re·la·ti·ve·ren -veerde, h gerelativeerd op het betrekkelijke van iets wijzen

                                                                                                                                                                                                           Van Dale

Sinds ik weer alleen door het leven ga, sta ik meer en meer stil bij waarden en normen, bij verwachtingen en bij significante waarheden in het leven. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik tijdens mijn relatie nooit stilstond bij deze zaken, deze waarheden, maar toen kon ik toch meer relativeren, de zaken van me afzetten, wetende dat ik een goei vra achter mij had staan. Ik weet, of wist, van mezelf ook dat ik een vrij positief beeld heb van de wereld en van de mensen rondom mij. Ik probeerde altijd het beste te zien in de mensen, waardoor er regelmatig ontgoocheling, maar uiteraard ook opstekers waren. Nu ben ik vaker teleurgesteld in mensen. Ik verwacht meer. Ik verwacht dat mensen zich even hard inzetten als ik. Uiteraard gaat dit gepaard met teleurstelling. Ik wéét dat mensen niet altijd doen wat ze vooraf gezegd hebben, dat mensen niet altijd afspraken nakomen of er zelfs gewoon niet voor opdagen. Net dat soort dingen stoort mij. Ik verlang veel meer naar noodzakelijke stiptheid, in alles. Het is een soort drang om structuur te creëren in mijn leven. Misschien klinkt het daarom ridicuul, maar mijn innerlijke rust is verdwenen. Ik word dagelijks geconfronteerd met een gemis, waar ik moeilijk mee kan omgaan en die hoogstwaarschijnlijk nog geruime tijd zal aanhouden. Dat gemis weerspiegelt zich in momenten van extreme verveling, vooral tijdens schoolvakanties (ik ben nu eenmaal onderwijzer), gewoon omdat ik de energie niet altijd heb om iets te doen waarvoor ik niet hoef na te denken over de situatie waarin ik nu verkeer.  Het lijkt mij op bepaalde momenten gewoon gemakkelijker om niets te doen, thuis te zitten, dan effectief de draad weer op te pikken.  Daarnaast weet ik ook, zoals ik hierboven reeds beschreef, dat ik vrij goed kan (lees:kon) relativeren. Dat was ook een beetje de kunde waarmee ik mijn vriendin op sommige momenten kon kalmeren wanneer ze een stresserend moment had, bijvoorbeeld tijdens haar examens.  Nu dat relativeringsvermogen deels verdwenen is, betrap ik me er dan ook geregeld op doemscenario’s te creëren over het verdere verloop van mijn leven, vooral op korte termijn. Ik ben er zeker van dat ik op lange termijn net zo gelukkig zal worden dan ik voordien was, maar op deze moment lijkt dat van geen belang.  En net omdat ik op dit weinig kan veranderen aan wat er op langere termijn zal gebeuren, probeer ik noodgedwongen mijn leven op korte termijn te plannen, structuur te creëren in de chaos die mijn hoofd nu is.

Tijdens de afgelopen vakanties heb ik op deze noodgedwongen behoeften ingespeeld door activiteiten te plannen zoals een citytrip, waardoor ik niet voortdurend aan mijn persoonlijke strubbelingen moest denken, af te spreken met vrienden, enz.  In navolging daarvan heb ik beslist om mijn grote vakantie (juli – augustus) grondig te plannen. Daar zijn we immers nog maar twee maanden vanaf en plannen neemt vaak  meer tijd in beslag dan de eigenlijke uitvoering ervan. Daarom dat ik hierna enkele van mijn plannen zal opsommen en beschrijven. Moesten mijn lezers zich geroepen voelen om in één  van deze plannen hulp te bieden in de vorm van participatie of financiële hulp, mogen zij zich tot mij wenden en zal ik dit zeker niet, tenzij belachelijk, afwijzen.

Rock Werchter:  Op de eerste dag van de vakantie staat een langverwacht bezoek van mijn lievelingsgroep gepland, waardoor ik het niet kan maken afwezig te blijven. Dit zal uiteraard maar één dag zijn, voornamelijk door de hoge kostprijs van een ticket.

Roadtrip Frankrijk: Als tweede staat er een roadtrip op het programma. Voorlopig heb ik hier slechts één compaan voor gevonden om mee te gaan op deze avontuurlijke autoreis (DDG, nvdr). Het plan is om snelweggewijs richting het Zuiden van Frankrijk te rijden, om aldaar te genieten van de plaatselijke flora en fauna, waarmee ik uiteraard ook de lokale keuken en vrouwelijk schoon bedoel. Zonder haast, zonder verplichtingen, zonder overnachtingen in dure hotels en dit gedurende anderhalve week, waarna we weer zullen wederkeren naar ons belgenlandje, eventueel via alternatieve routes of via Italiaans grondgebied.

Pukkelpop: Eind augustus vindt Pukkelpop opnieuw plaats en ik plan dit jaar wat langer dan één dag aanwezig te zijn. Onderandere de Foo Fighters zullen aanwezig zijn, dus dat is voor mij al een reden te meer om te gaan.

Belgische Kust: Ik ben altijd een fervent aanhanger geweest van onze Belgische Kust. Ook al regent en sneeuwt het, wanneer ik aan de zee ben, ben ik op vakantie. Vandaar ook het plan om eens (of meerdere keren) naar onze kust af te zakken en (hopelijk) te genieten van het goede weer.

Voorbereiding nieuwe seizoen: Uiteraard moet ik me ook voorbereiden op het aankomende nieuwe seizoen bij mijn nieuwe club. Hiervoor zal ik regelmatige bezoeken aan het fitnesscentrum plannen, maar ook vaak fietsen, zwemmen en lopen. Wie graag beroep doet op mijn gezelschap mag zich hiervoor altijd melden.

Lezen: Lezen wordt ook één van mijn belangrijkste doelen tijdens deze vakantieperiode. Hopelijk kan ik enkele interessante boeken op de kop tikken en/of lenen van mijn bonamis.

BBQ: Naar jaarlijkse gewoonte organiseer ik ook een barbecue waarop jullie allen (lees: vrienden en eventueel familie) uitgenodigd worden.

Het enige dat me een beetje stoort aan mijn eigen plannen is het feit dat verscheidene activiteiten vaak maar één dag, of zelfs minder, in beslag nemen. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik op de moment zelf wel wat aanbiedingen of ideeën krijgen die ik zal kunnen uitvoeren.  Voor de gewone werkmens, en dat bedoel ik niet negatief, lijkt twee maanden vakantie zeer lang, maar op deze moment is het echt geen geschenk.

Mijn volgende blog zal hopelijk minder persoonlijk getint zijn, maar zoals u weet, ik schrijf enkel over dingen die ik ken. Daarom ook ter afsluiting deze wijze woorden: don’t know, don’t care!

Homines dum docent discunt

25-04-2011, 22:39 geschreven door Fuzzer  

doel het; o -en 1 mikpunt 2 eindpunt ve reis 3 datgene wat men wil bereiken

Van Dale

Het is niet evident om te schrijven over het leven, noch over doelen in dat leven. Het leven is immers te ingewikkeld en te onvoorspelbaar. Doelen stellen in dat leven is al helemaal een opdracht. Een moeilijke opdracht. Vaak moeten er bepaalde gebeurtenissen in het leven plaatsvinden om te realiseren welke doelen je in het leven wil nastreven. Deze gebeurtenissen zijn vaak negatief, merk ik, wat niet wegneemt dat de doelen die je op dat moment stelt, niet positief kunnen zijn. Een negatieve gebeurtenis leidt vaak tot andere en betere inzichten. De doelen die gesteld worden, moeten zowel op lange als op korte termijn uitgevoerd kunnen worden. Teveel plannen mag dan ook weer niet, al is plannen op zich niet slecht, ik plan zelf ook, maar toch moet er ergens ruimte zijn voor spontane activiteiten, onverwachte uitstappen, vreemde experimenten, ed. Nog niet zo heel lang geleden las ik een artikel in de krant over de tien mooiste wegen doorheen het Noord –Amerikaanse continent. Door dit te lezen besefte ik dat er ongelooflijk veel moois in de wereld is waar ik nog geen tiende van heb gezien. Deels besefte ik welke doelen ik in mijn leven wil nastreven, al zal dit naargelang de tijd vordert hoogstwaarschijnlijk nog wel aangepast worden, en anderzijds besefte ik ook dat ik nog maar weinig bereikt heb. Het is eigenlijk de allereerste keer dat ik hierover zo hard nadacht. De breuk met de liefde van mijn leven is zeer hard aangekomen en daardoor ben ik beginnen nadenken over dingen die ik ooit nog gedaan wil hebbe. Eerlijkheidshalve, maar niet geheel onverwacht, moet ik toegeven dat ik tijdens mijn relatie hier nooit zo heb bij stilgestaan. Uiteindelijk wil (bijna) iedereen die een relatie heeft immers hetzelfde: huisje, tuintje, boompje, kindje. En daar is totaal niets mis mee. Als je dat een jaar geleden aan mij had gevraagd, had ik exact dat antwoord gegeven. Niets zou mij gelukkiger maken. Doch, door omstandigheden veranderen zulke situaties, en plannen wat niet wegneemt dat je in een relatie geen persoonlijke doelen kunt hebben. Ook tijdens mijn relatie dacht ik al aan een grote reis naar Australië en eigenlijk stond dat zo goed als vast. Binnen een vijf –tal jaren weliswaar, maar het zou doorgaan. Nog steeds wil ik dat doen en het zal er waarschijnlijk wel van komen, maar enkel zal de persoon met wie ik dat beleef, veranderen. Daarnaast zou ik ook heel graag naar New York gaan. Waarom deze twee bestemmingen mij aanspreken? Mij lijkt dat niet zo verwonderlijk. Beide bestemmingen spreken gewoon tot mijn verbeelding. Australië is immens groot en heeft een fascinerende flora en fauna. En New York is één van de grootste, laat staan dé grootste, steden ter wereld. Als ik er geld voor had, was ik al lang geweest. Helaas draait het leven niet altijd uit zoals je het vooraf in gedachten had. Trouwens, als het van mij afhing, en dat heb ik altijd al gezegd, zou ik niet liever willen dan gewoon een jaar vrij te nemen en vertrekken naar één van deze bestemmingen. Gewoon om weg te zijn. Even te ontsnappen aan de druk en de sleur van het Westerse leven. Ergens klinkt dit wel hypocriet, omdat ik dat, zoals ik reeds aanhaalde, nooit zou doen, moest ik nog een relatie hebben. Zou ik dan minder gelukkig zijn? Absoluut niet. Maar natuurlijk had ik dat graag samen mét haar gedaan.

