Aangezien het weer een tijdje geleden is dat ik nog iets van me heb laten horen: ziehier de volgende blog.
Het is hier nu maandagavond en ik zit hier nog steeds te puffen en te blazen omdat het echt heel warm is. Voor degenen die erin geinteresseerd zijn, het is hier 42 graden met absoluut geen wind. Al de toeristen lopen hier volop te zweten met bijbehorende genante geuren en zichten als gevolg (ik spaar de details)... De Thai daarentegen leven weer op na wat blijkbaar een heel koude winter moet zijn geweest (omdat 20 tot 25 graden heel koud is natuurlijk) en komen nu met hun parasols de straat op. Eigenlijk dragen ze nu meer kleren dan tijdens de winter omdat ze niet graag de zon op hun huid voelen omdat ze dan te 'zwart' worden. Een donkere huid wordt hier nog steeds geassocieerd met arm zijn en dus proberen ze er ze wit mogelijk uit te zien. Met als gevolg dat velen van hen lange mouwen een lange broek en een pet dragen. En geen druppeltje zweet laten ze... frustrerend ook wel.
Ik ben gisteravond teruggekomen van mijn week vakantie en ik moet zeggen dat ik ervan heb genoten.
Voor degenen die het nog niet wisten, ik ben alleen op stap geweest en heb de projecten van de andere Belgische meisjes bezocht. Het ene is in Bangkok, het andere in Sanklaburi (tegen de grens met Myanmar). In Bangkok heb ik kunnen logeren op het appartement van Eveleyne en Katelijne en is Katelijne zo vriendelijk geweest om me een beetje rond te leiden. Ik heb enkele toeristische hoogtepunten gezien zoals het Grand Palace (de woonplaats van de geliefde koning Bhumibol), natuurlijk niet in zijn huis ma kom... en ook de Emerald Buddha, en de bekende liggende Boeddha. Ook ben ik dan natuurlijk hun project gaan bezoeken en het leek me ook wel de moeite. Het is ook een centrum van de good shepherd sisters en ze vangen daar jongeren op, alleenstaande vrouwen met hun kinderen en er is ook een kleine kleuterschool, heel interessant allemaal. Ze zijn de enige twee vrijwilligers daar en ik moet zeggen dat ik er niet zou kunnen aarden, zo alleen in een stad van 16 miljoen mensen. Maar ze doen het goed: chapeau.
De reis vervolgde dan naar Sanklaburi, naar Sandra en Thea, waar ik mijn intrek nam in een guesthouse gelegen bij een prachtig meer en in een prachtig landschap. Het dorpje ligt vlakbij de grens met Myanmar en er wordt nauwelijks Thais gesproken. Heel veel Karen en Hmong en Birmees (of Myanmarees word dat dan zeker), er zijn heel wat vluchtelingen die proberen Thailand binnen te geraken langs en daarom is er ook redelijk wat politie en paspoortcontroleposten aanwezig. Naar de verhalen die ik heb gehoord is Myanmar echt een crimineel land en zijn de meeste inwoners echt heel arm. Geen wonder dat ze vluchten, jammer genoeg voor hen worden ze ook heel vaak gepakt en meteen teruggestuurd. Asiel aanvragen en heel dat gedoe, daar houden ze zich hier echt niet mee bezig.
Hun project is in handen van een neo- humanstische beweging die vinden dat niet alleen mensen gelijk zijn maar ook dieren en de natuur. Het project is in handen van diddi's (vrouwen) en dadda's (mannen). Het gaat er allemaal een beetje zottekes aan toe, naar mijn gevoel, dus ik had me daar ook wel goed gevoeld denk ik . Het project is eigenlijk een weeshuis maar de vrijwilligers die er werken houden zich heel veel bezig met contatcen leggen met sponsors voor de kindjes. Ook moeten ze Engelse les geven en zijn er nog andere taken, die ik hier niet allemaal uit de doeken ga doen! Er zijn nog vele andere vrjwilligers die in het project werken.
De vakantie heeft echt heel veel deugd gedaan en ik ben terug helemaal 'relaxt' en klaar om er terug aan te beginnen.
Vandaag is dan de eerste dag van lesgeven al achter de rug en het is terug heel plezant. Vandaag weer nieuwe studenten gekregen en het zijn weer schattekes! Ik ga ze stuk voor stuk missen (snif snif,...) Maar ik heb nog 5 weken voor de boeg in het centrum waar ik absoluut het beste van ga maken en waar ik nog zoveel mogelijk ga uithalen. In Belgie heb ik nog tijd genoeg om te bekomen, ik ben tenslotte hier maar een keer (misschein dat ik nog wel eens terug kom maar toch niet direct).
Ook hebben we de plannen voor onze vakantie in april gemaakt en voor de geinteresseerden: het zuiden staat op het programma d.w.z. de vele eilanden met ook een fullmoonparty . Thais nieuwjaar vieren we dan in Bangkok en dan willen we ook nog enkele dagen naar Angkor Wat gaan in Cambodja. Nu we toch in de 'buurt' zijn, kunnen we zoiets niet laten liggen he! Ik vrees alleen dat de warmte wat te ondraaglijk zal zijn om echt vanalles te gaan bezoeken want het enige dat ik wil doen is eigenlijk de hele tijd in de zee zwemmen, maar ja dat is dan zoals een echte vakantie zeker?
Voor de geinteresseerden, ik heb eindelijk toegegeven aan de lokroep van de vele oorbellen hier en heb me laten gaan. Het was sterker dan mezelf! (Papa, misschien moet je een derde hanger maken?)
En ook sorry voor de grootte van de letters, maar zoals velen van jullie ben ik een computerleek (zie hiervoor hoofdstuk 2 en 3 van het DIEWIE-boek, ook wel 'hoe maak ik een map' en 'introductie tot een usb-stick' genaamd) en heb ik absoluut geen idee hoe ik dat terug tegoei moeten zetten. Mijn oprecte excuses! Degenen die een bril dragen, zullen dan weer blij zijn misschien.
Ik ga het hierbij eens laten want ik begin onzin uit te kramen. Ik wil iedereen bedanken voor de vele reacties die ik krijg, met een speciale vermelding voor Griet, enerzijds voor haar schrijftalent en anderzijds omdat ze me telkens blij maakt met haar reacties.
Kussen,
jullie allerliefste Annelies (aka DIEWIE, aka Chellleke, aka Annelies De Wachter in twee woorden ja
Het is alweer een lange tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen maar hier ga ik dan!
Sinds januari geef ik les in de basic English klas en dit is echt mijn ding. Wanneer de vrouwen naar mij komen dan leren ze net Engels voor twee weken en velen van hen kunnen niet lezen en schrijven.
Ik leer hen dus echt de basis dingen bij. Het geeft me echt een voldoening als ik weet dat het door mij is dat die vrouwen kunnen lezen. Ik mag een beetje stoefen he
Vorige week kwam er een vrouw naar me toe die zei met de tranen in haar ogen (en met gebrekkig Engels): Lerares, ik ben nooit naar school gegaan.Ik heb nooit leren lezen en schrijven. Dit centrum heeft me leren Thais lezen en schrijven. En nu heeft het centrum me ook een engel gezonden die ervoor heeft gezorgd dat ik ook Engels kan lezen en schrijven. Voor dit jaar kon ik niets en nu kan ik plots twee talen lezen en schrijven. Ik ben zo'n slechte vrouw, alles wat ik hier in deze stad doe... Aan wat heb ik dit verdient? Ik zal u nooit vergeten Dan gaf ze me een kus en een knuffel. Ik kan u verzekeren ik heb toch ook een traan moeten wegpinken toen.
Ik denk dus dat het duidelijk is dat ik me echt goed voel in de basisklas.
De verhalen die ik nu van mijn studenten te horen krijg, zijn precies erger dan ooit maar ik voel me nog steeds even machteloos... Maar ik vind dit niet echt de juiste plek om ze te vertellen, daarvoor zal je moeten wachten (als je zelfs al wilt horen).
Ik heb me ook net gerealiseerd dat het einde al in zicht is.Nog ongeveer 7 weken lesgeven en dan nog een kleine 3 weken rondreizen. HEEEEEELLLPPP!!!!!Ik wil nog niet dat het einde daar is Maar uiteraard ga ik er het beste van maken, alles is in ieder geval al goed volgepland.
Binnen 2 weken heb ik een week vakantie en dan ben ik van plan om de andere projecten van de Belgische meisjes te bezoeken. Daar kijk ik ook al naar uit want ik ben benieuwd naar hoe de anderen 6 maanden hebben geleefd.
Er zijn twee weken geleden twee nieuwe Deense meisjes aangekomen en wat 'vers bloed' was wel welkom. De situatie op het appartement steekt me echt tegen maar gelukkig heb ik Lara waar ik mee kan ontsnappen naar andere oorden.
Ik heb vorig weekend ook toerist gespeeld in Pattaya en een prachtige houten tempel bezocht, foto's volgen nog...
