Bonjurno a tuti.

Ik zit nog volledig in mijn  Italiaanse roes na  de geweldige eindreis zoals mijn amici dat noemen. De homo sapiens hebben de gewoonte om in het laatste jaar zich gezamenlijk te verplaatsen naar la bella Italia. Met een hele groep hebben we de Italiaanse bodem verkend, een nieuwe plaats op terra die nog onbekend was voor mij. Dit had ik wel nodig na mijn ernstige ontdekking van vorige week. Ik moest me even kunnen verstoppen voor het secretariaat, daar is namelijk ontploffingsgevaar. We hebben veel gelachen, veel gestapt en geen enkele Italiaanse kerk heeft nog een geheim voor ons. Dit is zeker één van de mooiere plekken hier op terra. Moet ik aan Jenny en Ann vertellen. Ik ga jullie in een notendop vertellen hoe deze reis verliep en hoe ik soms nog steeds verbaasd was hoe dwaas een homo sapiens kan zijn. We kwamen zonder blutsen aan bij onze eerste stop, alhouwel we op Marie haar koffer wel meerdere deuken konden spotten. Deze homo sapiens besloot in het midden van de trap dat het haar koffer wat te zwaar werd en liet de koffer dan maar kennis maken met de Italiaanse trappen. Ons eerste stadje was Firenze, het was overdondert mooi. Zo overdondert dat Anneke haar ijsje de strijd tegen de zwaartekracht liet verliezen. Ik heb nog een moment getwijfeld om de zo gezegde 3 seconden regel die de homo sapiens gebruiken toe te passen, maar hield me met alle moeite van de wereld in. Wie weet zou ik dan verdacht lijken.  We verplaatsten ons samen in een bus en damn daniel, dat was een feest. Veel leuker dan mijn ruimteschip waarin ik terra betrad. Maar niet iedereen vond deze busritten even leuk. Eline wou namelijk maar al te graag in Assisi zijn en besloot dan maar vroegtijdig de bus te verlaten. Toen ze beseften dan onzen daniel nog een toereke ging doen, kreeg ze een lichte paniekaanval. Witse moedigde haar van op de bus aan door liefdevol te zwaaien. Spijtig genoeg vond daniel iets verder een plaatsje voor zijn geliefde busje. Dit is dus één van de redenen waarom ik de homo sapiens toch wel een speciaal ras vind. Na een hele dag stappen was iedereen natuurlijk moe en een reünie met ons bed werd gekoesterd. Maar aan sommige konden hun kamer niet betreden. Charlotte was laaiend enthousiast over het nachtelijke zwemavontuur, waar ik ook wel naar uit keek, dat ze de kamer verliet zonder sleutel. Gelukkig werd deze domper op de feestvreugde vergeten door de blijde verwachting van enkele pastababy’s. Enkele onder ons gingen niet meer alleen op verkenning in Italië, de pasta vergezelde hen overal. Ook in Italië leerde ik nieuwe woorden. Ilke had het namelijk vaak over skere tijden en ze vond italie wel nice. Ik besloot maar geen verdere uileg daarover te vragen. Een ander hoogtepunt van deze reis was de Vesuvius, een letterlijk hoogtepunt dan. Het was een zware beklimming, voor sommige ging het bijna niet meer. Maar dat gha niet besta ni, dus iedereen bereikten de top. De Vesuvius werd een pak lichter, door de talrijke souvenirs die we meenamen aka stenen. Ik nam er zelf ook één mee voor Jenny en Ann. Toen we in Rome aankwamen, ging ons Romeins hartje sneller slaan. Even was ik bang dat het secretariaat toch niets te maken had met de brief en dat de dader nog vrij rond liep.  Maar dan werd duidelijk dat het door het spannende zwaardengevecht kwam. Hier werd nogmaals bewezen dat vrouwen het sterke geslacht zijn. Op mijn thuisplaneet is dat ook zo, het is geen verassing dus. Onze Italië reis liep bijna op zijn einde, wat ons alleen veel pijn deed. Maar in sottomarina leerde ik een ander kantje kennen van de homo sapiens. Enkele konden me verbazen met hun mooie  gezang, sike. Nog één van de nieuwe woorden.  In Venetië kochten we nog de laatste souvenirs en  hiermee keerden we gelukkig terug naar huis.  

XOXO 

ET

26-04-2017 om 15:53 geschreven door Noa Lauwers  

Yoewee beste klasgenoten,

In de running-up naar volgende week wanneer we eindelijk op Italiëreis vertrekken, is er nog steeds een hoop werk. Daar komt nog eens bij dat ik dringend tijd moet maken voor de schrijver van het mysterieuze berichtje te vinden. Ik hoor van terroristische aanslagen in Londen en een jaar na 22/3 en een extra bom zou de wereld alleen nog meer op stelten zetten dus heb ik school op een laag pitje staan en is het briefje absoluut prioritair geworden. Ik ben begonnen met een sporenonderzoek bij mevrouw Janssens met de uitleg dat dit goed was voor mijn eindwerk. Helaas, reageert zij niet op mijn mails en heb ik dus zelf mijn plan moeten trekken. De vingerafdrukken zijn van een vrouw, dat staat al vast. Bij deze zijn alle jongens uit onze klas geschrapt. Niet dat ze talrijk zijn maar het verkleint in ieder geval de groep verdachten. Vervolgens kunnen we Broos uitsluiten, die sinds kort van het straat is. Charlotte die met glimlach pendelt naar Hasselt en terug en Lotte, wiens blonde god een aantal klassen verder zit en natuurlijk ook Anneke die af en toe wel eens een rug massage van Margo verdient. Ik hoopte meer meisjes te kunnen uitsluiten maar helaas is deze klas vrij celibatair. Op dinsdag, na mijn forensisch onderzoek, begon het bespieden. Al gauw bleek dat Jessica de schrijfster niet is. Elke keer als iemand haar aanraakt, kraait zij het uit. Geluiden en gekras komen voort uit dat meisje en een aantal keer dacht ik dat ze op ontploffen stond. Maar nee, zowel Jessica als de ongelukkigen die haar kreetjes horen leven nog en zijn nog niet in flarden uiteen gespat. Niet Jessica dus. Is het Caroline? Ik zou het betwijfelen. Het briefje was in het Engels geschreven en Caroline denkt dat Praag in Duitsland ligt dus zo sterk is ze niet in het kennen van onze buurlanden. Ik sluit dan ook uit dat zij Engels op een degelijk niveau kan spreken dat ze de brief heeft geschreven. Dan belanden we uiteraard bij Ilke, Aisha en Marie. Mevrouw de Koning heeft hen geviseerd in de klas tijdens de les Frans en door hun toespitsing op het Frans, verwacht ik dat zij het briefje eerder in het Frans zouden schrijven. Helaas, ook hierna blijft een gigantische doelgroep over en ik betwijfel het dat exclusie het antwoord is om de dader te vinden. Maar toen…

Tijdens de les chemie, toen ik mij wou verstoppen voor de leerkracht in de hoop niet aangeduid te worden, vroeg ik de toestemming om naar het toilet te gaan. Onderweg heb ik iets heel vreemds gehoord. Ik zag enkel haar achterkant. Ze was de grootste vrouw die ik ooit had gezien. Onze wiskundelerares. Ze is een beetje te slim om normaal te functioneren. Met wie sprak ze? Achter haar zag ik meneer Giels van het secretariaat. Ze waren heftig met elkaar in gesprek.