Daarnaast zijn er ook nog enkele andere doelen in mijn leven. Normaal zou ik dit jaar uit huis gaan, maar financieel blijkt dit toch niet zo’n schitterend idee te zijn, vandaar dat ik nog een jaartje zal thuisblijven, sparen en hopen dat ik het grote lot win. En als dat laatste niet het geval is, zal ik binnen een jaar wel voldoende kapitaal hebben om een lening aan te gaan bij een bank die mijn geld beetje bij beetje afsnoept, zonder dat ik er iets aan kan doen. Ik zal dan wel een appartement of huis bezitten, dus dat sust mijn geweten. Een jaar is natuurlijk lang, maar het gaat niet anders, dus ga ik me er ook niet druk in maken. Op dit moment lijkt dat het meest belangrijke doel. Aangezien geld werk vereist en ook om dat doel na te streven, zal ik eveneens moeten hopen op behoud van mijn huidig werk. En zolang ik geen TADD[1]’er ben, is elk jaar een beetje bang afwachten. Maar dat ter zijde. Ik ga even bij mijn doel blijven: een eigen plek. Ik heb reeds een beeld gevormd van hoe mijn eigendom er zou moeten uitzien. Ik heb dan ook al een aantal investeringen gedaan waarmee ik denk op de goede weg te zitten tot een gezellige woonst. Nochtans besef ik ook dat dit snel kan veranderen en er geen garanties zijn. En net omdat ik al een beeld heb van hoe mijn woonst er moet uitzien, zie ik het ook gewoon niet zitten om met iemand anders, waarmee ik geen diepere relatie heb, samen te hokken. Ik heb geen nood aan grote luxe en comfort, maar er zijn wel bepaalde dingen waarnaar mijn interesse uitgaat, die ik graag in mijn bezit zou hebben. Ik denk dan aan een relatief grote televisie, omdat ik graag film zie. Ik denk eveneens aan een platenspeler, enerzijds omdat muziek een groot deel van mijn leven is, maar anderzijds ook, omdat het old skool cool is om platen te hebben en te draaien. Misschien zijn dat maar details, maar o zo belangrijk in het totaalpakket ‘geluk’.  

Tot slot kom ik bij het meest belangrijke doel in het leven: voortplanting. Dit klinkt ongelooflijk primitief, maar dat is het niet. Uiteindelijk wil iedereen wel een partner om de rest van zijn of haar leven mee te delen. Voor mij is dat niet anders: een goei vraa is belangrijk!

Si vis amari, ama

10-04-2011, 23:51 geschreven door Fuzzer  

on·der·wijs het; o (geregelde) overdracht van kennis of vaardigheden   

Van Dale

Ik had me reeds voorgenomen om op een meer regelmatige basis te schrijven en daar probeer ik me dan ook aan te houden.  In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik niet altijd weet waarover te schrijven, maar na mijn laatste cafébezoek met bonami Hans Vercammen is dit weliswaar veranderd. Een discussie was het niet,  eerder een doorsnee gesprek over opvoeding en onderwijs waarin beide partijen relatief goed overeen kwamen. Bij pot en pint komen immers vaak de meest filosofische gesprekken tot stand. En maar goed ook.

De vraag die de laatste jaren nadrukkelijk naar voor komt, is de vraag of onderwijs opvoeding is.  Hierop een duidelijk antwoord geven, is volgens mij niet mogelijk, mits dat niet voor iedereen hetzelfde is. Zeker niet voor onderwijzend personeel.  Ik betrap me er regelmatig op het huidige onderwijs te vergelijken met mijn eigen jeugd. Vaak kom ik tot dezelfde conclusie: in onzen tijd deden wij dat toch niet? Dit fenomeen doet zich meer en meer voor.  Ik  zal dit met een kort voorbeeld verduidelijken. Nog niet zo heel lang geleden, namelijk vorige week, kreeg ik een verhaal te horen over een jongeman van 12 jaar (!) die op een vrijdagavond rondhing aan het sportcentrum te Herentals. Hij en zijn vrienden hadden 4 flessen wodka gekocht en achterovergeslagen. Deze jongeman werd achtergelaten door zijn vrienden (?) en vervolgens gevonden door toevallige passanten en naar het ziekenhuis gevoerd. Enkele tests in een Leuvens hospitaal later, bleek dat niet alleen zijn maag leeggepompt moest worden, maar dat er ook restanten van marihuana waren gevonden. Aan dergelijke kinderen geef ik dus les, want, u kan het al raden, deze 12 –jarige jongen zat en zit nog steeds in mijn klas. Nu kan u zelf al bedenken dat dit niet verhaal niet in al te goede aarde valt bij de directeur van mijn school, laat staan bij de leerkrachten. Het strafste van allemaal is dat deze jongen, na twee dagen afwezigheid, het verhaal vertelde alsof het allemaal om een grap van zijn vrienden ging. Ik zocht al snel nief maten, moesten ze mij dit lappen.

In ieder geval, dergelijke verhalen komen wel vaker voor, maar toch blijft het een eeuwig discussiepunt of de school al dan niet ‘verantwoordelijk’ is voor zulke zaken. Echt verantwoordelijk is een school in zo’n gevallen nooit, want zolang dit buiten de schooluren gebeurt, kan een school hier niets aan veranderen, laat staan de jongen in kwestie straffen. Het enige dat een onderwijsinstantie kan doen, is de leerling(en), tijdens speciale lessen, wijzen op de gevaren van drugs en alcohol en hopen dat ze hieruit iets leren.  En dan nog… welk effect heeft dit op kinderen die van ’s morgens tot ’s avonds op straat rondhangen. Ik weet ook dat het onderwijs ergens wel een opvoedkundige taak heeft en moet hebben, maar wij kunnen ook maar zoveel doen. Ik ben er 100% van overtuigd dat  ouders nog steeds in eerste instantie de verantwoordelijkheid hebben hun kind(eren) op te voeden en ze de juiste  waarden en normen aan te leren, waar ze niet alleen tijdens hun ganse schoolcarrière naar moeten streven, maar ook mee moeten werken om in het latere leven op een correcte manier geïntegreerd te kunnen worden in de maatschappij.

Ik stel vast dat kinderen meer en meer durven ingaan tegen het gezag van een volwassene, een ouder, een leerkracht. Kinderen worden mondiger. Kinderen zijn mondiger! Iets drie keer moeten herhalen is geen rariteit meer. Nochtans is mondig zijn op zich niet zo heel erg. Je kan perfect beleefd zijn en toch iets tegen een volwassene zeggen, ook al is het niet altijd een positieve of opbouwende boodschap. Ik stoor me eigenlijk meer en meer aan de mentaliteit van kinderen. Kinderen draaien hun rug wanneer je hen persoonlijk aanspreekt. Ik zie mijn lezers al denken: ‘ligt dat dan niet aan u?’. Ik kan garanderen dat dat niet het geval is. Het is een steeds vaker voorkomend probleem bij alle leerkrachten, niet alleen bij de jonge garde. Kinderen rapen enkel iets op als het van hen is. Iets voor een ander doen, is vaak teveel gevraagd. Klasafspraken die worden uitgeschreven, zijn voor veel leerlingen slechts muuropvulling. Ik meen mij toch te herinneren dat wanneer wij de rotzak uithingen, wij daar duchtig voor gestraft werden, op een niet altijd even christelijke manier. Hier overheerst voor mij wel een zeker frustratiegevoel. Leerlingen die het vertikken om van de eerste keer te luisteren of het respect niet hebben te luisteren en te onderbreken, halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Een generatie die zo verschilt van de onze. Doch, we moeten niet alle kinderen  over dezelfde kam scheren. Er is ook de betere massa dat deze waarden en normen nog wel respecteert. En het is toch vooral voor die kinderen dat je het doet. Hoe hypocriet het ook is ten opzichte van de opvatting van de maatschappij (creëren van een betere wereld ter bevordering van bepaalde belangen), toch kan je er niet buiten dat je niet iedereen kan helpen. Hoe jammer dat ook is.

Desalniettemin kan ik in alle eerlijkheid toegeven dat ik met zeer veel plezier in een zesde leerjaar sta en nog lange tijd hoop te staan. Helaas heb ik dat niet zelf in handen.

