Voor zij die mij kwalijk nemen dat ik al bijna een week niets meer gepost heb: Erasmussers hebben een druk leven en ik dus ook. En ook nu wordt het een snel berichtje want ik ga vanavond naar de cinema met mijn vriendinnen - en Fairy. (Wat me een beetje doet denken aan het thema op chirokamp: de drie vrienden en Perry. Maar dan met 'Ferry' in plaats van Perry.) Een korte samenvatting:
- Donderdag lecture modernisms gehad en eerste keer study group: heel interessant - Vrijdag met Christine om tattoo geweest en 's avonds mijn eerste vriendschappelijke contacten met Engelsen gehad - Zaterdag naar Angel of the North geweest en uitgeweest voor Ophélies verjaardag, heel leuk - Zondag: gaan eten in pub voor Ophélies verjaardag (taaie kip) - Amerikanen eten geen mayonaise maar doen wel overal ketchup op - Malin en ik zouden een cupcakekookprogramma moeten maken - Cupcakes zijn lekker - Ophélie verrast met cupcakes en filmavond - Maandagen zijn vermoeiend - Lees nooit Ulysses van James Joyce. Gewoon. Niet. Doen. - Charles Dickens moet zo'n schatje van een man geweest zijn.
Goed, ik begin dus snel met donderdag (ik zeg snel omdat ik nog een halfuurtje heb, en da's niet zoveel, want ik doe normaal een uur over een blog over drie dagen). Donderdag had ik een lecture van modernisms, wat heel interessant was. Mijn Amerikaanse vriendin Adriana heb ik niet gezien, maar ik heb bij een Engels meisje gezeten (wiens naam ik vergeten ben). In de namiddag had ik dan mijn eerste study group, wat er basically op neerkomt dat ik en nog 3 andere studenten een gedicht van Thomas Hood besproken hebben. Het was een heel leuk en grappig verhaal (het ging over een vrouw die vermoord werd door haar man, maar heel grappig verteld: hij vermoordde haar namelijk met haar eigen gouden kunstbeen, echt bizar) en ik heb ook ontzettend veel bijgeleerd, want doordat het Engels mijn moedertaal niet is, heb ik ook veel culturele aspecten van het verhaal gemist die de anderen mij dan uitlegden. Ze waren ook heel erg vriendelijk, mijn medestudenten. En ik heb het geluk de enige twee jongens van mijn seminar in mijn study group te hebben, en geen schmincktrutten. En andere meisje is vermoedelijk de slimste van de klas, handig.
Vrijdag heb ik wat gelezen en rond de middag ben ik met Christine naar de tattooshop gegaan, want ze wilde ook, net als Malin, een nieuwe tattoo en had graag dat er iemand meeging om haar bij te staan in de pijnlijke momenten. Zo gezegd zo gedaan en daarom heb ik dus een halfuurtje doorgebracht tussen inkt en beeldjes van doodskoppen, luisterend naar nigga-muziek en over koetjes en kalfjes babbelend om Christine af te leiden van de zoemende, scherpe machine in haar nek. Maar ze heeft alles goed doorstaan en nu is haar lichaam een boom van Darwin rijker (ze is een beetje een biologie-nerd, zegt ze zelf). Daarna zijn Christine en ik bij een zieke Malin op bezoek geweest en 's avond ben ik met Turid naar Karoline thuis geweest met als doel uit te gaan, maar we zijn nooit verder geraakt dan haar huiskamer, want haar flatmates (echte Britten, joepie!) waren zo leuk dat we maar bij hen gebleven zijn. En ze waren ook buitengewoon interessant: zo was er een muziekstudent en een kunsstudent en wel... Laten we stellen dat het niet het type mensen waren die alles netjes volgens het boekje deden.
Zaterdag zijn we met de meisjes de Angel of the North gaan bezoeken, maar die was niet zo indrukwekkend, eerlijk gezegd. Dan heb ik thuis nog wat gelezen en 's avonds zijn we opnieuw uit geweest voor Ophélies verjaardag (waarbij we happy birthday in al onze verschillende talen gezongen hebben, wel leuk). Het was echt een leuke avond, veel leuker dan woensdag toen we ook uitgeweest zijn, want die bewuste woensdag was er bijna niemand in Madam Koo's. Er was waarschijnlijk iets ernstigs gebeurd, want er waren overal ambulances en politiewagens te zien op straat, maar we weten niet wat er gebeurd is. Maar zaterdag was wel oké. Behalve dan dat ik weer werd lastiggevallen in de club. Gelukkig heb ik hem dan gewezen op Ophélie, die jarig was, en die hij dan wou trakteren. Ophélie wilde dat niet (omdat hij misschien iets in haar drankje zou doen, verstandig van haar) en we hebben ons dan maar snel wat verplaatst zodat hij ons niet terugvond.
Zondag was Ophélies verjaardag en zijn we 's middags gaan eten in de Three Bull's Heads. Mijn kip was een beetje droog, vond ik, maar ik kon wel eens frietjes met mayonaise eten, wat ze hier niet echt kennen. En de frietjes waren ook eens niet gigantisch dik, hoera! Daarna hebben Malin, Maria en ik gedaan alsof we naar de bibliotheek moesten (uiteindelijk bleek dat we ook alle drie effectief moesten gaan) en hebben Turid en Christine Ophélie meegenomen naar huis. Malin, Maria en ik zijn dan gerief gaan kopen om cupcakes te maken en te versieren (kaarsjes met happy birthday en dat soort leuke dingetjes), dan zijn we naar de bibliotheek geweest en uiteindelijk is Malin bij mij de cupcakes kopen maken (Maria, Turid en Christine konden niet helpen omdat ze naar die ontzettend dure match (sorry, nonkel Eddy, ik blijf bij mijn standpunt) van Newcastle-Manchester United waren). Al zeg ik het zelf: we hebben het ontzettend goed gedaan, zo zonder maatbeker. Het deeg was in alle geval verukkelijk en toen we 's avonds naar Ophélie gingen om haar te verrassen, bleken de cupcakes meer dan geslaagd te zijn. We hebben dan ook nog gezellig naar een filmpje gekeken.
Gisteren had ik veel les. Ik begon met een seminar Sociolinguistics, waarbij ik samen moest werken met een superknappe jongen met heel erg mooie ogen. Dat was zowat het enige goeie aan de les, want de lerares jaagt me de hele tijd schrik aan door te zeggen dat ik deze week nog 2 locals moet interviewen om dat interview dan te transcriberen (het gezegde neer te schrijven volgens bepaalde regels). Ja, niet zo eenvoudig als je een Erasmusstudent bent. Dan zei ze dat ik maar een ander vak moest zoeken. Bam. Maar ja, ik ben nu eenmaal koppig en ik kan niet zo makkelijk iets loslaten als ik eenmaal heb beslist dat ik het wil, dus ik heb haar gezegd dat ik het toch ga doen en dat ik wel iemand ga vinden. Ik heb in alle geval al 1 iemand, Chris, een jongen die ik vrijdagavond heb leren kennen. En wie weet, misschien heeft hij wel een hulpvaardige zus ofzo. Ook is de stem van de lerares zo vreselijk irritant hoog... En dat op maandagmorgen als eerste uur, hatelijk. Daarna een seminar Modernisms gehad, heel erg interessant en een heel erg leuke leerkracht (echt type verstrooide geniale professor). Daarna een lecture Victorian Dream-Worlds gehad, waarvoor ik bijna te laat was (maar net op tijd, geen zorgen hoor mama, ik ben flink). 's Avonds dan nog een lecture Sociolinguistics gehad van de leerkracht met haar hoge stem, en met nog meer hoofdpijn buiten gegaan dan dat ik binnengekomen was. Daarna heb ik samen met Turid de was gedaan - en terwijl mijn was aan het draaien was, beginnen lezen in Ulysses, wat een vreselijk moeilijk boek gaat worden. Of misschien kwam het doordat ik hoofdpijn had.
