The Movable Book of Letterforms Designed and Constructed by Kevin Steele Master of Fine Arts program Henry Radford Hope School of Fine Arts Indiana University, Bloomington, IN 2009
'Want zowel droom als werkelijkheid kan men maar beter niet al te serieus nemen'.
Dit is een centrale zin in dit boek en over dit boek. Speelt het zich nu af in Servie of in de Mongoolse hoofdstad Oelan Bator? De hoofdpersoon krijgt een brief van een vriend, die zelfmoord heeft gepleegd (of is dat ook niet waar?) met de opdracht om naar Mongolie te gaan. Daar logeert hij in hotel Djengis Khan, ontmoet een protestantse bisschop uit Nederland en een - tot leven gewekte - dode man, die een betoog over de tijd houdt. Hij loopt over het plafond, bezoekt een bordeel achter een viswinkel, drinkt thee met een van de meisjes, ontmoet zijn nooit geziene eerste liefde. Tussendoor reflecteert de schrijver over zijn behoefte om te schrijven, over deze wereld, die volgens hem zo onleefbaar is omdat wij mensen elkaar nooit met rust laten... Fantastische, absurde gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Spiegels, films, alcohol, het speelt allemaal een rol in deze roman, waarin droom en werkelijkheid elkaar afwisselen. Eerste vertaling van werk van de vooraanstaande en veelbekroonde Servische schrijver (1953). Paperback; kleine druk.
Yukari Hayashi: The Tibetan Book of the Dead (dvd)
Deel 1: Een Levensweg Deel 2: De Grote Bevrijding Met commentaar van Leonard Cohen
Het Tibetaanse Dodenboek is een mysterieus geschrift dat in de achtste eeuw werd geschreven door de Indiase boeddhistische leraar Padmasambavha. Eeuwenlang lag dit boek begraven in de Himalaya totdat het in de vijftiende eeuw herontdekt werd. Deel 1 van deze pakkende documentaire beschrijft de reis van de ziel van een overleden man vanaf het moment van overlijden tot en met zijn wedergeboorte, 49 dagen later. In deel 2 volgen we een oude Tibetaanse monnik en zijn leerling nadat zij de begrafenis van een dorpsgenoot hebben bijgewoond. De monnik fungeert als gids voor de ziel van de man die nu aan zijn grootste reis begint. De boodschap van de film is dat de dood niet alleen een bron hoeft te zijn van angst en verdriet, maar ook van vreugde en bevrijding. Op fascinerende wijze in beeld gebracht door Ishu Patel. 2x 46 minuten, Nederlands ondertiteld
Initiatieverhaal waarin een oude jager een twaalfjarig, ontspoord jongetje inwijdt in de geheimen van de natuur en het leven
De zwijgzame Erken woont in een primitief Kazachs dorp samen met zijn moeder, de plaatselijke uitdagende schoonheid. Als een wolvenjager van de steppe arriveert en de nacht met zijn moeder doorbrengt, reageert Erken boos en gekwetst. Hij steelt het paard en wapen van de jager en richt vernielingen aan in de dorpswinkel. Om de jongen voor een gevangenisstraf te behoeden, neemt de jager hem mee op een tocht door de ruige bergen. Tijdens de reis leert de jongen de wetten van de natuur te respecteren. De jager helpt hem zijn innerlijke kilte, zijn 'koude adem', te verdrijven, en zijn plaats in de Kazachse wereld te vinden.
'Anshi' is geregisseerd door Serik Aprimov, die hiermee terugkeert naar de plaats waar hij is opgegroeid: de Kazachse steppen. Aprimov behandelt in 'Anshi', net als in zijn vorige film 'Tri Brata' uit 2000, de botsing tussen eeuwenoude tradities en moderne gebruiken. Aprimov vertegenwoordigt samen met de regisseurs Amir Karakoelov en Darezjan Omirbajev ('The Killer') de Kazachse New Wave. In 2000 was hij 'Filmmaker in Focus' tijdens het International Film Festival Rotterdam, waar zijn gehele oeuvre te zien was. 'Anshi' won tijdens het Locarno International Filmfestival 2004 de C.I.C.A.E./Arte Award en de Netpac Award. Daarnaast werd 'Anshi' genomineerd voor een Gouden Luipaard.
'Een schitterend gebrek' van Arthur Japin ademloos uitgelezen...
In zijn memoires vermeldt Casanova terloops dat Lucia een van de weinige vrouwen is die hij ooit onrecht heeft aangedaan. Maar hoe? Wat is er werkelijk gebeurd? Waarom deed Lucia afstand van haar geluk? Een schitterend gebrek is haar verhaal, het verslag van een uitzonderlijk leven. Het begint wanneer Lucia, vele jaren later, Casanova in een Amsterdams bordeel bij toeval tegen het lijf loopt. Hij heeft er geen weet van dat zij het is omdat ze haar door de pokken mismaakte gezicht onder een sluier verbergt, en hij probeert haar te veroveren op de van hem bekende wijze. Voor Lucia is de schokkende confrontatie aanleiding tot een reconstructie: haar jeugd in de Veneto, haar kortstondige maar heftige liefde voor Casanova, de verwoestende ziekte die haar trof, haar vlucht naar Amsterdam en haar werk als hoer. Langzaam wordt duidelijk dat haar verdwijning geen verraad was maar een daad van liefde. Ten slotte verricht zij de truc die hem verlost van zijn herinnering aan haar en die haarzelf bevrijdt van haar verleden.