Vinum et musica laetificant cor

07-04-2011, 19:29 geschreven door Fuzzer  

Quid novi?   Zonder enige impuls aan een blog beginnen, is niet evident en zeker niet mijn sterkste kant.  Ik heb geen enkele politieke, laat staan filosofische invalshoek waarover ik zou kunnen bloggen. Maar nood breekt wet en ik heb nood aan schrijven. Aan een uitlaatklep. En mijn heil zoeken in bier gaat niet altijd, zeker niet op een doordeweekse dinsdag, laat staan een donderdag.  Maar over bier gesproken.  Omer , recent ontdekt en zeker niet slecht, heb ik onlangs voor de eerste keer gedronken (met dank aan W. Hermans) en van genoten. Een traditioneel blond biertje met een behaaglijk alcoholpercentage van 8%.  Alleszins beter dan Stella Nocht, maar dat is nu ook niet zo verwonderlijk. Nooit van mijn leven ga ik dàt duivels bier nog drinken en al zeker niet in combinatie met Duvel, Westmalle en Cristal en ook niet in het Hemelrijk en zéker niet in Hasselt. Al denk ik dat dit ‘choquerende’ verhaal nog wel even in de archieven zal blijven ronddwalen. Over Walen gesproken. Nee, nee… die weg gaan we niet op. Ik weet trouwens bitter weinig over de Walen. Buiten dat het dan een deel is van het nog steeds regeringloos België. Blijkbaar nog geen wereldrecord zonder regering. Ergens in Cambodja hebben ze ooit eens beter gedaan. Meer heb ik er eigenlijk niet over te zeggen en daarmee basta! Over basta gesproken. Het nieuwe, wekelijkse melodramatische (denk aan kalfje Willy) en ondertussen reeds afgelopen cultuurprogramma Basta! van de neveneffecten was alom in het nieuws en de kranten.  Niet verwonderlijk als je het mij vraagt. Dat was nog eens goede televisie. Ik was voornamelijk fan van de Hendriken. ‘Ik heb internet gekocht en hop… delete… alles weg!’. ‘Oh Hendrik, en al die porno dan?’ ‘Daar had ik even niet aan gedacht!’ ‘Geen probleem, dan gaan we lekker naar een bordeel.’ ‘Leuk, lekker analoog surfen’. Misschien niet het meest doordachte gesprek, maar alleszins geniaal gevonden. Wat staat ons nog te wachten. Jammer dat Willy niet werd geslacht. Zo’n lekker, zacht vlees kan je toch niet in de winkel kopen. Over kopen gesproken. Het grote dilemma staat nog steeds overeind: kopen of huren? Uiteraard gaat het hier over een huis/appartement, maar dat hadden mijn trouwe lezers ongetwijfeld reeds door. Het plan om alleen te gaan wonen is dus nog steeds actief. Alleen is dit misschien niet het meest geschikte moment. Al zal er nooit een echt geschikt moment zijn en het moet er uiteindelijk ooit is van komen. Dus waarom deze zomer niet… dus is de vraag: kopen of huren? Kopen zonder een echt vast inkomen - vast benoemd ben ik nog niet -  is moeilijk, omdat een groot bedrag lenen dan enigszins niet mogelijk is, zonder een noemenswaardig kapitaal. Huren is een goede tweede optie, maar ik ben tegen verspilling en huren is gewoon pure geldverspilling.  Ach ja… que sera, sera. Over geld gesproken. In voetbal zit geld, ook in provinciaal voetbal. Het allerbelangrijkste is geluk, zo men zegt, dus ik zou nooit voor ’t geld ergens anders gaan voetballen, doch het draagt wel bij tot een gelukkiger bestaan. Ondertussen heb ik dan ook beslist waar ik volgend jaar zal voetballen. Op een later tijdstip zal ik dat officieel aankondigen, weliswaar zonder enige mediabelangstelling. Nogmaals over geld gesproken. Het leven is duur en zal enkel nog maar duurder worden. Tenzij er op miraculeuze wijze een schat uit de lucht komt gevallen of ik win 69 miljoen met euromillions, doch dan blijft het leven nog duur, ik zou dan gewoon meer geld hebben. Geld dat ik toch opdoe aan allerlei projecten en festivals. Zo ga ik dit jaar toch minstens één dag naar Werchter omwille van de aanwezigheid van Linkin Park, mijn all time favourite band, en die moet ik toch minstens eenmaal in mijn leven gezien hebben. Daarnaast zou ik ook graag naar de Wereldjongerendagen in Madrid willen gaan. Al is het maar voor enkele dagen. Ook opper ik nog steeds voor een roadtrip naar het zuiden van Frankrijk of naar eender welke warme(re) bestemming. Zelfs de Belgische kust zou op dit moment al welkom zijn. En Pukkelpop is natuurlijk nog steeds hoog gerangschikt op het ‘to visit’ lijstje. Over pop gesproken. Dat vind ik nu eens slecht. Geef mij maar Rock of nu metal. Veel beter, me dunkt. Mijn investeringsplan om een platenspeler te kopen, loopt één van de dagen wel af, mits ik effectief een platenspeler ga kopen. Platen heb ik reeds goedkoop gekocht, ergens in een plaatselijke groothandelaar genre mediamarkt, maar dan op zijn Grieks. Over Griekenland gesproken. Daar heb ik, en met mij mijn collega, een zeer, maar dan ook zéér knappe deerne ontmoet die we naderhand nooit meer zullen zien. Desalniettemin heeft ze een indruk nagelaten om u tegen te zeggen. Het is iets raar, die vrouwen! Zeker als er maar eentje is die niet uit je gedachten geraakt. Uiteindelijk kan je maar één ding doen en dat is hopen. Mensen kunnen zeggen wat ze willen, maar als verdergaan geen optie is, moet je wel hopen. En dat is wat ik doe…

Amor omnia vincit!

02-04-2011, 00:00 geschreven door Fuzzer  

WERCHTER 02/07/09 – 05/07/09  Binnen een kleine maand, 28 dagen om precies te zijn, is het weer zover. De weide van Werchter opent zijn deuren voor om en bij de 300 000 festivalgangers en muziekliefhebbers. Ook dit jaar zal ik van de partij zijn. Ik zie er opnieuw naar uit om vier dagen op een broeihete weide rond te lummelen, te genieten van geniale muziek, met een lauw biertje in de ene hand en een vettig frutje in de andere.  En dan nog maar te zwijgen over het onontbeerlijke verblijf op één der campings, al dan niet op korte wandelafstand van de weide.
Ik ga eerst even terug in de tijd. Mijn eerste Werchter gaat al terug naar het jaar 2004, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar vijf jaar is toch even. 2004 was het jaar waarin Saakasjvili werd verkozen tot president van Georgië, waarin Erik Dekker Parijs –Tours won en waarin Dragosta din tei de meest verkochte single is.  Ik herinner me in de eerste plaats nog de geweldige optredens van Lost Prophets met het heftige nummer Burn Burn. Na het festival was dat de eerste cd, op basis van een concert, die ik onmiddellijk aankocht. Het ganse concert was een ode aan de new –metal. Ook Metallica was toen van de partij. Ze waren wel een half uur te laat begonnen, maar wat een sfeer, wat een energie. Ook Lenny Kravitz was er toen, gekenmerkt door de ellenlange gitaarsolo’s van hem en zijn bandleden. Ik kende relatief weinig van zijn repertoire, maar wat was dat al een geweldig optreden. Onlangs in het sportpaleis was het ook weer van dat. Daarnaast waren ook Muse, NERD, Daan, Moloko, Placebo en 2 Many DJ’s van de partij. Enkele van de groepen die ik toen aan het werk zag. Ook toen, en later zou blijken dat dit een jaarlijkse traditie is, waren er uiteraard enkele vreselijk slechte groepen die kwamen optreden in Werchter. Denk maar aan Sean Paul, Wu –Tang Clan, Sugababes en The Black Eyed Peas.  Jammer dat deze laatsten ook dit jaar van de partij zijn. Memorabel was natuurlijk de aanwezigheid van den Dolf. Ik denk niet dat hij verwacht had dat er zo weinig thunderdome zou gespeeld worden. Maar ach, het was een belevenis. Het eerste jaar dat je zoiets meemaakt, gebeurt altijd een beetje in een mistige wolk. Het gaat veel te snel voorbij en eigenlijk blijft er relatief weinig van hangen. Daarom ook dat ik het volgende jaar onmiddellijk terugkeerde naar de goddelijke weide. In 2005 traden groepen als The Chemical Brothers, Simple Plan, Green Day, Faithless, Daan, Rammstein, Nine Inch Nails en Interpol op. Achteraf gezien was 2005 een iets mindere versie, maar toch bleef het de moeite waard om te gaan, zeker omdat ik dat jaar het beste concert ooit had meegemaakt, namelijk dat van de Foo Fighters. Jezus Christus, wat een optreden was dat. Ik hoop dat ik ze ooit nog eens mag terugzien, eventueel in het Sportpaleis, maar nog liever op Rock Werchter. Rammstein had ik het jaar ervoor al gezien in het Sportpaleis. Green Day bleef me voornamelijk bij omdat er toen allerlei absurde dingen gebeurden op het podium. Een roos konijn zoop een halve liter vodka op, er werd een gitaar weggegeven aan iemand uit het publiek en wat nog allemaal. Het concert was daarnaast ook wel dik in orde. Op vrijdag en zondag sloten respectievelijk Faithless en REM af en dat waren net zozeer geweldige optredens. Liever zoiets dan Snoop D O Double G of The Game. Al sjaans da zo’n mannen slechts een uurtje kunnen rechtblijven, omdat dan hun overdosis cocaïne is uitgewerkt (of net begint te werken). ’t Feit dat DDG en Der Jaan op bezoek waren geweest, maakte het dan weer eens zo leuk.

Na 2005 werd Werchter een stuk duurder en besloot ik een aantal jaren te wachten vooraleer ik zou terugkeren. Drie jaar om precies te zijn. Toen kriebelde het weer om het festivalgebeuren mee te maken, dus was ik in 2008 opnieuw van de partij.  Er waren een aantal groepen die ik reeds eerder aan het werk gezien had, zoals bijvoorbeeld Lenny Kravitz, REM, The Chemical Brothers en 2 Many DJ’s. Gelukkige stonden er ook een heel aantal nieuwe groepen geprogrammeerd. Air Traffic bijvoorbeeld heeft mij volledig kunnen bekoren. Zij traden de eerste dag op, maar zouden later nog eens terugkomen, met ongeveer dezelfde playlist, omdat er een andere groep had afgezegd. Ook The Black Box Revelation was dat jaar geweldig goed. Een Belgische groep trouwens, slechts twee leden, maar wat een nummers. In de Pyramid Marquee was ik natuurlijk naar de onweerstaanbare Duffy gaan zien. Een geweldig optreden, mede doordat ik de meeste nummers wel kende van de CD die ik vóór Werchter had gekocht. Ook Gossip was geweldig goed, met de iets zwaardere zangers, maar eveneens met geweldige stem en geweldig entertainment. The Killers, Kaiser Chiefs, The Kooks, dEUS en Radiohead vond ik eveneens geweldig. Achteraf gezien had ik wel spijt dat ik Kings Of Leon niet ben gaan zien. Hun cd Only By Night vind ik persoonlijk één van de beste CD’s van 2008.  