Vandaag heb ik bijna heel de dag gelezen aan een verhaal van Dickens, The Chimes, een typisch Dickensverhaal met een happy end. Wel nog mooi en leuk om te lezen. Dan een lecture Modernisms gehad (Jake, de knappe jongen van de les Sociolinguistics, volgt dat blijkbaar ook), thuis gekomen, Sociolinguistics gelezen en nu naar cinema. Letterijk nu, ik moet echt gaan. Doei! Elke
Mijn klasgenotes zijn - om ze even allemaal over dezelfde kam te scheren - marginale bitchen. Ze kleden zich alsof ze klaar staan om naar de club te gaan (zijnde: in rokjes die hun billen net niet of net wel bloot laten), hun juwelen zijn duidelijk goedkope blingbling en de laag make-up die ze op hun gezicht smeren is zo dik dat ik denk dat ze hun poedertjes en eyeliner meer gebruiken als isolatielaag tegen de kou dan als versiering. Voor wie zich zorgen maakt: ik amuseer me best wel op school hoor. Samenvatting van mijn eerste drie dagen als Newcasteliaanse studente:
- Klasgenoten = beauty and the nerd. Of barbie en de nerd. Of schminkdoos en de nerd. - Britse dialecten zijn onbegrijpelijk - Mijn lessen zijn boeiend. - Scherven brengen hopelijk geluk. - Filmavond - Freshers zijn dutsen. - Looper = supergoeie film, zeker bekijken! - Mijn roommate heeft nudistische trekjes
Maandag startten mijn lessen om 10 uur. De eerste les was een seminar van Sociolinguistics, wat betekent dat we met een stuk of vijftien leerlingen waren en moesten luisteren naar fragmentjes van Engelse dialecten waar ik eerlijk gezegd geen zak van begreep. Gelukkig kregen we een blaadje met de transcriptie (de gesproken tekst) bij ons, want anders had ik er echt niets van gesnapt. De bedoeling is dat we zelf ook een interview gaan afnemen met een local, dat wordt wat moois. Ik moet eerst al twee locals vinden, niet zo eenvoudig als je zelf niet Brits bent. Ik kreeg ook al onmiddellijk een duidelijke impressie van mijn klasgenoten: opgedirkte meisjes die van de ene kant van het auditorium naar de andere kant schreeuwen hoe dronken ze vorige nacht geweest waren en die hun vriendin (nog steeds aan de andere kant van het auditorium) vragen of ze toch zeker de foto's op facebook gezien had - echt gebeurd, ik verzin dit niet.
Daarna had ik een seminar van modernisms, een literatuurvak, in het Bedson Teaching Building, lokaal B10. Klein probleempje: lokaal B10 bleek niet te bestaan. Na een tijdje wanhopig alle verdiepingen afgelopen te hebben - goed voor de conditie - heb ik me dan maar aan een computer gezet om op te zoeken of ik wel het juiste lokaal had opgeschreven. Maar nog voor ik degelijk ingelogd was, hoorde ik een oudere man aan een paar meisjes vragen waar lokaal B10 was. Blijkbaar waren ze allemaal op zoek en was de oudere man de leerkracht zelf. Ik schoot dus op hen af en vertelde dat ik ook B10 zocht. De prof heeft ons dan weer meegenomen naar het Percy Building, ons hoofdgebouw, en daar om informatie gevraagd. Daar kreeg hij een ander lokaal toegewezen, maar dat bleek bezet te zijn. Dan zijn we maar teruggekeerd naar het Bedson Building, waar uiteindelijk bleek dat lokaal B10 eigenlijk B30 moest zijn en dat mijn twaalf andere klasgenoten ons braaf in het juiste lokaal zaten op te wachten. In dat lokaal heb ik ontdekt dat mijn mannelijke medestudenten ofwel a) puberale Johnny's ofwel b) ongewassen nerds zijn. Volgens mij doen ze dat expres, om te zorgen voor wat compensatie met de meisjes, die me doen denken aan de parfumwalmen die mijn wiskundelerares van in het eerste en tweede middelbaar verspreidde - voor zij die haar nog kennen: ja, het gaat over Verlé. Mijn derde lesuur was een seminar Victorian Dream-Worlds, waar ik heel hard naar had uitgekeken. Uiteraard was dit buitengewoon interessant. Thari, het Nederlandse meisje dat ik bij mijn Erasmuscoördinator had ontmoet, was daar ook. Ze is een beetje een betweter en een leerkrachtslijmbal, vind ik, maar ach, voor elf weken overleef ik dat wel. En ik mag ook niet te kritisch oordelen over mensen.
's Middags heb ik dan geprobeerd om hamburgers te maken, maar aangezien de hamburgers in mijn handen uit elkaar vielen, is het dan maar gehakt met ajuin geworden. En slootzekes (geen idee wat het Nederlandse woord is) en rijst. En al zeg ik het zelf, het was heel lekker. In de namiddag had ik dan ook nog een lecture (in een grote groep, dus in een auditorium) van Sociolinguistics en dat was vrij aangenaam, vooral introductie en papierwerk en dat soort dingetjes. Opvallend is dat alle studenten hier schrijven en niet typen op hun laptop. En ook dat je duidelijk veel meer thuis moet werken. Er zijn niet zoveel lessen, maar er wordt veel van ons verwacht dat we zelfstandig doen. 's Avond heb ik dan met de meisjes afgesproken bij Malin en Ophélie thuis om een filmavondje te houden. De naam van de film ben ik vergeten, maar het was een vrij komisch verhaal over een kerel die gedumpt wordt door zijn vriendin en daarover weent als een meisje en dan iemand nieuws leert kennen en uiteindelijk een supergelukkige dracula-acteur wordt. Happy end.
Dinsdag had ik pas in de namiddag les, maar ik heb mijn voormiddag al lezend doorgebracht. Ik moet The Secret Agent van Joseph Conrad lezen voor Modernisms en geloof me, dat is nog niet zo'n makkie. Er komen erg veel moeilijke woorden voor in het boek en ook het concept op zich is niet zo eenvoudig: het gaat over politiek en vooral over anarchie... De lecture over Modernisms was interessant en ik heb er ook een leuke (!) klasgenote leren kennen: een Amerikaans meisje. Haar naam was Adriana (no joke) en ze was ook een derdejaars, dus het klikte wel beter met haar dan met de andere kindertjes - en dit is niet mijn hooghartige ik, de andere studenten zijn echt nog pubers. Het lijkt wel alsof ze al zo lang volwassen proberen te doen met hun make-up en kleding, dat ze juist langer kinds blijven omdat ze daar gewoon nog meer behoefte aan hebben. De Freshers in ons gebouw doen bijvoorbeeld niets anders dan muziek spelen en feesten en soms ook gewoon lawaai maken uit zattigheid. En toen Maria hen zag en vroeg of ze het in het vervolg wat zachter wilden doen, lachten ze haar eigenlijk gewoon uit. Maar soit, ik zal misschien es een mailtje sturen naar de receptie, die al een waarschuwingsmail gestuurd heeft naar iedereen dat het anti-sociale gedrag moet verbeteren.
