Voor de twee of drie volgers die mijn blog nog rijk is (dat ben jij dus, mama, en waarschijnlijk Marleen ofzo): hallo allemaal. Ik heb een paar ontzettend leuke dagen achter de rug, dus laat ik er maar snel invliegen met een samenvatting: - Prachtige bruggen over de river Tyne - De vis heet Henry - Beste Fish and Chips ever gegeten - Met de ferry van de South Shields naar de North Shields geweest - Iets gaan drinken in wat ondertussen ons stamcafé is geworden: The three bulls heads - Dagje Alnwick Castle -> Elke herbeleeft haar childhood en loopt een hele dag op wolkjes - Ik zie Hagrid - Feestje in een mooie club met minder mooie mensen - Moeilijkheden tussen Frankrijk en Amerika - Lunch voor vijf pond in stamcafé mislopen, dan maar andere lunch gezocht - Nederlandse poffertjes gegeten en Belgische chocolade gekocht
Weten jullie, bloggen is eigenlijk nog niet zo gemakkelijk. Je moet iedere keer random, uit het niets, beginnen schrijven en hopen dat de mensen het een beetje interessant vinden wat je schrijft. Je moet telkens opnieuw beginnen, telkens opnieuw een eerste lijn verzinnen die hopelijk niet te vreselijk klinkt of leest, en dat is nog niet zo eenvoudig als je omgeven wordt door slaande deuren en een giechelende roommate. Maria is momenteel naar de serie 'How I met you mother' aan het kijken en dan ligt ze iedere keer plat van het lachen. Ze probeert dat in te houden om mij zo weinig mogelijk te storen, maar het lukt haar niet echt dus komt er nu een soort gesnuif uit haar neus, wat best wel grappig is omdat ik geen idee heb waarom ze lacht. Maar goed, ondertussen heb ik toch weer een soort van inleiding op mijn verhaaltje van vandaag, dus leve Maria's snuiflachjes!
Donderdagavond zijn we, zoals ik vorige keer voorspelde, naar de rivier geweest, de Tyne en de Tyneside dus, om er de bruggen te zien. Dat was een heel mooi schouwspel, want er waren heel veel bruggen en ze waren ook verlicht. Vooral de Millenium Bridge was heel erg mooi. Hij veranderde van kleur en natuurlijk wilde ik daar een foto van, maar helaas, mijn fototoestel lag nog thuis! Nu steel ik dus de foto's die de anderen hebben getrokken. Het was een leuke, rustige avond. We werden even lastiggevallen door een stel dronken Duitsers die blijkbaar vergeten waren hoe ze zinnen moesten bouwen in hun eigen taal, maar verder is er niet veel spannends gebeurd. Christine, Maria, Turid en ik zijn nog iets gaan drinken in de Three Bulls Heads, de typische Britse pub waar we vorige week vrijdag ook al iets gaan drinken waren en waar het echt gezellig is en huiselijk aanvoelt.
Vrijdag zijn we naar Shields geweest, waar de Tyne uitmondt in de zee. Christine had op het internet gelezen dat er in South Shields (want er is een North en een South Shields) een heel goed Fish and Chipsrestaurant was dat al heel veel prijzen gewonnen had. Daar zijn we eerst naartoe geweest om er te lunchen. Ik heb ooit Fish and Chips gegeten in Londen en toen vond ik het niet lekker, maar ik kan je verzekeren dat ik mijn mening over dit typisch Engelse gerecht heb moeten herzien. Het was echt overheerlijk! De vis smolt gewoon in mijn mond, zo zalig! De frieten waren natuurlijk niet zo lekker als die in België, maar de vis was echt fenomenaal. We begonnen te eten en werden allemaal muisstil omdat we zo opgingen in het gerecht. (Even een interessant weetje: Amerikanen eten echt ketchup op alles, van frieten tot puree, en het idee van mayonaise op frieten vinden ze walgelijk. Of dat vindt Christine toch; zij had er nog nooit van gehoord). Malin had het wat lastig met opstaan en gaan zitten omdat ze die ochtend net haar nieuwe tattoo gekregen had, de makreel onder haar borst. We hebben hem Henry gedoopt en hij ziet er eigenlijk best nog wel cool uit. Ze had veel pijn gehad, zei ze, maar het is een keiharde en natuurlijk heeft ze bij de tattooshop haar lippen stijf op elkaar gehouden. Enfin, na onze heerlijke maaltijd hebben we wat op het strand gelopen, en daarna zijn we met de ferry (want omdat we een dagticket hadden gekocht voor de metro, mochten we ook gratis met de ferry mee) van de South Shields naar de North Shields gevaren. Daar hebben we dan nog wat rondgekeken en uiteindelijk zijn we weer naar huis gegaan. Het was toen al behoorlijk laat en ik wilde de volgende ochtend fris zijn om naar Alnwick Castle te gaan, dus ik ben snel in mijn bedje gekropen (hoewel de onderburen lastig en luidruchtig waren).
