Ik vermoed dat de Engelse kerstgekte besmettelijk is. Ofwel hadden Maria en ik vandaag gewoon serieus veel behoefte aan kerstvrolijkheid, want toen we vandaag om boodschappen gingen, konden we het niet laten om ons ook wat kerstversiering aan te schaffen. Aan ons prikbord hangt nu een superschattige kerstman en we hebben ook al kerstlichtjes. Bovendien zijn we van plan nog veel meer te kopen, maar achja, misschien wachten we daar nog beter even mee aangezien Sinterklaas nog niet eens voorbij is (hoewel dat hier niet eens gevierd wordt). Dit terzijde, even een overzichtje van mijn leven de laatste drie dagen:
- Essay voor Modernisms ingediend - Mijn groepsleden zijn blijkbaar toch geen idioten - Rustige avondjes uit blijven niet altijd rustig - Nieuwe vriendinnetjes gemaakt - Opnieuw lastig gevallen door mannen (gelukkig waren het dit keer jonge mannen, geen oude dwergen) - Werk, studie, koken, kuisen, wat is het leven van een student hard.
Vrijdag heb ik, na lang zweten en zwoegen, mijn essay voor Modernisms ingediend. Ondertussen heb ik al ontdekt dat ik nog vanalles fout gedaan heb, maar het is nu toch te laat dus ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb ook het geluk dat ik een buitenlander ben en dus een ander voorblad moet/mag gebruiken dan de Engelsen. Mijn voorblad is geel, terwijl dat van hen wit is. Op dat voorblad komt de feedback van de leerkracht en aangezien het duidelijk is dat ik een buitenlander ben, vermoed ik dat ze voor mij minder streng zullen zijn. Dat hoop ik toch ten minste. Engels is immers niet mijn moedertaal dus ik heb het recht een beetje slechter te zijn dan de anderen. Hoop ik. Na het indienen van mijn essay had ik groepswerk, en dat viel al beter mee dan de vorige keer. Om te beginnen was iedereen er, en ik was niet de enige die het artikel gelezen had. Een van de jongens, Frederick (maar hij wil Freddie genoemd worden), had het ook gelezen en eerlijk gezegd verbaasde me dat, want hij gedraagt zich meestal als een arrogante, idiote zak. Maar nu was hij heel vriendelijk tegen mij (omdat hij voelde wie er de baas was, waarschijnlijk) en maakte hij zelfs intelligente opmerkingen. Ik was aangenaam verrast. En hoewel we twee uur en een half nodig hadden om een powerpointvoorstelling te maken van amper tien slides, vond ik dat we toch behoorlijk goed gewerkt hadden.
's Avonds ben ik dan met de meisjes iets gaan eten in de Quayside, een lekker en goedkoop restaurantje waar we nu al een paar keer zijn gaan eten. Malin had een vriendin uit Zweden op bezoek en opnieuw stond ik ervan versteld hoe ontzettend goed die allemaal Engels kunnen, die Zweden. Felicia, Malins vriendin, klonk echt als een Amerikaanse, zelfs Christine zei dat haar Engels foutloos was. Conclusie: talenonderwijs in Zweden is duizend keer beter dan in België. Daarna zouden we nog naar een pub gaan om iets te drinken, maar Malin bracht ons in de plaats naar een pub die een grote poging deed om een club te zijn. En iedereen was er ontzettend jong en de muziek was slecht. Maria en ik waren helemaal niet op uitgaan gekleed, dus we zijn dan ook vrij snel naar huis gegaan (Maria was ook nog een beetje ziek). Zaterdag zijn we opnieuw uitgegaan, maar dit keer was ik voorbereid en had ik me er op gekleed en was het wel ontzettend leuk. Behalve dan dat twee jongens mij tegelijkertijd probeerden te versieren - en ze leken zelfs bereid om mij te delen. Daar had ik dus geen zin in dus heb ik hen dat ook duidelijk gemaakt. En Malin heeft hen uiteindelijk keihard weggeduwd. Gelukkig.
