Ik vermoed dat de Engelse kerstgekte besmettelijk is. Ofwel hadden Maria en ik vandaag gewoon serieus veel behoefte aan kerstvrolijkheid, want toen we vandaag om boodschappen gingen, konden we het niet laten om ons ook wat kerstversiering aan te schaffen. Aan ons prikbord hangt nu een superschattige kerstman en we hebben ook al kerstlichtjes. Bovendien zijn we van plan nog veel meer te kopen, maar achja, misschien wachten we daar nog beter even mee aangezien Sinterklaas nog niet eens voorbij is (hoewel dat hier niet eens gevierd wordt). Dit terzijde, even een overzichtje van mijn leven de laatste drie dagen:
- Essay voor Modernisms ingediend - Mijn groepsleden zijn blijkbaar toch geen idioten - Rustige avondjes uit blijven niet altijd rustig - Nieuwe vriendinnetjes gemaakt - Opnieuw lastig gevallen door mannen (gelukkig waren het dit keer jonge mannen, geen oude dwergen) - Werk, studie, koken, kuisen, wat is het leven van een student hard.
Vrijdag heb ik, na lang zweten en zwoegen, mijn essay voor Modernisms ingediend. Ondertussen heb ik al ontdekt dat ik nog vanalles fout gedaan heb, maar het is nu toch te laat dus ik kan er niets meer aan veranderen. Ik heb ook het geluk dat ik een buitenlander ben en dus een ander voorblad moet/mag gebruiken dan de Engelsen. Mijn voorblad is geel, terwijl dat van hen wit is. Op dat voorblad komt de feedback van de leerkracht en aangezien het duidelijk is dat ik een buitenlander ben, vermoed ik dat ze voor mij minder streng zullen zijn. Dat hoop ik toch ten minste. Engels is immers niet mijn moedertaal dus ik heb het recht een beetje slechter te zijn dan de anderen. Hoop ik. Na het indienen van mijn essay had ik groepswerk, en dat viel al beter mee dan de vorige keer. Om te beginnen was iedereen er, en ik was niet de enige die het artikel gelezen had. Een van de jongens, Frederick (maar hij wil Freddie genoemd worden), had het ook gelezen en eerlijk gezegd verbaasde me dat, want hij gedraagt zich meestal als een arrogante, idiote zak. Maar nu was hij heel vriendelijk tegen mij (omdat hij voelde wie er de baas was, waarschijnlijk) en maakte hij zelfs intelligente opmerkingen. Ik was aangenaam verrast. En hoewel we twee uur en een half nodig hadden om een powerpointvoorstelling te maken van amper tien slides, vond ik dat we toch behoorlijk goed gewerkt hadden.
's Avonds ben ik dan met de meisjes iets gaan eten in de Quayside, een lekker en goedkoop restaurantje waar we nu al een paar keer zijn gaan eten. Malin had een vriendin uit Zweden op bezoek en opnieuw stond ik ervan versteld hoe ontzettend goed die allemaal Engels kunnen, die Zweden. Felicia, Malins vriendin, klonk echt als een Amerikaanse, zelfs Christine zei dat haar Engels foutloos was. Conclusie: talenonderwijs in Zweden is duizend keer beter dan in België. Daarna zouden we nog naar een pub gaan om iets te drinken, maar Malin bracht ons in de plaats naar een pub die een grote poging deed om een club te zijn. En iedereen was er ontzettend jong en de muziek was slecht. Maria en ik waren helemaal niet op uitgaan gekleed, dus we zijn dan ook vrij snel naar huis gegaan (Maria was ook nog een beetje ziek). Zaterdag zijn we opnieuw uitgegaan, maar dit keer was ik voorbereid en had ik me er op gekleed en was het wel ontzettend leuk. Behalve dan dat twee jongens mij tegelijkertijd probeerden te versieren - en ze leken zelfs bereid om mij te delen. Daar had ik dus geen zin in dus heb ik hen dat ook duidelijk gemaakt. En Malin heeft hen uiteindelijk keihard weggeduwd. Gelukkig.
Vandaag heb ik lang geslapen en dan gewerkt aan mijn essay tegen maandag, aan mijn presentatie en wat gelezen. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest, waar ik naar een tentoonstelling over Edward Lear, een schrijver die we nu behandelen in de les, gaan kijken ben. Het was echt een hele kleine tentoonstelling, maar het was genoeg om eventjes tussen het werken door te doen. Daarna zijn Maria en ik inkopen gaan doen (waarbij we dus ook kerstversiering gekocht hebben) en daarna hebben we gekookt, we hebben weer wraps gemaakt, superlekker! En ondertussen heb ik vandaag stiekem toch ook wel St.-Joris een beetje gemist, en dan vooral de oliebollenbak van de chiro... Maar ja, ik kan nu eenmaal niet alles hebben in mijn leventje. Elke
Ik heb voor het eerst in mijn leven pizza aan huis laten komen. Maria vroeg me of ik eens lekker lui wilde zijn met haar en we hebben gebeld naar een pizzabedrijf en twee pizza's besteld: BBQ chicken voor mij en Ham met Salami voor Maria. En lookbrood als voorgerecht, want het zag er zo lekker uit op het kaartje. Lookbrood lijkt hier meer op een gigantische pizza bedekt met look dan echt op brood. En dan hadden we elk nog eens onze eigenlijke pizza, waarvoor we natuurlijk een large hebben genomen en geen medium. Bovendien hadden we nog ijs in de diepvriezer. Dat is nu niet meer het geval. Conclusie van dit alles: ik zit boemvol en heb mezelf beloofd dat ik drie dagen niet meer ga eten. Dat hou ik nog wel vol voor een uurtje. Samenvatting:
- Schoolschoolschool - Essayessayessay - Filmavondje met de ladies - Film- en schransavondje met Maria
Ik heb weinig interessants te vertellen vandaag, maar maak toch maar even een blogberichtje omdat ik weet dat u allen vastgekluisterd zit achter uw computer, wanhopig om meer over mijn bijzonder spannende leven te horen. Want wat is het leven buiten het verhaal wat je ervan maakt? Maar laat ik deze bijzonder filosofische en diepzinnige zever achter mij laten en u vertellen wat ik de voorbije dagen allemaal gedaan, gegeten en geërvaard heb.
Om te beginnen ben ik de voorbije drie dagen naar school geweest. Dat lijkt weinig indrukwekkend - zeker als je bedenkt dat ik in die drie dagen slechts vijf uur les heb gehad - maar het is niet zo normaal hier, blijkbaar. Ongelofelijk veel studenten spijbelen hier, voornamelijk in mijn tweedejaarsvakken. Dat verbaast me eerlijk gezegd niets. Die studenten komen net van hun eerste jaartje, waar ze maar 35% nodig hebben om geslaagd te zijn, en denken dat het universiteitsleven een groot feest is. Ik vrees dat ze bedrogen zullen uitkomen. Neem nu bijvoorbeeld Jake, mijn bijzonder aantrekkelijke, vriendelijke, beleefde, interessante vriend uit Sociolinguistics. Hij heeft deze week beide lectures van Sociolinguistics gemist, maar helaas is dat het enige vak waarvoor we een examen hebben en in de lectures wordt er veel extra's gezegd wat nog van pas kan komen voor de examens. Ik durf Jake's slaagkansen voor dit vak dus wel in twijfel te trekken.
Verder heb ik deze week vooral aan mijn essay geschreven. Ik moet het ding morgen indienen en zal maar wat blij zijn als ik ervan af ben. Helaas heb ik ook nog een essay tegen maandag en een presentatie tegen maandag. Voor die presentatie moet ik weer samenkomen met mijn Engelse groepsleden. U weet wel, diegenen die vorige week 'wikipedia' als referentie wilden gebruiken. Ik ben dus een en al blijdschap en enthousiasme voor morgen. Wat wel goed is aan die groep is dat ik gedwongen word het leiderschap op me te nemen (of ik vind toch dat ik de enige ben die daar capabel voor is, maar misschien ligt dat ook wel een klein beetje aan mijn eigen ego). Ik bepaal wanneer we afspreken, want anders duurt het uren en is er heel wat heen en weer gemail nodig om een simpele afspraak vast te leggen. Op de vraag of we kunnen afspreken antwoordt iedereen: 'ik weet het niet' of 'voor mij is alles goed'. Dan moet er natuurlijk iemand de knoop doorhakken, en omdat ik de oudste ben, doe ik dat.
Gelukkig heb ik ook nog leuke dingen gedaan deze week, zoals een filmavondje met de ladies dinsdagavond (we hebben naar de comedie 'Death on a funeral' gekeken, en hoewel ik hem niet superfantastisch vond, heb ik toch wel kunnen lachen, en dat had ik even nodig met die stomme verkoudheid). En vandaag heb ik met Maria, die nu ook verkouden is, pizza besteld en de avond doorgebracht op de zetel, kijkend naar de film van Sherlock Holmes en lookbrood, pizza en ijs etend.
Verder is alles hier heel goed. Het is hier buitengewoon warm voor november, nu is het overdag een vijftal graden celcius. Ik had het niet eens koud toen ik buitenkwam vanmorgen en ik had mijn sjaal niet nodig. Ik weet niet of dat komt doordat ik mij begin aan te passen aan de temperaturen hier of doordat het eigenlijk helemaal zo koud nog niet is. Ik weet dat het abnormaal warm is voor november hier, maar ik vraag me af hoe warm (of koud) het normaal nu is in België (vijf graden in Beernem zegt google). Geen verschil dus. Wat wel opvalt is dat het hier ontzettend vroeg donker is. Om vier uur begint het hier al serieus te schemeren en tegen half vijf mag je zeker zijn dat het pikdonker is. Maar achja, dat overleef ik wel. Greetings! Elke
Ik schrijf dit terwijl ik ingesloten zit tussen de bergen hoestsiroop en neusspray, allemaal meegekomen met mijn bijzonder teerbeminde moedertje (en grotendeels afkomstig van mijn bijzonder teerbeminde grootmoedertje) omdat ik, om het eenvoudig te zeggen, verkouden ben. Ik voel me helemaal licht in mijn hoofd door al het snot dat al mijn luchtwegen verspert. De huid onder mijn neus ziet er ondertussen al behoorlijk rood en kapot uit en het leukste van al is dat mijn ogen meer weg hebben van een defecte kraan dan van ogen: het water blijft er maar uit stromen, zonder dat ik er controle heb - en neen, mama, ik ben niet aan het wenen omdat we vanmorgen afscheid genomen hebben. Bovendien kun je een ei bakken op mijn koortsvoorhoofd - of op mijn wangen, want volgens Maria kun je daar beter je koorts meten. Ik voel me dus ontzettend mottig en weiger al de hele dag werk te doen, simpelweg omdat ik er niet echt toe in staat ben - ik moet wel vermelden dat ik vier uur intensieve lessen gehad heb en dat ik in al die lessen ongelofelijk goed heb meegewerkt, van goeie presentaties geven tot intelligente opmerkingen maken, ik deed het allemaal. Misschien is mottig zijn en bijgevolg onverschillig zijn over hoe ik presteer of over hoe mensen over me denken wel goed voor me. Maar goed, hier dus een samenvatting van de voorbije dagen:
- Donderdag lekker niets gedaan - Ergerende groepswerken - Overdosis vettig eten: Chinees en burgers op 1 dag - Moedertje op bezoek gehad en haar heel de tijd per ongeluk 'ma' genoemd - Marleen meegekomen met moedertje - Ik ga toch Sinterklaas kunnen vieren - Snoepgoed, kookboek, confituur, kaartje ontvangen, waarvoor allen dank!!! - Rondleiding in Newcastle gegeven aan moedertje en Marleen - Extreem lekker gegeten - Uitgeweest met de vriendinnetjes - Bijna een vijftigjarige dwerg in het gezicht geslaan. - Bijna een afkeer van shoppen ontwikkeld - Knettergekke Engelsen bestudeerd die nog een beetje heel veel belang hechten aan 'den oorlog' - Opnieuw Chinees gegeten - Afscheid genomen van moedertje - Goeie presentatie gedaan, helaas niet voor punten - Les Modernisms wat sneller laten gaan door goeie antwoorden te geven en al die idioten daar es eventjes te laten stoven in hun sop - Een limerick geschreven - Uitzieken
Donderdag heb ik dus min of meer niks gedaan. Dat wil zeggen, ik heb gewerkt aan mijn essay en ben naar de les geweest - en naar een nutteloze workshop van mijn Modernismslessen, wat vrij ergerlijk was. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat dingetjes af te printen voor mijn groepswerk de volgende dag. Daar ben ik Jake, een jongen die sommige lessen met mij volgt, tegengekomen en ik heb wat met hem gepraat, maar dat was het opmerkelijkste van de dag, eerlijk gezegd.
Vrijdag ben ik met Malin, Christine en Maria Chinees gaan eten over de middag - er is een goedkoop restaurant waar je een klein voorgerechtje en een hoofdmaaltijd kunt eten voor £5.30 en je bent er snel bediend - en daarna ben ik een beetje gaan shoppen met Malin want die moest bh's hebben. Daarna ben ik naar school gegaan want daar heb ik afgesproken met de leden van mijn - toegewezen - groepje om een groepswerk te maken voor Sociolinguistics. We moesten voor dat groepswerk een artikel lezen en dan wat extra research doen over hoe we het artikel konden toepassen op het Manx, de taal die gesproken wordt op het Isle of Man (een eiland tussen Groot-Brittannië en Ierland, voor zij die dat nog niet wisten). Daar moesten we dan een - ja, exact een - powerpointslide over maken en daar vijf minuten bij babbelen. Dit als voorbereiding voor onze presentatie binnen twee weken, die wel zal meetellen voor punten. Ik besefte al dat dit een moeilijk groepswerk zal worden toen ik vroeg - meer om een gesprek aan de gang te krijgen dan om echt te checken - of iedereen het artikel gelezen had (enfin, iedereen, een meisje was niet eens aanwezig). Letterlijk iedereen zei van niet. Ze wisten niet eens wat we moesten doen, laat staan dat ze iets gelezen hadden. Ok dan, zei ik, en ik begon uit te leggen wat we moesten doen. Dan heb ik het artikel maar samengevat en toen stelde ik voor om naar de bibliotheek te gaan om wat research te doen (merk op dat ik hier heel veel aan het woord ben geweest). Helaas moet je je studentenkaart bijhebben om de bibliotheek binnen te kunnen gaan en het andere meisje (er zijn twee meisjes en twee jongens en ik) had het niet nodig gevonden die mee te nemen. We zijn dan maar naar de computers van de Student's Union getrokken - en ik, die hier nu bijna twee maanden ben, heb hen, die hier al een jaar en twee maanden studeren, heb hen die moeten tonen - en daar hebben we WIKIPEDIA (!!!!!!) geraadpleegd om 'research' te doen over Manx. Als ik dat in Gent gedaan had, dan had mijn prof me waarschijnlijk doodgeschoten. Wat een idioten zijn dat eigenlijk? Is het zo moeilijk om 7 pagina's te lezen, je studentenkaart mee te brengen en toch op z'n minst moeite te doen om een deftige bron te zoeken? En dan verwachtten ze echt van mij om al het werk te doen, en iedere keer als ze een brokje informatie vonden, keken ze met zo'n hulpeloze blik naar mij, smekend om mijn goedkeuring. Nu, ik snap wel dat ik de professional was - ja, dat is dus wat er gebeurt als je leest wat je moet lezen - en ik ben nu eenmaal geniaal slim - kuch kuch - maar ik ben ook God niet! En ik hoop dat ze zelf toch op z'n minst een beetje hersens hebben, of toch genoeg om een beslissing te nemen. Maar achja, na dit momentje van frustratie heb ik nog wat gewerkt en 's avonds ben ik dan met de vriendinnen opnieuw gaan eten, een lekkere vettige burger in een pub aan de rivier.