Zaterdag sprong ik om acht uur uit mijn bed om te vertrekken naar Alnwick Castle, filmlocatie voor onder andere Harry Potterfilms 1 en 2, Robin Hood Prince of Thieves en Elizabeth (die met Cate Blanchett). Ik moest even wachten voor mijn Spaanse vrienden (Viktor, Clara en Carlos) op het punt van afspraak waren (Spanjaarden zijn altijd te laat), maar gelukkig waren we perfect op tijd voor de bus. Na een anderhalf uur durende busrit - die Viktor en ik gevuld hebben met buitengewoon interessante gesprekken over literatuur en reizen, hij is echt veel leuker en interessanter dan ik eerst verwacht had - kwamen we in Alnwick aan, waar een vriendelijke Geordie ons de weg naar het kasteel toonde. Zodra ik het kasteel zag, had ik het gevoel dat ik op wolkjes liep. Het was alsof een droom uit mijn kinderjaren uitkwam, want het leek echt alsof ik op het terrein van Zweinstein terecht gekomen was. Het kasteel alleen al is prachtig, zonder twijfel, maar het gevoel dat het me gaf is onbeschrijfelijk. Volgens mij heb ik heel de tijd met een grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen, het was echt alsof ik in een droomwereld beland was. En ik kon mijn enthousiasme delen met Viktor, want die liep ook heel de tijd te glimlachen en foto's te trekken als een Japanner. En wat ook erg tof was: op de plaats waar de vliegles van de Harry Potterfilm is opgenomen, was op dat moment net ook een 'vliegles' bezig voor de kindjes: twee 'professors', volledig gekleed als tovenaars, gaven de kindjes bezemstelen en leerden hen 'vliegen'. Het was echt superschattig en ook zo leuk, ik waande me echt in een magische wereld. Naast de happy childhoodmemories die het kasteel opwekte, was het ook een buitengewoon interessant en mooi kasteel. Er woont al heel erg lang een adellijke familie, de Percy family. De familie heeft heel wat belangrijke mensen voortgebracht en er waren dan ook heel wat musea die iets meer vertelden over die familieleden. Een van de belangrijkste familieleden was Harry 'Hotspur' Percy, als je het mij vraagt een heethoofd dat heel veel oorlog gevoerd heeft (men zegt dat hij heel dapper was omdat hij het durfde opnemen tegen de stoere Schotten). Hij is ook een personage in een stuk van Shakespeare, voor de Shakespeareliefhebbers onder ons. De Percy's zijn ongetwijfeld stinkend rijk, want ik heb het kasteel ook vanbinnen gezien en ik zeg je: zo zou ik ook willen wonen. De bibliotheek was adembenemend en de eetzaal kon evengoed een danszaal zijn als je de gigantische tafel wegnam. Echt een prachtige plaats! De familie woont er nog steeds en overal konden we dan ook fotokaders zien met foto's van de familieleden. Dat gaf wel een beetje een vreemd gevoel, alsof ik regelrecht in het privéleven van andere mensen zat te kijken. Ergens was dat eigenlijk ook wel zo. Maar ach, het kasteel was zo mooi... Voor wie wil weten welke scènes van Harry Potter in Alnwick gefilmd werden: de vliegles, peron 9 3/4 is daar ook opgenomen in een grote zaal en de scène met de Beukwilg. Het kasteel is ook gewoon gebruikt voor beelden van Zweinstein enzo.
