Morgen moet ik mijn transcriptie indienen: mijn eerste werk dat ik hier in Engeland moet inleveren. Spannend dus. Ik ben bijna klaar maar heb wel nog wat tijd nodig, dus daarom heb ik besloten mijn blog vandaag kort te houden. Dus samenvatting:
- Dinsdag gewerkt aan transcriptie, pruik gekocht en naar cinema geweest. - Skyfall = superfantastische film - Woensdag gemerkt dat mijn papieren voor Gent al 5 dagen binnen moesten zijn, gemerkt dat het International Office hier mijn Learning Agreement (dat dus ten laatste woensdag binnen moest zijn) niet wou tekenen, dan maar in paniek naar de Erasmuscoördinator gesprint en het zo in orde gekregen - Halloween dubbel gevierd - Gemerkt dat er niet zoveel studenten in staat zijn lessen te volgen de dag na halloween - Transcriptie transcriptie transcriptie - Maria's liefje ontmoet
Dinsdag heb ik dus, zoals in de samenvatting vermeld staat, gewerkt aan mijn transcriptie. Dat werkje begint me nu echt de strot uit te komen en het is tijd dat het morgenavond is, zodat ik ervan af ben. Malin, Christine en ik zijn ook de pruiken gaan kopen en die van mij is paars. 's Avonds zijn we naar de cinema geweest, naar de nieuwe James Bondfilm, Skyfall. De film duurde meer dan twee uur, maar ik heb me geen moment verveeld, wat een schitterende film! En ik moest niet naar het toilet, ook een hele opluchting. Want pauzes, dat kennen ze hier niet in de Empire Cinemas. Maar ja, voor £3.50 mag ik niet klagen.
Woensdag heb ik dus opnieuw gemerkt dat Gent heel slecht is in communiceren, want als ze zeggen dat je 'zo snel mogelijk' je Learning Agreement moet indienen, betekent dat blijkbaar 'voor 26 oktober'. Waarschijnlijk hanteren ze daar een codetaal die ik niet snap of zoiets, want ik heb geen idee hoe ik 'zo snel mogelijk' anders kan interpreteren dan 'zo snel mogelijk' (of eigenlijk ja, 'zo snel mogelijk' kun je ook interpreteren als 'wanneer je er eens zin in hebt'). Gelukkig is mijn Erasmuscoördinator hier fantastisch en heeft ze me onmiddellijk geholpen. In de namiddag heb ik dan maar weer gewerkt en 's avonds heb ik een beetje Halloween gevierd (maar het echte feestje komt vrijdag nog). Ik ben naar Malin en Ophélies geweest en we hebben naar griezelfilms gekeken. Daarna ben ik naar Karoline's flat geweest want Chris (een van de kerels die ik geïnterviewd had) had me uitgenodigd om naar hun feestje te komen. Dat was ook heel leuk, hoera hoera. Maar ik heb toch vooral met Turid en Karoline gepraat, niet met de Engelse mensen. Misschien kwam dat doordat ik niet zoveel vertrouwen had in hun mentale capaciteiten. Waarom niet? Wel, ten eerste: een van de meisjes had zich gekleed in een stewardessenpakje dat zo kort was en zo strak spande rond haar huid, dat ik me nog steeds perfect herinner hoe haar achterwerk eruitzag. Ten tweede waren er daar een paar lachgas aan het snuiven, zodat ze heel de tijd in hogere sferen waren. Ik weet niet of lachgas inademen legaal is in België, maar het is het alleszins wel hier. De Engelsen gedroegen zich dus vrij vreemd en ik heb mij ver van de paarse pul lachgas gehouden.
