Eenzaam.

Zo voelde ik me dikwijls. Moederziel alleen. Soms zijn er nog twee of drie andere eenzaten die net als ik wegens werkomstandigheden noodgedwongen in een vreemde stad moeten verblijven.’s Avonds zijn die ook het zoveelste Italiaanse of Chinese restaurant binnengestapt om toch maar wat zogezegd gekend voedsel voorgeschoteld te krijgen voor een min of meer democratische prijs. Maar die keer was het anders. Ik werkte gedurende een paar dagen in een Bretoense stad waar er toevallig net een Keltisch festival doorging. Het stadje Lorient beleefde tien dagen lang een soort mini Gentse feesten. Nu moet je weten dat ik in normale omstandigheden doedelzakken haat, dat accordeonmuziek me de keel uithangt en wanneer ik viool hoor spelen denk ik vooral aan die snaren waarvoor een arme kat haar darmen opgeofferd heeft. Volgens wikipedia is dit niet waar, dat zou een fantasietje zijn. Snaren worden niet van kattendarmen gemaakt, maar van “catgut”, wat dan weer Engels zou zijn voor schapendarmen. Mij kan het niets schelen, bij het horen van een viool denk ik vooral aan die gastro-intestinale toestand, ongeacht of die nu van katten of van schapen komt.

Maar die keer was het dus anders.

Probeer gewoon even de sfeer mee te beleven. De muziek is anders: jonge mensen spelen accordeon en viool maar laten zich ook door elektrische gitaren en een hyperkinetische drummer begeleiden. Resultaat: heel levendige folkrock, met de nadruk op rock (sommigen waren zelfs in kilt !), en dat apprecieer ik wel. De muziek, welteverstaan. De straten zijn ook anders: in normale omstandigheden liggen die er op dat avondlijke uur leeg en verlaten bij en doen ze hard hun best om mijn gevoel van eenzaamheid met volle kracht te versterken, maar nu loop je over de koppen en zie je de jeugd hippe reidansen uitvoeren op die opzwepende muziek. Ze springen van links naar rechts en hun hoofden wippen ritmisch op en neer. Een moedertje huppelt mee, ze droomt van die enkele jaren geleden toen ze, samen met haar huidige man, ook nog uit de bol ging en meedanste met de aankomende jeugd. Ze probeert haar dochtertje de eerste danspasjes te leren terwijl de jonge vader, ernstig en bewegingloos, het kleinste kindje op zijn arm draagt. Hij ziet niet meer wat er toen zo plezant was. De verantwoordelijkheid voor zijn beginnend gezinnetje weegt duidelijk zwaar.

De restaurants, die zijn ook anders.

Vergeet het om tijdig bediend te worden, er is te veel volk. Tegelijk is er meer dan voldoende te zien. Aan de overkant heb je die papa en mama met hun drie jonge kindjes. Het dessert is opgepeuzeld en de ouders genieten van een koffie. Voor de kinderen is het genoeg geweest en het avontuur is reeds begonnen: ze kruipen onder de stoelen en onder de tafels, de pret kan niet op. Wat verderop, links, zitten twee gepensioneerde zussen, vijfenzestig plussers, die er van genieten om samen op vakantie te zijn. Je ziet duidelijk wie het hoogste woord voert, ze zwijgt geen minuut. En dan heb je dat heel oude koppel aan die verre tafel ginds. Geen van beiden zegt iets. Waarschijnlijk zijn ze ergens in de middeleeuwen getrouwd want woorden hebben geen nut meer, ze begrijpen elkaar met een blik. Maar die blik straalt niets uit. Of toch: sleur, jarenlange sleur. Heel anders dan dat andere oude koppel, dat samen met mij binnenkwam en nu twee tafels verder zit. Dat koppel bekijken, dat was mooi. Stralende ogen, glimlachend, genietend van het leven. Ik fantaseer dat ze, na jaren van eenzaamheid na het overlijden van hun partner, opnieuw de liefde hebben ontdekt.

En dan was er dat jonge koppel.

Hij leek achttien, zij zeventien of misschien toch net achttien. Waarschijnlijk was het hun eerste afspraakje in een echt restaurant. Ze hebben een tafeltje voor twee, dat spreekt, en die Franse tafeltjes zijn zodanig klein dat intimiteit gewaarborgd is. Hij kan zijn ogen niet van haar afhouden. Zijn arm ligt op haar arm, op “haar” deel van de tafel. Hij wil haar bezitten, hij hangt voortdurend voorover om dichter bij haar te zijn, en om de haverklap strijkt hij over haar hand. Zij is dan weer heel verstrooid, kijkt overal rond, maar toch is ze graag bij hem. Ze kijkt hem dikwijls gefascineerd aan want hij is grappig, hij is lief en hij vertelt de dingen die ze graag wil horen. Plots beseft hij dat ze al drie kwartier wachten en nog steeds niets hebben kunnen bestellen. Het festival, nietwaar, het is druk en de obers weten niet waar eerst te beginnen. Hij wordt lichtjes zenuwachtig, zijn been begint te trillen, ik zie een lichte boosheid opstijgen. Hij kijkt de zaal rond, zoekt de garçons en probeert hun aandacht te trekken. Ik twijfel. Stap ik op hem toe en fluisteren ik wat vaderlijke raad in zijn oor? Jongen, enerveer je niet. Zolang je aan tafel zit kan je haar in de ogen kijken. Straks stap je weer in het gewoel van het festival, hand in hand, maar dan stap je naast haar. Kijk haar nu maar in de ogen, profiteer er van, zo lang je kan. Maar ik doe het niet. Ik heb geleerd te zwijgen.

Een flashback trekt voor mijn ogen.

Ik zit met mijn vrouwtje aan het ontbijt. Aan een klein Frans tafeltje, in Parijs. We kijken elkaar in de ogen en ondanks de vele jaren huwelijk hebben we elkaar nog zoveel te vertellen. Niet noodzakelijk over onszelf, maar wel over wat we zien en beleven. Over het ontbijtbuffet en de uitgebreide keuze. Over de noodzaak om nu veel te eten zodat we de middag kunnen overleven met slechts een kleine snack, om dan ’s avonds weer uitgebreid te kunnen tafelen in een knus restaurantje. Over koppels aan tafel: koppels die elkaar weinig of niets te vertellen hebben zijn de vreugde in het leven verloren, verdienen niet meer om samen te blijven. Zoals het koppel net naast ons. Die zeggen gedurende het ganse ontbijt geen woord, maar dan ook geen enkel woord. Waarschijnlijk een jarenlang getrouwd koppel dat in een verscheurende routine verzeild is geraakt. Ik beschrijf zijn sokken aan mijn vrouwtje. Witte sokken steken in zwarte schoenen, onder een zwarte broek. Enkel Michael Jackson kon zich zoiets zonder gêne veroorloven , maar hij was dan ook een Wacko Jacko. Het koppel zegt nog steeds niets, ze staren allebei voor zich uit. Die Fransen toch! Na het ontbijt, in onze kamer, stelt mijn vrouw vast dat ze haar tas vergeten is, en ze gaat die halen. De meneer van het koppel zag haar komen, nam het tasje en reikte het haar aan. In perfect Nederlands zei hij:

“Tja, mevrouw, niemand is perfect, nietwaar ?”.