hier ben ik weer... Ik heb ondertussen ook een Thais gsm nummer en dat is voor het geval iemand mij wil contacteren. Mijn Belgisch nummer is dus buiten gebruik. Dit is het Thais nummer:
eenmaal aangekomen kon ik nog maar aan 1 ding denken: dit is de eindhalte. Met behulp van weeral een kaartje hebben we het centrum probleemloos gevonden. Het was een zeer hartelijk onthaal door de hele staff en later door de andere vrijwilligers. Ik had meteen een heel goed gevoel bij de sfeer die er hing in het centrum en was blij dat ik er was. Bo en ik werden meteen meegenomen door twee van de vrijwilligers om naar de plaatselijke markt te gaan. Het avontuur kon beginnen... De markt bleek heel Thais te zijn, dit was duidelijk een wijk waar niet veel westerlingen kwamen. Die avond hebben ze meteen voor ons gekookt en 's avonds zijn we dan nog een klein stapje in de wereld gaan zetten. Een kleintje want de jetlag, de lange reis en de hitte speelde ons toch wel parten. We hadden ook te horen gekregen dat we de eerste week vrij hadden en konden we dus doen wat we wilden. We trokken dinsdagmorgen echter meteen onze leraarsplunje aan en gingen de anderen observeren. Ik kon niet wachten om zelf te beginnen. In de namiddag ben ik inkopen gaan doen in big C's, de grootste supermarkt die ik ooit al heb gezien. Die avond ben ik vroeg in bed gekropen want door de warmte had ik de nacht ervoor nauwelijks geslapen.
Ik moet zeggen dat ik het tot dan toe echt geweldig vond en dat ik alleen maar blij was. Ik zou nog zoveel willen zeggen maar dat zal voor een andere keer zijn want mijn schouder begint nu echt wel pijn te doen...
Tot gauw.
Door het ongeval is mijn fototoestel ook stuk gegaan dus zal het een hele tijd duren vooraleer ik foto's kan posten. Ik zal het aan Bo vragen!
Eerst en vooral mijn excuses voor het niet echt updaten van deze blog. Ik heb denk ik wel een goed excuus. Ik zal maar meteen met de deur in huis valen, mijn verjaardag vier ik dit jaar niet alleen in Thailand maar ook in het ziekenhuis. Voor degenen die het nog niet weten, ik heb mijn sleutelbeen gebroken en moest geopeeerd worden. Ik ben op straat aangereden en ben tegen een betonnen mur gevlogen. De operatie is goed gegaan en iedereen draagt hier heel veel zorg vor mij. Ik mag morgen (zondag) naar huis en ben dit berichtje aan het typen op de laptop van het ziekenhuis. Die zusters zijn hier zo vriendelijk voor mij, ik voel me hier net in een 5- sterrenhotel. Net heb ik heel veel bezoek over de vloer gehad van de andere volunteers en van enkele van de Thai staff. Echt super.
Natuurlijk is dit niet de manier waarop ik mijn verjaardag wilde vieren maar ja,.. niets aan te doen.
Het was de bedoeling dat ik maandag kon beginnen met lesgeven maar ik vrees dat ik toch nog even moet wachten. Ik moet voor ongeveer 6 weken een brace dragen en daarna nog fysiotherapie voor mijn schouder. Ach het komt allemal wel in orde, wordt hier heel goed omringd en moet gewoon geduld uitoefenen denk ik.
Dank u wel voor alle lieve telefoontjes en aangezien ik hier toch niets anders te doen heb, zal ik de blog ook nog aanvullen met wat er de vorige dagen is gebeurd.
Zoveel meegemaakt, zoveel te vertellen. Ik zal beginnen bij het begin en dat is onze vliegreis. Die is wat mij betreft vlekkeloos verlopen! Naar Londen zaten we weliswaar in een claustrofobisch klein vliegtuig waar we een uur vertraging mee hadden maar alles verliep goed. Van Londen naar Bangkok zaten we dan weer in het tegeneovergestelde en zeer leuxues vliegtuig, inclusief gratis kousen, dekentje en tv- scherm in de zetel. Natuurlijk was dat alles en meer dan wat we nodig hadden. Eenmaal aangekomen in Bangkok overviel de hitte mij meteen, meteen zoveel mogelijk kleren uitgedaan en op naar de paspoortcontrole. Toen we op onze valiezen stonden te wachten bleken er twee niet mee te zijn gekomen. Die van Katelijne en Bo. Allerlei paperassen ingevuld en vertrokken met de belofte dat die bagage er zo snel mogelijk zal zijn! We hebben toen afscheid genomen van de twee 'Bangkok- meisjes' en zijn met ons 4 verdergegaan op zoek naar een bus die ons naar the big city zou brengen. We hebben die uitstekend gevonden en mijn zenuwen gierden ondertussen door mijn lijf. Ik hoopte steiekem dat dat bij de anderen ook zo zou zijn... (Ik heb het niet durven vragen). Toen de bus halt hield was het nog heel eventjes stappen naar de guesthouse waar er wonderwel nog plaats was hoewel we al meer dan een uur na check- in tijd waren aangekomen. We zijn dan nog even de stad ingetrokken om rustig iets te gaan eten en evente kuieren langs de vele kraampjes. ( btw Sien: ik heb ongeveer dezelfde tas als jou nu). Iets na middernacht lagen we in ons bed hopend op een goede nachtrust maar daar dachten de hanen en de hitte anders over. Ach ja, dat hoort er allemaal bij. De volgende ochtend was het alweer vroeg dag voor Bo en ik, we namen afscheid van de twee anderen, die nog wat slaapdronken waren (zij hadden blijkbaar wel goed geslapen, was ik dan de enige die die hanen had gehoord?). Vlotjes hielden we een taxi tegen die duidelijk blij was dat hij twee buitenlands meisjes mocht vervoeren. Tegen 130 km per uur op de Bangkokse autosnelwegen liet hij ons op zijn gsm fier allerlei foto's zien van zijn thaiboksen. Ik kon alleen maar denken: HOU JE HANDEN OP HET STUUR! Toen we uiteindelijk toch veilig en wel aangekomen waren aan het busstation was het in 1 rechte lijn naar Pattaya! Geweldig was het...
Bo en Annelies in Pattaya
