Zo snel al terug iets van ons horen, wie had dat gedacht.. Heel eerlijk, het is omdat er hier in het internetcafe airco hangt dat jullie nu al een update krijgen!
De camping in de jungle van Catemaco was een ´back to basics´ervaring, geen electriciteit, het weinige (bruine) water was enkel voor de douche en de apen slingerden ons letterlijk rond het hoofd. Na deze rustige dagen vonden we dat het tijd was om een ander uiterste onder de loep te nemen ´de Caraiben´. Na twee dagen gevuld met wachten op de bus, in Playa Del Carmen aankomen (hier zo snel mogelijk een uitweg zoeken die ons meer zou bevallen) en terug afzakken tot we eindelijk in Tulum op een camping stonden, waren we eindelijk op de befaamde caraiben. Onze eerste onderneming, de tent opzetten was geen cadeautje, met vieren slaagden we er amper in om de tent aan de grond te houden. Nooit had ik gedacht dat er zoveel wind zou zijn. Wind is dan ook moeilijk te zien op al die mooie en idyllische postkaartjes.
De camping van Tulum bleek vol met reizigers te zitten. Samen met een aantal van hen trokken we op uitstap naar een nabij strand met de veelbelovende naam ´playa de las tortugas´. Het strand had deze naam echt niet voor niets gekregen, al snorkelend hebben we de grootste schildpadden ooit gezien. Deze beestjes zaten ondanks de vele toeschouwers niet ver van de kustlijn rond te zwemmen.
Na een aantal dagen samen met de andere reizigers te hebben gezeten, of beter gezegd gehangen, vonden we dat het tijd was voor decorverandering en trokken we terug het binnenland in. Na veel (en dan bedoelen we echt heel veel) wikken en wegen bleek F Carillo Puerto de beste locatie te zijn. De veel besproken varkensgriep-hysterie had hier blijkbaar ook al zijn invloed gehad, het merendeel van de winkels begon zijn deuren te sluiten en overal werd je gewarschuwd voor de gevaren van de griep. We vonden het een goede beslissing om de dingen die we nog wilde bezoeken in Mexico te vergeten en richting Belice te trekken. Zo goed als halsoverkop verlieten we ons dierbare Mexico.
Vanuit Lacanja zouden we via Guatemala en Belice naar de Caraiben trekken. Zouden, juist ja. Want ach ja waarom niet, misschien moeten we de reisplannen volledig omgooien en terugkeren Palenque om in de richting van reserva de Calakmul te trekken. Zo gezegd, zo gedaan.
Op ons kaartje van het reservaat stond dat de eerste ruines te vinden waren op ongeveer 13 km van onze camping (een camping waar de apen trouwens rond onze tent rondslingerden en op hun gemakje op een meter of twee afstand hun eten verorberden) trokken we moedig wandelend richting piramides. Gelukkig voor ons waren er een aantal toeristen beter op de hoogte en konden zij ons vertellen dat het in het oerwoud stikt van de jaguars en dat de eerste tempels niet op 20 maar op 60 km afstand lagen. Gelukkig waren ze ook bereid om ons een lift te geven en zo geraakten we dan toch zonder kleerscheuren op onze bestemming. Een bestemming die het trotseren van wel honderden jaguars meer dan waard zou geweest zijn. Een prachtig bewaard gebied met gigantisch veel ruines van maya tempels en woningen.
Na al die pracht en praal van de jungle begeven we ons terug richting kust, deze keer de Caraiben, waar mij hopelijk niet teveel haaien liggen op te wachten.
Tot de volgende (en hopelijk moet ik dan niet weer een tekst typen over 6 weken reizen, naar alle waarschijnlijkheid zullen het er 8 zijn),
Dagdag
En niet vergeten: voor al uw roddels fijn en klein moet u nog steeds bij Freeke en Nanna zijn!
Na een paar dagen genieten van die zaligheid werd het tijd om nog eens landinwaarts te trekken richting ..Hugoooooo, voor diegenen die Hugoooo nu aan het opzoeken zijn op de kaart, Hugoooo is mijn erasmusvriendje die in San Cristóbal de las casas woont (Chiapas). San Cris bleek een zeer wijze stad te zijn met veel studenten en buitenlanders. We hadden het natuurlijk zo bekeken dat we net zouden aankomen op de verjaardag van Hugo en aldus mochten we direct meegenieten van zijn verjaardagsfeestje. Feesten is hetgene wat je het beste kan doen in San Cristobal, en aldus geschiedde, Op een van die feestje kwam Nanna een oude vriend uit Antwerpen tegen .toch maar weer eens het bewijs dat de wereld echt wel heel erg kleintjes kan zijn..
