Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
05-08-2008
Antwerp 70.3 Ironman
De laatste week voor deze doorgedreven test in aanloop naar het Moment Suprème (Florida 01/11/2008) had ik me erg rustig gehouden. Trainingen drastisch beperkt om de rustpols naar beneden te krijgen en het zware gevoel in de benen weg te krijgen. Die zware benen waren een gevolg van de vrij zware trainingsweken die ik me had opgelegd tijdens ons verlof in Frankrijk.
Zaterdagavond nr en startpakket gaan ophalen op linkeroever, kwestie van dat zondag niet meer te moeten doen. De atleten en het materiaal dat ik daar de revue zag passeren gaven me al direct een idee van het hoge niveau waar ik me mocht aan verwachten. Nog snel een pastaatje binnengespeeld samen met enkel andere ironmanagers en dan snel naar huis om de benen te laten rusten
Zondagochtend, vroeg opgestaan voor een ontbijt van muesli, druivensap, pannekoeken met siroop en een banaan. Rond 08.00u was mijn trouwe begeleider en zwemtrainer Dirk er al om het materiaal een laatste keer na te checken. Alles ok en wijle weg. Mijn zoontje Bruce was voor de gelegenheid bij mijn vriendin Dagmar blijven slapen. Eerst naar wisselzone twee om de loopschoenen weg te plaatsen. Daarna met de fiets naar wisselzone één, collega's ironmanager het beste wensen, fiets en materiaal plaatsen, vrienden en familie groeten, een laatste kus van Daggie, Bruce, Joni en Yentl, wetsuit aan en me tussen de andere triatleten naar de start begeven. De spanning stijgt, de hartslag versnelt, leg ik me meer naar voor?, opzij? waarom doe ik dit? ik haat die laatste 5 préstart minuten, maar wie niet? Als we de trap naar het water afdalen staat mijn moeder aan de leuning. Tof dat zij mij tussen de 1060 atleten nog weet te vinden voor de laatste aanmoedigingen. Nog een foto door Louis en hop het water in. De laatste minuut voor het startshot is steeds duwen, trekken, plaats innemen, plaats opnieuw verliezen enfin een klotemoment. Het is nu niet anders, hartslag naar 124 en we zijn nog niet vertrokken.
Pang en de chaos is compleet, welke kant moet ik uit? Het volgende half uur is werken, zwoegen en vechten alles behalve vlotjes zwemmen dus. Na 31'30" hijs ik me als 278ste uit het water, een goede tijd gezien de omstandigheden en weer wat bijgeleerd. Volgende keer leg ik me meer naar voor en meer naar buiten. Vlotte wissel onder aanmoedigingen van de vrienden en snel de fiets op. De eerste km's dienen om goed in het ritme te komen maar eens buiten 't stad zit ik meer boven de 40km/u dan eronder. Daar zit de wind voor iets tussen, dat beloofd voor straks. Blijven stampen jongen, de hartslag stabiel rond de 140 houden (ED). Na een snelle eerste 40km begint het hard te regenen. Joepie, I like it, dit is mijn weer en ik knal de ene na de andere fietser voorbij. Ik fiets op wolkjes, regenwolkjes. Na het keerpunt zie ik dat bijna al mijn ironmanagers collega's achter mij zitten. Yes, ik ben goed bezig! 65km voorbij, spijtig: gedaan met de regen. Een peloton van renners haalt mij in. Onder hen IM's Raf, Cristophe en Phillippe. Ik laat hen rijden maar sluit netjes achteraan aan en laat een gat van max 5m. Reglementair moeten we 10m laten maar ik besluit niet heiliger te zijn dan de paus. De laatste 20km zijn zwaar. Toch weet ik mijn tempo ook met een stevige tegenwind rond de 33km/u te houden. Ik kom binnen na een goede 2u27' of een gemiddelde van 36,8km/u en ben enkele tientallen plaatsen opgeschoven. Ik ben tevreden en voel me nog sterk.
Snel wisselen nu, maar een sanitaire stop dringt zich op. Gelukkig is er een plashokje vrij. Verdoeme da blijft maar komen. Zeker een minuut ben ik blijven plassen. Oef het is eruit en ik kan aan de halve marathon beginnen. Ai,oei hier is het weer, na 1km al sta ik stil langs de kant met kramp in de hamstrings. Even stretchen, weer een minuut kwijt en terug weg. Het duurt tot km 5 voor ik echt vlot begin te lopen. Ik probeer het tempo rond de 12km/u en de hartslag rond 160 te houden en dat lukt me vrij aardig. Toch lopen erg veel atleten mij voorbij. In de laatste 4km moet ik ook nog 5 IM's voor laten gaan. Verdoeme toch wat lopen die gasten goed. De laatste km versnel ik op de grens van krampen, hoe meer ik de grote markt nader hoe meer aanmoedigingen ik hoor.Mijn zoontje springt over de omheining en loopt de laatste honderd meter met me mee. Samen lopen we over de meet in 4u53'58". Felicitaties en een medaille van Marc Herremans himself. Felicitaties en zoenen van ouders, vrienden en natuurlijk ook van Dagmar die er weer een mooie dvdreportage van heeft gemaakt
13minuten sneller dan vorig jaar en ik voelde me na de aankomst nog supergoed. De eenzame, lange trainingsuren lonen en na vandaag lijkt Florida weer net iets haalbaarder.