Vandaag heb ik lang geslapen en dan gewerkt aan mijn essay tegen maandag, aan mijn presentatie en wat gelezen. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest, waar ik naar een tentoonstelling over Edward Lear, een schrijver die we nu behandelen in de les, gaan kijken ben. Het was echt een hele kleine tentoonstelling, maar het was genoeg om eventjes tussen het werken door te doen. Daarna zijn Maria en ik inkopen gaan doen (waarbij we dus ook kerstversiering gekocht hebben) en daarna hebben we gekookt, we hebben weer wraps gemaakt, superlekker! En ondertussen heb ik vandaag stiekem toch ook wel St.-Joris een beetje gemist, en dan vooral de oliebollenbak van de chiro... Maar ja, ik kan nu eenmaal niet alles hebben in mijn leventje. Elke
Ik heb voor het eerst in mijn leven pizza aan huis laten komen. Maria vroeg me of ik eens lekker lui wilde zijn met haar en we hebben gebeld naar een pizzabedrijf en twee pizza's besteld: BBQ chicken voor mij en Ham met Salami voor Maria. En lookbrood als voorgerecht, want het zag er zo lekker uit op het kaartje. Lookbrood lijkt hier meer op een gigantische pizza bedekt met look dan echt op brood. En dan hadden we elk nog eens onze eigenlijke pizza, waarvoor we natuurlijk een large hebben genomen en geen medium. Bovendien hadden we nog ijs in de diepvriezer. Dat is nu niet meer het geval. Conclusie van dit alles: ik zit boemvol en heb mezelf beloofd dat ik drie dagen niet meer ga eten. Dat hou ik nog wel vol voor een uurtje. Samenvatting:
- Schoolschoolschool - Essayessayessay - Filmavondje met de ladies - Film- en schransavondje met Maria
Ik heb weinig interessants te vertellen vandaag, maar maak toch maar even een blogberichtje omdat ik weet dat u allen vastgekluisterd zit achter uw computer, wanhopig om meer over mijn bijzonder spannende leven te horen. Want wat is het leven buiten het verhaal wat je ervan maakt? Maar laat ik deze bijzonder filosofische en diepzinnige zever achter mij laten en u vertellen wat ik de voorbije dagen allemaal gedaan, gegeten en geërvaard heb.
Om te beginnen ben ik de voorbije drie dagen naar school geweest. Dat lijkt weinig indrukwekkend - zeker als je bedenkt dat ik in die drie dagen slechts vijf uur les heb gehad - maar het is niet zo normaal hier, blijkbaar. Ongelofelijk veel studenten spijbelen hier, voornamelijk in mijn tweedejaarsvakken. Dat verbaast me eerlijk gezegd niets. Die studenten komen net van hun eerste jaartje, waar ze maar 35% nodig hebben om geslaagd te zijn, en denken dat het universiteitsleven een groot feest is. Ik vrees dat ze bedrogen zullen uitkomen. Neem nu bijvoorbeeld Jake, mijn bijzonder aantrekkelijke, vriendelijke, beleefde, interessante vriend uit Sociolinguistics. Hij heeft deze week beide lectures van Sociolinguistics gemist, maar helaas is dat het enige vak waarvoor we een examen hebben en in de lectures wordt er veel extra's gezegd wat nog van pas kan komen voor de examens. Ik durf Jake's slaagkansen voor dit vak dus wel in twijfel te trekken.
Verder heb ik deze week vooral aan mijn essay geschreven. Ik moet het ding morgen indienen en zal maar wat blij zijn als ik ervan af ben. Helaas heb ik ook nog een essay tegen maandag en een presentatie tegen maandag. Voor die presentatie moet ik weer samenkomen met mijn Engelse groepsleden. U weet wel, diegenen die vorige week 'wikipedia' als referentie wilden gebruiken. Ik ben dus een en al blijdschap en enthousiasme voor morgen. Wat wel goed is aan die groep is dat ik gedwongen word het leiderschap op me te nemen (of ik vind toch dat ik de enige ben die daar capabel voor is, maar misschien ligt dat ook wel een klein beetje aan mijn eigen ego). Ik bepaal wanneer we afspreken, want anders duurt het uren en is er heel wat heen en weer gemail nodig om een simpele afspraak vast te leggen. Op de vraag of we kunnen afspreken antwoordt iedereen: 'ik weet het niet' of 'voor mij is alles goed'. Dan moet er natuurlijk iemand de knoop doorhakken, en omdat ik de oudste ben, doe ik dat.