Ik weet eigenlijk niet goed wat schrijven want mijn geheugen laat me wat in de steek. Mijn hoofd zit ook helemaal vol met alles, waardoor ik moeilijk in slaap geraak 's nachts. Dat is dus niet zo leuk maar het is een goede training in leren loslaten...
Ik ga het voor deze keer hierbij laten, bedankt voor alle steun die ik van iedereen krijg. En als ik niet antwoord op sms-en of mails dan is het niet dat ik niet aan jullie denk hoor... Want niets is minder waar!
We weten 't allemaal, 't is er een bende 't is er te eng, en te vijandig, en te vol het is in hoofdzaak grote rotzooi en ellende op onze groene, blauwe, grijze, grauwe bol
'T is haat en nijd, elkaar de pas afsnijden en door de steden raast een 'rucksichtlos' geweld maar of we vloeken, vechten, vallen, lachen, lijden er staan weer altijd boterbloemen in het veld
Er zijn nog immer die momenten van vervoering al lijkt dat bolletje ook nog zo negatief tussen de puinhoop schemert altijd de ontroering van mensen die nog zachtjes zeggen: 'k heb je lief.
Toon Hermans
PS. Met dank aan de schobbejakken (ik mis jullie!!)
Gelukkig vond ik de andere meisjes snel in een super gezellig guesthouse, te wachten op mij. Ik werd meteen overladen met vragen en voelde me direct weer beter. Ook kreeg ik oorbellen en een ketting cadeau, wat me zeker blij maakt, zoals iedereen wel weet!! Ik werd ook op de hoogte gesteld wat de rest van de plannen waren en ze zagen er goed uit!! Die dag zijn we nog naar het Chiang Mai museum geweest over de geschiedenis van de stad (heel interessant trouwens). De volgende dag vertrokken we op trektocht voor 3 dagen, toch wel met een bang hartje moet ik toegeven. Ik hoopte dat het allemaal zou meevallen en dat de bergen toch niet TE hoog zouden zijn. Ik verwachtte het ergste maar gelukkig viel alles heel goed mee. We waren dus met ons vijven, een vriendje van iemand van de meisjes en dan 1 Hollander en 4 Fransen. Het was echt een toffe ' bende'... We hebben osn gewassen in een ijskoude rivier, waarin we vuiler uitkwamne dan toen we erin gingen, we hebben op een olifant gezeten, we hebben op een bambooraft de rivier afgevaren, we hebben in hutjes geslapen en we hebben de bergen omhooggewandeld en terug naar beneden natuurlijk. We hebben vooral heel veel plezier gemaakt... onze angst bleek gelukkig ook onterecht, de bergen waren inderdaad wel wat hoger dan pakweg de Ardense' bergen', maar niets dat de Belgische meisjes niet aankonden he!
Na de trektocht zijn we naar Chiang Rai gegaan, een stadje in het uiterste noorden van Thailand. Daar hebben we dan ook nieuwjaar gevierd en wat blijkt nu? De Thai vieren blijkbaar ook nieuwjaar en hoe!! Hun jaartelling verandert ook en het Thais nieuwjaar is blijkbaar alleen maar een traditie. Nu ja, vieren is hier precies anders dan vieren bij ons... We stonden op de grote markt van Chiang Rai (het is eerder te vergelijken met een dorpsplein bij ons maja) en er stond een grote gouden kloktoren. Toen het twaalf uur was, vlogen alle Westerlingen elkaar rond de nek en gaven elkaar drie zoenen maar de Thai bleven gewoon staan, haalden hun gsm boven en trokken massaal foto's van de kloktoren die op twaalf uur stond! Dan begon er toch vuurwerk en muziek en hebben we de nacht al dansend ingezet.
Om 4 uur 's nachts stond er een busje klaarvoor ons om ons naar de Phu Chee Fa (Berg die wijst naar de hemel) te brengen. We hadden gehoord dat dit een nog onontdekt pareltje (door de toeristen) was en een niet te missen spektakel. We gingen zo vroeg omdat we de zon wilden zien opkomen en het was een twee- uur durende rit. Toen we na een IJSkoude rit in een tochtige pick- up aankwamen, bleek al snel dat we niet alleen gingen zijn. We zagen 10 000 Thai de berg opstormen in de pikkendonker om toch maar een goed plekje te hebben, en wij dus ook! We hadden een heel goed plekje gevonden en wat we toen zagen heeft ons allemaal tot tranen toe bewogen. Ik wist echt niet dat een landschap mij zoveel kon doen. Het was het mooiste dat ik ooit al heb gezien en het is heel moeilijk te beschrjven met woorden. De berg was zo hoog dat het boven de wolken uitkwam en dan zagen we aan de horizon de zon opkomen. Het was ook zo'n weids zicht... Het klinkt misschein heel saai, maar ik kan je verzekeren dat was het niet. Al wie de film "The Lion King" heeft gezie en zich de scene herinnerd waarin Simba aan de dierenwereld wordt getoond op een berg, wel zo'n berg was het... In ieder geval ik an er over blijven vertellen maar ik besfe dat het misschien een beetje saai is. In ieder geval was het de beste nieuwjaar die ik ooit heb gehad. Ik zal die ook niet snel vergeten denk ik.
De dag erna zijn we dan naar wat in mijn ogen een gedrocht van een tempel is. Het leek eerder op een ijskasteel dan op een tempel maar het was een belangrijke trekpleister en de Thai vinden zo'n kitsch blijkbaar echt FANTASTISCH. Het was dus een helemaal witte tempel met glinsterende dingen in verwerkt, met doodskoppen op de trappen, een goud gebouw waar de toiletten in zijn, moet ik nog meer zeggen? Maar ik hier was ik blij dat we het hebben gezien... Bleek dat er in Chiang Rai niet zo veel meer te zien is dan dat en dan zijn we die dag nog terug naar Chaing Mai vertrokken. Daar hebben we dan nog een dagje gerelaxt, kleren gewassen, rondgelopen en een beetje geshopt (ja, dat is relaxen!). 's Avonds zijn we naar een night safari geweest wat neerkomt op een rondrit door de zoo in een treitnje en waar de dieren niet achter een kooi zitten behalve dan de gevaarlijke zoals leeuwen, tijgers en poema's. Maar de herten, giraffen, zebra's, olifanten, ... liepen allemaal vrij rond. Het was wel leuk!
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan grotten en ja, die zijn vergelijkbaar met de grotten van Han he, ik veronderstel dat grotten overal hetzelfde zijn, koud, nat en donker! Ik ben niet zo'n fan van grotten heb ik gemerkt. Diezelfde dag hebben we dan de nachtbus genomen naar Bangkok en op deze bus geen Hollander te zien (gelukkig maar). Aangekomen in Bangkok hebben we dan gerelaxt op het appartement van de meisjes daar en gezwommen in hun zwembad. Het zwembad is op het dak van hun appartementsgebouw en heeft uitzicht op de skyline van Bangko, echt heel mooi. 's Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een pizza (ik met exra veel kaas, want dat is toch iets dat ik wel mis eigenlijk) en zijn we moe maar heel gelukkig ons bed ingekropen....Maandagmorgen vroeg ben ik dan terug naar Pattaya vertrokken omdat de andere meisjes terug moesten beginnen werken!
Het was een fantastische vakantie geweest en Thailand is een prachtig land. Ik kijk al uit naar onze volgende vakantie in april, dan gaan we naar het zuiden, gaan we naar een aantal eilanden, gaan we nieuwjaar vieren in BAngkok en gaan we ook heel wat shoppen (het is hier ZO goedkoop) en gaan we naar Angkor Wat in Cambodja. Daar kijk ik heel erg naar uit. Ik heb gemerkt dat ik nog maar 10 weken hier op het centrum ben waar nog 1 week vakantie bij zit, ik heb dus nog 9 weken van lesgeven voor de boeg (AAAAAAHHHHHH, ik wil hier nog niet weg).
Vandaag is het 5 januari 2009 of 2552 (in de Thaise telling) en ik bevind me terug in het oude Pattaya. Ik heb deze vakantie heel veel gedaan en heel veel nieuwe ervaringen gehad die ik graag met jullie wil delen. En jullie misschien een beetje jaloers maken...
De vakantie is begonnen op 20 december toen we met 8 personen de trein namen vanuit Bangkok naar Ubon Ratchatani. Dat is een stad in het uiterste oosten van Thailand in de provincie Isan, de armste provincie van Thailand. De treinrit duurde ongeveer 10 uur en was heel oncomfortabel. We hadden ervoor gekozen om met de 'armentrein' te reizen, dat betekend dat er geen airconditioning is, heel weinig plaats en slechte banken. Onderweg is de bank dan ook nog eens ingestord... Tijdens de reis heb ik eens zwaar gevloekt maar achteraf gezien ben ik heel blij dat we deze trein genomen hebben, zo weten we nu ook hoe de 'echte' Thai reizen. 's Avonds zijn we dan aangekomen in Ubon en dan volgde een reis in de laadbak van een pick- up van ongeveer 2 uur naar onze verblijfplaats. In die laadbak was het heel gezellig maar wel IJSkoud. Ik voelde me net in Belgie maar dan wel met Thaise kleren aan, geen pretje! Gelukkig hadden we wel dekentjes die toch wat plezier brachten. Diezelfde avond zijn we dan laat op onze bestemming (waarvan ik me de naam al niet meer kan herinneren) aangekomen.
