Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
31-08-2009
beachvolley
Vandaag is het 31 augustus. Een datum die bij de meesten niet gepaard gaat met een goed gevoel. Het einde van een vakantiesfeer, het einde van de zomer en daarmee samenhangend het statistisch einde van mooi weer. 01 januari brengt ons de kans voor een nieuw begin, 01september geeft ons enkel uitzicht op een nieuwe periode van hard werken en slecht weer.
Het is het verschil tussen een nieuw schooljaar en een nieuw kalenderjaar, tussen kinderlijke blijdschap voor fijne cadeautjes en tranen aan de schoolpoort, tussen mogen feesten en moeten werken.
Echter, net als de vorige 47jaren ga ik er alvast ook deze keer het beste van maken. September blijft voor een fitnesscentrum elk jaar opnieuw een uitdaging. De start van een nieuw seizoen en zoals iedereen weet ben je met een goede start reeds half gewonnen. Dus voorbereiden, denken, organiseren en uitvoeren. Kortom we vliegen erin! Hoogtepunt wordt de Mega Zumba Happening die we organiseren op za 12september in de sporthal van Bornem. Honderden deelnemers gaan uit de bol op Zuidamerikaanse ritmes. Alle opbrengsten gaan naar Kom Op Tegen Kanker. (infi op www.gofit.be)
In het dagboek van mijn leven mag augustus 2009 aangestipt worden als een goeie maand. Een korte maar toffe vakantie met Dagmar (vriendin), Bruce (zoontje) en Bert (vriend Bruce). Een mooie come back op de kwarttriatlon van Lommel (de knieen deden hun werk zonder pijn). De tijd van 2u23' doet onder de gegeven omstandigheden het beste verhopen voor volgend seizoen. Eveneens te onthouden, de knappe prestatie van Dagmar in Lommel. Zonder ervaring en met een simpele fiets, een prachtige eindtijd van 2u35' én een tweede plaats bij de dames 40+. Indien zij haar talent echt gaat gebruiken gaan we nog wat zien.
Ook het Beachvolleybal tornooi van de Lilse Bergen mag in het dagboek niet ontbreken. Ongeveer een jaar na mijn laatste duik op een beachvolleybalveld (gescheurde kruisband), kon ik opnieuw vrij bewegen, duiken, door de knieen gaan en zelfs af en toe een smachke forceren. Je kan niet in de verste verte vermoeden wel zalig gevoel dàt me gaf! Tsjakaa!
Als nu den Beerschot het nog wat beter gaat doen wordt september misschien toch nog aangenaam.
Goesting,....wreed veel goesting en Natuur als museum.
Zondag 12juli, 07.00u Ironman Zurich, Zwitserland. Ik sta opnieuw aan de start van een IronMan. Deze keer als toeschouwer en supporter van 11 Ironmanagers. Zij maken deel uit van de 2300 atleten die in Zurich de strijd met zichzelf aangaan.
Heel de wedstrijd lang heb ik een déja vu gevoel. Het kippevel op de armen, het lijkt net of ik nu pas kan genieten van wat ik zelf 8maanden geleden heb meegemaakt. IronMan Florida 01 nov 2008, alsof het gisteren was.
2300 paar armen slaan zich 3,8km door het water, 4600 gladgeschoren benen draaien de pedalen 180km rond, ca 4000 voeten dragen hun eigenaars na 42km lopen over de eindstreep.
Ik blijf de hele wedstrijd gepassioneerd volgen. Het spervuur van opgewekte energie, emotionele uitbarstingen en het uitschreeuwen van persoonlijke overwinningen geven je ook als toeschouwer beklijvende momenten die je nooit vergeet. Alle Ironmanagers halen de streep en zijn terecht dolgelukkig. Mij geeft het vooral goesting...veel goesting om ooit...??
Voorlopig hou ik het echter bij de kwarttriatlon van Lommel op 09 augustus. Just for fun en vooral kijken hoever het ondertussen met mijn revalidatie staat.
Zurich was ook de start van mijn zomerverlof. Samen met mijn vriendin Dagmar ging het dit jaar per Mobilhome richting Kroatie. Veel positiefs over gehoord, nog nooit geweest. De verwachtingen waren hoog gespannen.
Eerst nog een tussenstop gemaakt in Bormio Italie van waaruit we de Stelvio per fiets hebben beklommen. Wat de Ventoux is voor Frankrijk is de Stelvio voor Italie. Een legendarische en schitterend mooie col. Met een tijd van 2u03' mag ik als niet klimmer tevreden zijn.
In juni 2010 staat de traditionele GO-Bikevijfdaagse naar Bormio gepland. Ook twee andere Girogiganten kunnen van hieruit beklommen worden: de Motorola en de Gavia. Ik maak van de gelegenheid gebruik wat accommodatieprospectie te doen
Van Bormio richting Ancona en van daaruit de overzet genomen naar Split. 10 Dagen in Kroatie rondgetrokken. Moest je ooit die kant uitgaan, vier tips:
1° De natuur onder Split is merkelijk mooier dan boven Split,
2° Probeer nooit op zaterdag over te zetten naar één van de vele mooie eilanden (ellelange wachttijden),
3° De Krka watervallen en Plitvicermeren zijn mooi maar je voelt je er net als op een zonnige julidag in Bobbejaanland,
4° Om Slovenie (op de terugweg) door te rijden moet je een wegenvignet kopen. Ik wist dit niet haalt bij Mr de politieagent niets uit, 150,00 euro boete is de beloning der onwetendheid mocht mijn portefeuille ondervinden.
Het lijkt erop dat alle mooie stukjes natuur binnenkort in Nationaalparken zullen worden ondergebracht. Dwz na het betalen van de parking en een stevig inkomgeld mag je aanschuiven om vanop vastgelegde uitkijkpunten een stukje natuur te kunnen bewonderen. Natuur als openluchtmuseum als het ware.
Volg de groep, iedereen in rijen van vier aan vier aub en de parkwachter geeft richting en tempo aan. Links, rechts, links, rechts... peloton wacht 1,2... camera klaar 1,2... richt ...en ...schiet.
Alle gekheid op het traditionele stokje, aan de Plitvicermeren zaten we echt van dit beeld niet veraf. Op het voor 95% aangelegde wandelpad was het soms aanschuiven en drummen. Op de wandeling zag ik meer mensen dan bomen en op elk van onze foto's zie je lachende Chinezen of drukke Nederlanders. Een dagje genieten in de mooie natuur? My ass!
Het kroatische volk verkeerd daarnaast blijkbaar nog in oorlogsstemming. De meesten zijn nors, onbeleefd en zelfs grof. Ze zijn de woorden Dank je en Alsjeblieft massaal verleerd.
Wat een verschil met Oostenrijk waar we de laatste dagen van ons verlof hebben doorgebracht. De Anschluss en hun oorlog ligt dan ook al een stuk verder in het verleden. Vrije natuur, vriendelijke mensen en nergens dat gevoel van massatoerisme.....tenzij je in de winter gaat natuurlijk.
Teug thuisgekomen mocht ik constateren dat het Zonienwoud nog steeds vrij van inkom is en dat buitenlanders nog steeds tolvrij onze wegen mogen verslijten.
Sire, waarom voelen wij Belgen ons toch steeds weer in de kont geneukt?
Van maandag 25mei t/m maandag 01juni had ik een geweldige tijd op en rond de Mont Ventoux. Aanleiding was de jaarlijkse fietsuitstap van GO-FiT. Op zaterdag 30mei zouden 35 GO-FiTters de bekende Kale Berg bedwingen. Ikzelf en mijn maatje Tienne gingen de grote groep met mijn Mobil Home vooraf om één en ander voor te bereiden, ritten uit te werken en een voetralley klaar te stomen.