Ook dit jaar verwelkomt het bekendste festival van België en omstreken weer om en bij de 50 grootse groepen, fantastische zangers en ravissante zangeressen. Ik zal even overlopen welke groepen ik zeker en vast ga zien en daar ook een reden aan vasthangen, of ook niet, we zien wel. Ik zal trachten chronologisch te werken, althans van dag tot dag. Op donderdag zullen het al zeker The Prodigy, Oasis, Placebo en Fleet Foxes worden. De laatste nieuwe CD van The Prodigy, Invaders Must Die, vind ik wel in orde. Ook hun oudere nummers zijn wel te pruimen. Het valt nog een beetje af te wachten. Tiga is natuurlijk ook niet slecht. Pendulum lijkt mij een heavy metal groepje waarvoor ik niet zo te vinden ben en de Gallagher –broertjes zijn volgens mij een attractie op zichzelf. Placebo heb ik al een keer gezien, maar aangezien ze net een nieuw album uit hebben, wil ik wel weten wat voor innovatieve nummers zij brengen. Laurent Garnier zal gedurende dat optreden haarshampoo’s uitdelen, maar mits ik op een festival niet dousj (hoe vettiger hoe prettiger), ga ik daar hoogstwaarschijnlijk niet naar zien. Ons moeder is fan van Fleet Foxes, dus moet ik wel eens gaan luisteren wat ze daar nu precies zo goed aan vindt. Eerder die dag treden nog enkele groepjes op die ik niet persé moet zien, misschien Lily Allen, het lekker vatsige Britse wijf dat meer met haar tetten bloot loopt dan iets anders, maar ze heeft wel een aantal goede nummers, zoals Fuck You. Vrijdag dan, normaal de beste van de vier dagen. Naar Coldplay ga ik uiteraard kijken! Ik heb ze al twee keer in het sportpaleis gezien, maar ze blijven verdomd goed. Lady GaGa zal haar Love Game allicht niet met mij kunnen spelen. The Killers moet ik natuurlijk ook gezien hebben. Ze waren vorig jaar ook al enorm goed, dus het kan alleen maar beter. Elbow is ook weer zo’n groepje dat ons moeder heel goed vindt, maar aangezien ik er niets van ken, ga ik dat misschien wel eens bekijken. Hoewel The Streets datzelfde moment in de Marquee optreden. Ik heb ze het eerste jaar aan het werk gezien, maar ik vond het toen wat te soft. Eerder die dag treden Amy Macdonald en White Lies nog op. Twee groepjes die ik eigenlijk onvoldoende ken om er een oordeel over te vellen. De rest interesseert mij relatief weinig. Op zaterdag kan het feest helemaal losbarsten. De terugkeer van Limp Bizkit ga ik absoluut niet aan me voorbij laten gaan, al is het maar uit pure nostalgie. ‘I’m doing all this for the nookie!’ Zou Fred Durst zijn rode klak nog steeds hebben? Laat ons hopen. Vooral de weergaloze riffs van Wes Borland, zoals bijvoorbeeld bij The Truth, zullen hopelijk fantastisch klinken op de weide. Blij dat die man teruggekeerd is. Ook op zaterdag nog de Kings of Leon. Hen wil ik zeker aan het werk zien. Use Somebody, Sex On Fire, Closer, … geweldige nummers, neem het van mij aan. 2 Many DJ’s sluit de zaterdag af. Een aardig staaltje drum ’n bass dus. Katy Perry zal ook wel een boysmagnet zijn in de Marquee, maar of ik er naar ga zien, weet ik nog niet. De Jelle ongetwijfeld wel. Verder zal ik enkele nieuwe bands leren kennen, aangezien ik verder niet echt iets moet zien. Over naar zondag dan. Metallica sluit samen met Milk Inc. Werchter af. Op Facebook zie je zowel groepen tegen en vóór Milk Inc. ontstaan. Persoonlijk ben ik ook geen grote fan van deze Belgische dance –formatie, maar er zijn al zoveel rotslechte groepen de revue gepasseerd, dat Milk Inc., onze kleine Belgische trots, met de onverwoestbare Regi, toch niet mag ontbreken. Doch, omdat Metallica gelijk met hen speelt, is de keuze snel gemaakt en zal het voor een andere keer zijn. Sorry Regi. Voor de rest zal het wat heen en weer geloop zijn tussen Main Stage en de Marquee. De Jeugd van Tegenwoordig, Lady Linn, Kaiser Chiefs en Nine Inch Nails zal ik waarschijnlijk ook gaan bewonderen, afhankelijk van de uren waarop ze spelen.

Ik zie er dus zeker en vast met veel enthousiasme naar uit om weer naar het Werchterse af te zakken. Het begin van een zorgeloze vakantie. Als het nog goed weer is dat eerste weekend van juli, dan kan het helemaal niet meer stuk.

Nu alleen nog wachten totdat Linkin Park naar België komt. Hopelijk volgend jaar.

Schluss

04-06-2009, 21:51 geschreven door Fuzzer  

Het einde is nabij! Althans studiegewijs. Nog slechts enkele weken en het studentenleven zit er definitief op. Zeg nooit nooit natuurlijk, maar het echte leven als student zal waarschijnlijk niet meer terugkomen, tenzij ik na onbepaalde tijd het onderwijs beu zou zijn. Dat is voorlopig dus nog niet aan de orde.

Zoals ik reeds zei, nog slechts enkele weken, tot het verdedigen van mijn portfolio. Dat zal het laatste wapenfeit zijn van dit schooljaar, waarna enkel nog de uitreiking van het diploma op de kalender staat. De proclamatie, zoals het in de volksmond wordt gezegd, is een verplicht nummer, maar ik zou het niet willen missen.

 ‘Veu mij telle alleen diploms’, een uitspraak van de Giekes die niet direct toepasselijk is op mij, maar dat neemt niet weg dat ik het een mooie verdienste vindt voor het zesjaar durende streven naar het moment waarop ik mijn tweede diploma in handen zal krijgen. Een ego –strelend moment.

En dan begint het pas echt. Na een welverdiende 2,5 maand verlof natuurlijk. Uitzicht op een job is er momenteel nog niet, maar dat kan elk moment veranderen. In het onderwijs vallen namelijk constant zieken, pensioengerechtigden gaan hun geld opsouperen, vrouwen raken zwanger, … en als man blijkt er nog een genetisch voordeel aan verbonden te zijn ook. We zullen zien waar het mij brengt. De directeur van mijn laatste stageschool vertrouwde mij toch al toe dat ik in zijn bovenste schuifke lag. Hopelijk kan ik daar dus ooit (lees: zo snel mogelijk) beginnen werken. Het zou de kers op de taart zijn, dan moet ik niet ver weg verhuizen om dicht bij het werk te gaan wonen. Eigenlijk ook allemaal zorgen voor later.

Als je aan onderwijzers vraagt waarom ze voor het onderwijs gekozen hebben, is ‘voor de vakanties’ een topantwoord, maar in realiteit kan men de bal niet harder misslaan. Ik geef het u op een blaadje dat een leerkracht van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig is met verbeterwerk, lessen en toetsen voor te bereiden, administratie en wat nog. Akkoord, een zomervakantie biedt meer ontspanning, maar gedurende 10 maanden is het hard werken geblazen. Men moet dit niet onderschatten, net zoals ik werken in de Gamma of op’t ACV ook niet onderschat.

Gelukkig zijn die vakanties er nog om ontspanning te bieden. Een ideaal moment om hobby’s aan te vatten die tijdens het jaar niet mogelijk zijn omwille van de drukte, het klimaat of andere sportactiviteiten als ijshockey of voetbal. Een ideaal moment om op reis te gaan, een festival mee te pikken, terrasjes te doen, uit te rusten, te zwemmen en nog meer te vogelen dan tijdens het schooljaar.

Drieëntwintig zijn we nu. Stilaan begint de gedachte om alleen of samen te gaan wonen meer en meer door te breken. Al zal het nog wel enkele jaren duren voordat het zover is. Tijd is geld en in dit geval is dat een positief argument. Des te langer ik thuis zal wonen, des te groter mijn spaarboekje zal worden, mits mijn ouders mij geen enorm bedrag gaan afluizen om in hun huis te wonen. Het zijn geen onmensen, dus ik vermoed van niet.

Ik gooi het even over een andere boeg. Kwestie van niet de ganse tijd over hetzelfde onderwerp te zaniken. Over politiek weet ik niets, dus ik ga me er ook niet aan wagen. Over films en series heb ik het al genoeg gehad, doch het blijft altijd wel een interessant onderwerp.

Ik ben recentelijk in het bezit gekomen van House M.D., een ziekenhuisserie over een aan pijnstillers verslaafde diagnosticus die samenwerkt met een drietal jonge dokters. Een vermakelijke serie waarin niet alleen het diagnosticeren, maar ook humor centraal staat. Hij beledigt nogal vaak zijn collega’s waardoor hij ongelooflijk mens –onvriendelijk overkomt, maar uiteindelijk wel altijd gelijk heeft. Een goei serie!

Daarnaast ben ik ook nog begonnen aan Coupling. Het relaas van een aantal willekeurige vrienden, wiens levens op vreemde wijze in elkaar vloeien en de beste vrienden worden. Centraal staat seks, onzekerheid en humor. Ik ben er nog niet volledig van overtuigd, maar ik ga nog wel proberen wat verder te zien. Misschien wordt het nog beter naargelang de serie vordert, zoals ’t Hanske ook bij House dacht.

Wanneer ik op de trein richting Herentals of Hasselt zit en er niemand in mijn buurt is om te communiceren, durf ik mij ook nog wel eens te wagen aan een aflevering van Futurama. De meeste afleveringen heb ik op televisie al wel gezien, maar ik vind het best wel te pruimen om nog eens opnieuw te bekijken. Het futuristische Simpson –afkookskel zie ik alleszins liever dan The Simpsons zelf, dat als het ware even hard is uitgemolken als FC De Kampioenen. Al is dat misschien een overdreven gegeven.

Ik heb nog wel enkele andere series op mijn harde schijf staan, gekregen van ’t Hanske en een kotgenoot, zoals bijvoorbeeld Van Vlees en Bloed, Dexter, Band of Brothers en South Park, maar dat is voor later. Ik wacht daarnaast natuurlijk ook nog op de release van het derde seizoen van Heroes, het vierde seizoen van Prison Break en al jaren op het tweede seizoen van Dark Angel.

Het tweede seizoen van Californication (met David Duchovny) heb ik ondertussen ook al gezien en ik moet zeggen dat ik dit een geweldige serie vind. Ik was al overtuigd na het eerste seizoen, maar hij blijft verbazen. Hopelijk komt het derde seizoen ook snel naar Europa en kan ik dat via ’t Hanske bekomen.

Films zie ik de laatste tijd ook weer terug meer. Ik had me gedurende de maanden maart en april voorgenomen wat te sparen en wat minder te spenderen aan films. Ik heb me daar, tot mijn eigen verbazing en op een uitzondering na, aan kunnen houden. In Mei heb ik alweer enkele dvd’s aangekocht, zoals The Day The Earth Stood Still, We Are Marshal en Mongol. Ik ben ook nog naar X-Men Origins: Wolverine gaan zien in de cinema. Toch wel een geweldige film, al was ik daarvoor ook al fan van het genre. Nu is het enkel nog wachten op Transformers: Revenge of The Fallen, die op 24 juni van dit jaar uitkomt.

Genoeg over films en series. Laat ik toch maar aanhalen waar ik niet omheen kan. De verkiezingen op 7 juni 2009.  Mijn kennis omtrent de verschillende partijen is nihil. Wat ik wel weet is dat we moeten kiezen voor zowel het Vlaamse als het Europese parlement. Wat weet ik niet? Al de rest natuurlijk. Het boeit me echt niet, maar het is onvermijdelijk en net daarom zou ik me er misschien meer mee bezig moeten houden. Ik heb alreeds de stemtest gedaan, tot mijn eigen groot jolijt, dus de kans is groot dat de uitslag daarvan ook mijn keuze zal worden op Vlaams niveau. Op Europees niveau wou ik hetzelfde stemmen, maar misschien dat mijn voorkeur meer naar de heer Verhofstadt gaat, omdat deze man mijn sympathie wel draagt. Maar niets is zeker, dus het zal pas op die eigenste verkiezingsdag zeker zijn op wie of welke partij ik ga stemmen. Over standpunten, programma’s en belangen ga ik me niet uitspreken, want daar weet ik te weinig van af. Het zal voor de volgende verkiezingen zijn!