De volgende dagtoen we onze ogen openden stonden er -bijna letterlijk- mensen in de rij om een glimp van de buitenlanders op te vangen. Een heel vreemd gevoel moet ik zeggen. Ik voelde me echt een aapje in de dierentuin. De kindjes begonnen echt te wenen als ze ons zagen en iedereen wou met ons op de foto. 's Morgens voeg komen er in dat dorp ook altijd monniken voorbij en dan is het de bedoeling dat de vrouwen voor hen iets koken en dat dan in hun bedelkom leggen. Iederen was daar heel enthousiast over en we hadden onze wekker expres vroeg gezet, iedereen dus uit de veren voor dat gebeuren. Maar net toen ik onder de douche stond, riep iedereen: de monniken zijn er en begonnen dus te lopen. Ik heb het dus gemist, maar was er wel bij de volgende dag. Weliswaar alleen en met heel veel slaap in mijn ogen, het is precies de gewoonte dat iedereen daar heel vroeg opstaat.
We zijn in totaal daar drie dagen en een half gebleven en we hebben heel veel gedaan: We hebben vissen gevangen in een modderpoel, naar de rijstvelden geweest, naar de 'boerderij' (leek eerder op een hutje) van het gezin, naar de grens met Laos, naar een grote markt , we zijn een lagere school gaan bezoeken en naar het ziekenhuis. Fiona was op een nacht heel ziek geworden en ze kon echt niets binnenhouden, zelfs geen water, dus was er gevaar voor uitdroging... Wij dus naar het ziekenhuis, hoewel dat een groot woord is. In de eerste hulp kon iedereen binnen en buiten, droegen de verplegers geen uniform en kropen de insecten over de vloer, moet ik meer zeggen?? Gelukkig was ze de volgende dag al beter.
Ik ben heel blij dat ik in dat dorpje (hoe heet dat nu toch ook alweer ) heb kunnen leven. Ik heb gezioen dat het leven daar echt geen pretje is en dat de kinderen niet altijd echte kinderen kunnen zijn. Er is daar dus ook echt NIETS te doen. Het rijstseizoen was gedaan en iedereen had dus niets om handen. Dat moet heel frustrerend zijn en ook heel gevaarlijk heb ik gemerkt. Verveling kan veel veroorzaken denk ik. Veel van de mannen daar hebben een drank- en gokverslaving waardoor hun leven er alleen nog maar armer en harder op wordt. Veel van de kinderen worden ook verkracht en geslagen door hun vader en andere mannelijke familieleden. Onder de vrouwen hangt er dan weer een heel hechte sfeer, ze komen bij elkaar langs voor een kopje thee of een gezellige maaltijd en proberen op die manier hun problemen een beetje te vergeten. Ik zal dit in ieder geval allemaal nooit vergeten...
Op 24 december (kerstavond) heb ik (Bo had besloten om terug te gaan naar Pattaya) doorgebracht in een bus van Ubon naar Chiang Mai, waar ik de andere meisjes van Belgie ging vergezellen. Ik heb 17 uur (!) op die bus gezeten met 6 Hollanders die zich voor niets schaamden. Ze hadden ook een kindje bij van ongeveer 6 jaar, die de helft van de nacht luidop heeft zitten wenen en de andere helft heeft zitten schreeuwen: IK KAN NIET SLAPEN. Ik had al 10 keer gevraagd of ze alstublieft stil konden zijn omdat het een nachtbus is en iedereen probeerde te slapen, maar ze ze antwoorden : ACH MOPPIE, KOMAAN HET IS KERSTMIS HEB EEN BEETJE PLEZIER. Ik ben daar dan mee in discussie getreden, maar ze waren niet voor reden vatbaar. Jammer genoeg zijn de Thai te vriendelijk om iets te zeggen dus stond ik alleen... Toen het kind na ongeveer een uur schreeuwen dat ze niet kon slapen en mijn emmer echt al aan het overlopen was, heb ik teruggeschreeuwd: MISSCHIEN MOET GE UWE MOND EENS HOUDEN EN ECHT EENS PROBEREN TE SLAPEN. LAAT TENMINSTE DE MENSEN SLAPEN DIE WEL KUNNEN SLAPEN. Normaal zou ik zoiets niet doen maar het was al 4 uur in de nacht... en het had effect, ze zweeg EINDELIJK. Teon ik dan eindelijk goed aan het slapen was besloten de Hollanders om om 8 uur aan het ontbijt te beginnen en ze hadden zich duidelijk goed voorbereid, alles hadden ze bij; brood, choco, thermoskannen, fruit, ... Nauurlijk had ik het verkorven en ik kreeg ik niets. Voor mij benaderde deze busreis de hel...
Ik was op 24 december om 16u50 vertrokken in Ubon en om 10 uur ben ik aangekomen in Chiang Mai, het wenen stond me naderbij als het lachen in ieder geval. Dan moest ik nog alleen op zoek naar de andere meisjes die ergens in een guesthouse op mij zaten te wachten. Veel geluk, Annelies dacht ik bij mezelf.
Dit zal waarschijnlijk de laatste blog zij voor ik vertrek op vakantie volgende week vrijdag. Het is dan eindelijk zover... Ik kan nauwelijks wachten. Eerst nog twee dagen lesgeven en dan op woensdag is het kerstfeest en dan stoppen we ermee!!!
Dus de planning is als volgt: 19 december vertrekken we 's avonds naar Bangkok, daar slapen we dan een nactje en de volgende dag vertrekken we dan naar het dorpje van Tai in het noordoosten (tegen de grens met Laos). Daar blijven we tot 24 of 25 december en dan vertrek ik naar Chiang Mai (ik weet nog niet wie er met mij meegaat, maar mischien moet ik die trip wel alleen doen). In Chiang Mai ontmoet ik dan de andere meisjes van Belgie en vandaar gaan onze wegen samen verder. Een boottocht van drie dagen op een rivier met tussenstoppen bij de mooiste plekjes van Thailand, een jungletocht van twee dagen (waar we ook oudjaar zullen vieren), een bezoek aan Chaing Mai en Chaing Rai, en zoveel meer. De vakantie ven de andere meisjes uit Belgie zit er al op de 4de januari maar ik moet pas de 11e terug zijn. Dus wordt het voor mij ofwel nog een week Bangkok ofwel een week Sanklaburi (bij de grens met Myanmar), waar de projecten van de andere meisjes zijn. Het wordt sowieso allemaal een onvergetelijke ervaring!
Ondertussen is er niet heel veel nieuws te melden sinds de vorige keer. Alles loopt hier nog steeds fantastisch.
Vrijdag was wel een bewogen dag waar er heel veel tranen zijn gevloeid. Het was namelijk de 'missioning' van Sally. Het was vrijdag haar laatste werkdag en als vrijwilliger ka je kiezen of je zo'n zending krijgt. Het is dan een samenkomst van al het personeel en vrijwilligers in de kapel en dan wordt er gezongen en wordt er de zegening gegeven. Iedereen kan iets heel persoonlijks zeggen tegen haar en dan moet je een kaarsje afgeven, wordt er gezongen en wordt ze 'gezegend'. Op het einde heeft zij ook nog aan iedereen persoonlijk iets gezegd en het was gewoon een heel emotioeele gebeurtenis dat er heel wat traantjes zijn gevloeid bij heel wat mensen. En dus ook bij mij, want ik had Sally echt super graag. Ze was echt mijn maatje hier maar ik blijf niet alleen achter, niet getreurd ook met de anderen kom ik heel goed overeen.
's Avonds zijn we dan nog eens uitgeweest en het was allemaal heel plezant maar toen we net naar huis wilden gaan kregen we telefoon dat Laura bj de politie zat samen met Tai omdat haar handtas gestolen was. Ze waren samen op de motorbike aan het rijden en plotseling kwamen er twee mannen op een motorbike naast hen en namen de handtas van Laura mee. Gelukkig zijn ze niet gevallen ofzo maar ze is wel 6000 baht kwijt (wat hier heel veel geld is) en haar fototoestel. We zijn dan naar haar toe geweest op het politiebureau en dat was een 'speciale' ervaring. Al de politiemannen zaten daar naar een boksmatch te kijken en ze trokken zich echt niets aan van de mensen die daar zaten te wachten. Nok (iemand van de Thai staff) was aan het vertellen dat ze pas beginnen met iets te doen als je ze geld geeft, van corrupte flikken gesproken!