“mevrouw Giels ik zie je eigenlijk doodgraag ik ontplof voor jou…”

Met grote ogen draai ik rond mijn as en ren terug vanuit de richting waar ik vandaan kwam. Nu dit had ik niet verwacht. Was mevrouw Giels de schrijfster van mijn briefje?

Xoxo

E.T.

26-04-2017 om 15:52 geschreven door Noa Lauwers  

Goeiendag allemaal,

Het Nederlands spreken begint echt goed te gaan . Die taal die de homo sapiens praten is maar iets speciaals met al die rare uitzonderingen en kleine verschillen net zo speciaal als de leerkrachten die het ons aanleren. Maar ik zal is beginnen over de week op OLVI.

Allereerst was er de maandag een super plezant begin van de week namelijk Rock n’ roll dansen en daarna een test ervan. Iedereen wou weer eens met mij dansen omdat ik zo goed ben in rock n’ roll eh drievoudig kampioen en dit komt doordat ik meisjes kan leiden. Zij denken dan blijkbaar dat dat ronddraaien moeilijk is. Niks is minder waar de mannen doen weer al het werk. Maar alee het was wel plezant maar ik had maar een 9 omdat mevrouw zwegt mij weer eens punten moest geven. Na deze plezante les was het dan bednet uitleg wat een welgekomen rust was na deze heftige dansles. De mnr kon het goed uitleggen en ze kreeg nog eens hulp van Eline die er duidelijk blij mee was dat ze mocht meehelpen met de technische snufjes. Dit systeem werkt goed Ook al kwam er soms rar geluid uit tijdens chemie, precies of het stormde buiten maar het belangrijkste is Anneke eindelijk de les terug mee kan volgen.

Het volgende spannende moment was wanneer ik er terug werd aan herinnerd dat je op eigen kracht naar het Vlaams parlement moest geraken. Op dat moment had ik echt zotte stress want ik heb namelijk nog nooit met de trein ergens heen geweest en ik dacht dat dat wel eens verdacht kon overkomen.  Maar volgens den Bos is dat vrij gemakkelijk, je pakt gewoon eender welke trein in het station, springt daarop en je eindigt wel ergens in de buurt van waar je moet zijn. Deze techniek vond ik maar vreemd en ik was dus opgelucht toen ik hoorde dat de andere mannen van de klas + Witse met de fiets gingen wat ik dus al wel kan. De fietstocht was best chill zoals ze zeggen ook al waren sommige onderwerpen precies te ingewikkeld voor mij en kon ik soms niet echt  volgen . Maar op zich was het echt plezant als dat ding van Tibo eens deftig werkte door zijne Garmin kwamen wij op wegen dat ge geen wegen kunt noemen en was er de hele tijd omleiding door werken om ons te leiden naar dezelfde weg, waar ze aan het werken waren. Echt een top instrument! Maar we zijn er wel geraakt weliswaar net te laat maar nog steeds beter als den Bos dee dan maar langs Leuven kwam. We kregen een welverdiend applaus voor langer dan 2 uur te fietsen om niet veel te doen en gewoon wat rond te slenteren in het parlement om dan terug naar huis te gaan. Onderweg zijn we dan maar gestopt aan een frituur want da vergt nogal wat energie fietsen en gefrituurde patatten helpen daar wel tegen.  Na zo een dag snap ik niet dat je een paar uur later terug op de fiets springt en terug gaat rijden en nu zonder enig doel of bestemming gewoon wat fietsen, snap ik echt niet.

Na de zware woensdag kwam de nog zwaardere  donderdagmorgen. Het opstaan ging werkelijk niet en ik piekerde al snel over vannales en nog wat. Zoals dat de meeste lessen echt te veel worden. Ik ga geen namen noemen want dat kan mijn punten wel eens beïnvloeden.

Italië we zijn er bijna nog een week en paar dagen en we zijn eindelijk af van al dat gedoe. Pieter kan echt niet wachten om naar Italië te reizen zo kan hij nog eens Attila spelen en verder ga ik er niet op in want het blijft tussen de boys. What happens in Italië stays in Italië.

Dit was het weer voor de week en volgende week meer voor meer zever.

Xoxo E.T.

26-04-2017 om 15:51 geschreven door Noa Lauwers  

16-03-2017 om 21:40 geschreven door Noa Lauwers  

09-03-2017 om 21:43 geschreven door Noa Lauwers  

Yoehweh, vrienden!

Hier ben ik dan weer met een nieuw bericht.

Het was maandagochtend en ja hoor, ik was weer helemaal klaar om naar school te gaan en van die nieuwe, nutteloze dingen te leren. Ik wil het toch nog even hebben over die test van Nederlands van vrijdag. Ik vraag me af waarom leerkrachten denken dat ze zo een test onverwacht zouden kunnen geven. Ik bedoel, denken leerkrachten nu echt dat de leerlingen opletten tijdens de les? Ik ben hier nog maar een paar maanden op Terra en zelfs ik heb dat al door. Maar ook al was de test dan toch niet onverwacht, het bleef een test met vage vragen. Maar genoeg daarover.

Ik kwam maandag dus op school en ik wist niet wat er met de homo sapiens aan de hand was. Ze maakten van die rare geluiden, vooral Charlotte dan. Het geluid dat zij maakte, ging door merg en been. Uiteindelijk kwam ik te weten dat ze ziek was en dus vol bacteriën zat. Bah. Ik besloot dus maar wat afstand te houden.

Wat die dag ook opmerkelijk was, was dat Olvi en organisatie niet zo goed samen gaan. We hadden het laatste uur studie en meneer Manroy had onze woordjestest naar deze dag verplaatst, speciaal voor ons, zodat we niet naar huis konden gaan. Maar hier stak Olvi een stokje voor. Na 20 minuten te wachten op de speelplaats, besloten ze om ons maar naar huis te laten gaan. Aangezien ze duidelijk niet wisten wat ze anders met ons moesten doen. Natuurlijk weet iedereen dat je eerst een stickertje moet gaan halen alvorens je naar huis mag. Maar dit was buiten Yousra, Era en Marie gerekend. Die weer al eens besloten om tegen de regels in te gaan. Vervolgens hadden ze dus strafstudie aan hun been, maar wat maakt een uurtje strafstudie meer of minder nu uit voor Yousra, die is het toch al gewoon om na te blijven.

Dinsdag was het blijkbaar Valentijn, dat is ook weer één of andere rare dag dat de homo sapiens hebben uitgevonden. Het is blijkbaar een dag waarop koppels hun onvoorwaardelijke liefde verklaren voor elkaar en om de mensen die geen lief hebben nog maar wat meer te laten beseffen hoe eenzaam ze wel niet zijn. Kortom, het is de rotste dag van het jaar volgens velen. Die dag werden er hartjes en kaarsen uitgedeeld waarmee je je liefde kon tonen aan iemand op deze school, een initiatief van Olvi. Een initiatief dat Olvi organiseert om de leerlingen geld af te troggelen, lijkt mij. Want €3,50 voor een kaars, dat lijkt mij toch een beetje veel, niet? Maar we mogen natuurlijk niet vergeten dat het wel een kaars is met een diameter van 7,5 centimeter! Volgens mij heeft de jongen dat dat kwam vertellen toch wat bijlessen wiskunde nodig. Lotte en Alexander besloten dan weer om hun liefde te verklaren met eten. Ik moet eerlijk toegeven die brownie dat Lotte had gemaakt, zag er verdomd goed uit. Die Alexander mag van geluk spreken. Volgens mij wordt er op die dag ook wel veel aan voorspel gedaan zoals Thijs het noemt.