Vandaag ben ik naar de les geweest en heb ik gemerkt dat ik daar zo goed als alleen zat, want het was natuurlijk de dag na Halloween en iedereen was de avond voordien uitgegaan en lag waarschijnlijk uitgeteld in zijn bed. Ik heb wat met Jake gepraat na de les en ben dan naar de kleine Tesco (supermarkt) geweest om wat noodzakelijke dingen zoals melk - want vanmorgen heb ik gemerkt dat je altijd maar dan ook altijd moet kijken naar de datum die op de doos melk staat, anders kom je wel eens rare dingen tegen en ik een lavabo in de buurt wel handig - en dan ben ik naar huis gegaan en hier zit ik al heel de dag, gekluisterd aan mijn computer, aan het transcriberen. Hoera. Met als enige ontspanning een bezoekje van Maria en haar liefje Matthias. Man, ik ga blij zijn als het morgen is! Elke
Nerds. Iedereen die zich zijn oude schooldagen nog kan herinneren, kan zich er vast wel ten minste één voor de geest halen. Iemand die er nooit echt bijhoorde. Iemand die net iets té goed overeen kwam met de leerkrachten, iemand die net iets té veel met zijn neus in de boeken zat, iemand die net iets té veel games speelde. Iemand die niet helemaal in deze wereld leek te leven en gewoon anders was. De komiek Alex Agnew beschreef de nerd treffend als 'net ietsje te dik, ietsje te lelijk, haar ietsje te vettig'. Gooi er nog wat pukkels overheen en geef het een stel overdreven dikke brilglazen en de perfecte nerd is geboren. En geef toe: er is/was vast wel iemand in uw verleden die min of meer voldoet aan bovenstaande beschrijving. In Newcastle is het niet anders; ook ik heb een groepje nerds in een van mijn klassen (want zo gaat dat met nerds, ze zoeken elkaar op om samen sterk te staan tegen de harde buitenwereld). Handig zijn ze wel, die nerds. Ze springen er echt uit en als ik een klaslokaal binnenwandel, dan weet ik meteen dat ik goed zit als ik hen zie. Want zien zal ik ze. Ze zijn altijd ruim op tijd en ze zijn met een stuk of vijf, dus ik kan er niet echt naast kijken. Irritant is wel dat deze nerds altijd het woord willen voeren in de seminars en dat sommige van hun commentaren echt zo onrelevant en oninteressant zijn, dat ik mezelf de vrijheid gun om mijn aandacht wat af te laten dwalen. Twee van hen zijn broers, een tweeling, en dat zijn de grootste betweters. Ze kleden zich ook als mensen die vinden dat ze het gemaakt hebben in het leven: deftige schoenen, hemdje, colbertje. Hun kopies van Ulysses zijn versleten en uit hun woorden kan ik opmaken dat het niet de eerste keer is dat ze dit buitengewoon boeiende marteltuig lezen. Wie Ulysses leest voor zijn 20 (want het zijn tweedejaars en dus 19-jarigen) is ofwel a) van een ontzettend literaire familie ofwel b) vreselijk hoogmoedig ofwel c) gek. Ik vermoed dat de tweelingen een beetje van alles hebben. Hun vrienden zijn minder nerdy, maar toch. Er is een krullenkop die nooit zijn mond opendoet in de les en die er uitziet alsof hij gaat wenen als je hem aanspreekt. Kan best wel een lieve jongen zijn, maar vreselijk verlegen. Er is een andere jongen en die ziet er best wel goed uit, maar hij is heel erg onopvallend en doet ook nooit zijn mond open. Maar hun andere vriend is ook echt een übernerd: vettig, lang haar, baardje, opengekrabte pukkels, ineengedoken houding, afgebeten nagels. Hij lijkt een beetje op de afbeeldingen van Jezus, maar ik denk niet dat Jezus zijn nagels afbeet. Of zoveel pukkels had. Achja, na al deze zever, een korte samenvatting over wat ik deze week gedaan heb:
- Gewerkt gewerkt gewerkt gewerkt - Noors filmpje bekeken, best goed! - School school school - Hunger Games bekeken met Maria = team Peeta! - Donderdag naar match Club Brugge - Newcastle United geweest (be jealous, nonkel Eddy!) - Chinees gegeten tussen echte Chinezen - Ophélies Franse vriendin opgehaald - Sneeuw - Op excursie geweest naar Dove Cottage, ex-huis van wereldberoemde dichter William Wordsworth, en Grasmere bezocht, het dorpje waar hij begraven ligt - Zaterdag avondje uit - In Engeland moeten eerstejaars maar 35% halen voor al hun vakken. Geen wonder dat de Freshers allemaal zo'n idioten zijn. - Zondag werk werk werk - Markeerstiften
Zoals ik dus hopelijk al duidelijk gemaakt heb, ben ik vorige week eens in mijn schoolwerk gevlogen. Ik heb heel wat aan mijn transcriptie gedaan (en maar goed ook, want die moet vrijdag af en binnen), ik heb geschreven aan allebei mijn eerstvolgende essays en ik heb heel wat gelezen. Ik begin Ulysses steeds beter te snappen, maar eerlijk gezegd ben ik er honderd procent zeker van dat ik het verhaal nog eens moet lezen, op mijn eigen tempo en heel erg geconcentreerd, voor ik het echt helemaal ga vatten. Er zit gewoon zoveel in en ik kan het er nog niet allemaal uit halen.