Na de les ben ik naar de supermarkt geweest en naar Grainger Market, een overdekte markt waar je altijd verse groenten en fruit kunt kopen. Toen ik uit Grainger Market wegging, heb ik wel iets genants meegemaakt: in een van mijn zakken van de supermarkt zat een gigantisch gat en de glazen pot spaghettisaus die ik gekocht had - uit verstrooidheid had ik vreemd genoeg alleen spaghettisaus gekocht en de pasta zelf vergeten - viel door het gat, op de grond, en spatte uiteen. Spaghettisaus overal, glas overal, meewarig schuddende hoofden overal. Gelukkig schoot een vriendelijke Geordie me te hulp en kon ik me snel uit de voeten maken. 's Avonds zijn we dan met een paar naar de student shopping night geweest voor een uurtje - we hebben niets gekocht want het was veel te druk overal - en daarna zijn we naar de cinema geweest. De film die we gezien hebben was echt supergoed. Hij heette Looper en als hij uitkomt in België kan ik hem zeker aanraden.
Vandaag ben ik naar de les geweest. Seminar Victorian Dream-Worlds was leuk, maar ik was echt bang om mijn mond open te doen, want iedereen leek zo slim en dan zou ik daar tussen komen met mijn gebroken Engels... Maar volgende keer doe ik het beter, heb ik mezelf al beloofd. Dan zal ik ook mijn cursus meehebben, wat ik nu vergeten was. Tussen mijn lessen door ben ik dan naar Waterstones geweest om Ulysses van Joyce te halen - is me dat een dikke kloef van een boek zeg! Ik geloof dat ik nog ga afzien met dat boek, maar dat is ook goed want dat maakt het des te uitdagender en houdt de spanning erin. Daarna had ik nog een lecture Sociolinguistics, wat verbazingwekkend interessant was, en deze namiddag heb ik, na kip, rijst en boontjes gekookt te hebben (de boontjes smaakten niet zo lekker, maar dat was niet mijn schuld want ik heb mooi de instructies van op het pakje gevolgd), gewerkt voor school. Ik heb zo het gevoel dat als ik hier niet veel ga werken, dat ik plots door de bomen het bos niet meer ga zien. Enfin, het lukt me wel, denk ik. Vanavond gaan we weer uit, hoera! Doei! Elke
Voor de twee of drie volgers die mijn blog nog rijk is (dat ben jij dus, mama, en waarschijnlijk Marleen ofzo): hallo allemaal. Ik heb een paar ontzettend leuke dagen achter de rug, dus laat ik er maar snel invliegen met een samenvatting: - Prachtige bruggen over de river Tyne - De vis heet Henry - Beste Fish and Chips ever gegeten - Met de ferry van de South Shields naar de North Shields geweest - Iets gaan drinken in wat ondertussen ons stamcafé is geworden: The three bulls heads - Dagje Alnwick Castle -> Elke herbeleeft haar childhood en loopt een hele dag op wolkjes - Ik zie Hagrid - Feestje in een mooie club met minder mooie mensen - Moeilijkheden tussen Frankrijk en Amerika - Lunch voor vijf pond in stamcafé mislopen, dan maar andere lunch gezocht - Nederlandse poffertjes gegeten en Belgische chocolade gekocht
Weten jullie, bloggen is eigenlijk nog niet zo gemakkelijk. Je moet iedere keer random, uit het niets, beginnen schrijven en hopen dat de mensen het een beetje interessant vinden wat je schrijft. Je moet telkens opnieuw beginnen, telkens opnieuw een eerste lijn verzinnen die hopelijk niet te vreselijk klinkt of leest, en dat is nog niet zo eenvoudig als je omgeven wordt door slaande deuren en een giechelende roommate. Maria is momenteel naar de serie 'How I met you mother' aan het kijken en dan ligt ze iedere keer plat van het lachen. Ze probeert dat in te houden om mij zo weinig mogelijk te storen, maar het lukt haar niet echt dus komt er nu een soort gesnuif uit haar neus, wat best wel grappig is omdat ik geen idee heb waarom ze lacht. Maar goed, ondertussen heb ik toch weer een soort van inleiding op mijn verhaaltje van vandaag, dus leve Maria's snuiflachjes!
Donderdagavond zijn we, zoals ik vorige keer voorspelde, naar de rivier geweest, de Tyne en de Tyneside dus, om er de bruggen te zien. Dat was een heel mooi schouwspel, want er waren heel veel bruggen en ze waren ook verlicht. Vooral de Millenium Bridge was heel erg mooi. Hij veranderde van kleur en natuurlijk wilde ik daar een foto van, maar helaas, mijn fototoestel lag nog thuis! Nu steel ik dus de foto's die de anderen hebben getrokken. Het was een leuke, rustige avond. We werden even lastiggevallen door een stel dronken Duitsers die blijkbaar vergeten waren hoe ze zinnen moesten bouwen in hun eigen taal, maar verder is er niet veel spannends gebeurd. Christine, Maria, Turid en ik zijn nog iets gaan drinken in de Three Bulls Heads, de typische Britse pub waar we vorige week vrijdag ook al iets gaan drinken waren en waar het echt gezellig is en huiselijk aanvoelt.
Vrijdag zijn we naar Shields geweest, waar de Tyne uitmondt in de zee. Christine had op het internet gelezen dat er in South Shields (want er is een North en een South Shields) een heel goed Fish and Chipsrestaurant was dat al heel veel prijzen gewonnen had. Daar zijn we eerst naartoe geweest om er te lunchen. Ik heb ooit Fish and Chips gegeten in Londen en toen vond ik het niet lekker, maar ik kan je verzekeren dat ik mijn mening over dit typisch Engelse gerecht heb moeten herzien. Het was echt overheerlijk! De vis smolt gewoon in mijn mond, zo zalig! De frieten waren natuurlijk niet zo lekker als die in België, maar de vis was echt fenomenaal. We begonnen te eten en werden allemaal muisstil omdat we zo opgingen in het gerecht. (Even een interessant weetje: Amerikanen eten echt ketchup op alles, van frieten tot puree, en het idee van mayonaise op frieten vinden ze walgelijk. Of dat vindt Christine toch; zij had er nog nooit van gehoord). Malin had het wat lastig met opstaan en gaan zitten omdat ze die ochtend net haar nieuwe tattoo gekregen had, de makreel onder haar borst. We hebben hem Henry gedoopt en hij ziet er eigenlijk best nog wel cool uit. Ze had veel pijn gehad, zei ze, maar het is een keiharde en natuurlijk heeft ze bij de tattooshop haar lippen stijf op elkaar gehouden. Enfin, na onze heerlijke maaltijd hebben we wat op het strand gelopen, en daarna zijn we met de ferry (want omdat we een dagticket hadden gekocht voor de metro, mochten we ook gratis met de ferry mee) van de South Shields naar de North Shields gevaren. Daar hebben we dan nog wat rondgekeken en uiteindelijk zijn we weer naar huis gegaan. Het was toen al behoorlijk laat en ik wilde de volgende ochtend fris zijn om naar Alnwick Castle te gaan, dus ik ben snel in mijn bedje gekropen (hoewel de onderburen lastig en luidruchtig waren).