Nu we het toch over liefde hebben, ik had eigenlijk ook wel een cadeautje of een briefje verwacht. Maar mijn geheime aanbidster of aanbidder, ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd of het wel een meisje is aangezien ik soms knipoogjes krijg van Joppe, houdt zich schuil. Ik begon dus nog eens na te denken over alle verdachte dingen die er de afgelopen weken gebeurd zijn. En toen was daar ineens Noa. Ik herinnerde me de les wiskunde van een tijdje geleden. We hadden het over de ideale partner, ik heb geen idee waarom dat in de les wiskunde aan bod komt maar oké er gebeuren wel meer vreemde dingen hier op Terra. Opeens wees de leerkracht Noa aan en vroeg haar of er een ideale partner voor haar was. Op die vraag antwoordde Noa ,terwijl haar hoofd vreemd genoeg rood begon te worden, ‘Ik hoop van wel’ en wierp daarbij een verleidelijke blik naar mij. Zijn dit tekenen van ontploffing? Moet ik mij zorgen beginnen maken of zie ik gewoon spoken? In elk geval Noa komt zeker en vast op de lijst van verdachten. Ik hoop dat ik snel de schrijver van de brief vind want de tijd begint te dringen. Hopelijk heb ik volgende week meer geluk.

Ahja, voor ik afsluit wil ik het nog even hebben over de Sid-in beurs waar we naartoe moesten. Nog een bewijs dat Olvi een organisatorische ramp is. Dit is een beurs waarbij je ten eerste overweldigd wordt door de hoeveelheid mensen die daar samen troept en ten tweede advies kan krijgen over je studierichting voor volgend jaar. Het enige wat je te weten komt nadat je op die beurs bent geweest, luister NOOIT naar de klassenraad van Olvi, lieve kinderen. Maar het is nu echt wel tijd om mijn blogbericht af te sluiten.

Hoyweeh!

Xoxo

E.T.          

22-02-2017 om 13:45 geschreven door Noa Lauwers  

17-02-2017 om 19:05 geschreven door Noa Lauwers  

Yoehweh, matties

Hier ben ik weer met een nieuw blogbericht.

We hadden weer een verlengd weekend, joepie. Lekker veel tijd om allemaal fijne dingen te doen en zeker niet te veel voor school te werken. Oeps, bijna vergeten ik heb vorige week helemaal niets gedaan voor school. Dus helaas heb ik mijn kostbaar verlengd weekend verspild met leren en taken te maken. Toch heb ik nog tijd kunnen vrijmaken om naar de sweet 18 van Thijs te gaan en amai dikke ambiance daar met DJ Tibstep en Angy aan de draaiplaat. Er viel mij toch wel iets op aan DJ Tibstep also known as Tibo Van Camp. Hij had tegen mij gezegd dat hij beter zou draaien dan I Don’t Cara, helaas was het niet veel beter. Waarom draaide hij niet zo goed? Had hij soms te weinig tijd omdat hij een plan aan het beramen was om voor mij te ontploffen? Of was ik gewoon veel te moe en zag ik spoken door al dat leren en Chrysostomos?

Enfin, de week begon met een fijne werkwoordentest van meneer De Koning. Gelukkig had ik ze goed ingestudeerd en was ik er zeker van dat ik een 30/30 zou halen. Later zij hij dat het beste punt een 29/30 was terwijl het hoogste punt van de klas een 27,5 was. Voert hij misschien ook iets in zijn schild?

Dinsdag hadden we een test over verschillende visies van geluk van meneer Kasslavak. Voor de test had je normaal een schema moeten maken, maar hij vroeg deze niet op. Dat is dus de reden dat de jeugd van de homo sapiens te weinig tijd heeft om nuttige dingen te doen zoals tv-kijken, videogames spelen en te slapen.

Bij de lessen van mevrouw Dusja-Hè hebben we geleerd over de geschiedenis van Terra. De homo sapiens waren er dus niet de eerste bewoners van, maar wel vreemde monsters met schubben en veel te grote insecten. Schijnbaar zijn zij uitgestorven door een enorme explosie of was het nu een meteorietinslag. Als die persoon die ‘In love’ is met mij maar niet voor zoiets zorgt. 

Van meneer Yobe moesten we het boek het parfum de geschiedenis van een moordenaar lezen en amai zeg… Over wat een rare homo sapien gaat dan wel niet. Het boek gaat dus over een vreemd iemand die er alles voor over heeft om alle geuren te ruiken en het beste parfum te maken, terwijl hijzelf geen lichaamsgeur heeft. Als het verhaal dan nog niet vreemd genoeg is. Nadat hij zijn leermeester had verlaten, trekt hij zichzelf voor een paar jaar terug in een berg en doet hij niets anders dan aan een natte steen zuigen, kleine diertjes opeten en in zijn dromen flessen met geur opdrinken. Kort gezegd, een vreemd boek. In de les was het niet echt veel beter, we hebben namelijk een gedichtje gelezen van een homo sapien genaamd Hugo Claus en amai wat een vreemd iemand was me dat zeg. Hij maakt een gedicht van brandnetels, ontvlammen en herderinnen en dan verwacht meneer Yobe dat Joppe er iets in moest zien, arme Joppe. Ik hoop zelf dat ik het zal snappen tegen het mondelinge examen.

Zo, hoe zit het nu met mijn zoektocht naar de schrijver van het briefje? Ik heb niet echt veel vooruitgang geboekt. Eline blijft dus de hoofdverdachte. Hopelijk geraak ik volgende week verder.

Hoyweeh!

11-02-2017 om 17:44 geschreven door Noa Lauwers  

Yoehweh,

Hier ben ik alweer met een nieuw blogbericht. Als iemand me zou vragen deze week in 1woord te beschrijven: Sensationeel!

Vorige week vertelde Charlotte me dat Chrysostomos eraan kwam. Chrysostomos is een feest dat de zesdejaars vieren omdat ze nog maar 100 dagen mideelbare school te gaan hebben. Ze vertelde me ook dat dat eigenlijk helemaal niet klopt op deze school, net als zo vele andere dingen. Een voorbeeld hiervan? Thijs Van Bosch.