Fort Europa. Hooglied van versplintering./ Tom Lanoye
Flaptekst: Steeds meer Europeanen wantrouwen 'Brussel' en zijn bureaucratie. Ze verlangen terug naar hun land van weleer, met overzichtelijke grenzen en vertrouwde structuren. Zo valt Europa kibbelend uiteen. Tegelijk bouwt het eensgezind een muur om zich heen, die gelukzoekers en vluchtelingen moet buitenhouden. Over die tweespalt schreef Tom Lanoye een novelle. Wie zijn toch die bewoners van dat fort? Waarom bouwen ze het? En wat verdeelt hen, terwijl ze zich net proberen te verenigen?
Recensie: Hoe verder met Europa? Dat is een vraag die centraal staat in deze veelstemmige novelle (flap: 'stemmenballet'). Enerzijds is er de geschiedenis, zijn er de verworvenheden, de tegenstellingen, is er Belgie als slachtoffer, zijn er de kathedralen, het christendom, zijn er de 'vernietigde joden', is er de filsofie van Schopenhauer (die niet erg wordt uitgelegd...). Anderzijds is er de stambiologie en de 'Nieuwe Mens', is er de falende ondernemer. En ten slotte zijn er drie hoeren met als toekomstbeeld een vrouw met Chinese voetjes. Zo wordt er in deze vaak luid klinkende teksten gefantaseerd, gespeculeerd, in tegenstellingen gebrainstormd, meer levensecht dan men wel eens geneigd is te denken. Hoewel er af en toe interessante 'doorzichten' en 'inzichten' zijn, blijft het geheel toch nogal in kreten steken. (Biblion recensie, Drs. K. de Jong Ozn.)
Ben jij een algemene verzamelaar of een specialist? Hoe deel jij je boeken in? Ben je bang om onder een lawine boeken terecht te komen? Een boekenkast vol geesten gaat over onze eigen verzamelwoede en over andere verzamelaars, over de liefde voor en verleidingen van boeken. Onze boekenkast toont ons wie wij zijn, en is niets minder dan een plaats waar het labyrint van onze diepste gevoelens een plek krijgt.
NBD|Biblion recensie Altijd een heerlijk onderwerp: de liefde voor het boek, het verzamelen van boeken, de bibliofielen en bibliomanen, het indelen van de boekenkasten, dagboeken, de bibliotheek, lezen en herlezen, hoe leest men?, het problematische formaat van kunstboeken, het zoeken naar en vinden van boeken, zeldzame boeken, bestaande en fictieve personages, de wereld van het boek en het boek ten opzichte van de wereld, verdwenen boeken, de geschiedenis van een boek, door vroegere bezitters geannoteerde boeken etc. Menigvuldig zijn de onderwerpen die de vanzelfsprekend zeer Frans georienteerde Jacques Bonnet in dit alleraardigste boekenboekje aansnijdt. Hij is, zeg maar, de Martin Ros van Frankrijk. En hij kan prettig schrijven, lees maar: (na een passage over lijstjes van auteurs die men nog wil lezen gaat hij verder met) 'Maar wie lijstjes zegt, zegt reeks. Ik ben geen verzamelaar en ook geen bibliofiel, maar ik lijd aan een hardnekkige kwaal: ik kan niet tegen incomplete series.' En dan gaat hij heerlijk verder met titels noemen, veel titels en jaartallen en namen in dit boekje en beschrijft hij de zoektocht naar het enige nog ontbrekende boek uit een serie. Voor boekengekken, dit amusante boekenboek.
De eenzaamheid van de priemgetallen./ Paolo Giordano
De eenzaamheid van de priemgetallen is het aangrijpende verhaal van een bijzondere vriendschap dat de lezer vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt, en een grandioos debuut waarmee Paolo Giordano blijk geeft van een scherp inzicht in de complexe menselijke psyche. Het boek krijgt louter positieve recensies en is populair onder lezers. Sinds De eenzaamheid van de priemgetallen op 8 januari van dit jaar verscheen zijn er 55.000 exemplaren van verkocht.
De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag tegen haar zin naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje en besluit ze de afdaling alleen te maken, maar ze komt ten val en raakt voor de rest van haar leven verlamd aan een been. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michela is zwakbegaafd. Als de tweeling wordt uitgenodigd voor een verjaardagspartijtje schaamt Mattia zich bij voorbaat voor het gedrag van Michela en hij besluit om haar op een bank in het park achter te laten met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen en zij wordt nooit meer gevonden. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen. De eenzaamheid van de priemgetallen is het aangrijpende verhaal van een bijzondere vriendschap dat de lezer vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt, en een grandioos debuut waarmee Paolo Giordano blijk geeft van een scherp inzicht in de complexe menselijke psyche.
