Beste mensen, zoals u al dan niet weet, bevind ik mij heden ten dage terug in het goeie ouwe België (dat eigenlijk niet zo oud is als je het vergelijkt met andere naties). Dit is dus mijn laatste bericht aan u, aangezien de titel van mijn blog, 'elke in newcastle', niet langer van toepassing is. Ik kan u nu vertellen over mijn laatste dagen in Newcastle. Ik kan u vertellen over mijn bezoek aan het prachtige York, met zijn mooie kathedraal, schattige straatjes en boeiende musea. Ik kan u vertellen over mijn examen maandag, waarvan de vragen niet moeilijk waren maar waarvoor we veel te weinig tijd kregen. Ik kan u vertellen over het uitgaan op maandagavond, dat uiteraard fantastisch was. Ik kan u vertellen over Castle Keep, dat we op dinsdag bezocht hebben, of over het bijzonder pijnlijke afscheid nemen van mijn vriendinnen. Ik kan u vertellen over het feit dat ik de verkeerde trein genomen heb naar Londen en dat ik daardoor mijn Eurostar gemist heb en zo twee uur heb moeten wachten op de volgende. Ik kan u vertellen over mijn drie dagen in Parijs (maar dat ga ik sowieso niet doen want dat hoort niet meer bij mijn Erasmus). Maar daar ga ik het allemaal niet over hebben. Wat ik wel ga doen is de balans opmaken van wat ik heb geleerd in Newcastle.
1) Meisjes in Newcastle weten niet hoe ze zich moeten kleden, dus doen ze het maar helemaal niet.
2) Engelsen drinken veel bier en kunnen dat bier niet altijd even goed verdragen.
3) Newcastle is een voetbalstad.
4) Geordie is onbegrijpelijk.
5) Engels van moedertaalsprekers is moeilijker te verstaan dan Engels van niet-moedertaalsprekers.
6) Engeland heeft heel veel mooie steden.
7) Engelsen zijn over-beleefd en schuiven aan in de rij als ze op een bus wachten.
8) Bijna iedereen in Engeland houdt van boeken.
9) Hoewel je heel goed kunt eten in Newcastle, is koken niet echt een Engelse specialiteit.
10) Cinema is goedkoop in Newcastle, vooral als je op een dinsdag gaat.
11) Engelse gebouwen zijn prachtig en uniek.
12) Freshers in Newcastle hebben niet veel werk voor school.
13) Freshers in Newcastle houden wel van een feestje.
14) Richardson Road is niet de beste studentenaccomodatie ooit.
15) Duitsers zijn leuk.
16) Erasmus is een van de beste dingen die me ooit zijn overkomen.
17) Primark is een heel goedkope winkel.
18) Thee is lekker!
19) Het woord 'like' wordt meer en meer gebruikt door de jongere generatie Engelstaligen.
20) Awesome!
Bedankt om mijn verhalen zo trouw te volgen, beste lezers! Hier stopt mijn blog, maar ik hoop dat jullie er toch van genoten hebben. See you in reality!
Morgen ga ik voor de eerste keer alleen een uitstap maken. Ik ga alleen naar York. Ergens voelt het een beetje raar, want ik had altijd gedacht dat op je eentje uitstapjes maken iets was voor 50+'ers die hopeloos eeuwig single zijn en toch doodgraag reizen en dan uiteindelijk maar alleen gaan. Maar ik heb er ook zin in, want het is es een uitstap waarop alles wat ik zal doen helemaal voor mezelf is. Ik hoef geen tijd te verspelen aan een uitgebreide lunch en ik kan zo lang als ik wil overal blijven rondhangen en wie weet kom ik wel interessante mensen tegen. Ik ben dus eigenlijk vrij enthousiast over morgen, maar hoe het geweest is kan ik jullie pas later vertellen. Nu zal ik het hebben over de voorbije dagen. Een samenvatting:
- Vrijdagavond internationale candy-avond en filmpje bekeken met vriendinnen
- Vrijdag en zaterdag ingrediënten uit onze keukenkast meegesmokkeld naar Malins appartement om daar 'Schwarzwalderkirschtorte' te maken voor Maria's verjaardag
- Vrijdag ook in de stad wat rondgelopen en geshopt
- Zaterdag de taart gemaakt en uitgegaan
- Zaterdagnacht bijna niet geslapen omdat ik midden in de nacht opgestaan ben om onze flat te versieren voor Maria's verjaardag en dan 's ochtends opnieuw supervroeg opgestaan ben om boterkoeken te gaan halen
- Zondag naar de supermarkt geweest, Maria's verjaardag nog wat gevierd en een dineetje gehouden met de vriendinnen
- Maandag gestudeerd
- Dinsdag gestudeerd en naar Les Miserables gaan kijken
- Vandaag eens getest of ik alles weer mee ga krijgen naar huis in mijn valies (en met trots vastgesteld dat het antwoord 'ja' is, en dat ik kan pakken in minder dan dertig minuten)
- Afscheid genomen van Felicity, een Engels meisje
- Vastgesteld dat ik na al mijn studeren eigenlijk nog heel veel werk voor de boeg heb
Vrijdagnamiddag ben ik wat gaan shoppen. Ik had namelijk een paar cadeaubonnen gekregen van mijn dierbare familieleden, eentje voor de Primark (wat me een mooi kleedje heeft opgeleverd) en eentje voor Waterstones (wat me twee boeken heeft opgeleverd). Vrijdagavond hebben we dan een internationale candy-avond gehouden. Iedereen had snoepgoed van haar eigen land meegebracht (ik natuurlijk Belgische chocolade) en dat hebben we dan gedeeld. Wat me vooral bijgebleven is zijn de Amerikaanse butterfingers en de Zweedse vissen, heerlijk! We hebben ook een film bekeken, Pitch Perfect, over a capellagroepen in een Amerikaanse universiteit. Dat is daar nu blijkbaar superhot, Christine vertelde dat op haar universiteit de a capellagroep de coole mensen waren. Lijkt misschien bizar, maar in Pitch Perfect zongen ze echt nog moderne liedjes en eigenlijk vond ik het fantastisch wat de acteurs konden doen met hun stem.
Zaterdag ben ik dan naar Malin gegaan om de taart voor Maria's verjaardag te maken. Ik had eerder al het gerief meegesmokkeld vanuit onze keuken, wat nog niet zo eenvoudig was omdat Maria heel de tijd thuis was om te leren. Ik heb gelukkig een behoorlijk grote handtas waar ik nog redelijk wat gerief in kwijt kan. Verder heb ik ook gestudeerd die dag en 's avonds was het dan eindelijk weer zover: tijd om uit te gaan. Bovendien was Maria jarig, dus hebben we haar een prinsessenkroontje gekocht (waar ze half zelf achter gevraagd had). De avond was heel erg leuk, we zijn naar de club geweest naast het hotel waar mijn moedertje en vadertje en Marleen geslapen hebben toen ze hier waren en waarvan ze zeiden dat de mensen die buiten stonden te wachten zo luidruchtig waren. Gelukkig mochten wij meteen binnen omdat het Maria's verjaardag was, dus ik hoor niet bij die luidruchtige mensen. Maria kreeg ook een fles gratis 'champagne' (lees: hoogstwaarschijnlijk de goedkoopste cava die ze konden vinden). Het was een goeie club, alleen stond de muziek veel te luid.
Toen we dan 's nachts thuiskwamen en Maria ging slapen, bleef ik wakker liggen in mijn bed, want ik had een verrassing gepland voor mijn roommate. Zodra ze vredig lag te ronken (zo rond 3.30), stond ik muisstil weer op en heb ik de hele flat versierd met ballonnen. Dat was niet zo eenvoudig, want ik mocht haar niet wakker maken. Uiteindelijk heb ik tweeëntwintig ballonnen opgeblazen in mijn keukentje, omdat de keuken een vuurbestendige deur heeft die bijna geen geluid doorlaat. En Maria is niet wakker geworden. Dan ben ik weer in mijn bedje gekropen om om half negen terug op te staan om Maria boterkoeken te gaan halen van de Tesco (twintig minuten wandelen door, twintig minuten terug, geen pretje als je gigantisch moe bent). Maria was natuurlijk supergelukkig en dat was waar ik het voor deed. Mijn dag bestond voornamelijk uit haar aandacht geven en mottig naar mijn lesnotities over 'Language and age' zitten staren, maar uiteindelijk had ik wel nog een leuke dag. En 's avonds heeft ze fantastisch lekker gekookt, kip met een soort uiensaus en Duitse pasta. Ze had iedereen van onze bende uitgenodigd dus het was heel gezellig. Nog gezelliger was het doordat Ophélie 'niet kon komen', want Ophélie, die nooit iets te doen heeft en nooit haar flat verlaat, had nu plots een afspraak met een vriendin. Nuja, ik denk er het mijne over.
Maandag heb ik niet veel gedaan. Eerlijk gezegd ben ik de hele dag binnen gebleven en heb ik de hele dag gestudeerd. Ook heb ik nu blijkbaar een tv-serieverslaving. Ik ben beginnen kijken naar Maria's favoriete serie, 'How I met your mother', en het is verschrikkelijk maar ik kijk in bijna al mijn pauzes naar minstens een aflevering. Goed dat ik morgen naar York ga, want daar kan ik niet naar dat programma kijken. En vanaf zaterdag verbied ik het voor mezelf, want dan moet ik mij echt serieus concentreren op mijn examen, want toen ik vandaag eens checkte wat ik allemaal onthouden had van al mijn studeren, bleek het antwoord 'niets' te zijn. Ik ga dus een tandje bij moeten steken.
Gisteren ben ik met Maria naar de cinema geweest, naar Les Miserables. Ik vond het machtig mooi en natuurlijk heb ik gebleit als een klein meisje. De film deed me er ook aan denken dat we in België eigenlijk niet echt veel grote, dramatische toneelstukken hebben, wat best nog wel jammer is. Als je onze toneeltraditie vergelijkt met Frankrijk en Engeland, dan merk je dat het enige opmerkelijke dat wij Vlamingen geproduceerd hebben qua toneel, voornamelijk religieuze dingen zijn en dat vind ik teleurstellend. Dus als iemand daar verandering in wil brengen, mijn steun heb je. Vandaag heb ik dan weer een hele dag thuis gezeten om te studeren, behalve dan dat ik mijn confirmation of departure ben gaan indienen in King's Gate om te laten tekenen, en dat ik afscheid genomen heb van Felicity, een Engelse vriendin. Maar gelukkig is ze mijn vriendin op facebook! ;)
De keuken die naar aangebrande toast ruikt, de buren die vreselijk veel lawaai maken en de douchecabine waar ik me niet deftig in kan draaien. Ja, ik geloof dat ik weer terug ben in Newcastle. U bent natuurlijk allen ontzettend blij dat ik hier terug ben, want nu kunt u weer mijn fantastische verhalen lezen. Daarom laat ik u niet langer wachten en presenteer ik u met een zwierig gebaar en veel andere tralala: het tweede deel van elke_in_newcastle!!!
Opnieuw, naar oude gewoonte: een samenvatting:
- Vorige week donderdag toegekomen, Italiaans gaan eten met Malin
- Vrijdag inkopen gedaan, Maria is dan ook toegekomen en dan 's avonds pizza gaan eten met haar
- Zaterdag gewerkt en met Malin naar de cinema geweest
- Zondag is Christine toegekomen en zijn we met haar iets gaan eten
- Maandag iets gaan drinken met Clara, Viktor en Carlos
- Dinsdag naar Life of Pi gaan kijken, machtige film!
- Maandag en dinsdag ook naar lessen gegaan die niet altijd even nuttig waren
- Gisteren gewerkt aan mijn essays
- Vandaag essays ingediend, naar supermarkt gegaan en iets laten drukken op het Newcastletruitje van mijn teerbeminde broedertje
Vorige week donderdag ben ik hier dus terug aangekomen, iets rond twintig na vier. Ik begin het alleen vliegen nu echt wel al gewoon te worden - ook omdat ik toen ik terug naar België kwam door een geannuleerde vlucht min of meer een hele dag in de luchthaven gespendeerd heb (wat luchthaven-eten betreft: als u ergens het woord 'vers' leest, geloof het niet). Grappig is dat ik weer met hetzelfde bejaarde koppel in het vliegtuig zat als ik ontmoet had de dag van mijn luchthavenprobleempje. Ik zat ook alleen, niemand die naast me zat. Dat was wel handig, want nu had ik tenminste ruimte, anders kan ik me wel voorstellen dat je meer dan blij bent het vliegtuig te verlaten na een uur op elkaar gepakt te zitten. Goed, ik kwam dus aan rond twintig na vier en moest toen op Malin wachten, want zij kwam toe rond twintig voor vijf en we zouden samen naar huis gaan. Helaas had haar vlucht een beetje vertraging dus moest ik alweer meer tijd dan voorzien doorbrengen in de luchthaven van Newcastle, maar achja, dat is het leven zeker? Uiteindelijk kwam ze toch toe en we zijn samen naar huis gegaan, elk naar ons eigen flatje (waar zij de o zo leuke Ophélie had om haar te verwelkomen, samen met Ophélies niet-Engels-sprekende liefje). Toen ik mijn koffer uitgepakt had, zijn we iets gaan eten en het plan was om daarna nog iets te gaan drinken, maar eigenlijk waren we doodmoe en zijn we dan maar vroeg in ons bedje gekropen. Enfin, zij toch. Ik was dat ook van plan, maar om de een of andere reden ben ik films beginnen kijken en kon ik niet meer stoppen.
De volgende dag heb ik lang geslapen en dan ben ik met Malin naar de supermarkt geweest. Gelukkig had ik de voorbije dagen zoveel gegeten dat ik een tijdje geen honger meer had, want ik had letterlijk niets meer in huis. Later, toen mijn koelkast weer netjes gevuld was, kwam Maria toe. We hebben dan natuurlijk heel wat gebabbeld en dan zijn we pizza gaan eten in een pub. (O, heb ik ook al vermeld dat ik serieus wou beginnen vermageren toen ik terug kwam in Newcastle?)
Zaterdag heb ik een beetje thuis gezeten en een beetje alles en niets gedaan, denk ik. Ik kan me niet herinneren dat ik iets gedaan heb dat het vermelden waard is. Ik heb voornamelijk aan mijn twee essays geschreven en ben met Malin naar de cinema gegaan, naar de film 'Quartet'. De film gaat over oude mensen die in een rusthuis voor gepensioneerde operazingers leven en hun jaarlijkse optreden geven om geld te verdienen om zo het voortbestaan van het rusthuis te kunnen verzekeren. Er was natuurlijk ook liefde in gemoeid (hoe kan het ook anders?) en de film was ook best wel grappig. Zondag is Christine toegekomen en zijn we iets gaan eten met haar (ze had een gigantische jetlag want ze was al 28 uur wakker).
Maandag heb ik een heel nuttige les gehad over mijn essay van Victorian Dream-Worlds, waardoor ik besefte dat ik nog heel veel moest veranderen in mijn essay dat ik als af beschouwde. Ik ben maandagavond ook iets gaan drinken met Viktor, Carlos en Clara, wat weer best gezellig was. Dinsdag had ik een les over mijn essay voor Modernisms, maar die les was, zoals min of meer verwacht, compleet nutteloos. 's Avonds ben ik met Malin en Christine, opnieuw ter goeder gewoonte, naar de cinema geweest. We hebben Life of Pi gezien en de film was echt fan-tas-tisch! Ik ga er niet over vertellen, jullie moeten hem gewoon zelf zien! Echt waar!
Gisteren heb ik een hele dag gewerkt aan al mijn essays en dat is ook wat ik deze morgen gedaan heb. Dan ben ik met Maria naar de bibliotheek geweest om alles te printen en heb ik alles ingediend, om daarna naar de supermarkt te gaan en om Sams naam op zijn truitje te laten drukken. Nu ben ik wat aan het relaxen. Waauw, kun je het geloven, ik heb hier mijn laatste essays ingediend! Nu nog maar een examen en dat is het... Over een kleine twee weken ben ik hier al niet meer. Dat doet toch wel vreemd en het lijkt ergens een beetje alsof ik constant afscheid aan het nemen ben en er zijn constant dingen die me er aan herinneren dat ik bijna vertrek. Stomme dingen hoor. Zo wou ik vandaag spaghetti kopen, maar ik moest een andere pak kopen dan ik normaal zou doen omdat mijn normale pak te groot is om nog op te eten in die twee weken. Maar ach, ik heb nog twee weken, ik ga er nog ten volle van genieten!
Aangezien ik binnen 48 uur (hoewel tijd een relatief begrip is) hopelijk in de lucht hang op weg naar Belgenland, is dit vermoedelijk mijn laatste blogbericht voor 2012. Als ik 2012 overleef - en ik vermoed wel dat dat het geval gaat zijn, ik heb namelijk een indrukwekkend overlevingstalent - dan ga ik gewoon verder in 2013, dus niet getreurd. In alle geval prettige feestdagen aan iedereen!
Een samenvatting van de laatste dagen (dus ook nog van zondag en maandag omdat ik een paar dingen vergeten was):
- Plumpudding stinkt
- Elke kan geen 'nee' zeggen
- Afscheid nemen bestaat niet
Door alle commotie rondom het incidentje van zaterdagavond ben ik vergeten enkele dingen te vermelden die ik mij ook wil herinneren wanneer ik later deze blog herlees. Als eerste: zondag, toen we ons 'christmas dinner' gehouden hebben, hebben Maria en ik ook plumpudding gemaakt, een gerecht voornamelijk bestaande uit gedroogde vruchten en broodkruimels. Dat doen we dus nooit meer; plumpudding stinkt verschrikkelijk en smaakt ook helemaal niet zo bijzonder lekker (eigenlijk was ik de enige van de hele hoop die er meer dan een hap van gegeten heeft). En het ding zag er eigenlijk ook niet bepaald smakelijk uit. Ten tweede: maandagavond werd er plots op onze deur geklopt. Ik deed open en zag twee Chinezen (ik zou beter zeggen, Chineesjes, want ze waren niet zo groot) voor mijn neus staan. De jongen, duidelijk de initiatiefnemer van de twee, vroeg me of ik mee wou werken aan een onderzoek. Uiteraard, het zagen mij er vriendelijke mensen uit, dus waarom niet? Het onderzoek ging over God en of ik in God geloofde. Maar algauw bleek dat de Chinezen mij er eigenlijk van wilden overtuigen dat de wereld zal vergaan in een derde wereldoorlog waarbij drieëntwintig landen kernwapens zullen gebruiken en waarbij mensen die het zegel van God dragen de enigen zullen zijn die kunnen overleven. Ik eindigde dus met tien minuten lang passages uit de Bijbel voor te lezen die er mogelijk op zouden kunnen wijzen dat de Chinezen gelijk hadden. Een buitengewoon interessante tekstanalyse, dat wel, maar mijn eten werd koud. En toch kan ik geen neen zeggen, het is vreselijk. En ik voelde me zo schuldig toen ik hun teleurgestelde gezichtjes zag toen ik zei dat ik eigenlijk niet echt dacht dat ze gelijk hadden! Het leken zo'n lieve mensen!