Maar goed, Chrysostomos dus. Op maandag moesten we ons verkleden in ‘old school’, maar ik maakte een fatale blunder. Ik vroeg aan Joppe wat ‘old school’ eigenlijk inhoudt. Die antwoordde met een schittering in zijn ogen en een brede grijns rond zijn mond: heel korte rokjes, en mooie blote benen. Met die informatie in mijn achterhoofd ging ik in de kleerkast van Jenny en An op zoek naar een heel kort rokje. Mijn zoektocht was succesvol! Maandagochtend glipte ik nog net voorbij de kledinginspectie aan de poort, maar in mijn klas aangekomen werd ik toch maar wat vreemd bekeken. Blijkbaar mogen enkel meisjes korte rokjes dragen. Saai. Dinsdag moesten we ons verkleden als engelen en duivels, en woensdag als boeren en boerinnen, een outfit die verdacht goed bij Lotte pastte. Donderdag ten slotte, mochten we komen als bekend persoon. Ik besloot mezelf te verkleden als Jessica. Zij is namelijk heel bekend. Telkens als we in de klas zitten, en we een vreemd geluid horen, het snijdt echt door merg en been, zegt iedereen: dat is Jessica op de gang. Ze is weer aan het lachen. Jessica imiteren is trouwens ook niet zo moeilijk, ik heb gewoon heel de dag de uitspraken “amai, dat is vaag”, “ik heb honger” en “geef mij eten” afgewisseld. In de namiddag gingen we paintballen. Op elkaar schieten met verfbolletjes die erg pijn doen wanneer ze op je lichaam openspatten. Zeker wanneer je geraakt wordt door iemand vanop 2 meter afstand, terwijl je die persoon zelf helemaal niet wou raken, maar je ten gevolge van die zijn actie wel ontnomen bent bent van de mogelijkheid om jezelf ooit nog voort te planten. Ja hoor, ik heb

het over Eline Smits. Nog even een rechtzetting in verband met Eline trouwens. Vorige keer zei ik dat ze charmant, slim, cool, grappig, fantastich, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon was, maar ik heb mezelf vergist. Ik had het over haar zus, Anouck. Eline zelf is helemaal niet zo’n hoogvlieger. Reden genoeg om haar terug hoofdverdachte nummer 1 te maken. Nog even over donderdagavond. We gingen ’s avonds nog naar Antwerpen, om een feestje te bouwen. De homo sapiens drinkt dan graag dingen waarin een vreemde stof zit, alcohol. Ik vermoed dat deze stof vreemde dingen doet met je lichaam. Althans, dat kon ik afleiden uit de bewegingen die sommige mensen maakten, en de dingen die ze bij terugkomst in de loft van Charlotte uitkraamden.Best grappig. Kortom, het was een memorabele week, en het weekend is welgekomen. Mijn zoektocht naar de schrijver van het briefje heb ik uitgesteld naar volgende week, net als al mijn schoolwerk. Oeps.

Yoehweh xoxo tot volgende week.

P.S. Ik heb een enooooorme puist gekregen op mijn voorhoofd, en heb hem een naam gegeven. Een tip die ik van Noa kreeg. Hij heet Govert. Tot volgende week!

01-02-2017 om 19:47 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh!

Hier ben ik weer na een korte pauze met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar! Toegegeven, de ernst van de examens drong me pas door wanneer ik er middenin zat. Toen mijn klasgenoten me voor deze vreselijke periode vertelden over hoe verschrikkelijk de examens wel niet zijn, lachte ik deze waarschuwingen altijd vriendelijk weg, denkend dat mijn vrienden waarschijnlijk weer van een muis een olifant maakten. Niets. Was. Minder. Waar. Het was een helse periode waar maar geen eind aan leek te komen. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik het papiertje in mijn handen kreeg waar ik zo hard voor gewerkt had: het rapport. Ik blijf het vreemd vinden dat men hier op Terra de mensen meer of minder waard acht door deze cijfers, maar bon, genoeg over school gepraat.

De periode na de examens was ge-ni-aal. Op Terra kennen ze namelijk zoiets als “de feestdagen”, een groepering van feesten waarbij eten en cadeautjes centraal staan. Dit mogen jullie redelijk letterlijk nemen, ik heb namelijk zo veel gegeten dat ik vrees dat er niet meer genoeg raketbrandstof in proviand is om terug naar onze thuisbasis te keren, maar misschien kunnen ze me tegen dan al wel rollen naar daar.

Tijdens deze twee weken heb ik heel wat nagedacht. Het anonieme briefje vormt stof tot denken. Hoewel Eline lang mijn hoofdverdachte is geweest, ben ik er na lang overwegen achter gekomen dat dit zeer onwaarschijnlijk is. Wat zou zo’n charmant, slim, cool, grappig, fantastisch, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon meisje immers ooit in een simpele alien als mij zien. Daarom besloot ik om de lat wat lager te leggen en mezelf niet al te veel te overschatten. Zo kwam ik meteen bij Lotte uit, al is zij ook niet hoofdverdachte nummer 1, want toen ik op een onbewaakt moment in de gangen rondzwierf zag ik haar verleidelijke blikken naar Alexander werpen en daar wil je natuurlijk geen ruzie mee. Daarom is mijn hoofdverdachte nu het knapste meisje, na die beeldschone Eline, dat er in mijn klas is: Tibo van Camp. Soms zie ik hem knipogen naar mij en hij wilt steeds naast mij komen zitten, je zou iemand voor minder aanstellen als hoofdverdachte. Wel zou ik het totaal niet jammer vinden als hij mijn anonieme aanbidder zou zijn: dan kan ik hem misschien een lesje leren voor al het geweld dat hij Eline met zijn squashracket heeft aangedaan. Daarbij zou ik het helemaal niet erg vinden mocht hij ontploffen, dan zijn we ineens van hem vanaf. Het enige wat me ervan weerhoudt om zeker te zijn van mijn stuk, is Tibo’s onvoorwaardelijke liefde voor Klaasje van K3. Ik weet niet of er naast haar nog plaats is voor iemand anders in dat kleine hoofd.

Voor de rest van de week is er niet zo veel gebeurd, iedereen leek nog wat in vakantiestemming te zijn (lees: slapen tot 1 uur om te eten en vervolgens terug in bed te kruipen). Volgende week ga ik terug op onderzoek uit, want ik wil wel stil aan weten wie de geheime afzender van deze briefjes is!

xoxo,

E.T.

28-01-2017 om 13:52 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh aan mijn thuisbasis!

Ik kon het toch niet laten om nog een laatste verslag te geven voor de examens. Ik kan me dan ook nog niet opsluiten om me op die - van horen zeggen - afschuwelijke periode voor te bereiden. Eigenlijk voel ik me wel wat belogen, omdat ik het woord toetsen- en takenstop in september had horen vallen, als ik me goed herinner. Tazzz, schandalig is't!

De band tussen Yousra en Meneer De Koning lijkt me sinds gisteren toch al fel verbeterd. Misschien omdat er iets pasta-achtig was uitgelopen in haar boekentas, ze haar daarom naar buiten kon sturen en ze elkaar dus voor de rest van de les niet onder ogen moesten komen. Het is allemaal voag, zoals Jessica zegt.

Mevrouw Stottermeyer blijft toch een rare vogel. Blijkbaar is het hier de gewoonte dat wanneer je een bril draagt, je die toch niet opzet om je ogen te blijven trainen. Oftewel zit ze nog in de acceptatiefase.

Ik kan mijn rechterpols en -arm niet meer bewegen van het schrijven, ze zitten volledig vast. Dat komt door meneer Yobe. Dan zei meneer Manroy dat we 'technology-advanced' moeten zijn, maar dan moeten we nog wel alles met de hand noteren... Respect voor de meisjes van mijn klas. Die moesten dan nog wel test van flikflak doen met zo'n stroeve polsen.