De volgende dag heb ik bewust in bed blijven liggen tot het bijna tijd was om mama en Marleen op te halen van het station, want ik voelde mijn verkoudheid al opkomen. Daarna heb ik gekuist - het moet proper liggen als moeder komt - en daarna ben ik naar het station gehold, vol blijdschap en enthousiasme - en haast, want ik was opnieuw te laat vertrokken. Gelukkig was ik net op tijd en kon ik dan mijn lieve kleine moedertje in mijn armen sluiten. Dat kleine mensje had helaas een minder leuke verrassing mee: een loodzware koffer met een kapot handvat. En raad eens wie die naar het hotel gesleept heeft - tip: het was niet het moedertje. Gelukkig bleek de koffer gevuld te zijn met snoepgoed voor mij. Eenmaal geïnstalleerd in het hotel, trokken we de stad in. Eerst toonde ik mijn appartementje, dan de universiteitsgebouwen, de shoppingsstraat - Marleen was helemaal weg van de goedkope en gigantische Primark en moedertje was helemaal weg van de kerstversiering in de etalages van de Fenwick-, de Poundland en dan zijn we naar het hotel geweest om ons een beetje op te frissen voor het avondeten. Dat was overheerlijk want ik had gereserveerd in een goed restaurant. Daarna zijn we naar de rivier geweest om de Millenium Bridge by night te zien. Dan was het tijd om afscheid te nemen want de meisjes hadden me gevraagd om mee uit te gaan. Daar zeg ik nu eenmaal niet graag nee tegen en twee uurtjes later stond ik te shaken in tigertiger, een ontzettend mooie club met goeie muziek. De avond was echt superleuk, behalve dan het moment waarop een man van rond de vijftig - grijs haar incluis - die met zijn ogen ongeveer ter hoogte van mijn borsten kwam, dacht dat hij het recht had om aan mijn billen te komen. Niet dus. Ik draaide mij natuurlijk om en toen ik - tot mijn grote walging - ontdekte wie de schuldige was, zette ik vastbesloten een stapje naar voren om die lelijkaard - want hij was ontzettend lelijk - een welgemeende djoef op zijn muil te geven, met de groeten van de firma. Christine kon me nog net tegenhouden - ze is groter dan ik en had haar armen rond me - dus heb ik het maar bij 'neerbliksemen met de ogen' gelaten: ik heb zo lang mogelijk met zoveel mogelijk afkeer als ik kon opbrengen naar hem gekeken tot hij ergens in een hoekje ging zitten huilen. Ik veronderstel dat dat is hoe dames hun problemen oplossen.
De volgende dag stond ik 's morgens vroeg - veel te vroeg - weer bij moedertje op de stoep om naar de markt langs de rivier te gaan - op aanraden van ome Jan en de kerel in de tattooshop. Het marktje was best wel leuk - ik heb weer vanalles gekregen van 'ons ma' en dat was leuk. Daarna zijn we naar het metrocentre geweest, waarbij we helaas even werden opgehouden door die knettergekke Engelsen, die denken dat 'den oorlog' gisteren gebeurd is en nog steeds gigantische ceremonies houden voor wapenstilstand. Maar niet getreurd, na een busrit van een kwartiertje kwamen we aan in het grootste shoppingscenter dat ik ooit gezien heb. Ik denk dat we meer tijd doorgebracht hebben met wandelen van winkel naar winkel want het centrum was echt gigantisch. We hebben niet alle winkels kunnen doen, gewoon daarom. Geschift, je hebt zeker drie dagen nodig als je alle winkels even wilt bekijken. Onmogelijk dus. Daarna hebben we nog wat overheerlijk Chinees gegeten (ja, alweer) en dan heb ik nog eens een bad genomen, want ik heb hier geen bad - maar wel een douche dus ik stink niet en was mij wel hoor, mensen.
Deze ochtend was het dan tijd om afscheid te nemen. Na uitgebreid ontbeten te hebben op het hotel, gingen we nog broodjes zoeken in de Marks & Spencers; daarna wipten we nog snel even binnen bij de Poundland en na een uitgebreide knuffel en veel 'salu!' en 'daaag!' (en zonder overemotioneel gebleit) toog ik op weg naar school. Ik kwam Christine tegen, praatte wat met haar, ging naar de les, deed een goeie presentatie - die Engelsen kunnen hier echt niet presenteren, ze lezen allemaal af van hun blad, maken geen oogcontact, hebben geen correcte houding en mompelen of spreken heel onduidelijk. Ik maakte slimme opmerkingen tijdens Modernisms en Adam, Felicity en ik hebben een leuke limerick gemaakt voor Victorian Dream-Worlds (het groepje dat de beste limerick (dat is een soort gedichtje) maakt, krijgt een prijs). Verder heb ik uitgeziekt en series gekeken. En daar ga ik nu mee verder gaan. Tot de volgende! Elke
Bonkende. Hoofdpijn. Stel. Je. Voor. Dat. Je. Een. Boek. Moet. Lezen. Dat. Net. Zo. Geschreven. Is. Als. Ik. Nu. Typ. Daar. Krijg. Je. Hoofdpijn. Van. Als u dit al erg vond, stelt u zich dan eens voor hoe het voelt om 732 pagina's in dat soort stijl te lezen. Woorden die door elkaar gemixt zijn, hoofdstukken geschreven in een middeleeuwse taal, hoofdstukken geschreven als wetenschappelijke essays, hoofdstukken geschreven zonder punctuatie. Stelt u zich nu voor dat u dat moet doen in het Engels. Dan kunt u nu misschien een beetje begrijpen wat ik de afgelopen weken heb moeten doorstaan. Afgelopen, dat kan ik u met blijdschap medelen, want na vier weken heb ik eindelijk Ulysses uitgelezen. Een overzichtje van mijn week:
- Vrijdag eindelijk mijn transcriptie ingediend - Losgegaan in het shoppen - Halloweenfeestje - Great North Museum bezocht op zaterdag - Verrassingsfeestje voor Carlos' verjaardag - Zondag gewerkt - Maandag naar school geweest - Remember remember the fifth of november - V for vendetta - lunchen met Maria en Matthias - Maria terug verwelkomd - Favoriete leerkracht is papa geworden - Alice in Wonderland is nog steeds fantastisch
Vrijdag heb ik dus, na lang en hard werken, eindelijk mijn transcriptie ingediend. Was me dat stressen zeg, ik wist even niet helemaal zeker hoe ik het moest doen. Maar goed, ik heb het dan toch maar in orde weten te brengen en nu hoef ik me er even geen zorgen over te maken. Omdat ik de voorbije week zoveel had gewerkt, vond ik dat ik mezelf wel even kon belonen en wat is een betere beloning voor een jonge, modebewuste vrouw als ik dan hier de gigantische winkelcentra in te duiken. Resultaat van de dag: een prachtig zwart kleedje dat me later op de avond nog goed van pas zou komen. Ik ging namelijk Halloween vieren met Malin, Christine en Ophélie (die trouwens weer beter meevalt) en aangezien ik daarbij mij ging voordoen als fluostift, moest ik zwarte kleren hebben. Malin, Christine en ik hebben dan bij Malin thuis naarstig gewerkt aan onze outfits en we zagen er fantastisch uit! (Voor foto's, zie facebook.) In onze spetterende kostuums gingen we dan naar het Erasmusfeestje in het stadscentrum en daar was het superleuk. Ik zag ook de Spaanse mensen en ik heb eindelijk Megumi, een Japanees meisje, nog eens gezien, wat ook wel leuk was. En ik heb een nieuwe knappe Engelsman ontmoet, William genaamd, die heel erg geïnteresseerd was in literatuur en voor dokter studeerde.
Zaterdag heb ik samen met Malin en Ophélie het Great North Museum bezocht hier in Newcastle. Het is een heel erg leuk museum, erg interactief en een leuke plek om te bezoeken met kinderen. (Ze hebben bijvoorbeeld het skelet van een T-Rex nagemaakt, dat was best indrukwekkend om te zien. Wel jammer dat het niet echt was.) Verder heb ik op zaterdag gewerkt. 's Avonds was er ook nog het verrassingsfeestje voor Carlos' verjaardag. Alle Spanjaarden en ik (als enige niet-Spanjaard, gelukkig was iedereen meestal zo vriendelijk om Engels te praten en wie Spaans sprak vertaalde ook meestal wel wat hij of zij zei) gingen naar Clara's flat en brachten iets te eten of te drinken mee. Clara had Carlos naar haar flat gelokt met een smoesje en zodra hij aanbelde gooiden we de deur open en schreeuwden we 'Surprisa!'. Carlos was natuurlijk superverrast en blij. Ik heb de lekkerste brownie ooit gegeten, kennis gemaakt met de Spaanse kookkunsten en een heel leuke avond gehad. Natuurlijk zijn we daarna ook nog iets gaan drinken en ik moet zeggen: het was heel erg gezellig.
Zondag was een dag vol schoolwerk en dus niet het vermelden waard, want wie geeft er nu eenmaal om wat ik doe voor school? Behalve ikzelf dan en de enkele boekennerds die misschien ook deze blog volgen (en hoogstwaarschijnlijk dan ook bij mij in Gent in de klas zitten).
Maandag heb ik op school ontdekt dat er een van mijn lessen was weggevallen (ja, ik weet het, ik had naar mijn mails moeten kijken) omdat mijn leerkracht (mijn favoriete leerkracht) vader was geworden. Ondertussen weet ik ook al dat het een jongetje is. Ik heb voorlopig nog geen idee wat zijn naam is, maar dat zal ik snel eens gaan uitvissen. We krijgen even een vervangleerkracht voor dat vak en vandaag heb ik voor de eerste keer les gehad van hem. Hij valt best mee en gelukkig is het een fantastisch werk dat we momenteel bespreken: Alice's Adventures in Wonderland. Ik heb het al een paar keer gelezen en vind het nog steeds super. Het is gewoon zo grappig en zo compleet ontspannend! Maandag was ook 5 november en dat betekent dat de Engelsen Guy Fawkesnight vieren. Voor diegenen onder jullie die nog nooit van Guy Fawkes gehoord hebben: dat was een revolutionair die zovele jaren geleden het parlement heeft proberen op te blazen. Dat is hem gelukkig niet gelukt (ik hou van dat gebouw, het is prachtig!) en daarom schieten alle Britten op vijf november vuurwerk af. Ik ben ook naar zo'n vuurwerk gaan kijken en het was prachtig, maar mijn tenen vroren er wel bijna af. Wel grappig was dat echt iedereen vuurwerk afschiet, ook toen ik al thuis was hoorde ik nog van alle kanten de ploffen van vuurwerk. In overeenkomst met Guy Fawkesnight hebben we dinsdagavond een filmavondje gehouden en hebben we naar V for Vendetta gekeken, best wel een goeie film.
Vandaag was de laatste dag dat Matthias, Maria's liefje, hier was, dus nu zit ze weer op de stoel achter mij te lachen met haar komische serie. Zij en Matthias hebben lunch gemaakt (kip hawai) voor me en we hebben samen gegeten. Het was heel gezellig en ook lekker. Daarna heb ik me gesmeten op een van de essays die ik moet schrijven. Het gaat over een fantastisch werk, maar ik ga er niet over praten hier want ik ben echt doodop na het uitlezen van Ulysses. Ik ben nog steeds trots op mezelf. Ik vind mezelf eigenlijk echt fantastisch nu. En met die vrolijke gedachte wil ik graag gaan slapen, dus slaapwel!
Morgen moet ik mijn transcriptie indienen: mijn eerste werk dat ik hier in Engeland moet inleveren. Spannend dus. Ik ben bijna klaar maar heb wel nog wat tijd nodig, dus daarom heb ik besloten mijn blog vandaag kort te houden. Dus samenvatting:
- Dinsdag gewerkt aan transcriptie, pruik gekocht en naar cinema geweest. - Skyfall = superfantastische film - Woensdag gemerkt dat mijn papieren voor Gent al 5 dagen binnen moesten zijn, gemerkt dat het International Office hier mijn Learning Agreement (dat dus ten laatste woensdag binnen moest zijn) niet wou tekenen, dan maar in paniek naar de Erasmuscoördinator gesprint en het zo in orde gekregen - Halloween dubbel gevierd - Gemerkt dat er niet zoveel studenten in staat zijn lessen te volgen de dag na halloween - Transcriptie transcriptie transcriptie - Maria's liefje ontmoet
Dinsdag heb ik dus, zoals in de samenvatting vermeld staat, gewerkt aan mijn transcriptie. Dat werkje begint me nu echt de strot uit te komen en het is tijd dat het morgenavond is, zodat ik ervan af ben. Malin, Christine en ik zijn ook de pruiken gaan kopen en die van mij is paars. 's Avonds zijn we naar de cinema geweest, naar de nieuwe James Bondfilm, Skyfall. De film duurde meer dan twee uur, maar ik heb me geen moment verveeld, wat een schitterende film! En ik moest niet naar het toilet, ook een hele opluchting. Want pauzes, dat kennen ze hier niet in de Empire Cinemas. Maar ja, voor £3.50 mag ik niet klagen.
Woensdag heb ik dus opnieuw gemerkt dat Gent heel slecht is in communiceren, want als ze zeggen dat je 'zo snel mogelijk' je Learning Agreement moet indienen, betekent dat blijkbaar 'voor 26 oktober'. Waarschijnlijk hanteren ze daar een codetaal die ik niet snap of zoiets, want ik heb geen idee hoe ik 'zo snel mogelijk' anders kan interpreteren dan 'zo snel mogelijk' (of eigenlijk ja, 'zo snel mogelijk' kun je ook interpreteren als 'wanneer je er eens zin in hebt'). Gelukkig is mijn Erasmuscoördinator hier fantastisch en heeft ze me onmiddellijk geholpen. In de namiddag heb ik dan maar weer gewerkt en 's avonds heb ik een beetje Halloween gevierd (maar het echte feestje komt vrijdag nog). Ik ben naar Malin en Ophélies geweest en we hebben naar griezelfilms gekeken. Daarna ben ik naar Karoline's flat geweest want Chris (een van de kerels die ik geïnterviewd had) had me uitgenodigd om naar hun feestje te komen. Dat was ook heel leuk, hoera hoera. Maar ik heb toch vooral met Turid en Karoline gepraat, niet met de Engelse mensen. Misschien kwam dat doordat ik niet zoveel vertrouwen had in hun mentale capaciteiten. Waarom niet? Wel, ten eerste: een van de meisjes had zich gekleed in een stewardessenpakje dat zo kort was en zo strak spande rond haar huid, dat ik me nog steeds perfect herinner hoe haar achterwerk eruitzag. Ten tweede waren er daar een paar lachgas aan het snuiven, zodat ze heel de tijd in hogere sferen waren. Ik weet niet of lachgas inademen legaal is in België, maar het is het alleszins wel hier. De Engelsen gedroegen zich dus vrij vreemd en ik heb mij ver van de paarse pul lachgas gehouden.
Vandaag ben ik naar de les geweest en heb ik gemerkt dat ik daar zo goed als alleen zat, want het was natuurlijk de dag na Halloween en iedereen was de avond voordien uitgegaan en lag waarschijnlijk uitgeteld in zijn bed. Ik heb wat met Jake gepraat na de les en ben dan naar de kleine Tesco (supermarkt) geweest om wat noodzakelijke dingen zoals melk - want vanmorgen heb ik gemerkt dat je altijd maar dan ook altijd moet kijken naar de datum die op de doos melk staat, anders kom je wel eens rare dingen tegen en ik een lavabo in de buurt wel handig - en dan ben ik naar huis gegaan en hier zit ik al heel de dag, gekluisterd aan mijn computer, aan het transcriberen. Hoera. Met als enige ontspanning een bezoekje van Maria en haar liefje Matthias. Man, ik ga blij zijn als het morgen is! Elke
Nerds. Iedereen die zich zijn oude schooldagen nog kan herinneren, kan zich er vast wel ten minste één voor de geest halen. Iemand die er nooit echt bijhoorde. Iemand die net iets té goed overeen kwam met de leerkrachten, iemand die net iets té veel met zijn neus in de boeken zat, iemand die net iets té veel games speelde. Iemand die niet helemaal in deze wereld leek te leven en gewoon anders was. De komiek Alex Agnew beschreef de nerd treffend als 'net ietsje te dik, ietsje te lelijk, haar ietsje te vettig'. Gooi er nog wat pukkels overheen en geef het een stel overdreven dikke brilglazen en de perfecte nerd is geboren. En geef toe: er is/was vast wel iemand in uw verleden die min of meer voldoet aan bovenstaande beschrijving. In Newcastle is het niet anders; ook ik heb een groepje nerds in een van mijn klassen (want zo gaat dat met nerds, ze zoeken elkaar op om samen sterk te staan tegen de harde buitenwereld). Handig zijn ze wel, die nerds. Ze springen er echt uit en als ik een klaslokaal binnenwandel, dan weet ik meteen dat ik goed zit als ik hen zie. Want zien zal ik ze. Ze zijn altijd ruim op tijd en ze zijn met een stuk of vijf, dus ik kan er niet echt naast kijken. Irritant is wel dat deze nerds altijd het woord willen voeren in de seminars en dat sommige van hun commentaren echt zo onrelevant en oninteressant zijn, dat ik mezelf de vrijheid gun om mijn aandacht wat af te laten dwalen. Twee van hen zijn broers, een tweeling, en dat zijn de grootste betweters. Ze kleden zich ook als mensen die vinden dat ze het gemaakt hebben in het leven: deftige schoenen, hemdje, colbertje. Hun kopies van Ulysses zijn versleten en uit hun woorden kan ik opmaken dat het niet de eerste keer is dat ze dit buitengewoon boeiende marteltuig lezen. Wie Ulysses leest voor zijn 20 (want het zijn tweedejaars en dus 19-jarigen) is ofwel a) van een ontzettend literaire familie ofwel b) vreselijk hoogmoedig ofwel c) gek. Ik vermoed dat de tweelingen een beetje van alles hebben. Hun vrienden zijn minder nerdy, maar toch. Er is een krullenkop die nooit zijn mond opendoet in de les en die er uitziet alsof hij gaat wenen als je hem aanspreekt. Kan best wel een lieve jongen zijn, maar vreselijk verlegen. Er is een andere jongen en die ziet er best wel goed uit, maar hij is heel erg onopvallend en doet ook nooit zijn mond open. Maar hun andere vriend is ook echt een übernerd: vettig, lang haar, baardje, opengekrabte pukkels, ineengedoken houding, afgebeten nagels. Hij lijkt een beetje op de afbeeldingen van Jezus, maar ik denk niet dat Jezus zijn nagels afbeet. Of zoveel pukkels had. Achja, na al deze zever, een korte samenvatting over wat ik deze week gedaan heb:
- Gewerkt gewerkt gewerkt gewerkt - Noors filmpje bekeken, best goed! - School school school - Hunger Games bekeken met Maria = team Peeta! - Donderdag naar match Club Brugge - Newcastle United geweest (be jealous, nonkel Eddy!) - Chinees gegeten tussen echte Chinezen - Ophélies Franse vriendin opgehaald - Sneeuw - Op excursie geweest naar Dove Cottage, ex-huis van wereldberoemde dichter William Wordsworth, en Grasmere bezocht, het dorpje waar hij begraven ligt - Zaterdag avondje uit - In Engeland moeten eerstejaars maar 35% halen voor al hun vakken. Geen wonder dat de Freshers allemaal zo'n idioten zijn. - Zondag werk werk werk - Markeerstiften
Zoals ik dus hopelijk al duidelijk gemaakt heb, ben ik vorige week eens in mijn schoolwerk gevlogen. Ik heb heel wat aan mijn transcriptie gedaan (en maar goed ook, want die moet vrijdag af en binnen), ik heb geschreven aan allebei mijn eerstvolgende essays en ik heb heel wat gelezen. Ik begin Ulysses steeds beter te snappen, maar eerlijk gezegd ben ik er honderd procent zeker van dat ik het verhaal nog eens moet lezen, op mijn eigen tempo en heel erg geconcentreerd, voor ik het echt helemaal ga vatten. Er zit gewoon zoveel in en ik kan het er nog niet allemaal uit halen.