's Avonds hebben we dan weer een preparty gehouden op ons kot en er was een nieuwe jongen bij, Jarid of zoiets, een Frans-Algerijnse jongen en eigenlijk nog geen lelijkaard. Hij was een vriend van Ferry dusja. Christine had een beetje een boon voor hem en ze heeft hem dan ook de hele avond proberen versieren, maar helaas, Jarid was heel erg terughoudend en haar pogingen draaiden op niets uit. Ze was vrij teleurgesteld en haar avond was een beetje verziekt. Dat was nogal een domper op de sfeer. Daarbij kwam ook nog eens dat de nieuwe club die we uitgeprobeerd hebben wel heel mooi was, maar helaas geen aantrekkelijke of interessante klanten had (in de zin van: iedereen was ofwel achttien, ofwel veertig jaar). Er waren ook ontzettend veel kale, oude dronkaards, echt vreemd en vies, want ze probeerden heel de tijd dicht bij ons te dansen en ons te verleiden. We hebben dan maar snel de benen genomen en wij - de meisjes - hebben ons teruggetrokken in een fastfoodrestaurant om Christine wat op te beuren. Dat lukte behoorlijk, maar we zijn toch vrij snel daarna naar huis gegaan, want het vele feesten en de koude wind beginnen hun tol te eisen. Iedereen begint zo wat verkouden te worden - ik gelukkig niet - of is zo stilletjes doodmoe aan het worden - daar heb ik helaas ook last van. Vannacht heb ik dus overheerlijk geslapen en ik had me bijna overslapen, want we hadden om 12u afgesproken om te gaan lunchen in de Three Bulls Heads en ik werd pas om 11u30 wakker. Gelukkig heb ik me keihard gehaast en was ik nog op tijd. Eenmaal bij de Three Bulls Heads merkten we helaas dat ze geen eten konden verkopen omdat ze een power cut hadden in de keuken. Dat was wel spijtig, want hun special offer op zondag was een maaltijd voor vijf pond, een drankje inbegrepen. We zijn dan maar een beetje verder gegaan en daar was het ook lekker - en goedkoop, want het geld vliegt er bij sommigen onder ons een beetje te snel door. Maria, Ophélie en ik zijn dan ook nog naar het marktje in het stadscentrum geweest omdat het de laatste dag was dat het er stond en we hebben Nederlandse poffertjes (van echt Nederlandse Nederlanders!) gegeten, overheerlijk. Ik heb ook nog Brugse chocolade gekocht omdat ik het niet kon laten. Dat was helaas erg duur, maar tja, een beetje Brugge in Britain, daar betaal je wel voor, vrees ik. Vanmiddag hou ik het lekker rustig: ik heb gestofzuigd en verder ga ik wat relaxen. En ik begin nu. Doei! Elke
Hoi allemaal! Ik zal jullie niet langer in extreme spanning houden, aangezien dit maag-, darm- en blaasklachten kan veroorzaken, maar nu mijn blog verderzetten. Ik begin waar ik geëindigd was (en wat is deze zin toch zo vol poëzie!).
Samenvatting: - Poundland: alles voor 1 pond - Verdwalen in winkels is mijn vaste hobby geworden - Film in Western Amerikaans Engels. Toppie. Wel met knapperd, dus pluspunt. - Italiaans-New Yorkse restaurants hebben vuile toiletten - GIGA-BIB - Tattoos zijn pijnlijk - Voetbaltickets van Newcastle tegen Manchester United kosten veel geld - Knappe, intelligente, interessante Duitser ontmoet. - Ik heb lekker gekookt. - Mijn Erasmusland is lekker het beste, want ik kan het nieuwe boek van J.K. Rowling zomaar random gaan halen in de boekwinkel. De prachtige, goddelijke boekwinkel. - Postkaarten zijn hier moeilijk te vinden - Preparty's bij mij thuis zijn awesome. Komt omdat het bij mij is, wss. - Ik ben soms verstrooid. - Resultaten UELA zijn binnen - Mijn roommate maakt eieren voor mij als ontbijt. - Ik hou nog steeds van Newcastle. - Gelukkige verjaardag Liselot Quisquater.