Omdat het leven natuurlijk meer is dan alleen feesten trokken we ook met een bende de natuur in op zoek naar het dorpje Chamula, net buiten San Cristobal. Dit dorpje bestond uit een markt en een kerk waaraan een Judaspop met een gigantische fallus hing te bengelen, compensatie?
Op de weg van San Cristobal naar Palenque (onze volgende bestemming) passeerden we agua azul, een must om te bezoeken. Agua Azul was nog veel meer dan zijn naam beloofde: niet enkel was het agua zeer erg azul, de rivier bestond uit een en al vertakkingen met watervallen. Een gids nam ons mee dieper de jungle in tot op een punt waar we volledig omringd werden door watervallen. Ik was zo onder de indruk dat ik besloot een tiental keren geweldig onderuit te gaan, kwestie dat de gidsen weten dat belgen onhandig zijn.
In Palenque brachten we de nacht door op een camping, en trokken we verder zonder zelfs maar de wereldberoemde ruines te gaan bezoeken omdat dat daar veel te toeristisch was, we worden verwaande reizigers.
We namen hier met tranen in de ogen (alle ja ik dan toch) afscheid van onze tijdelijke reisgenootjes en trokken vanuit Palenque de jungle in richting Lacanja. In het oerwoud daar kan je enkele ruines gaan bezichtigen onder leiding van een plaatselijke gids. De onze was een prachtexemplaar die luisterde naar de naam Enrique. Na de jungletocht konden we rustig bekomen op onze kampeerplaats net naast de rivier, uitzicht: watervallen waarvan je kon springen, klimtouwen, enz. Moet niet gezegd worden dat wij wel een manier vonden om hier een aantal dagen te slijten.
Liftend trokken we verder naar Veracruz (de hoofdstad), met allereerst een tussenstop in Chachalacas. Omdat onze nieuwe vrienden altijd alles gedaan krijgen, vonden we een paar vissers die bereid waren een deel van hun vangst af te staan en klaar te maken op het strand. Nog nooit zo lekkere vis en krab gegeten Samen met de drie meisjes die we daar leerden kennen verlieten we het strand. Zij hadden beloofd ons af te zetten op de baan waar we verder konden liften. Deze belofte hadden ze gemaakt voordat ze al onze bagage hadden gezien. Blijkbaar is het spreekwoord `belofte maakt schuld´ook hier in Mexico geldig, want we zijn er in geslaagd om in een Seat Ibiza te geraken met 8 personen, 5 rugzakken en een gitaar!!
Na Chachalacas brachten we een stranddag door in Veracruz. De stad hebben we uit tamheid niet echt bezocht, maar we hebben wel een fantastische dag beleefd, en dat is wat telt denk ik dan.
Vanuit Veracruz liften we verder naar Catemaco. Een gigantisch meer met verschillende eilanden met als inwoners Apen Joepie!
Tijdens een van onze wandelingen (alle ja ik zal maar eerlijk zijn, tijdens onze enige wandeling) kregen we een aantal prachtexemplaren te zien.
Catemaco is echt wel prachtig! Omdat het daar zo fijn was brachten we er dan ook een kleine week door.
Na Catemaco namen we afscheid van twee (van de drie) van onze vrienden en vervingen die door ..een clown! Echt waar.. Over exposure gesproken (voor de minder geinformeerde vrienden: ik (freeke) ben op het belachelijke af bang voor twee dingen: haaien en clowns). Dus ik denk dat ik na deze reis echt als een ander mens zal terugkomen, zeker nu bleek dat clowns eigenlijk wel toffe mensen kunnen zijn en er niet altijd op uitzijn om onschuldige kindjes te vermoorden.
Ik (Nanna) vond het wijs om Freeke in deze waan te laten. Het was voor niets nodig dat ze wist wat er allemaal in de clown zijn rugzak zat en waar hij stiekem heen ging altijd .
Samen met Omar (de juwelier en een beetje manusje-van-alles) en Ivan (de clown) reisden we vanuit Catemaco naar Boca del cielo (een eilandje in zee) omdat Omar daar graag zijn verjaardag wou vieren.
Boca del cielo was een beetje een paradijs: hutjes, niets anders te zien dan strand, hangmatten om naar de zonsondergang te kijken, weinig mensen, kortom zeer paradijselijk.
Na Puebla strandden we in Morelia, deze keer zonder onze handtastelijke local.
Van hieruit gingen we eigenlijk naar de Baja California, naar de walvissen kijken en nog veel meer zaken waar je begon van te dromen na er over gelezen te hebben.
