|
Deze week begon de real experiance op het werkveld. Ik kreeg de mogelijkheid om een aantal
verpleegkundigen persoonlijk te spreken.
Dit was geen evidentie. Wat moet
die witte van ons?? Maar eens ik ze in
mijn office had, verliepen de gesprekken in alle openheid. Op dinsdag in de namiddag was het teamvergadering. De hoofdverpleegkundige stelt de agenda
op. Tijdens dit overleg worden de nieuwe
opnames besproken en de cliënten die op woensdag een huisbezoek van ons mogen
verwachten. Ik kreeg de kans om mee te
gaan op huisbezoek. Samen met Micky
(driver), Mohammed (de verpleegkundige) en Sjieté (sociaal assisstent)
vertrokken we welliswaar een uurtje later dan gepland richting Addis
Abeba. Btw: Addis Abeba betekent :
Nieuwe Bloem. Er zijn momenteel zon 22 cliënten
die in dit Home Visit Progam zitten. We
bezoeken er vandaag vier.
Tijdens onze tocht naar en door Addis, geef ik mijn ogen de
kost. Veel situaties komen me bekent
voor, maar toch is het weer anders. Ze werken hier met ezels. Véél ezels. Ik
bedoel wel degelijk echte ezels, overbeladen met hout en ander spullen lopen ze
zwoegend voort. Sommige lopen zonder begeleiding
en ze vinden feilloos hun bestemming heb ik me laten vertellen. Ook rijden er éénassige karren die door
muilezels worden voortgetrokken. Bijna
alle karren zijn gemaakt vanuit een creatieve geest, hout , ijzer,
kortom
alles wat maar kan dienen om een kar te maken wordt gebruikt. Prachtig om deze innovatieve
creaties te zien voortbewegen.
Eens in de stad rijden we door kleine steegjes. Plaatsen waar je als toerist niet dadelijk
zou durven komen. De steegjes zijn vaak
omwald met roestige ijzeren platen. Het
geeft allemaal een vervallen deprimerende indruk. Armoede toef zou je denken. Maar eens Sjieté aangebonkt heeft bij een
client, en de poort wordt geopend, ben ik een en al verbazing. Achter die roestige platen staan relatief
kleine verzorgde huisjes. Ook binnen valt het best mee. Wat primitief in onze ogen, maar ik heb in
Tanzania ergere leefomstandigheden gezien.
Bij alle cliënten die ik bezocht is er een redelijk deftige living met stoffige-
zetels, kasten vol souvenirs en materiaal, er is elektriciteit, ja zelfs bij 3
van de 4 ontdekte ik een tv. De buna (=
zeer sterke traditionele koffie) waar men me voor waarschuwde, bleef spijtig
genoeg uit. Misschien was ik wat te
nieuw om mij dit te offeren. We werden overal
warm onthaalt. Ook al is het Amhaars
Chinees voor mij en kom ik niet verder dan een Amasegenalo (dank je wel),
vertaalde Mohammed telkens wat er gebeurde of werd besproken. Ik zag en hoorde hoe een gesprek uit de hand dreigde
te lopen. De cliënt wenste terug in
opname te komen want ze minste haar vrienden in Gefersa. Deze wens werd niet ingewilligd en Mohammed
probeerde de cliënt te overtuigen om
thuis verder taakjes te blijven doen. Maar ze werd boos, huilde, wou de living
verlaten,
een crise de hysterie!
Maar op een vriendelijke en rustige manier kreeg Mohammed de situatie
gekeerd. Wat denk je van een bezoekje
aan Gefersa, vb 1x per week?? Dan zie je
al je vrienden terug? De cliënt
straalde
au, au,au (ja, ja, ja)!
Knap werk van de Mohammed, 3 vliegen in één klap: de cliënt en ouders
zijn tevreden met het aanbod, er is een opname voorlopig- voorkomen en de cliënt
kan nu in Gefersa worden gezien en dus een huisbezoek minder.
Vandaag zaterdag is het een vrije dag. Dit geeft me de kans om de was te doen. Ja, ja ze hebben hier een wasmachine. Wat een luxe.
Helaas is er geen elektriciteit J Dus is het wachten
In de eerste dagen vertelde men me dat elektriciteit
hier geen probleem zou zijn. Ik moet
echter bekennen dat er dagelijks wel een elektriciteitspanne te melden valt. Als alles doorgaat gelijk gepland want dat planning
durft hier al eens veranderen- gaan we namiddag een stapje in Addis zetten,
gevolgd door een traditionele koffieceremonie.
Ik ben benieuwd!
12-10-2013 om 09:59
geschreven door Gert Wouters 
|