Gelukkig heb ik ook nog leuke dingen gedaan deze week, zoals een filmavondje met de ladies dinsdagavond (we hebben naar de comedie 'Death on a funeral' gekeken, en hoewel ik hem niet superfantastisch vond, heb ik toch wel kunnen lachen, en dat had ik even nodig met die stomme verkoudheid). En vandaag heb ik met Maria, die nu ook verkouden is, pizza besteld en de avond doorgebracht op de zetel, kijkend naar de film van Sherlock Holmes en lookbrood, pizza en ijs etend.
Verder is alles hier heel goed. Het is hier buitengewoon warm voor november, nu is het overdag een vijftal graden celcius. Ik had het niet eens koud toen ik buitenkwam vanmorgen en ik had mijn sjaal niet nodig. Ik weet niet of dat komt doordat ik mij begin aan te passen aan de temperaturen hier of doordat het eigenlijk helemaal zo koud nog niet is. Ik weet dat het abnormaal warm is voor november hier, maar ik vraag me af hoe warm (of koud) het normaal nu is in België (vijf graden in Beernem zegt google). Geen verschil dus. Wat wel opvalt is dat het hier ontzettend vroeg donker is. Om vier uur begint het hier al serieus te schemeren en tegen half vijf mag je zeker zijn dat het pikdonker is. Maar achja, dat overleef ik wel. Greetings! Elke
Ik schrijf dit terwijl ik ingesloten zit tussen de bergen hoestsiroop en neusspray, allemaal meegekomen met mijn bijzonder teerbeminde moedertje (en grotendeels afkomstig van mijn bijzonder teerbeminde grootmoedertje) omdat ik, om het eenvoudig te zeggen, verkouden ben. Ik voel me helemaal licht in mijn hoofd door al het snot dat al mijn luchtwegen verspert. De huid onder mijn neus ziet er ondertussen al behoorlijk rood en kapot uit en het leukste van al is dat mijn ogen meer weg hebben van een defecte kraan dan van ogen: het water blijft er maar uit stromen, zonder dat ik er controle heb - en neen, mama, ik ben niet aan het wenen omdat we vanmorgen afscheid genomen hebben. Bovendien kun je een ei bakken op mijn koortsvoorhoofd - of op mijn wangen, want volgens Maria kun je daar beter je koorts meten. Ik voel me dus ontzettend mottig en weiger al de hele dag werk te doen, simpelweg omdat ik er niet echt toe in staat ben - ik moet wel vermelden dat ik vier uur intensieve lessen gehad heb en dat ik in al die lessen ongelofelijk goed heb meegewerkt, van goeie presentaties geven tot intelligente opmerkingen maken, ik deed het allemaal. Misschien is mottig zijn en bijgevolg onverschillig zijn over hoe ik presteer of over hoe mensen over me denken wel goed voor me. Maar goed, hier dus een samenvatting van de voorbije dagen:
- Donderdag lekker niets gedaan - Ergerende groepswerken - Overdosis vettig eten: Chinees en burgers op 1 dag - Moedertje op bezoek gehad en haar heel de tijd per ongeluk 'ma' genoemd - Marleen meegekomen met moedertje - Ik ga toch Sinterklaas kunnen vieren - Snoepgoed, kookboek, confituur, kaartje ontvangen, waarvoor allen dank!!! - Rondleiding in Newcastle gegeven aan moedertje en Marleen - Extreem lekker gegeten - Uitgeweest met de vriendinnetjes - Bijna een vijftigjarige dwerg in het gezicht geslaan. - Bijna een afkeer van shoppen ontwikkeld - Knettergekke Engelsen bestudeerd die nog een beetje heel veel belang hechten aan 'den oorlog' - Opnieuw Chinees gegeten - Afscheid genomen van moedertje - Goeie presentatie gedaan, helaas niet voor punten - Les Modernisms wat sneller laten gaan door goeie antwoorden te geven en al die idioten daar es eventjes te laten stoven in hun sop - Een limerick geschreven - Uitzieken
Donderdag heb ik dus min of meer niks gedaan. Dat wil zeggen, ik heb gewerkt aan mijn essay en ben naar de les geweest - en naar een nutteloze workshop van mijn Modernismslessen, wat vrij ergerlijk was. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat dingetjes af te printen voor mijn groepswerk de volgende dag. Daar ben ik Jake, een jongen die sommige lessen met mij volgt, tegengekomen en ik heb wat met hem gepraat, maar dat was het opmerkelijkste van de dag, eerlijk gezegd.