Zelf zou ik op woensdag 27mei de Mont Ventoux 4x beklimmen om aldus gekroond te worden tot "Galerien du Ventoux". 6 maanden na mijn kruisbandoperatie zou dit een hele stunt zijn
De laatste weken van voorbereiding waren moeizaam verlopen, het ene fysische kwaaltje volgde het andere op. Een slecht voorteken en het vertrouwen in eigen kunnen stond dan ook op een laag pitje. Het zag ernaar uit dat eens te meer volharding en doorzetting meer bepalend gingen worden voor het volbrengen van mijn uitdaging dan het "er fysiek klaar voor zijn". De dag van de waarheid stond er een zware Mistral (windkracht 7) met winstoten van meer dan 120km/u. De Mont Ventoux bij die omstandigheden beklimmen is levensgevaarlijk en dus uitgesloten. Ik prijsde me gelukkig, de natuur had me de schande van een gewisse nederlaag bespaard. Twee dagen later was de windkracht naar 5 gezakt. Via de mountainbikeroute door het bos heb ik "hem" dan toch één keertje getemd. Gezien de omstandigheden kon ik hier tevreden mee zijn.
De GO-FiTklanten die de dag erop toekwamen hebben schitterende dagen beleefd. Mooie ritten, super weer en een onwaarschijnlijk goede camping (onberispelijke service, zeer vriendelijk en 3-steren eten). Camping "Le Ventoux in Mazan" : abslouut een bezoekje waard!! Alle deelnemers hebben hun uitdaging met de Ventoux tot een goed einde gebracht. Iedereen heeft het schitterend gedaan, toch verdienen Christian de Saegher (5beklimmingen en dus nu Diable du Ventoux), Jan Van Buggenhout (4beklimmingen waaronder 1x de MBroute en dus nu Galerien de Ventoux en Dana De Prins (enige dame én in een mooie tijd van 2u16') een extra vermelding.
Het beste bewijs dat iedereen de mooiste herinneringen aan deze trip overhoudt zijn de vele toffe mails die ik achteraf mocht ontvangen. Super, en dus voor herhaling vatbaar. In een volgende blogtekst (juli) kan je lezen wat fastfrankie op fietsgebied voor volgend seizoen in petto heeft.
Tot dan,..... Tsjakaa: geniet van de zomer, de korte rokjes en het leven! Fastfrankie GO-FiT
Na 3 maanden van stilzwijgen wordt het de hoogste tijd jullie opnieuw van wat leesvoer te voorzien.
5 maanden ligt die vervelende kruisbandoperatie nu achter me. De revalidatie verliep aanvankelijk moeizaam. Het hoofd had geen geduld, de knie protesteerde en ik was het slachtoffer. Het effect van jarenlang trainingswerk smolt als sneeuw voor de zon. Lijdzaam moet je toezien hoe de hardheid uit je lichaam verdwijnt. Oefeningetjes die je eerder verwacht te zien van een oud moedertje in het rusthuis dan van een kerverse Ironman zijn de enige vorm van beweging binnen je fysieke mogelijkheden.
Gelukkig was daar de professionele uitdaging waar ik het in mijn vorige blogtekst over had. Het gaat goed met GO-FiT. De "Member of the GO-FiTgroup" telt ondertussen 20leden. De samenwerking met 12huisleveranciers is opgestart en een website is in de maak. Ook het eigen GO-FiTcentrum in Bornem kende een stevige "Boost". Een succesvole actie voor ongetrainde mensen, de nieuwe groepslessenhype "Zumba" en de rustige, realistische aanpak onder leiding van mijn collega Ine liggen hier aan de basis.
Zumba is het nieuwe toverwoord in Fitnessland. Het combineert het effect van fitnessoefeningen, de traditie van aerobics en de fun van opzwepende salsamuziek op magistrale wijze. Ik heb het gevoel dat deze hype in tegenstelling tot Tae bo alles in zich heeft om een blijver te worden. Plezier en resultaat worden samengebracht, de bewegingen zijn voor iedereen haalbaar en de kans op blessures is minimaal. Je zou er als het ware de crisis bij vergeten en laat dàt nou net het gevoel zijn dat deze crisis nodig heeft. Zumbaaen maar dus!
Sinds de fietsstage, die ik vorige maand, voor GO-FiT en de Ironmanagers2008 organiseerde en waar ook ikzelf opnieuw mocht proeven van de genoegens van het sporten in het algemeen en de fiets in het bijzonder, gaat het ook met mijn knie heel wat beter. De spieren van het geteisterde been worden opnieuw sterker en de bewegingsamplitude van de knie wordt elke week groter. TIJD voor een nieuwe sportieve uitdaging dus!
Eind mei trek ik met mijn maatje Etienne "the coach" en 40 GO-FiTters naar de Mont Ventoux. De beklimming van deze mythische Kale Berg is voor iedere wielerliefhebber die graag zijn sport met natuur combineert, het neusje van de zalm. Hem één keer beklimmen is een mooie uitdaging. Ben je echter goed getraind dan kan je gaan voor het diploma "Cingle du Mont Ventoux". Dwz hem beklimmen langs de drie verschillende flanken binnen een tijdspanne van 24uur. Bedwing je hem ook nog een vierde keer met de mountainbike langs een bospad dan behoor je tot het kransje van "Les Galerien du Ventoux". Dit is echt een superuitdaging en helemaal onmogelijk 6maanden na een zware kruisbandoperatie. En dus wordt het interessant. Normaal kan het niet maar met de juiste instelling, goed weer en een grote portie karakter lukt het misschien toch. Proberen dus zegt IronFrankie. Alleen de gedachte al geeft me een geweldige Kick. Net wat ik nodig heb om dit lichaam terug te krijgen waar ik het hebben wil, namelijk als verlengstuk van mijn "wil"
Fast frankie zonder specifieke doelen leidt tot rusteloosheid, onmacht en zelfs een licht vorm van ingehouden aggressie.
Geniet toch van de rust man! Het gevoel van niks moet, het genot van onthaasting en gecontroleerde verveling of ook het oprecht kunnen genieten van elke vorm van leegheid. Ik zou het graag kennen. Maar ik ken het niet, het ligt niet in mijn "aard". Ik ben jaloers op diegenen die het wel in zich hebben. Ik niet dus. Het voltooien van een doel is steeds de aanzet tot het plaatsen van een nieuw doel. De euforie na de volbrenging en het genot van de verdiende rust, is absoluut zalig maar mag niet te lang duren.
Sportief zal het in 2009 wat rustiger aan zijn voor mij. Mijn sportieve prestatie van 2008 overtreffen behoort momenteel nog niet tot de mogelijkheden maar wie weet....later? Voorlopig hou ik het bij enkele kwart en halve triathlons. Op beroepsvlak zie ik wel enkele uitdagingen. Allen draaien ze rond mijn missie : "iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven".
