Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
07-11-2008
YOU ARE AN IRONMAN!!!!
Beste bloglezers,
Vooreerst mijn excuses dat ik nu pas mijn blog aanvul. Na enkele reisdagen hebben we nu een rustdagje ingepland op het mooie Sanibel Island. Maar ik veronderstel dat jullie voornamelijk het wedstrijdverslag willen lezen. Ik mocht overweldigend veel aanmoedigings- en proficiatsms'jes ontvangen. Die hebben me geweldig gesterkt en maakten de volbrenging van de wedstrijd nog mooier. Allen bedankt daarvoor.
Panama City Beach, 01 november '08, 03.45u mijn wekker loopt af maar dit was echt niet nodig geweest. Vanaf 02.00u lag ik klaarwakker te wachten op wat komen gaat, de wedstrijd heb ik al enkele malen versneld doorlopen, al wat mis kan gaan is de revue gepasseerd, een rustpols bestaat vandaag niet. Eindelijk tijd om op te staan. Daggie haalt de camera boven om de eerste gevoelens te registreren.
04.15u Een stevig ontbijt gaat vlotjes binnen, mijn roommate van de laatste dagen, Serge Cleerbout is zijn rustige zelf.
05.00u De vorige dagen hadden we stelselmatig alles klaargepakt, nu is de laatste checkup afgewerkt. We komen samen met de andere ironmanagers en vertrekken in peleton naar de start-en wisselzone. De spanning is te snijden, het is buiten enkele bemoedigende woorden aan mekaar muisstil. We voelen heel intens dat het moment van de waarheid is aangebroken. Drie jaar doorgedreven voorbereiding komen nu samen in enkele uren het is me wat.
06.30u Alles staat klaar in de wisselzone, 2200 atleten verspreiden een golf van ingehouden energie. Het is nog steeds donker, we worden aangemaand ons naar de start te begeven.
06.45u Ik sta op het strand, de start voor de pro's is gegeven. Kippevel, alles gaat nu zeer snel, twee prachtige stemmen zingen het Amerikaanse volkslied.
07.00u Pang, onder zware rockmuziek en een opkomende zon springen, lopen en stappen 2200 atleten in wetsuit het water in. Allen hebben ze maar 1 doel, deze wedstrijd tot een goed einde brengen. Ik ben 1 van hen! De eerste 800m tot de eerste boei zijn hel. Iedereen zit nog te kort bij elkaar, er wordt getrokken en geduwd, ik verlies bijna mijn zwembrilletje. "Doorzetten Frank hier was je op voorbereidt". Moeizaam bereik ik de eersteboei en ga dadelijk op zoek naar de buitenkant van het deelnemersveld. Hierdoor dien ik weliswaar meer afstand af te leggen maar lig ik toch meer op mijn gemak.
08.08u Precies de tijd die ik had vooropgesteld kom ik uit het water, over het strand de wisselzone binnen. Het gaat er hectisch aan toe, ik heb ervoor gekozen droge kledij aan te trekken wat me tijd kost. Aankomen is deze wedstrijd belangrijker dan een snelle tijd, rustig blijven dus.
08.16u Ik zit op de fiets en zoek het goede ritme. Mijn hartslag breng ik rond de 130 of de LSDzone.
11.00u Het fietsen gaat vlot, de wedstrijd blijkt echter niet zo plat te zijn dan men had gezegd. Hfgem. 130 gem snelh. 34,4. Dit ziet er goed uit, een tijd iets boven de 5.00u zit er zelfs in, dit is 30' sneller dan verwacht.
12.45u 150km zitten erop, mijn hrtslag nog steeds perfect, gemid. snelh nog gestegen. Maar ik voel dat er achteraan iets fout gaat met mijn tube. Is deze aan het afgaan??? Mag niet!!! Natuurlijk heb ik materiaal bij om te herstellen maar ik stop liever niet! Niet nu alles zo goed gaat. De tube staat niet volledig plat dus ik kies ervoor om door te gaan.
13.25u Ik rijd nu reeds een halfuur met een langzaam leeglopende tube, mijn gemiddelde zakt. Nog ca 5km, de tube is nu echt bijna leeg , ik ga recht op de trappers en hang helemaal boven mijn stuur om zo weinig mogelijk gewicht op het achterste wiel te leggen. Iedereen rijdt me voorbij nu. Dit kost me tijd maar wat erger is ook veel krachten die ik straks nodig heb voor de marathon.
13.39u Gehaald!, op een lege tube rij ik eindelijk de wisselzone binnen. Ik verkies opnieuw om verse kledij aan te trekken en neem de tijd om me te verfrissen
13.45u Onder een verzengende warmte (35 tot 40graden in de zon) begin ik aan mijn loopje van 42,195km. Ik voel me relatief fris. Opnieuw breng ik mijn hartslag in de LSD zone, zeker spelen boy, het is nog lang.
