Deze week begonnen we aan onze 6^e week in Ethiopië en ook aan de 2^e helft van ons verblijf. De tijd gaat hier snel. Het lijkt alsof het gisteren was dat we voor de eerst samen kwamen om deze stage voor te bereiden (nu ongeveer een jaar geleden). De 2^e helft van ons avontuur zal dan ook voorbij vliegen, net zoals het eerste deel en ons gehele voorbereidingstraject.

Hoe? Waarom? Waar? Wanneer? … Op deze vragen kennen jullie ondertussen het antwoord wel.

Maar wat we exact doen op een dag, weten jullie dat al?

Maar wat doen we zoal op een week?

Sinds een 4 tal weken is er in het center een weekprogramma (zie bijlage). Dit heeft, zoals elke verandering in een organisatie wat tijd nodig om de gewoonte, de routine te worden. Door de patiënten wordt dit met open armen ontvangen, zij hadden hiervoor niets te doen dus zijn blij met wat zinvol tijdverdrijf. De verpleegkundigen en ander personeel hadden wat meer tijd nodig. Maar wat wil je, wanneer na jaren de rust wordt verstoord door een programma dat wordt geïntroduceerd. Je opeens ervoor moet zorgen dat je patiënten op de activiteiten aanwezig zijn en dat je zelf activiteiten moet leiden of voorbereiden… Nu na 4 weken durven we toch wel zeggen dat het programma stap voor stap zijn plaats aan het veroveren is in het GMHRC.

Zoals jullie op het programma in bijlage kunnen zien worden er verschillende activiteiten voorzien per patiëntengroep. Zo is er sporttherapie, occupational therapie, psychotherapie, nurse meeting, social work, wandelen met patiënten, een filmnamiddag en zelfs een Music and dance uurtje.

De sporttherapie is het meest succesvolle bij de patiënten en natuurlijk ook bij het personeel. Je moet nog maar een bal boven halen of er staan al mensen te popelen om een matchke volleybal of voetbal te spelen. Ook tafeltennis is hier in trek, en ja na het lopen zijn de Ethiopiërs hier ook goed in. Ik heb nog niet kunnen winnen, maar misschien zegt dit meer over mijn tafeltennis kwaliteiten dan over de hunne J.

Tijdens de occupational therapie wordt er meer ingespeeld op de creativiteit en handigheid van de patiënt. Hier worden bijvoorbeeld tekeningen gemaakt (die we hopelijk op de muur kunnen schilderen), spelletjes zoals memory en dammen gespeeld, met papier marche gewerkt, … Geheimpje: we zijn stiekem bezig in het groot het logo van het center te maken uit papier marche om de inkomhal wat op te fleuren met een werk van en door patiënten.

Van psychotherapie heeft niemand hier kaas gegeten. Gelukkig lopen er een paar studenten psychologie rond die vorige week startte met groepssessies en in de toekomst ook een paar individuele sessies zullen doen met de patiënten.

De nurse meeting wordt door de verantwoordelijke verpleger van de groep georganiseerd. Hier is het de bedoeling dat de groepsverpleger gaat samenzitten met zijn groep patiënten en over de dingen des levens discuteert. Vorige week was er bijvoorbeeld een discussie over geld. Sommige patiënten vonden dat ze van het center zakgeld moesten krijgen. Niet zomaar om te krijgen maar om te leren met geld om te gaan. Zo kunnen ze kiezen om er koffie mee te drinken of hun zakgeld op te doen aan sigaretten, anderen zouden zo proberen te sparen of de gulden middenweg vinden tussen koffie, sigaretten en sparen. Andere patiënten vonden dit overbodig. We krijgen hier toch alles dat we nodig hebben zeiden ze: eten, drinken, kleding, douches, bedden, …  Zo zie je maar, het is niet omdat het psychiatrische patiënten zijn, ze geen goede inbreng hebben, niet meer logisch kunnen redeneren of niet gewoon mensen zijn zoals jij en ik…

Het is dan ook zalig om te zien dat zelfs de verpleegkundige hiervan verschieten en aangenaam verrast zijn.