Tijdens een hectische nacht in het centrum van Uppsala is Sebastian Holmberg vermoord. Er is een verdachte met een motief: Marcus zou Sebastian hebben gedood omdat die zijn vriendin heeft afgepikt. Maar volgens inspecteur Ann Lindell is Marcus niet tot zon daad in staat. Zonder dat Ann Lindell dit weet, is er een tweede verdachte, uit een geheel andere hoek. Ali heeft zijn neef Mehrdad in de relnacht bij de vermoorde jongen gezien en verdenkt hem. Mehrdad ontkent. Hij vraagt Ali de echte dader op te sporen en besluit vervolgens deze dader te chanteren.
Susan Sontags inmiddels klassiek geworden Over fotografie is een baanbrekend onderzoek naar de rol van beelden in onze media-cultuur. Het handelt over de bedoelde en onbedoelde effecten van fotografie. Sontag, destijds winnaar van de National Book Critics' Circle Award for Criticism, weet het moderne leven zo scherpzinnig te vangen dat kritische vragen niet uitblijven.
NBD|Biblion recensie Susan Sontag (1933-2004), schrijfster van romans, korte verhalen, opstellen en essays en tevens cineaste, werd vooral bekend door haar bundel bekroonde essays 'On Photography' die in 1973 een internationale bestseller werd. De - ook in de uitmuntende vertaling opgenomen - essays bevatten een kritisch onderzoek naar de wezenskenmerken van de thans alomtegenwoordige foto als beeld en verbeelding, naar de waarde ervan als document en informatiedrager en beschouwingen over de verhouding tot kunst, kennis en zelfervaring. Naast de behandeling van velerlei maatschappelijke en politieke fenomenen worden verhelderende analyses gegeven van het werk van vele vooraanstaande fotografen. De beeldende stijl maakt foto's overbodig. Een bloemlezing van citaten besluit deze paperbacketeditie. Sinds 1973 vaak herdrukt en nog steeds van importantie. Verplichte kost voor fotografen en kunstenaars.
De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel
Ik ben gearresteerd. Voor het winnen van een spelprogramma. Ze kwamen me gisteren halen, toen zelfs de zwerfhonden lagen te slapen. Ze beukten mijn deur in, sloegen me in de boeien en sleurden me mee naar een jeep met een rood zwaailicht. Er was geen tumult. Niemand kwam zijn hut uit. De enige die iets riep toen ik werd gearresteerd, was de oude uil in de tamarinde. Arrestaties zijn in Dharavi net zo gewoon als zakkenrollers in de trein. Er gaat geen dag voorbij zonder dat een of andere ongelukkige plaatsgenoot naar het politiebureau wordt afgevoerd. Sommigen worden wild schreeuwend en zich verzettend meegesleurd door de agenten. En anderen gaan rustig mee. Degenen die de politie verwachten, er misschien zelfs op wachten. Voor hen is de komst van de jeep met het rode zwaailicht zelfs een opluchting. Achteraf gezien had ik misschien moeten schreeuwen en trappen. Had ik moeten zeggen dat ik onschuldig was, had ik herrie moeten schoppen en de buren moeten alarmeren. Niet dat dat iets zou hebben geholpen. Zelfs als het me was gelukt een paar bewoners wakker te maken, zou niemand een vinger hebben uitgestoken om me te helpen. Mijn buren zouden met slaperige ogen het tafereel hebben gadegeslagen en een afgezaagde opmerking hebben gemaakt als: 'Daar gaat er weer een.' Dan zouden ze hebben gegaapt en weer naar bed zijn gegaan. Mijn vertrek uit de grootste sloppenwijk van Azië zou geen enkele invloed op hun levens hebben gehad. 's Ochtends zou dezelfde rij bij het water staan te wachten en zou dezelfde dagelijkse strijd zijn begonnen de trein van halfacht te halen. Ze zouden niet eens de moeite doen te achterhalen waarom ik was gearresteerd. Nu ik erover nadenk, realiseer ik me dat ik me dat niet eens afvroeg toen die twee agenten mijn hut binnenstormden. Als je hele bestaan zelf 'illegaal' is, als je in armoede in een stedelijk niemandsland woont waar je moet knokken voor een vierkante centimeter ruimte en zelfs in de rij moet staan om te kunnen poepen, heeft een arrestatie iets onontkoombaars. Je wordt geconditioneerd te denken dat er op een dag iemand verschijnt met een dagvaarding met jouw naam erop, dat er uiteindelijk een jeep met een rood zwaailicht voor jou komt. Er zullen mensen zijn die zeggen dat ik dit over mezelf heb afgeroepen. Door aan die spelshow mee te doen. Die zullen met hun vinger naar me zwaaien en me eraan helpen herinneren dat de ouderen in Dharavi zeggen dat je nooit over de lijn mag stappen die de armen van de rijken scheidt. Want waarom doet een straatarme ober mee aan een kennisquiz? De hersenen zijn geen orgaan dat wij mogen gebruiken. Wij horen alleen onze handen en voeten te gebruiken. Konden ze maar zien hoe ik die vragen heb beantwoord. Dan zouden ze na mijn optreden met respect naar me hebben gekeken.
Wat is het centrale idee achter De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel?
