doel het; o -en 1 mikpunt 2 eindpunt ve reis 3 datgene wat men wil bereiken

Van Dale

Het is niet evident om te schrijven over het leven, noch over doelen in dat leven. Het leven is immers te ingewikkeld en te onvoorspelbaar. Doelen stellen in dat leven is al helemaal een opdracht. Een moeilijke opdracht. Vaak moeten er bepaalde gebeurtenissen in het leven plaatsvinden om te realiseren welke doelen je in het leven wil nastreven. Deze gebeurtenissen zijn vaak negatief, merk ik, wat niet wegneemt dat de doelen die je op dat moment stelt, niet positief kunnen zijn. Een negatieve gebeurtenis leidt vaak tot andere en betere inzichten. De doelen die gesteld worden, moeten zowel op lange als op korte termijn uitgevoerd kunnen worden. Teveel plannen mag dan ook weer niet, al is plannen op zich niet slecht, ik plan zelf ook, maar toch moet er ergens ruimte zijn voor spontane activiteiten, onverwachte uitstappen, vreemde experimenten, ed. Nog niet zo heel lang geleden las ik een artikel in de krant over de tien mooiste wegen doorheen het Noord –Amerikaanse continent. Door dit te lezen besefte ik dat er ongelooflijk veel moois in de wereld is waar ik nog geen tiende van heb gezien. Deels besefte ik welke doelen ik in mijn leven wil nastreven, al zal dit naargelang de tijd vordert hoogstwaarschijnlijk nog wel aangepast worden, en anderzijds besefte ik ook dat ik nog maar weinig bereikt heb. Het is eigenlijk de allereerste keer dat ik hierover zo hard nadacht. De breuk met de liefde van mijn leven is zeer hard aangekomen en daardoor ben ik beginnen nadenken over dingen die ik ooit nog gedaan wil hebbe. Eerlijkheidshalve, maar niet geheel onverwacht, moet ik toegeven dat ik tijdens mijn relatie hier nooit zo heb bij stilgestaan. Uiteindelijk wil (bijna) iedereen die een relatie heeft immers hetzelfde: huisje, tuintje, boompje, kindje. En daar is totaal niets mis mee. Als je dat een jaar geleden aan mij had gevraagd, had ik exact dat antwoord gegeven. Niets zou mij gelukkiger maken. Doch, door omstandigheden veranderen zulke situaties, en plannen wat niet wegneemt dat je in een relatie geen persoonlijke doelen kunt hebben. Ook tijdens mijn relatie dacht ik al aan een grote reis naar Australië en eigenlijk stond dat zo goed als vast. Binnen een vijf –tal jaren weliswaar, maar het zou doorgaan. Nog steeds wil ik dat doen en het zal er waarschijnlijk wel van komen, maar enkel zal de persoon met wie ik dat beleef, veranderen. Daarnaast zou ik ook heel graag naar New York gaan. Waarom deze twee bestemmingen mij aanspreken? Mij lijkt dat niet zo verwonderlijk. Beide bestemmingen spreken gewoon tot mijn verbeelding. Australië is immens groot en heeft een fascinerende flora en fauna. En New York is één van de grootste, laat staan dé grootste, steden ter wereld. Als ik er geld voor had, was ik al lang geweest. Helaas draait het leven niet altijd uit zoals je het vooraf in gedachten had. Trouwens, als het van mij afhing, en dat heb ik altijd al gezegd, zou ik niet liever willen dan gewoon een jaar vrij te nemen en vertrekken naar één van deze bestemmingen. Gewoon om weg te zijn. Even te ontsnappen aan de druk en de sleur van het Westerse leven. Ergens klinkt dit wel hypocriet, omdat ik dat, zoals ik reeds aanhaalde, nooit zou doen, moest ik nog een relatie hebben. Zou ik dan minder gelukkig zijn? Absoluut niet. Maar natuurlijk had ik dat graag samen mét haar gedaan.