Ik lag om half 5 in bed en de volgende dag moest ik opstaan om 6 uur want Bo en ik moesten op visa- run om ons visa te laten verlengen. Ikheb geen oog dichtgedaan omdat ik bang was dat ik mijn wekker niet zou horen en dan het busje zou missen. Die visa- run is geregeld door het centrum en je moet alleen in het busje zitten voor ongeveer 4 uur met allemaal andere buitenlanders, ze rijden met u naar de grens in Cambodja, daar krijg je een stempel, gratis eten en drinken in een casino en moet je terug de bus in voor de 4 uur terug. Ik moet zeggen het was speciaal, de bestuurder reed SUPER hard en de wegen zijn hier niet altijd even goed, soms had ik dus het gevoel alsof mijn eten terug naar boven kwam. Gezellig.
Ik ben gisteren dan al heel vroeg terug in bed gekropen omdat ik zo moe was, vandaag dan een dagje werken voor school, inkopen doen, lessen voorbereiden en naar de kerk gaan! Ik zit hier dus niet stil...
Tot de volgende keer, na de vakantie waarschijnlijk tenzij er hier nog iets super spectaculair gebeurd dan zal ik het zeker vertellen!
Vandaag is er een vrije dag in heel Thailand omdat vandaag de koning verjaard. Omdat de koning hier zo populair is, wordt dat natuurlijk overal uitbundig gevierd en is er een vrije dag voor iedereen. Ik ben daar natuurlijk zeer blij om. Het gaat echter niet zo goed met de konng, die man is ondertussen 85 jaar en hij verschijnt al een tijdje niet meer in het openbaar. Dat voorspelt niet veel goeds want als die er niet meer is, is het aan zijn om de troon over te nemen maar die is heel corrupt en meedogenloos, naar het schijnt. Iedereen heeft daar schrik van en die heeft sterke banden met de maffia...
Hier is het al volop Kerstmis, de blauwe (!) en groene kerstbomen staan overal. De geesteshuisjes die je overal op het straat ziet, zijn versierd met lichtjes en er klinkt kerstmuziek door de straten. Het is alleen voor de toeristen want zelf vieren ze dat hier eigenlijk niet. We hebben zelfs de begin van de advent gevierd op het centrum. Dat heb ik mijn hele leven nog niet gedaan maar nu dus wel... De Deense die hier nog is, Sally, had kerstkoekjes van thuis opgestuurd gekregen en die hebben we dus opgegeten toen. Dat was toevallig op de eerste dag van de advent, daarom.
Vorige week zaterdag zijn we naar Sukhawadee gegaan, dat is een soort van park in Pattaya waar er heel veel trouwen worden gegeven en allerlei feesten doorgaan. Het park en de gebouwen waren helemaal erover en zo kitscherig heb ik het nog nergens gezien. Het leek alsof de architect zijn 6- jarige dochter de kleuren had laten kiezen. De gebouwen waren lichtroze, babyblauw, groen en goudkleurige randen en deuren en ... Binnen was er geen plaats van de muur open gelaten en was het volgehangen met schilderijen en andere dingen. Overal hingen er ook portretten van de koning en zijn vrouw, en in de grote zaal hing er een reuzengroot portret van vele koninklijke families uit de hele wereld en ja hoor, ook Filip en Mathilde stonden er op. Gelukkig moesten we wel nergens inkom betalen!
De dag ervoor waren we met de Thai staff eerst naar 'underwaterworld' geweest. Hetzelfde als we overal hebben, vissen en schildpadden en haaien die rondom u zwemmen en waar je dan het gevoel moet hebben dat je samen met hen zwemt!! Laura en ik waren heel gefascineerd door de zeepaardjes en verloren de tijd uit het oog, we wisten ook niet dat het toe ging om 18u. Plots gingen alle lichten uit en stonden we daar in de pikdonker temidden van allerlei vissen en haaien en schildpadden (gelukkig zaten ze achter glas natuurlijk!). We hebben dan dankzij de noodverlichting toch de uitgang gevonden. het is wel grappig dat niemand de moeite doet om te kijken of er nog iemand binnen is. Daarna zijn we naar de floating market gegaan, dit is een markt die volledig op het water is gemaakt. Het zijn dus allemaal hutjes op palen waar je dan eten en souvenirs kunt kopen. Er zijn ook drijvende boten die je volgen en waar je dan eten op kunt kopen. Het was wel mooi, maar het was nog niet helemaal af en daarom hier en daar nog een bouwwerf. Het was ook speciaal voor toeristen gemaakt want de 'gewone' Thai kan dat allemaal niet betalen. Daarna zijn we dan nog even bij de bar gestopt, hebben vlug iets gedronken en zijn dan op tijd ons bed ingekropen.
Dat weekend heb ik ook eindelijk een fototoestel gekocht, dus binnenkort zijn er foto's van eigen makelij te zien op de site.
Net een heel week van lesgeven achter de rug en mijn studenten zijn echte schatjes. Vorige week had ik op een van de werkblaadjes van een vrouw geschreven dat ze een goede student is en dan had ik er een lachend gezichtje bijgetekend, natuurlijk kan ik dat vanaf nu altijd en bij iedereen doen. Bloemejes, sterretjes, lachende gezichten,... alles vinden ze GEWELDIG. Als er nog wat tijd over is, laat ik ze soms ook tekeningetjes inkleuren of zoiets en dan vissen ze allemaal hun kleurendoos uit hun boekentas en beginnen ze enthousiast te kleuren. Net alsof ze kindjes zijn die snoepjes krijgen, maja dat is allemaal tof he.
Omdat we vandaag konden uitslapen zijn we opnieuw naar de bar gegaan en heb ik ontdekt hoeveel het nu kost om een Thais meisje te kopen. Voor twee uur: 500 Baht (dat is 500 oude Belgische frank) en voor een nacht en een dag 1000baht. Daarvan gaat er telkens 300 baht naar de bar waar ze werken en je kunt zelf dus uitrekenen dat de meisjes zelf er niet veel aan overhouden. Nu hoe moet je zoiets aanpakken? Wel heel eenvoudig: je gaat naar een bar met een briefje van 1000 baht, wapper daar even mee dan trek je de aandacht van alle meisjes, kies degene die je wenst en geef haar het geld. Vanaf dan ben je de 'trotse eigenaar' van een Thais meisje en kan je met haar doen wat je wilt. Weet je dat ze hier handleiding verkopen voor toeristen hoe ze dat moeten aanpakken?
Vanavond gaan we naar de pier om naar vuurwerk te kijken dat wordt afgeschoten ter ere van de koning. Morgen gaan we naar de fietsenwinkel want onze fietsen moeten allemaal gemaakt worden (een uitstap waar ik natuurlijk naar uit kijk ) 's Avonds heb ik dan een skype- date en gaan we een film kijken op het appartement. Zondag gaan we brunchen op het strand en daarna naar een markt om wat te shoppen. Een goed gevuld weekend dus.
17 december sluit het centrum en begint de kerstvakantie hier. Voor ons dus ook! Nog anderhalve week, ik kan het nauwelijks geloven... Kerstmis zullen wij hier vieren in een arm boerendorp aan de grens met Laos. De mensen hebben daar geen tijd om te feesten omdat ze het te druk hebben met overleven. Kerstmis is wel het minste van hun zorgen denk ik. Maar hoewel we daar zijn uitgenodigd, zullen we even goed op de rijstvelden moeten werken, wat maar logisch ook natuurlijk!
dit weekend naar Surin geweest, naar het olifantenfestival. Surin is een kleine stad hier 8 uur vandaan. Het is een heel arm dorp hebben we ontdekt waar ze nog niet al te veel buitenlanders hebben gezien en dat mag zo blijven ook wat mij betreft. Er is niets te doen of te zien maar eenmaal per jaar komen er van over heel Thailand mensen naartoe om het olifantenfestival te zien. Wij dus ook. Samen met Laura, Lara (de twee Duitse meisjes), Nok en Dai (Thai staff) ben ik vrijdagavond vertrokken met de bus voor een trip van 8 uur. Ik heb nog nooit in zo'n luxueuze bus gezeten, zelfs niet in Europa. Er was airco, gratis water en koekjes, dekentje en Rambo I in het Thais. Wat moet je nog meer hebben, blijkbaar was dat voor mij nog niet voldoende want ik heb geen oog dichtgedaan. We zijn in Surin aangekomen om drie uur 's nachts en dan moesten we nog op zoek naar een guesthouse. Gelukkig was dat relatief snel in kannen en kruiken en konden we eindelijk slapen! De volgende dag echter stonden we om 8 uur al weer klaar (na een nacht van ongeveer 3 uurtjes slaap) voor naar het festival.Met een stevig Thais ontbijt (rijst met kip en chilli) achter de kiezen gingen we op zoek naar de olifanten. Al snel bleek dat ze in Surin niet al te vaak buitenlanders zien en dat moesten we dan ook bekopen met allerlei flitsende camera's, starende gezichten en vragen. Kindjes raakten ons aan en soms begonnen ze zelfs te huilen (hoewel dat laatste misschien wel niet aan ons lag!). Toen we eindelijk aan de kassa waren aangekomen bleek dat we te laat waren en dat alle kaartjes al waren uitverkocht. Maar we konden de volgende dag gerust terug komen... We hadden plots de hele dag voor ons waarin we niets hadden gepland, de trotter kwam dus van pas. Daar stonden echte r alleen dure dingen in en dus besloten we om naar het meer te gaan en daar de hele dag te eten en te relaxen, daar houden Thai duidelijk van en ik ook zoals jullie wel weten! Een perfecte combinatie dus... 's Avonds was het dan karaoke- tijd en zoals het 5 brave meisjes betaamt, lagen we om half elf in bed.