Voila, me dunkt dat ik weer voldoende gezeverd heb voor een tijd. Hoewel ik er niet zo vaak toe kom, schrijf ik toch al wel eens graag een prachtblog. Hopelijk is het bij deze gelukt.

Auf Wiedersehen.

25-05-2009, 22:26 geschreven door Fuzzer  

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets neergeschreven heb. Vreemd, aangezien ik tijd op overschot heb. Ik moet amper leren en heb weinig tot geen voorbereidingen te maken. Meestal  vul ik mijn vrije uren met films. Films of sporten. Nee, films, sporten en avonturen beleven met Evelien. Mijn drie favoriete bezigheden. Doch, in de weinige uren zonder sport en zonder Evelien zie ik film. Anderhalf tot twee uur van de aardbodem verdwijnen, in gedachten verzonken en meegesleept worden in welk avontuur ik dan ook gekozen heb. Er valt heel moeilijk een genre op te plakken. Zoals bij vele zaken hangt het volledig van het moment af welke prent ik bekijk. Als mensen mij vragen of ik nog een film heb en ik toon mijn collectie verbazen ze zich erover hoeveel DVD’s ik heb. Ik besef dat driehonderd een aardige hoeveelheid is, maar waaraan doe ik mijn geld anders op. In tijden van economische en financiële crisis en ook het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk binnen dit en twee jaar op mezelf ga wonen, moet ik misschien ook aan sparen denken, maar wat kan een filmpje nu kwaad. Het huren ervan is in verhouding minstens even duur en ik kan ze nu nog altijd opnieuw bekijken. Ik koop dan ook alleen maar kaskrakers of films die ik echt wil zien/hebben. Recentelijk heb ik ‘The Dark Knight’ opnieuw gezien, nadat ik deze ook al in de bioscoop had bekeken. Dergelijke hoogstaande cinematografie moet ik nu eenmaal in mijn bezit hebben en zo geschiedde. Ik liep vandaag ook nog maar eens door de Mediamarkt in Hasselt en zag ‘The Matrix’ liggen, op dvd. Me dunkt dat ik deze al tien keer gezien heb, maar het is dan ook één van de beste films aller tijden. Soit, ik kocht hem dan maar niet, aangezien ik al vier andere films in mijn handen had en ik ook geen geld schijt natuurlijk. Anderen zullen dit ongetwijfeld tegenspreken, maar geloof me vrij, meer dan één auto (die ik tevens niet zelf heb moeten betalen) kan ik mij niet veroorloven.

Het moet ook gezegd worden dat ik dit schrijven post vlak na het zien van een, hoe kan het ook anders, filmpje: ‘Wanted’, met Angelina Jolie en James McAvoy in de hoofdrollen. Ik meende gehoord te hebben dat dit het degelijke prent zou zijn, maar blijkbaar had ik me vergist. Nu is ‘vergissen’ wel een groot woord, want zo erg was het nu ook weer niet. Buiten het feit dat er kogels konden gebogen worden rond een object was het een ‘gewone’ film over huurmoordenaars die op het einde de slechten alsook elkaar afknallen.

Misschien moet ik wel films gaan reviewen. Zou daar geld mee te verdienen zijn? Ik vraag het me wel af, doch ik weet al onmiddellijk dat ik daar niet genoeg schrijvers –talent voor heb. Anderen zouden dit ongetwijfeld veel beter kunnen en doen. De Giekes bijvoorbeeld. Of den Hans. Nee, den Hans misschien niet. Deze laatste wist mij trouwens nog te vertellen dat ‘Oz’ een goede serie was. Toevallig zag ik deze vijf –seizoenen –durende reeks ook in de Mediamarkt liggen. Honderd euro voor de ganse box. Dan maar op illegale wijze bekijken zeker. Het verhaal leek me wel te kunnen bekoren, beetje zoals Prison Break, maar ongetwijfeld beter.

De website van Free Record Shop staat bij mijn lijst van favorieten in mijn internet browser. Het is dus de logica zelve dat ik daar regelmatig op surf en dvd’s op bestel. Nu heb ik een hele tijd geleden de trailer gezien van ‘Renaissance’, een prachtig staaltje teken –kunst op het witte doek. Noch Free Record Shop, noch Mediamarkt kent deze film. Hopelijk kan ik deze nog bemachtigen. Moest iemand hierover informatie hebben, het mag me altijd meegedeeld worden.

Aangezien de titel ‘bezigheid’ is, zal ik het ook nog maar hebben over mijn andere bezigheid, sport. Nee, ik ga het niet over Evelien hebben en als ge’t toch wilt weten: wij trouwen in 2013 en ja, er zal een feest zijn waar den Hans en de Giekes kunnen zuipen. Dus, sport. Voetbal om precies te zijn. ‘Alweer’, zullen velen denken, wel, waarom ook niet, het is de enige sport die ik in clubverband speel. Ik kreeg onlangs nog een geweldig groot compliment van waarschijnlijk de grootsten tweezak bij mijn ploeg. ‘Dees is’t grootste talent op den sk’, kreeg ik te horen. Maar mij opstellen kan hij niet. Uitleg geven nog minder. Gelukkig maak ik mij er al lang niet meer druk over en is hiermee het laatste ook (voorlopig) gezegd.

20-01-2009, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Ver·za·me·len: -zamelde, h -zameld 1 sparen, bijeenbrengen: postzegels ~ 2 samenkomen: om tien uur ~ bij het station (volgens Vandale).

Verzameldrang is blijkbaar een obsessief –compulsieve karaktereigenschap. Me dunkt dat ik niet compulsief verzamel, maar het is alleszins een feit dat ik al een aardige collectie films heb aangelegd, waardoor het obsessieve dan weer naar boven komt. De reden waarom ik films koop is echter heel simpel. Ik zie graag film. Eenvoudiger kan een reden volgens mij niet zijn. Deze verzameling is in de loop der jaren exponentieel gestegen. In het begin kocht ik enkel klasse –films die ik enkele malen in de cinema had gezien, zoals ‘The Matrix’ of ‘Gladiator’. Later, in de lerarenopleiding, kwam ik via mijn connecties aan nog meer films die ik dan massaal ben beginnen kijken. Daartussen kocht ik ook nog steeds films. Toen ik merkte dat mijn verzameling zich serieus had uitgebreid, besefte ik dat ik nu wel van een ‘verzameling’ kon spreken. En nu huur of koop ik elke maand wel een aantal films. Na korte telling blijkt dat ik in het bezit ben van 102 (ik kan er enkele naast zitten) films. En ik vrees dat dit nog niet het einde is van mijn koopdrang. Gelukkig zit er genoeg  variatie in de films die ik aankoop, want fixeren op één genre doe ik nooit. Komedies, tragedies, thrillers, documentaires, series, … ze komen allemaal aan bod in mijn collectie. Alleen horror vertik ik te zien. Dit om twee redenen. Ten eerste vind ik dit soort films niet aangenaam om naar te kijken en ik er ongetwijfeld nachtmerries van krijg. En ten tweede omdat dit genre meestal gemaakt is door personen die ‘ziek’ zijn in hun hoofd. En voor dergelijke mensen heb ik relatief weinig respect.

Mijn kijk –en koopgedrag garandeert natuurlijk niet dat alle films van een hoog niveau en kwaliteit zijn. Komedies zijn verrevan origineel, zo zijn er twaalf in een dozijn, maar ik bekijk dergelijke films vaak als ontspanning of in gezelschap van mijn vriendin. Als ik echt zin heb in film, een klassieker of kaskraker (Mulholland Drive’, ‘The Green Mile’, ‘Oldboy’, ‘Eternal Sunshine Of The Spotless Mind’, ed.), zal ik dit meestal wel in mijn eentje doen. Dat is gewoon een kwestie van voorkeur.

Tegenwoordig zie ik minder film, maar meer series. De eerste serie die ik echt volgde op televisie, die ik de moeite waard vond op dvd te kopen,  was ‘Dark Angel’. Doch, het heeft jaren geduurd eer ik deze serie op dvd heb aangekocht. Mede doordat deze serie moeilijk te vinden was in België. Het tweede seizoen heb ik zodoende nog steeds niet in mijn bezit. Later begon ik ook ‘Prison Break’ te volgen en dat zal het eerste volledige seizoen geweest zijn dat ik onmiddellijk heb aangekocht. Seizoen twee volgde heel snel. Tegelijkertijd kocht ik ook enkele seizoenen van ‘Friends’. Later werd ik dan in de wereld van ‘Lost’ en ‘Heroes’ getrokken, beide extreem sublieme series, die iedereen gezien moet hebben. Daarnaast zijn er nog enkele andere series die ik blijf goed vinden als ‘American Dad’, ‘Family Guy’, ‘The OC’, aan ‘Californication’ moet ik nog beginnen, ‘Bottom’ en ga zo maar door.

De gierigaards onder ons (den dikke Giekes en de vettigen Hermans bijvoorbeeld) zullen dan weer gaan beweren dat films kopen een dure bezigheid is. Dat is uiteraard correct. Een film is niet goedkoop, zeker niet als hij net verschenen is op DVD. Ik probeer meestal (lees: soms) te wachten tot de film in kwestie goedkoper in de rekken verschijnt of afgeprijsd wordt. Het komt natuurlijk wel eens vaker voor dat je een film onmiddellijk op dvd wilt hebben, omdat hij zo goed is. Ik denk dan aan ‘The Dark Knight’ (komt binnenkort uit), ‘300’ of ‘The Bourne Ultimatum’. Klasse –films die ik onmiddellijk aan mijn collectie wil toevoegen. Ik koop wel niet alle films die ik wil zien. Regelmatige bezoekjes aan de videotheek zijn dan ook niet uit te sluiten, al vind ik dat op zich ook wel vrij duur (€3,50 euro voor een film).