Als ik me niet vergis - en laat ons nu eerlijk zijn, wanneer vergis ik me ooit? - dan had ik vorige keer mijn verhaal beëindigd met mijn biefstuk. Daar ga ik dan ook nu mee verder. Na de afwas - want ik ben een proper meisje - vertrok ik richting city center om mijn confirmation of arrival te laten ondertekenen. Ik moest het document achterlaten in de King's Gate (het administratief centrum van de unief, denk ik) en kreeg te horen dat ik het twee dagen later op kon halen. Daarna heb ik een beetje door de shoppingsstraat gedwaald. Ik ben de Marks en Spencers binnengewandeld om uit te vissen wat ze daar eigenlijk allemaal verkopen en het antwoord is letterlijk 'alles'. De winkel was zo groot dat ik erin verdwaald ben en de uitgang niet meer vond. Dan ben ik maar langs een totaal andere weg naar buiten gegaan. Daarna ben ik binnengelopen in de Waterstone's boekhandel en tja... Als ik de hemel zou mogen maken, dan zou hij er min of meer uitzien als de Waterstone's boekhandel. Behalve dan dat ik er wolkjes in zou laten drijven. In de hemel moeten wolkjes zijn. Maar serieus: kasten vol klassiekers! Prachtige, gigantisch grote winkel met alle boeken die je hebben wilt. Daar heb ik ook ontdekt dat je The Casual Vacancy van J.K. Rowling (haar nieuwe boek voor volwassenen) kon (sinds vandaag niet meer) bestellen voor 10 pond (wat veel minder is dan de normale prijs). Ik kon helaas niet blijven, want ik had afgesproken om met Malin (en dus niet Marlin zoals ik eerder zei), Christine en Maria naar de Poundland te gaan, een winkel waar je voor alles maar 1 pond moet betalen. Maria en ik hebben er kuisgerief gekocht. Dan ben ik naar huis gegaan en 's avonds zijn we naar de cinema geweest met de ladies. We hebben de film 'Lawless' gezien. Hij was goed (en waargebeurd), maar het was moeilijk om het platte Amerikaanse Engels (jakkie, Amerikaans Engels) te begrijpen. Het duurde efjes voor ik erin kwam. In de voorfilmpjes hebben we ook een paar andere films gezien die we ooit nog gaan bekijken, onder andere de nieuwe James Bond (omg, zo cool, ik kan James Bondfilms bekijken in Engeland!).
Dinsdag heb ik wat geluierd in de voormiddag, denk ik. Of wat gelezen. Wat eigenlijk hetzelfde is. Anyway, 's middags zijn we gaan lunchen naar een Italiaans-New Yorks restaurant waar de bediening ontzettend traag was en de toiletten niet doorspoelden en vol lagen met kak. Hoihoi. Maar het was goedkoop en dat maakte veel goed. En we hebben het ook heel gezellig gehad, de mensen die ik hier heb leren kennen zijn echt leuke mensen. Daarna ben ik me gaan inschrijven in de bibliotheek hier, want bibliotheken zijn gewoonweg mijn ding. Ik hou van bibliotheken en later ga ik een bibliotheek hebben in mijn huis. Of in mijn kasteel. Ik ga wel in een kasteel wonen, mijn karma gunt me dat wel. Daarna ben ik samen met Turid, een meisje uit Noorwegen, het boek van J.K. Rowling gaan bestellen en dan heb ik thuis gezeten en wat op skype en facebook enzo gezeten. En een aflevering van Grey's Anatomy bekeken, denk ik. Enfin, zoiets. Dinsdag was dus een relatief rustige dag. Maar het was ook niet het moment om superwilde dingen te doen, want het heeft hier behoorlijk veel geregend de laatste dagen (behalve gisteren en vandaag). Ik heb al gehoord dat jullie in België (voor wie in België zit momenteel - baha, losers) in het nieuws beelden gezien hebben over overstromingen hier? Wel, ik kan jullie verzekeren dat ik oké ben en dat het enige wat hier overstroomt de vijver in het park is. En mijn douchecabine als ik niet oplet. Ik heb ook de resultaten van mijn UELA, de Engelse taaltest, teruggehad en ik ben voor alles geslaagd. Voor luisteren ben ik een level 3 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb, en voor schrijven een level 2 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb maar wat bijschavende cursussen kan volgen.