Het plan was om op zondag om 6 uur op te staan, om tickets te gaan kopen en dan zeker op tijd te zijn voor de olifanten. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden en niemand van ons kon op tijd uit zijn bed. We waren nog zo moe!! In de guesthouse hadden we twee kamers gehuurd voor 4 personen maar we waren met 5 wat betekende dat we met drie in een smal tweepersoonsbed moesten slapen.Ach ja... Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk hadden we om 8 uur de tickets in handen en zaten we in de "blakke" (voor de Limburgers onder ons: in de felle) zon cte wachten op de show. De show was echt de moeite waard,zoals je binnenkort zal kunnen zien op de foto's. Onze bus terug naar het centrum was pas om 19u30 en na de show hebben we dus nog wat olifanten gestreeld en daarna wat dacht je: gegeten en gerelaxt.
De bus terug was pas om 19u30 dus (voor de wiskundigen onder ons) dat betekende dat we om 4u30 terug in Pattaya zouden zijn. De bus was echter te laat en we lagen uiteindelijk in ons bed om 5u30. Vandaag moest ik om 8 uur opstaan want ik moest nog mijn lessen voorbereiden.
Ik moet toegeven deze morgen deed het toch wel even pijn! Nu zijn we hier weer vertrokken voor een hele week van lesgeven en ik vind het elke dag leuker en leuker. Als dat nog gaat?? Ik heb vanaf vandaag ook een ladyboy in de klas... en mijn onderwerp is BODY, dat zal dus nog interessant worden misschien.
Nu ga ik een beetje slapen want mijn ogen vallen dicht achter de computer!!
De voorbije dagen heb ik veel Belgisch bezoek gekregen. Vrijdag stond Veerle plots op het centrum voor een bezoek te brengen aan ons en aan het centrum. Zij is zelf 12 jaar geleden als volunteer hier in Pattaya gekomen en komt sindsdien elk jaar meerdere keren in Thailand. Zij werkt in Belgie voor de 'sisters of the good shepherd' en komt dus ook hiernaartoe voor de contacten te verzorgen. Zaterdag stond er een individueel gesprek op het programma waarbij alles wordt overlopen: het samenwonen/leven, het werken, het leven in Pattaya,... Zondag waren we uitgenodigd om in haar hotel in het zwembad te gaan zwemmen, hoewel we ons daar in de Verenigde Arabische emiraten voelden hebben we er toch van genoten en het water was lekker warm. Daarna onze eerste warme douche sinds ons verblijf hier en dat deed ook deugd!! 's Avonds werden we door de SSH getrakteerd en konden we op hun kosten gaan uiteten. We hadden gekozen voor een plaats dat ' Cabbages and Condoms' heet, what's in a name? Het was een heel luxueus resort en we hebben fantastich gegeten, hoewel het een gay- resort was...
Ondertussen had ik een bericht gekregen van Geert dat hij maandagmorgenvroeg zou aankomen en zo gezegd zo gedaan. Maandagmorgen om half 7 krijg ik telefoon dat hij was aangekomen (nu kon ik eens een dag uitslapen)!! Ik heb die twee hongerige, uitgedroogde en oververmoeide beren dan maar meteen wat eten gegeven en ze kikkerden meteen wat op.
In de namiddag heb ik ze dan een beetje het centrum getoond, een korte rondleiding gegeven en heb ik ze aan mijn studenten getoond. De twee Belgische jongens moesten zich dan voorstellen aan de vrouwen en ze hebben dat met verve gedaan, moet ik zeggen. Na het lesgeven zijn we dan de stad ingetrokken en heb ik ze Pattaya een beetje laten zien. Jammer genoeg is er in Pattaya geen enkel idyllisch plekje te vinden. Ze waren toch een beetje onder de indruk, denk ik. 's Avonds zijn we dan het echte nachtleven ingedoken, eerst de stambar laten zien, daarna naar live rockmuziek en dan naar een discotheek. Ook hier word gecensureerd en zoals Geert het zelf zo mooi uitdrukt: What happens in Thailand, stays in Thailand.
Om 5 uur lagen Laura en ik in ons bed terwijl we de volgende dag om 7u30 moesten opstaan om onze dans te oefenen en daarna te gaan lesgeven... Pijnlijk!! Maar ja, ze waren maar eenmaal in Pattaya natuurlijk. Ze zijn hier dan net vertrokken naar een meer idyllische plaats dan hier maar ze hebben groot gelijk. Maar ik heb toch de indruk dat ze blij waren dat ze het hadden meegemaakt.
Laura en ik hebben ons de hele dag sterk kunnen houden maar nu begint de vermoeidheid toch wat door te komen... Vanavond zullen we toch minder stoer doen denk ik.
Morgen worden er hier 90 zusters verwacht van de orde van de goede herder en dan moeten we onze dans terug doen die we op Loy Khratong ook hebben gedaan en waarvan ik schrik had dat ik mijn evenwicht zou verliezen!! Daarvoor is het nog altijd niet te laat natuurlijk...
Ondertussen kijk ik ook heel erg uit naar het weekend omdat we dan naar Surin gaan. Naar het olifantenfestival.... Dat moet wel tof zijn!
We beginnen ook stilaan onze trotter en lonely planet van voor naar achter uit te pluizen voor plekjes te vinden voor in de kerstvakantie. Maar ook wij hebben geen plan...
Nu moet ik mijn lessen voorbereiden voor de komende twee weken aangezien ik dit weekend weg ben, daarom is het een korte blog vandaag!
Ik heb me de laatste dagen een aantal dagen gerealiseerd dat ik hier al meer dan een maand ben en dat het accident nu een maand en een week geleden is. Dat is zo gek, mijn aaankomst in Bangkok en mijn aankomst in het ziekenhuis ligt nog zo vers in het geheugen alsof het gisteren was. Een ding is hier dan toch hetzelfde, dat de tijd hier even snel gaat... Sinds mijn laatste blog is er weer van alles gebeurd.
Zoals ik al eerder had geschreven kon ik vorige week Tanja'a klas overnemen omdat zij op vakantie was. Een hele week lang had ik mijn eigen klas en kon ik hen op mijn eigen manier lesgeven. Deze week was Tanja dan wel terug maar had ik toch ook een eigen klas. Fantastisch!! Ik ben heel blij dat het lesgeven me zo goed ligt want daar had ik op voorhand toch wel wat schrik voor. Ik ben tenslotte geen leerkracht. Maar dat wilt nog niet zeggen dat ik leerkracht wil worden! Vanaf nu ben ik dan echt vertrokken voor het volledige traject en blijf ik lesgeven tot het einde. Toch komt er ook zoveel meer kijken bij mijn verblijf hier dan het lesgeven alleen. Wanneer je over een bepaald thema aan het lesgeven bent, komen er vaak heel wat verhalen naar boven die dan kunnen besproken worden in een 'klasgesprek'. Zo leer je de situatie van de vrouwen kennen en merk je ook dat niet al hun situaties zo slecht zijn als ik aanvankelijk dacht. Het sociaal werk aspect komt hier zeker ook kijken en dat vind ik heel fijn.
Afgelopen woensdag was het Loy Khratong, het feest van het water. Ik kan me niet goed herinneren of ik daar over al eerder heb gesproken op de blog maar het gaat dus over vergiffenis vragen aan de machine van het water. Ze vragen vergiffens voor het vervuilen en verspillen van water en tegelijkertijd danken ze voor het water dat hen elke dag in leven houdt. Dat is hier wel nodig, want vervuilen doen ze hier zeker en vast. Die dag is een feestdag in heel Thailand en wordt uitbundig gevierd. Op het centrum was het ook feest. Om 7uur 's ochtends werden we allemaal verwacht in het kapsalon van het centrum voor haar en make- up. We werden op zijn thais aangekleed en ons haar werd mooi gedaan, met bloemen en parels en alles erop en eraan. Dat was heel leuk!! Twee uur (!) later werden we in de grote zaal boven verwacht voor een feest met alle studenten en staff. Al de vrijwilligers hadden twee weken lang geoefend voor een Thaise dans die we op het podium moesten doen voor al de studenten. Wij hadden allemaal de Westerse elegantie over ons (niet dus!) en we waren zo zenuwachtig... Ik dacht dat ik mijn evenwicht ging verliezen en dat ik op mijn gezicht zou vallen, dan hadden we in ieder geval al weer een ander hoofdstuk kunnen schrijven in het grote DIEWIE- boek. Wat is het nu weer hoofdstuk twintig ofzo?? Maar jammer genoeg moet ik jullie teleurstellen, het is vlekkeloos verliopen en zoals je op de foto' s kan zien, zagen we er redelijk grappig uit. De vrouwen vonden het in ieder geval fantastisch en daar deden we het voor! We voelden ons echte filmsterren en ik denk dat er nog nooit zoveel foto's van mij zijn genomen op een paar uur tijd.