Natuurlijk heb ik niet alleen gewerkt voor school want de boog kan niet altijd gespannen staan en een mens leeft niet van brood alleen, dus laat ik mijn mond maar houden over mijn schoolwerk en laat ik maar wat praten over mijn leven. Maandagavond zijn de dames (Malin, Christine en Turid) bij Maria en mij thuis naar een Noorse film komen kijken, Headhunters. Een echte aanrader als je van spanning en actie houdt. De film houdt je echt in zijn greep, en dat terwijl hij niet echt zo superspannend is. We hebben de film wel bekeken met Engelse ondertitels, dat leek ons wel handig want Noors, dat is echt onbegrijpelijk. Heel erg ver van zowel de Germaanse als de Romaanse talen. De volgende dag hebben Maria en ik naar de film The Hunger Games gekeken, want Maria had die boeken net gelezen en het is ook gewoon een goeie film. Na al het meubilair versleurd te hebben tot we de meest comfortabele cinemapositie hadden gevonden, ploften we op de bank om Peeta, de ontzettend knappe en lieve mannelijke hoofdrolspeler, aan te moedigen. En hij heeft het fantastisch gedaan, zoals altijd.
Woensdag was een rustige dag en heb ik opnieuw veel gewerkt. Donderdag ben ik 's avonds naar de voetbalmatch tussen Newcastle United en Club Brugge geweest. Het was volgens mij de eerste keer in mijn leven dat ik in een voetbalstadion was en man, ik begrijp nu plots waarom mannen zo van voetbal houden. Toen ik daar binnen kwam en het perfect afgereden grasveld zag, kreeg ik een onbegrijpelijk gevoel van opwinding en verwachting. Het was alsof ik de adrenaline van al het manvolk rondom mij voelde vibreren in de lucht. En dat voor iemand die eigenlijk voor geen bal geïnteresseerd is in voetbal. Maar toch, de sfeer in het stadion was ongelofelijk en zelfs bijna magisch. Ik hecht natuurlijk niet zoveel belang aan voetbal als de trouwe supporters maar zelfs mij gaf het een speciaal gevoel. En dat gevoel bleef, want tijdens de match zongen de Newcastelianen hun ploeg continu toe en toen Newcastle een goal maakte, sprong bijna heel het stadion overeind. En als een van de spelers gewisseld werd, dan stonden ze ook recht om hun respect te tonen. Echt, gekke mannen die Britten. En aggressief, dat zijn ze soms ook. Een van hen was de maat voor de supportersliedjes aan het kloppen op een metalen plaat. Dat ging natuurlijk superluid en het leek bijna alsof hij de plaat door midden zou breken. En ik zat daar, tussen al die lichtjes kalende mannen van middelbare leeftijd, stiekem te hopen dat Club Brugge toch ook een puntje zou scoren - heel heel heel stiekem, want als ik dat publiekelijk had gehoopt dan waren jullie me vast nu aan het begraven daar in België, of jullie zouden toch begraven wat er nog van mij over was. En hoewel Club niet gescoord heeft, kon ik toch trots zijn want ze hebben zich goed geweerd, en 1-0 is nog niet zo'n afgang, vind ik.
Vrijdag ben ik Chinees gaan eten met Malin en Christine in Chinatown - ja, ze hebben hier echt een Chinatown, met een grote Chinese boog en heel veel Chinezen - en het was echt ontzettend lekker - en spotgoedkoop. Daarna ben ik samen met Malin een vriendin van Ophélie gaan halen. Het meisje is ook Frans maar studeert nu in Glasgow. Ze kwam aan met de bus, maar Ophélie had les en kon haar niet ontvangen. Malin had dus aangeboden het meisje - haar naam is amper uitspreekbaar, laat staan spelbaar - op te halen en naar hun flat te brengen, waar ze haar bagage kon laten. Het meisje zou dan daarna de stad ingaan om wat musea te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en omdat ik toch even tijd had ben ik met Malin meegegaan. Het meisje was heel leuk en lief en ik heb me best wel met haar geamuseerd. Daarna heb ik weer wat gewerkt voor school en terwijl ik aan het werken was, hoorde ik plots Maria hysterisch schreeuwen, tenminste, zo dacht ik. Ik vermoedde dat ze weer een spin had gezien en sprong recht om haar te redden - zo ben ik nu eenmaal, een redder in nood - maar ze was eigenlijk enthousiast aan het juichen omdat het - hou je vast - aan het sneeuwen was! Nu hadden we elkaar een tijdje geleden beloofd dat we naar buiten zouden gaan als de eerste sneeuw er was. Zo gezegd zo gedaan en we zijn naar het park geweest. Een heerlijk gevoel, verse sneeuw onder je voeten! En we waren wonder boven wonder ook de eersten in het park, dus alles lag er nog mooi ongerept bij, zalig!