Gisteren heb ik de hele dag gewerkt voor school, ben ik naar de supermarkt geweest en 's avonds ben ik Chinees gaan eten met Maria, lekker en veel, want het was haar laatste avond. Daarna hebben we nog naar een film gekeken, lekker op 't gemak. Binnen een uurtje ga ik met haar mee naar de luchthaven om haar uit te zwaaien en dat ben ik helemaal alleen in ons appartement. Aan de ene kant vind ik dat natuurlijk ontzettend jammer want ik ga haar echt missen. Maar aan de andere kant: samenleven met iemand is echt niet gemakkelijk soms. De kleinste dingetjes kunnen me ergeren. Zo zat ze bijvoorbeeld enkele minuten geleden naar series te kijken en heel de tijd te lachen terwijl ik aan het werken was. Dat stoorde me wel. Of zo gaat ze nu bijvoorbeeld vertrekken zonder haar afwas te doen. Het zijn natuurlijk maar kleine dingen, maar ik zal blij zijn eens even alleen te zijn. Zolang het maar voor twee nachtjes is. Want ik ben bijna terug, beste mensen, bereid jullie maar voor!
Stilte. Complete, heilige, fantastische stilte. Dat is wat ik hier ervaar nu, want eindelijk zijn de freshers vertrokken. Superfantastisch! Eindelijk rust! En dat mag wel na het voorbije weekend. Laat ik even een overzichtje geven:
- Zweedse verfilming van de trilogie van Stieg Larsson gezien
- Laatste lessen gehad!
- Punten gekregen voor ander essay: opnieuw 63 procent
- Op feedback geweest voor eerste essay: leerkracht eigenlijk heel erg tevreden
- Vrijdag uitgegaan, Malin en Christine hadden ruzie
- Vrijdag ook gaan shoppen in het Metrocentre. Vertrokken met de bedoeling heel veel cadeautjes voor iedereen te kopen. Thuis gekomen met bijna alleen maar cadeautjes voor mezelf.
- Zaterdag gestudeerd
- Zaterdag uitgegaan
- Klop gekregen van een - excuseer mij de uitdrukking - vuil oud wijf
- The Hobbit gezien!
- Taco's gegeten en afscheid genomen van iedereen
Woensdag ben ik dus naar de les gegaan en naar de feedback gegaan voor mijn eerste essay. Martin, de leraar, was eigenlijk heel tevreden over me en hij zei dat 75 procent van de studenten hier afstudeert met iets tussen de 60 en de 70 (wat ze hier een 2.1 noemen). Hij heeft me ook heel erg goeie tips gegeven voor mijn volgende essay, dus ik ga keihard mijn best doen om mijn cijfers wat op te krikken. Na mijn feedback ben ik met Malin, Christine en Maria donuts gaan eten, want er was net een nieuwe krispy kreme donut winkel geopend in Eldon Square (het shoppingscentrum hier). Daarna zijn we naar Christine thuis gegaan en hebben we naar de verfilmingen van de Stieg Larsson trilogie gekeken, in het Zweeds (maar met Engelse ondertiteling). Best wel goeie films, ik denk dat ik eens ga beginnen het boek te lezen.
Donderdag had ik mijn laatste les, Modernisms, saai en nutteloos zoals gewoonlijk. En voor mijn essay voor dat vak heb ik 63 procent (wat vreemd is, want ik had echt een veel beter gevoel over mijn andere essay). Vrijdag was dan weer een hele leuke dag, want ik ben gaan shoppen in het gigantische Metrocentre. Helaas heb ik in plaats van cadeautjes voor iedereen, alleen kleedjes en boeken voor mezelf gekocht. Het spijt me, ik zal proberen het goed te maken in de loop van de week door toch nog eens op cadeautjesjacht te gaan. 's Avonds zijn Maria, Malin, Christine en ik dan uitgegaan, maar hoewel de avond superfantastisch was, is ze toch in mineur geëindigd omdat Malin en Christine ruzie kregen over een jongen (ach, de mannen, dat vreselijke ras!).
Zaterdag heb ik voornamelijk gewerkt en 's avonds zijn we dan weer uitgegaan. Ik had Clara ook uitgenodigd, maar die had een hele dag gewerkt en is vroeg weer vertrokken. De sfeer zat er ook niet zo goed in doordat Malin en Christine nog maar net hun ruzie bijgelegd hadden. Maar ja, proberend om er toch nog iets leuks van te maken, zijn we dan maar vertrokken naar de club. Eerst gingen we naar tigertiger, want daar is het altijd wel leuk. Na een tijdje zijn we dan een beetje verder gegaan, naar Perdu, maar daar kreeg ik later heel veel spijt van. Een stomme trut - het spijt me, maar ik ga echt heel veel lelijke woorden gebruiken om deze vrouw te beschrijven, ook al zal ik mijn best doen om mij in te houden - heeft mij daar namelijk een keiharde mot verkocht. Met de vuist. De situatie was als volgt:
Ik was, rustig en vredelievend als ik ben, aan het dansen en plezier aan het maken met mijn vriendinnen. Plots stapt er een heks van een wijf met haar hoge hak - en met hoge hak bedoel ik: een naaldhak van 15 à 20 centimeter - op mijn voet. Ik duw haar uiteraard weg - een logische reactie, veronderstel ik, aangezien het haar duwen was of een gat in mijn voet hebben. Misschien is een persoonsbeschrijving van de trut hier wel nodig, zodat u allen de situatie goed kunt inschatten. De vrouw moet zo'n veertig jaar geweest zijn, veel te oud om in een club rond te lopen dus, maar had er alles aan gedaan om dat zoveel mogelijk te verdoezelen (en aangezien zelfs ik doorhad dat ze zo oud was, was ze daar dus duidelijk niet in geslaagd). Ze had haar haren zwart gekleurd en haar gezicht hevig opgemaakt (een laag poeder van hier tot in China) om haar rimpels te verbergen (alweer: niet geslaagd) en had zichzelf in een jurkje geperst dat 1) duidelijk een paar maatjes te klein was en 2) zelfs een jong meisje nog niet zou staan, want het kwam maar net onder haar billen en liet meer van haar borsten zien dan wie dan ook zou willen zien. Het jurkje was bedekt met gouden glittertjes (net als een echt prinsesje, waauw! Haar kleindochter zal jaloers geweest zijn) en ook haar schoenen waren echte 'gouden muiltjes' (met plateauzolen en killerheels). Naast haar stond haar 'bloedmooie' vriendje, dat waarschijnlijk tien jaar jonger was dan haar en vermoedelijk doodgelukkig was omdat er toch iemand was, ook al was het dan een oud, vulgair wijf, die op zijn buitengewoon onverzorgde baard viel. Toch ben ik achteraf heel erg blij dat hij er was, want uiteindelijk heeft hij me gered van zijn zotte zatte Zulma.
Na deze naar mijn eigen mening bijzonder treffende karakterschets zal ik verder gaan met mijn verhaal. Ik had Zulma dus weggeduwd nadat ze me bijna een voetprothese bezorgd had. Zulma had echter een glaasje teveel gedronken (alhoewel ik eerder denk dat het een vaatje is in plaats van een glaasje) en voelde zich nogal beledigd omdat ik niet verpletterd wilde worden door haar. Onze dierbare seut begon me dan ook aan te staren met die typische vijandige en uitdagende blik van mensen die niet goed weten waar ze aan beginnen en denken dat ze de wereld aankunnen. Nu ben ik niet direct iemand die me laat doen, dus ik staarde natuurlijk terug. Haar baardige vriendje zag dat Zulma alweer één van haar hysterische aanvallen had en zag dat Zulma vermoedelijk een pijnlijke dood zou sterven als ze het tegen mij zou opnemen (zwaar en groot zijn heeft soms zo zijn voordelen als je tegenover kleine tengere griezeltjes komt te staan) en trok zijn geliefde in zijn stoere, beschermende armen. Ik had de staar-competitie dus gewonnen, en dat zinde Zulma niet. Ze begon na te denken en nog dieper na te denken en uiteindelijk vormde zich een wraakplan in haar hoofd. Ze zou mij een mep verkopen, zo zou ze me wel klein krijgen, hahahahaha (gemene gekke heksenlach).
Dit wraakplan had 5 minuten nodig om tot stand te komen in haar ietwat trage brein. Ondertussen had ik haar al de rug toegedraaid en was ik verder beginnen dansen met mijn vriendinnen. Tot ik plots, uit het niets, iets keihard voel belanden tegen de zijkant van mijn hoofd. Het volgende wat ik besef is dat ik mijn bril kwijt ben en dan dat dat gekke wijf mij een geslagen heeft. Bizar genoeg was mijn reactie niet om mezelf te verdedigen of om haar een lesje te leren (hoewel ik er wel vrij trots op ben dat ik niet zo agressief en stom gereageerd heb als zij, heb ik nu toch een beetje het gevoel dat ik haar ogen wil uitkrabben), maar om mijn bril te beginnen zoeken (en dus te bukken en mijn onbeschermde nek naar haar toe te keren; gelukkig heb ik nooit moeten vechten in de oorlog of zo). Ik schreeuwde naar Maria: 'Mijn bril, mijn bril'. Ik kon amper zien door mijn rechteroog omdat er een dikke vloeistof in druppelde, rood, en toen ik mijn hand naar mijn oog bracht en keek wat het was, zag ik dat mijn hand bedekt was met bloed. Ik had geen idee wat er aan de hand was en ik denk dat ik min of meer in shock aan het gaan was. Maria beval me toen neer te gaan zitten op de zetel die een beetje achter mij stond. Het wijf was verdwenen, Maria heeft me achteraf verteld dat haar baardvriend haar de club uitgedragen heeft. Waarschijnlijk kon ze niet meer op haar benen staan van zattigheid. Toen zijn Maria en Karoline (de enigen die bij me waren op het bewuste moment) naar mijn bril beginnen zoeken, met behulp van enkele supervriendelijke omstaanders (iedereen heeft me daar echt superhard geholpen, ik vind het spijtig dat ik hen niet heb kunnen bedanken). Een meisje heeft hem dan gevonden en gelukkig was er op het eerste zicht niets mis mee.
Enkele Engelsen hebben ons dan gezegd dat we naar de security moesten gaan (dat hebben ze Maria toch gezegd, ik had echt helemaal geen idee van wat er rondom mij gebeurde, ik kon alleen maar denken aan het bloed en aan mijn oog en mijn hoofd). Iedereen was echt heel vriendelijk en probeerde mij zo goed mogelijk te helpen. De securitykerel - die er trouwens best mocht zijn, merkte ik toen ik wat gekalmeerd was - heeft mijn gezicht dan wat gewassen en verzorgd. Al het bloed werd blijkbaar veroorzaakt door een snee in mijn wenkbrauw. Hij plakte er een blauwe pleister op, gaf me wat water en vroeg me wat er gebeurd was. Perdu gaat nu kijken op de security camera's of het gedoe gefilmd geweest is en als ze Zulma kunnen zien op de tapes, dan zullen ze haar foto geven aan de security buiten zodat die haar niet meer binnen laten. Hij heeft ook mijn gegevens gevraagd, maar ik heb nog niets van hen gehoord. Anyway, de feestsfeer was wel een beetje verpest dus zijn we maar vertrokken. Ik ontdekte ook dat mijn bril toch niet helemaal in orde was; een van de beentjes is helemaal overgeplooid. Ik kan hem nog op mijn neus zetten, maar het ding staat vreselijk scheef. Niet verbazingwekkend als je hoort hoe ze me geslagen heeft. Maria heeft blijkbaar alles gezien (ik niet want trutteseute heeft me als een echte lafaard in de rug aangevallen). Zulma voelde het beest in haar blijkbaar echt naar boven komen, want ze heeft een tijgersprong van twee meter gemaakt en me met haar volledige vuist geraakt (en ze moet op de een of andere manier ook op de zijkant van mijn hoofd geslagen hebben, want daar heb ik ook een buil, hoewel ik maar één mep gevoeld heb).
Eenmaal thuis hebben Maria en ik dan maar nog wat naar een film gekeken, want ik was echt nog niet in staat om te gaan slapen. Toen ik de volgende opstond kon ik Zulma's werk bewonderen: een diepe snee in mijn wenkbrauw, blauwe plekken op mijn neus (ze heeft voornamelijk de zijkant van mijn gezicht geraakt en daardoor tegen mijn bril gebotst, vandaar de snee), de rechterhelft van mijn gezicht helemaal gezwollen en een buil op mijn voorhoofd en op de zijkant van mijn hoofd. En natuurlijk de emotionele schade: het valt mentaal niet mee om in elkaar geslagen te worden (haha, nu ben ik aan het overdrijven, ik was natuurlijk wel wat in shock maar ik mentaal kan ik wel tegen een stootje). Al bij al viel het nog goed mee, zeker als je weet dat ze me in mijn gezicht geslagen heeft. Een paar centimeter meer naar links en ze zat vermoedelijk tegen mijn slaap. Mijn bril had kunnen breken, er had glas in mijn oog kunnen zitten... Achja, ik heb dat nu ook eens meegemaakt, zeker? Dat zal me wel geen twee keer overkomen, nooit keer ik een zatte en agressieve trut nog de rug toe.
Zondag heeft Maria (die bewezen heeft dat ze een fantastische vriendin is) mij dan vertroeteld met pannenkoeken en zijn we naar de Hobbit gaan kijken. Een fantastische film, dat maakte echt veel goed! 's Avonds hebben we dan een soort afscheidsfeestje gehouden, want Malin, Christine en Karoline vertrokken vandaag terug naar huis. We hebben taco's gegeten en naar nog een film gekeken (ik was niet echt in staat om veel meer te doen).
Zo, dat was het dan. Ondertussen zie ik er al veel beter uit hoor, en wat minder als een combinatie tussen een keigevaarlijke gangster en een opgezwollen pompoen. Maak je om mij maar geen zorgen, binnen vier daagjes ben ik terug in België, hoera!
Waarom is het dat ik, als ik gewoon zomaar door de stad loop, de beste ideeën krijg om neer te schrijven in mijn blog, terwijl ik als ik me dan eindelijk achter mijn computer zet, een kwartier voor mijn wit scherm zit en mijn hoofd opeens helemaal leeg wordt? En uiteindelijk is het enige wat ik dan nog kan schrijven, een overzichtje van mijn week - die eigenlijk helemaal niet zoveel verschilt van mijn weken in België, behalve dan dat er geen chiro, dat er meer handtastelijke venten en halfnaakte vrouwen zijn en o ja, dat iedereen Engels tegen me praat. Geen interessante filosofische monologen in deze blog, neen, want filosoferen lukt blijkbaar niet als je voor een computer zit. Misschien maar best ook, ik kan me heel goed voorstellen dat velen onder jullie zich geen bal interesseren voor mijn filosofische reflecties. Ik denk eerlijk gezegd zelfs dat als ik levenswijsheden zou neerschrijven, ik die zelf niet eens zou kunnen herlezen zonder in lachen uit te barsten. Enfin, tot zover mijn opinie over mijn eigen filosofie, laat ons nu maar terug tot de kern van de zaak komen; een samenvatting:
- Het is de laatste schoolweek en eindelijk, na 10 weken wachten, worden de lessen interessant.
- Essay voor Victorian Dream-Worlds terug gehad; 63 procent. Niet tevreden, maar ja, ben ik dat ooit?
- Eigenlijk een slechte dag gehad gisteren
- Slechte dag gevierd door met Maria een Disney-avond te houden
- Keihard gewerkt vandaag
- Plannen maken om wraak te nemen op de freshers
Gisteren is de laatste volledige lesweek dus begonnen en eindelijk begin ik het gevoel te krijgen dat het nuttig is dat ik in de lessen zit. Zo hebben we in Sociolinguistics oefeningen gemaakt voor het examen (ik word verondersteld van twee essays te kunnen schrijven in het Engels in een uurtje tijd, daar zal ik nog wel wat op mogen oefenen, vrees ik), in Modernisms hebben we mogelijke plannen voor essays besproken (en heb ik vernomen dat John van ons verwacht dat we twaalf bronnen gebruiken, en dat terwijl ik al een draft heb van mijn essay en daarvoor maar drie bronnen nodig had) en in Victorian Dream-Worlds hebben we ons eerste essay teruggekregen, met daaraan een blaadje met feedback geniet. Ik had 63 procent, dat is hier een 2.1 dus ik zit nog steeds safe, maar toch... Dit is mijn lievelingsvak en ik zou toch graag een beetje betere punten hebben voor mijn volgende essay. Ik ben arrogant genoeg om te denken van mezelf dat ik beter kan als ik wat beter mijn best doe, dus ik ben dan ook vastbesloten om volgende keer keihard te werken (enfin, ik heb toch de intentie om dat te doen, maar ik vrees dat die intentie er niet meer zal zijn eens het moment van arbeid is aangebroken).
Ik heb die dag ook meer dan een halfuur rondgelopen in Primark en in H&M omdat ik een ontzettend geschikt cadeautje voor Iris gezien had bij een vriendin, maar ik heb het cadeautje helaas niet gevonden, verdorie. Ik was dus in een vrij slecht humeur gisterenavond. Maria had ook een slechte dag gehad, want ze was bij haar prof langsgeweest en had vernomen dat ze haar hele essay opnieuw moest schrijven omdat ze de vraag misbegrepen had. Om onszelf te motiveren, hebben we dan maar een Disney-avond gehouden en hebben we naar Belle en het Beest gekeken, terwijl we de overschot van de chocolade van donderdag verorberden. Helaas waren onze liefste onderburen weer hun pubertijd ten toon aan het stellen door luide muziek te spelen en door te gillen en te schreeuwen en met deuren te slaan en kortom door het beest uit te hangen. Als wraak ben ik dan om elf uur 's avonds beginnen stofzuigen, waarop zij hun muziek nog luider zetten. Ik geloof dat we aan het afstevenen zijn op een oorlog, en ik heb al zo'n flauw vermoeden wie die zal winnen (en neen, het zijn niet de onervaren, achterlijke achttienjarigen). Ook vandaag waren ze weer ontzettend luid (ondertussen zijn ze wel gestopt met het etaleren van hun bijzonder beperkte muzikale kennis) en dat was ongelofelijk irritant want ik had me net voorgenomen veel te werken voor school vandaag. Probeer dat maar eens te doen als je heel de tijd boenk-boenk-boenk op de achtergrond hoort. Ik zou bijna heimwee krijgen naar de hond van de buren, die het nodig vindt om iedereen vanaf 7u30 wakker te maken met zijn onafgebroken geblaf. Bijna.