1)Vanaf 18 januari start in GO-FiT Bornem een groep van ongetrainde mensen, die we in 4 weken tijd willen bewustmaken van de positieve impact van beweging, op hun lichaam en geest. We laten het hen niet alleen voelen, maar zullen het ook meetbaar (in samenwerking met Polar) bewijzen. Dit zou voor elk van hen de aanzet moeten worden tot een nieuwe manier van leven, waar beweging en gezonde voeding deel van uitmaken 2)Samen met de GO-FiT collega's tracht ik een nieuw Netwerk op te richten van zelfstandige fitnesscentra. Deze clubs, die ik zie als de "kruideniers" van het fitnesslandschap, krijgen het steeds moeilijker om op te tornen tegen de grote "supermarkt" fitnessketens. Net als kruideniers staan de zelfstandige fitnessclubs voor goede service, klantvriendelijkheid en persoonlijk contact. Bij deze clubs hebben klanten een naam, geen nummer. In het belang van gezonde lichaamsbeweging in het algemeen en de fitnessbeoefenaar in het bijzonder mogen deze NIET verdwijnen! Onder het moto "samen sterker" gaan wij er prat op dat ook zelfstandige clubs met een typisch Vlaams karakter hun plaats hebben in deze snel veranderende sector.
3)Triathlon heeft me de vorige jaren heel wat fijn sportplezier gegeven. Graag wil ik ook anderen met deze gezonde en afwisselende sportvorm kennis laten maken. Daarom wil ik vanuit GO-FiT Bornem mensen begeleiden die graag eens aan een recreatieve triathlon (Sterathlon te St Niklaas augustus 2009) willen deelnemen. Geinteresseerd? Laat het me weten op frank.j@gofit.be . Daarnaast hoop ik ook in 2009 een bijdrage te kunnen leveren aan het geluk van alle mensen rond mij.
2009 wordt nog beter dan 2008, believe me! Fastfrankie
2008 is alweer voorbij . Voorbij geraast op de sneltrein van de eeuwigheid. Een nieuw wagonnetje wordt aangeklikt. Het noemt 2009 en is onderverdeeld in duizenden coupeetjes van doelstellingen en verwachtingen.
Op 01 januari 2009 om 00.00u wordt de tijd 1 seconde stil gelegd, een zalig moment. Een kortstondig moment van bezinning dat we graag wat rekken om te kijken in welk coupeetje we dit jaar ons bedje zullen spreiden. Goede voornemens worden geboren. Het is het moment van de hoop, goede voornemens maken gelukkig. Het gevoel iets nieuws te beginnen of beter te doen dan tot nu toe. Zakelijk, relationeel, sportief of menselijk.
Echter, de sneltreinweg kent vele hindernissen en valkuilen. Hij beukt en schokt... en voor je het weet val je samen met je goede voornemens uit je coupébedje, pardoes op de grond. Een ontgoocheling rijker een illusie armer. Wachten op 2010 is dan de optie van de opgever. Alweer een jaar van verloren dromen. Laat het deze keer zover niet komen!
Ik wens jou in 2009 de moed en de kracht goede voornemens om te zetten in daden die jouw leven en dat van je geliefden "rijker" en liefdevoller zullen maken.
01 November 2008 ligt een vijftal weken achter ons. De eerste twee werden gevuld door vakantie, nog steeds in de roes van de overwinning. Daarna een week van huldigingen en felicitaties, voldoende om een mens voor de rest van zijn leven gelukkig te maken. Daarna de onvermijdelijke zware kruisbandoperatie die ik diende te ondergaan (remember het beachvolleybalavontuur). Maar ondertussen sta ik weer terug met drie voetjes op de grond. De verassende derde voet is natuurlijk die van een kruk. Ik kijk er naar uit de echte revalidatie te kunnen starten die moet leiden naar het opnieuw optimaal gebruiken van mijn lichaam. In 2009 wil ik mijn snelheid herwinnen en mooie prestaties neerzetten op de kwarttriathlon.
De echte nieuwe uitdaging situeert zich op zakelijk vlak en heeft alles te maken met Mijn Visie Op Fitness. Daarom eerst dit verhaal:
Er was eens een sportclub in Vlaanderen die mee aan de basis lag van wat we graag het volwassen worden van de fitnesssector in Belgie plachten te noemen.
Daarvoor was er een tijd dat elke zelfstandige ondernemer, ongeacht zijn achtergrond, met een fitnesscentrum kon starten. Concurrentie was nog onbestaande,kennis een eerder welgekomen surplus dan een noodzakelijkheid.
Deze club bezat die sportieve kennis wel. De uitbater wist een sterk, complementair team samen te stellen. Competentie werd gekoppeld aan gedrevenheid, goede service enrespect voor het individu. Zijn missie iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven omvatte hun motivatie en doelstelling. De club floreerde binnen dit eenvoudig maar doeltreffend concept. Menselijke voldoening en economisch succes gingen hand in hand.
Andere gemotiveerde ondernemers zagen iets in dit concept. Zij startten, met de opgebouwde knowhow van die eerste club, hun eigen centrum onder dezelfde naam. Onder het moto samen sterk groeide de groeptot 12 clubs en werd al snel een gevestigde waarde in fitnessland.
Ondertussen is de nog jonge fitnesssector al een nieuw tijdperk ingestapt. De grote buitenlandse ketens, vaak beursgenoteerd, overspoelen de groeiende markt. Een goede evolutie voor de klant, ware het niet dat de motivatie van deze fitnessfabrieken enkel een zakelijke kant kent. Fitness en gezondheid is afgegleden naar harde business. De liefde voor het vak en de oprechte interesse voor het welzijn van het individu worden weggelachen.
Een goede zaak voor de zelfstandige clubs hoor ik jou denken. Al wat zij hoeven te doen is datgene doen wat die grootgeldketens niet doen. De groep van klanten die inhoud boven verpakking verkiest is groot genoeg om de kruideniers van de fitnesssector te laten overleven.
Realiteit leert dat wat jij en ik denken blijkbaar niet voor iedereen geldt. Paniek dreigt een slechte raadgever te worden. Ook bij de fitnesskruideniers begint men samen te werken met externe raadgevers, marketingbureaus, en businessstrategen. De oorspronkelijke missie? Iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven? Als men de woorden nog kent, dan de betekenis al veel minder en de uitvoering ervan al helemaal niet meer.
En nu kom ik langzaam terug naar het begin van mijn verhaal.
Ook binnen de groep van twaalf begon men te twijfelen. Verschillende visies met betrekking tot de toekomst leidden tot onenigheid en conflicten. De groep splitst. Een verzwakking die in tweede instantie zal leiden tot een gevoelige versterking. Hoe? Dat lezen jullie binnen enkele weken.
Om af te sluiten vat ik samen dat zelfstandige clubs nog steeds hun recht van bestaan hebben. Zij dienen zich te blijven concentreren op de essentie van hun opdracht nl. liefde voor het vak combineren met persoonlijk contact en vriendelijke service.Bovendien moeten uitbaters en medewerkers het goede voorbeeld geven dwz de juiste uitstraling geven aan je beroep is essentieel. Een dokter rookt niet als hij zijn patiënten ontvangt, een kapper staat niet met pelletjes in vettig haar zijn klanten te knippen, een cafébaas is geen geheelonthouder en een politieagent maakt geen verkeersovertredingen. Kortom, indien je gezondheid verkoopt moet je er zelf verzorgd en gezond uit zien. Daarnaast dienen alle klanten gelijk, respectvol en eerlijkbehandeld te worden.
Er wachten de zelfstandige fitnessuitbater nog uitdagende maar vooral boeiende tijden. Hoe Ironfrankie deze uitdaging zal aangaan lees je in een volgende blogtekst begin volgende maand.