"De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel heeft twee, met elkaar verbonden, verhaallijnen. Het is het levensverhaal van een weeskind dat op straat leeft, genaamd Ram Mohammed Thomas en het is het verhaal van het reilen en zeilen bij een televisiequiz genaamd Wie wint een biljoen. Ik heb zelf met meerdere quizen meegedaan, en ik was nieuwsgierig naar de ideeënvorming en het psychologische proces dat zich in het hoofd van een deelnemer afspeelt. Zoals een van de personages in het boek al zegt: 'Een quiz is niet zozeer een kennistest maar meer een test van het geheugen'. Onze herinneringen worden geproduceerd door verschillende factoren: onze ervaring, onze dromen en wensen en niet alleen maar door wat er ons geleerd wordt op school. Ik ben altijd onder de indruk geweest van de kennis en wijsheid die het gewone volk bezit. Ik herinner me een nieuwsitem, zo'n tien jaar geleden, over hoe straatkinderen in een Indiase stad zelf een gratis mobiel internet-netwerk hadden opgezet. Dus ik heb deze twee thema's naast elkaar geplaatst: een televisieshow en een deelnemer die nooit formeel onderwijs heeft gehad en die 'straat-wijsheid' heeft in plaats van 'boeken-wijsheid'. En er is ook nog een onderliggende boodschap: minacht of onderschat nooit iemand puur vanwege de omstandigheden waarin hij zich bevindt. "
Bron: Uit een interview met de auteur.Het boek is heruitgegeven en verfilmd onder de controversiële titel Slumdog Milllionaire. De film heb ik (nog) niet gezien en ik denk dat ik hier blij om ben...
Zo begint de thriller die ik gisterenavond in één ruk heb uitgelezen: Tot de woede is geluwd./ Asa Larsson
Recensie: VrouwenThrillers.nl (Diana) op 2 mei 2009: "Het verhaal begint op negen oktober bij de zeventienjarige Wilma Persson en de bijna twee jaar oudere Simon Kyrö. Twee jongelui, gefascineerd door een vliegtuigwrak dat zich op de bodem van het Vittangimeer bevindt middenin een langgerekt, uitgestorven gebied. We beleven de laatste minuten door hun ogen en weten gelijk dat hun sterven geen ongeluk is. Met deze introductie is het spanningsveld neergelegd als een sneeuwdeken dit doet over de Zweedse ongerepte natuur. Hiermee weet de auteur de lezer meteen te boeien en zeker als blijkt dat ook na haar dood Wilma nog steeds aanwezig is.
Een half jaar later, op zestien april om precies te zijn, wordt haar lichaam gevonden door een oudere man. Wilma kijkt van bovenaf mee en laat zich zo nu en dan zien in een droom. De dromen worden opgepikt door openbaar aanklager Rebecka Martinsson en zij probeert te ontcijferen hoe de vork in de steel zit. Vooralsnog duidt alles op een noodlottig ongeval en daardoor komt maar langzaam het besef dat er meer aan de hand is. Uit het autopsie-onderzoek blijkt dat Wilma niet is gestorven in de rivier waarin ze is gevonden en wordt de herkomst van de schuurdeur achterhaald die over het wak is gelegd waar de jonge duikers het water in zijn gegaan. Ook in de familie van Wilma is het een en ander aan de hand. Er zijn nog veel meer details die niet meteen duidelijk zijn. Ook het vliegtuigwrak heeft een achterliggende geschiedenis die wordt ontrafelt. Want dat er veel verborgen ligt in de ijzige diepte is duidelijk."
Het lelietheater speelt zich af in de jaren 19711974, de periode waarin de Culturele Revolutie haar hoogtepunt beleefde.
In een zeer eigen en lyrische stijl beschrijft Lulu Wang deze turbulente wereld gezien vanuit Lian, een meisje van twaalf, dertien jaar. Vol verbazing beziet Lian het gedrag van de volwassenen om haar heen. Onder hen bevinden zich niet alleen verklikkers en opportunisten, sadisten en machtswellustelingen, maar ook mensen die zichzelf opofferen en mensen die hun integriteit niet verliezen.
Het lelietheater is tevens het hartverscheurende verslag van een onmogelijke vriendschap tussen twee meisjes uit verschillende kasten.
Lian behoort tot de eerste kaste; haar ouders zijn intellectuelen, en om die reden verbannen naar strafkampen. Nadat bij Lian een huidziekte is geconstateerd krijgt ze toestemming om zich bij haar moeder te voegen.
In het kamp weet ze zich omringd door de crème de la crème van de Chinese intellectuelen. Ze krijgt onder meer les van de beroemde professor Qin; haar lessen vertelt ze door aan de kikkers en krekels in een achter het kamp gelegen meer, dat ze tot lelietheater heeft omgedoopt.