Ik ga later mijn huis bouwen op de meest godvergeten plek op aarde, zonder irritante honden of achttienjarigen in de buurt. Lekker helemaal alleen, eindelijk rust. Ondertussen zijn Maria en ik plannen aan het smeden om wraak te nemen op de Freshers, en vooral op die van flat E. We hebben nog geen plan dat een vaste vorm heeft, maar we hebben wel al enkele ideeën. We zouden kunnen rotte eieren en tomaten in hun living gooien. U vraagt zich nu natuurlijk af: hoe geraken jullie in hun living? Wel, dat vroeg ik me eerst ook af, maar eigenlijk is het niet zo moeilijk. Als de Freshers een feestje geven, dan laten ze de deur - die normaal automatisch dichtvalt - open voor hun gasten (enfin, gasten, medevarkens is een beter woord) door er een schoen tussen te steken (ik vraag me af hoeveel schoenen ze zo al verloren zijn, of hoeveel schoenen er al ondergekotst zijn door dronkaards, of besmeurd zijn met puree van de keer toen we melk en aardappelen in de gang vonden). Hun deur is dus open, dus het zou makkelijk zijn om tomaten en rotte eieren naar binnen te gooien. Aan de andere kant, dat kunnen we heel moeilijk ongemerkt doen, dus ze zouden ons kunnen terugpakken, zelfs al doen we het op onze laatste dag (ze kunnen nog altijd onze valiezen bekogelen met rottigheid). Dus, toen dacht ik, misschien moeten we rotte eieren naar binnen rollen, zodat ze ergens achter de stoelen terecht komen en dan de dronken Freshers, die met de stoelen schuiven en gooien dat het een lieve lust is, hun werk laten doen. Maar aan de andere kant lijkt me dat iets te veel aan het toeval overlaten. Ik zoek dus nog naar een gouden plan. Eigenlijk willen we liefst iets wat ze nooit gaan vergeten en nog lang last mee gaan hebben, waarvan ze weten dat wij het gedaan hebben, maar waarvan geen bewijzen achterblijven. Als iemand enige ideeën heeft, laat het me vooral weten! Alle hulp is welkom!
Beste mensen, ik weet niet of u het allen goed beseft, maar binnen een kleine twee weekjes ben ik terug thuis. Dan kunnen jullie mij allemaal verwennen met lekker eten en cadeautjes en kunnen jullie mij allemaal duizend keer zeggen hoe ontzettend veel jullie mij gemist hebben. Dat zou ik ontzettend leuk vinden. Ondertussen heb ik hier echt een ontzettend leuke week beleefd, dus ik ben extra down nu omdat ik binnen twee weken alweer terugkeren moet. Aan de andere kant zal ik natuurlijk wel blij zijn jullie weer terug te zien.
Een samenvatting van mijn week:
- Veel aan mijn essay geschreven, geloof ik
- Sinterklaasfeestje gehouden
- Uitgegaan
- Turids verjaardag gevierd
- Genante dingen meegemaakt met Ophélie
- Feestje met de Spanjaarden
- Naar het museum gegaan
Ok, ik ben ontzettend moe maar ik wil jullie wel even laten weten wat ik allemaal gedaan heb deze week, dus dit wordt een kort bericht met heel veel informatie erin. Dinsdag en woensdag heb ik gewerkt aan mijn nieuwe essay voor modernisms. Daarvoor is mijn eerste klad nu af. Donderdag heb ik Sinterklaas gevierd met de vriendinnen: we hebben een pizza afgehaald (wat ons wel nogal veel moeite gekost heeft, want nergens bleken ze nog pizza te hebben) en we hebben ontzettend veel chocolade gegeten. Plus, we hebben naar de eerste film van Harry Potter gekeken (ik ben niet de enige die Tom Felton knap vindt). Het was heel leuk en gezellig, ook omdat het lang geleden was dat we er allemaal waren. Ik voelde wel weer dat Ophélie niet echt bij de groep hoorde, want ze zei niets en blijkbaar heeft ze Malin achteraf gevraagd waar we over aan het praten waren, want ze verstond niet wat we zeiden. Dat vind ik echt heel jammer voor haar, begrijp me niet verkeerd, maar ze doet ook nooit moeite om deel te nemen aan het gesprek of om te vragen wat we zeggen, dus ergens is het wel een beetje haar eigen schuld.
Vrijdag had ik een extra lecture van modernisms, waarin ze een film toonden. Van de 90 leerlingen kwamen er zeven opdagen, geen grap. Vrijdagavond ben ik dan naar een feestje geweest van een vriendin van Maria. Ze had heel veel mensen uitgenodigd, maar er kwamen er maar een tiental opdagen. Het was echter een ontzettend leuk feestje en ik heb veel leuke nieuwe mensen leren kennen. We waren oorspronkelijk niet van plan om uit te gaan, maar hebben dat uiteindelijk toch gedaan. Ergens waren we beter thuis (in het huisje van Maria's vriendin) gebleven, want de club waar we naartoe gingen was vreselijk vulgair. Zo vreselijk vulgair dat ik eerlijk gezegd niet durf zeggen wat ik allemaal gezien heb, uit vrees om de ietwat oudere lezers onder jullie een hartaanval te bezorgen.
Gisteren was het Turids verjaardag en we zijn dan ook iets gaan eten naar een Italiaans restaurant. Daar hebben we weer toeren meegemaakt voor Ophélie. Die had een lookbrood besteld voor Turid, maar hier in Engeland is dat niet zoals in België en Frankrijk, hier is dat op een pizza. Ophélie dacht dat, omdat we in een Italiaans restaurant waren, het lookbrood ook gemaakt zou zijn met een Franse baguette, maar niet dus. Vroeg ze dan maar duizend keer aan de serveersters waarom het niet op een Frans brood was en bleef ze maar klagen tegen die arme meisjes. Toen ze het dan uiteindelijk toch moest betalen, bleef ze maar zeggen hoe teleurgesteld ze was. Ik zat natuurlijk net tegenover haar en ik kon ze wel schoppen, ze verpestte Turids verjaardag helemaal. En Maria was moe en het was echt grappig om te zien hoe woest Ophélie haar maakte. Ik voelde me ook zo beschaamd omdat Ophélie heel de tijd de serveersters lastig viel. Die mensen waren supervriendelijk en deden zo hard hun best om het ons allemaal zo aangenaam mogelijk te maken en dan gaat Ophélie hen heel de tijd lastig vallen en commentaar geven op hun eten... Tss. 's Avonds was het dan preparty bij ons thuis en ik ben ook naar Victor's flat geweest omdat hij een afscheidsfeestje hield. Dat was allemaal heel erg leuk. Daarna zijn we uitgegaan voor Turids verjaardag en dat was ook heel erg leuk, maar het was overal superdruk dus ik was eigenlijk wel blij toen we naar huis gingen. Ik was ook ontzettend moe.
Vandaag heb ik dan lang geslapen en ben ik met Malin naar het Baltic museum geweest, een museum voor moderne kunst. Ik heb er een heel interessante tentoonstelling gezien van Jim Shaw, die echt indruk op me gemaakt heeft. Hij gaf vooral kritiek op Amerika. Maar ik ga jullie nu laten want ik ben echt ongelofelijk uitgeput, dus ik ga in mijn bedje kruipen. Slaapwel!
De kerstgekte is toegeslagen. Maria en ik hebben een kerstboom gekocht en kerstversiering en nu ziet onze woonkamer eruit alsof er een bestelwagen met kerstversiering in is ontploft. Het is allemaal goedkoop spul (lang leve de Poundland, de winkel waar je alles kunt kopen aan 1 pond!), maar ik moet eerlijk zeggen dat het er allemaal best goed uitziet. Onze kerstboom heeft een ster als piek en gouden en rode ballen, gouden vlinders, rode slingers, rode bloemen en gouden bellen. Een beetje vanalles dus, zolang de kleuren maar rood en goud zijn. We hebben ook overal in de kamer slingers en lichtjes gehangen. Als de kerstman komt, dan zijn wij klaar voor hem!
Een overzichtje van mijn voorbije dagen: - Vrijdag gewerkt voor school, geloof ik, maar ook samengekomen voor het groepswerk - Vrijdagavond iets gaan drinken met Clara en Victor en hun vrienden en zo superveel nieuwe mensen leren kennen - Zaterdag naar Durham geweest - Een andere versie van Zweinstein bezocht - Springbokburger gegeten - Een kerstboom gekocht - Uitgegaan - Zondag half gewerkt, half lui geweest - Opnieuw groepswerk, waarvan een meisje afgezegd heeft omdat haar grootvader kanker had en ze naar huis wou om hem te zien - Presentatie gedaan en dat goed gedaan - Niet gemerkt dat lecture afgelast was en daar dan voor choco gestaan - Heel toevallig zowel Christine als Maria als Malin gezien op hetzelfde moment - Kerstdecoratie gekocht en los gegaan op kerstmuziek
Ik kan me niet zo goed herinneren wat ik vrijdag overdag gedaan heb, dus volgens mij heb ik gewerkt voor school. Ik heb waarschijnlijk aan mijn essay voor Victorian Dream-Worlds geschreven. Mijn eerste ruwe versie daarvan is nu af. Ik ben waarschijnlijk ook samengekomen voor het groepswerk voor sociolinguistics, want het lijkt alsof ik de voorbije dagen niets anders gedaan heb dan daaraan gewerkt. 's Avonds ben ik dan met Clara en Victor iets gaan drinken. Zij hadden ook nog wat andere vrienden uitgenodigd en ik had Maria uitgenodigd, dus mijn kennissenkring is alweer wat uitgebreid met heel wat toffe mensen. Zo is er bijvoorbeeld George van Engeland, zoals de meeste Engelsen een voetbalfreak, en Jad van Libanon. Vooral met Jad kwam ik goed overeen en we hebben de hele avond gebabbeld. Hij vertelde me de grappigste dingen over zijn land. Zo zijn ze daar bijvoorbeeld nog steeds heel corrupt. Jad leerde met de auto rijden voor hij dat eigenlijk mocht, maar toen de politie hem tegenhield en zijn identiteitskaart vroeg, dan stopte hij gewoon een bankbiljet van tien dollar bij zijn kaart en dan was alles in orde.
Zaterdag ben ik naar Durham gegaan. We hebben door de hoofdstraat van Durham gelopen (of toch de hoofdstraat voor de toeristen, met alle winkels) en hebben er heerlijke donuts gegeten. Daarna zijn we naar de kerstmarkt gegaan. We moesten voor de kerstmarkt een ticket kopen om binnen te mogen, maar dat was ook geldig voor het kasteel. Helaas waren alle rondleidingen in het kasteel (en je mag niet alleen binnen rondlopen) volzet. We hebben dan maar gewoon de kerstmarkt gedaan, wat ook best leuk was, maar in niets op onze kerstmarkten lijkt. Het is meer een gewone beurs waarop vanalles verkocht wordt. Daarna hebben we de kathedraal bezocht, waar ik mijn hartje kon ophalen omdat de Harry Potterfilms daar ook gefilmd zijn. Maar ik ga nog eens opnieuw moeten gaan, want nu waren er allerlei kraampjes met eten van de kerstmarkt en die ontsierden het decor een beetje. En ik heb ook het graf van Bede niet gezien, de eerste Britse geschiedschrijver. Conclusie: ik moet nog eens terugkeren naar Durham.
Terug in Newcastle hebben we hier dan ook nog eens over de kerstmarkt gelopen. Ik heb een springbokburger gekocht en die was best wel lekker. Dan zijn we naar de Tesco geweest en hebben Maria en ik een kerstboom gekocht. Was me dat een gesleur zeg, met dat ding naar huis. Maar nu ik naar de volledig opgezette boom kijk, vind ik hem nog steeds alle moeite waard. 's Avonds zijn we natuurlijk weer uitgegaan. We hebben eerst een preparty gehouden bij ons thuis, waarbij we de kerstboom in elkaar gezet hebben, en daarna zijn we naar Tuptup geweest. Het begon al bij me te dagen wat voor soort club het was toen ik een meisje alleen gekleed in een bikini in de glazen toonbank zag liggen, en inderdaad: een club vooral gevuld met mannen. Mannen die hun ogen niet van ons af konden houden. Bah, Malin en Christine hadden het daar naar hun zin maar Maria en ik zijn al snel samen naar huis gegaan.
De volgende dag heb ik gewerkt voor school en ben ik naar de bibliotheek gegaan om mijn presentatie voor te bereiden met mijn groepje (Freddie en Will begonnen spontaan te lachen toen ik hen vertelde dat ik naar Tuptup was geweest). Helen was er niet omdat haar grootvader kanker heeft en ze liever bij hem wou zijn of omdat de schok een beetje groot was ofzo. Dat vind ik eigenlijk geen echt goeie reden om je groep in de steek te laten. Het is natuurlijk heel erg voor haar, maar toen mijn oma doodging zat ik midden in de examens en heb ik toch ook maar mooi moeten doordoen, ik had geen keuze.
Maar goed, vandaag hebben we de presentatie moeten doen en het is best goed gegaan. We werden beloond met een chocolaatje en we zullen geen les hebben voor de rest van de week voor dat vak, hoera! Dan kan ik eindelijk eens beginnen aan mijn tweede essay en aan mijn teksten die ik moet lezen voor het examen. Helaas wist ik niet dat de lecture van vandaag ook weggevallen was (we moesten de presentatie doen in de seminar en de lecture is 's avonds om vier uur). Ik dus voor niets naar school gekomen, maar grappig genoeg kwam ik net Christine tegen, die in hetzelfde lokaal les had, het uur voor mij. Ik heb dan maar Maria gebeld om te zeggen dat we eerder om kerstversiering konden gaan. Christine en ik stonden haar dan op te wachten aan het rond punt in het begin van Richardson Road en wie komt daar dan ook af? Malin, die net terugkwam van de chiropractor. Heel toevallig waren we dus plots alle vier samen, zonder af te spreken. Dat was wel grappig. Maria en ik zijn dan om kerstversiering geweest en hebben hier de kerstboom versierd, luisterend naar kitscherige kerstliedjes. Het was een zalige dag! Maar nu ben ik wel moe, tijd dat ik in mijn bedje kruip! Slaapwel België!
Ik heb een trol op een bank. Dat klinkt misschien raar, maar laat het me uitleggen. Als ik naar de supermarkt ga, of naar het stadscentrum, dan wandel ik meestal terug door het park, omdat dat lekker rustig is. Het pad waarop ik loop ligt een beetje hoger dan de weg en links van mijn pad is er ook nog een lager gelegen pad dat naar de tennisvelden en het basketbalveld leidt. Op dat weggetje staan bankjes en tussen dat weggetje en mijn pad staan een paar bomen. Nu heeft een van die bomen heel erg raar gevormde takken en als ik voorbij die boom loop, dan schrik ik altijd op, want een van de takken lijkt op een ineengedoken mannetje. Net achter die tak staat een bank, zodat het altijd lijkt alsof er een mannetje op die bank zit, vooral als het donker is. Mijn 'trol on a bench', dus.
Een samenvatting van mijn bijzonder niet-spannende leven deze week: - Groepspresentatie trok op niet veel - Maandag weer heel veel gewerkt - Dinsdag chiropractor, gewerkt, samengekomen voor groepswerk (dat wonderwel goed ging) en naar de cinema geweest - Woensdag groepswerk en schoolwerk - Britten hebben geen idee hoe ze moeten refereren - Gaan eten met Malin en Christine - Maria heeft een gigantisch pak met chocolade gekregen van haar mama, waar ook een Adventskalender in zat voor mij, hoera! - Vandaag gewerkt
Maandagochtend moest ik dus opnieuw een groepspresentatie doen en eerlijk is eerlijk, we bakten er niets van. We waren niet goed op elkaar ingespeeld, onderbroken elkaar en deden de presentatie gewoon niet goed genoeg. Maar achja, een slechte repetitie is een goed examen zeggen ze, dus laten we hopen dat het volgende week, bij de officiële presentatie, beter gaat (maar ik vrees er een beetje voor). Daarna een nieuwe saaie les modernisms, waarbij nog amper de helft van de klas aanwezig is. Dan Victorian Dream-Worlds gehad, met study group achteraf, wat wel heel leuk was, zoals gewoonlijk. Eigenlijk was maandag niet bepaald speciaal. Werken voor school, dat was mijn voornaamste bezigheid. Ik ben een flinke student.
Dinsdag ben ik naar de chiropractor geweest, maar we hebben samen besloten dat het niet erg nuttig is om nog verder te gaan met de sessies, aangezien ik niet lang genoeg meer in Engeland ben om een hele reeks sessies te doorlopen. Ze heeft me wel enkele oefeningen meegegeven, dus ik zal proberen die af en toe te doen. Proberen. Ik ben nog maar twee dagen later en ik heb eigenlijk nog maar 1 keer de oefeningen gedaan, hoewel ik ze meerdere keren per dag zou moeten doen. Misschien moet ik daar eens wat meer mijn best voor doen. Daarna ben ik weer samen gekomen met mijn groepsleden om de echte, officiële presentatie te maken voor maandag en dit keer ging dat, ongelofelijk maar waar, goed. 's Avonds ben ik dan met Maria en Malin naar de cinema geweest, naar de film End of watch gegaan, iets met twee politiemannen. Eigenlijk was hij best verrassend goed, we waren niet met hoge verwachtingen naar de cinema gegaan maar werden aangenaam verrast.
Gisteren ben ik naar de les gegaan (wat een verrassing zeg!) en had ik weer groepswerk (nog een verrassing!) en dit keer ging het opnieuw niet zo vlotjes (de verrassingen blijven maar komen!). Mijn groepsleden hebben geen idee hoe ze een deftige bibliografie moeten maken. De intentie was er wel en ze wilden het wel goed doen (Freddie toch in alle geval, de anderen lijken er niet echt om te geven of ze slagen of niet), maar ze denken dat het voldoende is als ze voor een website gewoon de url geven. Niet dus. Ik heb dan maar aangeboden de bibliografie zelf te doen, omdat ik 'nog een styleguide had liggen thuis'. Dat was toch wat ik hen gezegd had, maar eigenlijk had ik geen zin om hen uren aan een stuk uit te leggen waarom ze wel meer informatie moesten geven - ze zijn echt niet zo snel in dingen snappen, die tweedejaars. Alle tweedejaars lijken hier niet zo slim, terwijl de studenten in mijn derdejaarsvak allemaal geniaal overkomen. 's Avonds ben ik dan iets gaan eten met Malin en Christine om te vieren dat Christines essay af was (en omdat gaan eten met vriendinnen ook gewoon leuker is dan zelf koken).