14.45u Ik neem het eerste keerpunt van 10,5km en voel me nog steeds ok. Tijd verliezen doe ik vooral aan de bevoorrading (elke 1,6km)en door te plassen in de voorziene cabines. Het is een goed teken dat ik bij deze warmte niet uitdroog, blijven drinken is de boodschap!
15.50u Tweede keerpunt . De eerste tekenen van serieuze vermoeidheid doen zich gevoelen, de benen worden zwaarder. Elke stap wordt pijnlijker. Mijn tempo zakt, de hartslag blijft gelijk. Plots een pijnscheut in de kuit, het zal toch niet waar zijn zeker. Even stoppen en de pijnlijke kuit masseren. Hinkend raak ik bij de volgende bevoorrading. Ik neem de tijd om de pijnlijke plek af te koelen met ijs. Het gaat wat beter, ik trek me terug op gang. Een kwartier geleden dacht ik dat een tijd onder de 11uur er nog in zat. Meer dan ooit voel ik nu dat ik me enkel nog mag focussen op aankomen. Het gebeurde zoals ik het had verwacht, de laatste 20km worden zeer zwaar
17.05u Ik begin nu aan de laatste 10,5km, mijn snelheid is gezakt onder de 9km per uur. Enkel de wetenschap dat het einde echt dichterbij komt drijft me om te blijven lopen, stappen zou het alleen maar moeilijker maken. Het gaat dan nog langer duren! Drinken, eten, drinken, plassen, enz... , verstand op nul,... of gericht op het einde, aftellen, aftellen,... wie zei er alweer dat ik moest genieten van mijn eerste ironman?...dit doe ik echt NOOIT meer.... Blijven denken, strompelen, vechten met jezelf, er gaat van alles door mijn hoofd. GO-FiT, mijn zoontje Bruce, vriendin Dagmar, jullie allen... alles en iedereen passeert langs mijn gedachten, wazig, kort, met schokken. Mijn lichaam zakt, ik wordt kleiner, mag niet, rechtop verdorie, BORST VOORUIT!!! en vooral,... blijven lopen.
18.15u Ik ben het bordje van de laatste km gepasseerd, veel volk naast de weg, iedereen roept, ik voel geen pijn meer, het is een droom, de zon is onder nu, de lucht wordt donker. Sfeer, ik voel me plots terug sterk, als een bijna dode die zich nog een laatste keer opricht, vergroot ik mijn paslengte, het water in de ogen, de finish in zicht. Ik SPURT (waarschijnlijk slechts 10km/u) ... althans zo voelt het aan. TSJAKAAAA!!!!! en petje af ... ik vergeet mijn armen in de lucht te steken. Ik hoor .... YOU ARE AN IRONMAN!!!!
18.21u We zijn 11u21'03" na het startschot. Ik val in de armen van Tim (onze trainer) , wat later Daggie, ik kan niet echt genieten, voel me duizelig, het licht gaat bijna uit. Ondersteund wordt ik naar de medische tent gebracht en op een veldbed gelegd. Bizar het lijkt alsof ik in slaap ga vallen, voel me moe, ik kan nog niet genieten.
19.30u Na een uurtje ziekenboog en massage voel ik me een stuk beter. Feesten zit er vandaag niet meer in. Morgen daarentegen..... XXX
Onwaarschijnlijk dat 31 op de 31 ironmanagers de meet hebben gehaald. In de eerste plaats de verdienste van individueel doorzettingsvermogen maar ook de kracht van een zeer sterke groepsfeer en een zeer gemotiveerde trainer (Tim De Vilder) hebben voor dit huzarenstukje gezorgd. Ik heb bewust in mijn verslag geen namen vernoemd van collega deelnemers. Iemand vergeten zou onvergeeflijk zijn. Toch maak ik twee uitzonderingen: 1. Jef Rymen die mij met mijn leeglopende tube gedurende 20km op sleeptouw nam. Bedankt gast, zonder jou had ik het nog een stuk moeilijker gekregen! 2. Serge Cleerbout, mijn roommate ter plaatse. Valse trage Serge heeft ieders verwachtingen zwaar overtroffen. Niemand beter dan ik weet waarvan hij komt, op 12 jaar tijd heeft hij een trage maar zekere metamorfose doorgemaakt die zich ook nu nog zal verder zetten. Serge is een toekomstig Hawaii Iron Man. Deze rustige doorzetter zal ons verder blijven verbazen. GO Man GO!!!
Aan alle supporters: Jullie waren allen super! Ik draag dit succes dan ook op aan iedereen die mij moreel heeft gesteund. Elk van jullie heeft zijn bijdrage in het volbrengen van mijn sportief doel. Ik hoop van harte dat het jou de inspiratie en motivatie geeft om ook jouw doelen in het leven te verwezelijken. U WIL, U KAN, U DOET!!!!! TSJAKAAAA!!!!