Remember, ik was vorige week naar de nieuwe Harry-Potter-film gaan kijken. Lotte was laaiend enthousiast. Ik vond hem maar niks, maar ik dierf dat niet zeggen tegen haar, want dan zou ik me wel eens ferm pijn kunnen doen, denk ik.

Allee, ik ga nog een BZL voorbereiden voor meneer Yobe. Ah ja, en ook nog wat telproblemen oplossen en oei nog een filmpje voor Frans zien en die extra technology-advanced taak van Engels nog maken naast de tien artikels en tien video's van mijn portfolio. O-ow ik moet ook nog aan mijn eindwerk van Grieks beginnen en dat van wiskunde en nog een practicum voor chemie afwerken... Help help ik begin hier sebiet nog te hyperventileren. Volgens mij komen die leerkrachten ook van een andere planeet, omdat die zo'n onmenselijke hoeveelheid werk geven.

Hoyweeh!

Yolo swag en wish me luck met de examens.

E.T.

14-12-2016 om 14:18 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh!

Wauw, vriendjes, ik heb jullie weer veel te vertellen! Die leuke vakantie waar iedereen zo hard naar uitkeek, is spijtig genoeg alweer voorbij, maar wat heb ik me geamuseerd! Om te beginnen heb ik mijn ouders eindelijk weer teruggezien. Ik heb Jenny en An wijsgemaakt dat het oude vrienden waren met wie ik Halloween zou vieren dus maak je geen zorgen, mijn dekmantel is nog intact. Het was echt leuk om samen met hen huis aan huis te gaan, terwijl ik ondertussen mijn tweede paar armen weer eens wat (broodnodige) ademruimte kon geven.

Toen mijn ouders Terra weer verlaten hadden, besefte ik pas dat ik verdronk in het huiswerk. Vooral de taken van meneer De Koning vind ik zeer onduidelijk. Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik een of andere onderliggende boodschap niet opving, maar wanneer ik het subtiel vroeg aan Jessica, bleek die de opdracht vaag te vinden, net zoals de rest van de klas. Vreemd, aangezien we de communicatie tussen de mensen nauwkeurig hebben onderzocht en konden concluderen dat die van een hoog niveau is. Meneer De Koning bevindt zich blijkbaar nog in een tijdperk waar men communiceert met doordringende blikken, halve zinnen en le numéro sept. Dan maar roeien met de riemen die we hebben… Anderzijds blijken er toch echt wel fijne lessen te bestaan waarin we mogen mediteren of luisteren naar andere klasgenoten die zingen terwijl ze een roze pruik dragen.

Toch heb ik de laatste weken iets vreemd opgemerkt dat we wellicht eens verder zouden moeten onderzoeken. Ik denk dat er een of ander virus heerst in mijn klas waardoor de homo sapiens spontaan de grond wil knuffelen. Ik heb het Charlotte al zien doen, maar ik denk dat Lotte degene is die het ergst geïnfecteerd is aangezien ze zowel in de klas, als op de trap en tijdens het fietsen valt. Misschien heeft het iets te maken met het beruchte presidentschap van een zekere Trump, waar iedereen zo door aangedaan lijkt te zijn. Vooral Ilke. Haar zou ik echt niet alleen in een kamer laten met Trump, want ik verzeker je, er blijft niets van over. Van Trump bedoel ik dan.

Wat betreft de vreemde briefjes over trouwen en ontploffen, heb ik eindelijk kunnen uitvogelen wie het geschreven heeft. Gisteren heeft Eline namelijk een alarmerend object gestolen uit het didactische koffertje van mevrouw Stottermeyer. Een object dat haar dubieuze plannen onthulde want ik ben er 99% zeker van dat ze het gestolen heeft met het oog op haar relatie met mij. Gelukkig is ze op tijd betrapt en moest ze het delicate object onder toeziend oog van mevrouw De Tepter terugbrengen. Dit geeft me nog even de tijd om na te denken hoe ik deze kwestie in de toekomst moet aanpakken.

De afgelopen 3 weken waren beslist hectisch en zijn in een roes voorbij gegaan. Net zoals de voorbije drie maanden eigenlijk. Binnen een paar weken komen de zogenaamde examens er al aan, iets waardoor de hele klas stante pede in een depressie belandt als er nog maar iemand het woord durft uitspreken. Ik ga dus de komende weken samen met alle andere homo sapiens van OLVI onder een steen kruipen, waardoor ik jullie hoogstwaarschijnlijk pas volgend jaar terug op de hoogte zal kunnen houden van mijn verdere avonturen.

Ik moet mijn blogbericht hier spijtig genoeg beëindigen want ik heb nog een drukke avond voor de boeg. Ik ga namelijk kijken naar een film die de voorbije week een veelbesproken onderwerp was in de klas, maar waar ik eigenlijk niets vanaf weet. Ik mag niet door de mand vallen dus zal ik mij toch iets meer moeten informeren over… hoe heet hij nu weer? Harry Modder?

I’ll keep you posted! Althans nadat mijn tijd als kluizenaar erop zit…

Hoyweeh!

Xoxo

E.T.

21-11-2016 om 20:46 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh vrienden en familie,

Deze afgelopen week was misschien wel de gekste week hier op terra.

Om te beginnen was mijn hele weekend naar de maan (de homo sapiens gebruiken hiervoor de uitdrukking  naar de kloten, ze vloeken blijkbaar graag). Ik moest namelijk leren voor een wiskundetest over integralen. Ik ben niet van plan om uit te leggen wat integralen zijn, want dan ben ik over 100 lichtjaar nog bezig. De test duurde 2 lesuren lang. Ik was al na een klein halfuurtje klaar, maar toen zag ik hoe mijn andere klasgenoten nog volop aan het krassen en gommen waren, dus deed ik maar alsof ik ook nog bezig was met zwoegen, zodat mijn eigenlijke aard niet te hard ging opvallen. Ja, soms is het moeilijk voor me om mijn ware aard verborgen te houden, maar al goed dat ik me telkens op tijd weet te bedwingen.

Er gebeurde ook op die dag iets heel vreemds. In de namiddag hoorden we plotseling een overdonderend lawaai onder ons klaslokaal. Wat later moesten Ilke en Marie naar de wc. Ik vertrouwde ze voor geen meter (dit gebruiken ze om een afstand te bepalen, zoals we dat doen met lichtjaren), dus achtervolgde ik ze. Toen zag ik opeens wat het vreselijke lawaai had veroorzaakt. Er was een raam opengebarsten. Hoe kan dit nu hemelsnaam? De beste verklaring hiervoor zou zijn dat het gebouw al even oud is als mijn betovergrootmoeder.

Voor de verduidelijking: naar de wc gaan is een van de meest irritante bezigheid van de homo sapiens. Lotte kan hierover meespreken. Ze was namelijk tijdens school opgesloten in het toilet! Toilet is een synoniem voor wc en het dient om de behoeften van de homo sapiens als het ware te verzamelen. Wij mogen echt van geluk spreken dat we onze afvalstoffen op een onzichtbare manier kunnen afgeven aan de lucht via onze oren, zonder dat iemand hier iets van merkt .Wat mij ook opvalt is dat meisjes altijd met twee naar de wc gaan, terwijl jongens dit zelfstandig kunnen.