Vandaag heb ik voornamelijk gewerkt, maar ik heb niet zoveel inspiratie gehad om aan mijn essay te schrijven - toch niet in vergelijking met maandag en dinsdag, ik heb 1500 woorden geschreven in twee uurtjes tijd, hoera voor mij! Ik ben ook naar de les geweest (waar de lerares kwaad was omdat er weer superveel mensen niet aanwezig waren, terwijl de lessen hier toch verplicht zijn) en daarna ben ik naar de plaats gegaan waar we afgesproken hadden om study group te doen. Toen er na tien minuten niemand was (again), maakte ik aanstalten om weg te gaan, maar toen zag ik Abby. Zij was de laatste weken ziek geweest en dus niet in staat geweest om de lessen bij te wonen. Ze had gezien dat ik altijd al het werk moest doen voor het groepswerk en ze zei dus tegen mij dat ik deze keer niets moest doen, gelukkig. Ik heb wel eventjes een rustmomentje verdiend, wat dat (tweedejaars)vak betreft. Dus ben ik naar huis gegaan en heb ik nog wat gewerkt. Ik begin me af te vragen hoeveel keer het woordje 'werk' in mijn blog voorkomt. Vast deprimerend veel.
Water, vuur, lucht en aarde. De vier natuurelementen, allemaal heb ik ze deze week van vrij dichtbij mogen meemaken. Aarde is vrij duidelijk, denk ik. Lucht ook, maar deze week nog meer dan anders: de wind waait hier vreselijk hard. Water viel de voorbije dagen met bakken uit de hemel. En een jongen van in blok 12 had gedacht dat hij een dutje kon doen terwijl hij aan het koken was. Daarmee heb ik ook vuur van dichtbij meegemaakt (Voor de ongeruste moeders en grootmoeders onder ons: niemand is gewond, de keuken is (of beter gezegd was) goed beveiligd met een branddeur. De keuken is wel helemaal uitgebrand en de jongeman in kwestie moet maar liefst 6000 pond schadevergoeding betalen). Klinkt dit je allemaal heel spannend in de oren? Dan zal ik je maar eens over mijn week vertellen: - Presentaties geven zonder alle groepsleden is niet zo praktisch - Uiteraard de beste limerick geschreven van de klas met mijn groepje en zo een wedstrijd gewonnen - Geknuffeld door een Engelse, schokkend genoeg - Essay ingediend - Eventjes de bibliotheek geplunderd - Een pubje gezet met de Spanjaarden - Eventjes de Oxfam Bookshop geplunderd - Een poging gedaan Tiramisu te maken - Zweeds gehaktballenfestijn (en neen, het waren geen ikeaballen!) - Plannetjes gesmeed met Maria om onze onderburen te martelen en uiteindelijk te vermoorden (maar aangezien dit een publieke website is, ga ik daar niet te veel uitleg over geven) - Gewerkt aan de presentatie voor volgende week, en gemerkt dat de twee Engelse meisjes er niets van bakten - Extra lessen 's morgens vroeg zijn niet goed voor de concentratie - Engeland heeft ook zo z'n geiten - Bijna mijn nek gebroken (letterlijk, en dan nog bewust voor gekozen ook) - Een kerstmarktje gedaan (en dutch pancakes gegeten) - De Newcasteliaanse cultuur opgesnoven (met andere woorden, naar de club geweest) - Proberen terug te gaan naar de markt aan de Tyneside, merken dat die er niet meer was en dan maar een gigantische wandeling gemaakt
Waauw, ik heb echt veel achterstand met mijn blog, het is alweer een week geleden dat ik nog geschreven heb. En wat vreselijk hoe moeilijk ik het heb met me mijn hele week te herinneren! Is dit dan 'het vallen van de bladeren', een eufemisme voor oud worden en stilletjes aan wat last te krijgen van geheugenverlies? Of is het meer omdat er zoveel andere dingen in mijn hoofd zitten, zodanig dat er geen plaats meer is voor banale dingen zoals gebeurtenissen in mijn leven (als ik mezelf blijf wijsmaken dat ik geniaal ben, dan word ik het misschien ooit eens). Goed, u leest dit natuurlijk niet om te horen over mijn contemplaties over mijn geheugen. Laat ik dan maar beginnen met te vertellen over mijn buitengewoon boeiende week.
Maandagochtend begon niet zo vrolijk. Ik moest een oefenpresentatie geven, samen met mijn groepje. Een van de groepsleden dacht helaas dat 'een heel weekend gaan feesten en dan maandagochtend niet echt zoveel zin hebben om naar school te gaan' een goed excuus was om niet naar de les te komen. Tja, daardoor hadden wij wel een probleem natuurlijk. Na mijn andere groepsleden even bestudeerd te hebben - die elkaar en mij niet durfden aankijken in de angst om Will's stuk over te moeten nemen - bood ik dan maar aan om Will's stuk te doen. Jammer genoeg wist ik daar niet evenveel van af als van mijn eigen gedeelte en moest ik af en toe naar de powerpoint kijken en sprak ik ook niet exact twintig seconden over iedere slide, zoals de opdracht was. Daar kreeg ik dan vooral commentaar op bij de feedback achteraf, maar daar heb ik dus niets aan aangezien ik die slides helemaal niet voorbereid had. Ik vind eerlijk gezegd van mezelf dat ik het best fantastisch goed gedaan heb om zomaar alles uit mijn duim te zuigen ter plekke, en dan nog in het Engels. Ik geef mezelf een flinke pluim.
Daarna had ik mijn supersaaie les van Modernisms, dus daar was ik ook al niet zo blij mee. Die les liep dan nog eens uit zodat ik te laat in Victorian Dream-Worlds, mijn favoriete les, was. Daarvoor hadden we vorige week een limerick (een kort gedichtje) in de stijl van Edward Lear moeten schrijven in onze study groups. De leerkracht had een soort wedstrijd georganiseerd, de beste limerick won een prijs. Toen ik binnenkwam, was de les al bezig, en ik zag op de presentatie een limerick die niet de onze was. Lap, al mijn hoop (want ik had veel hoop) de grond ingeboord. Ik ging zitten en begon mijn gerief uit te pakken, nog niet echt luisterend naar wat er gezegd werd - want stiekem wilde ik ook niet horen hoe goed de anderen het gedaan hadden. Toen versprong de powerpoint naar een andere slide met andere limericken, zeker een stuk of vijf. Ik nog kwader, want waarom zijn vijf limericken beter dan één? Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Natuurlijk was ik nog minder gemotiveerd om te luisteren. En al helemaal toen ik zag dat de schrijvers van de limericken chocolaatjes kregen. Maar, toen ving ik het woordje 'runner up price' op. Wat betekent dat zij niet de eersten waren, maar de tweeden. En toen de leerkracht van slide wisselde, zag ik dat gerechtigheid had geschied. Onze limerick, Felicity's prachtige tekening incluis, prijkte daar op het scherm. En wat waren we allemaal overgelukkig! Onze prijzen (voor ons vieren) waren twee magneten en twee notitieboekjes van Edward Lear. Dus heb ik nu een magneet van Edward Lear in mijn bureaulade liggen. En daarna heeft Felicity me geknuffeld toen we afscheid van elkaar nemen, dus mijn beeld van de Engelse stijfheid is een beetje aan het veranderen.
Na al deze blijdschap ben ik wat boodschappen gaan doen en daarna naar huis gegaan. Dan heb ik eten gekookt, gegeten en terug naar school gegaan (na eerst ook nog mijn essay voor Victorian Dream-Worlds in te dienen), waar ik gelukkig Jake had om de les van Sociolinguistics wat op te vrolijken (niet alleen omdat hij vriendelijk en grappig is, maar hij is ook nog eens leuk om naar te kijken). Daarna heb ik in de bibliotheek wat onderzoek gedaan voor mijn essay en mijn mogelijke examen in januari (mogelijk, want misschien ga ik een essay moeten doen in de plaats omdat het examen zo laat valt) en uiteindelijk ben ik naar huis gegaan met maar liefst twaalf zware boeken en een hele hoop artikels. Dan heb ik die avond nog wat gelezen in diezelfde artikels en toen was mijn triomfdag voorbij.
Dinsdag wilde ik mijn was gaan doen, maar ze waren aan het werken aan de wasmachines en ik ben dus maar ontzettend teleurgesteld terug naar huis gegaan (want er is niets vreselijkers dan je was niet kunnen doen). Dan heb ik de middag nog wat doorgebracht met rondlummelen. U kent het vast ook wel: u zit vol goede bedoelingen, u bent van plan een hele hoop te werken vandaag, maar uiteindelijk komt er niets van terecht. Dinsdag was zo'n dag. Ik ben dan naar de les van Modernisms geweest en ik herinner me dat het een leuke les was, gewoon omdat ik zoveel al wist en ik me ontzettend slim voelde (maar dat was eigenlijk simpelweg omdat het over schilderijen ging en ik heb eens het vak 'geschiedenis van de kunst' gevolgd, dusja). 's Avonds had ik dan met Victor, Carlos en Clara afgesproken om iets te gaan drinken. We zijn naar de Hancock geweest, een heel goedkope pub. Het was heel erg gezellig en we hebben een groot deel van onze avond doorgebracht met roddelen over de Spaanse Maria's (die ik zo goed als nooit meer zie, gelukkig, Maria en mij zo dumpen!). U denkt nu waarschijnlijk dat ik een ontzettend gemeen mens ben. Ik roddel, ik geef kritiek op alles en iedereen en ik vind mezelf ontzettend slim. Wel, misschien hebt u gelijk, ik ben in alle geval niet de aardigste persoon die ik ken, maar ik overdrijf hier alles ook wel een beetje hoor, alles om toch een poging te doen mijn complete gebrek aan humor te verbergen. Verontschuldig mij, alstublieft.
Woensdag had ik les van negen tot elf en daarna had ik een springuur. Dat uurtje heb ik goed gebruikt om even naar de Oxfam bookshop te gaan. Ik wilde namelijk het boek Matilda van Roald Dahl kopen, want door mijn lessen Victorian Dream-Worlds heb ik echt beseft dat ik kinderliteratuur ontzettend buitengewoon fantastisch interessant vind. Je kunt gewoon zoveel meer doen met kinderliteratuur, alles is acceptabel! Maar laat ik hier maar niet beginnen praten over kinderliteratuur want ik ben nu al zo lang bezig en ik zou maar blijven doorgaan. Ik ben dus met een duidelijk doel naar de Oxfam bookshop gegaan. Ik heb de bookshop verlaten met een zak met negen boeken in, maar helaas geen Matilda. Ik voelde mezelf dan maar verplicht om naar de Waterstonesboekhandel te gaan, want als je een doel wilt bereiken, dan moet je daarvoor vechten. In de Waterstones kon je een boek voor de helft van de prijs krijgen als je er twee kocht, dus ik had niet echt een keus: ik moest gewoon twee boeken kopen. Voor wie niet zo goed is in wiskunde: ik heb die dag dus elf boeken gekocht. En het geluk van de dag bleef maar duren, want 's avonds had Malin voor ons allemaal Zweedse gehaktballen gemaakt (zelf gedraaid, maar met Engels vlees, uiteraard), met verse puree en broccoli. En overheerlijke saus. Het was een heel gezellige avond.
Donderdag ben ik naar de les geweest (ik had een extra les van Victorian Dream-Worlds, 's morgens vroeg. Er kwam bijna niemand opdagen, alleen de hardcore mensen, zoals ik dus). Ik moest ook weer werken aan mijn groepswerk. De vorige dag hadden we daar ook al aan gewerkt en Will en ik hadden al zeven powerpointslides gemaakt, terwijl Helen en Gina nog geen enkele slide gemaakt hadden. Donderdag zaten we allemaal samen (ook met Freddie, die de enige van de groep lijkt te zijn waar ik echt iets aan heb) en besloot Helen dat geen van de slides die Will en ik gemaakt hadden, goed was en dat ze die dus allemaal kon wissen. En zij maar denken dat we weer vanaf nul zouden beginnen. Wel, eerlijk gezegd heb ik niet zoveel mijn mond opengedaan. Helen is niet dom, maar ze is ontzettend bazig en het moet allemaal volgens haar manier gaan (en neen, ik ben zo niet). Toen we (na twee verdomd lange uren) eindelijk een nieuwe powerpoint hadden, was mevrouw zo compleet idioot achterlijk dom om in plaats van de powerpoint op te slaan (ctrl + S), hem te deleten (ctrl + D). Wie mij al een beetje kent kan zich waarschijnlijk voorstellen dat ik daar niet bepaald blij mee was. Maar goed, na even worstelen hebben we toch een nieuwe powerpoint kunnen maken, en Freddie stelde voor om naampjes te trekken wie de powerpoint wat op zou frissen in het weekend. Hij verloor, ironisch genoeg. Stiekem was ik wel blij, want nu weet ik tenminste dat het in orde zal zijn. Ik hoop alleen maar dat Will op zal dagen, morgen.
Vrijdag ben ik naar de chiropractor geweest, wat een mooi woord is voor kraker (ik had een gratis consultatie omdat Malin daar gaat en een vriend gratis mocht laten komen). Die heeft me verteld wat er allemaal mis is met mijn houding (blijkbaar laat ik mijn lichaam aan mijn rechterkant een beetje naar beneden hangen). En dan het kraken natuurlijk. Het doet helemaal geen pijn, maar vuil dat dat is jong! Mijn rug was geen probleem, maar mijn nek! Ik dacht dat ze mijn nek ging breken, zo luid dat die krak was! Echt vuil, vies, griezelig! Maar het deed wel deugd en nadien voelde ik me beter. En toen voelde ik me slechter. En toen voelde ik me weer beter. Dinsdag moet ik terug gaan, wie weet helpt het echt. Verder heb ik vrijdag gewerkt, denk ik.
Zaterdag heb ik in alle geval zeker gewerkt. En ik ben ook met Maria naar de kerstmarkt geweest om poffertjes ('Dutch pancakes', zoals ze het hier noemen) te eten. 's Avonds zijn we dan, zoals gewoonlijk, gaan fuiven. Eerst preparty in onze flat. We waren met een hele hoop: Malin en Turid hadden elk een vriendin van thuis meegebracht. Het was heel erg leuk, maar wel duur want we zijn naar twee clubs geweest en we moesten iedere keer betalen als we binnengingen. Enfin, uiteindelijk heb ik maar zeven pond betaald in totaal, maar toch, da's meer dan ik gewoon ben. Christine heeft een jongen leren kennen, maar ik vond hem eigenlijk niet zo leuk. Hij was een beetje een nerd die zo overdreven zijn best deed om leuk en grappig te zijn. Ik heb liever dat mensen gewoon zichzelf zijn, mensen beseffen vaak niet hoe leuk ze zijn en doen zich anders voor, maar dat is meestal niet echt een verbetering, vind ik. Meestal. Vandaag heb ik geslapen, gewerkt en heb ik een poging ondernomen om naar de markt aan de rivier te gaan. Helaas was de markt er niet, waarschijnlijk omdat het vanmorgen een beetje geregend heeft, de mietjes. Ik heb dan maar een lange wandeling gemaakt, ben nog naar de bibliotheek geweest en ben dan thuisgekomen om pizza te maken met Maria. En nu ga ik nog wat naar Gossip Girl kijken, hoera!
Ik vermoed dat de Engelse kerstgekte besmettelijk is. Ofwel hadden Maria en ik vandaag gewoon serieus veel behoefte aan kerstvrolijkheid, want toen we vandaag om boodschappen gingen, konden we het niet laten om ons ook wat kerstversiering aan te schaffen. Aan ons prikbord hangt nu een superschattige kerstman en we hebben ook al kerstlichtjes. Bovendien zijn we van plan nog veel meer te kopen, maar achja, misschien wachten we daar nog beter even mee aangezien Sinterklaas nog niet eens voorbij is (hoewel dat hier niet eens gevierd wordt). Dit terzijde, even een overzichtje van mijn leven de laatste drie dagen:
- Essay voor Modernisms ingediend - Mijn groepsleden zijn blijkbaar toch geen idioten - Rustige avondjes uit blijven niet altijd rustig - Nieuwe vriendinnetjes gemaakt - Opnieuw lastig gevallen door mannen (gelukkig waren het dit keer jonge mannen, geen oude dwergen) - Werk, studie, koken, kuisen, wat is het leven van een student hard.
Vrijdag heb ik, na lang zweten en zwoegen, mijn essay voor Modernisms ingediend. Ondertussen heb ik al ontdekt dat ik nog vanalles fout gedaan heb, maar het is nu toch te laat dus ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb ook het geluk dat ik een buitenlander ben en dus een ander voorblad moet/mag gebruiken dan de Engelsen. Mijn voorblad is geel, terwijl dat van hen wit is. Op dat voorblad komt de feedback van de leerkracht en aangezien het duidelijk is dat ik een buitenlander ben, vermoed ik dat ze voor mij minder streng zullen zijn. Dat hoop ik toch ten minste. Engels is immers niet mijn moedertaal dus ik heb het recht een beetje slechter te zijn dan de anderen. Hoop ik. Na het indienen van mijn essay had ik groepswerk, en dat viel al beter mee dan de vorige keer. Om te beginnen was iedereen er, en ik was niet de enige die het artikel gelezen had. Een van de jongens, Frederick (maar hij wil Freddie genoemd worden), had het ook gelezen en eerlijk gezegd verbaasde me dat, want hij gedraagt zich meestal als een arrogante, idiote zak. Maar nu was hij heel vriendelijk tegen mij (omdat hij voelde wie er de baas was, waarschijnlijk) en maakte hij zelfs intelligente opmerkingen. Ik was aangenaam verrast. En hoewel we twee uur en een half nodig hadden om een powerpointvoorstelling te maken van amper tien slides, vond ik dat we toch behoorlijk goed gewerkt hadden.
