Britten zijn echt gek op voetbal. Met de nadruk op gek. Vandaag speelde Newcastle een match tegen Sunderland (wat hier heel dicht bij is) en iedere pub zat volgestampt met 40-jarige dronkaards, de meesten kaal of licht kalend en bijna allen rood aangelopen van aggressiviteit. Maar eerst een samenvatting:
- Gisteren gewerkt voor school - Uit geweest - Vandaag op zoek gegaan naar Sunday roast in de pubs maar helaas - Dan maar in Italiaans- New Yorks restaurant gegeten, waar de bediening traag is en het eten duur, maar toch gaan we er iedere keer terug - Voetbalmatch gedeeltelijk gevolgd in pub - Knettergekke Britten
Gisteren heb ik dus als een brave student keihard gewerkt voor school. Ik ben begonnen aan 1 van mijn essays en heb daar dan ook al 600 woorden van geschreven. Ik ben er wel helemaal nog niet tevreden over, maar achja, ik heb nog tijd. 's Avonds hebben we dan weer de meisjes uitgenodigd voor een preparty in ons appartement en Turid had een vriendin uit Noorwegen meegenomen - die eigenlijk heel de avond heel erg stil was en alleen maar reageerde op wat wij vroegen en verder niets zei. Uiteraard waren er weer problemen met Ophélie, want we hebben gepresident - wat ben ik blij dat ik een kaartspel meegenomen heb! - en toen zij verloor - wat maar 1 keer gebeurd is - was dat natuurlijk niet waar en had ze dat niet verdiend. Achja, ik probeer me er niet te veel aan te ergeren, ik ben al blij dat ik niet bij haar moet wonen. Ik ben zo blij met Maria, ze is zo lief en grappig en we hebben zoveel gemeen! Na de preparty zijn Maria, Malin, Christine en ik ook uitgeweest. Wij vieren zijn eigenlijk diegenen die het meest samen dingen doen. We zijn naar Riverside geweest, een heel mooie, leuke club aan de Tyneside - de rivier dus.
Vandaag heb ik dan uitgeslapen en toen ik wakker werd hebben Maria en ik gepoetst - dat was dringend nodig aangezien ik het vorige week vergeten was en Maria op hotel was met haar ouders. Dan hebben we met de anderen afgesproken om naar de pub te gaan en sunday roast (zondagsgebraad voor de Engels-onkundigen onder ons) te eten, maar geen van de pubs bleek vandaag eten te serveren omdat het de match van Newcastle tegen Sunderland was. Meer zelfs: alle pubs hadden hun tafeltjes weggedaan om plaats te maken voor de voetbalfans en dat was wel nodig, zo bleek het later. We zijn dan maar opnieuw naar het Italiaans-New Yorkse restaurantje geweest, maar het eten was er wel vrij duur en de service is er niet zo goed - ze zijn echt ontzettend traag - dus volgende keer gaan we daar niet meer naartoe gaan. Na het eten besloten Christine, Maria en ik om een beetje van de voetbalsfeer op te snuiven want Christine en Maria houden ook van voetbal en ik wilde dat toch wel eens meegemaakt hebben, want voetbal is hier toch een belangrijk onderdeel van de cultuur. We gingen dus naar de Three Bulls Heads en propten ons daar naarbinnen, want het was er echt stampvol. Na een tijdje hadden we een plekje veroverd tussen het - voornamelijk oudere, mannelijke en al lichtjes beschonken - publiek en vijf minuten later begon de match. Was me dat een gek gedoe zeg.