Woensdag, gisteren dus, heb ik worst gemaakt, wat heel lekker was (hoera!). Daarna heb ik met de anderen afgesproken aan het voetbalstadium omdat we tickets wilden voor een match van Newcastle. Christine, Turid (een grote voetbalfan) en Maria wilden tickets voor Newcastle tegen Manchester United en hebben die dan ook gekocht, maar het was 41 pond en een klakske, wat neerkomt op zo'n vijftig euro, en dat hadden Malin, Ophélie en ik er niet voor over. Misschien gaan wij eens naar een minder belangrijke match gaan die niet zo duur is. Dan zijn we naar de tattooshop geweest want Malin wil een nieuwe tattoo, namelijk een makreel onder haar rechterborst. Ze heeft alleen maar een afspraak gemaakt en morgen moet ze gaan. Ondertussen heeft ze ons geïnformeerd over de pijn die je voelt wanneer je een tattoo krijgt, waar het het meeste pijn doet en hoeveel het bloedt enzo. Bijzonder leuk, zo'n tattoo. En Malin is echt een keiharde, denk ik. Die Zweden... Geen normaal volk, zo lijkt me. Dan zijn we ook nog naar de supermarkt geweest en ik heb ook mijn Confirmation of arrival terug opgehaald. 's Avonds hadden we gepland om naar Madame Koo's te gaan om daar het internationale feestje bij te wonen. De preparty was bij ons op het appartement en was opnieuw supergeslaagd. Ook Fairy is nog langsgekomen en we zijn dan met een hoopje - niet iedereen want de minder fortuinlijken onder ons hebben al introductielessen - richting Madame vertrokken. Het was heel erg leuk daar. Heel, heel, heel erg leuk. Het was dezelfde club als vorige week woensdag, dus het was een heel mooie club. En ik heb er Mr. Perfect ontmoet. Hij was een Duitser - ik heb hier echt iets met Duitsers in Newcastle, meer dan met Britten - en hij was heel erg knap. En ik ben niet de enige die dat vond, dus ik beeld het me niet in, joepie! Ik heb heel lang met hem staan praten en hij bleek ook nog eens slim, grappig en interessant te zijn, kom dat tegen! Hij studeerde ingenieurswetenschappen en was helaas maar voor een week in Newcastle. Hij was op een soort rondreis, hij was eerder ook al in Latijns-Amerika en in China. Hij spreekt 4 talen (Duits, Spaans, Engels en Frans) en is dus niet alleen wiskundig maar ook taalkundig slim. En zijn naam was Michael. Zei ik al dat ie ook heel knap was? Hij was dus min of meer perfect - op het eerste zicht natuurlijk, ik heb er ook maar een avondje mee gebabbeld. En even later bracht Maria me het leuke nieuws dat hij tegen haar gezegd had dat hij mij heel leuk vond en 'me wel zag zitten', om het zo te zeggen - achja, kunnen we hem ongelijk geven? (Grapje hoor, mijn ego is gigantisch, maar net niet gigantisch genoeg om overal te tonen hoe gigantisch het is). Helaas, we zijn heel plotseling vertrokken en ik heb geen gedag meer kunnen zeggen en ook zijn gsm-nr heb ik niet, dus ik zal hem waarschijnlijk nooit meer zien. Daar heb ik wel spijt van, maar ik heb ook gewoon een leuke avond gehad, dusja, de herinnering is er.
Vandaag is de dag heel aangenaam begonnen, met mijn vriendelijke roommate die voor mij een roereitje gemaakt heeft met champignons en ajuintjes, heel erg lekker. Daarna ben ik met Turid het boek van J.K. Rowling gaan halen en dat prijkt nu mooi op mijn boekenplank (ik heb er stiekem zelfs al een foto van genomen, zo blij ben ik). Turid en ik hebben dan ook lopen zoeken naar postkaartjes, maar dat kennen ze hier in Newcastle blijkbaar niet, of het zijn gigantische kaarten die ook helemaal niet mooi zijn. En ook onze zoektocht naar een witte sportbh voor Turid draaide op niets uit (Turid was wel van plan de bh onder een T-shirt te dragen en hem niet als T-shirt te gebruiken, zoals de meisjes hier in Newcastle wel doen). Dan ben ik terug naar mijn appartement gegaan, heb ik wat gefacebookt en daarna ben ik naar de universiteitsbibliotheek gegaan om mijn confirmationdocument in te scannen. Helaas was ik mijn logingegevens vergeten en moest ik de wandeling van een halfuur naar mijn appartement opnieuw maken en dan nog eens terugkeren. Nu is alles gelukkig in orde en de ugent mag beginnen dokken, want al mijn papieren zijn in orde dus ze mogen mijn beurs uitbetalen, yes! Nu ga ik snel nog een beetje koken en vanavond gaan we naar de Tyneside, de rivier met al de bruggen enzo. Ik zal dan weer de toerist kunnen uithangen met mijn fototoestel. Hoera!