Natuurlijk heb ik niet alleen gewerkt voor school want de boog kan niet altijd gespannen staan en een mens leeft niet van brood alleen, dus laat ik mijn mond maar houden over mijn schoolwerk en laat ik maar wat praten over mijn leven. Maandagavond zijn de dames (Malin, Christine en Turid) bij Maria en mij thuis naar een Noorse film komen kijken, Headhunters. Een echte aanrader als je van spanning en actie houdt. De film houdt je echt in zijn greep, en dat terwijl hij niet echt zo superspannend is. We hebben de film wel bekeken met Engelse ondertitels, dat leek ons wel handig want Noors, dat is echt onbegrijpelijk. Heel erg ver van zowel de Germaanse als de Romaanse talen. De volgende dag hebben Maria en ik naar de film The Hunger Games gekeken, want Maria had die boeken net gelezen en het is ook gewoon een goeie film. Na al het meubilair versleurd te hebben tot we de meest comfortabele cinemapositie hadden gevonden, ploften we op de bank om Peeta, de ontzettend knappe en lieve mannelijke hoofdrolspeler, aan te moedigen. En hij heeft het fantastisch gedaan, zoals altijd.
Woensdag was een rustige dag en heb ik opnieuw veel gewerkt. Donderdag ben ik 's avonds naar de voetbalmatch tussen Newcastle United en Club Brugge geweest. Het was volgens mij de eerste keer in mijn leven dat ik in een voetbalstadion was en man, ik begrijp nu plots waarom mannen zo van voetbal houden. Toen ik daar binnen kwam en het perfect afgereden grasveld zag, kreeg ik een onbegrijpelijk gevoel van opwinding en verwachting. Het was alsof ik de adrenaline van al het manvolk rondom mij voelde vibreren in de lucht. En dat voor iemand die eigenlijk voor geen bal geïnteresseerd is in voetbal. Maar toch, de sfeer in het stadion was ongelofelijk en zelfs bijna magisch. Ik hecht natuurlijk niet zoveel belang aan voetbal als de trouwe supporters maar zelfs mij gaf het een speciaal gevoel. En dat gevoel bleef, want tijdens de match zongen de Newcastelianen hun ploeg continu toe en toen Newcastle een goal maakte, sprong bijna heel het stadion overeind. En als een van de spelers gewisseld werd, dan stonden ze ook recht om hun respect te tonen. Echt, gekke mannen die Britten. En aggressief, dat zijn ze soms ook. Een van hen was de maat voor de supportersliedjes aan het kloppen op een metalen plaat. Dat ging natuurlijk superluid en het leek bijna alsof hij de plaat door midden zou breken. En ik zat daar, tussen al die lichtjes kalende mannen van middelbare leeftijd, stiekem te hopen dat Club Brugge toch ook een puntje zou scoren - heel heel heel stiekem, want als ik dat publiekelijk had gehoopt dan waren jullie me vast nu aan het begraven daar in België, of jullie zouden toch begraven wat er nog van mij over was. En hoewel Club niet gescoord heeft, kon ik toch trots zijn want ze hebben zich goed geweerd, en 1-0 is nog niet zo'n afgang, vind ik.
Vrijdag ben ik Chinees gaan eten met Malin en Christine in Chinatown - ja, ze hebben hier echt een Chinatown, met een grote Chinese boog en heel veel Chinezen - en het was echt ontzettend lekker - en spotgoedkoop. Daarna ben ik samen met Malin een vriendin van Ophélie gaan halen. Het meisje is ook Frans maar studeert nu in Glasgow. Ze kwam aan met de bus, maar Ophélie had les en kon haar niet ontvangen. Malin had dus aangeboden het meisje - haar naam is amper uitspreekbaar, laat staan spelbaar - op te halen en naar hun flat te brengen, waar ze haar bagage kon laten. Het meisje zou dan daarna de stad ingaan om wat musea te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en omdat ik toch even tijd had ben ik met Malin meegegaan. Het meisje was heel leuk en lief en ik heb me best wel met haar geamuseerd. Daarna heb ik weer wat gewerkt voor school en terwijl ik aan het werken was, hoorde ik plots Maria hysterisch schreeuwen, tenminste, zo dacht ik. Ik vermoedde dat ze weer een spin had gezien en sprong recht om haar te redden - zo ben ik nu eenmaal, een redder in nood - maar ze was eigenlijk enthousiast aan het juichen omdat het - hou je vast - aan het sneeuwen was! Nu hadden we elkaar een tijdje geleden beloofd dat we naar buiten zouden gaan als de eerste sneeuw er was. Zo gezegd zo gedaan en we zijn naar het park geweest. Een heerlijk gevoel, verse sneeuw onder je voeten! En we waren wonder boven wonder ook de eersten in het park, dus alles lag er nog mooi ongerept bij, zalig!
Zaterdag ben ik vroeg opgestaan om op excursie te gaan naar Dove Cottage, een piepklein huisje waar de Romantische dichter William Wordsworth acht jaar van zijn leven doorgebracht heeft. Dove Cottage ligt in the Lake District, een zone in het Westen van Engeland, en we moesten twee uur en een half op de bus zitten. Maar ik vond het bezoek de rit waard. Het huisje was heel schattig en echt piepklein, het is verbazingwekkend dat hij daar met maar liefst 12 mensen leefde. Daarna hebben we het museum bezocht en daar heb ik met een ganzenveer geschreven, wat ik natuurlijk fantastisch vond. Daarna was het etenstijd en daarna hebben we een lecture gekregen over manuscripten. Ik heb een echt manuscript van Wordsworth aangeraakt, wat bijna ongelofelijk is want normaal mag je geen manuscripten aanraken zonder handschoenen of een tang of zoiets, want het papier is ontzettend fragiel. Maar ik heb het toch maar lekker gedaan zonder, ik heb een papier aangeraakt dat hij zeker ook aangeraakt heeft, waar hij op geschreven heeft! Dit was echt een unieke kans voor mij en ik heb zoveel geluk gehad dat ik meemocht, want eigenlijk volg ik dat vak niet in school, maar de leerkracht van dat vak is de Erasmus coördinator en toen ik bij haar op gesprek was begon ze daar plots over. Ze zei: 'Misschien is het wel leuk en interessant voor de internationale studenten om daar ook naartoe te gaan' en ik antwoordde 'Natuurlijk, natuurlijk!' en toen stuurde ze maar meteen een mail naar iedereen. Voila, alles in de sakoche. Na de lecture - waar ik samen met de andere freaks nog superlang blijven plakken ben - zijn we naar het naburige dorpje Grasmere geweest, waar William en zijn familieleden begraven lagen. Een schattig, klein dorpje, heel pittoresk. Ik heb ook een aardig Engels meisje leren kennen, Ruth. Williams graf was bijzonder klein en bescheiden (maar had natuurlijk heel wat bezoekers). En ik kan best wel begrijpen waarom hij ervoor gekozen heeft zo lang in The Lake District te verblijven, de natuur is daar echt oogverblindend mooi, echt prachtig! Ik heb ontzettend van het reisje genoten. En 's avonds zijn we dan ook nog uitgegaan, wat ook best oké was, maar de club waar we naartoe gingen was erg ver en veel te duur, dus daar gaan we waarschijnlijk niet meer naartoe.
Zondag heb ik dan een lekker rustige dag gehad en heb ik voornamelijk veel gewerkt voor school. Ik heb ook hamburgers gemaakt met Maria en ze waren superlekker. O, en we hebben gekuist. Zondag is onze kuisdag. Vandaag ben ik naar school geweest, heb ik maar liefst een halfuur gewacht in King's Gate om een document af te geven om het te laten tekenen (wat nog geen minuutje duurt) en ben ik met Malin, Christine en Ophélie naar winkels geweest om verkleedkleren te zoeken voor Halloween. Alles was nogal duur - maar ze hebben hier echt supercoole outfits jong! - en we besloten een flashy pruik te kopen en ons helemaal in het zwart te kleden. De vraag was dan: als wat waren we dan verkleed? Traditie in Engeland is niet om je op Halloween in iets griezeligs te verkleden, maar om je als groep als iets geks te verkleden. En toen hadden Malin en Christine het geniale idee om ons te verkleden als fluostiften. We gaan ons dus verkleden als fluostiften voor Halloween. Wens me geluk. Elke
Britten zijn echt gek op voetbal. Met de nadruk op gek. Vandaag speelde Newcastle een match tegen Sunderland (wat hier heel dicht bij is) en iedere pub zat volgestampt met 40-jarige dronkaards, de meesten kaal of licht kalend en bijna allen rood aangelopen van aggressiviteit. Maar eerst een samenvatting:
- Gisteren gewerkt voor school - Uit geweest - Vandaag op zoek gegaan naar Sunday roast in de pubs maar helaas - Dan maar in Italiaans- New Yorks restaurant gegeten, waar de bediening traag is en het eten duur, maar toch gaan we er iedere keer terug - Voetbalmatch gedeeltelijk gevolgd in pub - Knettergekke Britten
Gisteren heb ik dus als een brave student keihard gewerkt voor school. Ik ben begonnen aan 1 van mijn essays en heb daar dan ook al 600 woorden van geschreven. Ik ben er wel helemaal nog niet tevreden over, maar achja, ik heb nog tijd. 's Avonds hebben we dan weer de meisjes uitgenodigd voor een preparty in ons appartement en Turid had een vriendin uit Noorwegen meegenomen - die eigenlijk heel de avond heel erg stil was en alleen maar reageerde op wat wij vroegen en verder niets zei. Uiteraard waren er weer problemen met Ophélie, want we hebben gepresident - wat ben ik blij dat ik een kaartspel meegenomen heb! - en toen zij verloor - wat maar 1 keer gebeurd is - was dat natuurlijk niet waar en had ze dat niet verdiend. Achja, ik probeer me er niet te veel aan te ergeren, ik ben al blij dat ik niet bij haar moet wonen. Ik ben zo blij met Maria, ze is zo lief en grappig en we hebben zoveel gemeen! Na de preparty zijn Maria, Malin, Christine en ik ook uitgeweest. Wij vieren zijn eigenlijk diegenen die het meest samen dingen doen. We zijn naar Riverside geweest, een heel mooie, leuke club aan de Tyneside - de rivier dus.
Vandaag heb ik dan uitgeslapen en toen ik wakker werd hebben Maria en ik gepoetst - dat was dringend nodig aangezien ik het vorige week vergeten was en Maria op hotel was met haar ouders. Dan hebben we met de anderen afgesproken om naar de pub te gaan en sunday roast (zondagsgebraad voor de Engels-onkundigen onder ons) te eten, maar geen van de pubs bleek vandaag eten te serveren omdat het de match van Newcastle tegen Sunderland was. Meer zelfs: alle pubs hadden hun tafeltjes weggedaan om plaats te maken voor de voetbalfans en dat was wel nodig, zo bleek het later. We zijn dan maar opnieuw naar het Italiaans-New Yorkse restaurantje geweest, maar het eten was er wel vrij duur en de service is er niet zo goed - ze zijn echt ontzettend traag - dus volgende keer gaan we daar niet meer naartoe gaan. Na het eten besloten Christine, Maria en ik om een beetje van de voetbalsfeer op te snuiven want Christine en Maria houden ook van voetbal en ik wilde dat toch wel eens meegemaakt hebben, want voetbal is hier toch een belangrijk onderdeel van de cultuur. We gingen dus naar de Three Bulls Heads en propten ons daar naarbinnen, want het was er echt stampvol. Na een tijdje hadden we een plekje veroverd tussen het - voornamelijk oudere, mannelijke en al lichtjes beschonken - publiek en vijf minuten later begon de match. Was me dat een gek gedoe zeg.
Binnen de drie minuten had Newcastle zijn eerste goal gescoord en ik heb nog nooit iemand zo blij gezien als die Britten in die pub op dat moment. Ik wist volgens mij niet eens dat mannen in staat waren zo'n intense emoties te voelen. Die veerden daar als een man recht, allemaal met hun vuist in de lucht, zo hard triomferend joelend dat mijn trommelvliezen nog pijn doen. Echt niet normaal. Ze vielen elkaar daar in de armen ze net een levensdoel bereikt hadden. Alsof het eindelijk vrede was na jaren van oorlog, zoiets. Echt, zot. Wel heel fascinerend om te zien en het was leuk dat ze blij waren. Later in de match kreeg Newcastle het echter moeilijk, en diezelfde blije mannen werden plots allemaal hysterisch - een beter woord kan ik niet vinden - toen een van de spelers een rode kaart kreeg. Toen ging het van kwaad naar erger en nog voor de eerste helft gedaan was, had ik al enkele individuen in de menigte opgemerkt die volgens mij nooit de vijftig zouden halen wegens een hartstilstand. Nog nooit heb ik zoveel mannen zo aggressief zien worden. Nog nooit. Rood aangelopen gezichten, speeksel dat overal in het rond vliegt... Ik was blij dat ik een beetje aan de kant stond, want ik wilde niet in de buurt van de wild maaiende armen komen van supporters die het niet eens waren met de beslissingen van de scheidsrechter. Omdat ik nog heel wat werk had voor school, heb ik de pub na de eerste helft van de match verlaten en hoewel ik het een heel interessante ervaring vond, ben ik nu toch wel blij dat ik weggegaan ben. Ik heb immers gehoord dat Sunderland ook nog een goal gescoord heeft. Volgens mij zijn er op dat moment gewonden gevallen in de pub.
Een groep meisjes die de hele tijd met elkaar rondhangen en dingen samen doen; het is nog niet wetenschappelijk bewezen, maar menig vrouwenkenner weet dat dat resulteert in - om het nog zacht uit te drukken - ruzie. Uiteraard is dat ook hier in Newcastle het geval, zelfs onder de Erasmusstudenten, zoals ik later zal toelichten. Maar eerst een korte samenvatting:
- Dinsdag naar les geweest - Griezelfilms zijn griezelig - Teaparty's! - Shoppen! - Niet alle verjaardagsfeestjes lopen goed af - hoewel het eten er altijd geweldig is. - Spanjaarden eten twaalf druiven - voor iedere klokslag 1 druif - als ze het nieuwe jaar inluiden, want dat brengt geluk. - Transcriberen is best oké - Ik moet sneller zijn als ik boeken van de bib wil. - De rest van de dagen trouwens ook naar de les geweest.