Vrijdag ben ik met Malin, Christine en Maria Chinees gaan eten over de middag - er is een goedkoop restaurant waar je een klein voorgerechtje en een hoofdmaaltijd kunt eten voor £5.30 en je bent er snel bediend - en daarna ben ik een beetje gaan shoppen met Malin want die moest bh's hebben. Daarna ben ik naar school gegaan want daar heb ik afgesproken met de leden van mijn - toegewezen - groepje om een groepswerk te maken voor Sociolinguistics. We moesten voor dat groepswerk een artikel lezen en dan wat extra research doen over hoe we het artikel konden toepassen op het Manx, de taal die gesproken wordt op het Isle of Man (een eiland tussen Groot-Brittannië en Ierland, voor zij die dat nog niet wisten). Daar moesten we dan een - ja, exact een - powerpointslide over maken en daar vijf minuten bij babbelen. Dit als voorbereiding voor onze presentatie binnen twee weken, die wel zal meetellen voor punten. Ik besefte al dat dit een moeilijk groepswerk zal worden toen ik vroeg - meer om een gesprek aan de gang te krijgen dan om echt te checken - of iedereen het artikel gelezen had (enfin, iedereen, een meisje was niet eens aanwezig). Letterlijk iedereen zei van niet. Ze wisten niet eens wat we moesten doen, laat staan dat ze iets gelezen hadden. Ok dan, zei ik, en ik begon uit te leggen wat we moesten doen. Dan heb ik het artikel maar samengevat en toen stelde ik voor om naar de bibliotheek te gaan om wat research te doen (merk op dat ik hier heel veel aan het woord ben geweest). Helaas moet je je studentenkaart bijhebben om de bibliotheek binnen te kunnen gaan en het andere meisje (er zijn twee meisjes en twee jongens en ik) had het niet nodig gevonden die mee te nemen. We zijn dan maar naar de computers van de Student's Union getrokken - en ik, die hier nu bijna twee maanden ben, heb hen, die hier al een jaar en twee maanden studeren, heb hen die moeten tonen - en daar hebben we WIKIPEDIA (!!!!!!) geraadpleegd om 'research' te doen over Manx. Als ik dat in Gent gedaan had, dan had mijn prof me waarschijnlijk doodgeschoten. Wat een idioten zijn dat eigenlijk? Is het zo moeilijk om 7 pagina's te lezen, je studentenkaart mee te brengen en toch op z'n minst moeite te doen om een deftige bron te zoeken? En dan verwachtten ze echt van mij om al het werk te doen, en iedere keer als ze een brokje informatie vonden, keken ze met zo'n hulpeloze blik naar mij, smekend om mijn goedkeuring. Nu, ik snap wel dat ik de professional was - ja, dat is dus wat er gebeurt als je leest wat je moet lezen - en ik ben nu eenmaal geniaal slim - kuch kuch - maar ik ben ook God niet! En ik hoop dat ze zelf toch op z'n minst een beetje hersens hebben, of toch genoeg om een beslissing te nemen. Maar achja, na dit momentje van frustratie heb ik nog wat gewerkt en 's avonds ben ik dan met de vriendinnen opnieuw gaan eten, een lekkere vettige burger in een pub aan de rivier.