Zaterdag sprong ik om acht uur uit mijn bed om te vertrekken naar Alnwick Castle, filmlocatie voor onder andere Harry Potterfilms 1 en 2, Robin Hood Prince of Thieves en Elizabeth (die met Cate Blanchett). Ik moest even wachten voor mijn Spaanse vrienden (Viktor, Clara en Carlos) op het punt van afspraak waren (Spanjaarden zijn altijd te laat), maar gelukkig waren we perfect op tijd voor de bus. Na een anderhalf uur durende busrit - die Viktor en ik gevuld hebben met buitengewoon interessante gesprekken over literatuur en reizen, hij is echt veel leuker en interessanter dan ik eerst verwacht had - kwamen we in Alnwick aan, waar een vriendelijke Geordie ons de weg naar het kasteel toonde. Zodra ik het kasteel zag, had ik het gevoel dat ik op wolkjes liep. Het was alsof een droom uit mijn kinderjaren uitkwam, want het leek echt alsof ik op het terrein van Zweinstein terecht gekomen was. Het kasteel alleen al is prachtig, zonder twijfel, maar het gevoel dat het me gaf is onbeschrijfelijk. Volgens mij heb ik heel de tijd met een grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen, het was echt alsof ik in een droomwereld beland was. En ik kon mijn enthousiasme delen met Viktor, want die liep ook heel de tijd te glimlachen en foto's te trekken als een Japanner. En wat ook erg tof was: op de plaats waar de vliegles van de Harry Potterfilm is opgenomen, was op dat moment net ook een 'vliegles' bezig voor de kindjes: twee 'professors', volledig gekleed als tovenaars, gaven de kindjes bezemstelen en leerden hen 'vliegen'. Het was echt superschattig en ook zo leuk, ik waande me echt in een magische wereld. Naast de happy childhoodmemories die het kasteel opwekte, was het ook een buitengewoon interessant en mooi kasteel. Er woont al heel erg lang een adellijke familie, de Percy family. De familie heeft heel wat belangrijke mensen voortgebracht en er waren dan ook heel wat musea die iets meer vertelden over die familieleden. Een van de belangrijkste familieleden was Harry 'Hotspur' Percy, als je het mij vraagt een heethoofd dat heel veel oorlog gevoerd heeft (men zegt dat hij heel dapper was omdat hij het durfde opnemen tegen de stoere Schotten). Hij is ook een personage in een stuk van Shakespeare, voor de Shakespeareliefhebbers onder ons. De Percy's zijn ongetwijfeld stinkend rijk, want ik heb het kasteel ook vanbinnen gezien en ik zeg je: zo zou ik ook willen wonen. De bibliotheek was adembenemend en de eetzaal kon evengoed een danszaal zijn als je de gigantische tafel wegnam. Echt een prachtige plaats! De familie woont er nog steeds en overal konden we dan ook fotokaders zien met foto's van de familieleden. Dat gaf wel een beetje een vreemd gevoel, alsof ik regelrecht in het privéleven van andere mensen zat te kijken. Ergens was dat eigenlijk ook wel zo. Maar ach, het kasteel was zo mooi... Voor wie wil weten welke scènes van Harry Potter in Alnwick gefilmd werden: de vliegles, peron 9 3/4 is daar ook opgenomen in een grote zaal en de scène met de Beukwilg. Het kasteel is ook gewoon gebruikt voor beelden van Zweinstein enzo.
's Avonds hebben we dan weer een preparty gehouden op ons kot en er was een nieuwe jongen bij, Jarid of zoiets, een Frans-Algerijnse jongen en eigenlijk nog geen lelijkaard. Hij was een vriend van Ferry dusja. Christine had een beetje een boon voor hem en ze heeft hem dan ook de hele avond proberen versieren, maar helaas, Jarid was heel erg terughoudend en haar pogingen draaiden op niets uit. Ze was vrij teleurgesteld en haar avond was een beetje verziekt. Dat was nogal een domper op de sfeer. Daarbij kwam ook nog eens dat de nieuwe club die we uitgeprobeerd hebben wel heel mooi was, maar helaas geen aantrekkelijke of interessante klanten had (in de zin van: iedereen was ofwel achttien, ofwel veertig jaar). Er waren ook ontzettend veel kale, oude dronkaards, echt vreemd en vies, want ze probeerden heel de tijd dicht bij ons te dansen en ons te verleiden. We hebben dan maar snel de benen genomen en wij - de meisjes - hebben ons teruggetrokken in een fastfoodrestaurant om Christine wat op te beuren. Dat lukte behoorlijk, maar we zijn toch vrij snel daarna naar huis gegaan, want het vele feesten en de koude wind beginnen hun tol te eisen. Iedereen begint zo wat verkouden te worden - ik gelukkig niet - of is zo stilletjes doodmoe aan het worden - daar heb ik helaas ook last van. Vannacht heb ik dus overheerlijk geslapen en ik had me bijna overslapen, want we hadden om 12u afgesproken om te gaan lunchen in de Three Bulls Heads en ik werd pas om 11u30 wakker. Gelukkig heb ik me keihard gehaast en was ik nog op tijd. Eenmaal bij de Three Bulls Heads merkten we helaas dat ze geen eten konden verkopen omdat ze een power cut hadden in de keuken. Dat was wel spijtig, want hun special offer op zondag was een maaltijd voor vijf pond, een drankje inbegrepen. We zijn dan maar een beetje verder gegaan en daar was het ook lekker - en goedkoop, want het geld vliegt er bij sommigen onder ons een beetje te snel door. Maria, Ophélie en ik zijn dan ook nog naar het marktje in het stadscentrum geweest omdat het de laatste dag was dat het er stond en we hebben Nederlandse poffertjes (van echt Nederlandse Nederlanders!) gegeten, overheerlijk. Ik heb ook nog Brugse chocolade gekocht omdat ik het niet kon laten. Dat was helaas erg duur, maar tja, een beetje Brugge in Britain, daar betaal je wel voor, vrees ik. Vanmiddag hou ik het lekker rustig: ik heb gestofzuigd en verder ga ik wat relaxen. En ik begin nu. Doei! Elke
Hoi allemaal! Ik zal jullie niet langer in extreme spanning houden, aangezien dit maag-, darm- en blaasklachten kan veroorzaken, maar nu mijn blog verderzetten. Ik begin waar ik geëindigd was (en wat is deze zin toch zo vol poëzie!).
Samenvatting: - Poundland: alles voor 1 pond - Verdwalen in winkels is mijn vaste hobby geworden - Film in Western Amerikaans Engels. Toppie. Wel met knapperd, dus pluspunt. - Italiaans-New Yorkse restaurants hebben vuile toiletten - GIGA-BIB - Tattoos zijn pijnlijk - Voetbaltickets van Newcastle tegen Manchester United kosten veel geld - Knappe, intelligente, interessante Duitser ontmoet. - Ik heb lekker gekookt. - Mijn Erasmusland is lekker het beste, want ik kan het nieuwe boek van J.K. Rowling zomaar random gaan halen in de boekwinkel. De prachtige, goddelijke boekwinkel. - Postkaarten zijn hier moeilijk te vinden - Preparty's bij mij thuis zijn awesome. Komt omdat het bij mij is, wss. - Ik ben soms verstrooid. - Resultaten UELA zijn binnen - Mijn roommate maakt eieren voor mij als ontbijt. - Ik hou nog steeds van Newcastle. - Gelukkige verjaardag Liselot Quisquater.