Nu ga ik u allen laten, met een laatste, droevige boodschap: Mijn bril is kapot. Amen.
All right, hier ben ik dus weer met nog een blogberichtje. Zoals altijd - zijnde: de vorige keer - begin ik met een samenvatting:
- Zot feestje zaterdagnacht. Dresscode: Newcastle style (= sletterig en opvallend) - Opdringerige venten - Luidruchtige eerstejaars - Toch ook wel vriendelijke eerstejaars - Ikea => Zweedse balletjes - Te lang geskyped en dan preparty gemist - Regen en wind - Taaltest = makkie - Poundland: grote winkel, alles voor 1 pond
De boeken van Mary Poppins zijn volgens mij gebaseerd op een waargebeurd verhaal en de schrijfster van die boeken moet in Newcastle geleefd hebben (wat geen waar is, ik heb het gegoogeled en ze leefde in Australië). Het is echt niet moeilijk om je in te beelden dat je hier plots een vrouw voorbij ziet zweven, bengelend aan een zwarte paraplu. Zwarte paraplu's waren hier namelijk vandaag genoeg te zien - ik viel best wel op met mijn flashy roze tussen al die donkere kleuren - en er was zoveel wind dat als ik plots een olifant voorbij zag vliegen, ik niet verbaasd zou zijn. Gelukkig is het de eerste dag dat het zoveel regent en ik ben vol goede hoop dat het beter wordt morgen. Maar laat ik niet van het onderwerp - mijn leven, dus - afwijken en vertellen wat ik de voorbije twee dagen allemaal uitgespookt heb.
Ik begin met zaterdagavond, want dat is chronologisch gezien het eerste en het is ook gewoon het leukste. De meisjes waar ik vrijdagavond iets mee gaan drinken ben, zijn rond 9u naar ons appartement gekomen en we hebben wat gezellig gebabbeld en iets gedronken. We werden ook uitgenodigd door de 'Freshers', zijnde de eerstejaars die zaterdag allemaal begonnen toe te stromen in het appartement. Ze zijn al iedere dag aan het feesten en zijn ontzettend vriendelijk. Ze komen zichzelf voorstellen en dan babbelen we een beetje - ze zijn altijd een beetje verbaasd en onder de indruk dat wij al 20 en 21 zijn, we lijken blijkbaar echt oud in hun ogen. Maar hoewel de Freshers ons uitnodigden zaterdagavond, zijn we niet gegaan. Het feestje bij ons was gewoon te leuk en we zijn eigenlijk vergeten om te gaan. Dan zijn we uitgeweest in Newcastle city. Onze dresscode was Newcastle style, wat betekent dat je er zo opvallend of sletterig mogelijk uit moet zien. Ik had 's namiddags flashy gele beenwarmers gekocht en die combineerde ik met een groene broek en een blauw topje en een rode vest, dus ik was wel opvallend (maar ook niet zo opvallend hier). Eenmaal in Newcastle city zijn we naar een tweetal pubs geweest, ook weer groter en hipper dan ik ze ooit in België gezien heb. Ook veel professioneler, met security overal (en ook op straat loopt overal security, het lijkt altijd alsof ze elk moment een groot gevecht verwachten). We moeten ook altijd onze identiteitskaart tonen als we ergens binnen willen, want onder de achttien mag je hier niet drinken en dat nemen ze heel serieus. We zijn dus naar een paar pubs geweest en hebben daar - again - kennis gemaakt met de opdringerige Newcasteliaanse mannen. Verschillende mannen wilden constant ons groepje - allemaal meisjes - benaderen en dansen met ons. Marlin - een knappe, lange, blonde Zweedse - heeft dan ook een heel deel van de avond doorgebracht met een knappe Ier. Geen idee of ze alleen naar huis gegaan is en ik ben niet van plan haar ernaar te vragen. Ik had wat problemen met een zwarte man die dacht dat ik, omdat ik eventjes vluchtig naar hem geglimlacht had, de nacht met hem wou doorbrengen. Gelukkig heeft Christine me van hem kunnen redden. Ik ben de jongste van de groep en ook nog eens de op een na kleinste, dus de andere meisjes waken zo'n beetje over me. Ik ben blij dat het eens niet omgekeerd is. Zaterdagavond was dus heel erg leuk en ik geloof dat er ook een tweetal foto's op facebook staan, dus je kunt die checken als je wilt.