Aangezien Baja California ten noord-westen ligt van Mexico City, was de tussenstop in puebla (zuid-oosten van mexico), niet zo logisch. Al doende leer je dachten we en vrolijk passeerden we terug langs mexico city richting Morelia. Ons fantastisch waterdicht plan was om van hieruit verder te trekken richting Queretaro, waar we een auto zouden huren om zo de westkust van mexico af te rijden, vervolgens met de ferry door te steken naar Baja California (wat dan bij nader inzien toch te duur bleek te zijn) daarna het land doorkruisen en terug af te zakken via de oostkust.
Ons waterdicht plan bleek uiteindelijk toch een paar gaten te vertonen en dus ja waarom niet, gooiden we de plannen maar volledig om en trokken we,met de bus welteverstaan, richting Tuxpan, Veracruz.
Tuxpan beloofde prachtige stranden, mooie wandelingen langs de rivier, koraalriffen, enz.
Vol goeie moed en klaar om al dat moois te aanschouwen wandelden we de rivier af totaan ons droomstrand. Dat dat strand als uitzicht een paar fabrieken en rokende schouwen vertoonde was dan weer een beetje spijtig.
Gelukkig werden we in al ons verdriet goed opgevangen door een paar lokale jongeren, die ons een paar dagen op sleeptouw namen: kajakken op zee, pintjes drinken bij zonsondergang, een festival bezoeken, kamperen aan het strand, enz.
Kortom, ondanks het feit dat Tuxpan voor ons zijn verwachtingen niet echt kon inlossen hebben we er wel een hele fijne tijd doorgebracht.
Na Tuxpan bezochten we de piramides van Tajin, waar op dat ogenblik net een festival ter ere van de lente plaatsvond. Wij daar naartoe, conclusie: festivals ter ere van delente zijn heel leuk.
Na ons Werchter-in-het-mini werd het tijd voor nog wat strand, deze keer in Tecolutla, nog steeds in de staat Veracruz.
Tecolutla is een slaperig dorpje dat leeft van het toerisme, wat op deze tijd van het jaar eerder stillag. Rustig kamperen tussen de palmbomen beviel ons wel en dus besloten we even te blijven hangen.
Al snel werd onze rust verstoord door een groep jongeren, bestaande uit ongveer 30 a 40 hippies die het land doorreizen en leven van de opbrengsten van muziek, juwelen, enz. In Tecolutla hadden ze blijkbaar een soort meeting en op de een of andere manier rolden wij daar natuurlijk ook middenin.
Gevolg: Nanna en Freeke verder op reis met 3 nieuwe vrienden, een gitarist, een juwelenmaker en euhm tja de leider, die niets hoefde te doen behalve de anderen aan het werk zetten.
Start! Mexico city, Teotihuacan,Xochimilco en Puebla
Dag vriendjes!
Het is gelukt! Op de Nanna en Freeke manier, wat wil zeggen: met de nodige vertraging, frustratie en dergelijke, maar hij is er dan toch: onze eerste echte persoonlijke blog. We kunnen niet beloven dat we steeds up-to-date gaan zijn, wat hadden jullie anders ook gedacht van ons? Maar we beloven plechtig wel ons best te doen.
Eens kijken wat we al uitgespookt hebben de laatste weken. Allereerst een paar dagen in Mexico city gebleven met onze overenthousiaste gids Esteban. We logeerden daar bij een koppel uit Argentinie, hun huis was op ongeveer een uur en een half van het centrum van het stad. Gelukkig zijn de mannen op de metro heel vriendelijk en komen we dankzij deze lange ritten aan liefde en affectie absoluut niet tekort. Ondanks mijn voorliefde voor metropolen ben ik niet echt weg van Mexico city, een beetje te groot en te druk, maar zeker en vast wel een bezoek waard.
In de buurt van Mexico city zijn we naar Teotihuacan geweest, onze eerste, en vast en zeker niet laatste piramides. Goed ingesmeerd, zodat onze tere belgenvelletjes niet zouden verbranden beklommen we deze gigantische bouwwerken. We waren alvast helemaal onder de indruk.
Verder bezochten we Xochimilco, dat bekend staat om zijn boottochtjes. Achterna gevaren worden door oude mannetjes die pintjes verkopen en gitaar spelen, het is eens iets anders, maar wel zeer relaxed.
Na mexico city hebben we een tussenstop gemaakt in Puebla, waar Esteban woont. Er is geen bar in Puebla die we ondertussen nog niet gezien hebben en geen pintje dat we nog niet geproefd hebben, uiteindelijk hebben we dan uit pure wanhoop maar toegegeven dat het Mexicaanse bier echt wel heel erg lekker is en vergelijkbaar met wat we hebben in Belgie. Alles om onze nieuwe vrienden tevreden te houden.
Puebla is op zich een mooie stad, leuke sfeer, mooie architectuur.
x
x
x
x