's Avonds was het dan feest in Pattaya en zijn we met onze kratongs naar de zee getrokken. Kratongs zijn kleine kunstwerkjes die ze maken van bananenbladeren en bloemen. Die steken ze vast op een houten onderstel en dan is het de bedoeling dat je die op zee of in water laat drijven. Ook steekt daar een kaarsje en wierookstokjes in, die moet je dan in brand doen en dan zie je je kratong goed drijven op het water. Voor je de kratong loslaat, moet je een vingernagel, haar en een mutstuk in de kratong steken voor goed geluk. Zo gezegd, zo gedaan. Jammer genoeg was er die avond te veel wind en werden de kaarsjes meteen uitgeblazen. Die avond heb ik voor de eerste keer ook wormen en gefrituurde sprinkhanen gegeten. Echt lekker was het niet maar nu ook niet echt slecht. Zij aten dat alsof het snoepjes waren. Bij mij was het toch iets minder vlot. We hebben die avond op drie verschillende plaatsen onze kratongs in het water gelaten en dat voorspelt dus veel goed geluk voor mij! Hoop ik... Daarna zijn we naar onze stambar geweest en hebben we een paar samsong- cokes gedronken en zijn we ons bed ingekropen. De volgende dag moesten we dan weer om 7 uur uit de veren om naar de morning meeting te gaan en dan naar de klas om te beginnen met lesgeven!!
Gisteren was er ineens een verrassing van formaat! Plots wandelt Veerle het centrum binnen en vraagt ze of ze de lessen van ons mag bijwonen... Ze had niet gezegd dat ze die dag ging komen dus was het wel zeker een verrassing. Maar een aangename hoor! In de namiddag heeft ze dan mijn les bijgewoond en daarna zijn we dan samen naar het ziekenhuis gegaan met een motorbiketaxi. In het ziekenhuis was alles in orde, ik moet dat draagverband niet meer dragen en ik moet ook geen kinesitherapie hebben omdat ik mijn arm weer volledig kan gebruiken. Ik mag ook sporten en alles doen!! Goed nieuws dus. Veerle heeft al gezegd dat we in het zwembad van haar hotel mogen gaan zwemmen en dat we daar ook een warme douche mogen gaan nemen. Morgen gaan we dan met haar ook een SWENSENS- ijsje eten op kosten van de school en zondag mogen we gaan eten op hun kosten. Het leven kan toch zo mooi zijn he!
Maandag wordt onze Geert hier dan ook verwacht en dan kan ik hem Pattaya laten zien... Ik ben benieuwd.
Ondertussen heb ik wel een valling vast en zit ik hier met barstende hoofdpijn, dus dat is niet zo aangenaam. Ook dat gaat over... Ik denk dat het met de verandering van het weer heeft te maken. Het regenseizoen is nu echt officiaal gedaan en het 'koude' seizoen is aangebroken. Hoewel het hier nog tegen de 30 graden is hebben de Thai het nu officieel koud en dragen ze allemaal truitjes met lange mouwen.
Volgend weekend zijn we dan weg naar het olifantenfestival en daar kijk ik echt zo naar uit.
Meer uit het verhalenboek van Annelies in Thailand volgende week!
ik heb me dit weekend zoals beloofd eens bezig gehouden met foto's op computer te zetten. Weliswaar foto's van anderen omdat mijn fototoestel nog steeds buiten gebruik is... Ik zal regelmatig een update doen van de foto's...
het wordt hier naar mijn gevoel elke dag harder en harder om te leven in Pattaya. Sinds ik gestart ben met het lesgeven deze week en ik merke dat de meeste van die vrouwen niet gelukkig zijn, denk ik toch wel heel veel aan hun leven en hoe zij zich moeten voelen. Ik ben hier ondanks alles heel graag en de vrouwen zijn heel lief en lachen elke keer ondanks al hun miserie. Ik merk ook dat heel veel van die vrouwen heel arm zijn en in de slums leven. Ze hebben tweedehandskleren aan en zien er gewoon niet gezond uit. Elke avond moeten ze de straat op in de hoop een boyfriend te vinden die hun dan geld opstuurt en zo proberen ze een beter leven op te bouwen voor hun en hun kinderen. Als ze dan een boyfriend aan de haak slaan, is het vaak 'a bad man' en ze krijgen dan wel geld om kleren te kopen maar ze worden er zeker niet gelukkiger op. Wanneer hun boyfriend op bezoek komt, mogen ze meestal niet meer naar het centrum komen van hem en moeten ze de hele dag met hem optrekken. Die mannen doen meestal de moeite niet om Thais te leren en ze verwachten van de vrouwen dat ze vlot Engels of Duits spreken: ze volgen tenslotte taalles, redeneren de mannen. Als blijkt dat ze niet voldoende Engels of Duits kunnen, is het kot te klein. Het is gewoon heel droevig om steeds die verhalen aan te horen wetende dat je niet echt kunt helpen. Heel vaak komen ze naar jou met allerlei verhalen en dan vragen ze aan jou wat ze moeten doen. Ik sta daar dan met mijn mond vol tanden want wat kunnen ze in hemelsnaam doen? Kunnen wij hen zeggen wat het beste is voor hen? Wij hebben geen idee wat ze elke dag doormaken... Je wilt zo graag helpen en zo graag iets doen maar ik besef dat een luisterend oor vaak al heel goed is, ook al is er het grote taalverschil. Als ze echt met iemand willen praten, kunnen ze steeds terecht bij een van de zusters of iemand van de Thai staff. Het is wel heel moeilijk om ze door te verwijzen, want dan lijkt het alsof we er niet zijn voor hen. Ik weet wel dat dat niet zo is maar we voelen ons allemaal wel zo.
Om het trieste leven hier aan te tonen is er op youtube een liedje dat je echt moet beluisteren: pattaya pattaya song. Dus gewoon naar youtube gaan en dan pattaya pattaya song intypen en dan het eerste dat je vind is het! Echt door en door triest. Als ze zingen: pu ying love you maak maak betekent het dat de vrouwen heel veel van u houden.
Ondertussen gaat het hier heel goed met mij. Ik heb hier net telefoon gekregen van de broer en die komt op bezoek, ik ben wel blij want het is heel moeilijk te beschrijven aan iemand wat je hier allemaal ziet. Misschien krijgt hij zo een beeld van wat Pattaya echt is...
We hebben vandaag busticketjes gekocht voor onze trip naar Surin en het olifantenfestival. Ik kijk er naar uit. Later zal ik er meer over vertellen want mijn internet is hier maar beperkt en er zijn nog mensen die op internet willen...
Ik zal het nog maar eens beloven: dit weekend maak ik werk van de foto's, maar je kent mij he: uitstellen uitstellen uitstellen.
Deze keer geen verhaal van een wilde uitspatting maar iets minder heftig. Deze week was ik normaal gezien beginnen lesgeven maar wegens heel wat organisatorische en andere problemen heb ik nog steeds niet mijn eigen klas. Maandagnamiddag heb ik wel alleen voor een klas gestaan en dacht dat het voor de komende dagen dus ook zo ging zijn. Niet dus! Dinsdag was Fiona ziek (wegens te pikant eten gegeten) en moest ik haar klas overnemen. Gisteren voelde ik me dan weer niet goed (Fiona en ik delen een badkamer en misschien heeft dat er wel iets mee te maken?) en kon ik dan ook geen les geven. Deze voormiddag had ik geen studenten en deze namiddag kon ik Bo's klas overnemen. Morgen zal het weer van dat zijn vrees ik. Maar naar morgen kijk ik wel zeker uit want we vieren Halloween. Normaal vieren ze dat hier niet en ben ik daar ook niet zo voor maar met z'n allen ons verkleden als heksen is wel leuk. We hebben van sister ook gedaan gekregen dat we onze leraarsplunje niet moeten aandoen en dat we drie kwartier vroeger mogen stoppen om speletjes te spelen met de vrouwen! Geweldig.
Het regent hier elke dag en dat is vreselijk want als het hier regent is het geen 'muggenpiske' maar een serieuze stortbui. Normaal gezien is het hier elke dag zon en regent het hier maar af en toe. Ze hebben dat hier nog niet dikwijls meegemaakt. Die opwarming van de aarde ook...
Daarnet zijn we met de hele Thai staff naar de beruchte Swensens geweest en daarna gaan shoppen in de supermarkt.
Morgenavond staat er weer een belangrijk uitje op de agenda: we gaan namelijk met z'n allen naar een bar en daarna gaan we naar een discotheek. Ik voel dat het weer geweldig zal zijn!
