Eindelijk, het is me gelukt om aan mijn blog te beginnen! Ik was van plan om iedere dag een klein berichtje te zetten, maar het is ondertussen al zaterdag en ik ben hier sinds dinsdag , dus ik heb heel wat te vertellen. Om het mijn toekomstige lezers (u dus, daar achter de computer ;) ) wat makkelijker te maken, ga ik iedere keer een korte samenvatting bovenaan mijn blog zetten. Voor mensen die ofwel a) van lezen houden, ofwel b) mij heel graag zien, ofwel c) geen leven hebben, ofwel d) tot alle drie de categorieën behoren, zal ik ook nog een lange, uitgebreide tekst zetten. Dus, hier een samenvatting van de afgelopen halve week: - Veel Spanjaarden - Spanjaarden kunnen niet zo goed Engels - Spanjaarden zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Japanners - Japanners kunnen niet zo goed Engels - Japanners zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Chinezen - Chinezen zoeken vooral elkaar op en blijven weg van de Europeanen - Newcastle is dé place to be als je wil winkelen (Antwerpen is peanuts vergeleken met Newcastle), uitgaan (van typische Engelse pubs tot massa's mooie dancings, ze hebben hier alles!), studeren en halfnaakte meisjes wil zien. - Elke kan nog steeds niet zo goed koken - Ik had eerst een Spaanse roommate, maar heb die ingewisseld voor een Duitse. Ze heten allebei Maria, handig. (Dus geen Indische dat haar haar achterlaat in het putteke van de douche) - Elke raakt verdwaalt in zowel Newcastle city als in het shoppingcenter - Hooligans - Dronken Britten die op de grond liggen en gearresteerd worden - Niet alle Britten zijn rost en hebben lelijke tanden. Er zitten ook Liverpoolse blonde goden tussen. - Newcastle is kouder dan België. - Elke houdt van Newcastle.
En nu dus het echte werk: een verhaaltje. Ik zal het een beetje chronologisch doen, zodat ik mijn hoofd op orde kan brengen. Dinsdagochtend ben ik lekker vroeg vertrokken met de auto. We overleefden het links rijden en arriveerden hier in Newcastle rond 15u Engelse tijd. Ik had dus ruim de tijd om me te installeren. Ik moest een beetje wennen aan het accent hier. De mensen spreken hier Geordie en dat ligt volgens mij dichter bij het Schots. Het was echt wennen, maar ondertussen weet ik toch al dat 'Away the lads' de supporterskreet van Newcastle is en dus iets betekent als 'Zet hem op, jongens!'. Zodra ik me geïnstalleerd had, ben ik met de mammie en de pappie de stad ingegaan. We hebben gedineerd in China town (dat echt een gigantische Chinese boog heeft, waar ik ooit nog wel es een foto van ga trekken). Toen ik thuiskwam, was mijn roommate er nog niet, maar ze arriveerde enkele ogenblikken later. Haar naam was Maria en ze kwam uit Spanje (ik zeg bewust 'was' en 'kwam', maar dat leg ik later wel uit). Ze was heel vriendelijk en nodigde me uit om samen met de andere Spaanse mensen die ze in het vliegtuig had ontmoet, iets te gaan drinken. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik had geen zin om mijn eerste avond in Newcastle alleen door te brengen. Ik dus met al die Spanjaarden op weg richting stadscentrum. Hoewel het al tien uur of later was, moesten die allemaal nog eten (dat is blijkbaar de normale etenstijd daar) en we zijn dan ook naar de MacDonalds geweest. Het was ergens wel grappig. Die Spanjaarden zaten daar allemaal in het Spaans te kwetteren, en ik zat daar tussen. Gelukkig waren er enkele vriendelijke Spanjaarden die ook in het Engels wilden praten met mij of die vertaalden wat de anderen zeiden. Mijn kennis van het Spaans is ondertussen verdubbeld (in plaats van tot vijf kan ik nu tot tien tellen) en ik heb echt aardige mensen ontmoet, zoals Clara, Victor (uitgesproken