Daarnaast zijn er ook nog enkele andere doelen in mijn leven. Normaal zou ik dit jaar uit huis gaan, maar financieel blijkt dit toch niet zo’n schitterend idee te zijn, vandaar dat ik nog een jaartje zal thuisblijven, sparen en hopen dat ik het grote lot win. En als dat laatste niet het geval is, zal ik binnen een jaar wel voldoende kapitaal hebben om een lening aan te gaan bij een bank die mijn geld beetje bij beetje afsnoept, zonder dat ik er iets aan kan doen. Ik zal dan wel een appartement of huis bezitten, dus dat sust mijn geweten. Een jaar is natuurlijk lang, maar het gaat niet anders, dus ga ik me er ook niet druk in maken. Op dit moment lijkt dat het meest belangrijke doel. Aangezien geld werk vereist en ook om dat doel na te streven, zal ik eveneens moeten hopen op behoud van mijn huidig werk. En zolang ik geen TADD[1]’er ben, is elk jaar een beetje bang afwachten. Maar dat ter zijde. Ik ga even bij mijn doel blijven: een eigen plek. Ik heb reeds een beeld gevormd van hoe mijn eigendom er zou moeten uitzien. Ik heb dan ook al een aantal investeringen gedaan waarmee ik denk op de goede weg te zitten tot een gezellige woonst. Nochtans besef ik ook dat dit snel kan veranderen en er geen garanties zijn. En net omdat ik al een beeld heb van hoe mijn woonst er moet uitzien, zie ik het ook gewoon niet zitten om met iemand anders, waarmee ik geen diepere relatie heb, samen te hokken. Ik heb geen nood aan grote luxe en comfort, maar er zijn wel bepaalde dingen waarnaar mijn interesse uitgaat, die ik graag in mijn bezit zou hebben. Ik denk dan aan een relatief grote televisie, omdat ik graag film zie. Ik denk eveneens aan een platenspeler, enerzijds omdat muziek een groot deel van mijn leven is, maar anderzijds ook, omdat het old skool cool is om platen te hebben en te draaien. Misschien zijn dat maar details, maar o zo belangrijk in het totaalpakket ‘geluk’.  

Tot slot kom ik bij het meest belangrijke doel in het leven: voortplanting. Dit klinkt ongelooflijk primitief, maar dat is het niet. Uiteindelijk wil iedereen wel een partner om de rest van zijn of haar leven mee te delen. Voor mij is dat niet anders: een goei vraa is belangrijk!

Si vis amari, ama

10-04-2011, 23:51 geschreven door Fuzzer  

on·der·wijs het; o (geregelde) overdracht van kennis of vaardigheden   

Van Dale

Ik had me reeds voorgenomen om op een meer regelmatige basis te schrijven en daar probeer ik me dan ook aan te houden.  In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik niet altijd weet waarover te schrijven, maar na mijn laatste cafébezoek met bonami Hans Vercammen is dit weliswaar veranderd. Een discussie was het niet,  eerder een doorsnee gesprek over opvoeding en onderwijs waarin beide partijen relatief goed overeen kwamen. Bij pot en pint komen immers vaak de meest filosofische gesprekken tot stand. En maar goed ook.

De vraag die de laatste jaren nadrukkelijk naar voor komt, is de vraag of onderwijs opvoeding is.  Hierop een duidelijk antwoord geven, is volgens mij niet mogelijk, mits dat niet voor iedereen hetzelfde is. Zeker niet voor onderwijzend personeel.  Ik betrap me er regelmatig op het huidige onderwijs te vergelijken met mijn eigen jeugd. Vaak kom ik tot dezelfde conclusie: in onzen tijd deden wij dat toch niet? Dit fenomeen doet zich meer en meer voor.  Ik  zal dit met een kort voorbeeld verduidelijken. Nog niet zo heel lang geleden, namelijk vorige week, kreeg ik een verhaal te horen over een jongeman van 12 jaar (!) die op een vrijdagavond rondhing aan het sportcentrum te Herentals. Hij en zijn vrienden hadden 4 flessen wodka gekocht en achterovergeslagen. Deze jongeman werd achtergelaten door zijn vrienden (?) en vervolgens gevonden door toevallige passanten en naar het ziekenhuis gevoerd. Enkele tests in een Leuvens hospitaal later, bleek dat niet alleen zijn maag leeggepompt moest worden, maar dat er ook restanten van marihuana waren gevonden. Aan dergelijke kinderen geef ik dus les, want, u kan het al raden, deze 12 –jarige jongen zat en zit nog steeds in mijn klas. Nu kan u zelf al bedenken dat dit niet verhaal niet in al te goede aarde valt bij de directeur van mijn school, laat staan bij de leerkrachten. Het strafste van allemaal is dat deze jongen, na twee dagen afwezigheid, het verhaal vertelde alsof het allemaal om een grap van zijn vrienden ging. Ik zocht al snel nief maten, moesten ze mij dit lappen.