Dinsdag hadden we geen les, maar wel een toekomstdag. Wat ze hiermee willen bereiken, begrijp ik nog steeds niet. Misschien zal het me later wel duidelijk worden. Op deze dag konden we van veel ongeluk spreken. Wij kregen als enige geen vast lokaal, dus moesten we telkens veranderen van lokaal. Ook hadden we te weinig bonnetjes voor een maaltijd. En alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden we ook geen tafel in de eetzaal waaraan we allemaal samen konden zitten. Opsplitsen was dus de oplossing, maar er ontstond al gauw een heus gevecht, vergelijkbaar met de twist om de gouden appel van Eris, omdat iedereen met mij aan tafel wilde zitten, vooral de meisjes van onze klas. Dit was ook het geval bij het kiezen van zitplaatsen in de bus.

We kregen als vieruurtje een wafel die niet te vreten was. Al goed dat Joppe er nog was om als vuilbak te spelen. Ik snap niet dat zijn maag niet kan ontploffen, terwijl er wel iemand kan ontploffen door mij. Op het einde van de dag moest iedereen een kaartje voor iemand schrijven met een persoonlijke boodschap erop. Ik kreeg het kaartje van Pieter. Er stond weer iets geschreven in een codetaal, namelijk de letters WYMM met daaronder de afsluiting vanwege je anoniempje. Al goed dat ‘tinternet’ nog steeds leeft, waardoor ik meteen  wist wat de betekenis was, namelijk will you marry me, wat wil je met me trouwen betekent. Pieter beschouw ik nu als hoofdgedachte omdat hij mij het gegeven had.

Op woensdag wilde ik achterhalen of Pieter het wel waard was om mijn hoofdverdachte te mogen zijn. Ik ging naast hem in de les zitten zodat ik zijn geschrift goed kon inspecteren. Tot mijn grote verbazing kwam zijn handschrift niet overeen met die van de briefjes. Na deze grote teleurstelling raakte ik ontmoedigd om mijn zoektocht voort te zetten. Hopelijk zal ik na de vakantie terug energie hebben om hiermee verder te gaan.

De volgende ochtend begon mijn dag echt slecht op school. We hadden het eerste uur een stagiair. Dit is een toekomstige leerkracht die probeert les te geven. Het lag niet aan de leerkracht zelf, maar wel aan het lesonderwerp. Ondanks het over het grootste wereldwonder ging, namelijk de geboorte van een kind, vond ik het moeilijk om de filmpjes hierover te verteren. Ik was duidelijk niet de enige van de klas die dat vond.

Om nog eens terug te komen op een vreemd geluid, was ook tijdens deze les weer een raar geluid te bespeuren. Het leek op een gekwaak van een kikker, maar ik zag er geen enkele. Misschien waren het wel de vissen die iets verkeerd hadden gegeten. Op terra is blijkbaar alles mogelijk. Van vallende ramen tot kwakende kikkers. Deze dag eindigde goed want we mochten een kwartier vroeger naar huis. Thuis aangekomen realiseerde ik me het volgende: nog één nachtje slapen, en dan komen mijn ouders op bezoek. Ik denk dat ik vannacht niet zal slapen door de spanning voor morgen, bovenop de onwetendheid over de geheime briefjes. Hopelijk komen mijn ouders hier niets over te weten.

Ik hou jullie zeker op de hoogte!

Hoyweeh!

Xoxo,

E.T.

28-10-2016 om 19:54 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh,

Mijn tweede maand op aarde zit er bijna op. Ik verdrink in het schoolwerk momenteel en ik heb dringend nood aan vakantie. Mijn wens zal weldra vervuld worden. Nog één week en dan is het tijd voor wat de homo sapiens de herfstvakantie noemen. Herfst is blijkbaar een deel van het jaar waarin de zee niet aan het strand ligt, maar gewoon uit de lucht valt! Ik vind het wel leuk, dat water dat naar beneden valt, maar de meeste meisjes van de school niet. Die willen om de één of andere bizarre reden niet dat hun haar nat wordt.

Maar de start van de herfstvakantie is voor mij ook wel iets speciaals. Dan is het Halloween. Halloween is een feestdag die ontstaan is bij ons, op onze planeet en de homo sapiens hebben die feestdag van ons overgenomen. Alleen denken zij dat op de nacht van 31 oktober de geesten van overledenen naar hen toe komen, maar dat is niet zo. Nee, op Halloween komen mensen van onze planeet afgedaald naar de aarde. Er zijn zelfs andere planeten die hieraan meedoen. Het is één van mijn favoriete dagen van het jaar!

Maar dit jaar heb ik stress voor Halloween. Vorige dinsdag zag ik in de sterren een boodschap staan, die gericht was naar mij. Dat moest haast wel, want ik ben waarschijnlijk de enige hier op aarde die Ster kan lezen. Het was een boodschap van mijn echte ouders. Ook zij doen dit jaar mee met Halloween en ze blijven een hele week bij mij op aarde tijdens de herfstvakantie! Ik heb ze al bijna twee maanden niet meer gezien, dus ben ik blij dat ze komen. Maar hoe leg ik dit uit aan An en Jenny? Zullen mijn echte ouders zich kunnen aanpassen hier op aarde? Ik weet dat zij aardbewoners niet graag hebben en er liefst zo ver mogelijk van weg blijven.

En dan is er nog het mysterieuze briefje. Ik ben nog altijd niet veel verder gekomen in mijn onderzoek, maar nu heb ik een ander plan. An en Jenny zijn toch van hetzelfde geslacht? En de mens heet homo sapiens voor een reden, toch? Dus heb ik besloten om mijn zoektocht te verbreden en niet alleen naar het vrouwelijke geslacht te kijken. Toen viel mijn oog op Thijs. Die is toch net uit de kast gekomen? Hij is dus nu mijn nieuwe hoofdverdachte. Maar soms ben ik bang dat ik het briefje verkeerd heb geïnterpreteerd. Er is nog steeds niemand ontploft en het ziet er niet naar uit dat dat snel gaat gebeuren. Misschien heeft de magische wereld van google me op het verkeerde been gezet en betekent de afkorting iets helemaal anders. Ik hoop dat ik het opgelost heb voor mijn ouders hier zijn. Ik hou jullie op de hoogte!

Hoyweeh!

Xoxo E.T.

20-10-2016 om 19:52 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh,

Dit weekend was geen weekend zoals de anderen, we hadden namelijk een ‘verlengd weekend’. Omdat ik totaal geen idee had waarom dit zou kunnen zijn, ging ik, toch een beetje onzeker, uitleg vragen aan Ilke. Ze zei me dat we een dag extra weekend kregen omdat het Boom Jaarmarkt is. Toen ik haar niet veel begrijpend aankeek, keek ze me toch even vreemd aan maar legde het concept verder uit. Het komt er dus op neer dat de homo sapiens het geweldig vindt één keer per jaar samen naar koeien, schapen, geiten en paarden te gaan kijken en te aaien. Vervolgens gaan ze, sommige nog meer dan anderen, veel geld opdoen op de kermis. De kermis, hoe kan ik dit het beste uitleggen? Ik denk dat ik het, het best kan omschrijven als een plaats waar verschillende attracties (grote machines waarin je helemaal door elkaar geschud wordt), lunaparken ( kleinere machines waar je geld moet in steken en zo, als je geluk hebt, een knuffel of andere prijs kan winnen), en veel etenskraampjes bij elkaar staan. Naar wat ik heb gehoord, is het blijkbaar toch zeer amusant. Toen Jenny en Ann me echter vroegen of ik zin had samen met hen te gaan, durfde ik me er toch nog niet aan wagen. Misschien dat ik het een volgende keer wel durf. Als uitvlucht had ik maar gezegd dat ik de extra tijd goed kon gebruiken om door de gigantische stapel taken en testen te raken, dit was niet eens leugen.