Vooreerst mijn excuses dat ik nu pas mijn blog aanvul. Na enkele reisdagen hebben we nu een rustdagje ingepland op het mooie Sanibel Island. Maar ik veronderstel dat jullie voornamelijk het wedstrijdverslag willen lezen. Ik mocht overweldigend veel aanmoedigings- en proficiatsms'jes ontvangen. Die hebben me geweldig gesterkt en maakten de volbrenging van de wedstrijd nog mooier. Allen bedankt daarvoor.
Panama City Beach, 01 november '08, 03.45u mijn wekker loopt af maar dit was echt niet nodig geweest. Vanaf 02.00u lag ik klaarwakker te wachten op wat komen gaat, de wedstrijd heb ik al enkele malen versneld doorlopen, al wat mis kan gaan is de revue gepasseerd, een rustpols bestaat vandaag niet. Eindelijk tijd om op te staan. Daggie haalt de camera boven om de eerste gevoelens te registreren.
04.15u Een stevig ontbijt gaat vlotjes binnen, mijn roommate van de laatste dagen, Serge Cleerbout is zijn rustige zelf.
05.00u De vorige dagen hadden we stelselmatig alles klaargepakt, nu is de laatste checkup afgewerkt. We komen samen met de andere ironmanagers en vertrekken in peleton naar de start-en wisselzone. De spanning is te snijden, het is buiten enkele bemoedigende woorden aan mekaar muisstil. We voelen heel intens dat het moment van de waarheid is aangebroken. Drie jaar doorgedreven voorbereiding komen nu samen in enkele uren het is me wat.
06.30u Alles staat klaar in de wisselzone, 2200 atleten verspreiden een golf van ingehouden energie. Het is nog steeds donker, we worden aangemaand ons naar de start te begeven.
06.45u Ik sta op het strand, de start voor de pro's is gegeven. Kippevel, alles gaat nu zeer snel, twee prachtige stemmen zingen het Amerikaanse volkslied.
07.00u Pang, onder zware rockmuziek en een opkomende zon springen, lopen en stappen 2200 atleten in wetsuit het water in. Allen hebben ze maar 1 doel, deze wedstrijd tot een goed einde brengen. Ik ben 1 van hen! De eerste 800m tot de eerste boei zijn hel. Iedereen zit nog te kort bij elkaar, er wordt getrokken en geduwd, ik verlies bijna mijn zwembrilletje. "Doorzetten Frank hier was je op voorbereidt". Moeizaam bereik ik de eersteboei en ga dadelijk op zoek naar de buitenkant van het deelnemersveld. Hierdoor dien ik weliswaar meer afstand af te leggen maar lig ik toch meer op mijn gemak.
08.08u Precies de tijd die ik had vooropgesteld kom ik uit het water, over het strand de wisselzone binnen. Het gaat er hectisch aan toe, ik heb ervoor gekozen droge kledij aan te trekken wat me tijd kost. Aankomen is deze wedstrijd belangrijker dan een snelle tijd, rustig blijven dus.
08.16u Ik zit op de fiets en zoek het goede ritme. Mijn hartslag breng ik rond de 130 of de LSDzone.
11.00u Het fietsen gaat vlot, de wedstrijd blijkt echter niet zo plat te zijn dan men had gezegd. Hfgem. 130 gem snelh. 34,4. Dit ziet er goed uit, een tijd iets boven de 5.00u zit er zelfs in, dit is 30' sneller dan verwacht.
12.45u 150km zitten erop, mijn hrtslag nog steeds perfect, gemid. snelh nog gestegen. Maar ik voel dat er achteraan iets fout gaat met mijn tube. Is deze aan het afgaan??? Mag niet!!! Natuurlijk heb ik materiaal bij om te herstellen maar ik stop liever niet! Niet nu alles zo goed gaat. De tube staat niet volledig plat dus ik kies ervoor om door te gaan.
13.25u Ik rijd nu reeds een halfuur met een langzaam leeglopende tube, mijn gemiddelde zakt. Nog ca 5km, de tube is nu echt bijna leeg , ik ga recht op de trappers en hang helemaal boven mijn stuur om zo weinig mogelijk gewicht op het achterste wiel te leggen. Iedereen rijdt me voorbij nu. Dit kost me tijd maar wat erger is ook veel krachten die ik straks nodig heb voor de marathon.
13.39u Gehaald!, op een lege tube rij ik eindelijk de wisselzone binnen. Ik verkies opnieuw om verse kledij aan te trekken en neem de tijd om me te verfrissen
13.45u Onder een verzengende warmte (35 tot 40graden in de zon) begin ik aan mijn loopje van 42,195km. Ik voel me relatief fris. Opnieuw breng ik mijn hartslag in de LSD zone, zeker spelen boy, het is nog lang.
14.45u Ik neem het eerste keerpunt van 10,5km en voel me nog steeds ok. Tijd verliezen doe ik vooral aan de bevoorrading (elke 1,6km)en door te plassen in de voorziene cabines. Het is een goed teken dat ik bij deze warmte niet uitdroog, blijven drinken is de boodschap!
15.50u Tweede keerpunt . De eerste tekenen van serieuze vermoeidheid doen zich gevoelen, de benen worden zwaarder. Elke stap wordt pijnlijker. Mijn tempo zakt, de hartslag blijft gelijk. Plots een pijnscheut in de kuit, het zal toch niet waar zijn zeker. Even stoppen en de pijnlijke kuit masseren. Hinkend raak ik bij de volgende bevoorrading. Ik neem de tijd om de pijnlijke plek af te koelen met ijs. Het gaat wat beter, ik trek me terug op gang. Een kwartier geleden dacht ik dat een tijd onder de 11uur er nog in zat. Meer dan ooit voel ik nu dat ik me enkel nog mag focussen op aankomen. Het gebeurde zoals ik het had verwacht, de laatste 20km worden zeer zwaar
17.05u Ik begin nu aan de laatste 10,5km, mijn snelheid is gezakt onder de 9km per uur. Enkel de wetenschap dat het einde echt dichterbij komt drijft me om te blijven lopen, stappen zou het alleen maar moeilijker maken. Het gaat dan nog langer duren! Drinken, eten, drinken, plassen, enz... , verstand op nul,... of gericht op het einde, aftellen, aftellen,... wie zei er alweer dat ik moest genieten van mijn eerste ironman?...dit doe ik echt NOOIT meer.... Blijven denken, strompelen, vechten met jezelf, er gaat van alles door mijn hoofd. GO-FiT, mijn zoontje Bruce, vriendin Dagmar, jullie allen... alles en iedereen passeert langs mijn gedachten, wazig, kort, met schokken. Mijn lichaam zakt, ik wordt kleiner, mag niet, rechtop verdorie, BORST VOORUIT!!! en vooral,... blijven lopen.
18.15u Ik ben het bordje van de laatste km gepasseerd, veel volk naast de weg, iedereen roept, ik voel geen pijn meer, het is een droom, de zon is onder nu, de lucht wordt donker. Sfeer, ik voel me plots terug sterk, als een bijna dode die zich nog een laatste keer opricht, vergroot ik mijn paslengte, het water in de ogen, de finish in zicht. Ik SPURT (waarschijnlijk slechts 10km/u) ... althans zo voelt het aan. TSJAKAAAA!!!!! en petje af ... ik vergeet mijn armen in de lucht te steken. Ik hoor .... YOU ARE AN IRONMAN!!!!
18.21u We zijn 11u21'03" na het startschot. Ik val in de armen van Tim (onze trainer) , wat later Daggie, ik kan niet echt genieten, voel me duizelig, het licht gaat bijna uit. Ondersteund wordt ik naar de medische tent gebracht en op een veldbed gelegd. Bizar het lijkt alsof ik in slaap ga vallen, voel me moe, ik kan nog niet genieten.