Binnen de drie minuten had Newcastle zijn eerste goal gescoord en ik heb nog nooit iemand zo blij gezien als die Britten in die pub op dat moment. Ik wist volgens mij niet eens dat mannen in staat waren zo'n intense emoties te voelen. Die veerden daar als een man recht, allemaal met hun vuist in de lucht, zo hard triomferend joelend dat mijn trommelvliezen nog pijn doen. Echt niet normaal. Ze vielen elkaar daar in de armen ze net een levensdoel bereikt hadden. Alsof het eindelijk vrede was na jaren van oorlog, zoiets. Echt, zot. Wel heel fascinerend om te zien en het was leuk dat ze blij waren. Later in de match kreeg Newcastle het echter moeilijk, en diezelfde blije mannen werden plots allemaal hysterisch - een beter woord kan ik niet vinden - toen een van de spelers een rode kaart kreeg. Toen ging het van kwaad naar erger en nog voor de eerste helft gedaan was, had ik al enkele individuen in de menigte opgemerkt die volgens mij nooit de vijftig zouden halen wegens een hartstilstand. Nog nooit heb ik zoveel mannen zo aggressief zien worden. Nog nooit. Rood aangelopen gezichten, speeksel dat overal in het rond vliegt... Ik was blij dat ik een beetje aan de kant stond, want ik wilde niet in de buurt van de wild maaiende armen komen van supporters die het niet eens waren met de beslissingen van de scheidsrechter. Omdat ik nog heel wat werk had voor school, heb ik de pub na de eerste helft van de match verlaten en hoewel ik het een heel interessante ervaring vond, ben ik nu toch wel blij dat ik weggegaan ben. Ik heb immers gehoord dat Sunderland ook nog een goal gescoord heeft. Volgens mij zijn er op dat moment gewonden gevallen in de pub.
Een groep meisjes die de hele tijd met elkaar rondhangen en dingen samen doen; het is nog niet wetenschappelijk bewezen, maar menig vrouwenkenner weet dat dat resulteert in - om het nog zacht uit te drukken - ruzie. Uiteraard is dat ook hier in Newcastle het geval, zelfs onder de Erasmusstudenten, zoals ik later zal toelichten. Maar eerst een korte samenvatting:
- Dinsdag naar les geweest - Griezelfilms zijn griezelig - Teaparty's! - Shoppen! - Niet alle verjaardagsfeestjes lopen goed af - hoewel het eten er altijd geweldig is. - Spanjaarden eten twaalf druiven - voor iedere klokslag 1 druif - als ze het nieuwe jaar inluiden, want dat brengt geluk. - Transcriberen is best oké - Ik moet sneller zijn als ik boeken van de bib wil. - De rest van de dagen trouwens ook naar de les geweest.
Dinsdag na de les heb ik thuis nog wat gewerkt, denk ik, en 's avonds zijn we naar de film Sinister geweest, een film van de makers van Paranormal Activity. De film was best wel griezelig - en ik zat dan ook dikwijls met mijn sjaal voor mijn ogen - maar was wel een teleurstelling na Paranormal Activity. Waar die laatste immers superangstaanjagend is - griezelig genoeg om een normaal persoon een week lang nachtmerries te bezorgen - was Sinister te ongeloofwaardig om je echt met een bang gevoel naar huis te laten gaan. We (Christine, Maria, Malin en ik) hadden voor de film besloten om na de film iets te gaan drinken om ons van het angstgevoel te ontdoen, maar dat was eigenlijk niet nodig - hoewel we het toch hebben gedaan.
Woensdag had ik een vrij drukke dag gepland. Ik begon met een seminar van Victorian Dream-Worlds, interessant als altijd. Daarna heb ik een bezoekje gebracht aan mijn personal tutor - mijn persoonlijke begeleidster en Erasmuscoördinator dus - om wat met haar te babbelen over mijn verblijf hier. Dat was heel erg aangenaam, ze is zo vriendelijk en schattig! Daarna ben ik naar mijn andere les gegaan, die van Sociolinguistics. Daarna ben ik snel naar huis gegaan, heb ik snel wat gegeten en ben ik dan - opnieuw snel - teruggekeerd naar school om naar een tea-party voor de internationale studenten te gaan. Daar werd ik ook voorgesteld aan mijn 'buddy', een Engels meisje dat mij hier een beetje de weg zal wijzen - wel een beetje laat aangezien ik hier al een maand ben. Maar het was een aardig meisje en we hebben een leuk gesprek gehad en ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, dus al bij al had ik het eigenlijk ontzettend naar mijn zin. Na de tea-party had ik nog een halfuurtje voordat ik de andere meisjes zou ontmoeten om naar de Tesco supermarkt te gaan, dus ben ik nog eventjes de winkels ingedoken. Mijn kleerkast is een mooi kleedje rijker (en het was dan nog in solden!). Dan zijn we met de meisjes naar de supermarkt gegaan, want het was Malins verjaardag en dat wilden we vieren met een American breakfast, maar dan 's avonds. Dat betekent dus dat we pannenkoeken, spek met eieren en toast gingen eten.
