Kennis vergaren:  ver·ga·ren -gaarde, h -gaard inzamelen, verzamelen; ken·nis de v het geheel van wat iem weet

Van Dale

Het is al langer dan vandaag bekend dat ik niet zo gemakkelijk onderwerpen vind waarover ik kan bloggen. Ik stel mezelf dan ook vaak de vraag waarover ik graag schrijf en waar mijn interesses liggen, om op die manier een geschikt onderwerp te vinden. Doch, als ik hierop zelf geen antwoord kan bedenken, stel ik diezelfde vraag gewoon aan één of meerdere van mijn maten. Zij geven me dan niet altijd een onderwerp waarover ik gráág schrijf, maar alleszins een onderwerp waarover zij graag lezen. En is dat niet belangrijker? Misschien niet, maar wie ben ik, en wie zijn zij, om daarover uitsluitsel te geven. Deze blog is dan ook op deze manier tot stand gekomen. Ik zal ook al wel eens mensen tegen de borst stoten, dat is in het verleden al gebleken, maar zo gaat dat nu eenmaal met invloedrijke schrijvers. Jep, ik noemde mezelf net invloedrijk. Hieronder enkele hersenkronkels bij verscheidene items.

Herman Brusselmans

Ik blijf de boeken van de heer Brusselmans goed vinden, wat mensen ook moge beweren. Deze man zit boordevol kennis en waarheid. Zijn boeken handelen meestal over een personage, of personages, die in bepaalde situaties verzeild geraken, dingen meemaken, fictieve zaken, maar telkens opnieuw ontwar ik delen realiteit, gebaseerd op zijn persoonlijke ervaringen. Ik besef wel dat, wanneer je in een bepaalde situatie zit en je hierover leest, je bepaalde ideeën ontwikkeld die vaak dat verhaal bevestigen. In mijn geval, bij het lezen van ‘Van drie tot zes’ vond ik het grappig –misschien niet de beste woordkeuze- dat wanneer ik las over de problemen van Willem Zundap (het hoofdpersonage, nvdr.) met vrouwen, ik zeer herkenbare situaties zag beschreven. Herkenbaar in die zin dat ik precies ook middenin die situaties zit.  Ik geef toe dat niet alles kan vereenzelvigd worden met je eigen leven, maar dat doet een mens nu eenmaal. Hij probeert zich in te leven door de eigen kennis en ervaringen aan te spreken. Doet een mens dat weliswaar te veel, dan lijkt het al gauw dat deze niet zozeer geïnteresseerd is in de andere persoon (en zijn verhalen), maar meer zijn eigen zeg wil doen en zichzelf in de kijker zetten. In de nieuwe schrijfsels van Brusselmans, niet alleen zijn boeken, maar ook zijn columns, staat natuurlijk veel geschreven over de breuk met zijn soulmate Tania de Metsenaere, en het is in dat opzicht dat ik gelijkenissen herken met mijn bestaan.

Zo schreef hij in de Humo van 5 tot 11 augustus het volgende:

[...]De liefde die ik voor haar voelde was eindeloos, en de liefde die zij voor mij voelde was even eindeloos, tot er een einde aan kwam. Ik neem haar niks kwalijk. Twintig jaar lang wilde ze voor mij door een muur lopen, voor mij van de hoogste brug springen, voor mij met één hand een twintigtonner tegenhouden, en zij was een godsgeschenk in onze keuken, een opperwezen in ons bed, een koningin in ons koninkrijk, en de eerste en laatste vrouwelijke premier van onze republiek. Zonder haar lijkt het alsof ik geen voeten heb, alsof ik geen handen heb, alsof ik geen schedel heb, zodat m’n hersens voor iedereen te kijk liggen, en iedereen die kijkt zal zien dat in m’n hersens geschreven staat: ‘Ik Zal Nooit Meer Gelukkig Zijn’.

Ik ga uiteraard niet beweren dat alles wat deze man zegt automatisch de waarheid is, maar het leunt er alleszins wel dicht tegenaan. Mijn visie is vaak, om het zo te zeggen, in overeenstemming met wat hij vaak schrijft.  