19.30u Na een uurtje ziekenboog en massage voel ik me een stuk beter. Feesten zit er vandaag niet meer in. Morgen daarentegen..... XXX
Onwaarschijnlijk dat 31 op de 31 ironmanagers de meet hebben gehaald. In de eerste plaats de verdienste van individueel doorzettingsvermogen maar ook de kracht van een zeer sterke groepsfeer en een zeer gemotiveerde trainer (Tim De Vilder) hebben voor dit huzarenstukje gezorgd. Ik heb bewust in mijn verslag geen namen vernoemd van collega deelnemers. Iemand vergeten zou onvergeeflijk zijn. Toch maak ik twee uitzonderingen: 1. Jef Rymen die mij met mijn leeglopende tube gedurende 20km op sleeptouw nam. Bedankt gast, zonder jou had ik het nog een stuk moeilijker gekregen! 2. Serge Cleerbout, mijn roommate ter plaatse. Valse trage Serge heeft ieders verwachtingen zwaar overtroffen. Niemand beter dan ik weet waarvan hij komt, op 12 jaar tijd heeft hij een trage maar zekere metamorfose doorgemaakt die zich ook nu nog zal verder zetten. Serge is een toekomstig Hawaii Iron Man. Deze rustige doorzetter zal ons verder blijven verbazen. GO Man GO!!!
Aan alle supporters: Jullie waren allen super! Ik draag dit succes dan ook op aan iedereen die mij moreel heeft gesteund. Elk van jullie heeft zijn bijdrage in het volbrengen van mijn sportief doel. Ik hoop van harte dat het jou de inspiratie en motivatie geeft om ook jouw doelen in het leven te verwezelijken. U WIL, U KAN, U DOET!!!!! TSJAKAAAA!!!!
Alles is gepakt, het hoofd is er klaar voor. Enkele uren voor afreis hou ik eraan jullie hartelijk te bedanken voor de massale aanmoedigingen die ik de laatste week mocht ontvangen. Ik hoop langs deze weg jullie binnen een achttal dagen goed nieuws te kunnen melden. Ondertussen...Carpe Diem en Tsjakaaaa!!! FastFrankie
Ik schrijf mijn last pré-game blog, vrijdag deed ik mijn laatste echt lange duurtraining (6u op de fiets in tijdrithouding), morgen lig ik voor de laatste keer in het zwembad . Ik zit duidelijk in de laatste vanalles fase. Je weet dan dat het bijna zover is, de spanning stijgt, je voelt het aan alles en iedereen, maar vooral aan jezelf.
Mensen vragen me : Ben je er klaar voor? Mijn antwoord varieert dan afhankelijk van het gevoel van de dag. Vraag is, kan je hier ooit klaar voor zijn? Het is de allereerste keer dat je lichaam zulke lange en zware inspanning zal aangaan, je weet niet wat je mag verwachten. Daarnaast gaat het allang niet meer om het fysieke aspect alleen. Je leeft hier drie jaar naartoe, je investeert heel veel tijd in de uitdaging, je ontzegt je heel veel en hoe korter het komt hoe minder sociaal contact je hebt. Je traint in eenzaamheid maar terwijl je omgeving afwezig is leeft men toch met je mee, je wordt gepromoveerd tot rolmodel. Je voelt het heel intens nu het moment van de waarheid bijna is aangebroken. Er wordt gehoopt op succes, of neen iedereen verwacht succes! Dit alles verhoogt de druk en maakt dat de fysieke uitdaging wordt ingehaald door het mentale aspect van de onderneming. Opgeven is geen optie meer, je bent succes verplicht aan iedereen die met je meeleeft en natuurlijk ook aan jezelf.
GO man GO, Power Up, Be Strong, Lets kick some ass, GO with the flow , zeg zelf deze Engelse krachttermen klinken zoveel sterker dan hun Nederlandstalige equivalenten. Ze zullen samen met het onovertrefbare Tsjakaaaa!!! mijn mantras zijn gedurende 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,195km lopen. NEVER GIVE UP!
The way to become Iron is nog 10 dagen lang.
FastFrankie
PS 1)Ik dank jullie voor de steun en aanmoedigingen die ik gedurende 3jaar voorbereidingstijd mocht ontvangen. Niet in het minst dank ik mijn vriendin Daggie voor de morele en praktische steun zonder dewelke ik nooit aan de start had gestaan.
PS 2)Wie op zaterdag 01november de wedstrijd wil volgen kan dat via www.ironmanlive.com . Start 14.00u Belgische tijd.
Iedereeen heeft al wel eens gehoord van de wet van Murphy . Er zijn momenten in het leven dat de ene tegenslag de andere opvolgt. Je bent als het ware nog aan het recupereren van een kaakslag op de linkerwang of een opdoffer langs rechts velt je opnieuw. Hard terugvechten maakt het soms alleen maar erger, je verliest het tactisch overzicht, de klappen worden enkel zwaarder. Net zo kan het gaan met een trainingsschema. Alles loopt op wieltjes tot een kwetsuur een wieltje doorprikt. Je probeert te herstellen om zo snel mogelijk de draad weer op te pikken. Je herstart te snel en algauw volgt het tweede wieltje. Voor je het weet crasch je volledig. Perte Totale, weg uitdaging, weg droom....
Schrik niet! Zover is het met mij nog niet. Dit jaar ben ik niet van kwetsuren gespaard gebleven. Toch ben ik er telkens in geslaagd voldoende rust te nemen en correct te revalideren. Het heeft me alleszins wat trainingsvolume gekost maar dat mag geen uitvlucht zijn bij het eventueel niet slagen in mijn opdracht.
Vorig week had ik wéér prijs. Zaterdag (4/10) stond er een trainingswedstrijd van 8km lopen - 90km fietsen en opnieuw 24km lopen op het programma. Na de wissel van fietsen naar lopen vertrap ik me op een eenzame kei die op de weg ligt. Mijn rechtervoet kantelt, een hevige pijnscheut in de enkel. Ik moet gaan zitten en vrees het ergste. Geen ijs in de buurt om de zwelling tegen te gaan. Een keuze dringt zich op, de pijn wordt minder, de enkel is licht gezwollen. Laat ik deze training voor wat het is of doe ik verder. Op zo'n moment laat je best het verstand zegevieren. Echter niets is moeilijker wanneer al je collega Ironmanagers de training wel kunnen voortzetten en jij moet wéér eens afhaken door blessure. Dus toch maar weer die schoen aangetrokken, de veter heel wat losser en en route. De eerste meters zit je tussen lopen en pikkelen. Daarna wordt je de pijn toch wat gewoon en blijf je verder doen weliswaar zonder voetafrolling. Doorgebeten, 24 km afgelegd.
s'Avonds begint die enkel natuurlijk te zwellen. De dag erop zie je geen relief meer in je voet. Je legt ijs en smeert zalfjes. Trainen zit er weer enkele dagen niet in. Schema voor een zoveelste keer overhoop.
Soit ondertussen toch weer terug aangepikt met het schema. Hopelijk was dit echt het laatste en laat Murphy me nu met rust. Of hij het wil of niet binnen drie weken wil ik de eindmeet van de Florida Ironman overschrijden!
Woensdag 01 oktober: rustpols 42, gewicht 79,8kg. Beoogd op 01 november : rustpols 38, gewicht 78,0.