Dinsdag na de les heb ik thuis nog wat gewerkt, denk ik, en 's avonds zijn we naar de film Sinister geweest, een film van de makers van Paranormal Activity. De film was best wel griezelig - en ik zat dan ook dikwijls met mijn sjaal voor mijn ogen - maar was wel een teleurstelling na Paranormal Activity. Waar die laatste immers superangstaanjagend is - griezelig genoeg om een normaal persoon een week lang nachtmerries te bezorgen - was Sinister te ongeloofwaardig om je echt met een bang gevoel naar huis te laten gaan. We (Christine, Maria, Malin en ik) hadden voor de film besloten om na de film iets te gaan drinken om ons van het angstgevoel te ontdoen, maar dat was eigenlijk niet nodig - hoewel we het toch hebben gedaan.
Woensdag had ik een vrij drukke dag gepland. Ik begon met een seminar van Victorian Dream-Worlds, interessant als altijd. Daarna heb ik een bezoekje gebracht aan mijn personal tutor - mijn persoonlijke begeleidster en Erasmuscoördinator dus - om wat met haar te babbelen over mijn verblijf hier. Dat was heel erg aangenaam, ze is zo vriendelijk en schattig! Daarna ben ik naar mijn andere les gegaan, die van Sociolinguistics. Daarna ben ik snel naar huis gegaan, heb ik snel wat gegeten en ben ik dan - opnieuw snel - teruggekeerd naar school om naar een tea-party voor de internationale studenten te gaan. Daar werd ik ook voorgesteld aan mijn 'buddy', een Engels meisje dat mij hier een beetje de weg zal wijzen - wel een beetje laat aangezien ik hier al een maand ben. Maar het was een aardig meisje en we hebben een leuk gesprek gehad en ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, dus al bij al had ik het eigenlijk ontzettend naar mijn zin. Na de tea-party had ik nog een halfuurtje voordat ik de andere meisjes zou ontmoeten om naar de Tesco supermarkt te gaan, dus ben ik nog eventjes de winkels ingedoken. Mijn kleerkast is een mooi kleedje rijker (en het was dan nog in solden!). Dan zijn we met de meisjes naar de supermarkt gegaan, want het was Malins verjaardag en dat wilden we vieren met een American breakfast, maar dan 's avonds. Dat betekent dus dat we pannenkoeken, spek met eieren en toast gingen eten.
Het was de bedoeling dat het een gezellige avond zou worden, met een knalfeestje achteraf, maar helaas, Ophélie besliste daar anders over. Ophélie is Malins roommate en komt van Frankrijk, voor wie dat nog niet wist. Een korte samenvatting van Ophélies karakter: ze is een heel negatief persoon en als je een uur met haar spreekt, dan zal je na dat uur niet half zo vrolijk zijn als ervoor. Ze is ook een heel egocentrisch iemand, alles moet rond haar draaien of ze is kwaad of ze zorgt er wel voor dat alles weer rond haar draait. En omdat ze zich altijd zo slecht voelt, wil ze dat haar omgeving zich ook zo voelt en probeert ze iedereen altijd af te breken.
Woensdag had ze slecht nieuws gekregen: de vader van haar liefje was stervende. Toen we terugwandelden van de supermarkt naar huis, draaide ze heel de tijd met een droevig gezicht rond ons zodat we niet anders konden dan opmerken hoe moeilijk ze het had. Maria vroeg dan ook wat er scheelde en Ophélie barstte onmiddellijk in tranen uit en vertelde haar hele verhaal - daarbij niet zeggend dat ze de man in kwestie eigenlijk nog maar twee keer gezien had. Drama drama. Ik voelde me al wat ongemakkelijk voor Malin, want het was haar verjaardag, haar speciale dag, en nu ging alle aandacht opnieuw naar Ophélie, en dat terwijl Malin op Ophélies verjaardag zo haar best had gedaan om het haar roommate naar de zin te maken. De sfeer was dus een beetje bedrukt toen we thuis kwamen. Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik me wel vrij harteloos heb opgesteld: ik vond dat Ophélie een aandachtstrekker was en had al snel door dat haar leven altijd vol problemen zou zijn, omdat ze nu eenmaal van een mug een olifant maakt. En omdat ze nu ook eenmaal nooit positief nieuws heeft. Malin was echter heel attent en vroeg Ophélie of ze liever alleen wilde zijn. We konden gerust ergens anders pannenkoeken maken, niet in hun flat, maar Ophélie zei dat ze dat niet wilde.
Zo gezegd zo gedaan en even later stonden we in hun kleine keukentje te koken. Ik wilde dolgraag helpen, maar omdat de keuken zo klein was, was het beter als er slechts enkelen kookten. Karoline, Turid en ik gingen dus naar de living om wat te praten. Ophélie was daar ook nog steeds, ze was de keuken niet binnen gegaan. Ik had graag geholpen in de keuken en zat boordevol energie en was dus vrij rusteloos - ik danste heel wat op en neer in de kamer, zo ben ik nu eenmaal als ik energie heb. Ophélie vond het dan ook nodig om mij stil te krijgen en dat probeerde ze door mij mentaal te kleineren - zoals ze nog doet. Ze insinueerde dat ik graag wou helpen, maar dat Malin, Maria en Christine me er gewoon liever niet bij hadden. In de zin van: ze willen je niet. Daardoor was ik al wat op mijn tenen getrapt - ja, ik weet dat ik soms lange tenen heb - maar dat was niet het enige. Zodra Malin de kamer binnenkwam en de aandacht naar haar ging, trok Ophélie een ontzettend droevig gezicht en leek het alsof ze zo weer in huilen zou uitbarsten. Zodat we weer moesten aandacht hebben voor haar. Toen dat niet echt werkte, klaagde ze over hoofdpijn. We hebben dus vrij snel de benen genomen om uit te gaan, zonder haar. Het eten was heerlijk, maar het gezelschap was teleurstellend.
Van de vrolijke sfeer bleef helaas niet veel meer over want Malin was superhard gekwetst door Ophélies gedrag. Ze vond het erg dat Ophélie niets van moeite had gedaan voor haar verjaardag, terwijl zij, Malin, wel cupcakes gebakken had voor Ophélie en haar op een drankje getrakteerd had. En blijkbaar kan Malin thuis niets goed doen en klaagt Ophélie over alles, zelfs over de manier waarop Malin afwast. We zijn dus uitgeweest naar een mooie club, maar omdat niemand echt nog in de stemming was, zijn we ook vroeg weer naar huis gegaan. Zoals ik al zei: zet zeven meisjes een tijdje bijeen en er komt gegarandeerd ruzie van.
De volgende dag was ik dan gelukkig wel fris om te werken voor school. Ik had les om 11u en daarna had ik studygroup. De studygroup was oké, maar mijn medestudenten waren niet echt enthousiast over Ulysses omdat het zo'n moeilijk boek is. Nu, ik vind dat er wel meer te zeggen valt over Joyce dan dat hij moeilijke boeken schrijft - hoewel ik niet kan ontkennen dat dit het moeilijkste boek is dat ik ooit gelezen heb. Maar ja, niets aan te doen en ik had nog heel wat werk, dusja. Ik ben dan maar snel naar huis gegaan en heb wat van mijn interview getranscribeerd en ben dan teruggegaan voor een studygroup van Victorian Dream-Worlds, wat veel interessanter was - ook omdat ik me ziek kan lachen met Scotts grappige opmerkingen. Daarna heb ik weer wat gewerkt en 's avonds ben ik wat gaan drinken met Clara, Carlos en Victor (de Spanjaarden dus). Dat was heel gezellig en het deed me echt deugd hen nog eens te zien.
Vandaag heb ik voornamelijk gewerkt voor school - dat was even nodig. Ik ben ook naar de bibliotheek geweest om wat boeken te gaan halen voor mijn essay van Modernisms. De boeken die ik echt wilde, waren helaas allemaal al weg, maar ik heb wat andere boeken in de plaats gevonden en ik denk wel dat ik het daarmee zal kunnen doen. Daarna heb ik wat geskypet en wat gekookt en dan ben ik met Malin, Christine en Maria iets gaan drinken. Zo, dat was het, jullie zijn weer up to date. Ik ga het hierbij laten want ik wil heel graag wat verderlezen in mijn Nederlands boek dat ik al een maand aan het lezen ben en nog altijd niet uit heb, hoewel het best goed is. Doei!
Ik zou dit blogbericht willen beginnen met een verontschuldiging. Ik heb namelijk blijkbaar 2 dt-fouten gemaakt in de vorige berichten en tja, dat is eigenlijk vreselijk beschamend voor een studente Nederlands. Als excuses zou ik kunnen aanvoeren dat ik meestal laat 's avonds schrijf, niet veel tijd heb en mijn berichtjes nooit overlees, maar fout is fout en dat is niet goed. Het spijt me dus ontzettend.
Dat gezegd zijnde, een korte samenvatting: - Home alone - Vrijdag gewerkt en naar pub geweest (om te eten en naar voetbal te kijken) - Zaterdag vroeg opgestaan maar met een goed doel: het bezoeken van Edinburgh. - Edinburgh is koud maar mooi. - Geboorteplaats van Harry Potter bezocht en de wc daar volgeklad (en stiekem dit het leukste gevonden van heel Edinburgh). - Zaterdagavond gefeest op de partyboot (met Maria's zus Theresa) en dan uitgeweest - Opnieuw mannelijke aandacht van het verkeerde soort mannen - Zondag veel te vroeg wakker geworden en dan maar de hele dag mottig gelopen - Maria's ouders ontmoet - Maandag naar school geweest, hoera, en twee locals geïnterviewd. Stress, maar alles is goed meegevallen
Gezelschap. We hebben het allemaal nodig en dit weekend heb ik weer eens beseft hoe hard dat ook voor mezelf geldt. Maria's ouders waren in het land en Maria heeft dan ook bij hen (en bij haar zus) op hotel geslapen. Ik heb haar dus niet bepaald veel gezien de voorbije vier dagen. Wat was ik blij aan de ene kant, heel de flat voor mezelf! Ik kon doen wat ik wilde: van de afwas laten staan tot naakt door de flat lopen; anderzijds was het ook vreemd want ik ben ondertussen al zodanig aan haar gezelschap gewoon dat ik me soms een klein beetje eenzaam voelde. Gelukkig waren er genoeg dingen om me van mijn semi-eenzaamheid af te leiden.
Vrijdag heb ik voornamelijk voor school gewerkt, meen ik mij te herinneren. Vermoedelijk heb ik hoofdzakelijk Ulysses gelezen. Voor wie van plan is dat boek binnenkort te lezen, heb ik een goeie tip: begin er niet aan. Het is een buitengewoon interessant boek om te bestuderen, de stijl is duizelingwekkend fantastisch en ik durf te wedden dan duizenden mensen de tekst al stukgeanalyseerd hebben, maar om het gewoon te lezen is het waarschijnlijk 'a piece of shit'. Dit is geen lectuur om mee in de zetel te kruipen en eens lekker te ontspannen, neen, dit is een pure, harde strijd die het boek altijd wint, want nooit geeft het al zijn geheimen prijs (in gewone mensentaal: het is een vreselijk moeilijk boek). 's Avonds ben ik dan met Malin, Christine, Turid en Ophélie naar de pub geweest om daar iets te eten (en het was spotgoedkoop en overheerlijk!) en om naar de voetbalmatch van Engeland tegen San Marino te kijken (Turid en Christine zijn hevige voetbalfans). Natuurlijk heeft Engeland gewonnen met zo'n vijf tegen nul, dacht ik, maar ik weet de precieze cijfers niet zo goed meer omdat ik nu eenmaal niet zoveel belang hecht aan voetbal.
Zaterdag ben ik om zes uur - ja, zes uur alsjeblieft dankjewel - opgestaan om met Turid en Karoline naar Edinburgh te vertrekken. Het was een heerlijke dag! Van de eerste treinrit heb ik helaas niet veel gemerkt - ik ben beginnen lezen in de gids over Edinburgh Castle maar ben dan helaas in slaap gevallen, om dan in Edinburgh zelf wakker te schrikken en razend snel uit de trein te moeten springen. In Edinburgh was het veel kouder dan in Newcastle en blijkbaar regent het er iedere dag. Dat was ook het geval toen we daar aankwamen, maar gelukkig heeft het niet zo lang geduurd. Het eerste wat we gedaan hebben is Edinburgh Castle bezoeken, een grote, middeleeuwse burcht die me eigenlijk meer deed denken aan een middeleeuws stadscentrum dan aan een kasteel. Na het bezoek aan het kasteel - waar we toch wel zo'n ruim twee uur hebben rondgelopen - zijn we op zoek gegaan naar iets om te eten.
We gingen eerst in richting van de Royal Mile, de toeristische shoppingsstraat van Edinburgh, maar zijn dan rechtsaf gegaan omdat we een straat zagen vol restaurantjes en cafés. We stopten bij een restaurant, maar dat was vrij duur en we besloten dus om verder te zoeken. We draaiden ons dus om en... stonden oog in oog met The Elephant House, birthplace of Harry Potter. Naast het kasteel was The Elephant House het enige wat ik echt echt echt wilde zien in Edinburgh, het is namelijk het café waar J.K. Rowling (volgens de verhalen) het eerste deel van de Harry Potterboeken geschreven zou hebben omdat ze de verwarming in haar eigen flat niet kon betalen en in het café de warmte opzocht. Ik was natuurlijk dolgelukkig en nog veel gelukkiger toen Turid en Karoline zeiden dat we misschien daar iets konden eten. Zo gezegd zo gedaan, het eten was er echt spotgoedkoop en al snel zaten we met z'n drieën te genieten van een lekkere lasagna. Turid en Karoline waren me heel de tijd aan het plagen omdat ik zo blij was, want wie weet had J.K. Rowling wel op de stoel gezeten waar ik op zat! Toen Turid en ik naar het toilet gingen, zagen we dat de muren van beide toiletten en van de gang naar de toiletten volgeklad waren met bedankjes aan Rowling of zinnen uit de boeken. Het moet echt zalig zijn als je boeken zoiets teweeg brengen! Natuurlijk hebben Turid en ik onze eigen stempel ook nagelaten (we hebben 'Entrance to the Chamber of Secrets' boven de lavabo geschreven) en ik ben nog steeds aan het nagenieten van die ervaring.
Daarna hebben we wat rondgelopen en hier en daar een winkeltje gedaan. Ik heb een prachtige jas gezien die helaas honderd pond was en absoluut niet dik genoeg om de winter mee te overleven en ik heb twee oude boeken gekocht in een miniwinkeltje waarin je nauwelijks kon bewegen zonder een stapel boeken omver te gooien - ik kon dat toch niet in alle geval. Dan hebben we St.-Giles Cathedral bezocht en daarna hebben we op de Royal Mile gelopen. Wat ze daar allemaal verkopen! Echt de typische Schotse dingen, kilten, whiskey en haggis uit blik (geen grapje). We hebben ook het paleis waar de koningin verblijft als ze in Schotland is, gezien, maar zijn er niet binnen gegaan omdat we niet veel tijd meer hadden en omdat Karoline een 'deep fried Mars' wou, iets wat ze blijkbaar alleen maar in Edinburgh hebben. We zijn dan op zoek gegaan naar dat winkeltje, maar het winkeltje was helaas dicht. We hebben ons dan maar getroost met een koffie (een warme chocomelk voor mij) van de Starbucks en na nog even in de winkels gelopen te hebben, stapten we moe maar voldaan op de trein naar huis. Dit keer ben ik wel wakker gebleven en maar goed ook, want wat is het landschap van Schotland prachtig! De trein reed een heel stuk langs de zee en het zien van de golven die woest op de donkere rotsen beukten gaf zo'n koude rillingen, zo mooi! En de natuur is ook nog zo wild en ongerept, je kunt een heel eind rijden zonder huizen te zien! En ik heb zeker twintig regenbogen gezien (want het weer deed vreemd: nu eens regen, dan weer zon). Echt waar, Schotland heeft een adembenemende natuur!
Toen we in Newcastle aankwamen, moesten we ons haasten want we hadden afgesproken om om kwart na zes richting Tyneside te vertrekken om daar op de partyboat te stappen. Snel omkleden dus, en weer wegwezen. Ook Maria ging mee, samen met haar zus Theresa, die heel erg leuk en vriendelijk was. Het was erg leuk op de boot, maar ik heb me toch vooral het meest van al ziek gelachen met hoe de Engelsen gekleed waren: ofwel waren ze totaal overdressed (in de zin van: in lange jurken en kostuums), ofwel hadden ze zich verkleed (in de zin van: meisjes met matrozenpakjes die je zelfs nog niet in pornofilmpjes zou zien, zoveel lieten ze bloot). Na de boottrip (waarbij we zo'n beetje rondgevaren hebben op de Tyne) zijn we naar de club geweest. Helaas waren we met bijzonder weinig in de club: alleen Malin, Karoline en ik schoten nog over want de rest was moe of blut. Het was heel erg leuk in de club want er waren veel mooie jongens en een van die mooie jongens was volgens Malin 'al heel de avond naar mij aan het kijken'. Nu ja, met kijken was ik niets. Toen kwam hij echter dichterbij dansen en begon wat te dansen met me. Dat vond ik wel leuk, maar na een tijdje begon het me tegen te steken omdat hij zijn mond niet open deed. Ik heb dan maar zijn naam gevraagd - Kevin - en hij vroeg dan de mijne, maar verder zei hij niets meer. Zo werkt het dus niet hé, een hele avond met een meisje willen dansen maar je mond niet open doen. Hij bleef naar me kijken en aangezien Malin afgeleid werd door een andere jongen, ben ik dan maar met Karoline naar de toiletten gevlucht en heb ik me daar verstopt tot hij weg was. Maar we hebben heel wat afgelachen in de toiletten en goed gebabbeld, dus ik vond het echt een leuke avond.