's Avonds ben ik dan met de meisjes iets gaan eten in de Quayside, een lekker en goedkoop restaurantje waar we nu al een paar keer zijn gaan eten. Malin had een vriendin uit Zweden op bezoek en opnieuw stond ik ervan versteld hoe ontzettend goed die allemaal Engels kunnen, die Zweden. Felicia, Malins vriendin, klonk echt als een Amerikaanse, zelfs Christine zei dat haar Engels foutloos was. Conclusie: talenonderwijs in Zweden is duizend keer beter dan in België. Daarna zouden we nog naar een pub gaan om iets te drinken, maar Malin bracht ons in de plaats naar een pub die een grote poging deed om een club te zijn. En iedereen was er ontzettend jong en de muziek was slecht. Maria en ik waren helemaal niet op uitgaan gekleed, dus we zijn dan ook vrij snel naar huis gegaan (Maria was ook nog een beetje ziek). Zaterdag zijn we opnieuw uitgegaan, maar dit keer was ik voorbereid en had ik me er op gekleed en was het wel ontzettend leuk. Behalve dan dat twee jongens mij tegelijkertijd probeerden te versieren - en ze leken zelfs bereid om mij te delen. Daar had ik dus geen zin in dus heb ik hen dat ook duidelijk gemaakt. En Malin heeft hen uiteindelijk keihard weggeduwd. Gelukkig.
Vandaag heb ik lang geslapen en dan gewerkt aan mijn essay tegen maandag, aan mijn presentatie en wat gelezen. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest, waar ik naar een tentoonstelling over Edward Lear, een schrijver die we nu behandelen in de les, gaan kijken ben. Het was echt een hele kleine tentoonstelling, maar het was genoeg om eventjes tussen het werken door te doen. Daarna zijn Maria en ik inkopen gaan doen (waarbij we dus ook kerstversiering gekocht hebben) en daarna hebben we gekookt, we hebben weer wraps gemaakt, superlekker! En ondertussen heb ik vandaag stiekem toch ook wel St.-Joris een beetje gemist, en dan vooral de oliebollenbak van de chiro... Maar ja, ik kan nu eenmaal niet alles hebben in mijn leventje. Elke
Ik heb voor het eerst in mijn leven pizza aan huis laten komen. Maria vroeg me of ik eens lekker lui wilde zijn met haar en we hebben gebeld naar een pizzabedrijf en twee pizza's besteld: BBQ chicken voor mij en Ham met Salami voor Maria. En lookbrood als voorgerecht, want het zag er zo lekker uit op het kaartje. Lookbrood lijkt hier meer op een gigantische pizza bedekt met look dan echt op brood. En dan hadden we elk nog eens onze eigenlijke pizza, waarvoor we natuurlijk een large hebben genomen en geen medium. Bovendien hadden we nog ijs in de diepvriezer. Dat is nu niet meer het geval. Conclusie van dit alles: ik zit boemvol en heb mezelf beloofd dat ik drie dagen niet meer ga eten. Dat hou ik nog wel vol voor een uurtje. Samenvatting:
- Schoolschoolschool - Essayessayessay - Filmavondje met de ladies - Film- en schransavondje met Maria
Ik heb weinig interessants te vertellen vandaag, maar maak toch maar even een blogberichtje omdat ik weet dat u allen vastgekluisterd zit achter uw computer, wanhopig om meer over mijn bijzonder spannende leven te horen. Want wat is het leven buiten het verhaal wat je ervan maakt? Maar laat ik deze bijzonder filosofische en diepzinnige zever achter mij laten en u vertellen wat ik de voorbije dagen allemaal gedaan, gegeten en geërvaard heb.
Om te beginnen ben ik de voorbije drie dagen naar school geweest. Dat lijkt weinig indrukwekkend - zeker als je bedenkt dat ik in die drie dagen slechts vijf uur les heb gehad - maar het is niet zo normaal hier, blijkbaar. Ongelofelijk veel studenten spijbelen hier, voornamelijk in mijn tweedejaarsvakken. Dat verbaast me eerlijk gezegd niets. Die studenten komen net van hun eerste jaartje, waar ze maar 35% nodig hebben om geslaagd te zijn, en denken dat het universiteitsleven een groot feest is. Ik vrees dat ze bedrogen zullen uitkomen. Neem nu bijvoorbeeld Jake, mijn bijzonder aantrekkelijke, vriendelijke, beleefde, interessante vriend uit Sociolinguistics. Hij heeft deze week beide lectures van Sociolinguistics gemist, maar helaas is dat het enige vak waarvoor we een examen hebben en in de lectures wordt er veel extra's gezegd wat nog van pas kan komen voor de examens. Ik durf Jake's slaagkansen voor dit vak dus wel in twijfel te trekken.
Verder heb ik deze week vooral aan mijn essay geschreven. Ik moet het ding morgen indienen en zal maar wat blij zijn als ik ervan af ben. Helaas heb ik ook nog een essay tegen maandag en een presentatie tegen maandag. Voor die presentatie moet ik weer samenkomen met mijn Engelse groepsleden. U weet wel, diegenen die vorige week 'wikipedia' als referentie wilden gebruiken. Ik ben dus een en al blijdschap en enthousiasme voor morgen. Wat wel goed is aan die groep is dat ik gedwongen word het leiderschap op me te nemen (of ik vind toch dat ik de enige ben die daar capabel voor is, maar misschien ligt dat ook wel een klein beetje aan mijn eigen ego). Ik bepaal wanneer we afspreken, want anders duurt het uren en is er heel wat heen en weer gemail nodig om een simpele afspraak vast te leggen. Op de vraag of we kunnen afspreken antwoordt iedereen: 'ik weet het niet' of 'voor mij is alles goed'. Dan moet er natuurlijk iemand de knoop doorhakken, en omdat ik de oudste ben, doe ik dat.
Gelukkig heb ik ook nog leuke dingen gedaan deze week, zoals een filmavondje met de ladies dinsdagavond (we hebben naar de comedie 'Death on a funeral' gekeken, en hoewel ik hem niet superfantastisch vond, heb ik toch wel kunnen lachen, en dat had ik even nodig met die stomme verkoudheid). En vandaag heb ik met Maria, die nu ook verkouden is, pizza besteld en de avond doorgebracht op de zetel, kijkend naar de film van Sherlock Holmes en lookbrood, pizza en ijs etend.
Verder is alles hier heel goed. Het is hier buitengewoon warm voor november, nu is het overdag een vijftal graden celcius. Ik had het niet eens koud toen ik buitenkwam vanmorgen en ik had mijn sjaal niet nodig. Ik weet niet of dat komt doordat ik mij begin aan te passen aan de temperaturen hier of doordat het eigenlijk helemaal zo koud nog niet is. Ik weet dat het abnormaal warm is voor november hier, maar ik vraag me af hoe warm (of koud) het normaal nu is in België (vijf graden in Beernem zegt google). Geen verschil dus. Wat wel opvalt is dat het hier ontzettend vroeg donker is. Om vier uur begint het hier al serieus te schemeren en tegen half vijf mag je zeker zijn dat het pikdonker is. Maar achja, dat overleef ik wel. Greetings! Elke
Ik schrijf dit terwijl ik ingesloten zit tussen de bergen hoestsiroop en neusspray, allemaal meegekomen met mijn bijzonder teerbeminde moedertje (en grotendeels afkomstig van mijn bijzonder teerbeminde grootmoedertje) omdat ik, om het eenvoudig te zeggen, verkouden ben. Ik voel me helemaal licht in mijn hoofd door al het snot dat al mijn luchtwegen verspert. De huid onder mijn neus ziet er ondertussen al behoorlijk rood en kapot uit en het leukste van al is dat mijn ogen meer weg hebben van een defecte kraan dan van ogen: het water blijft er maar uit stromen, zonder dat ik er controle heb - en neen, mama, ik ben niet aan het wenen omdat we vanmorgen afscheid genomen hebben. Bovendien kun je een ei bakken op mijn koortsvoorhoofd - of op mijn wangen, want volgens Maria kun je daar beter je koorts meten. Ik voel me dus ontzettend mottig en weiger al de hele dag werk te doen, simpelweg omdat ik er niet echt toe in staat ben - ik moet wel vermelden dat ik vier uur intensieve lessen gehad heb en dat ik in al die lessen ongelofelijk goed heb meegewerkt, van goeie presentaties geven tot intelligente opmerkingen maken, ik deed het allemaal. Misschien is mottig zijn en bijgevolg onverschillig zijn over hoe ik presteer of over hoe mensen over me denken wel goed voor me. Maar goed, hier dus een samenvatting van de voorbije dagen:
- Donderdag lekker niets gedaan - Ergerende groepswerken - Overdosis vettig eten: Chinees en burgers op 1 dag - Moedertje op bezoek gehad en haar heel de tijd per ongeluk 'ma' genoemd - Marleen meegekomen met moedertje - Ik ga toch Sinterklaas kunnen vieren - Snoepgoed, kookboek, confituur, kaartje ontvangen, waarvoor allen dank!!! - Rondleiding in Newcastle gegeven aan moedertje en Marleen - Extreem lekker gegeten - Uitgeweest met de vriendinnetjes - Bijna een vijftigjarige dwerg in het gezicht geslaan. - Bijna een afkeer van shoppen ontwikkeld - Knettergekke Engelsen bestudeerd die nog een beetje heel veel belang hechten aan 'den oorlog' - Opnieuw Chinees gegeten - Afscheid genomen van moedertje - Goeie presentatie gedaan, helaas niet voor punten - Les Modernisms wat sneller laten gaan door goeie antwoorden te geven en al die idioten daar es eventjes te laten stoven in hun sop - Een limerick geschreven - Uitzieken
Donderdag heb ik dus min of meer niks gedaan. Dat wil zeggen, ik heb gewerkt aan mijn essay en ben naar de les geweest - en naar een nutteloze workshop van mijn Modernismslessen, wat vrij ergerlijk was. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat dingetjes af te printen voor mijn groepswerk de volgende dag. Daar ben ik Jake, een jongen die sommige lessen met mij volgt, tegengekomen en ik heb wat met hem gepraat, maar dat was het opmerkelijkste van de dag, eerlijk gezegd.
Vrijdag ben ik met Malin, Christine en Maria Chinees gaan eten over de middag - er is een goedkoop restaurant waar je een klein voorgerechtje en een hoofdmaaltijd kunt eten voor £5.30 en je bent er snel bediend - en daarna ben ik een beetje gaan shoppen met Malin want die moest bh's hebben. Daarna ben ik naar school gegaan want daar heb ik afgesproken met de leden van mijn - toegewezen - groepje om een groepswerk te maken voor Sociolinguistics. We moesten voor dat groepswerk een artikel lezen en dan wat extra research doen over hoe we het artikel konden toepassen op het Manx, de taal die gesproken wordt op het Isle of Man (een eiland tussen Groot-Brittannië en Ierland, voor zij die dat nog niet wisten). Daar moesten we dan een - ja, exact een - powerpointslide over maken en daar vijf minuten bij babbelen. Dit als voorbereiding voor onze presentatie binnen twee weken, die wel zal meetellen voor punten. Ik besefte al dat dit een moeilijk groepswerk zal worden toen ik vroeg - meer om een gesprek aan de gang te krijgen dan om echt te checken - of iedereen het artikel gelezen had (enfin, iedereen, een meisje was niet eens aanwezig). Letterlijk iedereen zei van niet. Ze wisten niet eens wat we moesten doen, laat staan dat ze iets gelezen hadden. Ok dan, zei ik, en ik begon uit te leggen wat we moesten doen. Dan heb ik het artikel maar samengevat en toen stelde ik voor om naar de bibliotheek te gaan om wat research te doen (merk op dat ik hier heel veel aan het woord ben geweest). Helaas moet je je studentenkaart bijhebben om de bibliotheek binnen te kunnen gaan en het andere meisje (er zijn twee meisjes en twee jongens en ik) had het niet nodig gevonden die mee te nemen. We zijn dan maar naar de computers van de Student's Union getrokken - en ik, die hier nu bijna twee maanden ben, heb hen, die hier al een jaar en twee maanden studeren, heb hen die moeten tonen - en daar hebben we WIKIPEDIA (!!!!!!) geraadpleegd om 'research' te doen over Manx. Als ik dat in Gent gedaan had, dan had mijn prof me waarschijnlijk doodgeschoten. Wat een idioten zijn dat eigenlijk? Is het zo moeilijk om 7 pagina's te lezen, je studentenkaart mee te brengen en toch op z'n minst moeite te doen om een deftige bron te zoeken? En dan verwachtten ze echt van mij om al het werk te doen, en iedere keer als ze een brokje informatie vonden, keken ze met zo'n hulpeloze blik naar mij, smekend om mijn goedkeuring. Nu, ik snap wel dat ik de professional was - ja, dat is dus wat er gebeurt als je leest wat je moet lezen - en ik ben nu eenmaal geniaal slim - kuch kuch - maar ik ben ook God niet! En ik hoop dat ze zelf toch op z'n minst een beetje hersens hebben, of toch genoeg om een beslissing te nemen. Maar achja, na dit momentje van frustratie heb ik nog wat gewerkt en 's avonds ben ik dan met de vriendinnen opnieuw gaan eten, een lekkere vettige burger in een pub aan de rivier.
De volgende dag heb ik bewust in bed blijven liggen tot het bijna tijd was om mama en Marleen op te halen van het station, want ik voelde mijn verkoudheid al opkomen. Daarna heb ik gekuist - het moet proper liggen als moeder komt - en daarna ben ik naar het station gehold, vol blijdschap en enthousiasme - en haast, want ik was opnieuw te laat vertrokken. Gelukkig was ik net op tijd en kon ik dan mijn lieve kleine moedertje in mijn armen sluiten. Dat kleine mensje had helaas een minder leuke verrassing mee: een loodzware koffer met een kapot handvat. En raad eens wie die naar het hotel gesleept heeft - tip: het was niet het moedertje. Gelukkig bleek de koffer gevuld te zijn met snoepgoed voor mij. Eenmaal geïnstalleerd in het hotel, trokken we de stad in. Eerst toonde ik mijn appartementje, dan de universiteitsgebouwen, de shoppingsstraat - Marleen was helemaal weg van de goedkope en gigantische Primark en moedertje was helemaal weg van de kerstversiering in de etalages van de Fenwick-, de Poundland en dan zijn we naar het hotel geweest om ons een beetje op te frissen voor het avondeten. Dat was overheerlijk want ik had gereserveerd in een goed restaurant. Daarna zijn we naar de rivier geweest om de Millenium Bridge by night te zien. Dan was het tijd om afscheid te nemen want de meisjes hadden me gevraagd om mee uit te gaan. Daar zeg ik nu eenmaal niet graag nee tegen en twee uurtjes later stond ik te shaken in tigertiger, een ontzettend mooie club met goeie muziek. De avond was echt superleuk, behalve dan het moment waarop een man van rond de vijftig - grijs haar incluis - die met zijn ogen ongeveer ter hoogte van mijn borsten kwam, dacht dat hij het recht had om aan mijn billen te komen. Niet dus. Ik draaide mij natuurlijk om en toen ik - tot mijn grote walging - ontdekte wie de schuldige was, zette ik vastbesloten een stapje naar voren om die lelijkaard - want hij was ontzettend lelijk - een welgemeende djoef op zijn muil te geven, met de groeten van de firma. Christine kon me nog net tegenhouden - ze is groter dan ik en had haar armen rond me - dus heb ik het maar bij 'neerbliksemen met de ogen' gelaten: ik heb zo lang mogelijk met zoveel mogelijk afkeer als ik kon opbrengen naar hem gekeken tot hij ergens in een hoekje ging zitten huilen. Ik veronderstel dat dat is hoe dames hun problemen oplossen.
De volgende dag stond ik 's morgens vroeg - veel te vroeg - weer bij moedertje op de stoep om naar de markt langs de rivier te gaan - op aanraden van ome Jan en de kerel in de tattooshop. Het marktje was best wel leuk - ik heb weer vanalles gekregen van 'ons ma' en dat was leuk. Daarna zijn we naar het metrocentre geweest, waarbij we helaas even werden opgehouden door die knettergekke Engelsen, die denken dat 'den oorlog' gisteren gebeurd is en nog steeds gigantische ceremonies houden voor wapenstilstand. Maar niet getreurd, na een busrit van een kwartiertje kwamen we aan in het grootste shoppingscenter dat ik ooit gezien heb. Ik denk dat we meer tijd doorgebracht hebben met wandelen van winkel naar winkel want het centrum was echt gigantisch. We hebben niet alle winkels kunnen doen, gewoon daarom. Geschift, je hebt zeker drie dagen nodig als je alle winkels even wilt bekijken. Onmogelijk dus. Daarna hebben we nog wat overheerlijk Chinees gegeten (ja, alweer) en dan heb ik nog eens een bad genomen, want ik heb hier geen bad - maar wel een douche dus ik stink niet en was mij wel hoor, mensen.
Deze ochtend was het dan tijd om afscheid te nemen. Na uitgebreid ontbeten te hebben op het hotel, gingen we nog broodjes zoeken in de Marks & Spencers; daarna wipten we nog snel even binnen bij de Poundland en na een uitgebreide knuffel en veel 'salu!' en 'daaag!' (en zonder overemotioneel gebleit) toog ik op weg naar school. Ik kwam Christine tegen, praatte wat met haar, ging naar de les, deed een goeie presentatie - die Engelsen kunnen hier echt niet presenteren, ze lezen allemaal af van hun blad, maken geen oogcontact, hebben geen correcte houding en mompelen of spreken heel onduidelijk. Ik maakte slimme opmerkingen tijdens Modernisms en Adam, Felicity en ik hebben een leuke limerick gemaakt voor Victorian Dream-Worlds (het groepje dat de beste limerick (dat is een soort gedichtje) maakt, krijgt een prijs). Verder heb ik uitgeziekt en series gekeken. En daar ga ik nu mee verder gaan. Tot de volgende! Elke
Bonkende. Hoofdpijn. Stel. Je. Voor. Dat. Je. Een. Boek. Moet. Lezen. Dat. Net. Zo. Geschreven. Is. Als. Ik. Nu. Typ. Daar. Krijg. Je. Hoofdpijn. Van. Als u dit al erg vond, stelt u zich dan eens voor hoe het voelt om 732 pagina's in dat soort stijl te lezen. Woorden die door elkaar gemixt zijn, hoofdstukken geschreven in een middeleeuwse taal, hoofdstukken geschreven als wetenschappelijke essays, hoofdstukken geschreven zonder punctuatie. Stelt u zich nu voor dat u dat moet doen in het Engels. Dan kunt u nu misschien een beetje begrijpen wat ik de afgelopen weken heb moeten doorstaan. Afgelopen, dat kan ik u met blijdschap medelen, want na vier weken heb ik eindelijk Ulysses uitgelezen. Een overzichtje van mijn week:
- Vrijdag eindelijk mijn transcriptie ingediend - Losgegaan in het shoppen - Halloweenfeestje - Great North Museum bezocht op zaterdag - Verrassingsfeestje voor Carlos' verjaardag - Zondag gewerkt - Maandag naar school geweest - Remember remember the fifth of november - V for vendetta - lunchen met Maria en Matthias - Maria terug verwelkomd - Favoriete leerkracht is papa geworden - Alice in Wonderland is nog steeds fantastisch
Vrijdag heb ik dus, na lang en hard werken, eindelijk mijn transcriptie ingediend. Was me dat stressen zeg, ik wist even niet helemaal zeker hoe ik het moest doen. Maar goed, ik heb het dan toch maar in orde weten te brengen en nu hoef ik me er even geen zorgen over te maken. Omdat ik de voorbije week zoveel had gewerkt, vond ik dat ik mezelf wel even kon belonen en wat is een betere beloning voor een jonge, modebewuste vrouw als ik dan hier de gigantische winkelcentra in te duiken. Resultaat van de dag: een prachtig zwart kleedje dat me later op de avond nog goed van pas zou komen. Ik ging namelijk Halloween vieren met Malin, Christine en Ophélie (die trouwens weer beter meevalt) en aangezien ik daarbij mij ging voordoen als fluostift, moest ik zwarte kleren hebben. Malin, Christine en ik hebben dan bij Malin thuis naarstig gewerkt aan onze outfits en we zagen er fantastisch uit! (Voor foto's, zie facebook.) In onze spetterende kostuums gingen we dan naar het Erasmusfeestje in het stadscentrum en daar was het superleuk. Ik zag ook de Spaanse mensen en ik heb eindelijk Megumi, een Japanees meisje, nog eens gezien, wat ook wel leuk was. En ik heb een nieuwe knappe Engelsman ontmoet, William genaamd, die heel erg geïnteresseerd was in literatuur en voor dokter studeerde.