We zitten nu echt in de laatste rechte lijn. Welgeteld 30 dagen scheiden ons nog van de dag van de waarheid. De fase van fijntuning is aangebroken. Indien we nu niet voldoende conditie hebben is het te laat. Veel atleten maken de fout om in de laatste maand voor de wedstrijd de conditie nog verder te willen opbouwen. Faalangst is hierbij meestal de slechte raadgever. Gevolg vermoeidheid op het moment suprème en dus een ontgoochelend resultaat.
Veel rust, enkele lange duurtrainingen en gerichte prikkelmomenten moeten het lichaam fijntunen om het zo in de best mogelijke shape te brengen op het juiste moment. Ook voeding speelt hierin een belangrijke rol. Alcohol en vette gerechten zijn uit den boze. Voeding staat geheel in het teken van herstel en energie. Daarover in een latere tekst meer.
Tot begin deze week ging alles opperbest. De laatste twee dagen ben ik echter een verkoudheid en een ontgoocheling rijker. De verkoudheid is tijdelijk, de menselijke en zakelijke ontgoocheling zal iets meer tijd vragen op herstel.
Zonder uit te wijden durf ik stellen dat mensen niet meer praten. We zitten liever voor onze computer. De kracht van het gesproken woord wordt niet meer erkend. We vinden onze waarheden en de bevestiging ervan terug op een 21 inch schermpje, zonder tegenspraak. Antwoorden komen niet meer voort uit dialoog en discussie maar worden gevonden op internet. Geen gesprek meer van man tot man, liever een veilig onpersoonlijk mailtje. Naast de onmiskenbare voordelen wordt de computer steeds meer een gevaarlijke, oncontroleerbare draak met vele gezichten en ook wel . het instrument van de lafheid.
Echter, een ontgoocheling ombuigen naar winst, zit daar geen uitdaging in? De cirkel is rond, het zwarte gat zal fastfrankie niet overkomen, de nieuwe uitdaging staat al klaar, ik wil, ik kan, ik doe. Hoe dat vertel ik jullie later nog. Eerst nog even die andere uidaging tot een goed einde brengen. Tsjakaaa!!!!
Tijdens een lange looptraining van 30km schrijf ik deze tekst in mijn hoofd. Het is een manier om de tijd te doden.
De aanloop naar één gloriemoment kan lang zijn, zéér lang. In dit geval gaat het om ca 1100 dagen of ca 2000 trainingsuren of ca 6.000 loop-, 30.000 fiets- en 1.200 zwemkms. Zeker 80% van de trainingen gebeurden individueel, alleen met mezelf dus. Duizenden gedachten, ideeen, herinneringen, toekomstplannen, probleemoplossingen... doorkruisen je brein zonder voorrangsregels. Het is een carroussel van emoties, binnen zonder kloppen, onbestuurbaar, maar steeds bepalend voor de rest van je dag.
Soms denk je aan de wedstrijd zelf. Ik ben al 100x gestart, het verloop is telkens anders. Eindtijden varieren en worden vooral ingegeven door het trainingsgevoel van de dag. Slechte benen tijdens een training leidt gegarandeert tot het idee "ik ga verschrikkellijk afzien" . Een goed trainingsgevoel leidt tot euforie en snelle tijden. Wat ik echter nog nooit gedacht heb is "ik ga de eindmeet niet halen". Hiervoor ken ik mezelf namelijk te goed. OPGEVEN? NOOIT! Of ze halen me uit de race (overschrijding van de tijd) of ik ga over de meet, al is het kruipend. Ben ik gek, een doorzetter of is het machogedrag? Ik zou het niet weten maar gok op een combinatie van de drie.
25jaar al probeer ik mensen aan te zetten om gezond te bewegen. Bewegen kent vele aspecten en doelen. Just for fun, ifv gezondheid, spelvorm of prestatiegericht. Het echte doel is echter steeds hetzelfde: GELUKKIGER worden. Door te bewegen leer je je lichaam kennen, je wordt "lichaamsbewust". Daarna volgt de zoektocht naar synergie tussen lichaam en geest, het is een volgende stap. Harmonie en evenwicht worden meer dan holle woorden, je voelt de betekenis. Je geest vraagt, je lichaam geeft en omgekeerd. Indien je wilt ben je nu klaar voor "DE UITDAGING"
Dit is de samenvatting van elke uitdaging : op 1november zal mijn geest vragen en mijn lichaam zal geven, waarop de geest gelukkiger wordt.
U vraagt zich af, wat als het niet lukt? Slechte vraag of zoals wijlen Professor Dufour het mij op de VUB ooit prachtig verwoorde: U WIL, U KAN, U DOET
"The way to get Iron" is nog 40 dagen lang FastFrankie
Groot nieuws: Armstrong stapt opnieuw de profwielrennerij in, Michael Boogerd twijfelt en over Henin doen er ook comebackgeruchten de ronde. Je hoort het vaak: topsporters kunnen moeilijk afscheid nemen van de harde maar beschermde wereld waar ze toe behoren. Hard want de zware trainingen, kort-opzittende media en veeleisende fans geven een dagelijkse prestatiedruk. Toch ook beschermd want alles wordt voor hen geregeld, ze hoeven niet na te denken, enkel uitvoeren wat de coach zegt. Ook thuis zitten ze letterlijk en figuurlijk in een zetel.
Plots valt die zekerheid weg. De eerste maand is zalig, niets moet nog, it's vacationtime! Eindelijk kan het dagschema zelf ingevuld worden, mag je eten wat je maar wil en wordt je door iedereen met rust gelaten. Maar hoe doe je dat een dagschema invullen wanneer je niets te doen hebt, geen doelstellingen, geen uitdagingen en die vetrolletjes waren er vroeger ook niet. Kortom daar doemt het ZWARTE GAT! op (voor alle duidelijkheid het betreft hier niet de schaamstreek van een mooi negerinnetje). Een comeback is de oplossing zo denkt men. Natuurlijk niet, het is enkel het probleem opschuiven = uitstel van executie. In het beste geval creeert men wat extra tijd om het definitieve afscheid voor te bereiden;
Iets gelijkaardigs ervaren mensen die op pensioen gaan. Daar hebben ze jaren naar uitgekeken. Ook hier zijn de meesten echter niet voorbereidt op: "what's next". Ze voelen zich nutteloos, blijven in bed liggen, de DEPRESSIE wenkt. Idem voor huismoeders waarvan het laatste kind het huis verlaat. De dagroutine valt weg,
Ex-sporters, managers, mensen die verantwoordelijkheid hadden: er moet iets in de plaats komen na het afscheid. De oplossing voor het probleem zit vervat in één woord : UITDAGINGEN. En dit kan van alles betekenen : een wereldreis, kinderen, een muziekinstrument leren bespelen, buiseness, hobby's, liefdadigheid, kleinkinderen of .... een triatlon. Het maakt niet uit als je er maar plezier aan beleefd, gelukkig van wordt en het een invulling is voor de vrijgekomen tijd.
Over de nieuwe uitdagingen die fastfrankie aangaat indien hij zijn Ironman succesvol beeindigt heb ik het later nog.
Tsjakaaa.....Tsjakaaaa.....Tsjakaaaa, het is woensdag 03/09 en ik ik zit in de Zwin-kwarttriatlon.
Het is de eerste maal dat ik aan deze prachtige wedstrijd deelneem. Het nadeel van een eerste deelname is dat je in de laatste wave dient te starten. Tussen elke wave zitten een vijftal minuten, ik zit in Wave 10 en start dus ca een uur later dan de eerste deelnemers. De reden hiervoor ligt organisatorisch en veiligheidsmatig. Het kanaal (te Sluis-Nederland) waarin we moeten zwemmen is te smal om 980 atleten tegelijkertijd te laten starten. Gevolg heel de wedstrijd zwem, fiets en loop je atleten voorbij wanneer je iets of wat goed bent :). Andere atleten inhalen motiveert natuurlijk maar kost ook tijd in het smalle kanaal en op de smalle wegen. Daarom....