Bictor, want het Spaans kent geen v) en Carlos die moderne talen studeren (mensen die talen studeren zijn echt altijd zo vriendelijk hé!). Zij spraken het beste Engels, want van sommige van de anderen had ik het gevoel dat ze zich amper konden uitdrukken in het Engels. De volgende dag ben ik met de Spanjaarden en met mijn Duitse buurjongen Feryat (die we Fairy noemen omdat zijn naam onuitspreekbaar is) naar de Welcome session geweest in de universiteit. Daar heb ik nog heel wat mensen leren kennen, vooral Japanners. Ik heb ondertussen ook een Smartcard (de studentenkaart hier) en ben geregistreerd bij een dokter. Daarna heb ik met Fairy een sessie van de studentenvereniging hier bijgewoond en ben ik naar de supermarkt geweest, denk ik, en met Clara, Fairy, Victor en Carlos om een SIM-kaart geweest (denk ik, maar ik heb zoveel gedaan de laatste dagen dat ik het waarschijnlijk allemaal een beetje door elkaar sla). Weet je, ik zeg hier echt alles, dat vinden jullie vast vreselijk saai! Maar whatever, wen er maar aan want ik kan de dingen niet kort en bondig zeggen. Woensdagavond zijn we dan uitgeweest (ik ben eerst iets gaan eten met mama en papa en heb dan heel wat dronken mensen gezien die op straat gearresteerd werden door de politie of gewoon zat op straat lagen, en dinsdagavond heb ik de hooligans van Newcastle ook al horen batteren, dus jullie kunnen je wel indenken hoe de sfeer hier is). Het was een feestje voor internationale studenten van Northumbria en Newcastle University in een fantastische club. Echt waar, zoiets had ik nog nooit gezien! Zo'n grote club, maar toch gezellig, met allerlei verdoken hoekjes en rode gordijnen en tafeltjes maar ook een dansruimte enzovoort. Echt super. Daar nog een aantal Franse mensen leren kennen. Er waren ook heel wat Engelsen en die probeerden heel de tijd iedereen te versieren. En overal op straat word je als meisje nagestaard als je alleen bent. Het is geen probleem om hier enen op te doen! ;) Anyway, het was heel erg leuk, hoi hoi, en ik heb er ook mijn Duitse roommate (nieuwe roommate, later uitleg) leren kennen. Dat klikte meteen supergoed en we hebben al heel wat grappige dingen meegemaakt met opdringere kerels. We hebben het niet superlaat gemaakt want de volgende ochtend moesten we fris en monter bij onze Erasmuscoördinator zijn. De mijne was heel vriendelijk. We hebben wat gepraat, heel informeel allemaal. Er waren ook nog drie andere meisjes, een Amerikaanse, een klein Singaporeesje en een Nederlandse. Daarna heb ik een roomswap gedaan, zijnde een kamerwisseling. Enfin, ik woon nog steeds in hetzelfde appartement maar ik heb mijn roommate ingeruild voor de Duitse Maria. Dat klinkt nu zo grof, maar jullie weten allemaal dat ik eigenlijk een lieverdje ben. Het roomswappen was niet eens mijn idee. Spaanse Maria kende hier al een meisje heel erg lang, zijnde Spaanse Maria Twee. Dus Spaanse Maria Eén en Spaanse Maria Twee wilden samen in een kamer wonen en aangezien Spaanse Maria Twee een kamer deelde met Duitse Maria en aangezien ik toch beter overeenkwam met Duitse Maria, waren we het snel eens om te wisselen. Dat heeft dus het grootste deel van de namiddag in beslag genomen. Daarna hebben Duitse Maria en ik een beetje gepraat en de rest ben ik zo ongeveer vergeten, vrees ik. O, wacht, nee, ik ben dan nog een beetje gaan shoppen met mama en papa en dan met hen gaan eten. Aangezien het hun laatste avond in Newcastle was, ben ik bij hen op het hotel gebleven, kijkend naar mensen die een nieuwe plastic neus kregen. De volgende dag ben ik vroeg opgestaan om afscheid te nemen van mijn ouders en na enkele traantjes gelaten te hebben, zette ik