Gelukkig vond ik de andere meisjes snel in een super gezellig guesthouse, te wachten op mij. Ik werd meteen overladen met vragen en voelde me direct weer beter. Ook kreeg ik oorbellen en een ketting cadeau, wat me zeker blij maakt, zoals iedereen wel weet!! Ik werd ook op de hoogte gesteld wat de rest van de plannen waren en ze zagen er goed uit!! Die dag zijn we nog naar het Chiang Mai museum geweest over de geschiedenis van de stad (heel interessant trouwens). De volgende dag vertrokken we op trektocht voor 3 dagen, toch wel met een bang hartje moet ik toegeven. Ik hoopte dat het allemaal zou meevallen en dat de bergen toch niet TE hoog zouden zijn. Ik verwachtte het ergste maar gelukkig viel alles heel goed mee. We waren dus met ons vijven, een vriendje van iemand van de meisjes en dan 1 Hollander en 4 Fransen. Het was echt een toffe ' bende'... We hebben osn gewassen in een ijskoude rivier, waarin we vuiler uitkwamne dan toen we erin gingen, we hebben op een olifant gezeten, we hebben op een bambooraft de rivier afgevaren, we hebben in hutjes geslapen en we hebben de bergen omhooggewandeld en terug naar beneden natuurlijk. We hebben vooral heel veel plezier gemaakt... onze angst bleek gelukkig ook onterecht, de bergen waren inderdaad wel wat hoger dan pakweg de Ardense' bergen', maar niets dat de Belgische meisjes niet aankonden he!
Na de trektocht zijn we naar Chiang Rai gegaan, een stadje in het uiterste noorden van Thailand. Daar hebben we dan ook nieuwjaar gevierd en wat blijkt nu? De Thai vieren blijkbaar ook nieuwjaar en hoe!! Hun jaartelling verandert ook en het Thais nieuwjaar is blijkbaar alleen maar een traditie. Nu ja, vieren is hier precies anders dan vieren bij ons... We stonden op de grote markt van Chiang Rai (het is eerder te vergelijken met een dorpsplein bij ons maja) en er stond een grote gouden kloktoren. Toen het twaalf uur was, vlogen alle Westerlingen elkaar rond de nek en gaven elkaar drie zoenen maar de Thai bleven gewoon staan, haalden hun gsm boven en trokken massaal foto's van de kloktoren die op twaalf uur stond! Dan begon er toch vuurwerk en muziek en hebben we de nacht al dansend ingezet.
Om 4 uur 's nachts stond er een busje klaarvoor ons om ons naar de Phu Chee Fa (Berg die wijst naar de hemel) te brengen. We hadden gehoord dat dit een nog onontdekt pareltje (door de toeristen) was en een niet te missen spektakel. We gingen zo vroeg omdat we de zon wilden zien opkomen en het was een twee- uur durende rit. Toen we na een IJSkoude rit in een tochtige pick- up aankwamen, bleek al snel dat we niet alleen gingen zijn. We zagen 10 000 Thai de berg opstormen in de pikkendonker om toch maar een goed plekje te hebben, en wij dus ook! We hadden een heel goed plekje gevonden en wat we toen zagen heeft ons allemaal tot tranen toe bewogen. Ik wist echt niet dat een landschap mij zoveel kon doen. Het was het mooiste dat ik ooit al heb gezien en het is heel moeilijk te beschrjven met woorden. De berg was zo hoog dat het boven de wolken uitkwam en dan zagen we aan de horizon de zon opkomen. Het was ook zo'n weids zicht... Het klinkt misschein heel saai, maar ik kan je verzekeren dat was het niet. Al wie de film "The Lion King" heeft gezie en zich de scene herinnerd waarin Simba aan de dierenwereld wordt getoond op een berg, wel zo'n berg was het... In ieder geval ik an er over blijven vertellen maar ik besfe dat het misschien een beetje saai is. In ieder geval was het de beste nieuwjaar die ik ooit heb gehad. Ik zal die ook niet snel vergeten denk ik.
De dag erna zijn we dan naar wat in mijn ogen een gedrocht van een tempel is. Het leek eerder op een ijskasteel dan op een tempel maar het was een belangrijke trekpleister en de Thai vinden zo'n kitsch blijkbaar echt FANTASTISCH. Het was dus een helemaal witte tempel met glinsterende dingen in verwerkt, met doodskoppen op de trappen, een goud gebouw waar de toiletten in zijn, moet ik nog meer zeggen? Maar ik hier was ik blij dat we het hebben gezien... Bleek dat er in Chiang Rai niet zo veel meer te zien is dan dat en dan zijn we die dag nog terug naar Chaing Mai vertrokken. Daar hebben we dan nog een dagje gerelaxt, kleren gewassen, rondgelopen en een beetje geshopt (ja, dat is relaxen!). 's Avonds zijn we naar een night safari geweest wat neerkomt op een rondrit door de zoo in een treitnje en waar de dieren niet achter een kooi zitten behalve dan de gevaarlijke zoals leeuwen, tijgers en poema's. Maar de herten, giraffen, zebra's, olifanten, ... liepen allemaal vrij rond. Het was wel leuk!
