Aangezien ik binnen 48 uur (hoewel tijd een relatief begrip is) hopelijk in de lucht hang op weg naar Belgenland, is dit vermoedelijk mijn laatste blogbericht voor 2012. Als ik 2012 overleef - en ik vermoed wel dat dat het geval gaat zijn, ik heb namelijk een indrukwekkend overlevingstalent - dan ga ik gewoon verder in 2013, dus niet getreurd. In alle geval prettige feestdagen aan iedereen!

Een samenvatting van de laatste dagen (dus ook nog van zondag en maandag omdat ik een paar dingen vergeten was):

- Plumpudding stinkt

- Elke kan geen 'nee' zeggen

- Afscheid nemen bestaat niet

Door alle commotie rondom het incidentje van zaterdagavond ben ik vergeten enkele dingen te vermelden die ik mij ook wil herinneren wanneer ik later deze blog herlees. Als eerste: zondag, toen we ons 'christmas dinner' gehouden hebben, hebben Maria en ik ook plumpudding gemaakt, een gerecht voornamelijk bestaande uit gedroogde vruchten en broodkruimels. Dat doen we dus nooit meer; plumpudding stinkt verschrikkelijk en smaakt ook helemaal niet zo bijzonder lekker (eigenlijk was ik de enige van de hele hoop die er meer dan een hap van gegeten heeft). En het ding zag er eigenlijk ook niet bepaald smakelijk uit. Ten tweede: maandagavond werd er plots op onze deur geklopt. Ik deed open en zag twee Chinezen (ik zou beter zeggen, Chineesjes, want ze waren niet zo groot) voor mijn neus staan. De jongen, duidelijk de initiatiefnemer van de twee, vroeg me of ik mee wou werken aan een onderzoek. Uiteraard, het zagen mij er vriendelijke mensen uit, dus waarom niet? Het onderzoek ging over God en of ik in God geloofde. Maar algauw bleek dat de Chinezen mij er eigenlijk van wilden overtuigen dat de wereld zal vergaan in een derde wereldoorlog waarbij drieëntwintig landen kernwapens zullen gebruiken en waarbij mensen die het zegel van God dragen de enigen zullen zijn die kunnen overleven. Ik eindigde dus met tien minuten lang passages uit de Bijbel voor te lezen die er mogelijk op zouden kunnen wijzen dat de Chinezen gelijk hadden. Een buitengewoon interessante tekstanalyse, dat wel, maar mijn eten werd koud. En toch kan ik geen neen zeggen, het is vreselijk. En ik voelde me zo schuldig toen ik hun teleurgestelde gezichtjes zag toen ik zei dat ik eigenlijk niet echt dacht dat ze gelijk hadden! Het leken zo'n lieve mensen! 

Gisteren heb ik de hele dag gewerkt voor school, ben ik naar de supermarkt geweest en 's avonds ben ik Chinees gaan eten met Maria, lekker en veel, want het was haar laatste avond. Daarna hebben we nog naar een film gekeken, lekker op 't gemak. Binnen een uurtje ga ik met haar mee naar de luchthaven om haar uit te zwaaien en dat ben ik helemaal alleen in ons appartement. Aan de ene kant vind ik dat natuurlijk ontzettend jammer want ik ga haar echt missen. Maar aan de andere kant: samenleven met iemand is echt niet gemakkelijk soms. De kleinste dingetjes kunnen me ergeren. Zo zat ze bijvoorbeeld enkele minuten geleden naar series te kijken en heel de tijd te lachen terwijl ik aan het werken was. Dat stoorde me wel. Of zo gaat ze nu bijvoorbeeld vertrekken zonder haar afwas te doen. Het zijn natuurlijk maar kleine dingen, maar ik zal blij zijn eens even alleen te zijn. Zolang het maar voor twee nachtjes is. Want ik ben bijna terug, beste mensen, bereid jullie maar voor!

Ik zie jullie binnen twee dagen!

Elke

- Zweedse verfilming van de trilogie van Stieg Larsson gezien

- Laatste lessen gehad! 