Kim behoort tot de derde kaste: haar ouders zijn straatarm en wonen in de modderhuisbuurt van Peking. Ondanks Maos verheffing van de laagste kasten is Kim de verschoppelinge op de school van Lian; ze wordt tot op het bot vernederd door haar klasgenoten. Op het moment dat Lian de brug naar de vriendschap heeft geslagen, verdwijnt Kim van school om op een verschrikkelijke manier wraak te nemen
"Jose, een saaie ambtenaar op het z.g. Algemeen Archief van de Burgerlijke Stand, verzamelt krantenknipsels van beroemde mensen. Op een dag gaat zijn aandacht per toeval uit naar de geboorte-akte van een onbekende vrouw. Jose heeft een doel in zijn leven gevonden. Hij wil een reconstructie van het leven van deze vrouw maken. De weleer makke ambtenaar lapt nu alle regels aan zijn laars. Leugen, inbraak, werkverzuim, vervalsing van officiele documenten: het doel heiligt de middelen. Zijn nieuwsgierigheid wordt een ware obsessie. Zijn speurtocht is een verzetsdaad. Na een uitputtende speurtocht ontdekt Jose dat de onbekende vrouw zelfmoord heeft gepleegd. Jose is een ander mens geworden. De Portugese schrijver (1922, winnaar van de Nobelprijs 1998) heeft een intrigerende en prachtige roman geschreven die ons de meest donkere en negatieve kanten van de hedendaagse maatschappij laat zien: eenzaamheid, anonimiteit en volgzaamheid. Een juweeltje. Uitstekende en verzorgde vertaling naar het Nederlands. Kleine, compacte druk."
"Haya Tedeschi zoekt al jarenlang en schijnbaar tevergeefs naar haar zoon Antonio, die voortkwam uit een korte ontmoeting met een SS-officier tegen het einde van de oorlog. Haar zoon was een van de vier miljoen kinderen die bij hun ouders werden weggeroofd voor het Lebensbornproject van de nazis. In tegenstelling tot haar familie wil Haya weten wat er werkelijk is gebeurd, en niet langer haar ogen sluiten voor de gepleegde wandaden. Ze verzamelt haar leven lang documenten en stelt met grote zorgvuldigheid een collage samen, die niet alleen over de Tweede Wereldoorlog verhaalt, maar ook over de lotgevallen van enkele individuen.
De hele twintigste eeuw passeert in het boek: de Eerste Wereldoorlog met de massale veldslagen aan de Isonzo/Soca, de opkomst van het Italiaanse fascisme, en de Tweede Wereldoorlog, waarin de familie Tedeschi korte tijd naar Albanië wordt gedeporteerd, de Duitse bezetting van Noord-Italië in 1943 en 1944 en het Lebensbornproject, tot aan de huidige tijd, waarin de overlevenden van de familie gevangenen zijn van het verleden, waarin gerechtigheid uitblijft en de nabestaanden, van zowel slachtoffers als daders, nogmaals gestraft worden, dit keer met een verschroeiend schuldbesef.
De tekst maakt door de bijtende ironie grote themas bespreekbaar en vertelt het verhaal van de zwijgende meerderheid, van mensen die niets horen of zien en die niet over de rand heen durven kijken. Zonneschijn heeft geen heroïsche hoofdpersonen, geen van hen verandert de wereld de roman bestaat slechts uit het verhaal van al deze individuen, uit kleine verhalen.
In Zonneschijn gaat Drndić niet in op de banaliteit van het kwaad, maar onderzoekt ze waarom mensen aangezet worden tot misdaden, en hoe mensen rustig kunnen slapen terwijl de geschiedenis onder hun handen verandert."
Zonneschijn was de naam van een euthanasiecentrum in Oostenrijk. Daar begon SS-er Kurt Frank zijn dodelijke carrière die via Treblinka naar een doodsfabriek vlakbij Triëst en Görz zou leiden. In Görz, nu Gorica, drie-landenpunt en vier-talenpunt, maakte hij een 22-jarig meisje, Haya, zwanger. Frank verdween en het zoontje werd april ¿45 ontvoerd. Op hoge leeftijd krijgt Haya, van herkomst Italiaans en joods, na 62 jaar te horen dat haar kind elders is opgegroeid als een van de honderdduizenden kinderen betrokken bij het rassenexperiment Lebensborn. Ook hij hoort nu pas dat hij niet als Hans, maar als Antonio geboren is. Het leidmotief van deze documentaire roman is: achter elke naam schuilt een verhaal. Het wordt geïllustreerd door een lijst met de namen van 9000 joden die uit Italië gedeporteerd zijn. Haya maakt van haar leven een kaartenbak, met o.m. profielen van een groot aantal nazi-daders. Een indrukwekkend boek, deze roman van de Kroatische schrijfster (1946): elke leven erin is inderdaad één verhaal uit vele. Gebonden; kleine druk, volle bladspiegel. - J.F. Vogelaar
"Tenslotte is Zonneschijn een aanklacht. Er zit veel ingehouden verontwaardiging in over de hypocrisie van het Rode Kruis in het zogenaamd neutrale Zwitserland, over de Kerk die verloren of gestolen Joodse kinderen liet dopen en zelfs na de oorlog verstopte voor de ouders of over de nagenoeg onbekende maar s werelds grootste archieven over WOII in het Duitse Bad Arolsen, die helaas niet zomaar toegankelijk zijn. Als het mysterie van de verdwenen zoon bijna is opgelost, schrijft Drndić: ( ) waarom zouden we onderzoek doen, het leven gaat voort, je moet naar de toekomst kijken, houden mensen zichzelf voor, zeggen ze tegen anderen, tegen ons, overal wordt zo gesproken, thuis, op school, vanaf de bühne, zo praten ouders, vrienden en politici; zo praten priesters, de kerk als geheel. Dat kan natuurlijk tellen als uitspraak in het streng katholieke Kroatië, dat nog steeds niet in het reine is met zn 20ste eeuwse geschiedenis. Maar misschien geldt dat ook wel voor de rest van Europa."
