Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
13-10-2008
Fastfrankie VS Murphy
Iedereeen heeft al wel eens gehoord van de wet van Murphy . Er zijn momenten in het leven dat de ene tegenslag de andere opvolgt. Je bent als het ware nog aan het recupereren van een kaakslag op de linkerwang of een opdoffer langs rechts velt je opnieuw. Hard terugvechten maakt het soms alleen maar erger, je verliest het tactisch overzicht, de klappen worden enkel zwaarder. Net zo kan het gaan met een trainingsschema. Alles loopt op wieltjes tot een kwetsuur een wieltje doorprikt. Je probeert te herstellen om zo snel mogelijk de draad weer op te pikken. Je herstart te snel en algauw volgt het tweede wieltje. Voor je het weet crasch je volledig. Perte Totale, weg uitdaging, weg droom....
Schrik niet! Zover is het met mij nog niet. Dit jaar ben ik niet van kwetsuren gespaard gebleven. Toch ben ik er telkens in geslaagd voldoende rust te nemen en correct te revalideren. Het heeft me alleszins wat trainingsvolume gekost maar dat mag geen uitvlucht zijn bij het eventueel niet slagen in mijn opdracht.
Vorig week had ik wéér prijs. Zaterdag (4/10) stond er een trainingswedstrijd van 8km lopen - 90km fietsen en opnieuw 24km lopen op het programma. Na de wissel van fietsen naar lopen vertrap ik me op een eenzame kei die op de weg ligt. Mijn rechtervoet kantelt, een hevige pijnscheut in de enkel. Ik moet gaan zitten en vrees het ergste. Geen ijs in de buurt om de zwelling tegen te gaan. Een keuze dringt zich op, de pijn wordt minder, de enkel is licht gezwollen. Laat ik deze training voor wat het is of doe ik verder. Op zo'n moment laat je best het verstand zegevieren. Echter niets is moeilijker wanneer al je collega Ironmanagers de training wel kunnen voortzetten en jij moet wéér eens afhaken door blessure. Dus toch maar weer die schoen aangetrokken, de veter heel wat losser en en route. De eerste meters zit je tussen lopen en pikkelen. Daarna wordt je de pijn toch wat gewoon en blijf je verder doen weliswaar zonder voetafrolling. Doorgebeten, 24 km afgelegd.
s'Avonds begint die enkel natuurlijk te zwellen. De dag erop zie je geen relief meer in je voet. Je legt ijs en smeert zalfjes. Trainen zit er weer enkele dagen niet in. Schema voor een zoveelste keer overhoop.
Soit ondertussen toch weer terug aangepikt met het schema. Hopelijk was dit echt het laatste en laat Murphy me nu met rust. Of hij het wil of niet binnen drie weken wil ik de eindmeet van de Florida Ironman overschrijden!