Zaterdag zijn we uitgenodigt op een housewarming van iemand van de Thai staff en daar zal ook voldoende eten en drank aanwezig zijn. Wat een weekend!
Maandag zal ik dan echt kunnen beginnen met lesgeven omdat Tanja (een vrijwilligster uit Denemarken) op vakantie gaat voor een week en dan krijg ik haar studenten. Ik kijk er echt naar uit want het is raar maar ik had nooit gedacht dat ik voor een klas staan zo leuk zou vinden. De vrouwen zijn dan ook heel lief en doen alles wat je ze vraagt. Ze zijn niet te vergelijken met de pubers van tegenwoordig
Ik schrijf deze blog eigenlijk een beetje als excuus om niet aan mijn schoolwerk te moeten verderwerken. Voor het einde van de maand moeten we een werk inleveren met reflecties over het werk, wonen en leven in het algemeen hier.Bo heeft het hare (zoals een goede studente) al heel braaf twee weken geleden ingeleverd en zoals de meesten me kennen is het weeral op het laatste nippertje! Maar ik heb nu nog ongeveer een uur en morgen nog anderhalf uur dus dat moet wel lukken. Ik word hier alleen door alles afgeleid. Ach ja... Ik zal er maar verder aan werken!
Tot het volgende verhaal.
PS. Ik probeer in het weekend echt werk te maken van de foto's (als er niets anders tussen komt ) PS. Gelukkige verjaardag Zacky, Rembert en Els!!
Gisteren ben ik terug naar het ziekenhuis geweest voor een check- up en alles was in orde! Het verband is er zelfs af en het litteken is echt heel klein vind ik zelf... Zoiets moet gevierd worden natuurlijk. Op het centrum was er een verjaardagsfeestje voor iedereen die in oktober jarig is. Samen gezellig eten en daarna nog een taart met chocolade, brownies, ijs en veel slagroom! Toch was het feestje nog niet afgelopen. Daarna werd het deken opengespreid en was het spelletjestijd. Ze spelen hier heel graag UNO en Rummikub, met Thaise regels weliswaar maar ik ben toch kunnen winnen, en aangezien ik niet al te best tegen mijn verlies kan was ik gelukkig. Het feest was nog steeds niet afgelopen, het was eigenlijk nog niet begonnen maar wat er daarna allemaal gebeurde kon ik zelfs niet voorspellen. Ik zal het proberen te reconstrueren!! Samen met Sally hebben we een songtaew genomen naar het centrum en daar hadden we afgesproken met twee personeelsleden van het centrum, iemand uit de keuken (Nok) en de lerares uit het kapsalon (Faen). Eerst hebben we in een bar gewoon wat pool gespeeld, Faen heeft alle falangs (buitenlanders) daar afgedroogd en de leuze was: 'Winner stays, loser pays' dat betekende dus veel gratis drank. Het was daar ook dat ik kennismaakte met de Thaise whisky Samsung. Het begin van een geweldige avond. Dus we zitten aan de bar te praten, zingen, dansen, de talloze honden te strelen en pool te spelen als er plotseen man afkomt met een gigantische slang rond zijn nek, dat was even schrikken. Daarna loopt er plost een baby- olifant op de straat, dat was wel heel zielig. We besloten om de bar te verlaten en naar Walking street te gaan. Dat is de buurt van Pattaya waar de ene bar na de andere volgt, de ene biedt ladyboys aan, de andere garandeert dan weer alleen european girls aan en in de volgende vindt je kinderen (!). Wat ik daar allemaal heb gezien kan ik momeneel nog heel moeilijk onder woorden brengen maar staat voor de rest van mijn leven op mijn netvlies gebrand denk ik. Deze blog is ook niet de geschikte plaats om hierover te vertellen. De beestenboel was ook nog niet gedaan, je kon er nog beertjes en apen zien op straat. We zijn een bar binnengestapt waar er een live band rockmuziek aan het spelen was en daar kwam iedereen gelukkig voor de muziek en niet voor iets anders. Wel ja,... Ik heb daar een Belg leren kennen, ik ben wel zijn naam al vergeten, die Samsung toch ook. Hij was daar met zijn Thaise vriendin, leefde al anderhalf jaar in Thailand en deed iets met computers. Ze kwamen net terug van een vakantie in Belgie en zijn vriendin zei dat ze nog nooit zo veel kou had gehad! Ik heb haar nummer en we ging me bellen om samen eens iets te doen. Ik ben benieuwd... Na die bar hadden we kriebels in de benen en besloten we om die eruit te dansen. We zijn dan een andere bar binnengestapt waar onze benen hun kriebels verloren. Even later zijn Nok en Faen vertrokken en gingen Sally en ik nog even doorgaan! We zijn dan een discotheek binnengeweest waar we de resterende kriebels eruit hebben geschud. Om half zes en talloze samsung- cokes besloten we dan om het nachtleven van Pattaya te verlaten en richting bed te vertrekken. Onderweg konden we de zon nog zien opkomen en even later kropen we moe maar heel tevreden ons bed in. Tot hier dus mijn eerste 'uitje' in Pattaya. Maandag begin ik eindelijk met lesgeven, ik kan nauwelijks wachten. Momenteel heb ik een beetje haarpijn en geraak ik heel moeilijk op gang maar na een dafalgan zal dat hopelijk al wel wat beter gaan! En ik ben zo blij dat mijn sleutelbeen dat allemaal uithoudt!!!
Nu wacht er een koudwaterdouche, want met warm water douchen is hier uitgesloten.
Sawaddee ka! (ik weet zelf niet echt hoe ik het moet schrijven, elke keer staat het hier anders)
Tegen de volgende keer is er weer zoveel gebeurd dat ik niet echt weet waar te beginnen...
Met mij gaat het ondertussen al veel beter, de pijn is echt veel minder en ik kan steeds langer zonder te moeten rusten! Goed nieuws dus. Vorige week was het Sports Day op het centrum. Al de vrouwen waren opgedeeld in 4 groepen (rood, geel, blauw en groen) en konden de hele voormiddag deelnemen aan spelletjes. Die spelletjes kan je vergelijken met spelletjes die we in Belgie op de jeugdbeweging spelen, bijvoorbeeld zaklopen en waterballonnenvolleybal. Per kleur was er ook een dansteam (ik zat in het gele team) en gewapend met pompons en gekleurde rokjes begaf iedereen zich dan op de dansvloer en kon er gedanst worden. Ik heb ook meegedaan met 1 hand en iedereen vond dat heel leuk. Ik iets minder want het was HEEEELLL warm en we zijn niet gewonnen... Het was gewoon heel fijn om te zien hoe de vrouwen zich amuseerden en zich volledig uitleefden met spelletjes die wij hier eigenlijk met kinderen spelen. En ik sta er telkens van te kijken hoe vaak die vrouwen lachen en plezier maken, terwijl hun leven helemaal niet om te lachen is. Ik kan er alleen maar van leren... Vrijdag hadden we dan een vrije dag, laten we zeggen dat we "de brug" maakten. Vrijdag moest ik dan nog wel wat uitrusten van de vorige dag en was het een luie dag, het was ook veel te warm om iets te doen. Zaterdag was dan ook weer een hoogdag. Er werden namelijk 2 zusters gevierd die 25 jaar zuster waren. Wij waren ook uitgenodigd op het feest en samen met Bo, Fiona (een volunteer uit Singapore) en de Thai staff kropen we in 2 minibusjes en was het richting Bangkok! De Thai staff had zich SUPER mooi uitgedost met verse bloemen en kralen in hun haar. Ook waren ze heel mooi geschminkt en hadden ze wat meer traditionelere kledij aangetrokken. Eerst was er dan een mis en daarna een buffet voor alle aanwezigen. We hebben daar ook de twee andere meisjes uit Bangkok gezien en konden we nog eens goed bijpraten. Foto's volgen later.... Dan rond 20u terug de minibus in en weer richting Pattaya. Het was een zeer leuke dag geweest dus ik ben dan weer blij mijn bed in gekropen. Zondag had ik me voorgenomen om eens aan mijn schoolwerk te beginnen maar ja dat is dus weer niet gelukt. Typisch, mar van uitstel komt geen afstel. In de voormiddag ben ik met Sally (een Deense volunteer) gaan winkelen in de supermarkt en daar moesten we daarna toch even van bekomen zeker . In de supermarkt was er zelfs ' The Cow who laughs' en nutella choco. Aan dat laatste heb ik wonderwel kunnen weerstaan, het eerste niet. We hebben onszelf daarna getrakteerd op ijs en frisdrank. Daarna hebben we effectief wel wat 'gewerkt' en de les voor de volgende dag voorbereid. Die volgende dag is dan vandaag, mijn eerste lesdag!! Amai, ik was zo blij dat ik eindelijk iets kon doen. Ik heb dus samen met Sally dan de basic klas gegeven. De respons van de vrouwen was heel goed (die is eigenlijk altijd goed) en morgen sta ik er alleen voor want Sally gaat dan op 'visa- run'. Spannend.