- Punten gekregen voor ander essay: opnieuw 63 procent

- Op feedback geweest voor eerste essay: leerkracht eigenlijk heel erg tevreden

- Vrijdag uitgegaan, Malin en Christine hadden ruzie

- Vrijdag ook gaan shoppen in het Metrocentre. Vertrokken met de bedoeling heel veel cadeautjes voor iedereen te kopen. Thuis gekomen met bijna alleen maar cadeautjes voor mezelf.

- Zaterdag gestudeerd

- Zaterdag uitgegaan

- Klop gekregen van een - excuseer mij de uitdrukking - vuil oud wijf

- The Hobbit gezien!

- Taco's gegeten en afscheid genomen van iedereen

Woensdag ben ik dus naar de les gegaan en naar de feedback gegaan voor mijn eerste essay. Martin, de leraar, was eigenlijk heel tevreden over me en hij zei dat 75 procent van de studenten hier afstudeert met iets tussen de 60 en de 70 (wat ze hier een 2.1 noemen). Hij heeft me ook heel erg goeie tips gegeven voor mijn volgende essay, dus ik ga keihard mijn best doen om mijn cijfers wat op te krikken. Na mijn feedback ben ik met Malin, Christine en Maria donuts gaan eten, want er was net een nieuwe krispy kreme donut winkel geopend in Eldon Square (het shoppingscentrum hier). Daarna zijn we naar Christine thuis gegaan en hebben we naar de verfilmingen van de Stieg Larsson trilogie gekeken, in het Zweeds (maar met Engelse ondertiteling). Best wel goeie films, ik denk dat ik eens ga beginnen het boek te lezen. 

Donderdag had ik mijn laatste les, Modernisms, saai en nutteloos zoals gewoonlijk. En voor mijn essay voor dat vak heb ik 63 procent (wat vreemd is, want ik had echt een veel beter gevoel over mijn andere essay). Vrijdag was dan weer een hele leuke dag, want ik ben gaan shoppen in het gigantische Metrocentre. Helaas heb ik in plaats van cadeautjes voor iedereen, alleen kleedjes en boeken voor mezelf gekocht. Het spijt me, ik zal proberen het goed te maken in de loop van de week door toch nog eens op cadeautjesjacht te gaan. 's Avonds zijn Maria, Malin, Christine en ik dan uitgegaan, maar hoewel de avond superfantastisch was, is ze toch in mineur geëindigd omdat Malin en Christine ruzie kregen over een jongen (ach, de mannen, dat vreselijke ras!). 

Zaterdag heb ik voornamelijk gewerkt en 's avonds zijn we dan weer uitgegaan. Ik had Clara ook uitgenodigd, maar die had een hele dag gewerkt en is vroeg weer vertrokken. De sfeer zat er ook niet zo goed in doordat Malin en Christine nog maar net hun ruzie bijgelegd hadden. Maar ja, proberend om er toch nog iets leuks van te maken, zijn we dan maar vertrokken naar de club. Eerst gingen we naar tigertiger, want daar is het altijd wel leuk. Na een tijdje zijn we dan een beetje verder gegaan, naar Perdu, maar daar kreeg ik later heel veel spijt van. Een stomme trut - het spijt me, maar ik ga echt heel veel lelijke woorden gebruiken om deze vrouw te beschrijven, ook al zal ik mijn best doen om mij in te houden - heeft mij daar namelijk een keiharde mot verkocht. Met de vuist. De situatie was als volgt:

Ik was, rustig en vredelievend als ik ben, aan het dansen en plezier aan het maken met mijn vriendinnen. Plots stapt er een heks van een wijf met haar hoge hak - en met hoge hak bedoel ik: een naaldhak van 15 à 20 centimeter - op mijn voet. Ik duw haar uiteraard weg - een logische reactie, veronderstel ik, aangezien het haar duwen was of een gat in mijn voet hebben. Misschien is een persoonsbeschrijving van de trut hier wel nodig, zodat u allen de situatie goed kunt inschatten. De vrouw moet zo'n veertig jaar geweest zijn, veel te oud om in een club rond te lopen dus, maar had er alles aan gedaan om dat zoveel mogelijk te verdoezelen (en aangezien zelfs ik doorhad dat ze zo oud was, was ze daar dus duidelijk niet in geslaagd). Ze had haar haren zwart gekleurd en haar gezicht hevig opgemaakt (een laag poeder van hier tot in China) om haar rimpels te verbergen (alweer: niet geslaagd) en had zichzelf in een jurkje geperst dat 1) duidelijk een paar maatjes te klein was en 2) zelfs een jong meisje nog niet zou staan, want het kwam maar net onder haar billen en liet meer van haar borsten zien dan wie dan ook zou willen zien. Het jurkje was bedekt met gouden glittertjes (net als een echt prinsesje, waauw! Haar kleindochter zal jaloers geweest zijn) en ook haar schoenen waren echte 'gouden muiltjes' (met plateauzolen en killerheels). Naast haar stond haar 'bloedmooie' vriendje, dat waarschijnlijk tien jaar jonger was dan haar en vermoedelijk doodgelukkig was omdat er toch iemand was, ook al was het dan een oud, vulgair wijf, die op zijn buitengewoon onverzorgde baard viel. Toch ben ik achteraf heel erg blij dat hij er was, want uiteindelijk heeft hij me gered van zijn zotte zatte Zulma.

Na deze naar mijn eigen mening bijzonder treffende karakterschets zal ik verder gaan met mijn verhaal. Ik had Zulma dus weggeduwd nadat ze me bijna een voetprothese bezorgd had. Zulma had echter een glaasje teveel gedronken (alhoewel ik eerder denk dat het een vaatje is in plaats van een glaasje) en voelde zich nogal beledigd omdat ik niet verpletterd wilde worden door haar. Onze dierbare seut begon me dan ook aan te staren met die typische vijandige en uitdagende blik van mensen die niet goed weten waar ze aan beginnen en denken dat ze de wereld aankunnen. Nu ben ik niet direct iemand die me laat doen, dus ik staarde natuurlijk terug. Haar baardige vriendje zag dat Zulma alweer één van haar hysterische aanvallen had en zag dat Zulma vermoedelijk een pijnlijke dood zou sterven als ze het tegen mij zou opnemen (zwaar en groot zijn heeft soms zo zijn voordelen als je tegenover kleine tengere griezeltjes komt te staan) en trok zijn geliefde in zijn stoere, beschermende armen. Ik had de staar-competitie dus gewonnen, en dat zinde Zulma niet. Ze begon na te denken en nog dieper na te denken en uiteindelijk vormde zich een wraakplan in haar hoofd. Ze zou mij een mep verkopen, zo zou ze me wel klein krijgen, hahahahaha (gemene gekke heksenlach). 

Dit wraakplan had 5 minuten nodig om tot stand te komen in haar ietwat trage brein. Ondertussen had ik haar al de rug toegedraaid en was ik verder beginnen dansen met mijn vriendinnen. Tot ik plots, uit het niets, iets keihard voel belanden tegen de zijkant van mijn hoofd. Het volgende wat ik besef is dat ik mijn bril kwijt ben en dan dat dat gekke wijf mij een geslagen heeft. Bizar genoeg was mijn reactie niet om mezelf te verdedigen of om haar een lesje te leren (hoewel ik er wel vrij trots op ben dat ik niet zo agressief en stom gereageerd heb als zij, heb ik nu toch een beetje het gevoel dat ik haar ogen wil uitkrabben), maar om mijn bril te beginnen zoeken (en dus te bukken en mijn onbeschermde nek naar haar toe te keren; gelukkig heb ik nooit moeten vechten in de oorlog of zo). Ik schreeuwde naar Maria: 'Mijn bril, mijn bril'. Ik kon amper zien door mijn rechteroog omdat er een dikke vloeistof in druppelde, rood, en toen ik mijn hand naar mijn oog bracht en keek wat het was, zag ik dat mijn hand bedekt was met bloed. Ik had geen idee wat er aan de hand was en ik denk dat ik min of meer in shock aan het gaan was. Maria beval me toen neer te gaan zitten op de zetel die een beetje achter mij stond. Het wijf was verdwenen, Maria heeft me achteraf verteld dat haar baardvriend haar de club uitgedragen heeft. Waarschijnlijk kon ze niet meer op haar benen staan van zattigheid. Toen zijn Maria en Karoline (de enigen die bij me waren op het bewuste moment) naar mijn bril beginnen zoeken, met behulp van enkele supervriendelijke omstaanders (iedereen heeft me daar echt superhard geholpen, ik vind het spijtig dat ik hen niet heb kunnen bedanken). Een meisje heeft hem dan gevonden en gelukkig was er op het eerste zicht niets mis mee. 