De volgende dag ben ik om 8u30 wakker geworden en kon ik niet meer in slaap vallen, wat vreselijk was. Ik heb dan maar heel de dag mottig gelopen en wat voor school gewerkt en wat geskypet en wat naar Grey's Anatomy gekeken (mijn dvd-box is nu ten einde, tijd dat iemand mij een nieuwe stuurt, hint hint!). Ik heb ook Maria's ouders ontmoet, vriendelijke mensen, maar ik moest mijn beste Duits bovenhalen omdat zij geen Engels kunnen (omdat ze van Oost-Berlijn komen en dus nooit Engels gekregen hebben op school). Mijn beste Duits was niet zo best, maar ze vonden het schattig dat ik probeerde (om de een of andere reden klinkt dat niet echt als een compliment, vind ik).
Gisteren ben ik dan naar school geweest en heb ik mijn twee locals geïnterviewd. Local 1 was Chris, een van de flatmates van Karoline die ik twee weken geleden heb leren kennen. Local 2 was Scott, een jongen die bij mij in Victorian Dream-Worlds zit. Blijkbaar wonen die twee in twee naast elkaar liggende dorpjes zonder het van elkaar te weten, en ik heb ze dichter bij elkaar gebracht. Trotse ik. Ik was zo nerveus, maar alles is vlot verlopen, gelukkig. En het geluidsfragment staat nu ook al veilig op mijn computer, dus ik kan binnenkort beginnen met transcriberen. Jakkes.
Maar nu moet ik jullie helaas in de steek laten want mijn les begint zo! Groetjes!
Tijd. Als er iets is wat stadsmensen niet hebben, dan is het dat wel: tijd. We hollen overal heen en botsen in de vlucht vaak tegen anderen op, zo vaak dat we er nauwelijks nog iets van merken en ons er met een vluchtige 'sorry' vanaf maken. Het is wel vreemd dat het zo typisch is voor stedelingen om altijd haast te hebben, want alles is hier zo dichtbij, we zouden bergen tijd over moeten hebben, de reistijd die we uitgespaard hebben. Niet dus. Neem nu mezelf. Ik sta zeker binnen de twintig minuten op school - ik heb zelfs al ontdekt dat ik maar tien minuten nodig heb als ik echt gehaast ben (en vijf minuten als ik ren). In België had ik zeker een uur nodig om van thuis naar school te gaan. Dat is veertig minuten die ik hier zou overhebben, twee maal per dag, dus 80 minuten. En toch heb ik nog nooit zo weinig tijd gehad als nu. Ik moet me haasten als een gek om rond te geraken met mijn schoolwerk, want er is hier zoveel anders te doen... Ik denk dat dat het is: er is gewoon zoveel te doen en iemand als ik wil het allemaal doen, en dat allemaal in vier veel te korte maandjes tijd en tja, dan geraak je natuurlijk in tijdsnood. Maar jullie wachten natuurlijk vol spanning op wat ik allemaal uitgespookt heb de laatste dagen, dus zal ik er maar invliegen met mijn samenvatting - Taken 2 is een goede film - Ik heb een Geordie-vriend! :) - Eindelijk heb ik Jurassic Park gezien - Brandalarmen 's morgens vroeg zijn niet fijn - Ook ik heb zo mijn pechdagen. - Locals zijn heel erg behulpzaam. Helaas moeilijk samen te brengen voor een interview.
Dinsdagavond ben ik dus naar Taken 2 geweest, wat best een goede film was, maar blijkbaar is het goed dat ik de eerste film niet eerst gezien heb, want de eerste was beter dan de tweede blijkbaar. Ondertussen zitten we hier vol verwachting uit te kijken naar dinsdag binnen twee weken, want dan gaan we naar Skyfall, de nieuwe Bondfilm, gaan kijken. Ik vind het stiekem fantastisch om James Bond in zijn moederland te kunnen bekijken! ;) En dat heb ik zo een beetje met alles hier. Als je hier een paar dagen bent, snap je direct waarom er zoveel goeie verhalen geschreven zijn in Engeland: het land ademt gewoonweg een leessfeer uit en mensen vinden lezen ook gewoon allemaal fantastisch. Als iemand staat te wachten op de bus, dan opent hij een boek. En de boeken zijn ook niet mooi en netjes, alsof ze net uit de winkel komen, neen, het zijn boeken met kreuken, ezelsoren en potloodnotities, want een boek dient hier om gelezen te worden en om over nagedacht te worden. Dat merk ik ook duidelijk in klas. Waar in Gent veel meer de nadruk wordt gelegd op puur papegaaiwerk - want, laat ons eerlijk zijn, wat anders was het vak Engelse Letterkunde Nieuwere Periode vorig jaar? Of Nederlandse Letterkunde III? - wordt hier veel meer de nadruk gelegd op het vormen van een mening, het begrijpen van een boek, het discussiëren over boeken. Kennis over het leven van de schrijvers of over de tijden waarin het boek geschreven werd? Ja, goed, interessant, maar wat vind je van het boek? Welke elementen herken je erin? Met andere woorden: de focus ligt veel meer op het werk zelf en op het nadenken over het werk, dan op het vanbuiten leren van randelementen uit de ontstaanscontext van het boek.
Woensdag ben ik opnieuw naar de les van Victorian Dream-Worlds geweest, en hoewel mijn inbreng opnieuw niet zo fantastisch was, heb ik toch af en toe gedurft mijn mond open te doen. Dat is een begin. Daarna had ik normaal study group, maar aangezien Adam en Scott het verhaal nog niet uitgelezen hadden (The Chimes van Dickens), verzetten we het naar donderdag (vandaag dus). Dan ben ik maar naar Grainger Market geweest om wat verse groentjes, die ik dan naar huis gebracht heb. Daarna had ik een lecture Sociolinguistics dat niet zo eenvoudig was. Ik snapte vooral niet het punt dat ze probeerde te maken. Ik snapte niet wat ze wilde bereiken. Maar misschien moet ik er thuis nog eens goed naar kijken. Daarna heb ik thuis nog wat gewerkt voor school, want dat begint nodig te worden en wat gelezen. Ik ben niet zo vroeg in bed gekropen omdat ik vandaag eens wat wou uitslapen (en vroeg slapen is hier toch onmogelijk met die ettertjes van Freshers), maar helaas.
Donderdag, vandaag dus werd ik vroeg gewekt door het brandalarm. Blijkbaar was het een oefening, maar je moet toch naar buiten want anders krijg je een boete van 25 pond. Ik dus in mijn pyjama en jas naar buiten. Ondertussen heb ik ook eens de andere studenten in het gebouw gezien en geloof me, ze zien er allemaal nog heel erg jong uit! We hebben heel erg lang buiten moeten wachten, want Fairy, die de vorige nacht was uitgeweest, lag zodanig diep te slapen dat hij het alarm niet gehoord had. Tja, hij is dus 25 pond armer nu. Maar daar ging mijn slaap dus, want toen we na de oefening terug in bed kropen, hebben noch Maria, noch ik nog geslapen. Ik ben dan ietsje vroeger naar school gegaan om een opnemer te boeken bij de computerdeskundige, omdat ik twee locals moet interviewen. De deskundige was uiteraard niet in zijn kantoor, want iemand had besloten dat het mijn pechdag zou gaan worden vandaag. Ik heb daar dus een kwartier staan wachten, maar helaas kwam er niemand opdagen. Dan ben ik maar naar mijn lecture voor Modernisms geweest en daarna had ik study group. Dat was wel oké en het was ook leuk dat het zo snel ging, want na een halfuurtje waren we al klaar. Ik ben dan maar naar huis gegaan om Maria te helpen kuisen, want haar ouders kwamen vandaag (voor het weekend) en alles moest toch een beetje proper liggen.
Dan heb ik weer wat gelezen (ik heb bijna het eerste deel van Ulysses uit, hoera voor mij!) en ben ik weer naar school vertrokken voor mijn study group die we woensdag uitgesteld hadden naar vandaag. Ondertussen had ik ook al het jammerlijke nieuws gehoord dat een van mijn informaten voor het interview niet geschikt was omdat hij niet local genoeg was. Ik dus wanhopig op zoek naar een nieuw persoon, want ik wou morgen dat interview doen. Gelukkig kwam Scott (een van de jongens van de study group) me te hulp, maar hij kon helaas niet morgen. Ik zal alles dus een beetje moeten uitstellen, weer slecht nieuws. Door alle stress die dat interview met zich meebrengt, heb ik dan maar besloten dat ik het verdiende om een beetje te shoppen. Zo gezegd, zo gedaan, en ik ben twee topjes, 1 paar schoenen en een handtas rijker (van de Primark, dus spotgoedkoop hoor, papa). Daarna ben ik naar het station gegaan om me een railway pass aan te schaffen, waardoor mensen tussen 16 en 25 jaar voor 1/3 goedkoper met de trein kunnen reizen in Engeland (wat wel handig is, want treinen zijn hier echt duur en zaterdag wil ik naar Edinburgh). Helaas had ik geen pasfoto bij me, dus moest ik weer naar huis wandelen, weer naar het station wandelen en weer naar huis wandelen, iedere wandeling goed voor een halfuur wandelplezier. Ik ben het wandelen dus een beetje zat nu. En ik heb mijn rust verdient. Ik ga nog wat Ulysses lezen en dan lekker wat naar Grey's Anatomy kijken, ik heb het verdiend! Groetjes, Elke
Voor zij die mij kwalijk nemen dat ik al bijna een week niets meer gepost heb: Erasmussers hebben een druk leven en ik dus ook. En ook nu wordt het een snel berichtje want ik ga vanavond naar de cinema met mijn vriendinnen - en Fairy. (Wat me een beetje doet denken aan het thema op chirokamp: de drie vrienden en Perry. Maar dan met 'Ferry' in plaats van Perry.) Een korte samenvatting:
- Donderdag lecture modernisms gehad en eerste keer study group: heel interessant - Vrijdag met Christine om tattoo geweest en 's avonds mijn eerste vriendschappelijke contacten met Engelsen gehad - Zaterdag naar Angel of the North geweest en uitgeweest voor Ophélies verjaardag, heel leuk - Zondag: gaan eten in pub voor Ophélies verjaardag (taaie kip) - Amerikanen eten geen mayonaise maar doen wel overal ketchup op - Malin en ik zouden een cupcakekookprogramma moeten maken - Cupcakes zijn lekker - Ophélie verrast met cupcakes en filmavond - Maandagen zijn vermoeiend - Lees nooit Ulysses van James Joyce. Gewoon. Niet. Doen. - Charles Dickens moet zo'n schatje van een man geweest zijn.
Goed, ik begin dus snel met donderdag (ik zeg snel omdat ik nog een halfuurtje heb, en da's niet zoveel, want ik doe normaal een uur over een blog over drie dagen). Donderdag had ik een lecture van modernisms, wat heel interessant was. Mijn Amerikaanse vriendin Adriana heb ik niet gezien, maar ik heb bij een Engels meisje gezeten (wiens naam ik vergeten ben). In de namiddag had ik dan mijn eerste study group, wat er basically op neerkomt dat ik en nog 3 andere studenten een gedicht van Thomas Hood besproken hebben. Het was een heel leuk en grappig verhaal (het ging over een vrouw die vermoord werd door haar man, maar heel grappig verteld: hij vermoordde haar namelijk met haar eigen gouden kunstbeen, echt bizar) en ik heb ook ontzettend veel bijgeleerd, want doordat het Engels mijn moedertaal niet is, heb ik ook veel culturele aspecten van het verhaal gemist die de anderen mij dan uitlegden. Ze waren ook heel erg vriendelijk, mijn medestudenten. En ik heb het geluk de enige twee jongens van mijn seminar in mijn study group te hebben, en geen schmincktrutten. En andere meisje is vermoedelijk de slimste van de klas, handig.
Vrijdag heb ik wat gelezen en rond de middag ben ik met Christine naar de tattooshop gegaan, want ze wilde ook, net als Malin, een nieuwe tattoo en had graag dat er iemand meeging om haar bij te staan in de pijnlijke momenten. Zo gezegd zo gedaan en daarom heb ik dus een halfuurtje doorgebracht tussen inkt en beeldjes van doodskoppen, luisterend naar nigga-muziek en over koetjes en kalfjes babbelend om Christine af te leiden van de zoemende, scherpe machine in haar nek. Maar ze heeft alles goed doorstaan en nu is haar lichaam een boom van Darwin rijker (ze is een beetje een biologie-nerd, zegt ze zelf). Daarna zijn Christine en ik bij een zieke Malin op bezoek geweest en 's avond ben ik met Turid naar Karoline thuis geweest met als doel uit te gaan, maar we zijn nooit verder geraakt dan haar huiskamer, want haar flatmates (echte Britten, joepie!) waren zo leuk dat we maar bij hen gebleven zijn. En ze waren ook buitengewoon interessant: zo was er een muziekstudent en een kunsstudent en wel... Laten we stellen dat het niet het type mensen waren die alles netjes volgens het boekje deden.
Zaterdag zijn we met de meisjes de Angel of the North gaan bezoeken, maar die was niet zo indrukwekkend, eerlijk gezegd. Dan heb ik thuis nog wat gelezen en 's avonds zijn we opnieuw uit geweest voor Ophélies verjaardag (waarbij we happy birthday in al onze verschillende talen gezongen hebben, wel leuk). Het was echt een leuke avond, veel leuker dan woensdag toen we ook uitgeweest zijn, want die bewuste woensdag was er bijna niemand in Madam Koo's. Er was waarschijnlijk iets ernstigs gebeurd, want er waren overal ambulances en politiewagens te zien op straat, maar we weten niet wat er gebeurd is. Maar zaterdag was wel oké. Behalve dan dat ik weer werd lastiggevallen in de club. Gelukkig heb ik hem dan gewezen op Ophélie, die jarig was, en die hij dan wou trakteren. Ophélie wilde dat niet (omdat hij misschien iets in haar drankje zou doen, verstandig van haar) en we hebben ons dan maar snel wat verplaatst zodat hij ons niet terugvond.
Zondag was Ophélies verjaardag en zijn we 's middags gaan eten in de Three Bull's Heads. Mijn kip was een beetje droog, vond ik, maar ik kon wel eens frietjes met mayonaise eten, wat ze hier niet echt kennen. En de frietjes waren ook eens niet gigantisch dik, hoera! Daarna hebben Malin, Maria en ik gedaan alsof we naar de bibliotheek moesten (uiteindelijk bleek dat we ook alle drie effectief moesten gaan) en hebben Turid en Christine Ophélie meegenomen naar huis. Malin, Maria en ik zijn dan gerief gaan kopen om cupcakes te maken en te versieren (kaarsjes met happy birthday en dat soort leuke dingetjes), dan zijn we naar de bibliotheek geweest en uiteindelijk is Malin bij mij de cupcakes kopen maken (Maria, Turid en Christine konden niet helpen omdat ze naar die ontzettend dure match (sorry, nonkel Eddy, ik blijf bij mijn standpunt) van Newcastle-Manchester United waren). Al zeg ik het zelf: we hebben het ontzettend goed gedaan, zo zonder maatbeker. Het deeg was in alle geval verukkelijk en toen we 's avonds naar Ophélie gingen om haar te verrassen, bleken de cupcakes meer dan geslaagd te zijn. We hebben dan ook nog gezellig naar een filmpje gekeken.
Gisteren had ik veel les. Ik begon met een seminar Sociolinguistics, waarbij ik samen moest werken met een superknappe jongen met heel erg mooie ogen. Dat was zowat het enige goeie aan de les, want de lerares jaagt me de hele tijd schrik aan door te zeggen dat ik deze week nog 2 locals moet interviewen om dat interview dan te transcriberen (het gezegde neer te schrijven volgens bepaalde regels). Ja, niet zo eenvoudig als je een Erasmusstudent bent. Dan zei ze dat ik maar een ander vak moest zoeken. Bam. Maar ja, ik ben nu eenmaal koppig en ik kan niet zo makkelijk iets loslaten als ik eenmaal heb beslist dat ik het wil, dus ik heb haar gezegd dat ik het toch ga doen en dat ik wel iemand ga vinden. Ik heb in alle geval al 1 iemand, Chris, een jongen die ik vrijdagavond heb leren kennen. En wie weet, misschien heeft hij wel een hulpvaardige zus ofzo. Ook is de stem van de lerares zo vreselijk irritant hoog... En dat op maandagmorgen als eerste uur, hatelijk. Daarna een seminar Modernisms gehad, heel erg interessant en een heel erg leuke leerkracht (echt type verstrooide geniale professor). Daarna een lecture Victorian Dream-Worlds gehad, waarvoor ik bijna te laat was (maar net op tijd, geen zorgen hoor mama, ik ben flink). 's Avonds dan nog een lecture Sociolinguistics gehad van de leerkracht met haar hoge stem, en met nog meer hoofdpijn buiten gegaan dan dat ik binnengekomen was. Daarna heb ik samen met Turid de was gedaan - en terwijl mijn was aan het draaien was, beginnen lezen in Ulysses, wat een vreselijk moeilijk boek gaat worden. Of misschien kwam het doordat ik hoofdpijn had.