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan grotten en ja, die zijn vergelijkbaar met de grotten van Han he, ik veronderstel dat grotten overal hetzelfde zijn, koud, nat en donker! Ik ben niet zo'n fan van grotten heb ik gemerkt. Diezelfde dag hebben we dan de nachtbus genomen naar Bangkok en op deze bus geen Hollander te zien (gelukkig maar). Aangekomen in Bangkok hebben we dan gerelaxt op het appartement van de meisjes daar en gezwommen in hun zwembad. Het zwembad is op het dak van hun appartementsgebouw en heeft uitzicht op de skyline van Bangko, echt heel mooi. 's Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een pizza (ik met exra veel kaas, want dat is toch iets dat ik wel mis eigenlijk) en zijn we moe maar heel gelukkig ons bed ingekropen....Maandagmorgen vroeg ben ik dan terug naar Pattaya vertrokken omdat de andere meisjes terug moesten beginnen werken!
Het was een fantastische vakantie geweest en Thailand is een prachtig land. Ik kijk al uit naar onze volgende vakantie in april, dan gaan we naar het zuiden, gaan we naar een aantal eilanden, gaan we nieuwjaar vieren in BAngkok en gaan we ook heel wat shoppen (het is hier ZO goedkoop) en gaan we naar Angkor Wat in Cambodja. Daar kijk ik heel erg naar uit. Ik heb gemerkt dat ik nog maar 10 weken hier op het centrum ben waar nog 1 week vakantie bij zit, ik heb dus nog 9 weken van lesgeven voor de boeg (AAAAAAHHHHHH, ik wil hier nog niet weg).
Vandaag is het 5 januari 2009 of 2552 (in de Thaise telling) en ik bevind me terug in het oude Pattaya. Ik heb deze vakantie heel veel gedaan en heel veel nieuwe ervaringen gehad die ik graag met jullie wil delen. En jullie misschien een beetje jaloers maken...
De vakantie is begonnen op 20 december toen we met 8 personen de trein namen vanuit Bangkok naar Ubon Ratchatani. Dat is een stad in het uiterste oosten van Thailand in de provincie Isan, de armste provincie van Thailand. De treinrit duurde ongeveer 10 uur en was heel oncomfortabel. We hadden ervoor gekozen om met de 'armentrein' te reizen, dat betekend dat er geen airconditioning is, heel weinig plaats en slechte banken. Onderweg is de bank dan ook nog eens ingestord... Tijdens de reis heb ik eens zwaar gevloekt maar achteraf gezien ben ik heel blij dat we deze trein genomen hebben, zo weten we nu ook hoe de 'echte' Thai reizen. 's Avonds zijn we dan aangekomen in Ubon en dan volgde een reis in de laadbak van een pick- up van ongeveer 2 uur naar onze verblijfplaats. In die laadbak was het heel gezellig maar wel IJSkoud. Ik voelde me net in Belgie maar dan wel met Thaise kleren aan, geen pretje! Gelukkig hadden we wel dekentjes die toch wat plezier brachten. Diezelfde avond zijn we dan laat op onze bestemming (waarvan ik me de naam al niet meer kan herinneren) aangekomen.
De volgende dagtoen we onze ogen openden stonden er -bijna letterlijk- mensen in de rij om een glimp van de buitenlanders op te vangen. Een heel vreemd gevoel moet ik zeggen. Ik voelde me echt een aapje in de dierentuin. De kindjes begonnen echt te wenen als ze ons zagen en iedereen wou met ons op de foto. 's Morgens voeg komen er in dat dorp ook altijd monniken voorbij en dan is het de bedoeling dat de vrouwen voor hen iets koken en dat dan in hun bedelkom leggen. Iederen was daar heel enthousiast over en we hadden onze wekker expres vroeg gezet, iedereen dus uit de veren voor dat gebeuren. Maar net toen ik onder de douche stond, riep iedereen: de monniken zijn er en begonnen dus te lopen. Ik heb het dus gemist, maar was er wel bij de volgende dag. Weliswaar alleen en met heel veel slaap in mijn ogen, het is precies de gewoonte dat iedereen daar heel vroeg opstaat.