Naast mijn collectie gekochte dvd’s zijn er dus nog heel wat andere films die ik heb gezien. Ik sta bekend om mijn impulsieve aankopen, maar ik ben niet zó impulsief om álle films te kopen die ik wil zien. Zoals ik misschien al eerder vermeld had, pik ik graag een film mee in de bioscoop. De laatste film die ik gezien heb, was ‘Vicky Cristina Barcelona’, een film van Woody Allen. Deze heb ik enkel gezien, omdat de vier zalen waarin ‘Loft’ werd gespeeld, volzet waren. Uiteindelijk maakt het voor een filmfreak als ik niet uit welke film er dan gekozen wordt, zeker omdat ik ‘Loft’ sowieso nog wel zal zien, hetzij in de cinema, hetzij op dvd. Hij zal alleszins, bij het verschijnen in de winkelrekken, aan mijn collectie worden toegevoegd, want een thriller van ‘Woestijnvis’ (samenwerking tussen Erik Van Looy en Bart De Pauw), wordt ook niet alle dagen gemaakt. Maar dus waren we naar ‘Vicky Cristina Barcelona’ gaan zien en deze was recentelijk in het nieuws geweest nadat deze voor wat ophef had gezorgd omwille van de lesbische kusscène tussen Scarlett Johansson en Penelope Cruz, twee van de vrouwelijke hoofdrolspeelsters.  De film ging eigenlijk over twee dames –Vicky (R. Hall) en Cristina (S. Johansson)- die voor twee maanden in Barcelona op vakantie kwamen. De ene dame stond op het punt te trouwen, de andere stond bekend voor haar losbandig leventje. Toen bleek dat beide dames op dezelfde vent vielen, die tevens nog een goede band had met zijn ex –vriendin, Maria Helena (P. Cruz), die geprobeerd had hem te vermoorden, werd er aan trio –vorming gedaan, werd er ontrouw gepleegd en ontzettend veel ruzie gemaakt. Een film van W. Allen staat bekend om zijn lange dialogen, vaak gefilmd vanuit één standpunt en dat was ook in deze film te merken. Deze keer speelde hij zelf wel niet mee, maar zijn muze, Johansson, deed dat dus wel (In ‘Scoop’ bijvoorbeeld speelt Allen wel zelf mee).

Misschien is mijn meest recente aankoop, nog wel het vermelden waard. Dit was namelijk ‘A Beautiful Mind’ van Ron Howard, met Russell Crow in de hoofdrol. Ik heb de kans nog niet gehad deze te bekijken, maar met vier ‘Academy Awards’ kan het niet anders dan dat het een goede film is. Volgens onze pa is dat toch het geval.

De films die ik in mijn bezit heb, zou ik hier nog gerust kunnen plaatsen, maar ik denk niet dat iemand daar een boodschap aan heeft, tenzij iemand een film wil lenen. Het plan was ook nog een top 5 te plaatsen van de beste films, maar dit is alreeds gebeurt op het forum van AC Kamikaze, dus zal ik enkel de link geven, waar u dan uit vrije wil kan naar gaan kijken. (http://ackamikaze.yourbb.nl/viewtopic.php?t=108)

Hieronder vindt u nog wel de link naar de ‘International Movie Data Base (IMDB), waarop u alle films kan bekijken die ik óf in mijn bezit heb, óf gewoon gezien heb:

http://www.imdb.com/mymovies/list?l=38545253

Onlangs nog een interessante conversatie gehad met de jongste Vanlommel over het fitness –gebeuren. We hadden allebei een andere mening over dit alles. Het is namelijk zo dat ik me recentelijk een fitness –abonnement bij ‘Health City’ in Hasselt heb aangeschaft. Sinds dat ik op kot zit doe ik slechts twee keer per week intensief aan sport. Ik doe af en toe degelijke fysieke activiteiten, waaronder onze bijna –wekelijkse zaalvoetbal op vrijdagavond. Donderdag train ik en zaterdag en/of zondag speel ik wedstrijd. De training op dinsdag mis ik, dus zocht ik een alternatief om mijn goede conditie te onderhouden en tegelijk wat spierversterkende oefeningen te doen. Fitnessen is dus de ideale oplossing. Het is natuurlijk wel een feit dat je hiervoor binnen zit. Maar volgens mij kan dit net zozeer aanzien worden als een voordeel dan als een nadeel.

Mijn intentie is eigenlijk om, gedurende de periode dat ik op kot zit, sport te blijven beoefenen en terug in de juiste vorm te geraken. Altijd maar in éénzelfde kamer blijven zitten, is ook niet bevorderlijk voor mijn lichaam, noch voor mijn sociaal leven. Voorlopig ben ik slechts één keer gaan fitnessen. Er is een enorme keuze aan cardio –vasculaire oefeningen en toestellen. Je kan steppen, waven, fietsen, lopen en ga zo maar door. Dergelijke activiteiten zijn uiteraard ook buiten te doen (al heb ik geen idee wat ‘waven’ precies is en hoe dit ook in de natuur kan worden uitgevoerd). Daarover was deheer J. Vanlommel van mening dat je beter buiten kan sporten en hij vroeg zich af waarom ik dat niet deed. Wel, als je in een drukke stad leeft waar geen enkele atletiekpiste en voetbalveld in de nabij gelegen buurt ligt, dan ben je al snel geneigd om andere oorden op te zoeken. Daarbij komt ook nog dat ik vrij laat les heb (tot half 6 des avonds) en in de winterperiode is het dan meestal al duister ook. Het fitness –complex is open tot ongeveer elf uur, dus nadat je gestudeerd hebt (lees: film zien) kan je gerust nog een nachtelijke uitstap maken en uitrazen op de fiets of loopband. Of dat nu zoveel gezonder is, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het tegenwoordig niet meer enorm gezond is om buiten te sporten. Broeikasgassen, uitlaten van auto’s en weet ik veel wat nog allemaal. Volgens mij is het vaak gezonder om in een goed verluchte ruimte te sporten dan buiten in alle stinkende en gevaarlijke dampen. Maar begrijp mij niet verkeerd. Als ik de kans heb om buiten te voetballen, te lopen, te fietsen, … dan doe ik dat hoor. Ik ben een buitenmens als het op sport aankomt, maar er is volgens mij niets mis met sport binnen een aantal muren.

Ik ga even verder met mijn betoog over de infrastructuur van ‘Health City’. Er waren dus toestellen om je conditie te trainen, maar er zijn uiteraard ook nog andere mogelijkheden. Groepslessen bijvoorbeeld, al zijn die meer voor de dames bedoeld. Spinning, buikspieroefeningen, aërobic, B&B (blijkbaar geen ‘Bed & Breakfast’) en wat nog. Vermoedelijk ga ik deze zaken niet meedoen al is het spinnen volgens mij wel indrukwekkend intensief en haal je daar wel voldoening uit als je zo’n uur fietsen achter de rug hebt.

En dan is er natuurlijk ook nog de powerzaal. De allereerste keer kregen we een rondleiding doorheen het gebouw. Van zodra je deze zaal betrad, kreeg je de blikken van tientallen struise (en verwijfde) bodybuilders over je heen. Hun activiteiten blijven dan beperkt tot het twee keer opdrukken van 100 kg  en vervolgens een halfuur kijken naar hun eigen spieren in de spiegel. Dat is dus ook niet aan mij besteed. Gelukkig zijn er ook nog de toestellen waar je als gewone mens kan aan oefenen. Het is niet de bedoeling dat ik twee keer zo breed word dan ik nu al ben, maar een beetje spier kan geen kwaad. En ik moet al dat vet dat ik de laatste weken heb opgestapeld weer maar eens kwijt zien te geraken.

Ook zeer fijn is dat je in de verschillende ruimtes ook telkens getrakteerd wordt op enkele high –defenition flatscreen tv –schermen die je de beste programma’s van het moment voorschotelt (tmf, mtv, eurosport) Je moet enkel je oortjes inpluggen en je hebt weer voor uren luister –en kijkplezier. Zeer aangenaam om te sporten.

Soit, ik ga hier mijn betoog stoppen. Het heeft lang genoeg geduurd. De conclusie is dus dat er niets mis is met fitness en binnen sporten. Maar de mensen die graag in hun kamer pompen (‘freddy pompt niet, freddy duwt de aarde naar beneden’), met gewichten oefenen of tegen de kast aandrukken, mogen dat gerust blijven doen.

24-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Het is zover! Hans Vercammen heeft gedaan wat niemand anders durfde. Hij heeft gedaan wat hij gezegd had dat hij zou doen! Hans Vercammen heeft eindelijk …  de Giekes vermoewerd!

Het zat er natuurlijk aan te komen. Het pestgedrag van Gie Vanlommel kon Hans niet meer aan. Hij ging er aan onderuit. Hij ging er van kapot. En Hans had hem zovele malen gewaarschuwd! “Ik gon aa oewet nog is vermoewere”, zei hij hem recentelijk nog, maar Gie bleef gewoon zijn irritante zelf. Het werd Hans allemaal teveel en de stoppen sloegen door.
De verminking die hierop volgde was gruwelijk. Hij werd bijgewerkt met de blote vuisten en zijn ogen werden uitgesneden. Ook zijn mondhoeken werden opengesneden (zoals ‘The Joker’ in ‘The Dark Knight’) en daarna weer toegenaaid (Hannibal Lecter) om het immer durende gezaag over zijn leven te stoppen. Daarna werd hij met een mes zwaar toegetakeld en kreeg hij uiteindelijk een kogel door het hoofd.

Om geen bewijs achter te laten werd het lichaam in stukken gesneden, maar het hoofd –met de typische arrogante grijns op het gezicht- en schouders werden op de plaats van delict achter gelaten.

Na alle getuigenissen tegen Gie Vanlommel, werd Hans Vercammen onmiddelijk vrijgesproken. 

Uiteindelijk kunnen we maar één ding zeggen: Gie Vanlommel kreeg zijn verdiende loon!

24-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Als zijnde leraar van de lagere school –of toch alleszins op papier- interesseren de artikels over ‘Veilig naar school’ mij wel. Het Nieuwsblad doet namelijk een onderzoek naar de veiligheid rondom de scholen. Maar wat maakt de omgeving rond scholen veilig voor kinderen? Gemachtigde opzichters die leerlingen helpen oversteken op zebrapaden zonder aangereden te worden door aankomende auto’s? Verkeerslichten? Zone 30? Me dunkt dat er vele maatregelen worden genomen om kinderen (en vaak ook ouders) te vrijwaren van ongelukken. En toch blijft die dagelijkse chaos aan scholen een vaststaand feit.