Wat het anonieme, angstaanjagend briefje betreft, weet ik echt niet wat ik moet doen. Ik heb helemaal geen idee hoe ik erachter kan komen wie het geschreven heeft of hoe ik er voor kan zorgen dat ik niet op een dag op school kom en iemand me vertelt dat één van mijn klasgenoten ontploft is. Ik heb er dus al aan gedacht om iemand uit de klas hulp te vragen maar wie dan? Het belangrijkste blijft natuurlijk dat mijn dekmantel volledig intact blijft. Ik was eerst aan Lotte aan het denken maar die trekt ook weer veel op met Eline en Anneke ( nog steeds mijn twee hoofdverdachten). Misschien moet ik dan toch maar iemand anders nemen.    

Lieve vrienden en familie bij deze zeg ik (zoals de echt bloggers) I’ll keep you posted!

Hoyweeh!

Xoxo E.T.

13-10-2016 om 19:29 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh!

Cavakes met de homies? Zoals jullie kunnen horen, ben ik na een maand al helemaal mee met de standaardtaal die in deze aardregio gesproken wordt. Hipsertaal, hashtags, Engelse boeventaal, noem maar op, ik spreek het allemaal. Maar al begrijp ik al iets van het hoe en wat van het aardleven, toch moet ik bekennen dat ik maar niet uitgekeken raak op de hoogstbijzondere soort die de homo sapiens is. Hashtag whereamI hashtag hierisdelijn. Deze week bijvoorbeeld heb ik alweer een spectaculaire ontdekking gedaan. Het heet ‘tinternet’. Echt ge-wel-dig ding. In de lucht zweven allemaal woorden en foto’s en op sommige plaatsen kun je die opvissen met een gsm of computer. Tinternet. Dat kan alleen een homo sapiens uitvinden. Ik had op school wel al gezien dat zoiets bestond, maar nu heb ik ontdekt dat het tegelijkertijd een enorme bibliotheek is waar je alles kunt vinden wat je zoekt. Hashtag yoloswag. Je typt gewoon een woordje in en dat vliegt dan direct je computer binnen. Hashtag meendedees. Hashtag ja. Eigenlijk was het best een bewogen week. Wat ik zeker niet snel zal vergeten was dat Marie opeens de speelplaats op kwam gelopen met een been van een vrouwelijke homo sapiens. Zij moet wel een ernstige psychische stoornis hebben die Marie, hoewel ik daar niet zeker van ben aangezien mijn medeleerlingen en zelfs onze leerkrachten er smakelijk om moesten lachen. Wat een verschrikkelijke, sadistische vorm van humor hebben ze hier op Terra. Misschien moet ik er maar beter voor zorgen om met niemand in conflict te komen. Nu herinner je je vast nog wel dat ik al twee weken rondloop met de geheime boodschap die ik heb ontvangen in de klas en er maar niet wijs uit raakte. Welnu: ik heb de boodschap ontcijferd. Allemaal dankzij Tinternet. Ilysmtiflige, het woord waar ik dagen en nachten op heb zitten staren, waarvan ik alle letters duizendmaal door elkaar heb geschud, blijkt geen woord, maar een combinatie van woorden. Hashtag saywhat?! Je geeft het gewoon in in goegel en dan verschijnt daar direct de betekenis: I. LOVE. YOU. SO. MUCH. THAT. I. FEEL. LIKE. I’M. GONNA. EXPLODE. Eerst vond ik het nog eigenaardiger dan voorheen, maar toen zag ik dat het een Engelse uitdrukking was en mijn medebewoner Jenny had al uitgelegd dat je daarvoor goegel vertaal hebt. En wat blijkt? Iemand heeft mij de volgende boodschap gestuurd: ik houd zo veel van u dat ik ga ontploffen. Natuurlijk sloeg de schrik me meteen om het hart: nu vind ik het niet erg als mensen van mij houden, want dat krikt mijn zelfvertrouwen weer wat op, maar dat ze daarom nou per se willen ontploffen, dat vind ik dan toch wel wat te veel van het goede. Hashtag funnynotfunny. Je begrijpt dat ik moet weten wie van de klas dit heeft gestuurd zodat een ramp voorkomen kan worden. Hashtag seriousshizzle. Dinsdag was ik na school aan het chillen met Joppe en Thijs en ineens zegt Joppe dat die beauty van een Eline aan hem had gevraagd of ik altijd boodschappen negeer. Ik was meteen in alarmmodus. En alsof dat nog niet genoeg is, voegt Thijs eraan toe dat Anneke net hetzelfde aan hem heeft gevraagd. Hopla, ik zie mijn wereld instorten. Nee Terra, niet instorten! Ik bedoelde het figuurlijk. Maar ik schrijf dit verhaal en wat ik schrijf, gebeurt. In het verhaal. Begrijpt u. Dat is een verhaal. Hashtag ETinception. Eline of Anneke, of misschien Kato of Aisha? Wie zal het zeggen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze niet ontploffen zonder dat ik mijn eigen identiteit bekend maak? En waarom zou je ook ontploffen als je van iemand houdt? Echt nergens voor nodig. Die homo sapiens, het zal toch nog even duren voor ik ze volledig doorgrond. Maar ik werk naarstig verder, wees daar maar zeker van! Zeker nu er iemand dreigt te ontploffen door mijn charmes…

See ya next week vrienden, voor meer crazy adventures!

Xoxo, E.T.

13-10-2016 om 19:28 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh!

Hier ben ik weer, klaar om mijn hart te luchten en lekker te roddelen over de homo sapiens bij wie ik nu al een hele tijd vertoef. Deze week begon nogal stroef en onaangenaam. Ik heb namelijk voor de eerste keer moeten ‘studeren’ voor een ‘test’. Ik weet het jullie vragen je waarschijnlijk af waar ik het in godsnaam over heb, wel ik zal het proberen uit te leggen. ‘Studeren’ betekend dat je leerstof moet leren en dat je die leerstof zo goed mogelijk moet proberen te onthouden tegen de dag van een ‘test’.

Een test is een blad met vragen, die je moet proberen te beantwoorden en vervolgens krijg je voor je afgelegde test een aantal punten. Wat je met die punten moet aanvangen is voor mij momenteel nog een groot raadsel. Ik hoop dat ik hier gaandeweg meer over te weten kom.

Naast de ‘test’ kregen we deze week ook onze foto’s van de schoolfotograaf terug. Ik was best blij met mijn foto’s, maar het is mij opgevallen dat vele homo sapiens een groot minderwaardigheidscomplex hebben. Ik vroeg hen of ik naar hun foto’s mocht kijken en de meesten negeerden mij of waren te verlegen om ze te tonen. Het is en blijft toch een raar ras, niet?