Wat kan ik jullie nog allemaal meedelen, buiten dat ik hier heel graag ben. Dat ik zo snel mogelijk van die brace wil verlost zijn en weer 'normaal' kan doen. Dat ik het eten en het 'SWENSENS' ijs hier geweldig vind. Ik heb me nog niet echt een objectief beeld kunnen vormen over wat ik hier allemaal zie gebeuren op straat met de vrouwen, ik weet alleen dat ik de vrouwen hier enorm bewonder... Elke nacht zijn zij op de straat, werken tot 6u 's morgens in de bars, gaan dan slapen voor een paar uur en komen dan naar de les om Engels te leren zodat ze de toeristen beter kunnen 'entertainen'. Terwijl zij het net zijn die die vrouwen zo in de miserie helpen. En dit gebeurt altijd met een lach op hun gezicht. Ach, waarover hebben wij toch te klagen? Alles zet me hier zeker aan het denken en na die 6 maanden, kom ik terug met andere normen en waarden, dat weet ik nu al zeker.
Ik heb gemerkt dat er wat problemen zijn met mijn gsm nummer. Je moet dus als je mij wil bereiken eerst de landcode van Thailand indrukken. Dus dat komt neer op: +66800483925.
hier ben ik weer... Ik heb ondertussen ook een Thais gsm nummer en dat is voor het geval iemand mij wil contacteren. Mijn Belgisch nummer is dus buiten gebruik. Dit is het Thais nummer:
eenmaal aangekomen kon ik nog maar aan 1 ding denken: dit is de eindhalte. Met behulp van weeral een kaartje hebben we het centrum probleemloos gevonden. Het was een zeer hartelijk onthaal door de hele staff en later door de andere vrijwilligers. Ik had meteen een heel goed gevoel bij de sfeer die er hing in het centrum en was blij dat ik er was. Bo en ik werden meteen meegenomen door twee van de vrijwilligers om naar de plaatselijke markt te gaan. Het avontuur kon beginnen... De markt bleek heel Thais te zijn, dit was duidelijk een wijk waar niet veel westerlingen kwamen. Die avond hebben ze meteen voor ons gekookt en 's avonds zijn we dan nog een klein stapje in de wereld gaan zetten. Een kleintje want de jetlag, de lange reis en de hitte speelde ons toch wel parten. We hadden ook te horen gekregen dat we de eerste week vrij hadden en konden we dus doen wat we wilden. We trokken dinsdagmorgen echter meteen onze leraarsplunje aan en gingen de anderen observeren. Ik kon niet wachten om zelf te beginnen. In de namiddag ben ik inkopen gaan doen in big C's, de grootste supermarkt die ik ooit al heb gezien. Die avond ben ik vroeg in bed gekropen want door de warmte had ik de nacht ervoor nauwelijks geslapen.
Ik moet zeggen dat ik het tot dan toe echt geweldig vond en dat ik alleen maar blij was. Ik zou nog zoveel willen zeggen maar dat zal voor een andere keer zijn want mijn schouder begint nu echt wel pijn te doen...
Tot gauw.
Door het ongeval is mijn fototoestel ook stuk gegaan dus zal het een hele tijd duren vooraleer ik foto's kan posten. Ik zal het aan Bo vragen!
Eerst en vooral mijn excuses voor het niet echt updaten van deze blog. Ik heb denk ik wel een goed excuus. Ik zal maar meteen met de deur in huis valen, mijn verjaardag vier ik dit jaar niet alleen in Thailand maar ook in het ziekenhuis. Voor degenen die het nog niet weten, ik heb mijn sleutelbeen gebroken en moest geopeeerd worden. Ik ben op straat aangereden en ben tegen een betonnen mur gevlogen. De operatie is goed gegaan en iedereen draagt hier heel veel zorg vor mij. Ik mag morgen (zondag) naar huis en ben dit berichtje aan het typen op de laptop van het ziekenhuis. Die zusters zijn hier zo vriendelijk voor mij, ik voel me hier net in een 5- sterrenhotel. Net heb ik heel veel bezoek over de vloer gehad van de andere volunteers en van enkele van de Thai staff. Echt super.
Natuurlijk is dit niet de manier waarop ik mijn verjaardag wilde vieren maar ja,.. niets aan te doen.
Het was de bedoeling dat ik maandag kon beginnen met lesgeven maar ik vrees dat ik toch nog even moet wachten. Ik moet voor ongeveer 6 weken een brace dragen en daarna nog fysiotherapie voor mijn schouder. Ach het komt allemal wel in orde, wordt hier heel goed omringd en moet gewoon geduld uitoefenen denk ik.
Dank u wel voor alle lieve telefoontjes en aangezien ik hier toch niets anders te doen heb, zal ik de blog ook nog aanvullen met wat er de vorige dagen is gebeurd.
Zoveel meegemaakt, zoveel te vertellen. Ik zal beginnen bij het begin en dat is onze vliegreis. Die is wat mij betreft vlekkeloos verlopen! Naar Londen zaten we weliswaar in een claustrofobisch klein vliegtuig waar we een uur vertraging mee hadden maar alles verliep goed. Van Londen naar Bangkok zaten we dan weer in het tegeneovergestelde en zeer leuxues vliegtuig, inclusief gratis kousen, dekentje en tv- scherm in de zetel. Natuurlijk was dat alles en meer dan wat we nodig hadden. Eenmaal aangekomen in Bangkok overviel de hitte mij meteen, meteen zoveel mogelijk kleren uitgedaan en op naar de paspoortcontrole. Toen we op onze valiezen stonden te wachten bleken er twee niet mee te zijn gekomen. Die van Katelijne en Bo. Allerlei paperassen ingevuld en vertrokken met de belofte dat die bagage er zo snel mogelijk zal zijn! We hebben toen afscheid genomen van de twee 'Bangkok- meisjes' en zijn met ons 4 verdergegaan op zoek naar een bus die ons naar the big city zou brengen. We hebben die uitstekend gevonden en mijn zenuwen gierden ondertussen door mijn lijf. Ik hoopte steiekem dat dat bij de anderen ook zo zou zijn... (Ik heb het niet durven vragen). Toen de bus halt hield was het nog heel eventjes stappen naar de guesthouse waar er wonderwel nog plaats was hoewel we al meer dan een uur na check- in tijd waren aangekomen. We zijn dan nog even de stad ingetrokken om rustig iets te gaan eten en evente kuieren langs de vele kraampjes. ( btw Sien: ik heb ongeveer dezelfde tas als jou nu). Iets na middernacht lagen we in ons bed hopend op een goede nachtrust maar daar dachten de hanen en de hitte anders over. Ach ja, dat hoort er allemaal bij. De volgende ochtend was het alweer vroeg dag voor Bo en ik, we namen afscheid van de twee anderen, die nog wat slaapdronken waren (zij hadden blijkbaar wel goed geslapen, was ik dan de enige die die hanen had gehoord?). Vlotjes hielden we een taxi tegen die duidelijk blij was dat hij twee buitenlands meisjes mocht vervoeren. Tegen 130 km per uur op de Bangkokse autosnelwegen liet hij ons op zijn gsm fier allerlei foto's zien van zijn thaiboksen. Ik kon alleen maar denken: HOU JE HANDEN OP HET STUUR! Toen we uiteindelijk toch veilig en wel aangekomen waren aan het busstation was het in 1 rechte lijn naar Pattaya! Geweldig was het...
Bo en Annelies in Pattaya
De Thai daarentegen leven weer op na wat blijkbaar een heel koude winter moet zijn geweest (omdat 20 tot 25 graden heel koud is natuurlijk) en komen nu met hun parasols de straat op. Eigenlijk dragen ze nu meer kleren dan tijdens de winter omdat ze niet graag de zon op hun huid voelen omdat ze dan te 'zwart' worden. Een donkere huid wordt hier nog steeds geassocieerd met arm zijn en dus proberen ze er ze wit mogelijk uit te zien. Met als gevolg dat velen van hen lange mouwen een lange broek en een pet dragen. En geen druppeltje zweet laten ze... frustrerend ook wel.
Hier het vervolg van mijn vakantie...
) heb kunnen leven. Ik heb gezioen dat het leven daar echt geen pretje is en dat de kinderen niet altijd echte kinderen kunnen zijn. Er is daar dus ook echt NIETS te doen. Het rijstseizoen was gedaan en iedereen had dus niets om handen. Dat moet heel frustrerend zijn en ook heel gevaarlijk heb ik gemerkt. Verveling kan veel veroorzaken denk ik. Veel van de mannen daar hebben een drank- en gokverslaving waardoor hun leven er alleen nog maar armer en harder op wordt. Veel van de kinderen worden ook verkracht en geslagen door hun vader en andere mannelijke familieleden. Onder de vrouwen hangt er dan weer een heel hechte sfeer, ze komen bij elkaar langs voor een kopje thee of een gezellige maaltijd en proberen op die manier hun problemen een beetje te vergeten. Ik zal dit in ieder geval allemaal nooit vergeten...