Als ik me niet vergis - en laat ons nu eerlijk zijn, wanneer vergis ik me ooit? - dan had ik vorige keer mijn verhaal beëindigd met mijn biefstuk. Daar ga ik dan ook nu mee verder. Na de afwas - want ik ben een proper meisje - vertrok ik richting city center om mijn confirmation of arrival te laten ondertekenen. Ik moest het document achterlaten in de King's Gate (het administratief centrum van de unief, denk ik) en kreeg te horen dat ik het twee dagen later op kon halen. Daarna heb ik een beetje door de shoppingsstraat gedwaald. Ik ben de Marks en Spencers binnengewandeld om uit te vissen wat ze daar eigenlijk allemaal verkopen en het antwoord is letterlijk 'alles'. De winkel was zo groot dat ik erin verdwaald ben en de uitgang niet meer vond. Dan ben ik maar langs een totaal andere weg naar buiten gegaan. Daarna ben ik binnengelopen in de Waterstone's boekhandel en tja... Als ik de hemel zou mogen maken, dan zou hij er min of meer uitzien als de Waterstone's boekhandel. Behalve dan dat ik er wolkjes in zou laten drijven. In de hemel moeten wolkjes zijn. Maar serieus: kasten vol klassiekers! Prachtige, gigantisch grote winkel met alle boeken die je hebben wilt. Daar heb ik ook ontdekt dat je The Casual Vacancy van J.K. Rowling (haar nieuwe boek voor volwassenen) kon (sinds vandaag niet meer) bestellen voor 10 pond (wat veel minder is dan de normale prijs). Ik kon helaas niet blijven, want ik had afgesproken om met Malin (en dus niet Marlin zoals ik eerder zei), Christine en Maria naar de Poundland te gaan, een winkel waar je voor alles maar 1 pond moet betalen. Maria en ik hebben er kuisgerief gekocht. Dan ben ik naar huis gegaan en 's avonds zijn we naar de cinema geweest met de ladies. We hebben de film 'Lawless' gezien. Hij was goed (en waargebeurd), maar het was moeilijk om het platte Amerikaanse Engels (jakkie, Amerikaans Engels) te begrijpen. Het duurde efjes voor ik erin kwam. In de voorfilmpjes hebben we ook een paar andere films gezien die we ooit nog gaan bekijken, onder andere de nieuwe James Bond (omg, zo cool, ik kan James Bondfilms bekijken in Engeland!).
Dinsdag heb ik wat geluierd in de voormiddag, denk ik. Of wat gelezen. Wat eigenlijk hetzelfde is. Anyway, 's middags zijn we gaan lunchen naar een Italiaans-New Yorks restaurant waar de bediening ontzettend traag was en de toiletten niet doorspoelden en vol lagen met kak. Hoihoi. Maar het was goedkoop en dat maakte veel goed. En we hebben het ook heel gezellig gehad, de mensen die ik hier heb leren kennen zijn echt leuke mensen. Daarna ben ik me gaan inschrijven in de bibliotheek hier, want bibliotheken zijn gewoonweg mijn ding. Ik hou van bibliotheken en later ga ik een bibliotheek hebben in mijn huis. Of in mijn kasteel. Ik ga wel in een kasteel wonen, mijn karma gunt me dat wel. Daarna ben ik samen met Turid, een meisje uit Noorwegen, het boek van J.K. Rowling gaan bestellen en dan heb ik thuis gezeten en wat op skype en facebook enzo gezeten. En een aflevering van Grey's Anatomy bekeken, denk ik. Enfin, zoiets. Dinsdag was dus een relatief rustige dag. Maar het was ook niet het moment om superwilde dingen te doen, want het heeft hier behoorlijk veel geregend de laatste dagen (behalve gisteren en vandaag). Ik heb al gehoord dat jullie in België (voor wie in België zit momenteel - baha, losers) in het nieuws beelden gezien hebben over overstromingen hier? Wel, ik kan jullie verzekeren dat ik oké ben en dat het enige wat hier overstroomt de vijver in het park is. En mijn douchecabine als ik niet oplet. Ik heb ook de resultaten van mijn UELA, de Engelse taaltest, teruggehad en ik ben voor alles geslaagd. Voor luisteren ben ik een level 3 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb, en voor schrijven een level 2 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb maar wat bijschavende cursussen kan volgen.
Woensdag, gisteren dus, heb ik worst gemaakt, wat heel lekker was (hoera!). Daarna heb ik met de anderen afgesproken aan het voetbalstadium omdat we tickets wilden voor een match van Newcastle. Christine, Turid (een grote voetbalfan) en Maria wilden tickets voor Newcastle tegen Manchester United en hebben die dan ook gekocht, maar het was 41 pond en een klakske, wat neerkomt op zo'n vijftig euro, en dat hadden Malin, Ophélie en ik er niet voor over. Misschien gaan wij eens naar een minder belangrijke match gaan die niet zo duur is. Dan zijn we naar de tattooshop geweest want Malin wil een nieuwe tattoo, namelijk een makreel onder haar rechterborst. Ze heeft alleen maar een afspraak gemaakt en morgen moet ze gaan. Ondertussen heeft ze ons geïnformeerd over de pijn die je voelt wanneer je een tattoo krijgt, waar het het meeste pijn doet en hoeveel het bloedt enzo. Bijzonder leuk, zo'n tattoo. En Malin is echt een keiharde, denk ik. Die Zweden... Geen normaal volk, zo lijkt me. Dan zijn we ook nog naar de supermarkt geweest en ik heb ook mijn Confirmation of arrival terug opgehaald. 's Avonds hadden we gepland om naar Madame Koo's te gaan om daar het internationale feestje bij te wonen. De preparty was bij ons op het appartement en was opnieuw supergeslaagd. Ook Fairy is nog langsgekomen en we zijn dan met een hoopje - niet iedereen want de minder fortuinlijken onder ons hebben al introductielessen - richting Madame vertrokken. Het was heel erg leuk daar. Heel, heel, heel erg leuk. Het was dezelfde club als vorige week woensdag, dus het was een heel mooie club. En ik heb er Mr. Perfect ontmoet. Hij was een Duitser - ik heb hier echt iets met Duitsers in Newcastle, meer dan met Britten - en hij was heel erg knap. En ik ben niet de enige die dat vond, dus ik beeld het me niet in, joepie! Ik heb heel lang met hem staan praten en hij bleek ook nog eens slim, grappig en interessant te zijn, kom dat tegen! Hij studeerde ingenieurswetenschappen en was helaas maar voor een week in Newcastle. Hij was op een soort rondreis, hij was eerder ook al in Latijns-Amerika en in China. Hij spreekt 4 talen (Duits, Spaans, Engels en Frans) en is dus niet alleen wiskundig maar ook taalkundig slim. En zijn naam was Michael. Zei ik al dat ie ook heel knap was? Hij was dus min of meer perfect - op het eerste zicht natuurlijk, ik heb er ook maar een avondje mee gebabbeld. En even later bracht Maria me het leuke nieuws dat hij tegen haar gezegd had dat hij mij heel leuk vond en 'me wel zag zitten', om het zo te zeggen - achja, kunnen we hem ongelijk geven? (Grapje hoor, mijn ego is gigantisch, maar net niet gigantisch genoeg om overal te tonen hoe gigantisch het is). Helaas, we zijn heel plotseling vertrokken en ik heb geen gedag meer kunnen zeggen en ook zijn gsm-nr heb ik niet, dus ik zal hem waarschijnlijk nooit meer zien. Daar heb ik wel spijt van, maar ik heb ook gewoon een leuke avond gehad, dusja, de herinnering is er.