De volgende dag heb ik bewust in bed blijven liggen tot het bijna tijd was om mama en Marleen op te halen van het station, want ik voelde mijn verkoudheid al opkomen. Daarna heb ik gekuist - het moet proper liggen als moeder komt - en daarna ben ik naar het station gehold, vol blijdschap en enthousiasme - en haast, want ik was opnieuw te laat vertrokken. Gelukkig was ik net op tijd en kon ik dan mijn lieve kleine moedertje in mijn armen sluiten. Dat kleine mensje had helaas een minder leuke verrassing mee: een loodzware koffer met een kapot handvat. En raad eens wie die naar het hotel gesleept heeft - tip: het was niet het moedertje. Gelukkig bleek de koffer gevuld te zijn met snoepgoed voor mij. Eenmaal geïnstalleerd in het hotel, trokken we de stad in. Eerst toonde ik mijn appartementje, dan de universiteitsgebouwen, de shoppingsstraat - Marleen was helemaal weg van de goedkope en gigantische Primark en moedertje was helemaal weg van de kerstversiering in de etalages van de Fenwick-, de Poundland en dan zijn we naar het hotel geweest om ons een beetje op te frissen voor het avondeten. Dat was overheerlijk want ik had gereserveerd in een goed restaurant. Daarna zijn we naar de rivier geweest om de Millenium Bridge by night te zien. Dan was het tijd om afscheid te nemen want de meisjes hadden me gevraagd om mee uit te gaan. Daar zeg ik nu eenmaal niet graag nee tegen en twee uurtjes later stond ik te shaken in tigertiger, een ontzettend mooie club met goeie muziek. De avond was echt superleuk, behalve dan het moment waarop een man van rond de vijftig - grijs haar incluis - die met zijn ogen ongeveer ter hoogte van mijn borsten kwam, dacht dat hij het recht had om aan mijn billen te komen. Niet dus. Ik draaide mij natuurlijk om en toen ik - tot mijn grote walging - ontdekte wie de schuldige was, zette ik vastbesloten een stapje naar voren om die lelijkaard - want hij was ontzettend lelijk - een welgemeende djoef op zijn muil te geven, met de groeten van de firma. Christine kon me nog net tegenhouden - ze is groter dan ik en had haar armen rond me - dus heb ik het maar bij 'neerbliksemen met de ogen' gelaten: ik heb zo lang mogelijk met zoveel mogelijk afkeer als ik kon opbrengen naar hem gekeken tot hij ergens in een hoekje ging zitten huilen. Ik veronderstel dat dat is hoe dames hun problemen oplossen.
De volgende dag stond ik 's morgens vroeg - veel te vroeg - weer bij moedertje op de stoep om naar de markt langs de rivier te gaan - op aanraden van ome Jan en de kerel in de tattooshop. Het marktje was best wel leuk - ik heb weer vanalles gekregen van 'ons ma' en dat was leuk. Daarna zijn we naar het metrocentre geweest, waarbij we helaas even werden opgehouden door die knettergekke Engelsen, die denken dat 'den oorlog' gisteren gebeurd is en nog steeds gigantische ceremonies houden voor wapenstilstand. Maar niet getreurd, na een busrit van een kwartiertje kwamen we aan in het grootste shoppingscenter dat ik ooit gezien heb. Ik denk dat we meer tijd doorgebracht hebben met wandelen van winkel naar winkel want het centrum was echt gigantisch. We hebben niet alle winkels kunnen doen, gewoon daarom. Geschift, je hebt zeker drie dagen nodig als je alle winkels even wilt bekijken. Onmogelijk dus. Daarna hebben we nog wat overheerlijk Chinees gegeten (ja, alweer) en dan heb ik nog eens een bad genomen, want ik heb hier geen bad - maar wel een douche dus ik stink niet en was mij wel hoor, mensen.
Deze ochtend was het dan tijd om afscheid te nemen. Na uitgebreid ontbeten te hebben op het hotel, gingen we nog broodjes zoeken in de Marks & Spencers; daarna wipten we nog snel even binnen bij de Poundland en na een uitgebreide knuffel en veel 'salu!' en 'daaag!' (en zonder overemotioneel gebleit) toog ik op weg naar school. Ik kwam Christine tegen, praatte wat met haar, ging naar de les, deed een goeie presentatie - die Engelsen kunnen hier echt niet presenteren, ze lezen allemaal af van hun blad, maken geen oogcontact, hebben geen correcte houding en mompelen of spreken heel onduidelijk. Ik maakte slimme opmerkingen tijdens Modernisms en Adam, Felicity en ik hebben een leuke limerick gemaakt voor Victorian Dream-Worlds (het groepje dat de beste limerick (dat is een soort gedichtje) maakt, krijgt een prijs). Verder heb ik uitgeziekt en series gekeken. En daar ga ik nu mee verder gaan. Tot de volgende! Elke
