Ik ben gearresteerd. Voor het winnen van een spelprogramma.
Ze kwamen me gisteren halen, toen zelfs de zwerfhonden lagen te slapen. Ze beukten mijn deur in, sloegen me in de boeien en sleurden me mee naar een jeep met een rood zwaailicht.
Er was geen tumult. Niemand kwam zijn hut uit. De enige die iets riep toen ik werd gearresteerd, was de oude uil in de tamarinde.
Arrestaties zijn in Dharavi net zo gewoon als zakkenrollers in de trein. Er gaat geen dag voorbij zonder dat een of andere ongelukkige plaatsgenoot naar het politiebureau wordt afgevoerd. Sommigen worden wild schreeuwend en zich verzettend meegesleurd door de agenten. En anderen gaan rustig mee. Degenen die de politie verwachten, er misschien zelfs op wachten. Voor hen is de komst van de jeep met het rode zwaailicht zelfs een opluchting.
Achteraf gezien had ik misschien moeten schreeuwen en trappen. Had ik moeten zeggen dat ik onschuldig was, had ik herrie moeten schoppen en de buren moeten alarmeren. Niet dat dat iets zou hebben geholpen. Zelfs als het me was gelukt een paar bewoners wakker te maken, zou niemand een vinger hebben uitgestoken om me te helpen. Mijn buren zouden met slaperige ogen het tafereel hebben gadegeslagen en een afgezaagde opmerking hebben gemaakt als: 'Daar gaat er weer een.' Dan zouden ze hebben gegaapt en weer naar bed zijn gegaan. Mijn vertrek uit de grootste sloppenwijk van Azië zou geen enkele invloed op hun levens hebben gehad. 's Ochtends zou dezelfde rij bij het water staan te wachten en zou dezelfde dagelijkse strijd zijn begonnen de trein van halfacht te halen.
Ze zouden niet eens de moeite doen te achterhalen waarom ik was gearresteerd. Nu ik erover nadenk, realiseer ik me dat ik me dat niet eens afvroeg toen die twee agenten mijn hut binnenstormden. Als je hele bestaan zelf 'illegaal' is, als je in armoede in een stedelijk niemandsland woont waar je moet knokken voor een vierkante centimeter ruimte en zelfs in de rij moet staan om te kunnen poepen, heeft een arrestatie iets onontkoombaars. Je wordt geconditioneerd te denken dat er op een dag iemand verschijnt met een dagvaarding met jouw naam erop, dat er uiteindelijk een jeep met een rood zwaailicht voor jou komt.
Er zullen mensen zijn die zeggen dat ik dit over mezelf heb afgeroepen. Door aan die spelshow mee te doen. Die zullen met hun vinger naar me zwaaien en me eraan helpen herinneren dat de ouderen in Dharavi zeggen dat je nooit over de lijn mag stappen die de armen van de rijken scheidt. Want waarom doet een straatarme ober mee aan een kennisquiz? De hersenen zijn geen orgaan dat wij mogen gebruiken. Wij horen alleen onze handen en voeten te gebruiken.
Konden ze maar zien hoe ik die vragen heb beantwoord. Dan zouden ze na mijn optreden met respect naar me hebben gekeken.
Klik hier voor een uitgebreider leesfragment uit het boek 'De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel./ Vikas Swarup
Wat is het centrale idee achter De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel?
"De ongelooflijke lotgevallen van een arme geluksvogel heeft twee, met elkaar verbonden, verhaallijnen. Het is het levensverhaal van een weeskind dat op straat leeft, genaamd Ram Mohammed Thomas en het is het verhaal van het reilen en zeilen bij een televisiequiz genaamd Wie wint een biljoen.
Ik heb zelf met meerdere quizen meegedaan, en ik was nieuwsgierig naar de ideeënvorming en het psychologische proces dat zich in het hoofd van een deelnemer afspeelt. Zoals een van de personages in het boek al zegt: 'Een quiz is niet zozeer een kennistest maar meer een test van het geheugen'. Onze herinneringen worden geproduceerd door verschillende factoren: onze ervaring, onze dromen en wensen en niet alleen maar door wat er ons geleerd wordt op school. Ik ben altijd onder de indruk geweest van de kennis en wijsheid die het gewone volk bezit. Ik herinner me een nieuwsitem, zo'n tien jaar geleden, over hoe straatkinderen in een Indiase stad zelf een gratis mobiel internet-netwerk hadden opgezet.
Dus ik heb deze twee thema's naast elkaar geplaatst: een televisieshow en een deelnemer die nooit formeel onderwijs heeft gehad en die 'straat-wijsheid' heeft in plaats van 'boeken-wijsheid'. En er is ook nog een onderliggende boodschap: minacht of onderschat nooit iemand puur vanwege de omstandigheden waarin hij zich bevindt. "
Bron: Uit een interview met de auteur.
Het boek is heruitgegeven en verfilmd onder de controversiële titel Slumdog Milllionaire. De film heb ik (nog) niet gezien en ik denk dat ik hier blij om ben...
Het boek leest als een trein en ontroert...
|