Vandaag is de dag heel aangenaam begonnen, met mijn vriendelijke roommate die voor mij een roereitje gemaakt heeft met champignons en ajuintjes, heel erg lekker. Daarna ben ik met Turid het boek van J.K. Rowling gaan halen en dat prijkt nu mooi op mijn boekenplank (ik heb er stiekem zelfs al een foto van genomen, zo blij ben ik). Turid en ik hebben dan ook lopen zoeken naar postkaartjes, maar dat kennen ze hier in Newcastle blijkbaar niet, of het zijn gigantische kaarten die ook helemaal niet mooi zijn. En ook onze zoektocht naar een witte sportbh voor Turid draaide op niets uit (Turid was wel van plan de bh onder een T-shirt te dragen en hem niet als T-shirt te gebruiken, zoals de meisjes hier in Newcastle wel doen). Dan ben ik terug naar mijn appartement gegaan, heb ik wat gefacebookt en daarna ben ik naar de universiteitsbibliotheek gegaan om mijn confirmationdocument in te scannen. Helaas was ik mijn logingegevens vergeten en moest ik de wandeling van een halfuur naar mijn appartement opnieuw maken en dan nog eens terugkeren. Nu is alles gelukkig in orde en de ugent mag beginnen dokken, want al mijn papieren zijn in orde dus ze mogen mijn beurs uitbetalen, yes! Nu ga ik snel nog een beetje koken en vanavond gaan we naar de Tyneside, de rivier met al de bruggen enzo. Ik zal dan weer de toerist kunnen uithangen met mijn fototoestel. Hoera!
Nu ga ik u allen laten, met een laatste, droevige boodschap: Mijn bril is kapot. Amen.
All right, hier ben ik dus weer met nog een blogberichtje. Zoals altijd - zijnde: de vorige keer - begin ik met een samenvatting:
- Zot feestje zaterdagnacht. Dresscode: Newcastle style (= sletterig en opvallend) - Opdringerige venten - Luidruchtige eerstejaars - Toch ook wel vriendelijke eerstejaars - Ikea => Zweedse balletjes - Te lang geskyped en dan preparty gemist - Regen en wind - Taaltest = makkie - Poundland: grote winkel, alles voor 1 pond
De boeken van Mary Poppins zijn volgens mij gebaseerd op een waargebeurd verhaal en de schrijfster van die boeken moet in Newcastle geleefd hebben (wat geen waar is, ik heb het gegoogeled en ze leefde in Australië). Het is echt niet moeilijk om je in te beelden dat je hier plots een vrouw voorbij ziet zweven, bengelend aan een zwarte paraplu. Zwarte paraplu's waren hier namelijk vandaag genoeg te zien - ik viel best wel op met mijn flashy roze tussen al die donkere kleuren - en er was zoveel wind dat als ik plots een olifant voorbij zag vliegen, ik niet verbaasd zou zijn. Gelukkig is het de eerste dag dat het zoveel regent en ik ben vol goede hoop dat het beter wordt morgen. Maar laat ik niet van het onderwerp - mijn leven, dus - afwijken en vertellen wat ik de voorbije twee dagen allemaal uitgespookt heb.
Ik begin met zaterdagavond, want dat is chronologisch gezien het eerste en het is ook gewoon het leukste. De meisjes waar ik vrijdagavond iets mee gaan drinken ben, zijn rond 9u naar ons appartement gekomen en we hebben wat gezellig gebabbeld en iets gedronken. We werden ook uitgenodigd door de 'Freshers', zijnde de eerstejaars die zaterdag allemaal begonnen toe te stromen in het appartement. Ze zijn al iedere dag aan het feesten en zijn ontzettend vriendelijk. Ze komen zichzelf voorstellen en dan babbelen we een beetje - ze zijn altijd een beetje verbaasd en onder de indruk dat wij al 20 en 21 zijn, we lijken blijkbaar echt oud in hun ogen. Maar hoewel de Freshers ons uitnodigden zaterdagavond, zijn we niet gegaan. Het feestje bij ons was gewoon te leuk en we zijn eigenlijk vergeten om te gaan. Dan zijn we uitgeweest in Newcastle city. Onze dresscode was Newcastle style, wat betekent dat je er zo opvallend of sletterig mogelijk uit moet zien. Ik had 's namiddags flashy gele beenwarmers gekocht en die combineerde ik met een groene broek en een blauw topje en een rode vest, dus ik was wel opvallend (maar ook niet zo opvallend hier). Eenmaal in Newcastle city zijn we naar een tweetal pubs geweest, ook weer groter en hipper dan ik ze ooit in België gezien heb. Ook veel professioneler, met security overal (en ook op straat loopt overal security, het lijkt altijd alsof ze elk moment een groot gevecht verwachten). We moeten ook altijd onze identiteitskaart tonen als we ergens binnen willen, want onder de achttien mag je hier niet drinken en dat nemen ze heel serieus. We zijn dus naar een paar pubs geweest en hebben daar - again - kennis gemaakt met de opdringerige Newcasteliaanse mannen. Verschillende mannen wilden constant ons groepje - allemaal meisjes - benaderen en dansen met ons. Marlin - een knappe, lange, blonde Zweedse - heeft dan ook een heel deel van de avond doorgebracht met een knappe Ier. Geen idee of ze alleen naar huis gegaan is en ik ben niet van plan haar ernaar te vragen. Ik had wat problemen met een zwarte man die dacht dat ik, omdat ik eventjes vluchtig naar hem geglimlacht had, de nacht met hem wou doorbrengen. Gelukkig heeft Christine me van hem kunnen redden. Ik ben de jongste van de groep en ook nog eens de op een na kleinste, dus de andere meisjes waken zo'n beetje over me. Ik ben blij dat het eens niet omgekeerd is. Zaterdagavond was dus heel erg leuk en ik geloof dat er ook een tweetal foto's op facebook staan, dus je kunt die checken als je wilt.