"Een historische thriller voor de liefhebbers van Eco's 'In de naam van de roos'. Het is 11 september 1683. In Europa dreigt een nieuwe grote oorlog: de Turken belegeren Wenen. Angst voor de Moslims houdt christelijk Europa in haar greep. Tien gasten uit verschillende Europese landen logeren in herberg De Schildknaap in Rome. Als een oude heer in de herberg om het leven komt, vermoedelijk ten gevolge van de pest, moeten alle gasten in quarantaine. Maar het blijft niet bij dit ene sterfgeval. Gaat het hier werkelijk om gevallen van de gevreesde zwarte dood, of is er sprake van moordaanslagen? Een van de gasten, Atto Melanie, een geheim agent van de koning van Frankrijk, zoekt de zaak tot op de bodem uit en doet wereldschokkende ervaringen. 'Imprimatur' is een van het begin tot het eind spannend, goed geschreven raamvertelling, gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen en vol levendige details over muziek, receptuur en kleding uit die tijd. De plot van de roman betreft een historische onthulling die de auteurs na jarenlang archiefonderzoek voor het eerst aan de openbaarheid prijsgeven."
"In het voorjaar van 2002 was 'Imprimatur' van Rita Monaldi en Francesco Sorti korte tijd een bestseller in eigen land. De Italiaanse uitgeverij Mondadori kon de thriller over een moord in het zeventiende-eeuwse Europa twee keer herdrukken. Tot het Vaticaan zich ermee bemoeide. Omdat de auteurs in het boek onthulden dat paus Innocentius XI de protestantse, Nederlandse koning Willem III financierde, zette het Vaticaan de uitgeverij, eigendom van Berlusconi, onder druk de verkoop te staken. Ook andere uitgevers durfden zich daarna niet meer aan het boek te wagen.
Ondertussen werd 'Imprimatur' een wereldwijde hit. Vertaald in twintig talen, verschenen in 45 landen, gingen meer dan 250.000 exemplaren van het vuistdikke boek over de toonbank. Ook in Nederland en Vlaanderen was het debuut van Monaldi & Sorti een enorm succes."
El secreto de sus ojos./ Juan José Campanella - Argentinië/Spanje - 2009 - 127 min
Ricardo Darín, Soledad Villamil, Javier Godino, Guillermo Francella,
"In deze nieuwste Argentijns-Spaanse productie van regisseur Juan José Campanella, bekend van El hijo de la novia, speelt Ricardo Darín de rol van Benjamin Esposito, een voormalig gerechtelijk ambtenaar. Ook na zijn pensioen blijft hij in de ban van een gruwelijke onopgeloste misdaad van 25 jaar geleden. Door zijn memoires te schrijven hoopt hij daar alsnog komaf mee te maken. Hij deelt zijn intenties met rechter Irene Menéndez, destijds zijn directe superieur, waar hij reeds lang verliefd op is. De magie is er nog altijd. Maar ook de onmacht om daar iets mee te doen. In uitvoerige flashbacks krijgen we flarden te zien van de gruwelijke misdaad. Benjamin is vastbesloten om de zaak te heropenen. Tegelijkertijd wordt een beeld gegeven van een tijdperk: Argentinië ten tijde van de militaire juntas en de gerechtelijke corruptie die aan deze periode voorafging. De film behelst zowel een liefdesverhaal, een heerlijke comedy, een politiek kritisch pamflet als een thriller en biedt meer dan twee uur lang boeiende en onderhoudende cinema."
'Ik hoop dat we allemaal klaar zijn om de wereld der verschijnselen te verlaten en die van het verhevene binnen te gaan?'' Met deze woorden opent Julian Morrow, docent Grieks, steevast zijn colleges voor een select groepje van vijf. De verborgen geschiedenis begint wanneer Richard Papen, de verteller, in het elitaire clubje wordt opgenomen.
,,Echte schoonheid is altijd schokkend,'' zegt Julian wanneer hij het heeft over Euripides' tragedie Bacchae . Daarin proberen gewone stervelingen zichzelf voor even te verliezen in een soort religieuze extase, die gekenmerkt wordt door dans, razernij, visioenen en - af en toe - doodslag. Henry, de onuitgesproken leider van de groep, wil het oeroude Griekse ritueel uitvoeren. Het loopt grondig fout en een buitenstaander wordt gedood.
Dat De verborgen geschiedenis zo'n onweerstaanbare, hypnotiserende roman is, heeft veel te maken met de schitterende vertelstem van Richard Papen. Hij wil zich presenteren als de alwetende buitenstaander, maar maakt zijn handen vuiler dan hem lief is. Samen met hem raak je gecharmeerd door deze wereldvreemde, excentrieke studenten. Tartt zorgt ervoor dat je veel meer sympathiseert met de immorele Henry, Camilla, Charles en Francis dan met hun tweede dodelijke slachtoffer, Bunny. Die is ook lid van het clubje, maar dreigt uit de biecht te klappen na het uit de hand gelopen ritueel.