Zaterdag heb ik samen met Malin en Ophélie het Great North Museum bezocht hier in Newcastle. Het is een heel erg leuk museum, erg interactief en een leuke plek om te bezoeken met kinderen. (Ze hebben bijvoorbeeld het skelet van een T-Rex nagemaakt, dat was best indrukwekkend om te zien. Wel jammer dat het niet echt was.) Verder heb ik op zaterdag gewerkt. 's Avonds was er ook nog het verrassingsfeestje voor Carlos' verjaardag. Alle Spanjaarden en ik (als enige niet-Spanjaard, gelukkig was iedereen meestal zo vriendelijk om Engels te praten en wie Spaans sprak vertaalde ook meestal wel wat hij of zij zei) gingen naar Clara's flat en brachten iets te eten of te drinken mee. Clara had Carlos naar haar flat gelokt met een smoesje en zodra hij aanbelde gooiden we de deur open en schreeuwden we 'Surprisa!'. Carlos was natuurlijk superverrast en blij. Ik heb de lekkerste brownie ooit gegeten, kennis gemaakt met de Spaanse kookkunsten en een heel leuke avond gehad. Natuurlijk zijn we daarna ook nog iets gaan drinken en ik moet zeggen: het was heel erg gezellig.
Zondag was een dag vol schoolwerk en dus niet het vermelden waard, want wie geeft er nu eenmaal om wat ik doe voor school? Behalve ikzelf dan en de enkele boekennerds die misschien ook deze blog volgen (en hoogstwaarschijnlijk dan ook bij mij in Gent in de klas zitten).
Maandag heb ik op school ontdekt dat er een van mijn lessen was weggevallen (ja, ik weet het, ik had naar mijn mails moeten kijken) omdat mijn leerkracht (mijn favoriete leerkracht) vader was geworden. Ondertussen weet ik ook al dat het een jongetje is. Ik heb voorlopig nog geen idee wat zijn naam is, maar dat zal ik snel eens gaan uitvissen. We krijgen even een vervangleerkracht voor dat vak en vandaag heb ik voor de eerste keer les gehad van hem. Hij valt best mee en gelukkig is het een fantastisch werk dat we momenteel bespreken: Alice's Adventures in Wonderland. Ik heb het al een paar keer gelezen en vind het nog steeds super. Het is gewoon zo grappig en zo compleet ontspannend! Maandag was ook 5 november en dat betekent dat de Engelsen Guy Fawkesnight vieren. Voor diegenen onder jullie die nog nooit van Guy Fawkes gehoord hebben: dat was een revolutionair die zovele jaren geleden het parlement heeft proberen op te blazen. Dat is hem gelukkig niet gelukt (ik hou van dat gebouw, het is prachtig!) en daarom schieten alle Britten op vijf november vuurwerk af. Ik ben ook naar zo'n vuurwerk gaan kijken en het was prachtig, maar mijn tenen vroren er wel bijna af. Wel grappig was dat echt iedereen vuurwerk afschiet, ook toen ik al thuis was hoorde ik nog van alle kanten de ploffen van vuurwerk. In overeenkomst met Guy Fawkesnight hebben we dinsdagavond een filmavondje gehouden en hebben we naar V for Vendetta gekeken, best wel een goeie film.
Vandaag was de laatste dag dat Matthias, Maria's liefje, hier was, dus nu zit ze weer op de stoel achter mij te lachen met haar komische serie. Zij en Matthias hebben lunch gemaakt (kip hawai) voor me en we hebben samen gegeten. Het was heel gezellig en ook lekker. Daarna heb ik me gesmeten op een van de essays die ik moet schrijven. Het gaat over een fantastisch werk, maar ik ga er niet over praten hier want ik ben echt doodop na het uitlezen van Ulysses. Ik ben nog steeds trots op mezelf. Ik vind mezelf eigenlijk echt fantastisch nu. En met die vrolijke gedachte wil ik graag gaan slapen, dus slaapwel!
Morgen moet ik mijn transcriptie indienen: mijn eerste werk dat ik hier in Engeland moet inleveren. Spannend dus. Ik ben bijna klaar maar heb wel nog wat tijd nodig, dus daarom heb ik besloten mijn blog vandaag kort te houden. Dus samenvatting:
- Dinsdag gewerkt aan transcriptie, pruik gekocht en naar cinema geweest. - Skyfall = superfantastische film - Woensdag gemerkt dat mijn papieren voor Gent al 5 dagen binnen moesten zijn, gemerkt dat het International Office hier mijn Learning Agreement (dat dus ten laatste woensdag binnen moest zijn) niet wou tekenen, dan maar in paniek naar de Erasmuscoördinator gesprint en het zo in orde gekregen - Halloween dubbel gevierd - Gemerkt dat er niet zoveel studenten in staat zijn lessen te volgen de dag na halloween - Transcriptie transcriptie transcriptie - Maria's liefje ontmoet
Dinsdag heb ik dus, zoals in de samenvatting vermeld staat, gewerkt aan mijn transcriptie. Dat werkje begint me nu echt de strot uit te komen en het is tijd dat het morgenavond is, zodat ik ervan af ben. Malin, Christine en ik zijn ook de pruiken gaan kopen en die van mij is paars. 's Avonds zijn we naar de cinema geweest, naar de nieuwe James Bondfilm, Skyfall. De film duurde meer dan twee uur, maar ik heb me geen moment verveeld, wat een schitterende film! En ik moest niet naar het toilet, ook een hele opluchting. Want pauzes, dat kennen ze hier niet in de Empire Cinemas. Maar ja, voor £3.50 mag ik niet klagen.
Woensdag heb ik dus opnieuw gemerkt dat Gent heel slecht is in communiceren, want als ze zeggen dat je 'zo snel mogelijk' je Learning Agreement moet indienen, betekent dat blijkbaar 'voor 26 oktober'. Waarschijnlijk hanteren ze daar een codetaal die ik niet snap of zoiets, want ik heb geen idee hoe ik 'zo snel mogelijk' anders kan interpreteren dan 'zo snel mogelijk' (of eigenlijk ja, 'zo snel mogelijk' kun je ook interpreteren als 'wanneer je er eens zin in hebt'). Gelukkig is mijn Erasmuscoördinator hier fantastisch en heeft ze me onmiddellijk geholpen. In de namiddag heb ik dan maar weer gewerkt en 's avonds heb ik een beetje Halloween gevierd (maar het echte feestje komt vrijdag nog). Ik ben naar Malin en Ophélies geweest en we hebben naar griezelfilms gekeken. Daarna ben ik naar Karoline's flat geweest want Chris (een van de kerels die ik geïnterviewd had) had me uitgenodigd om naar hun feestje te komen. Dat was ook heel leuk, hoera hoera. Maar ik heb toch vooral met Turid en Karoline gepraat, niet met de Engelse mensen. Misschien kwam dat doordat ik niet zoveel vertrouwen had in hun mentale capaciteiten. Waarom niet? Wel, ten eerste: een van de meisjes had zich gekleed in een stewardessenpakje dat zo kort was en zo strak spande rond haar huid, dat ik me nog steeds perfect herinner hoe haar achterwerk eruitzag. Ten tweede waren er daar een paar lachgas aan het snuiven, zodat ze heel de tijd in hogere sferen waren. Ik weet niet of lachgas inademen legaal is in België, maar het is het alleszins wel hier. De Engelsen gedroegen zich dus vrij vreemd en ik heb mij ver van de paarse pul lachgas gehouden.
Vandaag ben ik naar de les geweest en heb ik gemerkt dat ik daar zo goed als alleen zat, want het was natuurlijk de dag na Halloween en iedereen was de avond voordien uitgegaan en lag waarschijnlijk uitgeteld in zijn bed. Ik heb wat met Jake gepraat na de les en ben dan naar de kleine Tesco (supermarkt) geweest om wat noodzakelijke dingen zoals melk - want vanmorgen heb ik gemerkt dat je altijd maar dan ook altijd moet kijken naar de datum die op de doos melk staat, anders kom je wel eens rare dingen tegen en ik een lavabo in de buurt wel handig - en dan ben ik naar huis gegaan en hier zit ik al heel de dag, gekluisterd aan mijn computer, aan het transcriberen. Hoera. Met als enige ontspanning een bezoekje van Maria en haar liefje Matthias. Man, ik ga blij zijn als het morgen is! Elke
Nerds. Iedereen die zich zijn oude schooldagen nog kan herinneren, kan zich er vast wel ten minste één voor de geest halen. Iemand die er nooit echt bijhoorde. Iemand die net iets té goed overeen kwam met de leerkrachten, iemand die net iets té veel met zijn neus in de boeken zat, iemand die net iets té veel games speelde. Iemand die niet helemaal in deze wereld leek te leven en gewoon anders was. De komiek Alex Agnew beschreef de nerd treffend als 'net ietsje te dik, ietsje te lelijk, haar ietsje te vettig'. Gooi er nog wat pukkels overheen en geef het een stel overdreven dikke brilglazen en de perfecte nerd is geboren. En geef toe: er is/was vast wel iemand in uw verleden die min of meer voldoet aan bovenstaande beschrijving. In Newcastle is het niet anders; ook ik heb een groepje nerds in een van mijn klassen (want zo gaat dat met nerds, ze zoeken elkaar op om samen sterk te staan tegen de harde buitenwereld). Handig zijn ze wel, die nerds. Ze springen er echt uit en als ik een klaslokaal binnenwandel, dan weet ik meteen dat ik goed zit als ik hen zie. Want zien zal ik ze. Ze zijn altijd ruim op tijd en ze zijn met een stuk of vijf, dus ik kan er niet echt naast kijken. Irritant is wel dat deze nerds altijd het woord willen voeren in de seminars en dat sommige van hun commentaren echt zo onrelevant en oninteressant zijn, dat ik mezelf de vrijheid gun om mijn aandacht wat af te laten dwalen. Twee van hen zijn broers, een tweeling, en dat zijn de grootste betweters. Ze kleden zich ook als mensen die vinden dat ze het gemaakt hebben in het leven: deftige schoenen, hemdje, colbertje. Hun kopies van Ulysses zijn versleten en uit hun woorden kan ik opmaken dat het niet de eerste keer is dat ze dit buitengewoon boeiende marteltuig lezen. Wie Ulysses leest voor zijn 20 (want het zijn tweedejaars en dus 19-jarigen) is ofwel a) van een ontzettend literaire familie ofwel b) vreselijk hoogmoedig ofwel c) gek. Ik vermoed dat de tweelingen een beetje van alles hebben. Hun vrienden zijn minder nerdy, maar toch. Er is een krullenkop die nooit zijn mond opendoet in de les en die er uitziet alsof hij gaat wenen als je hem aanspreekt. Kan best wel een lieve jongen zijn, maar vreselijk verlegen. Er is een andere jongen en die ziet er best wel goed uit, maar hij is heel erg onopvallend en doet ook nooit zijn mond open. Maar hun andere vriend is ook echt een übernerd: vettig, lang haar, baardje, opengekrabte pukkels, ineengedoken houding, afgebeten nagels. Hij lijkt een beetje op de afbeeldingen van Jezus, maar ik denk niet dat Jezus zijn nagels afbeet. Of zoveel pukkels had. Achja, na al deze zever, een korte samenvatting over wat ik deze week gedaan heb:
- Gewerkt gewerkt gewerkt gewerkt - Noors filmpje bekeken, best goed! - School school school - Hunger Games bekeken met Maria = team Peeta! - Donderdag naar match Club Brugge - Newcastle United geweest (be jealous, nonkel Eddy!) - Chinees gegeten tussen echte Chinezen - Ophélies Franse vriendin opgehaald - Sneeuw - Op excursie geweest naar Dove Cottage, ex-huis van wereldberoemde dichter William Wordsworth, en Grasmere bezocht, het dorpje waar hij begraven ligt - Zaterdag avondje uit - In Engeland moeten eerstejaars maar 35% halen voor al hun vakken. Geen wonder dat de Freshers allemaal zo'n idioten zijn. - Zondag werk werk werk - Markeerstiften
Zoals ik dus hopelijk al duidelijk gemaakt heb, ben ik vorige week eens in mijn schoolwerk gevlogen. Ik heb heel wat aan mijn transcriptie gedaan (en maar goed ook, want die moet vrijdag af en binnen), ik heb geschreven aan allebei mijn eerstvolgende essays en ik heb heel wat gelezen. Ik begin Ulysses steeds beter te snappen, maar eerlijk gezegd ben ik er honderd procent zeker van dat ik het verhaal nog eens moet lezen, op mijn eigen tempo en heel erg geconcentreerd, voor ik het echt helemaal ga vatten. Er zit gewoon zoveel in en ik kan het er nog niet allemaal uit halen.
Natuurlijk heb ik niet alleen gewerkt voor school want de boog kan niet altijd gespannen staan en een mens leeft niet van brood alleen, dus laat ik mijn mond maar houden over mijn schoolwerk en laat ik maar wat praten over mijn leven. Maandagavond zijn de dames (Malin, Christine en Turid) bij Maria en mij thuis naar een Noorse film komen kijken, Headhunters. Een echte aanrader als je van spanning en actie houdt. De film houdt je echt in zijn greep, en dat terwijl hij niet echt zo superspannend is. We hebben de film wel bekeken met Engelse ondertitels, dat leek ons wel handig want Noors, dat is echt onbegrijpelijk. Heel erg ver van zowel de Germaanse als de Romaanse talen. De volgende dag hebben Maria en ik naar de film The Hunger Games gekeken, want Maria had die boeken net gelezen en het is ook gewoon een goeie film. Na al het meubilair versleurd te hebben tot we de meest comfortabele cinemapositie hadden gevonden, ploften we op de bank om Peeta, de ontzettend knappe en lieve mannelijke hoofdrolspeler, aan te moedigen. En hij heeft het fantastisch gedaan, zoals altijd.
Woensdag was een rustige dag en heb ik opnieuw veel gewerkt. Donderdag ben ik 's avonds naar de voetbalmatch tussen Newcastle United en Club Brugge geweest. Het was volgens mij de eerste keer in mijn leven dat ik in een voetbalstadion was en man, ik begrijp nu plots waarom mannen zo van voetbal houden. Toen ik daar binnen kwam en het perfect afgereden grasveld zag, kreeg ik een onbegrijpelijk gevoel van opwinding en verwachting. Het was alsof ik de adrenaline van al het manvolk rondom mij voelde vibreren in de lucht. En dat voor iemand die eigenlijk voor geen bal geïnteresseerd is in voetbal. Maar toch, de sfeer in het stadion was ongelofelijk en zelfs bijna magisch. Ik hecht natuurlijk niet zoveel belang aan voetbal als de trouwe supporters maar zelfs mij gaf het een speciaal gevoel. En dat gevoel bleef, want tijdens de match zongen de Newcastelianen hun ploeg continu toe en toen Newcastle een goal maakte, sprong bijna heel het stadion overeind. En als een van de spelers gewisseld werd, dan stonden ze ook recht om hun respect te tonen. Echt, gekke mannen die Britten. En aggressief, dat zijn ze soms ook. Een van hen was de maat voor de supportersliedjes aan het kloppen op een metalen plaat. Dat ging natuurlijk superluid en het leek bijna alsof hij de plaat door midden zou breken. En ik zat daar, tussen al die lichtjes kalende mannen van middelbare leeftijd, stiekem te hopen dat Club Brugge toch ook een puntje zou scoren - heel heel heel stiekem, want als ik dat publiekelijk had gehoopt dan waren jullie me vast nu aan het begraven daar in België, of jullie zouden toch begraven wat er nog van mij over was. En hoewel Club niet gescoord heeft, kon ik toch trots zijn want ze hebben zich goed geweerd, en 1-0 is nog niet zo'n afgang, vind ik.
Vrijdag ben ik Chinees gaan eten met Malin en Christine in Chinatown - ja, ze hebben hier echt een Chinatown, met een grote Chinese boog en heel veel Chinezen - en het was echt ontzettend lekker - en spotgoedkoop. Daarna ben ik samen met Malin een vriendin van Ophélie gaan halen. Het meisje is ook Frans maar studeert nu in Glasgow. Ze kwam aan met de bus, maar Ophélie had les en kon haar niet ontvangen. Malin had dus aangeboden het meisje - haar naam is amper uitspreekbaar, laat staan spelbaar - op te halen en naar hun flat te brengen, waar ze haar bagage kon laten. Het meisje zou dan daarna de stad ingaan om wat musea te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en omdat ik toch even tijd had ben ik met Malin meegegaan. Het meisje was heel leuk en lief en ik heb me best wel met haar geamuseerd. Daarna heb ik weer wat gewerkt voor school en terwijl ik aan het werken was, hoorde ik plots Maria hysterisch schreeuwen, tenminste, zo dacht ik. Ik vermoedde dat ze weer een spin had gezien en sprong recht om haar te redden - zo ben ik nu eenmaal, een redder in nood - maar ze was eigenlijk enthousiast aan het juichen omdat het - hou je vast - aan het sneeuwen was! Nu hadden we elkaar een tijdje geleden beloofd dat we naar buiten zouden gaan als de eerste sneeuw er was. Zo gezegd zo gedaan en we zijn naar het park geweest. Een heerlijk gevoel, verse sneeuw onder je voeten! En we waren wonder boven wonder ook de eersten in het park, dus alles lag er nog mooi ongerept bij, zalig!