Dit gebeurde ook vorige week tijdens het wandelen met patiënten. Deze activiteit was wat op de achtergrond geraakt omdat het zo simpel is en niemand echt het nut ervan inzag. Tot vorige week donderdag…

Veel te vroeg in de ochtend werden we weer gewekt door het zalige gezang van een orthodoxe priester die zijn hemelse woorden verspreid via grote luidsprekers boven op de orthodoxe kerk. Toen we in de namiddag tijd was voor wandelactiviteit, wilde we deze kerk (die vlakbij is) wel eens van dichterbij inspecteren. Het plan was dus wat patiënten te verzamelen en naar de kerk te wandelen. We hadden er niet aan gedacht dat het hier niet de gewoonte is om met patiënten buiten de poorten van het ziekenhuis te komen en ondervonden dit dus redelijk snel. De wachters wilden ons niet buiten laten met de patiënten, de verpleegkundigen waren wantrouwig omdat er onder de patiënten enkele waren die in het verleden al wel eens waren weggelopen. Omdat iedereen rond ons zo wantrouwig was en ze vroegen of wij de verantwoordelijkheid wilde nemen, begonnen we ook al snel aan ons idee te twijfelen. Was het wel een goed idee om met deze ‘weglopers’ te gaan wandelen? Gelukkig kregen we de toestemming van de medical manager en de hoofdverpleegkundige. De hoofdverpleegkundige maakte een lijstje op van al de patiënten die mee gingen wandelen. Dit lijstje gaven we aan de bewakers bij de poort. De patiënten moesten op een rij gaan staan van klein naar groot en werden grondig geteld. We waren met 15. Hierna ging de poort open en konden we vertrekken. We wandelden naar de kerk, hier werd op orthodoxe wijze veelvuldig kruistekens gemaakt en gebogen bij elke afbeelding of elk beeld. We beleven even zitten in de schaduw van de torens en wandelde dan terug naar het center. Onze wandeling van ongeveer 30 minuten zat erop.

Het was ongelofelijk om te zien hoe blij iedereen was!!!

De bewakers waren blij dat we terugkwamen met 15 patiënten.

De verpleegkundigen en het management waren blij omdat er niets was gebeurd, hun wantrouwen was onterecht geweest.

De patiënten waren ongelofelijk blij en dankbaar. Dit was iets ongewoons, maar toch zo simpel. Gewoon wandelen buiten het center, hier hadden ze nog niet van durven dromen.  Ze waren heel even weg geweest van het center (waar sommige al meer dan 10 jaar zitten). Ze waren nog eens aan een kerk geweest, even ontsnapt aan de dagelijkse sleur, … Ze vonden het zo leuk dat we zelfs de volgende dag nog lachende gezichten zagen die ons kwamen vertellen hoe leuk ze de wandeling wel niet hadden gevonden.

Iedereen was dus blij. En dat … dat maakte ons blij. Dit was een moment dat heel je week goed maakt!

Buiten het volgen van het programma, zijn we ook bezig met het oppoetsen van de patiëntendossiers. We maakten een sjabloon voor een blad met algemene gegevens en eentje voor de observaties te noteren. Deze voegde we toe tot elk dossier, was er geen dossier van een patiënt, dan maakte we er een. Dit doen we allemaal in samenspraak met de verpleegkundigen. Ze zien er niet allemaal het nut van in, maar vinden het ook geen overbodige luxe.

Om deze week af te sluiten gingen we op zaterdag naar de maandelijkse NGO-bazaar. Hier kochten we allemaal een hoop souvenirs. Sjaals, aardewerk, beeldjes, kaartjes, sleutelhangers, matten, … Whoehoeeeeeeeeeeeeeeeeeew, voor elk wat wils. Namiddag waren we uitgenodigd op een graduation party van vers afgestudeerde architect die we hier leerde kennen. Dit traditioneel feest begon naar goede Ethiopische gewoonten met het boefen van injera met alles op een aan. Lekker lekker lekker. Er waren ook 2 ethopische drankjes, beide op basis van honing en gist. Het zwarte smaakte volgens de meerderheid naar assenbak J. Het gele was smaakte beter, toch moesten de meeste van ons hun beste acteer talent boven halen om geen raar gezicht te trekken na elke slok. J

Ons weekend sloten we af met een stevige wandeling en het maken van kaas. Van 20l verse melk van onze Gefersa koeien maakte we 2 mooie bollen kaas. Een bol waste we in St. George, een lekker lokaal bier. We zijn benieuwd hoe het gaat smaken, het zal geen Achelse blauwe worden, maar slecht gaat het zeker niet zijn! Dit zal onze laatste portie kaas zijn, de kaas moet immers minimum 1 maand rijpen en binnen een dikke maand zijn we waarschijnlijk onze valiezen al aan het pakken om terug naar het blijkbaar warme België terug te keren.

We gaan allemaal eens stilletjes ons bed in kruipen want morgen is het terug werkendag. Hopelijk hebben we deze nacht geen last van de hyena’s. Elke Ethiopiër gelooft dat ze hier zitten, maar slechts weinigen hebben ze al gezien. Maak jullie dus maar geen zorgen J.

Heel veel groetjes aan iedereen!!!

(zo 23/02/2014 of 16/06/2006 Ethiopian Calander)

Bijlagen:
Draft 1 OT progam.xlsx (24.1 KB)