Ik zal nooit meer liefhebben zoals ik heb liefgehad; ik zal nooit meer naar een slapende vrouw kijken zoals ik naar die ene keek met ogen bol van de melancholie; ik zal nooit meer een taal verzinnen die door slechts twee mensen kon worden gesproken en begrepen [...] Nee, geen Vrouw meer voor mij, geen Liefde meer voor mij, geen Zij en Ik meer voor mij.

Mijn lezers zullen ongetwijfeld denken dat ik overdrijf, dat ik me laat meeslepen en verdrinken in die melancholische golf van zelfmedelijden en verdriet. Deels is dat ook wel zo, maar uiteindelijk moet je er wel mee leren omgaan en als dit voor mij de meest ‘aangename’ manier is, dan ga ik logischerwijs niets anders verzinnen.

Mijn kijk op dergelijke zaken zal misschien mettertijd nog wel veranderen, maar dat hoeft voor mij momenteel nog niet. Ik mijmer wel en ik zucht en ik treur, maar al bij al gaat het zijn gang en laat het zo dan maar even zijn gang gaan…

Wat als de olie op is?

Een vaak wederkerende vraag in het gelijknamig boek van Lieven Scheire (bekend

van Neveneffecten, Basta, nvdr.) en Filip Van den Abeele. Misschien geen hoogstaande literatuur, maar voor een ‘leek in de fysica’ –want dat ben ik-  is dit het ideale boek om te starten en te leren over de huidige energiecultuur in de wereld. Het boek behandelt de meest voor de hand liggende energiebronnen, gaande van fossiele brandstoffen over bio-energie en van kernenergie tot ‘onuitputbare’ bronnen zoals water, wind en zonne-energie. Zeer leerrijk, zeer bondig en zeer leesbaar.
Wat als de olie op is? Deze pertinent wederkerende vraag wordt als leidraad gebruikt doorheen het boek. Er wordt een antwoord gezocht, maar nooit echt gegeven. Er worden telkens nieuwe alternatieven aangereikt om de wereld te kunnen voorzien van energie. Als ik dit boek moet geloven, zou er nog zo’n kleine 50 jaar aardolie voorhanden zijn. Dit is voor onze generatie niet echt een probleem, zeker niet omdat er ook nog heel wat onbekende oliereserves in onze aardbol zitten. Reserves die we nog moeten ontdekken en reserves waarvan we de omvang (nog) niet kennen. Wat als de olie op is? Als dat het geval is, is er nog steeds aardgas. We zouden met het aardgas ook nog zo’n 100 à 150 jaar verder kunnen en ook hier weer zijn er nog vele reserves die we nog niet ontdekt hebben. Wat dan? Blijkbaar zijn onze steenkoolreserves, die momenteel voornamelijk in China worden ontgonnen, op aarde nog groter, dus daar moeten we niet voor vrezen. Het enige waarvoor me moeten vrezen is dat naarmate we in tijd vooruit gaan, de vraag naar energie ook groter wordt. Onze reserves zijn wel groot en er kan een schatting gemaakt worden hoelang we hier nog op kunnen teren, maar op de vraag kunnen we enkel alluderen. Wat als onze fossiele brandstoffen op zijn? Momenteel zijn wij ook al bezig met kernfissie (kernsplitsing) en in mindere mate kernfusie (samensmelten van kernen). Deze vormen van energieopwekking zorgen, zoals bekend, voor enorm veel energie, maar ook voor enorm veel vervuiling. Het uranium zou weliswaar nog zo’n 30 jaar meegaan. Het probleem is dat uranium ook gebruikt wordt bij kernwapens. Het uranium zal sowieso opgesoupeerd worden, dus waarom niet gewoon al het uranium massaal gebruiken om energie op te wekken, zodat er geen meer is om kernwapens mee te maken? Dan is dat probleem toch al (denk ik) van de baan!?