Vandaag heb ik bijna heel de dag gelezen aan een verhaal van Dickens, The Chimes, een typisch Dickensverhaal met een happy end. Wel nog mooi en leuk om te lezen. Dan een lecture Modernisms gehad (Jake, de knappe jongen van de les Sociolinguistics, volgt dat blijkbaar ook), thuis gekomen, Sociolinguistics gelezen en nu naar cinema. Letterijk nu, ik moet echt gaan. Doei! Elke
Mijn klasgenotes zijn - om ze even allemaal over dezelfde kam te scheren - marginale bitchen. Ze kleden zich alsof ze klaar staan om naar de club te gaan (zijnde: in rokjes die hun billen net niet of net wel bloot laten), hun juwelen zijn duidelijk goedkope blingbling en de laag make-up die ze op hun gezicht smeren is zo dik dat ik denk dat ze hun poedertjes en eyeliner meer gebruiken als isolatielaag tegen de kou dan als versiering. Voor wie zich zorgen maakt: ik amuseer me best wel op school hoor. Samenvatting van mijn eerste drie dagen als Newcasteliaanse studente:
- Klasgenoten = beauty and the nerd. Of barbie en de nerd. Of schminkdoos en de nerd. - Britse dialecten zijn onbegrijpelijk - Mijn lessen zijn boeiend. - Scherven brengen hopelijk geluk. - Filmavond - Freshers zijn dutsen. - Looper = supergoeie film, zeker bekijken! - Mijn roommate heeft nudistische trekjes
Maandag startten mijn lessen om 10 uur. De eerste les was een seminar van Sociolinguistics, wat betekent dat we met een stuk of vijftien leerlingen waren en moesten luisteren naar fragmentjes van Engelse dialecten waar ik eerlijk gezegd geen zak van begreep. Gelukkig kregen we een blaadje met de transcriptie (de gesproken tekst) bij ons, want anders had ik er echt niets van gesnapt. De bedoeling is dat we zelf ook een interview gaan afnemen met een local, dat wordt wat moois. Ik moet eerst al twee locals vinden, niet zo eenvoudig als je zelf niet Brits bent. Ik kreeg ook al onmiddellijk een duidelijke impressie van mijn klasgenoten: opgedirkte meisjes die van de ene kant van het auditorium naar de andere kant schreeuwen hoe dronken ze vorige nacht geweest waren en die hun vriendin (nog steeds aan de andere kant van het auditorium) vragen of ze toch zeker de foto's op facebook gezien had - echt gebeurd, ik verzin dit niet.
Daarna had ik een seminar van modernisms, een literatuurvak, in het Bedson Teaching Building, lokaal B10. Klein probleempje: lokaal B10 bleek niet te bestaan. Na een tijdje wanhopig alle verdiepingen afgelopen te hebben - goed voor de conditie - heb ik me dan maar aan een computer gezet om op te zoeken of ik wel het juiste lokaal had opgeschreven. Maar nog voor ik degelijk ingelogd was, hoorde ik een oudere man aan een paar meisjes vragen waar lokaal B10 was. Blijkbaar waren ze allemaal op zoek en was de oudere man de leerkracht zelf. Ik schoot dus op hen af en vertelde dat ik ook B10 zocht. De prof heeft ons dan weer meegenomen naar het Percy Building, ons hoofdgebouw, en daar om informatie gevraagd. Daar kreeg hij een ander lokaal toegewezen, maar dat bleek bezet te zijn. Dan zijn we maar teruggekeerd naar het Bedson Building, waar uiteindelijk bleek dat lokaal B10 eigenlijk B30 moest zijn en dat mijn twaalf andere klasgenoten ons braaf in het juiste lokaal zaten op te wachten. In dat lokaal heb ik ontdekt dat mijn mannelijke medestudenten ofwel a) puberale Johnny's ofwel b) ongewassen nerds zijn. Volgens mij doen ze dat expres, om te zorgen voor wat compensatie met de meisjes, die me doen denken aan de parfumwalmen die mijn wiskundelerares van in het eerste en tweede middelbaar verspreidde - voor zij die haar nog kennen: ja, het gaat over Verlé. Mijn derde lesuur was een seminar Victorian Dream-Worlds, waar ik heel hard naar had uitgekeken. Uiteraard was dit buitengewoon interessant. Thari, het Nederlandse meisje dat ik bij mijn Erasmuscoördinator had ontmoet, was daar ook. Ze is een beetje een betweter en een leerkrachtslijmbal, vind ik, maar ach, voor elf weken overleef ik dat wel. En ik mag ook niet te kritisch oordelen over mensen.
's Middags heb ik dan geprobeerd om hamburgers te maken, maar aangezien de hamburgers in mijn handen uit elkaar vielen, is het dan maar gehakt met ajuin geworden. En slootzekes (geen idee wat het Nederlandse woord is) en rijst. En al zeg ik het zelf, het was heel lekker. In de namiddag had ik dan ook nog een lecture (in een grote groep, dus in een auditorium) van Sociolinguistics en dat was vrij aangenaam, vooral introductie en papierwerk en dat soort dingetjes. Opvallend is dat alle studenten hier schrijven en niet typen op hun laptop. En ook dat je duidelijk veel meer thuis moet werken. Er zijn niet zoveel lessen, maar er wordt veel van ons verwacht dat we zelfstandig doen. 's Avond heb ik dan met de meisjes afgesproken bij Malin en Ophélie thuis om een filmavondje te houden. De naam van de film ben ik vergeten, maar het was een vrij komisch verhaal over een kerel die gedumpt wordt door zijn vriendin en daarover weent als een meisje en dan iemand nieuws leert kennen en uiteindelijk een supergelukkige dracula-acteur wordt. Happy end.
Dinsdag had ik pas in de namiddag les, maar ik heb mijn voormiddag al lezend doorgebracht. Ik moet The Secret Agent van Joseph Conrad lezen voor Modernisms en geloof me, dat is nog niet zo'n makkie. Er komen erg veel moeilijke woorden voor in het boek en ook het concept op zich is niet zo eenvoudig: het gaat over politiek en vooral over anarchie... De lecture over Modernisms was interessant en ik heb er ook een leuke (!) klasgenote leren kennen: een Amerikaans meisje. Haar naam was Adriana (no joke) en ze was ook een derdejaars, dus het klikte wel beter met haar dan met de andere kindertjes - en dit is niet mijn hooghartige ik, de andere studenten zijn echt nog pubers. Het lijkt wel alsof ze al zo lang volwassen proberen te doen met hun make-up en kleding, dat ze juist langer kinds blijven omdat ze daar gewoon nog meer behoefte aan hebben. De Freshers in ons gebouw doen bijvoorbeeld niets anders dan muziek spelen en feesten en soms ook gewoon lawaai maken uit zattigheid. En toen Maria hen zag en vroeg of ze het in het vervolg wat zachter wilden doen, lachten ze haar eigenlijk gewoon uit. Maar soit, ik zal misschien es een mailtje sturen naar de receptie, die al een waarschuwingsmail gestuurd heeft naar iedereen dat het anti-sociale gedrag moet verbeteren.
Na de les ben ik naar de supermarkt geweest en naar Grainger Market, een overdekte markt waar je altijd verse groenten en fruit kunt kopen. Toen ik uit Grainger Market wegging, heb ik wel iets genants meegemaakt: in een van mijn zakken van de supermarkt zat een gigantisch gat en de glazen pot spaghettisaus die ik gekocht had - uit verstrooidheid had ik vreemd genoeg alleen spaghettisaus gekocht en de pasta zelf vergeten - viel door het gat, op de grond, en spatte uiteen. Spaghettisaus overal, glas overal, meewarig schuddende hoofden overal. Gelukkig schoot een vriendelijke Geordie me te hulp en kon ik me snel uit de voeten maken. 's Avonds zijn we dan met een paar naar de student shopping night geweest voor een uurtje - we hebben niets gekocht want het was veel te druk overal - en daarna zijn we naar de cinema geweest. De film die we gezien hebben was echt supergoed. Hij heette Looper en als hij uitkomt in België kan ik hem zeker aanraden.
Vandaag ben ik naar de les geweest. Seminar Victorian Dream-Worlds was leuk, maar ik was echt bang om mijn mond open te doen, want iedereen leek zo slim en dan zou ik daar tussen komen met mijn gebroken Engels... Maar volgende keer doe ik het beter, heb ik mezelf al beloofd. Dan zal ik ook mijn cursus meehebben, wat ik nu vergeten was. Tussen mijn lessen door ben ik dan naar Waterstones geweest om Ulysses van Joyce te halen - is me dat een dikke kloef van een boek zeg! Ik geloof dat ik nog ga afzien met dat boek, maar dat is ook goed want dat maakt het des te uitdagender en houdt de spanning erin. Daarna had ik nog een lecture Sociolinguistics, wat verbazingwekkend interessant was, en deze namiddag heb ik, na kip, rijst en boontjes gekookt te hebben (de boontjes smaakten niet zo lekker, maar dat was niet mijn schuld want ik heb mooi de instructies van op het pakje gevolgd), gewerkt voor school. Ik heb zo het gevoel dat als ik hier niet veel ga werken, dat ik plots door de bomen het bos niet meer ga zien. Enfin, het lukt me wel, denk ik. Vanavond gaan we weer uit, hoera! Doei! Elke
Voor de twee of drie volgers die mijn blog nog rijk is (dat ben jij dus, mama, en waarschijnlijk Marleen ofzo): hallo allemaal. Ik heb een paar ontzettend leuke dagen achter de rug, dus laat ik er maar snel invliegen met een samenvatting: - Prachtige bruggen over de river Tyne - De vis heet Henry - Beste Fish and Chips ever gegeten - Met de ferry van de South Shields naar de North Shields geweest - Iets gaan drinken in wat ondertussen ons stamcafé is geworden: The three bulls heads - Dagje Alnwick Castle -> Elke herbeleeft haar childhood en loopt een hele dag op wolkjes - Ik zie Hagrid - Feestje in een mooie club met minder mooie mensen - Moeilijkheden tussen Frankrijk en Amerika - Lunch voor vijf pond in stamcafé mislopen, dan maar andere lunch gezocht - Nederlandse poffertjes gegeten en Belgische chocolade gekocht
Weten jullie, bloggen is eigenlijk nog niet zo gemakkelijk. Je moet iedere keer random, uit het niets, beginnen schrijven en hopen dat de mensen het een beetje interessant vinden wat je schrijft. Je moet telkens opnieuw beginnen, telkens opnieuw een eerste lijn verzinnen die hopelijk niet te vreselijk klinkt of leest, en dat is nog niet zo eenvoudig als je omgeven wordt door slaande deuren en een giechelende roommate. Maria is momenteel naar de serie 'How I met you mother' aan het kijken en dan ligt ze iedere keer plat van het lachen. Ze probeert dat in te houden om mij zo weinig mogelijk te storen, maar het lukt haar niet echt dus komt er nu een soort gesnuif uit haar neus, wat best wel grappig is omdat ik geen idee heb waarom ze lacht. Maar goed, ondertussen heb ik toch weer een soort van inleiding op mijn verhaaltje van vandaag, dus leve Maria's snuiflachjes!
Donderdagavond zijn we, zoals ik vorige keer voorspelde, naar de rivier geweest, de Tyne en de Tyneside dus, om er de bruggen te zien. Dat was een heel mooi schouwspel, want er waren heel veel bruggen en ze waren ook verlicht. Vooral de Millenium Bridge was heel erg mooi. Hij veranderde van kleur en natuurlijk wilde ik daar een foto van, maar helaas, mijn fototoestel lag nog thuis! Nu steel ik dus de foto's die de anderen hebben getrokken. Het was een leuke, rustige avond. We werden even lastiggevallen door een stel dronken Duitsers die blijkbaar vergeten waren hoe ze zinnen moesten bouwen in hun eigen taal, maar verder is er niet veel spannends gebeurd. Christine, Maria, Turid en ik zijn nog iets gaan drinken in de Three Bulls Heads, de typische Britse pub waar we vorige week vrijdag ook al iets gaan drinken waren en waar het echt gezellig is en huiselijk aanvoelt.
Vrijdag zijn we naar Shields geweest, waar de Tyne uitmondt in de zee. Christine had op het internet gelezen dat er in South Shields (want er is een North en een South Shields) een heel goed Fish and Chipsrestaurant was dat al heel veel prijzen gewonnen had. Daar zijn we eerst naartoe geweest om er te lunchen. Ik heb ooit Fish and Chips gegeten in Londen en toen vond ik het niet lekker, maar ik kan je verzekeren dat ik mijn mening over dit typisch Engelse gerecht heb moeten herzien. Het was echt overheerlijk! De vis smolt gewoon in mijn mond, zo zalig! De frieten waren natuurlijk niet zo lekker als die in België, maar de vis was echt fenomenaal. We begonnen te eten en werden allemaal muisstil omdat we zo opgingen in het gerecht. (Even een interessant weetje: Amerikanen eten echt ketchup op alles, van frieten tot puree, en het idee van mayonaise op frieten vinden ze walgelijk. Of dat vindt Christine toch; zij had er nog nooit van gehoord). Malin had het wat lastig met opstaan en gaan zitten omdat ze die ochtend net haar nieuwe tattoo gekregen had, de makreel onder haar borst. We hebben hem Henry gedoopt en hij ziet er eigenlijk best nog wel cool uit. Ze had veel pijn gehad, zei ze, maar het is een keiharde en natuurlijk heeft ze bij de tattooshop haar lippen stijf op elkaar gehouden. Enfin, na onze heerlijke maaltijd hebben we wat op het strand gelopen, en daarna zijn we met de ferry (want omdat we een dagticket hadden gekocht voor de metro, mochten we ook gratis met de ferry mee) van de South Shields naar de North Shields gevaren. Daar hebben we dan nog wat rondgekeken en uiteindelijk zijn we weer naar huis gegaan. Het was toen al behoorlijk laat en ik wilde de volgende ochtend fris zijn om naar Alnwick Castle te gaan, dus ik ben snel in mijn bedje gekropen (hoewel de onderburen lastig en luidruchtig waren).
Zaterdag sprong ik om acht uur uit mijn bed om te vertrekken naar Alnwick Castle, filmlocatie voor onder andere Harry Potterfilms 1 en 2, Robin Hood Prince of Thieves en Elizabeth (die met Cate Blanchett). Ik moest even wachten voor mijn Spaanse vrienden (Viktor, Clara en Carlos) op het punt van afspraak waren (Spanjaarden zijn altijd te laat), maar gelukkig waren we perfect op tijd voor de bus. Na een anderhalf uur durende busrit - die Viktor en ik gevuld hebben met buitengewoon interessante gesprekken over literatuur en reizen, hij is echt veel leuker en interessanter dan ik eerst verwacht had - kwamen we in Alnwick aan, waar een vriendelijke Geordie ons de weg naar het kasteel toonde. Zodra ik het kasteel zag, had ik het gevoel dat ik op wolkjes liep. Het was alsof een droom uit mijn kinderjaren uitkwam, want het leek echt alsof ik op het terrein van Zweinstein terecht gekomen was. Het kasteel alleen al is prachtig, zonder twijfel, maar het gevoel dat het me gaf is onbeschrijfelijk. Volgens mij heb ik heel de tijd met een grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen, het was echt alsof ik in een droomwereld beland was. En ik kon mijn enthousiasme delen met Viktor, want die liep ook heel de tijd te glimlachen en foto's te trekken als een Japanner. En wat ook erg tof was: op de plaats waar de vliegles van de Harry Potterfilm is opgenomen, was op dat moment net ook een 'vliegles' bezig voor de kindjes: twee 'professors', volledig gekleed als tovenaars, gaven de kindjes bezemstelen en leerden hen 'vliegen'. Het was echt superschattig en ook zo leuk, ik waande me echt in een magische wereld. Naast de happy childhoodmemories die het kasteel opwekte, was het ook een buitengewoon interessant en mooi kasteel. Er woont al heel erg lang een adellijke familie, de Percy family. De familie heeft heel wat belangrijke mensen voortgebracht en er waren dan ook heel wat musea die iets meer vertelden over die familieleden. Een van de belangrijkste familieleden was Harry 'Hotspur' Percy, als je het mij vraagt een heethoofd dat heel veel oorlog gevoerd heeft (men zegt dat hij heel dapper was omdat hij het durfde opnemen tegen de stoere Schotten). Hij is ook een personage in een stuk van Shakespeare, voor de Shakespeareliefhebbers onder ons. De Percy's zijn ongetwijfeld stinkend rijk, want ik heb het kasteel ook vanbinnen gezien en ik zeg je: zo zou ik ook willen wonen. De bibliotheek was adembenemend en de eetzaal kon evengoed een danszaal zijn als je de gigantische tafel wegnam. Echt een prachtige plaats! De familie woont er nog steeds en overal konden we dan ook fotokaders zien met foto's van de familieleden. Dat gaf wel een beetje een vreemd gevoel, alsof ik regelrecht in het privéleven van andere mensen zat te kijken. Ergens was dat eigenlijk ook wel zo. Maar ach, het kasteel was zo mooi... Voor wie wil weten welke scènes van Harry Potter in Alnwick gefilmd werden: de vliegles, peron 9 3/4 is daar ook opgenomen in een grote zaal en de scène met de Beukwilg. Het kasteel is ook gewoon gebruikt voor beelden van Zweinstein enzo.