Tsjakaaa....Tsjakaaaa.....Tsjakaaaa, iedere keer ik iemand passeer galmt de oerkreet van Nederlands motivatieGoeroe Emile Ratelband, waar ik ooit een sessie van mocht bijwonen, door mijn hoofd. Een unieke ervaring die me op adrenalinemomenten nog steeds helpt. Ik kom uit het water na 18'15" een matige tijd maar te verantwoorden door 1100m ipv 1000, vertraging door voorbijsteken en koude (18° brrr) watertemperatuur.
Tsjakaaa....Tsjakaaa.....Tsjakaaaa de ene na de andere fietser zoef ik voorbij, de snelheid ligt een stuk boven de 40, we rijden over smalle, bochtige wegen richting Cadzand, de wind (kracht 5-6) zit in de rug. Op de rechte stukken is het genieten, in de bochten oppassen en roepen op tragere deelnemers maar toch ......Tsjakaaa!!! Na Cadzand hebben we nog 2/3 van het fietsparcours af te leggen. De euforie wordt iets minder, de wind zit nu voor de rest van de wedstrijd in het nadeel dus: zwoegen en stampen!!! Ook de anderen zien af en de Tjakaaa's blijven zich al hijgend opvolgen.
Tjaka ....Tsjaka...Tsjaka het stemmetje in mijn hoofd dempt haar volume, de hartslag is hoog, te hoog.... tempo iets laten zakken, de Tskaaatjes worden nog stiller en minder frequent , nog 10km.
We zitten nu in Knokke, volk langs de weg, een nieuwe adrenalinestoot TSJAKAAAAA!!! verdorie!! Tempo terug optrekken en vechten. Na 1u10' rijd ik de wisselzone binnen. Geen supertijd maar ook hier te verantwoorden. In de wisselzone hebben de organisatoren een kadootje voor de eerstejaars deelnemers. Wij mogen door de plaatsing van ons materiaal 150m extra lopen . Niet tof en niet correct, maar hé "it's all in the game, keep on smiling" en.....
Tsjakaaa....Tsjakaaa.....Tsjakaaa, dit is een nieuw gevoel in het loopgedeelte, ik loop zowaar andere atleten voorbij tijdens mijn zwakste onderdeel. Mijn benen zijn licht, totaal geen krampgevoel maar de hartslag is hoog. Ik heb een goed tempo maar durf niet te versnellen. Veel volk langs de dijk en enkele trouwe supporters (Tx Henri, Jeannine, Daddy) die me aanmoedigen. Ook Stefaan Engels (kersvers wereldkampioen "aantal volledige triatlons op één jaar = 15stuks ondertussen en dit jaar nog 5 te gaan om aan twintig!!! te komen = ongelooflijk!) roept mij toe. GO Frank GO! Pas aan het laatste keerpunt (nog 2,5km te gaan) durf ik het tempo op te drijven De Tjakaaa's volgen elkaar nu snel op, ik vergroot mijn loopfouléé nog, zij aan zij met een collegadeelnemer blijf ik versnellen. De laatste km maak ik er quasi een spurt van, de knie kraakt niet, ik zweef en voel me super. Met mijn laatste Tsakaaa passeer ik nog een loper op de finishlijn. Tijd: 44'12" minuten.
Eindbeoordeling: prachtige wedstrijd: alle gevoelens zaten er weer in. Met een tijd van 2u18' = 172ste plaats op 980deelnemers mag ik gezien de omstandigheden (startlijn, gescheurde kruisband en enkele weken niet kunnen trainen) best tevreden zijn. Ik blijf erin geloven, dus....
Aan iedereen die het lezen wil: het blessureleed is voorlopig geleden en dus verleden. De ingescheurde kruisband is er natuurlijk nog steeds en ook de meniscus bleek uiteindelijk beschadigd, toch heb ik de trainingen kunnen hervatten. FastFrankie liep de eerste dag wel erg traag met twee krukken, de tweede dag werden de sprongetjes groter, de derde dag één kruk aan de kant en de vierde dag de hometrainer op. Veel ijs en een erg behulpzame vriendin doen wonderen voor een gekwetst man. Precies één week na de kijkoperatie kon ik al terug een half uurtje lopen en nu tien dagen after is de pijn en zwelling volledig weg.
Hoe gelukkig kan men zijn zich normaal te voelen, je weet het pas als je het even niet meer bent. Het is puur genieten wanneer het lichaam zonder tegenpruttelen het hoofd volgt. Besef het, geniet ervan en vergeet het nooit. Het is één van de vele sleutels tot succes en geluk. Dit was even FilosoficalFrankie.
Volgende week worden de trainingen opnieuw verder opgedreven, de opgelopen achterstand dient geleidelijk te worden ingehaald. Op woensdag 3 september staat de kwarttriatlon van Knokke (Zwintriatlon) op het programma. Deze wordt bezien als training maar als ik me goed voel wil ik toch eventjes "knallen" op het zwemmen en fietsen. Ik hou jullie op de hoogte dear friends!!!
De laatste week voor deze doorgedreven test in aanloop naar het Moment Suprème (Florida 01/11/2008) had ik me erg rustig gehouden. Trainingen drastisch beperkt om de rustpols naar beneden te krijgen en het zware gevoel in de benen weg te krijgen. Die zware benen waren een gevolg van de vrij zware trainingsweken die ik me had opgelegd tijdens ons verlof in Frankrijk.
Zaterdagavond nr en startpakket gaan ophalen op linkeroever, kwestie van dat zondag niet meer te moeten doen. De atleten en het materiaal dat ik daar de revue zag passeren gaven me al direct een idee van het hoge niveau waar ik me mocht aan verwachten. Nog snel een pastaatje binnengespeeld samen met enkel andere ironmanagers en dan snel naar huis om de benen te laten rusten
Zondagochtend, vroeg opgestaan voor een ontbijt van muesli, druivensap, pannekoeken met siroop en een banaan. Rond 08.00u was mijn trouwe begeleider en zwemtrainer Dirk er al om het materiaal een laatste keer na te checken. Alles ok en wijle weg. Mijn zoontje Bruce was voor de gelegenheid bij mijn vriendin Dagmar blijven slapen. Eerst naar wisselzone twee om de loopschoenen weg te plaatsen. Daarna met de fiets naar wisselzone één, collega's ironmanager het beste wensen, fiets en materiaal plaatsen, vrienden en familie groeten, een laatste kus van Daggie, Bruce, Joni en Yentl, wetsuit aan en me tussen de andere triatleten naar de start begeven. De spanning stijgt, de hartslag versnelt, leg ik me meer naar voor?, opzij? waarom doe ik dit? ik haat die laatste 5 préstart minuten, maar wie niet? Als we de trap naar het water afdalen staat mijn moeder aan de leuning. Tof dat zij mij tussen de 1060 atleten nog weet te vinden voor de laatste aanmoedigingen. Nog een foto door Louis en hop het water in. De laatste minuut voor het startshot is steeds duwen, trekken, plaats innemen, plaats opnieuw verliezen enfin een klotemoment. Het is nu niet anders, hartslag naar 124 en we zijn nog niet vertrokken.