Zondag hebben Maria en ik lang geslapen en 's middags zijn we met de meisjes naar Ikea gegaan. Dat was ongeveer een halfuurtje van het stadscentrum met de bus en dicht bij het grootste shoppingscentrum van Newcastle. Ik ga nooit, maar dan ook nooit, alle winkels in Newcastle kunnen bezoeken, het is echt gek hoeveel er zijn. Je hebt Eldon Square, het shoppingscentrum in het stadscentrum, je hebt de shoppingsstraat, je hebt Grainger Market, je hebt het Metrocentrum en dan heb je nog de ander winkeltjes. Gek. Anyway, we gingen dus naar Ikea en daar hebben we Zweedse gehaktballetjes gegeten en volgens Marlin zijn die ook echt typisch Zweeds en zijn ze beter dan haar moeder ze kan maken. Ikea in Engeland is wel duurder dan die in België, heb ik het gevoel, en Maria zei dat ze dat ook vond (maar dan dan in Duitsland). Ik kocht een bloempot en een plant waar ik heel trots op ben (het fleurt een kamer direct helemaal op als er een beetje groen aanwezig is), wat mappen en Maria en ik kochten samen een pepermolen. Toen ik terug thuis was, heb ik een beetje geskyped en dat beetje skypen is wat uit de hand gelopen, want Maria en ik gingen nog naar een van de party's van de Freshers gaan maar omdat ik zodanig lang geskyped had, waren we te laat en was het al stil overal in het gebouw - de Freshers hielden overal preparty's om dan naar het echte feestje in de Students Union te gaan, waar wij helaas niet naartoe konden omdat we geen 70 pond wilden betalen voor een armband om mee te kunnen doen aan de Fresher's week.
Vandaag ben ik met Clara (een van de Spanjaarden) mijn UELA gaan afleggen, een verplichte Engelse test die iedere buitenlander moet afleggen wanneer die studeert in Engeland. In al mijn bescheidenheid kan ik zeggen dat de test een makkie was, een piece of cake om het zo te zeggen. Er was een grote luisteroefening van ongeveer 45 minuten en een schrijftest van ongeveer 40 minuten. De eerste oefening van de luistertest was zo makkelijk dat ik hem al kon invullen zonder te moeten luisteren, simpelweg omdat de juiste oplossing grammaticaal gezien de enige oplossing was. De andere oefeningen waren moeilijker, maar ook nog heel goed te doen. De schrijfopdracht was het schrijven van een essay, waar ik hopelijk ook wel in geslaagd ben. We moesten zo academisch mogelijk schrijven, dus misschien heb ik daar wel wat punten op verloren en raden ze me aan om daar wat hulp voor te zoeken. Maar ja, we'll see. Daarna ben ik terug naar huis gegaan (want Clara had een activiteit van de Fresher's week) en heb ik gekookt: biefstuk, rijst en worteltjes. De worteltjes waren een zak die ik moest opwarmen in de microgolf dus daar was niets aan. De rijst ben ik ondertussen al gewoon. De steak was vreselijk. Een schoenzool. Maar ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik ben opnieuw heel blij.
Ik heb nog wel wat te vertellen, maar dat doe ik dan later want nu moet ik gaan, ik ga met de meisjes naar de cinema. Geen idee welke film. Bye!
Eindelijk, het is me gelukt om aan mijn blog te beginnen! Ik was van plan om iedere dag een klein berichtje te zetten, maar het is ondertussen al zaterdag en ik ben hier sinds dinsdag , dus ik heb heel wat te vertellen. Om het mijn toekomstige lezers (u dus, daar achter de computer ;) ) wat makkelijker te maken, ga ik iedere keer een korte samenvatting bovenaan mijn blog zetten. Voor mensen die ofwel a) van lezen houden, ofwel b) mij heel graag zien, ofwel c) geen leven hebben, ofwel d) tot alle drie de categorieën behoren, zal ik ook nog een lange, uitgebreide tekst zetten. Dus, hier een samenvatting van de afgelopen halve week: - Veel Spanjaarden - Spanjaarden kunnen niet zo goed Engels - Spanjaarden zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Japanners - Japanners kunnen niet zo goed Engels - Japanners zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Chinezen - Chinezen zoeken vooral elkaar op en blijven weg van de Europeanen - Newcastle is dé place to be als je wil winkelen (Antwerpen is peanuts vergeleken met Newcastle), uitgaan (van typische Engelse pubs tot massa's mooie dancings, ze hebben hier alles!), studeren en halfnaakte meisjes wil zien. - Elke kan nog steeds niet zo goed koken - Ik had eerst een Spaanse roommate, maar heb die ingewisseld voor een Duitse. Ze heten allebei Maria, handig. (Dus geen Indische dat haar haar achterlaat in het putteke van de douche) - Elke raakt verdwaalt in zowel Newcastle city als in het shoppingcenter - Hooligans - Dronken Britten die op de grond liggen en gearresteerd worden - Niet alle Britten zijn rost en hebben lelijke tanden. Er zitten ook Liverpoolse blonde goden tussen. - Newcastle is kouder dan België. - Elke houdt van Newcastle.
En nu dus het echte werk: een verhaaltje. Ik zal het een beetje chronologisch doen, zodat ik mijn hoofd op orde kan brengen. Dinsdagochtend ben ik lekker vroeg vertrokken met de auto. We overleefden het links rijden en arriveerden hier in Newcastle rond 15u Engelse tijd. Ik had dus ruim de tijd om me te installeren. Ik moest een beetje wennen aan het accent hier. De mensen spreken hier Geordie en dat ligt volgens mij dichter bij het Schots. Het was echt wennen, maar ondertussen weet ik toch al dat 'Away the lads' de supporterskreet van Newcastle is en dus iets betekent als 'Zet hem op, jongens!'. Zodra ik me geïnstalleerd had, ben ik met de mammie en de pappie de stad ingegaan. We hebben gedineerd in China town (dat echt een gigantische Chinese boog heeft, waar ik ooit nog wel es een foto van ga trekken). Toen ik thuiskwam, was mijn roommate er nog niet, maar ze arriveerde enkele ogenblikken later. Haar naam was Maria en ze kwam uit Spanje (ik zeg bewust 'was' en 'kwam', maar dat leg ik later wel uit). Ze was heel vriendelijk en nodigde me uit om samen met de andere Spaanse mensen die ze in het vliegtuig had ontmoet, iets te gaan drinken. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik had geen zin om mijn eerste avond in Newcastle alleen door te brengen. Ik dus met al die Spanjaarden op weg richting stadscentrum. Hoewel het al tien uur of later was, moesten die allemaal nog eten (dat is blijkbaar de normale etenstijd daar) en we zijn dan ook naar de MacDonalds geweest. Het was ergens wel grappig. Die Spanjaarden zaten daar allemaal in het Spaans te kwetteren, en ik zat daar tussen. Gelukkig waren er enkele vriendelijke Spanjaarden die ook in het Engels wilden praten met mij of die vertaalden wat de anderen zeiden. Mijn kennis van het Spaans is ondertussen verdubbeld (in plaats van tot vijf kan ik nu tot tien tellen) en ik heb echt aardige mensen ontmoet, zoals Clara, Victor (uitgesproken Bictor, want het Spaans kent geen v) en Carlos die moderne talen studeren (mensen die talen studeren zijn echt altijd zo vriendelijk hé!). Zij spraken het beste Engels, want van sommige van de anderen had ik het gevoel dat ze zich amper konden uitdrukken in het Engels. De volgende dag ben ik met de Spanjaarden en met mijn Duitse buurjongen