Zaterdag ben ik vroeg opgestaan om op excursie te gaan naar Dove Cottage, een piepklein huisje waar de Romantische dichter William Wordsworth acht jaar van zijn leven doorgebracht heeft. Dove Cottage ligt in the Lake District, een zone in het Westen van Engeland, en we moesten twee uur en een half op de bus zitten. Maar ik vond het bezoek de rit waard. Het huisje was heel schattig en echt piepklein, het is verbazingwekkend dat hij daar met maar liefst 12 mensen leefde. Daarna hebben we het museum bezocht en daar heb ik met een ganzenveer geschreven, wat ik natuurlijk fantastisch vond. Daarna was het etenstijd en daarna hebben we een lecture gekregen over manuscripten. Ik heb een echt manuscript van Wordsworth aangeraakt, wat bijna ongelofelijk is want normaal mag je geen manuscripten aanraken zonder handschoenen of een tang of zoiets, want het papier is ontzettend fragiel. Maar ik heb het toch maar lekker gedaan zonder, ik heb een papier aangeraakt dat hij zeker ook aangeraakt heeft, waar hij op geschreven heeft! Dit was echt een unieke kans voor mij en ik heb zoveel geluk gehad dat ik meemocht, want eigenlijk volg ik dat vak niet in school, maar de leerkracht van dat vak is de Erasmus coördinator en toen ik bij haar op gesprek was begon ze daar plots over. Ze zei: 'Misschien is het wel leuk en interessant voor de internationale studenten om daar ook naartoe te gaan' en ik antwoordde 'Natuurlijk, natuurlijk!' en toen stuurde ze maar meteen een mail naar iedereen. Voila, alles in de sakoche. Na de lecture - waar ik samen met de andere freaks nog superlang blijven plakken ben - zijn we naar het naburige dorpje Grasmere geweest, waar William en zijn familieleden begraven lagen. Een schattig, klein dorpje, heel pittoresk. Ik heb ook een aardig Engels meisje leren kennen, Ruth. Williams graf was bijzonder klein en bescheiden (maar had natuurlijk heel wat bezoekers). En ik kan best wel begrijpen waarom hij ervoor gekozen heeft zo lang in The Lake District te verblijven, de natuur is daar echt oogverblindend mooi, echt prachtig! Ik heb ontzettend van het reisje genoten. En 's avonds zijn we dan ook nog uitgegaan, wat ook best oké was, maar de club waar we naartoe gingen was erg ver en veel te duur, dus daar gaan we waarschijnlijk niet meer naartoe.
Zondag heb ik dan een lekker rustige dag gehad en heb ik voornamelijk veel gewerkt voor school. Ik heb ook hamburgers gemaakt met Maria en ze waren superlekker. O, en we hebben gekuist. Zondag is onze kuisdag. Vandaag ben ik naar school geweest, heb ik maar liefst een halfuur gewacht in King's Gate om een document af te geven om het te laten tekenen (wat nog geen minuutje duurt) en ben ik met Malin, Christine en Ophélie naar winkels geweest om verkleedkleren te zoeken voor Halloween. Alles was nogal duur - maar ze hebben hier echt supercoole outfits jong! - en we besloten een flashy pruik te kopen en ons helemaal in het zwart te kleden. De vraag was dan: als wat waren we dan verkleed? Traditie in Engeland is niet om je op Halloween in iets griezeligs te verkleden, maar om je als groep als iets geks te verkleden. En toen hadden Malin en Christine het geniale idee om ons te verkleden als fluostiften. We gaan ons dus verkleden als fluostiften voor Halloween. Wens me geluk. Elke
Britten zijn echt gek op voetbal. Met de nadruk op gek. Vandaag speelde Newcastle een match tegen Sunderland (wat hier heel dicht bij is) en iedere pub zat volgestampt met 40-jarige dronkaards, de meesten kaal of licht kalend en bijna allen rood aangelopen van aggressiviteit. Maar eerst een samenvatting:
- Gisteren gewerkt voor school - Uit geweest - Vandaag op zoek gegaan naar Sunday roast in de pubs maar helaas - Dan maar in Italiaans- New Yorks restaurant gegeten, waar de bediening traag is en het eten duur, maar toch gaan we er iedere keer terug - Voetbalmatch gedeeltelijk gevolgd in pub - Knettergekke Britten
Gisteren heb ik dus als een brave student keihard gewerkt voor school. Ik ben begonnen aan 1 van mijn essays en heb daar dan ook al 600 woorden van geschreven. Ik ben er wel helemaal nog niet tevreden over, maar achja, ik heb nog tijd. 's Avonds hebben we dan weer de meisjes uitgenodigd voor een preparty in ons appartement en Turid had een vriendin uit Noorwegen meegenomen - die eigenlijk heel de avond heel erg stil was en alleen maar reageerde op wat wij vroegen en verder niets zei. Uiteraard waren er weer problemen met Ophélie, want we hebben gepresident - wat ben ik blij dat ik een kaartspel meegenomen heb! - en toen zij verloor - wat maar 1 keer gebeurd is - was dat natuurlijk niet waar en had ze dat niet verdiend. Achja, ik probeer me er niet te veel aan te ergeren, ik ben al blij dat ik niet bij haar moet wonen. Ik ben zo blij met Maria, ze is zo lief en grappig en we hebben zoveel gemeen! Na de preparty zijn Maria, Malin, Christine en ik ook uitgeweest. Wij vieren zijn eigenlijk diegenen die het meest samen dingen doen. We zijn naar Riverside geweest, een heel mooie, leuke club aan de Tyneside - de rivier dus.
Vandaag heb ik dan uitgeslapen en toen ik wakker werd hebben Maria en ik gepoetst - dat was dringend nodig aangezien ik het vorige week vergeten was en Maria op hotel was met haar ouders. Dan hebben we met de anderen afgesproken om naar de pub te gaan en sunday roast (zondagsgebraad voor de Engels-onkundigen onder ons) te eten, maar geen van de pubs bleek vandaag eten te serveren omdat het de match van Newcastle tegen Sunderland was. Meer zelfs: alle pubs hadden hun tafeltjes weggedaan om plaats te maken voor de voetbalfans en dat was wel nodig, zo bleek het later. We zijn dan maar opnieuw naar het Italiaans-New Yorkse restaurantje geweest, maar het eten was er wel vrij duur en de service is er niet zo goed - ze zijn echt ontzettend traag - dus volgende keer gaan we daar niet meer naartoe gaan. Na het eten besloten Christine, Maria en ik om een beetje van de voetbalsfeer op te snuiven want Christine en Maria houden ook van voetbal en ik wilde dat toch wel eens meegemaakt hebben, want voetbal is hier toch een belangrijk onderdeel van de cultuur. We gingen dus naar de Three Bulls Heads en propten ons daar naarbinnen, want het was er echt stampvol. Na een tijdje hadden we een plekje veroverd tussen het - voornamelijk oudere, mannelijke en al lichtjes beschonken - publiek en vijf minuten later begon de match. Was me dat een gek gedoe zeg.
Binnen de drie minuten had Newcastle zijn eerste goal gescoord en ik heb nog nooit iemand zo blij gezien als die Britten in die pub op dat moment. Ik wist volgens mij niet eens dat mannen in staat waren zo'n intense emoties te voelen. Die veerden daar als een man recht, allemaal met hun vuist in de lucht, zo hard triomferend joelend dat mijn trommelvliezen nog pijn doen. Echt niet normaal. Ze vielen elkaar daar in de armen ze net een levensdoel bereikt hadden. Alsof het eindelijk vrede was na jaren van oorlog, zoiets. Echt, zot. Wel heel fascinerend om te zien en het was leuk dat ze blij waren. Later in de match kreeg Newcastle het echter moeilijk, en diezelfde blije mannen werden plots allemaal hysterisch - een beter woord kan ik niet vinden - toen een van de spelers een rode kaart kreeg. Toen ging het van kwaad naar erger en nog voor de eerste helft gedaan was, had ik al enkele individuen in de menigte opgemerkt die volgens mij nooit de vijftig zouden halen wegens een hartstilstand. Nog nooit heb ik zoveel mannen zo aggressief zien worden. Nog nooit. Rood aangelopen gezichten, speeksel dat overal in het rond vliegt... Ik was blij dat ik een beetje aan de kant stond, want ik wilde niet in de buurt van de wild maaiende armen komen van supporters die het niet eens waren met de beslissingen van de scheidsrechter. Omdat ik nog heel wat werk had voor school, heb ik de pub na de eerste helft van de match verlaten en hoewel ik het een heel interessante ervaring vond, ben ik nu toch wel blij dat ik weggegaan ben. Ik heb immers gehoord dat Sunderland ook nog een goal gescoord heeft. Volgens mij zijn er op dat moment gewonden gevallen in de pub.
Een groep meisjes die de hele tijd met elkaar rondhangen en dingen samen doen; het is nog niet wetenschappelijk bewezen, maar menig vrouwenkenner weet dat dat resulteert in - om het nog zacht uit te drukken - ruzie. Uiteraard is dat ook hier in Newcastle het geval, zelfs onder de Erasmusstudenten, zoals ik later zal toelichten. Maar eerst een korte samenvatting:
- Dinsdag naar les geweest - Griezelfilms zijn griezelig - Teaparty's! - Shoppen! - Niet alle verjaardagsfeestjes lopen goed af - hoewel het eten er altijd geweldig is. - Spanjaarden eten twaalf druiven - voor iedere klokslag 1 druif - als ze het nieuwe jaar inluiden, want dat brengt geluk. - Transcriberen is best oké - Ik moet sneller zijn als ik boeken van de bib wil. - De rest van de dagen trouwens ook naar de les geweest.
Dinsdag na de les heb ik thuis nog wat gewerkt, denk ik, en 's avonds zijn we naar de film Sinister geweest, een film van de makers van Paranormal Activity. De film was best wel griezelig - en ik zat dan ook dikwijls met mijn sjaal voor mijn ogen - maar was wel een teleurstelling na Paranormal Activity. Waar die laatste immers superangstaanjagend is - griezelig genoeg om een normaal persoon een week lang nachtmerries te bezorgen - was Sinister te ongeloofwaardig om je echt met een bang gevoel naar huis te laten gaan. We (Christine, Maria, Malin en ik) hadden voor de film besloten om na de film iets te gaan drinken om ons van het angstgevoel te ontdoen, maar dat was eigenlijk niet nodig - hoewel we het toch hebben gedaan.
Woensdag had ik een vrij drukke dag gepland. Ik begon met een seminar van Victorian Dream-Worlds, interessant als altijd. Daarna heb ik een bezoekje gebracht aan mijn personal tutor - mijn persoonlijke begeleidster en Erasmuscoördinator dus - om wat met haar te babbelen over mijn verblijf hier. Dat was heel erg aangenaam, ze is zo vriendelijk en schattig! Daarna ben ik naar mijn andere les gegaan, die van Sociolinguistics. Daarna ben ik snel naar huis gegaan, heb ik snel wat gegeten en ben ik dan - opnieuw snel - teruggekeerd naar school om naar een tea-party voor de internationale studenten te gaan. Daar werd ik ook voorgesteld aan mijn 'buddy', een Engels meisje dat mij hier een beetje de weg zal wijzen - wel een beetje laat aangezien ik hier al een maand ben. Maar het was een aardig meisje en we hebben een leuk gesprek gehad en ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, dus al bij al had ik het eigenlijk ontzettend naar mijn zin. Na de tea-party had ik nog een halfuurtje voordat ik de andere meisjes zou ontmoeten om naar de Tesco supermarkt te gaan, dus ben ik nog eventjes de winkels ingedoken. Mijn kleerkast is een mooi kleedje rijker (en het was dan nog in solden!). Dan zijn we met de meisjes naar de supermarkt gegaan, want het was Malins verjaardag en dat wilden we vieren met een American breakfast, maar dan 's avonds. Dat betekent dus dat we pannenkoeken, spek met eieren en toast gingen eten.
Het was de bedoeling dat het een gezellige avond zou worden, met een knalfeestje achteraf, maar helaas, Ophélie besliste daar anders over. Ophélie is Malins roommate en komt van Frankrijk, voor wie dat nog niet wist. Een korte samenvatting van Ophélies karakter: ze is een heel negatief persoon en als je een uur met haar spreekt, dan zal je na dat uur niet half zo vrolijk zijn als ervoor. Ze is ook een heel egocentrisch iemand, alles moet rond haar draaien of ze is kwaad of ze zorgt er wel voor dat alles weer rond haar draait. En omdat ze zich altijd zo slecht voelt, wil ze dat haar omgeving zich ook zo voelt en probeert ze iedereen altijd af te breken.
Woensdag had ze slecht nieuws gekregen: de vader van haar liefje was stervende. Toen we terugwandelden van de supermarkt naar huis, draaide ze heel de tijd met een droevig gezicht rond ons zodat we niet anders konden dan opmerken hoe moeilijk ze het had. Maria vroeg dan ook wat er scheelde en Ophélie barstte onmiddellijk in tranen uit en vertelde haar hele verhaal - daarbij niet zeggend dat ze de man in kwestie eigenlijk nog maar twee keer gezien had. Drama drama. Ik voelde me al wat ongemakkelijk voor Malin, want het was haar verjaardag, haar speciale dag, en nu ging alle aandacht opnieuw naar Ophélie, en dat terwijl Malin op Ophélies verjaardag zo haar best had gedaan om het haar roommate naar de zin te maken. De sfeer was dus een beetje bedrukt toen we thuis kwamen. Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik me wel vrij harteloos heb opgesteld: ik vond dat Ophélie een aandachtstrekker was en had al snel door dat haar leven altijd vol problemen zou zijn, omdat ze nu eenmaal van een mug een olifant maakt. En omdat ze nu ook eenmaal nooit positief nieuws heeft. Malin was echter heel attent en vroeg Ophélie of ze liever alleen wilde zijn. We konden gerust ergens anders pannenkoeken maken, niet in hun flat, maar Ophélie zei dat ze dat niet wilde.
Zo gezegd zo gedaan en even later stonden we in hun kleine keukentje te koken. Ik wilde dolgraag helpen, maar omdat de keuken zo klein was, was het beter als er slechts enkelen kookten. Karoline, Turid en ik gingen dus naar de living om wat te praten. Ophélie was daar ook nog steeds, ze was de keuken niet binnen gegaan. Ik had graag geholpen in de keuken en zat boordevol energie en was dus vrij rusteloos - ik danste heel wat op en neer in de kamer, zo ben ik nu eenmaal als ik energie heb. Ophélie vond het dan ook nodig om mij stil te krijgen en dat probeerde ze door mij mentaal te kleineren - zoals ze nog doet. Ze insinueerde dat ik graag wou helpen, maar dat Malin, Maria en Christine me er gewoon liever niet bij hadden. In de zin van: ze willen je niet. Daardoor was ik al wat op mijn tenen getrapt - ja, ik weet dat ik soms lange tenen heb - maar dat was niet het enige. Zodra Malin de kamer binnenkwam en de aandacht naar haar ging, trok Ophélie een ontzettend droevig gezicht en leek het alsof ze zo weer in huilen zou uitbarsten. Zodat we weer moesten aandacht hebben voor haar. Toen dat niet echt werkte, klaagde ze over hoofdpijn. We hebben dus vrij snel de benen genomen om uit te gaan, zonder haar. Het eten was heerlijk, maar het gezelschap was teleurstellend.
Van de vrolijke sfeer bleef helaas niet veel meer over want Malin was superhard gekwetst door Ophélies gedrag. Ze vond het erg dat Ophélie niets van moeite had gedaan voor haar verjaardag, terwijl zij, Malin, wel cupcakes gebakken had voor Ophélie en haar op een drankje getrakteerd had. En blijkbaar kan Malin thuis niets goed doen en klaagt Ophélie over alles, zelfs over de manier waarop Malin afwast. We zijn dus uitgeweest naar een mooie club, maar omdat niemand echt nog in de stemming was, zijn we ook vroeg weer naar huis gegaan. Zoals ik al zei: zet zeven meisjes een tijdje bijeen en er komt gegarandeerd ruzie van.
De volgende dag was ik dan gelukkig wel fris om te werken voor school. Ik had les om 11u en daarna had ik studygroup. De studygroup was oké, maar mijn medestudenten waren niet echt enthousiast over Ulysses omdat het zo'n moeilijk boek is. Nu, ik vind dat er wel meer te zeggen valt over Joyce dan dat hij moeilijke boeken schrijft - hoewel ik niet kan ontkennen dat dit het moeilijkste boek is dat ik ooit gelezen heb. Maar ja, niets aan te doen en ik had nog heel wat werk, dusja. Ik ben dan maar snel naar huis gegaan en heb wat van mijn interview getranscribeerd en ben dan teruggegaan voor een studygroup van Victorian Dream-Worlds, wat veel interessanter was - ook omdat ik me ziek kan lachen met Scotts grappige opmerkingen. Daarna heb ik weer wat gewerkt en 's avonds ben ik wat gaan drinken met Clara, Carlos en Victor (de Spanjaarden dus). Dat was heel gezellig en het deed me echt deugd hen nog eens te zien.
Vandaag heb ik voornamelijk gewerkt voor school - dat was even nodig. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat boeken te gaan halen voor mijn essay van Modernisms. De boeken die ik echt wilde, waren helaas allemaal al weg, maar ik heb wat andere boeken in de plaats gevonden en ik denk wel dat ik het daarmee zal kunnen doen. Daarna heb ik wat geskypet en wat gekookt en dan ben ik met Malin, Christine en Maria iets gaan drinken. Zo, dat was het, jullie zijn weer up to date. Ik ga het hierbij laten want ik wil heel graag wat verderlezen in mijn Nederlands boek dat ik al een maand aan het lezen ben en nog altijd niet uit heb, hoewel het best goed is. Doei!
Ik zou dit blogbericht willen beginnen met een verontschuldiging. Ik heb namelijk blijkbaar 2 dt-fouten gemaakt in de vorige berichten en tja, dat is eigenlijk vreselijk beschamend voor een studente Nederlands. Als excuses zou ik kunnen aanvoeren dat ik meestal laat 's avonds schrijf, niet veel tijd heb en mijn berichtjes nooit overlees, maar fout is fout en dat is niet goed. Het spijt me dus ontzettend.