Pang en de chaos is compleet, welke kant moet ik uit? Het volgende half uur is werken, zwoegen en vechten alles behalve vlotjes zwemmen dus. Na 31'30" hijs ik me als 278ste uit het water, een goede tijd gezien de omstandigheden en weer wat bijgeleerd. Volgende keer leg ik me meer naar voor en meer naar buiten. Vlotte wissel onder aanmoedigingen van de vrienden en snel de fiets op. De eerste km's dienen om goed in het ritme te komen maar eens buiten 't stad zit ik meer boven de 40km/u dan eronder. Daar zit de wind voor iets tussen, dat beloofd voor straks. Blijven stampen jongen, de hartslag stabiel rond de 140 houden (ED). Na een snelle eerste 40km begint het hard te regenen. Joepie, I like it, dit is mijn weer en ik knal de ene na de andere fietser voorbij. Ik fiets op wolkjes, regenwolkjes. Na het keerpunt zie ik dat bijna al mijn ironmanagers collega's achter mij zitten. Yes, ik ben goed bezig! 65km voorbij, spijtig: gedaan met de regen. Een peloton van renners haalt mij in. Onder hen IM's Raf, Cristophe en Phillippe. Ik laat hen rijden maar sluit netjes achteraan aan en laat een gat van max 5m. Reglementair moeten we 10m laten maar ik besluit niet heiliger te zijn dan de paus. De laatste 20km zijn zwaar. Toch weet ik mijn tempo ook met een stevige tegenwind rond de 33km/u te houden. Ik kom binnen na een goede 2u27' of een gemiddelde van 36,8km/u en ben enkele tientallen plaatsen opgeschoven. Ik ben tevreden en voel me nog sterk.
Snel wisselen nu, maar een sanitaire stop dringt zich op. Gelukkig is er een plashokje vrij. Verdoeme da blijft maar komen. Zeker een minuut ben ik blijven plassen. Oef het is eruit en ik kan aan de halve marathon beginnen. Ai,oei hier is het weer, na 1km al sta ik stil langs de kant met kramp in de hamstrings. Even stretchen, weer een minuut kwijt en terug weg. Het duurt tot km 5 voor ik echt vlot begin te lopen. Ik probeer het tempo rond de 12km/u en de hartslag rond 160 te houden en dat lukt me vrij aardig. Toch lopen erg veel atleten mij voorbij. In de laatste 4km moet ik ook nog 5 IM's voor laten gaan. Verdoeme toch wat lopen die gasten goed. De laatste km versnel ik op de grens van krampen, hoe meer ik de grote markt nader hoe meer aanmoedigingen ik hoor.Mijn zoontje springt over de omheining en loopt de laatste honderd meter met me mee. Samen lopen we over de meet in 4u53'58". Felicitaties en een medaille van Marc Herremans himself. Felicitaties en zoenen van ouders, vrienden en natuurlijk ook van Dagmar die er weer een mooie dvdreportage van heeft gemaakt
13minuten sneller dan vorig jaar en ik voelde me na de aankomst nog supergoed. De eenzame, lange trainingsuren lonen en na vandaag lijkt Florida weer net iets haalbaarder.
Geboren op 17 augustus 1962 onder het teken van "De Leeuw". Sport primeerde niet in mijn eerste 15 levensjaren. Veel eten met een sterke voorkeur voor frietjes daarentegen... Toen ik 15 was woog ik reeds om en bij de 80kg, gevolg aantrekkingskracht op de meisjes: nihil!
Zo kon het niet verder. Dieten dus en hop naar de sportschool in Boom. Hier kwam de definitieve klik, het lichaam vormde zich geleidelijk om en sport werd een belangrijk deel van mijn leven. Na de sportschool volgde het sportkot in Brussel. De basis werd gelegd voor een latere carière in de sport. Ik blonk in geen enkele discipline eht uit en was eerder het all-roundtype. Les geven, mensen laten bewegen en sporters trainen, zo zag ik mijn toekomst.
Eind jaren tachtig had ik al wat ervaring opgedaan in het onderwijs en was ik begeleider in een krachtcentrum. Het was de tijd dat het fenomeen "modern fitnesscentrum" kwam overgewaaid uit de VS. Dit wou ik doen, hier kon ik mijn ambities in kwijt, hier zag ik brood in. De zoektocht naar een goede locatie en voldoende financiele middelen werd ingezet. Het duurde nog tot 1995 alvorens ik beide gevonden had. Actief Boom werd meteen een enorm succes en dat smaakte naar meer. GO-FiT Londerzeel volgde al snel in 1996 en nog later kwamen: Aartselaar, Mechelen, ..... Ondertussen is GO-FiT een vaste waarde geworden in Fitnessland en worden 12 zelfstandige GO-FiTcentra gerespecteerd om hun begeleidingsconcept, service en klantvriendelijkheid. Mijn eerste droom (een zakelijke) werd werkelijkheid!
Bij het opstarten van mijn laatste GO-FiTproject (modern nieuw centrum op het recreatiedomein "Breeven"-Bornem) rijpte het idee om als "offer" op een goede afloop een serieuze sportieve uitdaging aan te gaan. Een marathon lopen? Nee das echt te zwaar voor een explosief getraind type, maar wat dan wel? Via een kennis hoorde ik over een nieuwe triathlonclub "Ironmanagers2008" die zou worden opgericht. "Is dat niets voor jou?" Hola wacht eens even: een Iron Man is dat niet 3,8km oceaanzwemmen, 180km fietsen en 42,195km lopen???? Daar heb ik méér dan één nachtje over geslapen maar: "hoe ouder hoe zotter" en "als het niet onmogelijk lijkt is het geen echte uitdaging" vond ik mooie argumenten. Dus NO WAY BACK als God het belieft en mijn lichaam laat me niet in de steek dan volbrengt deze jongen op 01 november 2008 zijn tweede droom (een sportieve).
Om de druk bij mezelf nog wat op te bouwen werd er een weddingschap aangegaan voor het goede doel. Wie 2 euro geeft mag een gokje doen op mijn eindtijd of gokken op welk moment ik de strijd zal staken. Moet ik inderdaad "opgeven" dan int diegene die er met het moment van opgave kortst bij gokt, de ganse pot. Indien ik de wedstrijd kan afmaken mag diegene die het kortste bij mijn eindtijd zat mee naar de "To Walk Again" galaavond in het casino van Knokke om aldaar tussen de grote sportvedetten te "dineren" en onze prijzenpot aan Marc Herremans te overhandigen. Mis de kans op deze unieke avond niet en mail me je gok (2 voor één of 5 voor drie) door. Ik laat je dan weten hoe je kan betalen.
Zondag nog een belangrijke afspraak op de 70.3 Ironman (halve afstand) van Antwerpen. Een goede test
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Beste bloglezer,
Tijdens een lange looptraining van 30km schrijf ik deze tekst in mijn hoofd. Het is een manier om de tijd te doden. 
Aan iedereen die het lezen wil: het blessureleed is voorlopig geleden en dus verleden. De ingescheurde kruisband is er natuurlijk nog steeds en ook de meniscus bleek uiteindelijk beschadigd, toch heb ik de trainingen kunnen hervatten. FastFrankie liep de eerste dag wel erg traag met twee krukken, de tweede dag werden de sprongetjes groter, de derde dag één kruk aan de kant en de vierde dag de hometrainer op. Veel ijs en een erg behulpzame vriendin doen wonderen voor een gekwetst man. Precies één week na de kijkoperatie kon ik al terug een half uurtje lopen en nu tien dagen after is de pijn en zwelling volledig weg. 