De verborgen geschiedenis is veel meer dan een spannende thriller. Het is geen whodunit, want op de beginbladzijden weet je al wie Bunny heeft vermoord. Eigenlijk is dit een verhaal over schuld en boete. Tartt schreef een moderne Griekse tragedie, die zich hier en daar vermomt als een sociale satire - vooral tijdens de begrafenis van Bunny - of als een campusroman.
De verborgen geschiedenis was meteen een immens succes. Bret Easton Ellis - een medestudent van Tartt - wordt vaak aangehaald als vergelijkingspunt. Op ideologisch vlak zijn er raakvlakken - ook Tartts personages zijn vergeefs op zoek naar authentieke ervaringen - maar stilistisch refereert Tartt veeleer aan de Victoriaanse romans waar ze als kind zoveel van hield, luidens haar autobiografische essay Sleepytown: A Southern Gothic Childhood, With Codeine . Er zijn ook gelijkenissen in toon met Evelyn Waughs Terug naar Brideshead , nog zo'n verhaal over gecorrumpeerde jeugd.
Donna Tartt werd een literaire ster die - zo vertelde een Nederlandse fotograaf me ooit - overal haar kapster meetroont zodat ze er op elke foto even onberispelijk uitziet. Over Tartt, die niet veel vrijgeeft over haar privéleven, circuleren de wildste geruchten. Maar de vraag of ze net zo'n zuipschuit was als de studenten uit haar boek, doet er eigenlijk weinig toe. De verborgen geschiedenis is een roman waar ik me bij een eerste lectuur niet kon van losrukken, ook al was ik met vakantie op de feeërieke Noorse Lofoten, en bij herlezing overtuigt hij me nóg meer. Je spurt niet jachtig naar de spannende ontknoping, maar geniet des te meer van de prachtige sfeerschepping, de onweerstaanbare personages en Tartts lucide proza.
Nadat Alfgrim als baby door zijn moeder is verlaten, wordt hij opgevoed door twee oude mensen, die hij gemakshalve zijn opa en oma noemt. Hun uit turf opgetrokken boerderijtje, de Hellinghut, is voor de jongen de volmaakte wereld. Hij groeit op in een omgeving waar 'gratis pension was voor iedereen die onderdak wou hebben' en waar de geur van stokvis, turf en walvisvet zich vermengt met die van spruitend gras, varens, paard en koe. Met tegenzin gaat Alfgrim naar school. De nieuwe wereld laat hem koud. Hij droomt ervan visser te worden zoals zijn opa. En hij wil zingen zoals zijn grote voorbeeld Gard Holm. Alfgrim is niet uit op roem, zijn doel is enkel 'de zuivere toon' te halen. Uiteindelijk ontkomt hij er niet aan een keuze te maken tussen de ideale wereld van de Hellinghut en een nieuw leven in een veranderende maatschappij.
Recensie van NRC 'Blijf toch binnnen het draaihekje' door Kester Freriks
"Laxness (1902-1998) is de enige IJslandse schrijver die de Nobelprijs kreeg. Aanvankelijk was zijn werk sociaal geëngageerd, maar in de tweede helft van de jaren vijftig koos hij voor een meer abstracte vorm van literatuur. Het visconcert uit 1957 is daarvan een voorbeeld. De oorspronkelijke titel luidt Brekkukotsannáll, dat letterlijk vertaald `Kroniek van Hellinghut' betekent. In 1965 verscheen de eerste Nederlandse vertaling onder de titel Het visconcert, die is gehandhaafd in de nieuwe vertaling door Marcel Otten.
De roman zit vol symbolen. De kleine boerderij en de pastorale omgeving vormen voor Alfgrim het paradijs. Nergens betreurt hij de afwezigheid van zijn moeder. Een ander opvallend symbool is het draaihekje dat voor de hoeve is geplaatst. Dit hek geeft kleine Alfgrim toegang tot de buitenwereld. Het omgekeerde geldt ook: wanneer Alfgrim zich terug wil trekken, gaat hij opnieuw door het draaihek. Dan komt hij weer terecht in de veilige beschutting van Hellinghut.
Tegenover de pastorale sfeer van de boerderij plaatst Laxness de al even symbolisch geladen Winkel (met hoofdletter) van Gudmunsen. De man achter de toonbank is de spreekwoordelijke kruidenier, uitsluitend geïnteresseerd in geldelijk gewin. Hier komt de aanvankelijk onschuldige Alfgrim in aanraking met aardse zaken. Dit betekent een keerpunt in zijn gedachten. Halverwege de roman komt hij tot het inzicht dat zijn gelukzalige staat eindig is. Er staat: `Tot die dag was de wereld waarin ik leefde groot genoeg en ik verlangde niet naar een andere wereld. Ik had alles. Alles was op zijn eigen manier volmaakt in mijn ogen.' Achter deze treffende zinnen schuilt een grote tragiek. Niet voor niets schrijft Laxness: `Tot die dag...'.