Zaterdag ben ik vroeg opgestaan om op excursie te gaan naar Dove Cottage, een piepklein huisje waar de Romantische dichter William Wordsworth acht jaar van zijn leven doorgebracht heeft. Dove Cottage ligt in the Lake District, een zone in het Westen van Engeland, en we moesten twee uur en een half op de bus zitten. Maar ik vond het bezoek de rit waard. Het huisje was heel schattig en echt piepklein, het is verbazingwekkend dat hij daar met maar liefst 12 mensen leefde. Daarna hebben we het museum bezocht en daar heb ik met een ganzenveer geschreven, wat ik natuurlijk fantastisch vond. Daarna was het etenstijd en daarna hebben we een lecture gekregen over manuscripten. Ik heb een echt manuscript van Wordsworth aangeraakt, wat bijna ongelofelijk is want normaal mag je geen manuscripten aanraken zonder handschoenen of een tang of zoiets, want het papier is ontzettend fragiel. Maar ik heb het toch maar lekker gedaan zonder, ik heb een papier aangeraakt dat hij zeker ook aangeraakt heeft, waar hij op geschreven heeft! Dit was echt een unieke kans voor mij en ik heb zoveel geluk gehad dat ik meemocht, want eigenlijk volg ik dat vak niet in school, maar de leerkracht van dat vak is de Erasmus coördinator en toen ik bij haar op gesprek was begon ze daar plots over. Ze zei: 'Misschien is het wel leuk en interessant voor de internationale studenten om daar ook naartoe te gaan' en ik antwoordde 'Natuurlijk, natuurlijk!' en toen stuurde ze maar meteen een mail naar iedereen. Voila, alles in de sakoche. Na de lecture - waar ik samen met de andere freaks nog superlang blijven plakken ben - zijn we naar het naburige dorpje Grasmere geweest, waar William en zijn familieleden begraven lagen. Een schattig, klein dorpje, heel pittoresk. Ik heb ook een aardig Engels meisje leren kennen, Ruth. Williams graf was bijzonder klein en bescheiden (maar had natuurlijk heel wat bezoekers). En ik kan best wel begrijpen waarom hij ervoor gekozen heeft zo lang in The Lake District te verblijven, de natuur is daar echt oogverblindend mooi, echt prachtig! Ik heb ontzettend van het reisje genoten. En 's avonds zijn we dan ook nog uitgegaan, wat ook best oké was, maar de club waar we naartoe gingen was erg ver en veel te duur, dus daar gaan we waarschijnlijk niet meer naartoe.
Zondag heb ik dan een lekker rustige dag gehad en heb ik voornamelijk veel gewerkt voor school. Ik heb ook hamburgers gemaakt met Maria en ze waren superlekker. O, en we hebben gekuist. Zondag is onze kuisdag. Vandaag ben ik naar school geweest, heb ik maar liefst een halfuur gewacht in King's Gate om een document af te geven om het te laten tekenen (wat nog geen minuutje duurt) en ben ik met Malin, Christine en Ophélie naar winkels geweest om verkleedkleren te zoeken voor Halloween. Alles was nogal duur - maar ze hebben hier echt supercoole outfits jong! - en we besloten een flashy pruik te kopen en ons helemaal in het zwart te kleden. De vraag was dan: als wat waren we dan verkleed? Traditie in Engeland is niet om je op Halloween in iets griezeligs te verkleden, maar om je als groep als iets geks te verkleden. En toen hadden Malin en Christine het geniale idee om ons te verkleden als fluostiften. We gaan ons dus verkleden als fluostiften voor Halloween. Wens me geluk. Elke