In ieder geval, dergelijke verhalen komen wel vaker voor, maar toch blijft het een eeuwig discussiepunt of de school al dan niet ‘verantwoordelijk’ is voor zulke zaken. Echt verantwoordelijk is een school in zo’n gevallen nooit, want zolang dit buiten de schooluren gebeurt, kan een school hier niets aan veranderen, laat staan de jongen in kwestie straffen. Het enige dat een onderwijsinstantie kan doen, is de leerling(en), tijdens speciale lessen, wijzen op de gevaren van drugs en alcohol en hopen dat ze hieruit iets leren.  En dan nog… welk effect heeft dit op kinderen die van ’s morgens tot ’s avonds op straat rondhangen. Ik weet ook dat het onderwijs ergens wel een opvoedkundige taak heeft en moet hebben, maar wij kunnen ook maar zoveel doen. Ik ben er 100% van overtuigd dat  ouders nog steeds in eerste instantie de verantwoordelijkheid hebben hun kind(eren) op te voeden en ze de juiste  waarden en normen aan te leren, waar ze niet alleen tijdens hun ganse schoolcarrière naar moeten streven, maar ook mee moeten werken om in het latere leven op een correcte manier geïntegreerd te kunnen worden in de maatschappij.

Ik stel vast dat kinderen meer en meer durven ingaan tegen het gezag van een volwassene, een ouder, een leerkracht. Kinderen worden mondiger. Kinderen zijn mondiger! Iets drie keer moeten herhalen is geen rariteit meer. Nochtans is mondig zijn op zich niet zo heel erg. Je kan perfect beleefd zijn en toch iets tegen een volwassene zeggen, ook al is het niet altijd een positieve of opbouwende boodschap. Ik stoor me eigenlijk meer en meer aan de mentaliteit van kinderen. Kinderen draaien hun rug wanneer je hen persoonlijk aanspreekt. Ik zie mijn lezers al denken: ‘ligt dat dan niet aan u?’. Ik kan garanderen dat dat niet het geval is. Het is een steeds vaker voorkomend probleem bij alle leerkrachten, niet alleen bij de jonge garde. Kinderen rapen enkel iets op als het van hen is. Iets voor een ander doen, is vaak teveel gevraagd. Klasafspraken die worden uitgeschreven, zijn voor veel leerlingen slechts muuropvulling. Ik meen mij toch te herinneren dat wanneer wij de rotzak uithingen, wij daar duchtig voor gestraft werden, op een niet altijd even christelijke manier. Hier overheerst voor mij wel een zeker frustratiegevoel. Leerlingen die het vertikken om van de eerste keer te luisteren of het respect niet hebben te luisteren en te onderbreken, halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Een generatie die zo verschilt van de onze. Doch, we moeten niet alle kinderen  over dezelfde kam scheren. Er is ook de betere massa dat deze waarden en normen nog wel respecteert. En het is toch vooral voor die kinderen dat je het doet. Hoe hypocriet het ook is ten opzichte van de opvatting van de maatschappij (creëren van een betere wereld ter bevordering van bepaalde belangen), toch kan je er niet buiten dat je niet iedereen kan helpen. Hoe jammer dat ook is.

Desalniettemin kan ik in alle eerlijkheid toegeven dat ik met zeer veel plezier in een zesde leerjaar sta en nog lange tijd hoop te staan. Helaas heb ik dat niet zelf in handen.

Vinum et musica laetificant cor

07-04-2011, 19:29 geschreven door Fuzzer