koers richting universiteit om daar een infosessie bij te wonen (omdat ik zoveel mogelijk infosessies wou doen en alleen nog maar naar die van de studentenvereniging gegaan was). Helaas zag ik enkele vrienden die een begeleide tour aan het doen waren en heb ik me dan maar bij die groep aangesloten. De tour was niet zo nuttig, want ik wist het meeste wel al zijn, maar de gids was knap en Brits en dat maakte veel goed. Dan heb ik met Meg (een superschattig en übersociaal meisje uit Japan) en Victor en Carlos wat rondgelopen in de shop van de universiteit en in het gebouw van de studentenvereniging. Daar kregen we om 14u gratis pizza, dus dat was wel een feestje. Dan ben ik naar de supermarkt om brood geweest, want ik was de cornflakes beu gegeten. Daarna ben ik even naar huis geweest (heb ik al gezegd dat Richardson Road vlak naast een park ligt? En aan de andere kant van het park ligt het stadium) en dan ben ik naar de Vice Chancellor's Reception geweest. Je moest op voorhand een ticket hebben, maar dat had ik dus gemist (iedere keer als je ergens een ticket voor nodig had, heb ik het gemist). Gelukkig kregen de eerste vijftien mensen aan de deur nog een ticket. Ik mij dus daarnaartoe haasten met een ander Japans meisje, No-emie of zoiets. Helaas was er al een rij van meer dan vijftig mensen. No-emie en ik waren al teleurgesteld, maar wie ontwaarde ik daar aan het begin van de rij? Carlos en Victor, hoera! Wij dus bij hen aansluiten en als eerste binnen geraken, gelukzakken die we waren. Het evenement was echt heel chique, in een grote zaal vol kroonluchters en met een mini-orkestje. De Vice-Chancellor en de burgemeester hebben gespeeched, maar het leukste waren toch wel de gigantische borden eten en het gratis drinken. ;) Daar heb ik ook weer heel wat nieuwe mensen leren kennen, onder andere een onverstaanbare Chinees, een Zweedse, een verstaanbare Chinees, een Nederlands meisje, en een Bulgaarse ofzo. Daarna ben ik nog met Duitse Maria en haar vriendinnen naar de pub geweest. Het was echt superleuk, de pub was typisch Brits, gevuld met voetbalverslaafde, bierdrinkende Britten. De meisjes waren ook heel erg leuk en veel beter verstaanbaar dan de Japanners en Chinezen en Spanjaarden die ik tot nu toe ontmoet had. Ze komen voornamelijk uit Scandinavië en eentje uit Amerika. Vandaag had ik heel de dag de flat voor mij alleen. Maria was op uitstap met de universiteit naar Northumberland en naar de kust. Ik wou dat ook wel doen, maar helaas was ik opnieuw te laat voor de tickets (je hebt hier echt voor alles een ticket nodig, aargh!). Ik heb dan maar lang geslapen, dat was eens nodig, wat naar Grey's Anatomy gekeken en, hou je vast, gekookt. Ik heb kip met rijst en komkommer gemaakt. Daar heb ik zo ongeveer een uur over gedaan en het smaakte niet fantastisch, maar kijk, ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik vrij trots op mezelf nu. Daarna heb ik wat geskyped met moedertje (die trouwens jarig is, nog eens gelukkige verjaardag mammie!) en Sophietje in Parijs en vervolgens ben ik de stad ingegaan om wat trashy kleren te kopen voor vanavond, om een sleutelhanger te kopen en om naar de supermarkt te gaan. Straks komen de meisjes van gisterenavond naar hier voor de preparty en dan gaan we uit, gekleed als Newcastliaanse meisjes. In Newcastle zijn de hakken van meisjes langer dan hun broekspijpen. Iedereen probeert hier extreem veel op te vallen, heeft extreem veel make-up aan, draagt sletterige kleren en kleurt zijn haar. Niet normaal. Dus, vanavond uitgaan in Newcastle-style wordt hilarisch. Aangezien de meisjes hier binnen een half uurtje staan, ga ik afsluiten. Tot de volgende!