Het was de bedoeling dat het een gezellige avond zou worden, met een knalfeestje achteraf, maar helaas, Ophélie besliste daar anders over. Ophélie is Malins roommate en komt van Frankrijk, voor wie dat nog niet wist. Een korte samenvatting van Ophélies karakter: ze is een heel negatief persoon en als je een uur met haar spreekt, dan zal je na dat uur niet half zo vrolijk zijn als ervoor. Ze is ook een heel egocentrisch iemand, alles moet rond haar draaien of ze is kwaad of ze zorgt er wel voor dat alles weer rond haar draait. En omdat ze zich altijd zo slecht voelt, wil ze dat haar omgeving zich ook zo voelt en probeert ze iedereen altijd af te breken.
Woensdag had ze slecht nieuws gekregen: de vader van haar liefje was stervende. Toen we terugwandelden van de supermarkt naar huis, draaide ze heel de tijd met een droevig gezicht rond ons zodat we niet anders konden dan opmerken hoe moeilijk ze het had. Maria vroeg dan ook wat er scheelde en Ophélie barstte onmiddellijk in tranen uit en vertelde haar hele verhaal - daarbij niet zeggend dat ze de man in kwestie eigenlijk nog maar twee keer gezien had. Drama drama. Ik voelde me al wat ongemakkelijk voor Malin, want het was haar verjaardag, haar speciale dag, en nu ging alle aandacht opnieuw naar Ophélie, en dat terwijl Malin op Ophélies verjaardag zo haar best had gedaan om het haar roommate naar de zin te maken. De sfeer was dus een beetje bedrukt toen we thuis kwamen. Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik me wel vrij harteloos heb opgesteld: ik vond dat Ophélie een aandachtstrekker was en had al snel door dat haar leven altijd vol problemen zou zijn, omdat ze nu eenmaal van een mug een olifant maakt. En omdat ze nu ook eenmaal nooit positief nieuws heeft. Malin was echter heel attent en vroeg Ophélie of ze liever alleen wilde zijn. We konden gerust ergens anders pannenkoeken maken, niet in hun flat, maar Ophélie zei dat ze dat niet wilde.
Zo gezegd zo gedaan en even later stonden we in hun kleine keukentje te koken. Ik wilde dolgraag helpen, maar omdat de keuken zo klein was, was het beter als er slechts enkelen kookten. Karoline, Turid en ik gingen dus naar de living om wat te praten. Ophélie was daar ook nog steeds, ze was de keuken niet binnen gegaan. Ik had graag geholpen in de keuken en zat boordevol energie en was dus vrij rusteloos - ik danste heel wat op en neer in de kamer, zo ben ik nu eenmaal als ik energie heb. Ophélie vond het dan ook nodig om mij stil te krijgen en dat probeerde ze door mij mentaal te kleineren - zoals ze nog doet. Ze insinueerde dat ik graag wou helpen, maar dat Malin, Maria en Christine me er gewoon liever niet bij hadden. In de zin van: ze willen je niet. Daardoor was ik al wat op mijn tenen getrapt - ja, ik weet dat ik soms lange tenen heb - maar dat was niet het enige. Zodra Malin de kamer binnenkwam en de aandacht naar haar ging, trok Ophélie een ontzettend droevig gezicht en leek het alsof ze zo weer in huilen zou uitbarsten. Zodat we weer moesten aandacht hebben voor haar. Toen dat niet echt werkte, klaagde ze over hoofdpijn. We hebben dus vrij snel de benen genomen om uit te gaan, zonder haar. Het eten was heerlijk, maar het gezelschap was teleurstellend.
Van de vrolijke sfeer bleef helaas niet veel meer over want Malin was superhard gekwetst door Ophélies gedrag. Ze vond het erg dat Ophélie niets van moeite had gedaan voor haar verjaardag, terwijl zij, Malin, wel cupcakes gebakken had voor Ophélie en haar op een drankje getrakteerd had. En blijkbaar kan Malin thuis niets goed doen en klaagt Ophélie over alles, zelfs over de manier waarop Malin afwast. We zijn dus uitgeweest naar een mooie club, maar omdat niemand echt nog in de stemming was, zijn we ook vroeg weer naar huis gegaan. Zoals ik al zei: zet zeven meisjes een tijdje bijeen en er komt gegarandeerd ruzie van.