We zijn in totaal daar drie dagen en een half gebleven en we hebben heel veel gedaan: We hebben vissen gevangen in een modderpoel, naar de rijstvelden geweest, naar de 'boerderij' (leek eerder op een hutje) van het gezin, naar de grens met Laos, naar een grote markt , we zijn een lagere school gaan bezoeken en naar het ziekenhuis. Fiona was op een nacht heel ziek geworden en ze kon echt niets binnenhouden, zelfs geen water, dus was er gevaar voor uitdroging... Wij dus naar het ziekenhuis, hoewel dat een groot woord is. In de eerste hulp kon iedereen binnen en buiten, droegen de verplegers geen uniform en kropen de insecten over de vloer, moet ik meer zeggen?? Gelukkig was ze de volgende dag al beter.
Ik ben heel blij dat ik in dat dorpje (hoe heet dat nu toch ook alweer ) heb kunnen leven. Ik heb gezioen dat het leven daar echt geen pretje is en dat de kinderen niet altijd echte kinderen kunnen zijn. Er is daar dus ook echt NIETS te doen. Het rijstseizoen was gedaan en iedereen had dus niets om handen. Dat moet heel frustrerend zijn en ook heel gevaarlijk heb ik gemerkt. Verveling kan veel veroorzaken denk ik. Veel van de mannen daar hebben een drank- en gokverslaving waardoor hun leven er alleen nog maar armer en harder op wordt. Veel van de kinderen worden ook verkracht en geslagen door hun vader en andere mannelijke familieleden. Onder de vrouwen hangt er dan weer een heel hechte sfeer, ze komen bij elkaar langs voor een kopje thee of een gezellige maaltijd en proberen op die manier hun problemen een beetje te vergeten. Ik zal dit in ieder geval allemaal nooit vergeten...
Op 24 december (kerstavond) heb ik (Bo had besloten om terug te gaan naar Pattaya) doorgebracht in een bus van Ubon naar Chiang Mai, waar ik de andere meisjes van Belgie ging vergezellen. Ik heb 17 uur (!) op die bus gezeten met 6 Hollanders die zich voor niets schaamden. Ze hadden ook een kindje bij van ongeveer 6 jaar, die de helft van de nacht luidop heeft zitten wenen en de andere helft heeft zitten schreeuwen: IK KAN NIET SLAPEN. Ik had al 10 keer gevraagd of ze alstublieft stil konden zijn omdat het een nachtbus is en iedereen probeerde te slapen, maar ze ze antwoorden : ACH MOPPIE, KOMAAN HET IS KERSTMIS HEB EEN BEETJE PLEZIER. Ik ben daar dan mee in discussie getreden, maar ze waren niet voor reden vatbaar. Jammer genoeg zijn de Thai te vriendelijk om iets te zeggen dus stond ik alleen... Toen het kind na ongeveer een uur schreeuwen dat ze niet kon slapen en mijn emmer echt al aan het overlopen was, heb ik teruggeschreeuwd: MISSCHIEN MOET GE UWE MOND EENS HOUDEN EN ECHT EENS PROBEREN TE SLAPEN. LAAT TENMINSTE DE MENSEN SLAPEN DIE WEL KUNNEN SLAPEN. Normaal zou ik zoiets niet doen maar het was al 4 uur in de nacht... en het had effect, ze zweeg EINDELIJK. Teon ik dan eindelijk goed aan het slapen was besloten de Hollanders om om 8 uur aan het ontbijt te beginnen en ze hadden zich duidelijk goed voorbereid, alles hadden ze bij; brood, choco, thermoskannen, fruit, ... Nauurlijk had ik het verkorven en ik kreeg ik niets. Voor mij benaderde deze busreis de hel...
Ik was op 24 december om 16u50 vertrokken in Ubon en om 10 uur ben ik aangekomen in Chiang Mai, het wenen stond me naderbij als het lachen in ieder geval. Dan moest ik nog alleen op zoek naar de andere meisjes die ergens in een guesthouse op mij zaten te wachten. Veel geluk, Annelies dacht ik bij mezelf.
Bo en Annelies in Pattaya
Hier het vervolg van mijn vakantie...
) heb kunnen leven. Ik heb gezioen dat het leven daar echt geen pretje is en dat de kinderen niet altijd echte kinderen kunnen zijn. Er is daar dus ook echt NIETS te doen. Het rijstseizoen was gedaan en iedereen had dus niets om handen. Dat moet heel frustrerend zijn en ook heel gevaarlijk heb ik gemerkt. Verveling kan veel veroorzaken denk ik. Veel van de mannen daar hebben een drank- en gokverslaving waardoor hun leven er alleen nog maar armer en harder op wordt. Veel van de kinderen worden ook verkracht en geslagen door hun vader en andere mannelijke familieleden. Onder de vrouwen hangt er dan weer een heel hechte sfeer, ze komen bij elkaar langs voor een kopje thee of een gezellige maaltijd en proberen op die manier hun problemen een beetje te vergeten. Ik zal dit in ieder geval allemaal nooit vergeten...
