Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
30-07-2009
Goesting,....wreed veel goesting en Natuur als museum.
Zondag 12juli, 07.00u Ironman Zurich, Zwitserland. Ik sta opnieuw aan de start van een IronMan. Deze keer als toeschouwer en supporter van 11 Ironmanagers. Zij maken deel uit van de 2300 atleten die in Zurich de strijd met zichzelf aangaan.
Heel de wedstrijd lang heb ik een déja vu gevoel. Het kippevel op de armen, het lijkt net of ik nu pas kan genieten van wat ik zelf 8maanden geleden heb meegemaakt. IronMan Florida 01 nov 2008, alsof het gisteren was.
2300 paar armen slaan zich 3,8km door het water, 4600 gladgeschoren benen draaien de pedalen 180km rond, ca 4000 voeten dragen hun eigenaars na 42km lopen over de eindstreep.
Ik blijf de hele wedstrijd gepassioneerd volgen. Het spervuur van opgewekte energie, emotionele uitbarstingen en het uitschreeuwen van persoonlijke overwinningen geven je ook als toeschouwer beklijvende momenten die je nooit vergeet. Alle Ironmanagers halen de streep en zijn terecht dolgelukkig. Mij geeft het vooral goesting...veel goesting om ooit...??
Voorlopig hou ik het echter bij de kwarttriatlon van Lommel op 09 augustus. Just for fun en vooral kijken hoever het ondertussen met mijn revalidatie staat.
Zurich was ook de start van mijn zomerverlof. Samen met mijn vriendin Dagmar ging het dit jaar per Mobilhome richting Kroatie. Veel positiefs over gehoord, nog nooit geweest. De verwachtingen waren hoog gespannen.
Eerst nog een tussenstop gemaakt in Bormio Italie van waaruit we de Stelvio per fiets hebben beklommen. Wat de Ventoux is voor Frankrijk is de Stelvio voor Italie. Een legendarische en schitterend mooie col. Met een tijd van 2u03' mag ik als niet klimmer tevreden zijn.
In juni 2010 staat de traditionele GO-Bikevijfdaagse naar Bormio gepland. Ook twee andere Girogiganten kunnen van hieruit beklommen worden: de Motorola en de Gavia. Ik maak van de gelegenheid gebruik wat accommodatieprospectie te doen
Van Bormio richting Ancona en van daaruit de overzet genomen naar Split. 10 Dagen in Kroatie rondgetrokken. Moest je ooit die kant uitgaan, vier tips:
1° De natuur onder Split is merkelijk mooier dan boven Split,
2° Probeer nooit op zaterdag over te zetten naar één van de vele mooie eilanden (ellelange wachttijden),
3° De Krka watervallen en Plitvicermeren zijn mooi maar je voelt je er net als op een zonnige julidag in Bobbejaanland,
4° Om Slovenie (op de terugweg) door te rijden moet je een wegenvignet kopen. Ik wist dit niet haalt bij Mr de politieagent niets uit, 150,00 euro boete is de beloning der onwetendheid mocht mijn portefeuille ondervinden.
Het lijkt erop dat alle mooie stukjes natuur binnenkort in Nationaalparken zullen worden ondergebracht. Dwz na het betalen van de parking en een stevig inkomgeld mag je aanschuiven om vanop vastgelegde uitkijkpunten een stukje natuur te kunnen bewonderen. Natuur als openluchtmuseum als het ware.
Volg de groep, iedereen in rijen van vier aan vier aub en de parkwachter geeft richting en tempo aan. Links, rechts, links, rechts... peloton wacht 1,2... camera klaar 1,2... richt ...en ...schiet.
Alle gekheid op het traditionele stokje, aan de Plitvicermeren zaten we echt van dit beeld niet veraf. Op het voor 95% aangelegde wandelpad was het soms aanschuiven en drummen. Op de wandeling zag ik meer mensen dan bomen en op elk van onze foto's zie je lachende Chinezen of drukke Nederlanders. Een dagje genieten in de mooie natuur? My ass!
Het kroatische volk verkeerd daarnaast blijkbaar nog in oorlogsstemming. De meesten zijn nors, onbeleefd en zelfs grof. Ze zijn de woorden Dank je en Alsjeblieft massaal verleerd.
Wat een verschil met Oostenrijk waar we de laatste dagen van ons verlof hebben doorgebracht. De Anschluss en hun oorlog ligt dan ook al een stuk verder in het verleden. Vrije natuur, vriendelijke mensen en nergens dat gevoel van massatoerisme.....tenzij je in de winter gaat natuurlijk.
Teug thuisgekomen mocht ik constateren dat het Zonienwoud nog steeds vrij van inkom is en dat buitenlanders nog steeds tolvrij onze wegen mogen verslijten.
Sire, waarom voelen wij Belgen ons toch steeds weer in de kont geneukt?