's Avonds hebben we dan weer een preparty gehouden op ons kot en er was een nieuwe jongen bij, Jarid of zoiets, een Frans-Algerijnse jongen en eigenlijk nog geen lelijkaard. Hij was een vriend van Ferry dusja. Christine had een beetje een boon voor hem en ze heeft hem dan ook de hele avond proberen versieren, maar helaas, Jarid was heel erg terughoudend en haar pogingen draaiden op niets uit. Ze was vrij teleurgesteld en haar avond was een beetje verziekt. Dat was nogal een domper op de sfeer. Daarbij kwam ook nog eens dat de nieuwe club die we uitgeprobeerd hebben wel heel mooi was, maar helaas geen aantrekkelijke of interessante klanten had (in de zin van: iedereen was ofwel achttien, ofwel veertig jaar). Er waren ook ontzettend veel kale, oude dronkaards, echt vreemd en vies, want ze probeerden heel de tijd dicht bij ons te dansen en ons te verleiden. We hebben dan maar snel de benen genomen en wij - de meisjes - hebben ons teruggetrokken in een fastfoodrestaurant om Christine wat op te beuren. Dat lukte behoorlijk, maar we zijn toch vrij snel daarna naar huis gegaan, want het vele feesten en de koude wind beginnen hun tol te eisen. Iedereen begint zo wat verkouden te worden - ik gelukkig niet - of is zo stilletjes doodmoe aan het worden - daar heb ik helaas ook last van. Vannacht heb ik dus overheerlijk geslapen en ik had me bijna overslapen, want we hadden om 12u afgesproken om te gaan lunchen in de Three Bulls Heads en ik werd pas om 11u30 wakker. Gelukkig heb ik me keihard gehaast en was ik nog op tijd. Eenmaal bij de Three Bulls Heads merkten we helaas dat ze geen eten konden verkopen omdat ze een power cut hadden in de keuken. Dat was wel spijtig, want hun special offer op zondag was een maaltijd voor vijf pond, een drankje inbegrepen. We zijn dan maar een beetje verder gegaan en daar was het ook lekker - en goedkoop, want het geld vliegt er bij sommigen onder ons een beetje te snel door. Maria, Ophélie en ik zijn dan ook nog naar het marktje in het stadscentrum geweest omdat het de laatste dag was dat het er stond en we hebben Nederlandse poffertjes (van echt Nederlandse Nederlanders!) gegeten, overheerlijk. Ik heb ook nog Brugse chocolade gekocht omdat ik het niet kon laten. Dat was helaas erg duur, maar tja, een beetje Brugge in Britain, daar betaal je wel voor, vrees ik. Vanmiddag hou ik het lekker rustig: ik heb gestofzuigd en verder ga ik wat relaxen. En ik begin nu. Doei! Elke
Hoi allemaal! Ik zal jullie niet langer in extreme spanning houden, aangezien dit maag-, darm- en blaasklachten kan veroorzaken, maar nu mijn blog verderzetten. Ik begin waar ik geëindigd was (en wat is deze zin toch zo vol poëzie!).
Samenvatting: - Poundland: alles voor 1 pond - Verdwalen in winkels is mijn vaste hobby geworden - Film in Western Amerikaans Engels. Toppie. Wel met knapperd, dus pluspunt. - Italiaans-New Yorkse restaurants hebben vuile toiletten - GIGA-BIB - Tattoos zijn pijnlijk - Voetbaltickets van Newcastle tegen Manchester United kosten veel geld - Knappe, intelligente, interessante Duitser ontmoet. - Ik heb lekker gekookt. - Mijn Erasmusland is lekker het beste, want ik kan het nieuwe boek van J.K. Rowling zomaar random gaan halen in de boekwinkel. De prachtige, goddelijke boekwinkel. - Postkaarten zijn hier moeilijk te vinden - Preparty's bij mij thuis zijn awesome. Komt omdat het bij mij is, wss. - Ik ben soms verstrooid. - Resultaten UELA zijn binnen - Mijn roommate maakt eieren voor mij als ontbijt. - Ik hou nog steeds van Newcastle. - Gelukkige verjaardag Liselot Quisquater.
Als ik me niet vergis - en laat ons nu eerlijk zijn, wanneer vergis ik me ooit? - dan had ik vorige keer mijn verhaal beëindigd met mijn biefstuk. Daar ga ik dan ook nu mee verder. Na de afwas - want ik ben een proper meisje - vertrok ik richting city center om mijn confirmation of arrival te laten ondertekenen. Ik moest het document achterlaten in de King's Gate (het administratief centrum van de unief, denk ik) en kreeg te horen dat ik het twee dagen later op kon halen. Daarna heb ik een beetje door de shoppingsstraat gedwaald. Ik ben de Marks en Spencers binnengewandeld om uit te vissen wat ze daar eigenlijk allemaal verkopen en het antwoord is letterlijk 'alles'. De winkel was zo groot dat ik erin verdwaald ben en de uitgang niet meer vond. Dan ben ik maar langs een totaal andere weg naar buiten gegaan. Daarna ben ik binnengelopen in de Waterstone's boekhandel en tja... Als ik de hemel zou mogen maken, dan zou hij er min of meer uitzien als de Waterstone's boekhandel. Behalve dan dat ik er wolkjes in zou laten drijven. In de hemel moeten wolkjes zijn. Maar serieus: kasten vol klassiekers! Prachtige, gigantisch grote winkel met alle boeken die je hebben wilt. Daar heb ik ook ontdekt dat je The Casual Vacancy van J.K. Rowling (haar nieuwe boek voor volwassenen) kon (sinds vandaag niet meer) bestellen voor 10 pond (wat veel minder is dan de normale prijs). Ik kon helaas niet blijven, want ik had afgesproken om met Malin (en dus niet Marlin zoals ik eerder zei), Christine en Maria naar de Poundland te gaan, een winkel waar je voor alles maar 1 pond moet betalen. Maria en ik hebben er kuisgerief gekocht. Dan ben ik naar huis gegaan en 's avonds zijn we naar de cinema geweest met de ladies. We hebben de film 'Lawless' gezien. Hij was goed (en waargebeurd), maar het was moeilijk om het platte Amerikaanse Engels (jakkie, Amerikaans Engels) te begrijpen. Het duurde efjes voor ik erin kwam. In de voorfilmpjes hebben we ook een paar andere films gezien die we ooit nog gaan bekijken, onder andere de nieuwe James Bond (omg, zo cool, ik kan James Bondfilms bekijken in Engeland!).
Dinsdag heb ik wat geluierd in de voormiddag, denk ik. Of wat gelezen. Wat eigenlijk hetzelfde is. Anyway, 's middags zijn we gaan lunchen naar een Italiaans-New Yorks restaurant waar de bediening ontzettend traag was en de toiletten niet doorspoelden en vol lagen met kak. Hoihoi. Maar het was goedkoop en dat maakte veel goed. En we hebben het ook heel gezellig gehad, de mensen die ik hier heb leren kennen zijn echt leuke mensen. Daarna ben ik me gaan inschrijven in de bibliotheek hier, want bibliotheken zijn gewoonweg mijn ding. Ik hou van bibliotheken en later ga ik een bibliotheek hebben in mijn huis. Of in mijn kasteel. Ik ga wel in een kasteel wonen, mijn karma gunt me dat wel. Daarna ben ik samen met Turid, een meisje uit Noorwegen, het boek van J.K. Rowling gaan bestellen en dan heb ik thuis gezeten en wat op skype en facebook enzo gezeten. En een aflevering van Grey's Anatomy bekeken, denk ik. Enfin, zoiets. Dinsdag was dus een relatief rustige dag. Maar het was ook niet het moment om superwilde dingen te doen, want het heeft hier behoorlijk veel geregend de laatste dagen (behalve gisteren en vandaag). Ik heb al gehoord dat jullie in België (voor wie in België zit momenteel - baha, losers) in het nieuws beelden gezien hebben over overstromingen hier? Wel, ik kan jullie verzekeren dat ik oké ben en dat het enige wat hier overstroomt de vijver in het park is. En mijn douchecabine als ik niet oplet. Ik heb ook de resultaten van mijn UELA, de Engelse taaltest, teruggehad en ik ben voor alles geslaagd. Voor luisteren ben ik een level 3 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb, en voor schrijven een level 2 student, wat betekent dat ik geen hulp nodig heb maar wat bijschavende cursussen kan volgen.
Woensdag, gisteren dus, heb ik worst gemaakt, wat heel lekker was (hoera!). Daarna heb ik met de anderen afgesproken aan het voetbalstadium omdat we tickets wilden voor een match van Newcastle. Christine, Turid (een grote voetbalfan) en Maria wilden tickets voor Newcastle tegen Manchester United en hebben die dan ook gekocht, maar het was 41 pond en een klakske, wat neerkomt op zo'n vijftig euro, en dat hadden Malin, Ophélie en ik er niet voor over. Misschien gaan wij eens naar een minder belangrijke match gaan die niet zo duur is. Dan zijn we naar de tattooshop geweest want Malin wil een nieuwe tattoo, namelijk een makreel onder haar rechterborst. Ze heeft alleen maar een afspraak gemaakt en morgen moet ze gaan. Ondertussen heeft ze ons geïnformeerd over de pijn die je voelt wanneer je een tattoo krijgt, waar het het meeste pijn doet en hoeveel het bloedt enzo. Bijzonder leuk, zo'n tattoo. En Malin is echt een keiharde, denk ik. Die Zweden... Geen normaal volk, zo lijkt me. Dan zijn we ook nog naar de supermarkt geweest en ik heb ook mijn Confirmation of arrival terug opgehaald. 's Avonds hadden we gepland om naar Madame Koo's te gaan om daar het internationale feestje bij te wonen. De preparty was bij ons op het appartement en was opnieuw supergeslaagd. Ook Fairy is nog langsgekomen en we zijn dan met een hoopje - niet iedereen want de minder fortuinlijken onder ons hebben al introductielessen - richting Madame vertrokken. Het was heel erg leuk daar. Heel, heel, heel erg leuk. Het was dezelfde club als vorige week woensdag, dus het was een heel mooie club. En ik heb er Mr. Perfect ontmoet. Hij was een Duitser - ik heb hier echt iets met Duitsers in Newcastle, meer dan met Britten - en hij was heel erg knap. En ik ben niet de enige die dat vond, dus ik beeld het me niet in, joepie! Ik heb heel lang met hem staan praten en hij bleek ook nog eens slim, grappig en interessant te zijn, kom dat tegen! Hij studeerde ingenieurswetenschappen en was helaas maar voor een week in Newcastle. Hij was op een soort rondreis, hij was eerder ook al in Latijns-Amerika en in China. Hij spreekt 4 talen (Duits, Spaans, Engels en Frans) en is dus niet alleen wiskundig maar ook taalkundig slim. En zijn naam was Michael. Zei ik al dat ie ook heel knap was? Hij was dus min of meer perfect - op het eerste zicht natuurlijk, ik heb er ook maar een avondje mee gebabbeld. En even later bracht Maria me het leuke nieuws dat hij tegen haar gezegd had dat hij mij heel leuk vond en 'me wel zag zitten', om het zo te zeggen - achja, kunnen we hem ongelijk geven? (Grapje hoor, mijn ego is gigantisch, maar net niet gigantisch genoeg om overal te tonen hoe gigantisch het is). Helaas, we zijn heel plotseling vertrokken en ik heb geen gedag meer kunnen zeggen en ook zijn gsm-nr heb ik niet, dus ik zal hem waarschijnlijk nooit meer zien. Daar heb ik wel spijt van, maar ik heb ook gewoon een leuke avond gehad, dusja, de herinnering is er.
Vandaag is de dag heel aangenaam begonnen, met mijn vriendelijke roommate die voor mij een roereitje gemaakt heeft met champignons en ajuintjes, heel erg lekker. Daarna ben ik met Turid het boek van J.K. Rowling gaan halen en dat prijkt nu mooi op mijn boekenplank (ik heb er stiekem zelfs al een foto van genomen, zo blij ben ik). Turid en ik hebben dan ook lopen zoeken naar postkaartjes, maar dat kennen ze hier in Newcastle blijkbaar niet, of het zijn gigantische kaarten die ook helemaal niet mooi zijn. En ook onze zoektocht naar een witte sportbh voor Turid draaide op niets uit (Turid was wel van plan de bh onder een T-shirt te dragen en hem niet als T-shirt te gebruiken, zoals de meisjes hier in Newcastle wel doen). Dan ben ik terug naar mijn appartement gegaan, heb ik wat gefacebookt en daarna ben ik naar de universiteitsbibliotheek gegaan om mijn confirmationdocument in te scannen. Helaas was ik mijn logingegevens vergeten en moest ik de wandeling van een halfuur naar mijn appartement opnieuw maken en dan nog eens terugkeren. Nu is alles gelukkig in orde en de ugent mag beginnen dokken, want al mijn papieren zijn in orde dus ze mogen mijn beurs uitbetalen, yes! Nu ga ik snel nog een beetje koken en vanavond gaan we naar de Tyneside, de rivier met al de bruggen enzo. Ik zal dan weer de toerist kunnen uithangen met mijn fototoestel. Hoera!
Nu ga ik u allen laten, met een laatste, droevige boodschap: Mijn bril is kapot. Amen.
All right, hier ben ik dus weer met nog een blogberichtje. Zoals altijd - zijnde: de vorige keer - begin ik met een samenvatting:
- Zot feestje zaterdagnacht. Dresscode: Newcastle style (= sletterig en opvallend) - Opdringerige venten - Luidruchtige eerstejaars - Toch ook wel vriendelijke eerstejaars - Ikea => Zweedse balletjes - Te lang geskyped en dan preparty gemist - Regen en wind - Taaltest = makkie - Poundland: grote winkel, alles voor 1 pond
De boeken van Mary Poppins zijn volgens mij gebaseerd op een waargebeurd verhaal en de schrijfster van die boeken moet in Newcastle geleefd hebben (wat geen waar is, ik heb het gegoogeled en ze leefde in Australië). Het is echt niet moeilijk om je in te beelden dat je hier plots een vrouw voorbij ziet zweven, bengelend aan een zwarte paraplu. Zwarte paraplu's waren hier namelijk vandaag genoeg te zien - ik viel best wel op met mijn flashy roze tussen al die donkere kleuren - en er was zoveel wind dat als ik plots een olifant voorbij zag vliegen, ik niet verbaasd zou zijn. Gelukkig is het de eerste dag dat het zoveel regent en ik ben vol goede hoop dat het beter wordt morgen. Maar laat ik niet van het onderwerp - mijn leven, dus - afwijken en vertellen wat ik de voorbije twee dagen allemaal uitgespookt heb.