U moet de test zelf maar eens doen. Rij op een mooie ochtend rond 08u15 maar eens met de fiets –of nog beter, met de auto- langs een school. U zal snel merken dat het er niet altijd even veilig aan toe gaat dan u zou hopen, alle maatregelen rond veiligheid in het achterhoofd. De meeste scholen liggen dan nog aan drukke wegen, wat het vervoer van en naar de school nog gevaarlijker maakt. Auto's die zonder aangeven stoppen om hun kind te laten uitstappen, fietsers die zomaar oversteken, ... Wanneer de scholen dan wel in een rustigere omgeving gelegen zijn, zoals bijvoorbeeld een woonwijk, dan wordt het weer een hel voor de gewone werkende mens die ’s morgens voorbij al die drukte moet om op tijd op zijn werk te geraken.

Ikzelf heb net mijn lerarenopleiding achter de rug, zoals velen al wel weten. Ik heb dus al vele scholen gezien en hun omgeving waarin ze gelegen zijn. Wel, ik kan u met zekerheid zeggen dat ik vaak met verstomming word geslagen hoe bepaalde scholen met veiligheid omgaan (geen opzichters, geen verkeersdrempels, geen zebrapaden). Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat het de laatste jaren fel is gebeterd. Aan elke school staan verscheidene borden of andere opzichtige constructies die autobestuurders aandachtig moeten maken voor kinderen. U kent ongetwijfeld wel die grote geel –paarse totempaal met bovenaan een octopus, geplaatst aan zebrapaden, zodat ook leerlingen erop letten telkens op deze aangegeven plaatsen over te steken. Ook de gemachtigde opzichters worden de laatste jaren steevast aan oversteekplaatsen geposteerd om ongelukken te voorkomen. Gekleurde hesjes worden ook sinds kort door de school aangekocht en uitgedeeld aan leerlingen die met de fiets naar school komen. Allemaal prachtige initiatieven, maar is het genoeg?

Volgens mij is het gewoon niet voldoende. Lees de kranten er maar op na. Elke week lezen we artikels met vermelding van ongelukken van jonge kinderen. Ik zal enkele voorbeelden geven voor diegenen die geen krant lezen of journaal bekijken (bron: Het Nieuwsblad):

-          “Twee kinderen op slag dood na aanrijding in Andenne”

-          “14-jarige sterft na ongeval op weg naar school”

-          “De nachtmerrie van elke ouder”

-          “Ouders zouden liefst tot op de speelplaats rijden”

-          “Schoolpoorten moeten veiliger “

-          “Ouders veroorzaken chaos voor de schoolpoort”

Er kan nog zoveel meer gedaan worden voor leerlingen om veilig naar school te kunnen gaan. Maar uiteindelijk zal dit probleem er altijd zijn. Er komen steeds meer auto’s op de markt (wat toch de grootste chaos veroorzaakt) en het gaat alleen nog maar drukker worden op straat. Hopelijk vinden we er ooit de geschikte oplossing voor om drukte te voorkomen…en niet alleen rond scholen.

21-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Dit blog gaat tweeledig zijn. Het eerste deel zal een kleine reflectie zijn over de wedstrijd van SKS Herentals van dit weekend en mijn persoonlijke input in het hele verhaal. Het tweede deel zal handelen over den dikke Giekes, in opdracht van Hans Vercammen. Richt al uw vragen en commentaar dus rechtstreeks aan hem.

SKS Herentals

Deze week zal ik geen verslag posten, aangezien dit toch deels plagiaat is en ik verplicht ben variatie te brengen in mijn schrijven. Dan blijft het leuk voor u en mij. Er zijn ondertussen acht wedstrijden gespeeld en we staan ondertussen vierde (ongeveer) wegens het verlies van deze week, thuis tegen Mechelen. Het is alreeds twee weken geleden dat ik nog in de basis gestart ben. Deze week heb ik eveneens twee keer een wedstrijd moeten spelen, met de reserven en eerste ploeg, dit ten gevolge van mijn slechte vorm. Het is dus wel duidelijk: ik zit niet in de vorm van mijn leven en goed spelen doe ik liever dan winnen. Zondag moest ik ongeveer een halfuur invallen, bij een 2-0 voorsprong. Vanaf de eerste minuut van mijn invalbeurt probeerde ik druk te zetten op de verdediging. Dit lukte goed, want ik had de indruk dat we een aantal degelijke kansen konden afdwingen, zonder goed af te werken. Tegen de gang van zaken kwamen de bezoekers 2-1 terug. Ik werd ook enkele keren diep gestuurd (ik loop de verdediging op een hoopje), maar telkens werd de bal iets te ver naar buiten gespeeld, zodat ik niet recht op doel kan afgaan. Eén keer maakte ik een goede loopactie en ploeggenoot S. Baeten kon dwars door de verdediging lopen en scoren. Een gevleide 3-1 voorsprong. Maar wat er dan in die laatste tien minuten gebeurde, is mij nog steeds een raadsel. Twee blunders in de verdediging, waarvan één penalty, brachten de bezoekers terug tot 3-3. Verschrikkelijk. Hoe zoiets uit handen kan gegeven worden, snap ik niet. Dat is de basis en essentie van voetbal.

Mijn grotere zorg is natuurlijk mijn persoonlijk vormpeil. Zoals ik reeds eerder vermeld heb, ik sta al ongeveer twee weken niet meer in de basis. ‘Waarom?’, vraagt u zich natuurlijk af. Het antwoord is vrij simpel: doelpunten. Het is een feit dat ik nog geen enkel doelpunt heb gescoord dit seizoen. Voor een aanvaller is dat weinig, maar goed spelen is ook belangrijk. De trainer wist me te vertellen dat ik er even niet insta, omdat ik niet scoor, terwijl er genoeg anderen zijn die óók niet scoren en toch een plaats in de basiself hebben. Zelf kan ik er kop nog staart aan krijgen, maar het enige dat ik kan doen is beter gaan spelen. Persoonlijk vind ik dat het niet mijn plaats is om de trainer te melden dat er andere spelers zijn die niet scoren, zelfs slechter spelen en er wel instaan. Dit is eveneens een oproep tot reacties. Vinden de lezers van mijn blog dat ik dit wél moet doen? Evelien, mijn vriendin, en zeer vermeldenswaardig (!), vindt dat ik assertief moet zijn en mijn stem moet laten horen. Maar haalt dat iets uit? Houdt een trainer hier rekening mee of gaat hij mij hierop afrekenen?

Vanaf deze week ga ik terug wat meer trainen. De training op donderdag volg ik in Herentals, maar dinsdag kan ik nooit trainen, wegens schoolse verplichtingen en het kotleven in Hasselt.

Daarom zoek ik hier wekelijks een fitnesscentrum te bezoeken om wat spiermassa en conditie bij te kweken. Misschien dat ik zo wel weer mijn goede vorm zal te pakken krijgen. Of misschien moet ik het wel ergens anders zoeken. Que CERA?

Dikke Giekes

Het tweede luik van dit blog handelt, zoals u in de titel kan lezen, over ‘den dikke Giekes’. Dit omwille van het feit dat de enige echte Hans Vercammen mij hiervoor de opdracht en toestemming gaf. Respect voor den Hans, dus luisteren doe ik met plezier. Wat is dat nu eigenlijk met de Giekes? Ge ziet of hoort hem nooit, maar als ge hem ziet issem meestal bier aant zuipen en de chix aant versieren. Is dit nu hoe hij zijn verdere leven zal slijten? Ik hoop het voor hem van niet. Ik wens hem alles toe, maar hij moet er in de eerste plaats zelf iets van maken. Anderen kunnen dit niet voor hem doen. Daarom zou ik graag iedereen oproepen om den dikke Giekes een hart onder de riem te steken en als je hem ziet een schouderklopje te geven. Hij heeft het al zo moeilijk om zijn leven in balans te houden. Volhouden, Gie, je komt er wel.

20-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Voor de tweede week op rij het verslag van de wedstrijd van SKS Herentals in derde provinciale. Deze week het duel tegen Grasheide, de voorlopige leider in het klassement.
Voor een wedstrijd krijg je altijd hetzelfde te horen van een trainer. Over hoe we de tegenstander naar de keel moeten grijpen bij aanvang van de wedstrijd, hoe we er voor moeten gaan en de tegenstander niet onderschatten. Stillaan begint het wel degelijk afgezaagd te worden, maar als dat nodig is om de troepen te motiveren, dan moet het maar. Blijkbaar heeft het geholpen, dat kan u in onderstaand verslag wel lezen.
(ref. http://users.telenet.be/sks2/sks2005/pags/index.htm) 

Na vijf wedstrijden kregen de supporters vandaag een herboren SKS te zien, en dat tijdens de tweede helft eindelijk toonde dat het tot de favorieten in derde C behoort. Vermelden we eveneens het heroptreden in het eerste elftal van Steve Stappaerts, dit na twee jaren van aanslepende kwetsuren.
De eerste 45 minuten van de wedstrijd konden we merken dat beide ploegen mekaar waard waren. Langs beide kanten werden er goede combinaties gecreëerd, toch ontbrak er nog bij SKS de goede richting in de dieptepassen. In de zevende minuut trapt Gunther Sels een vrijschot van rechts en Guy Peeters komt een zucht te laat om af te ronden. Aan de overzijde neemt Grasheide een vrijtrap die op de muur uiteen spat en de rebound van Heremans wordt door doelman Laureys met de voet geweerd. Na een hoekschop voor SKS in de 39ste minuut wordt de kopbal van Stappaerts op de lijn weggekopt. In de 41ste minuut kan Van Grieken voorzetten maar Peeters aarzelt te lang en zijn schot wijkt af via de voet van een verdediger. En dan in de 44ste minuut een koude douche, bovenop de aanhoudende regen, als Neyens te veel ruimte krijgt en de bezoekers met een harde knal op voorsprong schiet, 0-1. SKS is hierdoor aangeslagen en in de slotseconden moet Laureys alweer met de voet, een poging van Heremans onschadig maken. In de tweede helft neemt SKS resoluut het heft in handen en gaat op zoek naar de gelijkmaker en meer, hun enige bekommernis zijn de gevaarlijke counters van de bezoekers. SKS combineert nu vloeiend en snel en na een uur komen er met Boumohcine en Baeten frisse krachten op het veld en enkele minuten later wordt ook de heroptredende Stappaerts door Thomas Sels vervangen. Een loeier van Pauwels wordt over de deklat getild en ook een ongelooflijke kanonbal van op meer dan 35 meter, van Guy Peeters kent hetzelfde lot. Maar in de 70ste minuut wordt SKS beloond voor het zwoegen, Van Grieken zet van rechts voor, en Boumohcine staat op de juiste plaats om af te ronden, 1-1. Amper een minuut later wordt er druk gezet op de verdediging aan de rechter hoekvlag, Peeters recupereert de bal en zet voor en de vrijstaande Karim Boumohcine tikt ongehinderd de overwinningstreffer binnen, 2-1. In het laatste kwartier trekt SKS zich niet terug om de voorsprong te verdedigen maar blijft Grasheide onder druk houden tot het verlossend eindsignaal de vreugde doet losbarsten. Na G.R Katelijne, werd de tweede moeilijke klip omzeild, nu Exc.Kessel nog op volgende zondag namiddag, en dan is het de bedoeling om het hoofd koel te houden en geen geschenken meer weg te geven.We zijn benieuwd !