De volgende dag was ik dan gelukkig wel fris om te werken voor school. Ik had les om 11u en daarna had ik studygroup. De studygroup was oké, maar mijn medestudenten waren niet echt enthousiast over Ulysses omdat het zo'n moeilijk boek is. Nu, ik vind dat er wel meer te zeggen valt over Joyce dan dat hij moeilijke boeken schrijft - hoewel ik niet kan ontkennen dat dit het moeilijkste boek is dat ik ooit gelezen heb. Maar ja, niets aan te doen en ik had nog heel wat werk, dusja. Ik ben dan maar snel naar huis gegaan en heb wat van mijn interview getranscribeerd en ben dan teruggegaan voor een studygroup van Victorian Dream-Worlds, wat veel interessanter was - ook omdat ik me ziek kan lachen met Scotts grappige opmerkingen. Daarna heb ik weer wat gewerkt en 's avonds ben ik wat gaan drinken met Clara, Carlos en Victor (de Spanjaarden dus). Dat was heel gezellig en het deed me echt deugd hen nog eens te zien.
Vandaag heb ik voornamelijk gewerkt voor school - dat was even nodig. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat boeken te gaan halen voor mijn essay van Modernisms. De boeken die ik echt wilde, waren helaas allemaal al weg, maar ik heb wat andere boeken in de plaats gevonden en ik denk wel dat ik het daarmee zal kunnen doen. Daarna heb ik wat geskypet en wat gekookt en dan ben ik met Malin, Christine en Maria iets gaan drinken. Zo, dat was het, jullie zijn weer up to date. Ik ga het hierbij laten want ik wil heel graag wat verderlezen in mijn Nederlands boek dat ik al een maand aan het lezen ben en nog altijd niet uit heb, hoewel het best goed is. Doei!
Ik zou dit blogbericht willen beginnen met een verontschuldiging. Ik heb namelijk blijkbaar 2 dt-fouten gemaakt in de vorige berichten en tja, dat is eigenlijk vreselijk beschamend voor een studente Nederlands. Als excuses zou ik kunnen aanvoeren dat ik meestal laat 's avonds schrijf, niet veel tijd heb en mijn berichtjes nooit overlees, maar fout is fout en dat is niet goed. Het spijt me dus ontzettend.
Dat gezegd zijnde, een korte samenvatting: - Home alone - Vrijdag gewerkt en naar pub geweest (om te eten en naar voetbal te kijken) - Zaterdag vroeg opgestaan maar met een goed doel: het bezoeken van Edinburgh. - Edinburgh is koud maar mooi. - Geboorteplaats van Harry Potter bezocht en de wc daar volgeklad (en stiekem dit het leukste gevonden van heel Edinburgh). - Zaterdagavond gefeest op de partyboot (met Maria's zus Theresa) en dan uitgeweest - Opnieuw mannelijke aandacht van het verkeerde soort mannen - Zondag veel te vroeg wakker geworden en dan maar de hele dag mottig gelopen - Maria's ouders ontmoet - Maandag naar school geweest, hoera, en twee locals geïnterviewd. Stress, maar alles is goed meegevallen
Gezelschap. We hebben het allemaal nodig en dit weekend heb ik weer eens beseft hoe hard dat ook voor mezelf geldt. Maria's ouders waren in het land en Maria heeft dan ook bij hen (en bij haar zus) op hotel geslapen. Ik heb haar dus niet bepaald veel gezien de voorbije vier dagen. Wat was ik blij aan de ene kant, heel de flat voor mezelf! Ik kon doen wat ik wilde: van de afwas laten staan tot naakt door de flat lopen; anderzijds was het ook vreemd want ik ben ondertussen al zodanig aan haar gezelschap gewoon dat ik me soms een klein beetje eenzaam voelde. Gelukkig waren er genoeg dingen om me van mijn semi-eenzaamheid af te leiden.