Verder heb ik het briefje dat ik vorige week kreeg nog niet kunnen ontcijferen. Het lijkt mij een codetaal, die iedereen hier kent, maar die ik niet versta. Op het briefje stond ‘ilysmtiflige’.

Ik ben bang dat als ik ze vraag wat het betekend, dat ik dan door de mand val. Ik blijf wel zo goed en kwaad als ik kan uit mijn doppen kijken, want ik vertrouw dat menselijk gespuis niet helemaal.

Ik hoop dat ik dit weekend voldoende kan rusten, want ik ben echt uitgeput door mijn onderzoek.

See you later alligator!

Nog zoiets raar wat ze zeggen. In onze taal betekend het hoyweeh. Ach ja, ooit begrijp ik het wel.

Hoyweeh!

Xoxo,

E.T.

22-09-2016 om 19:44 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh vrienden en familie,

Hier ben ik dan weer.  De tweede week van mijn missie hier op aarde heb ik succesvol volbracht! Na een geslaagd weekend met Jenny en An was het terug tijd om naar school te gaan.  Het was zodanig warm in het weekend dat ik gelijk weer een vakantiegevoel kreeg. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Op maandag was het blijkbaar offerfeest voor de moslims. Maar het begrip ‘moslims’ begrijp ik toch niet zo goed. Wat is namelijk het verschil tussen moslims, christenen, boeddhisten en noem maar op ? Dat zal professor Kasslavak toch eens moeten uitleggen. Wie weet bekeer ik mij wel tot het boeddhisme of tot de islam.. nou ja we zien wel.

De homo sapiens zijn toch maar rare wezens als je het mij vraagt. In de les van professor Kasslavak moesten we in een groep van 4 man werken. Wat er toen gebeurde heb ik nooit meegemaakt, niet zelfs op Terra, én geloof mij op mijn planeet heb ik al heel wat meegemaakt. Er ontstond heus een Trojaanse oorlog in de klas, alsof het paard van Troje door de poorten van de school werd binnengehaald. Dit enkel en alleen omdat ze allemaal met mij in de groep wouden zitten. Dit kan je toch niet geloven??? Een gebrek aan aantrekkingskracht is bij mij overduidelijk niet van toepassing.

Afgelopen donderdag overkwam mij iets heel bizar. Ik vond een brief in mijn pennenzak, met geen naam of wat dan ook op. Het is in een geheime codetaal geschreven, en ik heb nog steeds niet de tijd gehad om het te kunnen ontcijferen. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet doen, maar hierdoor heb ik wel het gevoel dat iemand mij op het spoor is.  Misschien is het wel een spion van de Goa’uldes, of misschien is het wel meneer Ross, die zo in contact wilt komen met mij en hij op een of andere manier weet van mijn missie hier op aarde. Maar wees gerust vriendjes, ik zal dit uitermate voorzichtig aanpakken. Jullie horen nog van mij en van mijn spannende avonturen, tot volgende week!

Hoyweeh!

Xoxo,

E.T.

21-09-2016 om 22:57 geschreven door Noa Lauwers  

Yoeweh (hallo, zoals ze het hier zeggen) vrienden en familie,

Mijn eerste dagen als Homo sapiens heb ik tot een goed einde gebracht. Op 31 augustus ben ik hier geland. Enkele uren na mijn landing op Terra en mijn metamorfose werd ik door twee mensen van het vrouwelijke geslacht ontvangen. Ze leken uitbundig gelukkig mij te zien en ik besloot ze dan ook onmiddellijk te bedanken, dus bood ik ze mijn hoofd aan. Jenny en An, wat hun namen blijken te zijn, legden hun handen niet op mijn hoofd… Ze zullen het misschien nog net iets te vroeg vinden om al zo meteen contact te leggen. Ik dacht zelfs dat ik ze van streek had gemaakt, aangezien beiden begonnen te huilen. Diezelfde avond verklaarde Jenny dat het tranen van geluk waren! Het menselijk ras lijkt dus ingewikkelder te zijn dan wat we vermoedden.

Toen we in hun huis kwamen vroegen ze mij of ik het niet erg vond dat ze homoseksueel waren. “Nee.”, zei ik. Wat een ontzettend eigenaardige vraag hé? Want volgens ons voorafgaand onderzoek zou de aarde enkel door homo sapiens bewoond worden. Ik denk dus dat ze iets vermoeden. Om mijn dekmantel weer wat aan te sterken besloot ik ze snel te vragen naar school, een van de zo vele vreselijke menselijke onnuttigheden.

De volgende dag, 1 september, was het al zover. Het was werkelijk een even grote marteling als de dood ten gevolge van de Goa’uldes. Mijn drang naar thuis was onmetelijk groot tot ik het even warm kreeg van een zekere Eline, die haar meest adembenemende kant liet trekken door de schoolfotograaf. Door enkele onbelangrijke mensen, die koffie drinken in een door airconditioning frisse kamer, werd de foto afgekeurd en verwijderd. Gelukkig heb ik nog steeds de kopie in mijn hoofd gegrift staan.

De dag erna had ik al onmiddellijk geen school meer, het zogenaamde “weekend”. Wat een zaligheid, dat weekend (hoewel ik Eline miste uiteraard)! Het school begon weer en hoe blij ik was mijn godin weer te zien, zo erg voelde ik me bekeken. Ik hoorde Lotte zeggen dat ze niet kon stoppen met kijken naar al ‘die schoonheid’. Ik kon niet echt opmaken of het over mij ging of over Anneke. Zij is ongetwijfeld de meest interessante persoon, die ik al heb bestudeerd. Naast Eline natuurlijk, maar dat is interessant op een totaal andere manier. Als schoonheid de reden is waarom ik zo aangekeken word, wou ik net zo onaantrekkelijk zijn als Tibo.

Naast deze onprettige blikken waren er ook nog dingen die mij opfleurden. Toen we in de les van professor Gobelijn kwamen had ik een flashback naar thuis... Ik leek net weer in een ontzettend spannend, toch dodelijk gevecht te zitten met een Goa’uld en dat omdat Yousra weer iets vergeten was. Volgens mij is zij nog een menselijke larve of ze zou vroegtijdige Alzheimer moeten hebben.  Nog een tweede maal leek ik weer heel dicht bij huis te zijn. Namelijk wanneer meneer Ross lesgaf. Hij lijkt net als ons! Ik twijfel zelfs of hij undercover is. Alles, van zijn rare geluiden tot zijn rare bewegingen, doen mij vermoeden dat hij een van ons is!

Het is nu nog moeilijk mij aan te passen aan dit bizar volk, maar gelukkig was er Thijs. Hij liet mij zien in de les biologie dat ook mensen sociaal incapabel kunnen zijn. Het is hier niet gemakkelijk, maar ik zet onze missie verder. Jullie kunnen mij vertrouwen! Ik zal jullie wekelijks op de hoogte houden.

Dag (hoyweeh, zoals wij het zeggen)!

Xoxo,                                                                                                                                                                                  

E.T.

p.s.: Dat is hipstertaal. 

14-09-2016 om 23:13 geschreven door Noa Lauwers