Enkele Engelsen hebben ons dan gezegd dat we naar de security moesten gaan (dat hebben ze Maria toch gezegd, ik had echt helemaal geen idee van wat er rondom mij gebeurde, ik kon alleen maar denken aan het bloed en aan mijn oog en mijn hoofd). Iedereen was echt heel vriendelijk en probeerde mij zo goed mogelijk te helpen. De securitykerel - die er trouwens best mocht zijn, merkte ik toen ik wat gekalmeerd was - heeft mijn gezicht dan wat gewassen en verzorgd. Al het bloed werd blijkbaar veroorzaakt door een snee in mijn wenkbrauw. Hij plakte er een blauwe pleister op, gaf me wat water en vroeg me wat er gebeurd was. Perdu gaat nu kijken op de security camera's of het gedoe gefilmd geweest is en als ze Zulma kunnen zien op de tapes, dan zullen ze haar foto geven aan de security buiten zodat die haar niet meer binnen laten. Hij heeft ook mijn gegevens gevraagd, maar ik heb nog niets van hen gehoord. Anyway, de feestsfeer was wel een beetje verpest dus zijn we maar vertrokken. Ik ontdekte ook dat mijn bril toch niet helemaal in orde was; een van de beentjes is helemaal overgeplooid. Ik kan hem nog op mijn neus zetten, maar het ding staat vreselijk scheef. Niet verbazingwekkend als je hoort hoe ze me geslagen heeft. Maria heeft blijkbaar alles gezien (ik niet want trutteseute heeft me als een echte lafaard in de rug aangevallen). Zulma voelde het beest in haar blijkbaar echt naar boven komen, want ze heeft een tijgersprong van twee meter gemaakt en me met haar volledige vuist geraakt (en ze moet op de een of andere manier ook op de zijkant van mijn hoofd geslagen hebben, want daar heb ik ook een buil, hoewel ik maar één mep gevoeld heb). 

Eenmaal thuis hebben Maria en ik dan maar nog wat naar een film gekeken, want ik was echt nog niet in staat om te gaan slapen. Toen ik de volgende opstond kon ik Zulma's werk bewonderen: een diepe snee in mijn wenkbrauw, blauwe plekken op mijn neus (ze heeft voornamelijk de zijkant van mijn gezicht geraakt en daardoor tegen mijn bril gebotst, vandaar de snee), de rechterhelft van mijn gezicht helemaal gezwollen en een buil op mijn voorhoofd en op de zijkant van mijn hoofd. En natuurlijk de emotionele schade: het valt mentaal niet mee om in elkaar geslagen te worden (haha, nu ben ik aan het overdrijven, ik was natuurlijk wel wat in shock maar ik mentaal kan ik wel tegen een stootje). Al bij al viel het nog goed mee, zeker als je weet dat ze me in mijn gezicht geslagen heeft. Een paar centimeter meer naar links en ze zat vermoedelijk tegen mijn slaap. Mijn bril had kunnen breken, er had glas in mijn oog kunnen zitten... Achja, ik heb dat nu ook eens meegemaakt, zeker? Dat zal me wel geen twee keer overkomen, nooit keer ik een zatte en agressieve trut nog de rug toe. 

Zondag heeft Maria (die bewezen heeft dat ze een fantastische vriendin is) mij dan vertroeteld met pannenkoeken en zijn we naar de Hobbit gaan kijken. Een fantastische film, dat maakte echt veel goed! 's Avonds hebben we dan een soort afscheidsfeestje gehouden, want Malin, Christine en Karoline vertrokken vandaag terug naar huis. We hebben taco's gegeten en naar nog een film gekeken (ik was niet echt in staat om veel meer te doen). 

Zo, dat was het dan. Ondertussen zie ik er al veel beter uit hoor, en wat minder als een combinatie tussen een keigevaarlijke gangster en een opgezwollen pompoen. Maak je om mij maar geen zorgen, binnen vier daagjes ben ik terug in België, hoera!