Vrijdag heb ik voornamelijk voor school gewerkt, meen ik mij te herinneren. Vermoedelijk heb ik hoofdzakelijk Ulysses gelezen. Voor wie van plan is dat boek binnenkort te lezen, heb ik een goeie tip: begin er niet aan. Het is een buitengewoon interessant boek om te bestuderen, de stijl is duizelingwekkend fantastisch en ik durf te wedden dan duizenden mensen de tekst al stukgeanalyseerd hebben, maar om het gewoon te lezen is het waarschijnlijk 'a piece of shit'. Dit is geen lectuur om mee in de zetel te kruipen en eens lekker te ontspannen, neen, dit is een pure, harde strijd die het boek altijd wint, want nooit geeft het al zijn geheimen prijs (in gewone mensentaal: het is een vreselijk moeilijk boek). 's Avonds ben ik dan met Malin, Christine, Turid en Ophélie naar de pub geweest om daar iets te eten (en het was spotgoedkoop en overheerlijk!) en om naar de voetbalmatch van Engeland tegen San Marino te kijken (Turid en Christine zijn hevige voetbalfans). Natuurlijk heeft Engeland gewonnen met zo'n vijf tegen nul, dacht ik, maar ik weet de precieze cijfers niet zo goed meer omdat ik nu eenmaal niet zoveel belang hecht aan voetbal.
Zaterdag ben ik om zes uur - ja, zes uur alsjeblieft dankjewel - opgestaan om met Turid en Karoline naar Edinburgh te vertrekken. Het was een heerlijke dag! Van de eerste treinrit heb ik helaas niet veel gemerkt - ik ben beginnen lezen in de gids over Edinburgh Castle maar ben dan helaas in slaap gevallen, om dan in Edinburgh zelf wakker te schrikken en razend snel uit de trein te moeten springen. In Edinburgh was het veel kouder dan in Newcastle en blijkbaar regent het er iedere dag. Dat was ook het geval toen we daar aankwamen, maar gelukkig heeft het niet zo lang geduurd. Het eerste wat we gedaan hebben is Edinburgh Castle bezoeken, een grote, middeleeuwse burcht die me eigenlijk meer deed denken aan een middeleeuws stadscentrum dan aan een kasteel. Na het bezoek aan het kasteel - waar we toch wel zo'n ruim twee uur hebben rondgelopen - zijn we op zoek gegaan naar iets om te eten.
We gingen eerst in richting van de Royal Mile, de toeristische shoppingsstraat van Edinburgh, maar zijn dan rechtsaf gegaan omdat we een straat zagen vol restaurantjes en cafés. We stopten bij een restaurant, maar dat was vrij duur en we besloten dus om verder te zoeken. We draaiden ons dus om en... stonden oog in oog met The Elephant House, birthplace of Harry Potter. Naast het kasteel was The Elephant House het enige wat ik echt echt echt wilde zien in Edinburgh, het is namelijk het café waar J.K. Rowling (volgens de verhalen) het eerste deel van de Harry Potterboeken geschreven zou hebben omdat ze de verwarming in haar eigen flat niet kon betalen en in het café de warmte opzocht. Ik was natuurlijk dolgelukkig en nog veel gelukkiger toen Turid en Karoline zeiden dat we misschien daar iets konden eten. Zo gezegd zo gedaan, het eten was er echt spotgoedkoop en al snel zaten we met z'n drieën te genieten van een lekkere lasagna. Turid en Karoline waren me heel de tijd aan het plagen omdat ik zo blij was, want wie weet had J.K. Rowling wel op de stoel gezeten waar ik op zat! Toen Turid en ik naar het toilet gingen, zagen we dat de muren van beide toiletten en van de gang naar de toiletten volgeklad waren met bedankjes aan Rowling of zinnen uit de boeken. Het moet echt zalig zijn als je boeken zoiets teweeg brengen! Natuurlijk hebben Turid en ik onze eigen stempel ook nagelaten (we hebben 'Entrance to the Chamber of Secrets' boven de lavabo geschreven) en ik ben nog steeds aan het nagenieten van die ervaring.
Daarna hebben we wat rondgelopen en hier en daar een winkeltje gedaan. Ik heb een prachtige jas gezien die helaas honderd pond was en absoluut niet dik genoeg om de winter mee te overleven en ik heb twee oude boeken gekocht in een miniwinkeltje waarin je nauwelijks kon bewegen zonder een stapel boeken omver te gooien - ik kon dat toch niet in alle geval. Dan hebben we St.-Giles Cathedral bezocht en daarna hebben we op de Royal Mile gelopen. Wat ze daar allemaal verkopen! Echt de typische Schotse dingen, kilten, whiskey en haggis uit blik (geen grapje). We hebben ook het paleis waar de koningin verblijft als ze in Schotland is, gezien, maar zijn er niet binnen gegaan omdat we niet veel tijd meer hadden en omdat Karoline een 'deep fried Mars' wou, iets wat ze blijkbaar alleen maar in Edinburgh hebben. We zijn dan op zoek gegaan naar dat winkeltje, maar het winkeltje was helaas dicht. We hebben ons dan maar getroost met een koffie (een warme chocomelk voor mij) van de Starbucks en na nog even in de winkels gelopen te hebben, stapten we moe maar voldaan op de trein naar huis. Dit keer ben ik wel wakker gebleven en maar goed ook, want wat is het landschap van Schotland prachtig! De trein reed een heel stuk langs de zee en het zien van de golven die woest op de donkere rotsen beukten gaf zo'n koude rillingen, zo mooi! En de natuur is ook nog zo wild en ongerept, je kunt een heel eind rijden zonder huizen te zien! En ik heb zeker twintig regenbogen gezien (want het weer deed vreemd: nu eens regen, dan weer zon). Echt waar, Schotland heeft een adembenemende natuur!
