Wat kan ik doen? Ik heb nog maar twee weekjes te gaan in het centrum en in Pattaya. Hoezeer ik de stad ook vervloek, ik zal ze zeker missen. Deze stad maakt mensen gek in hun hoofd en maakt de meeste inwoners doodongelukkig. Ik heb met mijn eigen verschrikkelijke dingen gezien en ik heb hier vele verhalen gehoord die me meermaals slapeloze nachten hebben gegeven. Toch heeft ze me ook heel veel goeds geleerd, dat er mensen zijn die ondanks alles blijven lachen en die alles doen om hun familie te kunnen onderhouden (en met alles bedoel ik ook alles). Ik heb geleerd dat we in het Westen niet alles weten en dat er heel wat ongelooflijke vieze mannen bestaan die hun vrouwen bedriegen zonder zich er slecht over te voelen. Ik zal enkele verhalen met jullie delen:
In november zat ik in een songthaew (een soort van taxi hier) en er zat een man naast mij die ook uit Belgie kwam. Ik waagde mijn kans en ik vroeg hem of hij hier op vakantie was. Ja, als je het zo wilt noemen. Ik vroeg hem om meer uitleg en dit was wat hij zei: Ik heb een Thaise vriendin die 25 jaar jonger is. Ik kom haar twee keer per jaar opzoeken voor telkens drie weken. Ik vroeg hem: is er sprake van liefde? Nee, helemaal niet zei hij maar dat maakt mij niet uit. Ik heb een vrouw in Belgie, ik heb drie kleine kindjes en ik heb een minnares in Thailand waar mijn vrouw niets van afweet. Dus wat denk je, ik ben de gelukkigste man ter wereld!!! Ik vroeg hem of hij echt gelukkig was met zijn leven zo en dat hij er ooit bij stilstond hoe de Thaise vriendin zich moet voelen en zijn vrouw moest ze het ooit te weten komen. Daar kan ik me echt niet mee bezig houden zei hij. Hij zag dat ik echt van mijn stuk was gebracht en hij vroeg wat ik hier deed. Ik legde hem uit dat ik vrijwilligeer was en dat ik Engelse les geef aan vrouwen die werken in de seksindustrie (of het nightentertainment zoals de zuster het zo 'mooi' omschrijft). Hij zei dat hij niet begreep hoe ik hem kon veroordelen terwijl ik de 'hoeren leerde om een betere hoer te zijn'. Hij begreep niet hoe ik trots kon zijn op wat ik deed en dat ik geen haar beter was dan hem. Toen was het duidelijk tijd voor mij om uit te stappen hoewel ik nog lang niet op mijn bestemming was. Ik heb dan maar en volgende songthaew genomen waar geen blanke man inzat. Dat was een van mijn eerste slapeloze nachten... Ik heb me sindsdien heel dikwijls afgevraagd waarom er zo'n mensen bestaan die echt aan niks anders denken dan aan hun eigen plezier en de rest van de wereld kan verrotten voor hen.
Een volgend verhaal is een verhaal dat de zuster ons heeft verteld over waarom we in het centrum een goed werk doen. Een waargebeurd verhaal van een studente die op counselling is gekomen bij de zuster en het volgende vertelde: Ze was nog maar een paar dagen in Pattaya. Ze kwam vanuit een heel klein dorpje in het westen van Thailand (de armste streek) en ze was via mensenhandel in Pattaya verzeild geraakt. Ze sprak echter geen woord Engels. Ze had een job gevonden in een bar en ze was op een nacht in de smaak gevallen van een buitenlandse man. Hij was 35 jaar en hij kwam uit Frankrijk. Hij had haar uit de bar gekocht en wilde dat ze met hem meeging. Hij stak zijn vinger omhoog en hij bedoelde daarmee 100 baht (oftewel 2.5 euro!!!!), zij dacht echter dat de man 1000 baht bedoelde. Ze ging met hem mee die nacht. Toen het tijd was om te betalen de volgende ochtend gaf hij haar 'zoals afgesproken' 100 baht maar dat was veel te weinig natuurlijk en ze begon van haar oren te maken. Dit kon hem echter niets schelen, hij nam de 100 baht terug, besloot om haar te verkrachten en om haar eens goed in elkaar te slagen tot ze flauwviel van de pijn. Ze werd wakker in de kamer en hij was nergens meer te bespeuren... De zuster zei tegen ons: het doel van het centrum is om de vrouwen het verschil te leren tussen 100 en 1000 baht. Ik kon in het begin niet begrijpen wat ze bedoelde, nu begrijp ik het jammer genoeg maar al te goed!
Het laatste verhaal gaat over de bedelaars hier. Zoals in elke stad zijn er ook hier bedelaars. Vele van de bedelaars hier zijn in handen van de Thase maffia en zijn naar hier gekomen met de belofte dat Pattaya een stad is met ontzettend veel mogelijkheden en heel veel jobs. Deze mensen bevinden zich nu aan de kant van de straat met maar 1 hand, arm, of been. De Thaise maffia haalt ze dus naar Pattaya om te bedelen en om het extra zielig te laten lijken, vinden ze er niets beter op dan hun hand of arm of been af te hakken en hen dan de straat op te sturen (!!!) Ook hebben ze vaak baby's in hun handen, baby's die niet eens van hen zijn maar vaak van vrouwen die ze hebben achter gealten omdat ze onmogelijk voor hen konden zorgen. Het weinige geld dat ze verdienen moeten ze dan afgeven aan de maffia die er dan wel voor zorgen dat ze net genoeg eten krijgen om hen in leven te houden. Schone belofte dat die maffia maakt, is het niet??
Van die verhalen heb ik er ontzettend veel. Sommige zijn al wat erger dan de andere maar stuk voor stuk zijn ze onbegrijpelijk. Ik zal ze op tijd en stond nog wel delen met iedereen maar ik moet gewoon telkens denken aan mijn studenten. Ik weet niet of iedereen het programma "STERKE VROUWEN' kent van Goedele Liekens, maar ik ken geen andere vrouwen die zo sterk zijn dan de vrouwen hier in Pattaya (de hel op aarde voor hen). Arme arme lieve lieve studenten....
Ik hoop dat de verhalen een beetje tot nadenken stemmen en dat ze een beetje duidelijker maken ion wat voor een plaats ik de afeglopen 6 maanden heb geleefd. Ik zal het in ieder geval nooit vergeten!
Bo en Annelies in Pattaya
