventie moeten doen.  Een patiënt was van een muur gevallen. Op het eerste zicht had hij niets gebroken, maar het niet reageren op pijnprikkels verontruste ons.  Er werd dus besloten om de patiënt naar het ziekenhuis te brengen.

Met man en macht, andere patiënten van kracht, werd hij al dragend zonder halskraag in de ambulance gebracht. Met haast en spoed arriveerden 2 studenten in het eerste ziekenhuis. Een Rx later en vele wachturen later werd dan toch beslist te transigeren richting een universitair ziekenhuis. Daar waar meer testen uitgevoerd konden worden zoals opnieuw een Rx, een CT en een MRI –weliswaar pas de dag nadien. Gezien er geen familie van de patiënt aanwezig was of wist wat er gebeurd was, moesten verpleegkundigen in het ziekenhuis blijven voor de nacht (waken over de patiënt, want niemand anders kijkt er anders naar om). Ondertussen waren alle studenten in het laatste ziekenhuis, de ene student met nog een andere patiënt die besmet is met HIV en uitdrogingsverschijnselen vertoonde en dan ook mee moest omdat er nog maar 1 voertuig ter beschikking was vanuit het andere ziekenhuis, de andere student omdat hij de andere studenten wou helpen en dan ook de nacht ging doorbrengen bij de patiënt samen met de medical manager Gert en een Ethiopische verpleegkundige -woohoo. De anderen gingen eindelijk rusten.

Dit is niet het enige wat gebeurde. Dagelijks wandelen we meermaals op stenen en bergen naar het centra. Daar proberen we de andere verpleegkundigen te leren kennen, Amhaars te leren, ‘buna’ drinken en ergens structuur brengen in de werking. Dit verloopt, laten we zeggen, op slakkentempo of nee schildpadtempo (zie foto). Dossiers zijn onvolledig of zelfs afwezig, vergaderen zonder verslagen en soms zelfs zonder personeel, luisteren naar patiënten en hopen er zonder woorden eraan uit te kunnen. Oh en elke avond vergaderen we onder de naam BPS (lees: Bio-psycho-sociaal gesprek) en eindigen we hier en dan eens samen met de broeders met een DPP. Dit allemaal kan negatief klinken, maar integendeel het is leerrijk en het vraagt wat tijd maar we zien er een toekomst in. De mensen zijn vriendelijk, nemen je vast als ze met je praten, geven je een schouder tegen schouder begroeting, toeteren op de weg met een glimlach en willen je zelfs trakteren op buna of zelfs een rit naar huis.

Na twee weken hard labeur was het tijd voor wat pauze buiten de omheining van Gefersa. Gert kwam met het leuke idee om een weekendje weg te gaan met de groep richting Debre zeit – hij was zelf nog niet weg geweest voordat wij er waren buiten zijn verplichte Kenia trip. Via een connectie vanuit de chiro wisten we het viewpoint lodge te bezichtigen. Dit was een mooie lodge met zicht op lake Babogaya met veel vogels en ’s morgens een schildpad op je pad. Na het bezichtigen van de ‘gabia’ in Debre Zeit was het jammer genoeg voor Jan de uitbater niet duidelijk dat we twee nachten bleven.  We moesten nacht twee een nieuw verblijf zoeken, minder luxueus maar wel vriendelijk personeel. Ze maakten zelfs een kampvuur voor ons om zo onze nacht in te duiken met weer te dromen over de komende weken die volgen.

02-02-2014 om 19:53 geschreven door Gert Wouters