Ik begin met zaterdagavond, want dat is chronologisch gezien het eerste en het is ook gewoon het leukste. De meisjes waar ik vrijdagavond iets mee gaan drinken ben, zijn rond 9u naar ons appartement gekomen en we hebben wat gezellig gebabbeld en iets gedronken. We werden ook uitgenodigd door de 'Freshers', zijnde de eerstejaars die zaterdag allemaal begonnen toe te stromen in het appartement. Ze zijn al iedere dag aan het feesten en zijn ontzettend vriendelijk. Ze komen zichzelf voorstellen en dan babbelen we een beetje - ze zijn altijd een beetje verbaasd en onder de indruk dat wij al 20 en 21 zijn, we lijken blijkbaar echt oud in hun ogen. Maar hoewel de Freshers ons uitnodigden zaterdagavond, zijn we niet gegaan. Het feestje bij ons was gewoon te leuk en we zijn eigenlijk vergeten om te gaan. Dan zijn we uitgeweest in Newcastle city. Onze dresscode was Newcastle style, wat betekent dat je er zo opvallend of sletterig mogelijk uit moet zien. Ik had 's namiddags flashy gele beenwarmers gekocht en die combineerde ik met een groene broek en een blauw topje en een rode vest, dus ik was wel opvallend (maar ook niet zo opvallend hier). Eenmaal in Newcastle city zijn we naar een tweetal pubs geweest, ook weer groter en hipper dan ik ze ooit in België gezien heb. Ook veel professioneler, met security overal (en ook op straat loopt overal security, het lijkt altijd alsof ze elk moment een groot gevecht verwachten). We moeten ook altijd onze identiteitskaart tonen als we ergens binnen willen, want onder de achttien mag je hier niet drinken en dat nemen ze heel serieus. We zijn dus naar een paar pubs geweest en hebben daar - again - kennis gemaakt met de opdringerige Newcasteliaanse mannen. Verschillende mannen wilden constant ons groepje - allemaal meisjes - benaderen en dansen met ons. Marlin - een knappe, lange, blonde Zweedse - heeft dan ook een heel deel van de avond doorgebracht met een knappe Ier. Geen idee of ze alleen naar huis gegaan is en ik ben niet van plan haar ernaar te vragen. Ik had wat problemen met een zwarte man die dacht dat ik, omdat ik eventjes vluchtig naar hem geglimlacht had, de nacht met hem wou doorbrengen. Gelukkig heeft Christine me van hem kunnen redden. Ik ben de jongste van de groep en ook nog eens de op een na kleinste, dus de andere meisjes waken zo'n beetje over me. Ik ben blij dat het eens niet omgekeerd is. Zaterdagavond was dus heel erg leuk en ik geloof dat er ook een tweetal foto's op facebook staan, dus je kunt die checken als je wilt.
Zondag hebben Maria en ik lang geslapen en 's middags zijn we met de meisjes naar Ikea gegaan. Dat was ongeveer een halfuurtje van het stadscentrum met de bus en dicht bij het grootste shoppingscentrum van Newcastle. Ik ga nooit, maar dan ook nooit, alle winkels in Newcastle kunnen bezoeken, het is echt gek hoeveel er zijn. Je hebt Eldon Square, het shoppingscentrum in het stadscentrum, je hebt de shoppingsstraat, je hebt Grainger Market, je hebt het Metrocentrum en dan heb je nog de ander winkeltjes. Gek. Anyway, we gingen dus naar Ikea en daar hebben we Zweedse gehaktballetjes gegeten en volgens Marlin zijn die ook echt typisch Zweeds en zijn ze beter dan haar moeder ze kan maken. Ikea in Engeland is wel duurder dan die in België, heb ik het gevoel, en Maria zei dat ze dat ook vond (maar dan dan in Duitsland). Ik kocht een bloempot en een plant waar ik heel trots op ben (het fleurt een kamer direct helemaal op als er een beetje groen aanwezig is), wat mappen en Maria en ik kochten samen een pepermolen. Toen ik terug thuis was, heb ik een beetje geskyped en dat beetje skypen is wat uit de hand gelopen, want Maria en ik gingen nog naar een van de party's van de Freshers gaan maar omdat ik zodanig lang geskyped had, waren we te laat en was het al stil overal in het gebouw - de Freshers hielden overal preparty's om dan naar het echte feestje in de Students Union te gaan, waar wij helaas niet naartoe konden omdat we geen 70 pond wilden betalen voor een armband om mee te kunnen doen aan de Fresher's week.
Vandaag ben ik met Clara (een van de Spanjaarden) mijn UELA gaan afleggen, een verplichte Engelse test die iedere buitenlander moet afleggen wanneer die studeert in Engeland. In al mijn bescheidenheid kan ik zeggen dat de test een makkie was, een piece of cake om het zo te zeggen. Er was een grote luisteroefening van ongeveer 45 minuten en een schrijftest van ongeveer 40 minuten. De eerste oefening van de luistertest was zo makkelijk dat ik hem al kon invullen zonder te moeten luisteren, simpelweg omdat de juiste oplossing grammaticaal gezien de enige oplossing was. De andere oefeningen waren moeilijker, maar ook nog heel goed te doen. De schrijfopdracht was het schrijven van een essay, waar ik hopelijk ook wel in geslaagd ben. We moesten zo academisch mogelijk schrijven, dus misschien heb ik daar wel wat punten op verloren en raden ze me aan om daar wat hulp voor te zoeken. Maar ja, we'll see. Daarna ben ik terug naar huis gegaan (want Clara had een activiteit van de Fresher's week) en heb ik gekookt: biefstuk, rijst en worteltjes. De worteltjes waren een zak die ik moest opwarmen in de microgolf dus daar was niets aan. De rijst ben ik ondertussen al gewoon. De steak was vreselijk. Een schoenzool. Maar ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik ben opnieuw heel blij.
Ik heb nog wel wat te vertellen, maar dat doe ik dan later want nu moet ik gaan, ik ga met de meisjes naar de cinema. Geen idee welke film. Bye!
Eindelijk, het is me gelukt om aan mijn blog te beginnen! Ik was van plan om iedere dag een klein berichtje te zetten, maar het is ondertussen al zaterdag en ik ben hier sinds dinsdag , dus ik heb heel wat te vertellen. Om het mijn toekomstige lezers (u dus, daar achter de computer ;) ) wat makkelijker te maken, ga ik iedere keer een korte samenvatting bovenaan mijn blog zetten. Voor mensen die ofwel a) van lezen houden, ofwel b) mij heel graag zien, ofwel c) geen leven hebben, ofwel d) tot alle drie de categorieën behoren, zal ik ook nog een lange, uitgebreide tekst zetten. Dus, hier een samenvatting van de afgelopen halve week: - Veel Spanjaarden - Spanjaarden kunnen niet zo goed Engels - Spanjaarden zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Japanners - Japanners kunnen niet zo goed Engels - Japanners zijn vriendelijke en warme mensen - Veel Chinezen - Chinezen zoeken vooral elkaar op en blijven weg van de Europeanen - Newcastle is dé place to be als je wil winkelen (Antwerpen is peanuts vergeleken met Newcastle), uitgaan (van typische Engelse pubs tot massa's mooie dancings, ze hebben hier alles!), studeren en halfnaakte meisjes wil zien. - Elke kan nog steeds niet zo goed koken - Ik had eerst een Spaanse roommate, maar heb die ingewisseld voor een Duitse. Ze heten allebei Maria, handig. (Dus geen Indische dat haar haar achterlaat in het putteke van de douche) - Elke raakt verdwaalt in zowel Newcastle city als in het shoppingcenter - Hooligans - Dronken Britten die op de grond liggen en gearresteerd worden - Niet alle Britten zijn rost en hebben lelijke tanden. Er zitten ook Liverpoolse blonde goden tussen. - Newcastle is kouder dan België. - Elke houdt van Newcastle.
En nu dus het echte werk: een verhaaltje. Ik zal het een beetje chronologisch doen, zodat ik mijn hoofd op orde kan brengen. Dinsdagochtend ben ik lekker vroeg vertrokken met de auto. We overleefden het links rijden en arriveerden hier in Newcastle rond 15u Engelse tijd. Ik had dus ruim de tijd om me te installeren. Ik moest een beetje wennen aan het accent hier. De mensen spreken hier Geordie en dat ligt volgens mij dichter bij het Schots. Het was echt wennen, maar ondertussen weet ik toch al dat 'Away the lads' de supporterskreet van Newcastle is en dus iets betekent als 'Zet hem op, jongens!'. Zodra ik me geïnstalleerd had, ben ik met de mammie en de pappie de stad ingegaan. We hebben gedineerd in China town (dat echt een gigantische Chinese boog heeft, waar ik ooit nog wel es een foto van ga trekken). Toen ik thuiskwam, was mijn roommate er nog niet, maar ze arriveerde enkele ogenblikken later. Haar naam was Maria en ze kwam uit Spanje (ik zeg bewust 'was' en 'kwam', maar dat leg ik later wel uit). Ze was heel vriendelijk en nodigde me uit om samen met de andere Spaanse mensen die ze in het vliegtuig had ontmoet, iets te gaan drinken. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik had geen zin om mijn eerste avond in Newcastle alleen door te brengen. Ik dus met al die Spanjaarden op weg richting stadscentrum. Hoewel het al tien uur of later was, moesten die allemaal nog eten (dat is blijkbaar de normale etenstijd daar) en we zijn dan ook naar de MacDonalds geweest. Het was ergens wel grappig. Die Spanjaarden zaten daar allemaal in het Spaans te kwetteren, en ik zat daar tussen. Gelukkig waren er enkele vriendelijke Spanjaarden die ook in het Engels wilden praten met mij of die vertaalden wat de anderen zeiden. Mijn kennis van het Spaans is ondertussen verdubbeld (in plaats van tot vijf kan ik nu tot tien tellen) en ik heb echt aardige mensen ontmoet, zoals Clara, Victor (uitgesproken Bictor, want het Spaans kent geen v) en Carlos die moderne talen studeren (mensen die talen studeren zijn echt altijd zo vriendelijk hé!). Zij spraken het beste Engels, want van sommige van de anderen had ik het gevoel dat ze zich amper konden uitdrukken in het Engels. De volgende dag ben ik met de Spanjaarden en met mijn Duitse buurjongen Feryat (die we Fairy noemen omdat zijn naam onuitspreekbaar is) naar de Welcome session geweest in de universiteit. Daar heb ik nog heel wat mensen leren kennen, vooral Japanners. Ik heb ondertussen ook een Smartcard (de studentenkaart hier) en ben geregistreerd bij een dokter. Daarna heb ik met Fairy een sessie van de studentenvereniging hier bijgewoond en ben ik naar de supermarkt geweest, denk ik, en met Clara, Fairy, Victor en Carlos om een SIM-kaart geweest (denk ik, maar ik heb zoveel gedaan de laatste dagen dat ik het waarschijnlijk allemaal een beetje door elkaar sla). Weet je, ik zeg hier echt alles, dat vinden jullie vast vreselijk saai! Maar whatever, wen er maar aan want ik kan de dingen niet kort en bondig zeggen. Woensdagavond zijn we dan uitgeweest (ik ben eerst iets gaan eten met mama en papa en heb dan heel wat dronken mensen gezien die op straat gearresteerd werden door de politie of gewoon zat op straat lagen, en dinsdagavond heb ik de hooligans van Newcastle ook al horen batteren, dus jullie kunnen je wel indenken hoe de sfeer hier is). Het was een feestje voor internationale studenten van Northumbria en Newcastle University in een fantastische club. Echt waar, zoiets had ik nog nooit gezien! Zo'n grote club, maar toch gezellig, met allerlei verdoken hoekjes en rode gordijnen en tafeltjes maar ook een dansruimte enzovoort. Echt super. Daar nog een aantal Franse mensen leren kennen. Er waren ook heel wat Engelsen en die probeerden heel de tijd iedereen te versieren. En overal op straat word je als meisje nagestaard als je alleen bent. Het is geen probleem om hier enen op te doen! ;) Anyway, het was heel erg leuk, hoi hoi, en ik heb er ook mijn Duitse roommate (nieuwe roommate, later uitleg) leren kennen. Dat klikte meteen supergoed en we hebben al heel wat grappige dingen meegemaakt met opdringere kerels. We hebben het niet superlaat gemaakt want de volgende ochtend moesten we fris en monter bij onze Erasmuscoördinator zijn. De mijne was heel vriendelijk. We hebben wat gepraat, heel informeel allemaal. Er waren ook nog drie andere meisjes, een Amerikaanse, een klein Singaporeesje en een Nederlandse. Daarna heb ik een roomswap gedaan, zijnde een kamerwisseling. Enfin, ik woon nog steeds in hetzelfde appartement maar ik heb mijn roommate ingeruild voor de Duitse Maria. Dat klinkt nu zo grof, maar jullie weten allemaal dat ik eigenlijk een lieverdje ben. Het roomswappen was niet eens mijn idee. Spaanse Maria kende hier al een meisje heel erg lang, zijnde Spaanse Maria Twee. Dus Spaanse Maria Eén en Spaanse Maria Twee wilden samen in een kamer wonen en aangezien Spaanse Maria Twee een kamer deelde met Duitse Maria en aangezien ik toch beter overeenkwam met Duitse Maria, waren we het snel eens om te wisselen. Dat heeft dus het grootste deel van de namiddag in beslag genomen. Daarna hebben Duitse Maria en ik een beetje gepraat en de rest ben ik zo ongeveer vergeten, vrees ik. O, wacht, nee, ik ben dan nog een beetje gaan shoppen met mama en papa en dan met hen gaan eten. Aangezien het hun laatste avond in Newcastle was, ben ik bij hen op het hotel gebleven, kijkend naar mensen die een nieuwe plastic neus kregen. De volgende dag ben ik vroeg opgestaan om afscheid te nemen van mijn ouders en na enkele traantjes gelaten te hebben, zette ik koers richting universiteit om daar een infosessie bij te wonen (omdat ik zoveel mogelijk infosessies wou doen en alleen nog maar naar die van de studentenvereniging gegaan was). Helaas zag ik enkele vrienden die een begeleide tour aan het doen waren en heb ik me dan maar bij die groep aangesloten. De tour was niet zo nuttig, want ik wist het meeste wel al zijn, maar de gids was knap en Brits en dat maakte veel goed. Dan heb ik met Meg (een superschattig en übersociaal meisje uit Japan) en Victor en Carlos wat rondgelopen in de shop van de universiteit en in het gebouw van de studentenvereniging. Daar kregen we om 14u gratis pizza, dus dat was wel een feestje. Dan ben ik naar de supermarkt om brood geweest, want ik was de cornflakes beu gegeten. Daarna ben ik even naar huis geweest (heb ik al gezegd dat Richardson Road vlak naast een park ligt? En aan de andere kant van het park ligt het stadium) en dan ben ik naar de Vice Chancellor's Reception geweest. Je moest op voorhand een ticket hebben, maar dat had ik dus gemist (iedere keer als je ergens een ticket voor nodig had, heb ik het gemist). Gelukkig kregen de eerste vijftien mensen aan de deur nog een ticket. Ik mij dus daarnaartoe haasten met een ander Japans meisje, No-emie of zoiets. Helaas was er al een rij van meer dan vijftig mensen. No-emie en ik waren al teleurgesteld, maar wie ontwaarde ik daar aan het begin van de rij? Carlos en Victor, hoera! Wij dus bij hen aansluiten en als eerste binnen geraken, gelukzakken die we waren. Het evenement was echt heel chique, in een grote zaal vol kroonluchters en met een mini-orkestje. De Vice-Chancellor en de burgemeester hebben gespeeched, maar het leukste waren toch wel de gigantische borden eten en het gratis drinken. ;) Daar heb ik ook weer heel wat nieuwe mensen leren kennen, onder andere een onverstaanbare Chinees, een Zweedse, een verstaanbare Chinees, een Nederlands meisje, en een Bulgaarse ofzo. Daarna ben ik nog met Duitse Maria en haar vriendinnen naar de pub geweest. Het was echt superleuk, de pub was typisch Brits, gevuld met voetbalverslaafde, bierdrinkende Britten. De meisjes waren ook heel erg leuk en veel beter verstaanbaar dan de Japanners en Chinezen en Spanjaarden die ik tot nu toe ontmoet had. Ze komen voornamelijk uit Scandinavië en eentje uit Amerika. Vandaag had ik heel de dag de flat voor mij alleen. Maria was op uitstap met de universiteit naar Northumberland en naar de kust. Ik wou dat ook wel doen, maar helaas was ik opnieuw te laat voor de tickets (je hebt hier echt voor alles een ticket nodig, aargh!). Ik heb dan maar lang geslapen, dat was eens nodig, wat naar Grey's Anatomy gekeken en, hou je vast, gekookt. Ik heb kip met rijst en komkommer gemaakt. Daar heb ik zo ongeveer een uur over gedaan en het smaakte niet fantastisch, maar kijk, ik heb gekookt en ik leef nog, dus ik vrij trots op mezelf nu. Daarna heb ik wat geskyped met moedertje (die trouwens jarig is, nog eens gelukkige verjaardag mammie!) en Sophietje in Parijs en vervolgens ben ik de stad ingegaan om wat trashy kleren te kopen voor vanavond, om een sleutelhanger te kopen en om naar de supermarkt te gaan. Straks komen de meisjes van gisterenavond naar hier voor de preparty en dan gaan we uit, gekleed als Newcastliaanse meisjes. In Newcastle zijn de hakken van meisjes langer dan hun broekspijpen. Iedereen probeert hier extreem veel op te vallen, heeft extreem veel make-up aan, draagt sletterige kleren en kleurt zijn haar. Niet normaal. Dus, vanavond uitgaan in Newcastle-style wordt hilarisch. Aangezien de meisjes hier binnen een half uurtje staan, ga ik afsluiten. Tot de volgende!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