Niet alleen de kennismaking met kruidenier Gudmunsen markeert een omslag in Alfgrims gedachten, ook de ontmoeting met Gard Holm. Hij is de `meesterzanger' van IJsland, wereldberoemd geworden met zowel het landelijke repertoire als met het lied Erlkönig van Schubert. Holm is hartstochtelijk op zoek naar `de zuivere toon'. Voor de gevoelige jongen vertegenwoordigt hij het hogere, de kunst, het geestelijke. De gesprekken tussen Holm en zijn pupil behoren tot de mooiste bladzijden van het boek. Holm is vergelijkbaar met IJslandse volksdichters die in ander werk een rol spelen, zoals in Paradisarheimt (Het herwonnen paradijs) waarvan een Duitse vertaling bestaat. Otten bereidt nu een Nederlandse vertaling voor. De kleine boeren met wie Alfgrim zich omringt, zijn vergelijkbaar met de armelui die Laxness eerder zo prachtig heeft beschreven in Onafhankelijke mensen (Sjálfstaett folk).
Het visconcert is een roman met een hoog poëtisch gehalte. Laxness vertelt traag en zonder spanningslijnen. Alfgrim raakt gegrepen door een taoïstische levensfilosofie, hiertoe gedreven door een wereldvreemde vrouw. Pas echt dynamisch wordt het boek aan het slot, wanneer blijkt dat de beroemde zanger Holm niet zo kunstzinnig is als Alfgrim altijd heeft gedacht. Net als de kruidenier is hij op jacht naar financieel voordeel. Deze ontmaskering van Holm komt hard aan voor Alfgrim.
Van een `visconcert' in de letterlijke betekenis is geen sprake. De titel is ontleend aan het volgende, raadselachtige vers: `Vissen hebben fraaie stemmen/ Je vindt ze altijd op de heide/ 't Schapenpad waar ooien zwemmen/ Is de zee met haar grazige weide.' Schapen en vissen, land en zee vloeien moeiteloos in elkaar over. De enige die zingt is Holm. De fascinatie van Alfgrim voor vissen komt voort uit zijn verlangen weg te zijn. Hij gaat met tegenzin naar school en verliest zich het liefst in de natuur. Weer een ander symbool is de klok die de woonkamer van de boerderij domineert. Alfgrim hoort erin een telkens terugkerend refrein: `eeuwig, eeu-wig'. In Alfgrims jeugd is de tijd weggevallen.
Uiteindelijk moet de paradijselijke wereld van Alfgrim aan scherven. Zijn jeugd is voorbij, zo rond zijn achttiende moet hij de grote wereld in. Hij gaat zijn slechte voorbeelden als de kruidenier en de zanger achterna in het verlangen naar materiële zaken. Het slotbeeld van de roman is fraai: hij scheept zich in en laat zijn pleegouders achter. Na het afscheid ziet hij ze teruglopen naar de boerderij, elkaars hand vasthoudend `als kinderen'. Ook dat is weer een reuzengroot symbool. Het kind dat Alfgrim eens was, is in de moderne maatschappij zijn geestelijke idealen kwijtgeraakt. Alleen zijn pleegouders blijven trouw aan het immateriële. Al raakt de maatschappij gecorrumpeerd, de boerderij Hellinghut zal blijven wat die aan het begin van de roman was, gezien door de ogen van Alfgrim: `In de tijd dat ik op de wereld kwam, was de hut overbevolkt met lui die je heden ten dage vluchtelingen zou noemen, mensen die hun land ontvlucht waren, die met tranen in hun hart huis en haard hadden verlaten.'
Uiteindelijk komt de geëngageerde Laxness aan het slot weer aan bod. Maar hij heeft het de lezer niet makkelijk gemaakt. Het visconcert is mooi als poëtisch proza, maar voor een roman is de abstractie te groot. Soms zou je willen dat de auteur harder was omgesprongen met zijn hoofdpersoon; dat die minder ijl zou zijn en meer van vlees en bloed."
Zo begint de thriller die ik gisterenavond in één ruk heb uitgelezen:
El secreto de sus ojos./ Juan José Campanella - Argentinië/Spanje - 2009 - 127 min
"In deze nieuwste Argentijns-Spaanse productie van regisseur Juan José Campanella, bekend van El hijo de la novia, speelt Ricardo Darín de rol van Benjamin Esposito, een voormalig gerechtelijk ambtenaar. Ook na zijn pensioen blijft hij in de ban van een gruwelijke onopgeloste misdaad van 25 jaar geleden. Door zijn memoires te schrijven hoopt hij daar alsnog komaf mee te maken. Hij deelt zijn intenties met rechter Irene Menéndez, destijds zijn directe superieur, waar hij reeds lang verliefd op is. De magie is er nog altijd. Maar ook de onmacht om daar iets mee te doen. In uitvoerige flashbacks krijgen we flarden te zien van de gruwelijke misdaad. Benjamin is vastbesloten om de zaak te heropenen.
Tegelijkertijd wordt een beeld gegeven van een tijdperk: Argentinië ten tijde van de militaire juntas en de gerechtelijke corruptie die aan deze periode voorafging.
De film behelst zowel een liefdesverhaal, een heerlijke comedy, een politiek kritisch pamflet als een thriller en biedt meer dan twee uur lang boeiende en onderhoudende cinema."
Oscar 2010 voor Beste Buitenlandse film
Bron: studioskoop
Meer weten?
digg.be
demorgen.be