Als dàn alles op is, zal er hopelijk al geweten zijn hoe we efficiënt energie van de zon kunnen halen en gebruiken. Nu doen we dat ook al, maar tegen een zeer hoge kostprijs. Zonnepanelen worden enkel met subsidies geplaatst, wat duidelijk maakt dat de energie die we hiervan krijgen, niet overeenstemt met de kostprijs, dus dat we het kostenplaatje op een mensenleven (voorlopig) niet gecompenseerd krijgen door de energie die we eruit halen.

Daarnaast is wind –en waterenergie ook nog beschikbaar, de zogenoemde ‘onuitputbare’ energiebronnen, maar het tegendeel is waar. Windmolens worden enkel bij bepaalde windsnelheden aangezet. Gaat de wind te traag of te snel, dan worden deze turbines

 niet eens ingeschakeld.

In ieder geval heb ik het boek met de nodige aandacht en interesse gelezen. Zeker de moeite waard dus. 
 

Niet de meest conventionele kandidaat: Abraham Lincoln en Barack Obama over ras in Amerika.

Een ander boek dat ik recent las, was ‘Niet de meest conventionele kandidaat’, een boek dat handelt over de gelijkenissen tussen een ‘jonge’ Abraham Lincoln en Barack Obama die beiden toespraken hielden over ras in de VS. Lincoln toen hij reeds president was, Obama die twee toespraken hield, één voor hij president was en één toen hij verkozen was tot de eerste zwarte president van Amerika. Beide presidenten gaan de confrontatie aan met enkele extremisten uit hun tijd, voornamelijk over slavernij en eendracht van de natie. Lincoln gaat het ‘gevecht’ aan tegen John Brown, een man die een gewapende opstand leidde met slaven. Obama daarentegen ging in tegen de controversiële dominee Jeremiah Wright.

Alleszins een interessant boek over deze presidenten die de beginselen van de Amerikaanse Grondwet gebruiken om tegen de slavernij in te gaan. Zeker het lezen waard.

Bijzaak

Om nog even terug te komen op mijn vorige blog. De vakantie is ondertussen half en veel van mijn plannen zijn gewoon (nog) niet kunnen doorgaan. De roadtrip naar het zuiden van Frankrijk (en Spanje) is weliswaar geweldig goed meegevallen en op zich voor herhaling vatbaar. Leuker zou natuurlijk zijn, moest er nog meer volk (lees: maten) meegaan. Doch, volgend jaar zal zich waarschijnlijk weer een trip naar de Ardennen aanmelden, zodat de ‘voorbereiding’ vooral zal bestaan uit fietsen. Ook Werchter was goed! De Fuss is blij dattem eindelijk Linkin Park aan het werk heeft gezien. Daarnaast heb ik natuurlijk nog enkele andere groepen aan het werk gezien, waaronder de Queens of the Stone Age. Ik zal er nog meer bewonderen tijdens Pukkelpop en misschien ook nog enkele kleine dagfestivalletjes, waaronder Hageland, Jour Tibour en Heistival. Naar de Belgische Kust ben ik voorlopig nog niet geweest en een barbecue heeft nog niet op het programma gestaan.

De voorbereiding op het nieuwe seizoen gebeurt vlot, veel wedstrijden, veel trainen, weinig rust, zoals het een echte topploeg betaamt. Rust is natuurlijk belangrijk, maar een sportman zoals ik, kan dat wel aan. Ik nodig iedereen dan ook uit eens te komen kijken naar de roodwitten van Herentals. Desnoods enkel om voor mij te supporteren, of voor de liefhebbers, om mij uit te lachen. Doch, de inkomprijs is vrij hoog, u weze gewaarschuwd.

Zoals hierboven staat beschreven heb ik ook reeds enkele boeken gelezen. Momenteel ben ik een biografie aan het lezen van een jongeman die naar San Francisco is getrokken om daar de kunst van her versieren onder de knie te krijgen. Niet geweldig leerrijk, maar toch. Daarnaast staan er nog enkele boeken van H. Brusselmans te wachten om gelezen te worden en nog een klein (lees: dun) boekje over kernenergie in België, geschreven door een medewerker van de zender één, voormalige VRT.

Fortes fortuna adjuvat

04-08-2011, 15:32 geschreven door Fuzzer