Zondag hebben Maria en ik lang geslapen en 's middags zijn we met de meisjes naar Ikea gegaan. Dat was ongeveer een halfuurtje van het stadscentrum met de bus en dicht bij het grootste shoppingscentrum van Newcastle. Ik ga nooit, maar dan ook nooit, alle winkels in Newcastle kunnen bezoeken, het is echt gek hoeveel er zijn. Je hebt Eldon Square, het shoppingscentrum in het stadscentrum, je hebt de shoppingsstraat, je hebt Grainger Market, je hebt het Metrocentrum en dan heb je nog de ander winkeltjes. Gek. Anyway, we gingen dus naar Ikea en daar hebben we Zweedse gehaktballetjes gegeten en volgens Marlin zijn die ook echt typisch Zweeds en zijn ze beter dan haar moeder ze kan maken. Ikea in Engeland is wel duurder dan die in België, heb ik het gevoel, en Maria zei dat ze dat ook vond (maar dan dan in Duitsland). Ik kocht een bloempot en een plant waar ik heel trots op ben (het fleurt een kamer direct helemaal op als er een beetje groen aanwezig is), wat mappen en Maria en ik kochten samen een pepermolen. Toen ik terug thuis was, heb ik een beetje geskyped en dat beetje skypen is wat uit de hand gelopen, want Maria en ik gingen nog naar een van de party's van de Freshers gaan maar omdat ik zodanig lang geskyped had, waren we te laat en was het al stil overal in het gebouw - de Freshers hielden overal preparty's om dan naar het echte feestje in de Students Union te gaan, waar wij helaas niet naartoe konden omdat we geen 70 pond wilden betalen voor een armband om mee te kunnen doen aan de Fresher's week.
Vandaag ben ik met Clara (een van de Spanjaarden) mijn UELA gaan afleggen, een verplichte Engelse test die iedere buitenlander moet afleggen wanneer die studeert in Engeland. In al mijn bescheidenheid kan ik zeggen dat de test een makkie was, een piece of cake om het zo te zeggen. Er was een grote luisteroefening van ongeveer 45 minuten en een schrijftest van ongeveer 40 minuten. De eerste oefening van de luistertest was zo makkelijk dat ik hem al kon invullen zonder te moeten luisteren, simpelweg omdat de juiste oplossing grammaticaal gezien de enige oplossing was. De andere oefeningen waren moeilijker, maar ook nog heel goed te doen. De schrijfopdracht was het schrijven van een essay, waar ik hopelijk ook wel in geslaagd ben. We moesten zo academisch mogelijk schrijven, dus misschien heb ik daar wel wat punten op verloren en raden ze me aan om daar wat hulp voor te zoeken. Maar ja, we'll see. Daarna ben ik terug naar huis gegaan (want Clara had een activiteit van de Fresher's week) en heb ik gekookt: biefstuk, rijst en worteltjes. De worteltjes waren een zak die ik moest opwarmen in de microgolf dus daar was niets aan. De rijst ben ik ondertussen al gewoon. De steak was vreselijk. Een schoenzool. Maar ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik ben opnieuw heel blij.
Ik heb nog wel wat te vertellen, maar dat doe ik dan later want nu moet ik gaan, ik ga met de meisjes naar de cinema. Geen idee welke film. Bye!