Feryat (die we Fairy noemen omdat zijn naam onuitspreekbaar is) naar de Welcome session geweest in de universiteit. Daar heb ik nog heel wat mensen leren kennen, vooral Japanners. Ik heb ondertussen ook een Smartcard (de studentenkaart hier) en ben geregistreerd bij een dokter. Daarna heb ik met Fairy een sessie van de studentenvereniging hier bijgewoond en ben ik naar de supermarkt geweest, denk ik, en met Clara, Fairy, Victor en Carlos om een SIM-kaart geweest (denk ik, maar ik heb zoveel gedaan de laatste dagen dat ik het waarschijnlijk allemaal een beetje door elkaar sla). Weet je, ik zeg hier echt alles, dat vinden jullie vast vreselijk saai! Maar whatever, wen er maar aan want ik kan de dingen niet kort en bondig zeggen. Woensdagavond zijn we dan uitgeweest (ik ben eerst iets gaan eten met mama en papa en heb dan heel wat dronken mensen gezien die op straat gearresteerd werden door de politie of gewoon zat op straat lagen, en dinsdagavond heb ik de hooligans van Newcastle ook al horen batteren, dus jullie kunnen je wel indenken hoe de sfeer hier is). Het was een feestje voor internationale studenten van Northumbria en Newcastle University in een fantastische club. Echt waar, zoiets had ik nog nooit gezien! Zo'n grote club, maar toch gezellig, met allerlei verdoken hoekjes en rode gordijnen en tafeltjes maar ook een dansruimte enzovoort. Echt super. Daar nog een aantal Franse mensen leren kennen. Er waren ook heel wat Engelsen en die probeerden heel de tijd iedereen te versieren. En overal op straat word je als meisje nagestaard als je alleen bent. Het is geen probleem om hier enen op te doen! ;) Anyway, het was heel erg leuk, hoi hoi, en ik heb er ook mijn Duitse roommate (nieuwe roommate, later uitleg) leren kennen. Dat klikte meteen supergoed en we hebben al heel wat grappige dingen meegemaakt met opdringere kerels. We hebben het niet superlaat gemaakt want de volgende ochtend moesten we fris en monter bij onze Erasmuscoördinator zijn. De mijne was heel vriendelijk. We hebben wat gepraat, heel informeel allemaal. Er waren ook nog drie andere meisjes, een Amerikaanse, een klein Singaporeesje en een Nederlandse. Daarna heb ik een roomswap gedaan, zijnde een kamerwisseling. Enfin, ik woon nog steeds in hetzelfde appartement maar ik heb mijn roommate ingeruild voor de Duitse Maria. Dat klinkt nu zo grof, maar jullie weten allemaal dat ik eigenlijk een lieverdje ben. Het roomswappen was niet eens mijn idee. Spaanse Maria kende hier al een meisje heel erg lang, zijnde Spaanse Maria Twee. Dus Spaanse Maria Eén en Spaanse Maria Twee wilden samen in een kamer wonen en aangezien Spaanse Maria Twee een kamer deelde met Duitse Maria en aangezien ik toch beter overeenkwam met Duitse Maria, waren we het snel eens om te wisselen. Dat heeft dus het grootste deel van de namiddag in beslag genomen. Daarna hebben Duitse Maria en ik een beetje gepraat en de rest ben ik zo ongeveer vergeten, vrees ik. O, wacht, nee, ik ben dan nog een beetje gaan shoppen met mama en papa en dan met hen gaan eten. Aangezien het hun laatste avond in Newcastle was, ben ik bij hen op het hotel gebleven, kijkend naar mensen die een nieuwe plastic neus kregen. De volgende dag ben ik vroeg opgestaan om afscheid te nemen van mijn ouders en na enkele traantjes gelaten te hebben, zette ik koers richting universiteit om daar een infosessie bij te wonen (omdat ik zoveel mogelijk infosessies wou doen en alleen nog maar naar die van de studentenvereniging gegaan was). Helaas zag ik enkele vrienden die een begeleide tour aan het doen waren en heb ik me dan maar bij die groep aangesloten. De tour was niet zo nuttig, want ik wist het meeste wel al zijn, maar de gids was knap en Brits en dat maakte veel goed. Dan heb ik met Meg (een superschattig en übersociaal meisje uit Japan) en Victor en Carlos wat rondgelopen in de shop van de universiteit en in het gebouw van de studentenvereniging. Daar kregen we om 14u gratis pizza, dus dat was wel een feestje. Dan ben ik naar de supermarkt om brood geweest, want ik was de cornflakes beu gegeten. Daarna ben ik even naar huis geweest (heb ik al gezegd dat Richardson Road vlak naast een park ligt? En aan de andere kant van het park ligt het stadium) en dan ben ik naar de Vice Chancellor's Reception geweest. Je moest op voorhand een ticket hebben, maar dat had ik dus gemist (iedere keer als je ergens een ticket voor nodig had, heb ik het gemist). Gelukkig kregen de eerste vijftien mensen aan de deur nog een ticket. Ik mij dus daarnaartoe haasten met een ander Japans meisje, No-emie of zoiets. Helaas was er al een rij van meer dan vijftig mensen. No-emie en ik waren al teleurgesteld, maar wie ontwaarde ik daar aan het begin van de rij? Carlos en Victor, hoera! Wij dus bij hen aansluiten en als eerste binnen geraken, gelukzakken die we waren. Het evenement was echt heel chique, in een grote zaal vol kroonluchters en met een mini-orkestje. De Vice-Chancellor en de burgemeester hebben gespeeched, maar het leukste waren toch wel de gigantische borden eten en het gratis drinken. ;) Daar heb ik ook weer heel wat nieuwe mensen leren kennen, onder andere een onverstaanbare Chinees, een Zweedse, een verstaanbare Chinees, een Nederlands meisje, en een Bulgaarse ofzo. Daarna ben ik nog met Duitse Maria en haar vriendinnen naar de pub geweest. Het was echt superleuk, de pub was typisch Brits, gevuld met voetbalverslaafde, bierdrinkende Britten. De meisjes waren ook heel erg leuk en veel beter verstaanbaar dan de Japanners en Chinezen en Spanjaarden die ik tot nu toe ontmoet had. Ze komen voornamelijk uit Scandinavië en eentje uit Amerika. Vandaag had ik heel de dag de flat voor mij alleen. Maria was op uitstap met de universiteit naar Northumberland en naar de kust. Ik wou dat ook wel doen, maar helaas was ik opnieuw te laat voor de tickets (je hebt hier echt voor alles een ticket nodig, aargh!). Ik heb dan maar lang geslapen, dat was eens nodig, wat naar Grey's Anatomy gekeken en, hou je vast, gekookt. Ik heb kip met rijst en komkommer gemaakt. Daar heb ik zo ongeveer een uur over gedaan en het smaakte niet fantastisch, maar kijk, ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik vrij trots op mezelf nu. Daarna heb ik wat geskyped met moedertje (die trouwens jarig is, nog eens gelukkige verjaardag mammie!) en Sophietje in Parijs en vervolgens ben ik de stad ingegaan om wat trashy kleren te kopen voor vanavond, om een sleutelhanger te kopen en om naar de supermarkt te gaan. Straks komen de meisjes van gisterenavond naar hier voor de preparty en dan gaan we uit, gekleed als Newcastliaanse meisjes. In Newcastle zijn de hakken van meisjes langer dan hun broekspijpen. Iedereen probeert hier extreem veel op te vallen, heeft extreem veel make-up aan, draagt sletterige kleren en kleurt zijn haar. Niet normaal. Dus, vanavond uitgaan in Newcastle-style wordt hilarisch. Aangezien de meisjes hier binnen een half uurtje staan, ga ik afsluiten. Tot de volgende!
