Ik heb me de laatste dagen een aantal dagen gerealiseerd dat ik hier al meer dan een maand ben en dat het accident nu een maand en een week geleden is. Dat is zo gek, mijn aaankomst in Bangkok en mijn aankomst in het ziekenhuis ligt nog zo vers in het geheugen alsof het gisteren was. Een ding is hier dan toch hetzelfde, dat de tijd hier even snel gaat... Sinds mijn laatste blog is er weer van alles gebeurd.
Zoals ik al eerder had geschreven kon ik vorige week Tanja'a klas overnemen omdat zij op vakantie was. Een hele week lang had ik mijn eigen klas en kon ik hen op mijn eigen manier lesgeven. Deze week was Tanja dan wel terug maar had ik toch ook een eigen klas. Fantastisch!! Ik ben heel blij dat het lesgeven me zo goed ligt want daar had ik op voorhand toch wel wat schrik voor. Ik ben tenslotte geen leerkracht. Maar dat wilt nog niet zeggen dat ik leerkracht wil worden! Vanaf nu ben ik dan echt vertrokken voor het volledige traject en blijf ik lesgeven tot het einde. Toch komt er ook zoveel meer kijken bij mijn verblijf hier dan het lesgeven alleen. Wanneer je over een bepaald thema aan het lesgeven bent, komen er vaak heel wat verhalen naar boven die dan kunnen besproken worden in een 'klasgesprek'. Zo leer je de situatie van de vrouwen kennen en merk je ook dat niet al hun situaties zo slecht zijn als ik aanvankelijk dacht. Het sociaal werk aspect komt hier zeker ook kijken en dat vind ik heel fijn.
Afgelopen woensdag was het Loy Khratong, het feest van het water. Ik kan me niet goed herinneren of ik daar over al eerder heb gesproken op de blog maar het gaat dus over vergiffenis vragen aan de machine van het water. Ze vragen vergiffens voor het vervuilen en verspillen van water en tegelijkertijd danken ze voor het water dat hen elke dag in leven houdt. Dat is hier wel nodig, want vervuilen doen ze hier zeker en vast. Die dag is een feestdag in heel Thailand en wordt uitbundig gevierd. Op het centrum was het ook feest. Om 7uur 's ochtends werden we allemaal verwacht in het kapsalon van het centrum voor haar en make- up. We werden op zijn thais aangekleed en ons haar werd mooi gedaan, met bloemen en parels en alles erop en eraan. Dat was heel leuk!! Twee uur (!) later werden we in de grote zaal boven verwacht voor een feest met alle studenten en staff. Al de vrijwilligers hadden twee weken lang geoefend voor een Thaise dans die we op het podium moesten doen voor al de studenten. Wij hadden allemaal de Westerse elegantie over ons (niet dus!) en we waren zo zenuwachtig... Ik dacht dat ik mijn evenwicht ging verliezen en dat ik op mijn gezicht zou vallen, dan hadden we in ieder geval al weer een ander hoofdstuk kunnen schrijven in het grote DIEWIE- boek. Wat is het nu weer hoofdstuk twintig ofzo?? Maar jammer genoeg moet ik jullie teleurstellen, het is vlekkeloos verliopen en zoals je op de foto' s kan zien, zagen we er redelijk grappig uit. De vrouwen vonden het in ieder geval fantastisch en daar deden we het voor! We voelden ons echte filmsterren en ik denk dat er nog nooit zoveel foto's van mij zijn genomen op een paar uur tijd.
's Avonds was het dan feest in Pattaya en zijn we met onze kratongs naar de zee getrokken. Kratongs zijn kleine kunstwerkjes die ze maken van bananenbladeren en bloemen. Die steken ze vast op een houten onderstel en dan is het de bedoeling dat je die op zee of in water laat drijven. Ook steekt daar een kaarsje en wierookstokjes in, die moet je dan in brand doen en dan zie je je kratong goed drijven op het water. Voor je de kratong loslaat, moet je een vingernagel, haar en een mutstuk in de kratong steken voor goed geluk. Zo gezegd, zo gedaan. Jammer genoeg was er die avond te veel wind en werden de kaarsjes meteen uitgeblazen. Die avond heb ik voor de eerste keer ook wormen en gefrituurde sprinkhanen gegeten. Echt lekker was het niet maar nu ook niet echt slecht. Zij aten dat alsof het snoepjes waren. Bij mij was het toch iets minder vlot. We hebben die avond op drie verschillende plaatsen onze kratongs in het water gelaten en dat voorspelt dus veel goed geluk voor mij! Hoop ik... Daarna zijn we naar onze stambar geweest en hebben we een paar samsong- cokes gedronken en zijn we ons bed ingekropen. De volgende dag moesten we dan weer om 7 uur uit de veren om naar de morning meeting te gaan en dan naar de klas om te beginnen met lesgeven!!
Gisteren was er ineens een verrassing van formaat! Plots wandelt Veerle het centrum binnen en vraagt ze of ze de lessen van ons mag bijwonen... Ze had niet gezegd dat ze die dag ging komen dus was het wel zeker een verrassing. Maar een aangename hoor! In de namiddag heeft ze dan mijn les bijgewoond en daarna zijn we dan samen naar het ziekenhuis gegaan met een motorbiketaxi. In het ziekenhuis was alles in orde, ik moet dat draagverband niet meer dragen en ik moet ook geen kinesitherapie hebben omdat ik mijn arm weer volledig kan gebruiken. Ik mag ook sporten en alles doen!! Goed nieuws dus. Veerle heeft al gezegd dat we in het zwembad van haar hotel mogen gaan zwemmen en dat we daar ook een warme douche mogen gaan nemen. Morgen gaan we dan met haar ook een SWENSENS- ijsje eten op kosten van de school en zondag mogen we gaan eten op hun kosten. Het leven kan toch zo mooi zijn he!
Maandag wordt onze Geert hier dan ook verwacht en dan kan ik hem Pattaya laten zien... Ik ben benieuwd.
Ondertussen heb ik wel een valling vast en zit ik hier met barstende hoofdpijn, dus dat is niet zo aangenaam. Ook dat gaat over... Ik denk dat het met de verandering van het weer heeft te maken. Het regenseizoen is nu echt officiaal gedaan en het 'koude' seizoen is aangebroken. Hoewel het hier nog tegen de 30 graden is hebben de Thai het nu officieel koud en dragen ze allemaal truitjes met lange mouwen.
Volgend weekend zijn we dan weg naar het olifantenfestival en daar kijk ik echt zo naar uit.
Meer uit het verhalenboek van Annelies in Thailand volgende week!
Bo en Annelies in Pattaya