Toen we in Newcastle aankwamen, moesten we ons haasten want we hadden afgesproken om om kwart na zes richting Tyneside te vertrekken om daar op de partyboat te stappen. Snel omkleden dus, en weer wegwezen. Ook Maria ging mee, samen met haar zus Theresa, die heel erg leuk en vriendelijk was. Het was erg leuk op de boot, maar ik heb me toch vooral het meest van al ziek gelachen met hoe de Engelsen gekleed waren: ofwel waren ze totaal overdressed (in de zin van: in lange jurken en kostuums), ofwel hadden ze zich verkleed (in de zin van: meisjes met matrozenpakjes die je zelfs nog niet in pornofilmpjes zou zien, zoveel lieten ze bloot). Na de boottrip (waarbij we zo'n beetje rondgevaren hebben op de Tyne) zijn we naar de club geweest. Helaas waren we met bijzonder weinig in de club: alleen Malin, Karoline en ik schoten nog over want de rest was moe of blut. Het was heel erg leuk in de club want er waren veel mooie jongens en een van die mooie jongens was volgens Malin 'al heel de avond naar mij aan het kijken'. Nu ja, met kijken was ik niets. Toen kwam hij echter dichterbij dansen en begon wat te dansen met me. Dat vond ik wel leuk, maar na een tijdje begon het me tegen te steken omdat hij zijn mond niet open deed. Ik heb dan maar zijn naam gevraagd - Kevin - en hij vroeg dan de mijne, maar verder zei hij niets meer. Zo werkt het dus niet hé, een hele avond met een meisje willen dansen maar je mond niet open doen. Hij bleef naar me kijken en aangezien Malin afgeleid werd door een andere jongen, ben ik dan maar met Karoline naar de toiletten gevlucht en heb ik me daar verstopt tot hij weg was. Maar we hebben heel wat afgelachen in de toiletten en goed gebabbeld, dus ik vond het echt een leuke avond.
De volgende dag ben ik om 8u30 wakker geworden en kon ik niet meer in slaap vallen, wat vreselijk was. Ik heb dan maar heel de dag mottig gelopen en wat voor school gewerkt en wat geskypet en wat naar Grey's Anatomy gekeken (mijn dvd-box is nu ten einde, tijd dat iemand mij een nieuwe stuurt, hint hint!). Ik heb ook Maria's ouders ontmoet, vriendelijke mensen, maar ik moest mijn beste Duits bovenhalen omdat zij geen Engels kunnen (omdat ze van Oost-Berlijn komen en dus nooit Engels gekregen hebben op school). Mijn beste Duits was niet zo best, maar ze vonden het schattig dat ik probeerde (om de een of andere reden klinkt dat niet echt als een compliment, vind ik).
Gisteren ben ik dan naar school geweest en heb ik mijn twee locals geïnterviewd. Local 1 was Chris, een van de flatmates van Karoline die ik twee weken geleden heb leren kennen. Local 2 was Scott, een jongen die bij mij in Victorian Dream-Worlds zit. Blijkbaar wonen die twee in twee naast elkaar liggende dorpjes zonder het van elkaar te weten, en ik heb ze dichter bij elkaar gebracht. Trotse ik. Ik was zo nerveus, maar alles is vlot verlopen, gelukkig. En het geluidsfragment staat nu ook al veilig op mijn computer, dus ik kan binnenkort beginnen met transcriberen. Jakkes.
Maar nu moet ik jullie helaas in de steek laten want mijn les begint zo! Groetjes!