Na de wedstrijd werd er weer gevierd in de kleedkamer. Plateau's met bier en cola werden aangevoerd en zatlapperij nam de bovenhand. Na de viering stond er een vreemd figuur in de opening van de deur. Een reporter van de plaatselijke radiozender met de vraag of we onze overwinningsvreugde in scéne konden zetten, zodat hij wat beeldmateriaal had voor zijn website. Goede mensen die we zijn, vervulden we zijn wens en opnieuw werd het vreugdelied ingezet. U kent het wel. Het gaat ongeveer zo: "zigge zagge zigge zagge heuj heuj heuj. zigge...heuj...zagge...heuj... zigge zagge zigge zagge heuj heuj heuj". Het klinkt u ongetwijfeld bekend in de oren. Of nog beter: "Van boven op den berg, daar staat nen indiaan, wa zei diejen indiaan? die van grashei zijn er aan... en van je héééla hééla hééla hooolala heuj..." Deze marginaal klinkende liederen gaan gepaard met hevig handengeklap, murengebonk en gelach. Niet iets dat u graag wil meemaken, maar het hoort nu eenmaal bij de overwinning, dus waarom ook niet. Volgende week meer van dat, want deze marginaliteit gaat gepaard met mijn inkomsten. HEUJ!!

06-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Drie weken  is het nieuwe academiejaar nu al bezig. Het is ook al een tijd geleden sinds ik mijn vorige blog heb geschreven. Die drie weken waren echter nodig om meer te weten te komen over deze richting en wat het nu precies inhield. Uiteraard wist ik er al wel wat af van, maar toch waren er nog enkele vraagtekens blijven hangen.

Het is me in de eerste plaats doorgedrongen dat het onderwijs een goede keuze is geweest. Ik heb nog geen spijt gehad van mijn beslissing om nog een jaar extra te studeren. Mijn twijfel aan het einde van mijn blog ‘begin’, was dus eigenlijk helemaal niet gegrond. En als ik dit al na drie weken doorheb, dan zal het wel goed zitten zeker.

Voor diegenen die het interesseren: twee dagen per week heb ik les in Hasselt, meestal op maandag en woensdag en op donderdag en vrijdag doe ik stage in Herentals. Twee weken geleden was ik voor de eerste keer geweest. ‘De Leertuin’ op de Molekens is mijn uitvalsbasis geworden om kinderen te helpen in hun strijd om het verwerven van vaardigheden als lezen, schrijven, sociale vaardigheden en alle andere schoolse leerinhouden. Mijn taken zijn zeer uiteenlopend. Ik help leerlingen bij het taal (oeuvre van Herman Brusselmans lezen, woordenboeken van buiten leren, …), help ze met wiskunde (relativiteitstheorie, quantumfysica, …)[1] enzovoort. Wanneer je dan achteraf dankbare leerlingen in de klas aflevert, geeft dat toch wel heel wat voldoening.

Daarnaast heb ik ook nog heel wat secundaire taken als bewakingen overnemen, splitskaarten verknippen en in sigarendoosjes opbergen, testen van het leerlingvolgsysteem in hun waarden beoordelen en lijsten maken om de zorgcoördinator het leven gemakkelijker te maken. Allemaal taken die als stagiaire noodzakelijk zijn om een degelijk cijfer op de eindevaluatie te bekomen. Kortom ‘bazenpoeperij’, zoals Frankie Loosveld het zou zeggen. Een noodzakelijk kwaad, zeg ik.

Soit, twijfelen moet ik dus niet meer doen.

[1] Uiteraard bedoel ik hier andere dingen mee als moeilijke woorden verklaren, hardop lezen, oefeningen oplossen, optellen, aftrekken en wat nog.

05-10-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Weinigen zal het interesseren, velen zullen het hekelen, maar diegenen die het toch interesseert, hierna volgt een kort verslag van de wedstrijd tussen SKS Herentals en Hombeek, gespeeld op zondag 28 augustus 2008. Kleine tip: ‘Van Genechten’, dat ben ik.  

(ref. http://users.telenet.be/sks2/sks2005/pags/index.htm)

Ondanks de overwinning konden de spelers van SKS de meegereisde supporters niet bekoren. In de eerste helft, tegen een bange en kwetsbare thuisploeg, zagen we alweer een steriel overwicht van SKS. Maar twee kansen voor Van Genechten in de eerste tien minuten, waarvan één tegen de paal belandde, hadden de wedstrijd een andere wending kunnen geven. Na een iets betere prestatie tegen Katelijne, verviel SKS opnieuw in een krasserig samenspel met te veel balverlies en slechte passen. Achteraan daarentegen leek het nu wel beter te kloppen, uitgezonderd enkele uitschuivers waarvan de thuisploeg gelukkig niet kon profiteren. Na de twee kansen in de beginfase, geen mogelijkheden meer voor SKS in de eerste vijfenveertig minuten om een score kans af te dwingen. Op een van de weinige tegenaanvallen van Hombeek, komen we in de 43ste minuut goed weg als het schot de paal treft. Na de rust neemt SKS opnieuw het initiatief maar door de vele slordigheden geven we de thuisploeg meer gelegenheid om uit hun defensie te komen en na 20 minuten, op voorzet van links, wordt deze aan de tweede paal aangenomen, maar de spits mikt opnieuw op de staak. In de laatste twintig minuten zien we dat SKS fysiek de betere is, en de thuisploeg doet er alles aan om de gelijke stand te verdedigen. Van Genechten komt een tikje te laat op een doorsteekpas en even later wordt zijn voorzet voor de neus van Pauwels in hoekschop verwerkt. In de 82ste minuut echter, slaagt SKS erin om een prachtige tegenaanval op te zetten, en de ingevallen Thomas Sels legt de bal op rechts in de loop van de eveneens ingevallen Van De Vel die voorzet, en Pauwels schuift de bal links van de doelman binnen, 0-1. Een namiddag, die behalve het aangename zonnetje, weinig vrolijks bleek te bieden, werd dan alsnog met de beoogde overwinning afgesloten. Volgende week zullen we, met het bezoek van koploper Grasheide, uit een ander vaatje moeten tappen om binnen bereik van de eerste plaats te blijven, want daarna volgt dan de verplaatsing naar medekoploper Exc Kessel. Zeer belangrijke week-ends komen er aan !

Tja.

30-09-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Aan allen die zijn gaan werken, proficiat! Aan allen die niet zijn gaan werken, ook proficiat!
 
Met deze wijze woorden van de burgemeester begin ik mijn column, zoals u kan lezen.  
Ikzelf behoor tot de tweede en tevens laatste categorie, de niet –werkers. Ik word voor het zesde jaar op rij student. Er zijn wel enkele onderbrekingen geweest, maar die tellen we, gemakkelijkheidshalve, niet mee.

Er breken opnieuw spannende tijden aan. Een nieuw academiejaar, nieuwe klasgenoten, een nieuwe stad, nieuwe lessen en nieuwe stages. Vreemd om na drie jaar bij dezelfde mensen te hebben gezeten, opnieuw te moeten beginnen, al is het maar voor één jaar.  

Zaterdag 30 augustus kreeg ik mijn allereerste aanbieding. Een schooltje in Antwerpen belde me op. Alvorens naar details te vragen, betrapte ik mezelf er reeds op de dame in kwestie op de hoogte te brengen van mijn keuze om verder te studeren. Dat was nu eenmaal de waarheid. Maar wat als…

 Wat als ik de beslissing had genomen te gaan werken. Wat als ik maandag 1 september mijn eerste schooldag als ‘meester’ had moeten beginnen. Een vreemde gedachte. Gelukkig moet ik daar nu niet over nadenken.

Achteraf dacht ik daar nog even verder over na. Wat betekende dat? Wil dat zeggen dat ik niet in het onderwijs wil? Dat ik me nog niet voor de klas zie staan? Eigenlijk weet ik het zelf niet. Ik heb beslist verder te studeren, een richting die me er nog meer toe dwingt het onderwijs in te stappen, maar wil ik dat echt? Gelukkig, nog maar eens, kan ik deze beslissing uitstellen, tijd heb ik nog. Toch nog een jaar.

15-09-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer  

Op de website van AC Kamikaze heeft de Giekes mij ooit voorgesteld voor mijn column. Wie beter dan iemand anders om mij voor te stellen. Plagiaat duld ik niet, vandaar de verwijzing naar http://users.pandora.be/ackamikaze.

Steven Van Genechten zag ergens in november 1985 het levenslicht. Dit wil niet zeggen dat hij een verlichte geest is.  Hij ging naar de kleuter- en basisschool op de Wijngaard en daarna liep hij school in de Burchtstraat en de Voorzienigheid in het middelbaar om zijn geest toch wat te verlichten. Terwijl hij zijn voetbalkwaliteiten verder uitbreidt bij SKS Herentals en JAVO -voetbalschool speelt, en later uitgaan, met zijn vrienden van uit de Kapittelbossen en omstreken. Redelijk traag legt hij nu zijn hogeschool te Vorselaar af : lerarenopleiding lager onderwijs. Na een ommetje bij Colruyt Herentals probeert hij het nu ergens anders.

Ondertussen zijn we weer enkele jaren verder en is het één en ander veranderd, dus voeg ik hier nog wat extra informatie toe. Ik ben ondertussen afgestudeerd aan de Hogeschool Antwerpen Campus Lier als leerkracht in het lager onderwijs. Werken was nog niet aan de orde dus heb ik beslist nog een extra jaar in te lassen alvorens het arbeidersmilieu in te duiken. Momenteel studeer ik dan ook aan de Katholieke Hogeschool Limburg in de richting 'Zorgverbreding en remediërend leren'.
Daarnaast ben ik nog steeds actief bij SKS Herentals. JAVO heb ik al lang afgezworen, maar ik kan niet anders dan deze opleiding te danken voor mijn huidige positie in het eerste elftal. Meer hoeft u denk ik voorlopig niet te weten.

Dan rest me enkel nog u veel leesplezier te wensen: Veel leesplezier!

14-09-2008, 00:00 geschreven door Fuzzer