in·zicht (het; o; meervoud: inzichten) 1 mening 2 kijk op de zaak 3 besef, bewustzijn: tot inzicht komen. Toestand dat je iets begrijpt.
Van Dale

Ik heb te weinig inzicht. Dat is zeker. Ik heb te weinig inzicht in de materie rond de filosofische vragen van deze tijd. ‘Is dit werkelijk de realiteit waarin wij leven?’, ‘Kan ik zeker zijn dat deze omgeving waarin ik mij begeef en verplaats echt is en lig ik niet gewoon in een oncomfortabele zetel met een plug in mijn hoofd die mij doet leven in een second life -wereld?’ Dergelijke vragen zijn mij niet onbekend, doch ik ontbreek hierin evenzeer een inzicht en daarmee ook een plausibel antwoord. Doch, er is één ding waarin ik misschien wel inzicht heb. Neen, geen inzicht in vrouwen. Wel een inzicht rond een probleem dat mij mateloos ergert, of ergerde. Vrouwen zullen mij altijd een raadsel blijven, maar zoals elk ander probleem, heeft dit inzicht wel te maken met een probleem rond vrouwen. Rond één bepaalde vrouw, uiteraard, want de wereld van de man draait altijd rond één vrouw. Een voorbeeld:

Uit: Humo nr. 3738/17: Interview met Gunter Lamoot:
“Er is niet zoiets als talent hebben voor de liefde: voor een geslaagde relatie moet je vooral op je tanden kunnen bijten. Ik hoor en lees van mensen dat ze trouwen en twee jaar later alweer scheiden. Dat vind ik van hemeltergende luiheid: doe nu toch eens een beetje je best. Blijkbaar geloven veel mensen nog altijd dat de passie van het prille begin voor altijd zal blijven. En zodra het een beetje saai wordt, zetten ze het op een lopen. Terwijl een relatie net op saaiheid berust – op graag zien zonder euforische tralala. Je relatie is niet naar de kloten omdat de spanning en de passie en de lust wat wegebben. Je hoeft geen wilde, elkaar aflikkende paarden te zijn om van een geslaagde liefde te spreken. Dat stopt op een bepaald moment, en dan begint een relatie pas fundamenteel.”

En ik geef hem groot gelijk. Liefde moet toch meer zijn dan bij elke twijfel van idee te veranderen over wat de perfecte relatie is. Uit gesprekken van de afgelopen twee jaar ben ik een inzicht gaan creëren over wat die perfectie juist inhoudt. Mijn idee daaromtrent veranderde vaak, wat logisch is als je met zoveel verschillende mensen, met telkens andere inzichten en meningen, praat. De ene verwenst de relatie, de andere geeft de hoop nooit op. De ene keer kan ze de boom in, de andere keer is ze mijn godin. Uiteindelijk is er maar één conclusie: zij is/was mijn ware. Maar daar is niet alles mee gezegd. Er rijzen vragen over wat het verdere verloop van mijn daden moeten zijn en wat die dan moeten voorstellen. Moet ik ingaan op wat mijn ware gevoelens zijn en alles doen om die liefde terug te winnen of hecht ik meer belang aan mijn eer, mijn mannelijk ego, en laat ik haar voor de goei tijden die er geweest zijn gewoon los, voor eeuwig dan?

Menig mensen beweren dat ze geloven in een soulmate, de ware liefde die zogezegd voor elke mens weggelegd is. Maar is dat niet zuiver afhankelijk van wat je hebt meegemaakt, van de situatie waarin je je op dat moment bevindt? Mensen die in een ‘perfecte’ relatie zitten, zullen zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen dat ze ooit nog hun leven delen met een ander persoon. Laat staan dat vrijgezellen zich kunnen voorstellen hoe de ideale vrouw, voor hen dan, eruit ziet en hoe hun leven samen zou zijn. Ze kunnen zich hier misschien wel iets van voorstellen, maar of het ook effectief nauw zal aanleunen bij de realiteit, dat is nog de vraag. Vreemd genoeg zijn er ook mensen die zich een andere relatie kunnen voorstellen, of alleszins zich kunnen inbeelden dat ze ook met iemand anders gelukkig kunnen zijn, terwijl ze in een stabiele relatie zitten. Dergelijke ideeën en meningen vind ik persoonlijk bizar, maar ook hier moet weer respect voor opgebracht worden. Ik begrijp het niet, maar ik moet niet alles begrijpen. Dus: slikken en doorspoelen.

Maar welke invloed heeft dit nu allemaal op wat ik denk en hoe ik mijn verdere leven wil aanpakken. Ga ik ‘wachten’ op de persoon die mij opnieuw dat ene overweldigende gevoel gaat geven, waar ik waarschijnlijk de rest van mijn leven ga bijblijven - indien ze mij niet verlaat - maar  waar ik misschien nog wel lang op ga moeten wachten. Of ga ik ervan uit dat er maar één persoon, één ware bestaat en doe ik alles waartoe ik in staat ben om die persoon terug in mijn leven te krijgen? Een hekel punt, want mijn verstand en hart zeggen twee verschillende dingen. Het zou natuurlijk makkelijk zijn, moest dit op één lijn liggen, maar dat is het nu niet aan de orde. Wat is dan het sterkste? Wat is doorslaggevend? Nee, wat zou doorslaggevend moeten zijn? Ik voel aan de ene kant de nood aan het zoeken van contact, maar langs de andere kant, gezien de omstandigheden van de afgelopen 23 maanden, is er toch wel iets dat mij serieus tegenhoudt. Langs mijn kant dan toch. En de andere kant? Het enige dat daar in de weg staat - volgens mij - is een begrip. Een begrip dat de waarheid in de weg staat. Een woord. Een drempel. Een belemmering, hindernis of  weerstand, zoals je het ook wil noemen. Een obstakel. Een impediment (dankuwel, google). Éen begrip, één woord: koppigheid. Het is soms sterker dan de waarheid, maar waarheid is zo belangrijk en koppigheid staat vaak in de weg.

Als ik soms overdenk wat mijn gedachtenstroom mij vertelt, dan zou je kunnen zeggen dat ik te overmoedig ben, te gerust in een positieve uitkomst. Vergis u niet, lezers, want ik besef maar al te goed hoe mijn leven er nu uitziet en dat dit het waarschijnlijk is voor mij. Af en toe dwalen gedachten af naar een utopische, ideale wereld. Dit zijn enkel gedachten en ideeën die niet tot uitvoering zullen gebracht worden, maar gedachten niettemin!

Wat ik echt wil, komt dus niet overeen met mijn handelingen. Nu niet, nooit niet. Maar het neemt dus niet weg dat die dromen er wel zijn. En volgens S. Freud zijn ‘dromen de koninklijke weg naar het onbewuste en een bevrediging van een verlangen’. Het is dus niet meer dan normaal dat ik die dromen heb. Ik verlang dan ook naar gewoon een praatje doen, hoewel ik me daar alleen maar zelf mee zou kwetsen. Ik zal hier de welgekende uitspraak van H. Vercammen niet in de mond nemen, maar uiteindelijk is het leven wel lijden. Hoe je het ook draait of keert. Maar je neerleggen bij hoe het leven nu is, er vanuit gaande dat het niet hèt beste leven is, zou niemand mogen doen. Iedereen zou moeten blijven streven naar het opperste geluk. Ofwel ernaar streven, ofwel het trachten te behouden. Want een mens, een man in dit geval, heeft maar één vrouw nodig om te kunnen leven.

10-06-2012, 16:45 geschreven door Fuzzer