Dat gezegd zijnde, een korte samenvatting: - Home alone - Vrijdag gewerkt en naar pub geweest (om te eten en naar voetbal te kijken) - Zaterdag vroeg opgestaan maar met een goed doel: het bezoeken van Edinburgh. - Edinburgh is koud maar mooi. - Geboorteplaats van Harry Potter bezocht en de wc daar volgeklad (en stiekem dit het leukste gevonden van heel Edinburgh). - Zaterdagavond gefeest op de partyboot (met Maria's zus Theresa) en dan uitgeweest - Opnieuw mannelijke aandacht van het verkeerde soort mannen - Zondag veel te vroeg wakker geworden en dan maar de hele dag mottig gelopen - Maria's ouders ontmoet - Maandag naar school geweest, hoera, en twee locals geïnterviewd. Stress, maar alles is goed meegevallen
Gezelschap. We hebben het allemaal nodig en dit weekend heb ik weer eens beseft hoe hard dat ook voor mezelf geldt. Maria's ouders waren in het land en Maria heeft dan ook bij hen (en bij haar zus) op hotel geslapen. Ik heb haar dus niet bepaald veel gezien de voorbije vier dagen. Wat was ik blij aan de ene kant, heel de flat voor mezelf! Ik kon doen wat ik wilde: van de afwas laten staan tot naakt door de flat lopen; anderzijds was het ook vreemd want ik ben ondertussen al zodanig aan haar gezelschap gewoon dat ik me soms een klein beetje eenzaam voelde. Gelukkig waren er genoeg dingen om me van mijn semi-eenzaamheid af te leiden.
Vrijdag heb ik voornamelijk voor school gewerkt, meen ik mij te herinneren. Vermoedelijk heb ik hoofdzakelijk Ulysses gelezen. Voor wie van plan is dat boek binnenkort te lezen, heb ik een goeie tip: begin er niet aan. Het is een buitengewoon interessant boek om te bestuderen, de stijl is duizelingwekkend fantastisch en ik durf te wedden dan duizenden mensen de tekst al stukgeanalyseerd hebben, maar om het gewoon te lezen is het waarschijnlijk 'a piece of shit'. Dit is geen lectuur om mee in de zetel te kruipen en eens lekker te ontspannen, neen, dit is een pure, harde strijd die het boek altijd wint, want nooit geeft het al zijn geheimen prijs (in gewone mensentaal: het is een vreselijk moeilijk boek). 's Avonds ben ik dan met Malin, Christine, Turid en Ophélie naar de pub geweest om daar iets te eten (en het was spotgoedkoop en overheerlijk!) en om naar de voetbalmatch van Engeland tegen San Marino te kijken (Turid en Christine zijn hevige voetbalfans). Natuurlijk heeft Engeland gewonnen met zo'n vijf tegen nul, dacht ik, maar ik weet de precieze cijfers niet zo goed meer omdat ik nu eenmaal niet zoveel belang hecht aan voetbal.
Zaterdag ben ik om zes uur - ja, zes uur alsjeblieft dankjewel - opgestaan om met Turid en Karoline naar Edinburgh te vertrekken. Het was een heerlijke dag! Van de eerste treinrit heb ik helaas niet veel gemerkt - ik ben beginnen lezen in de gids over Edinburgh Castle maar ben dan helaas in slaap gevallen, om dan in Edinburgh zelf wakker te schrikken en razend snel uit de trein te moeten springen. In Edinburgh was het veel kouder dan in Newcastle en blijkbaar regent het er iedere dag. Dat was ook het geval toen we daar aankwamen, maar gelukkig heeft het niet zo lang geduurd. Het eerste wat we gedaan hebben is Edinburgh Castle bezoeken, een grote, middeleeuwse burcht die me eigenlijk meer deed denken aan een middeleeuws stadscentrum dan aan een kasteel. Na het bezoek aan het kasteel - waar we toch wel zo'n ruim twee uur hebben rondgelopen - zijn we op zoek gegaan naar iets om te eten.
We gingen eerst in richting van de Royal Mile, de toeristische shoppingsstraat van Edinburgh, maar zijn dan rechtsaf gegaan omdat we een straat zagen vol restaurantjes en cafés. We stopten bij een restaurant, maar dat was vrij duur en we besloten dus om verder te zoeken. We draaiden ons dus om en... stonden oog in oog met The Elephant House, birthplace of Harry Potter. Naast het kasteel was The Elephant House het enige wat ik echt echt echt wilde zien in Edinburgh, het is namelijk het café waar J.K. Rowling (volgens de verhalen) het eerste deel van de Harry Potterboeken geschreven zou hebben omdat ze de verwarming in haar eigen flat niet kon betalen en in het café de warmte opzocht. Ik was natuurlijk dolgelukkig en nog veel gelukkiger toen Turid en Karoline zeiden dat we misschien daar iets konden eten. Zo gezegd zo gedaan, het eten was er echt spotgoedkoop en al snel zaten we met z'n drieën te genieten van een lekkere lasagna. Turid en Karoline waren me heel de tijd aan het plagen omdat ik zo blij was, want wie weet had J.K. Rowling wel op de stoel gezeten waar ik op zat! Toen Turid en ik naar het toilet gingen, zagen we dat de muren van beide toiletten en van de gang naar de toiletten volgeklad waren met bedankjes aan Rowling of zinnen uit de boeken. Het moet echt zalig zijn als je boeken zoiets teweeg brengen! Natuurlijk hebben Turid en ik onze eigen stempel ook nagelaten (we hebben 'Entrance to the Chamber of Secrets' boven de lavabo geschreven) en ik ben nog steeds aan het nagenieten van die ervaring.
Daarna hebben we wat rondgelopen en hier en daar een winkeltje gedaan. Ik heb een prachtige jas gezien die helaas honderd pond was en absoluut niet dik genoeg om de winter mee te overleven en ik heb twee oude boeken gekocht in een miniwinkeltje waarin je nauwelijks kon bewegen zonder een stapel boeken omver te gooien - ik kon dat toch niet in alle geval. Dan hebben we St.-Giles Cathedral bezocht en daarna hebben we op de Royal Mile gelopen. Wat ze daar allemaal verkopen! Echt de typische Schotse dingen, kilten, whiskey en haggis uit blik (geen grapje). We hebben ook het paleis waar de koningin verblijft als ze in Schotland is, gezien, maar zijn er niet binnen gegaan omdat we niet veel tijd meer hadden en omdat Karoline een 'deep fried Mars' wou, iets wat ze blijkbaar alleen maar in Edinburgh hebben. We zijn dan op zoek gegaan naar dat winkeltje, maar het winkeltje was helaas dicht. We hebben ons dan maar getroost met een koffie (een warme chocomelk voor mij) van de Starbucks en na nog even in de winkels gelopen te hebben, stapten we moe maar voldaan op de trein naar huis. Dit keer ben ik wel wakker gebleven en maar goed ook, want wat is het landschap van Schotland prachtig! De trein reed een heel stuk langs de zee en het zien van de golven die woest op de donkere rotsen beukten gaf zo'n koude rillingen, zo mooi! En de natuur is ook nog zo wild en ongerept, je kunt een heel eind rijden zonder huizen te zien! En ik heb zeker twintig regenbogen gezien (want het weer deed vreemd: nu eens regen, dan weer zon). Echt waar, Schotland heeft een adembenemende natuur!
Toen we in Newcastle aankwamen, moesten we ons haasten want we hadden afgesproken om om kwart na zes richting Tyneside te vertrekken om daar op de partyboat te stappen. Snel omkleden dus, en weer wegwezen. Ook Maria ging mee, samen met haar zus Theresa, die heel erg leuk en vriendelijk was. Het was erg leuk op de boot, maar ik heb me toch vooral het meest van al ziek gelachen met hoe de Engelsen gekleed waren: ofwel waren ze totaal overdressed (in de zin van: in lange jurken en kostuums), ofwel hadden ze zich verkleed (in de zin van: meisjes met matrozenpakjes die je zelfs nog niet in pornofilmpjes zou zien, zoveel lieten ze bloot). Na de boottrip (waarbij we zo'n beetje rondgevaren hebben op de Tyne) zijn we naar de club geweest. Helaas waren we met bijzonder weinig in de club: alleen Malin, Karoline en ik schoten nog over want de rest was moe of blut. Het was heel erg leuk in de club want er waren veel mooie jongens en een van die mooie jongens was volgens Malin 'al heel de avond naar mij aan het kijken'. Nu ja, met kijken was ik niets. Toen kwam hij echter dichterbij dansen en begon wat te dansen met me. Dat vond ik wel leuk, maar na een tijdje begon het me tegen te steken omdat hij zijn mond niet open deed. Ik heb dan maar zijn naam gevraagd - Kevin - en hij vroeg dan de mijne, maar verder zei hij niets meer. Zo werkt het dus niet hé, een hele avond met een meisje willen dansen maar je mond niet open doen. Hij bleef naar me kijken en aangezien Malin afgeleid werd door een andere jongen, ben ik dan maar met Karoline naar de toiletten gevlucht en heb ik me daar verstopt tot hij weg was. Maar we hebben heel wat afgelachen in de toiletten en goed gebabbeld, dus ik vond het echt een leuke avond.
De volgende dag ben ik om 8u30 wakker geworden en kon ik niet meer in slaap vallen, wat vreselijk was. Ik heb dan maar heel de dag mottig gelopen en wat voor school gewerkt en wat geskypet en wat naar Grey's Anatomy gekeken (mijn dvd-box is nu ten einde, tijd dat iemand mij een nieuwe stuurt, hint hint!). Ik heb ook Maria's ouders ontmoet, vriendelijke mensen, maar ik moest mijn beste Duits bovenhalen omdat zij geen Engels kunnen (omdat ze van Oost-Berlijn komen en dus nooit Engels gekregen hebben op school). Mijn beste Duits was niet zo best, maar ze vonden het schattig dat ik probeerde (om de een of andere reden klinkt dat niet echt als een compliment, vind ik).
Gisteren ben ik dan naar school geweest en heb ik mijn twee locals geïnterviewd. Local 1 was Chris, een van de flatmates van Karoline die ik twee weken geleden heb leren kennen. Local 2 was Scott, een jongen die bij mij in Victorian Dream-Worlds zit. Blijkbaar wonen die twee in twee naast elkaar liggende dorpjes zonder het van elkaar te weten, en ik heb ze dichter bij elkaar gebracht. Trotse ik. Ik was zo nerveus, maar alles is vlot verlopen, gelukkig. En het geluidsfragment staat nu ook al veilig op mijn computer, dus ik kan binnenkort beginnen met transcriberen. Jakkes.
Maar nu moet ik jullie helaas in de steek laten want mijn les begint zo! Groetjes!
Tijd. Als er iets is wat stadsmensen niet hebben, dan is het dat wel: tijd. We hollen overal heen en botsen in de vlucht vaak tegen anderen op, zo vaak dat we er nauwelijks nog iets van merken en ons er met een vluchtige 'sorry' vanaf maken. Het is wel vreemd dat het zo typisch is voor stedelingen om altijd haast te hebben, want alles is hier zo dichtbij, we zouden bergen tijd over moeten hebben, de reistijd die we uitgespaard hebben. Niet dus. Neem nu mezelf. Ik sta zeker binnen de twintig minuten op school - ik heb zelfs al ontdekt dat ik maar tien minuten nodig heb als ik echt gehaast ben (en vijf minuten als ik ren). In België had ik zeker een uur nodig om van thuis naar school te gaan. Dat is veertig minuten die ik hier zou overhebben, twee maal per dag, dus 80 minuten. En toch heb ik nog nooit zo weinig tijd gehad als nu. Ik moet me haasten als een gek om rond te geraken met mijn schoolwerk, want er is hier zoveel anders te doen... Ik denk dat dat het is: er is gewoon zoveel te doen en iemand als ik wil het allemaal doen, en dat allemaal in vier veel te korte maandjes tijd en tja, dan geraak je natuurlijk in tijdsnood. Maar jullie wachten natuurlijk vol spanning op wat ik allemaal uitgespookt heb de laatste dagen, dus zal ik er maar invliegen met mijn samenvatting - Taken 2 is een goede film - Ik heb een Geordie-vriend! :) - Eindelijk heb ik Jurassic Park gezien - Brandalarmen 's morgens vroeg zijn niet fijn - Ook ik heb zo mijn pechdagen. - Locals zijn heel erg behulpzaam. Helaas moeilijk samen te brengen voor een interview.
Dinsdagavond ben ik dus naar Taken 2 geweest, wat best een goede film was, maar blijkbaar is het goed dat ik de eerste film niet eerst gezien heb, want de eerste was beter dan de tweede blijkbaar. Ondertussen zitten we hier vol verwachting uit te kijken naar dinsdag binnen twee weken, want dan gaan we naar Skyfall, de nieuwe Bondfilm, gaan kijken. Ik vind het stiekem fantastisch om James Bond in zijn moederland te kunnen bekijken! ;) En dat heb ik zo een beetje met alles hier. Als je hier een paar dagen bent, snap je direct waarom er zoveel goeie verhalen geschreven zijn in Engeland: het land ademt gewoonweg een leessfeer uit en mensen vinden lezen ook gewoon allemaal fantastisch. Als iemand staat te wachten op de bus, dan opent hij een boek. En de boeken zijn ook niet mooi en netjes, alsof ze net uit de winkel komen, neen, het zijn boeken met kreuken, ezelsoren en potloodnotities, want een boek dient hier om gelezen te worden en om over nagedacht te worden. Dat merk ik ook duidelijk in klas. Waar in Gent veel meer de nadruk wordt gelegd op puur papegaaiwerk - want, laat ons eerlijk zijn, wat anders was het vak Engelse Letterkunde Nieuwere Periode vorig jaar? Of Nederlandse Letterkunde III? - wordt hier veel meer de nadruk gelegd op het vormen van een mening, het begrijpen van een boek, het discussiëren over boeken. Kennis over het leven van de schrijvers of over de tijden waarin het boek geschreven werd? Ja, goed, interessant, maar wat vind je van het boek? Welke elementen herken je erin? Met andere woorden: de focus ligt veel meer op het werk zelf en op het nadenken over het werk, dan op het vanbuiten leren van randelementen uit de ontstaanscontext van het boek.
Woensdag ben ik opnieuw naar de les van Victorian Dream-Worlds geweest, en hoewel mijn inbreng opnieuw niet zo fantastisch was, heb ik toch af en toe gedurft mijn mond open te doen. Dat is een begin. Daarna had ik normaal study group, maar aangezien Adam en Scott het verhaal nog niet uitgelezen hadden (The Chimes van Dickens), verzetten we het naar donderdag (vandaag dus). Dan ben ik maar naar Grainger Market geweest om wat verse groentjes, die ik dan naar huis gebracht heb. Daarna had ik een lecture Sociolinguistics dat niet zo eenvoudig was. Ik snapte vooral niet het punt dat ze probeerde te maken. Ik snapte niet wat ze wilde bereiken. Maar misschien moet ik er thuis nog eens goed naar kijken. Daarna heb ik thuis nog wat gewerkt voor school, want dat begint nodig te worden en wat gelezen. Ik ben niet zo vroeg in bed gekropen omdat ik vandaag eens wat wou uitslapen (en vroeg slapen is hier toch onmogelijk met die ettertjes van Freshers), maar helaas.
Donderdag, vandaag dus werd ik vroeg gewekt door het brandalarm. Blijkbaar was het een oefening, maar je moet toch naar buiten want anders krijg je een boete van 25 pond. Ik dus in mijn pyjama en jas naar buiten. Ondertussen heb ik ook eens de andere studenten in het gebouw gezien en geloof me, ze zien er allemaal nog heel erg jong uit! We hebben heel erg lang buiten moeten wachten, want Fairy, die de vorige nacht was uitgeweest, lag zodanig diep te slapen dat hij het alarm niet gehoord had. Tja, hij is dus 25 pond armer nu. Maar daar ging mijn slaap dus, want toen we na de oefening terug in bed kropen, hebben noch Maria, noch ik nog geslapen. Ik ben dan ietsje vroeger naar school gegaan om een opnemer te boeken bij de computerdeskundige, omdat ik twee locals moet interviewen. De deskundige was uiteraard niet in zijn kantoor, want iemand had besloten dat het mijn pechdag zou gaan worden vandaag. Ik heb daar dus een kwartier staan wachten, maar helaas kwam er niemand opdagen. Dan ben ik maar naar mijn lecture voor Modernisms geweest en daarna had ik study group. Dat was wel oké en het was ook leuk dat het zo snel ging, want na een halfuurtje waren we al klaar. Ik ben dan maar naar huis gegaan om Maria te helpen kuisen, want haar ouders kwamen vandaag (voor het weekend) en alles moest toch een beetje proper liggen.
Dan heb ik weer wat gelezen (ik heb bijna het eerste deel van Ulysses uit, hoera voor mij!) en ben ik weer naar school vertrokken voor mijn study group die we woensdag uitgesteld hadden naar vandaag. Ondertussen had ik ook al het jammerlijke nieuws gehoord dat een van mijn informaten voor het interview niet geschikt was omdat hij niet local genoeg was. Ik dus wanhopig op zoek naar een nieuw persoon, want ik wou morgen dat interview doen. Gelukkig kwam Scott (een van de jongens van de study group) me te hulp, maar hij kon helaas niet morgen. Ik zal alles dus een beetje moeten uitstellen, weer slecht nieuws. Door alle stress die dat interview met zich meebrengt, heb ik dan maar besloten dat ik het verdiende om een beetje te shoppen. Zo gezegd, zo gedaan, en ik ben twee topjes, 1 paar schoenen en een handtas rijker (van de Primark, dus spotgoedkoop hoor, papa). Daarna ben ik naar het station gegaan om me een railway pass aan te schaffen, waardoor mensen tussen 16 en 25 jaar voor 1/3 goedkoper met de trein kunnen reizen in Engeland (wat wel handig is, want treinen zijn hier echt duur en zaterdag wil ik naar Edinburgh). Helaas had ik geen pasfoto bij me, dus moest ik weer naar huis wandelen, weer naar het station wandelen en weer naar huis wandelen, iedere wandeling goed voor een halfuur wandelplezier. Ik ben het wandelen dus een beetje zat nu. En ik heb mijn rust verdient. Ik ga nog wat Ulysses lezen en dan lekker wat naar Grey's Anatomy kijken, ik heb het verdiend! Groetjes, Elke
