Bonjurno a tuti.

Ik zit nog volledig in mijn  Italiaanse roes na  de geweldige eindreis zoals mijn amici dat noemen. De homo sapiens hebben de gewoonte om in het laatste jaar zich gezamenlijk te verplaatsen naar la bella Italia. Met een hele groep hebben we de Italiaanse bodem verkend, een nieuwe plaats op terra die nog onbekend was voor mij. Dit had ik wel nodig na mijn ernstige ontdekking van vorige week. Ik moest me even kunnen verstoppen voor het secretariaat, daar is namelijk ontploffingsgevaar. We hebben veel gelachen, veel gestapt en geen enkele Italiaanse kerk heeft nog een geheim voor ons. Dit is zeker één van de mooiere plekken hier op terra. Moet ik aan Jenny en Ann vertellen. Ik ga jullie in een notendop vertellen hoe deze reis verliep en hoe ik soms nog steeds verbaasd was hoe dwaas een homo sapiens kan zijn. We kwamen zonder blutsen aan bij onze eerste stop, alhouwel we op Marie haar koffer wel meerdere deuken konden spotten. Deze homo sapiens besloot in het midden van de trap dat het haar koffer wat te zwaar werd en liet de koffer dan maar kennis maken met de Italiaanse trappen. Ons eerste stadje was Firenze, het was overdondert mooi. Zo overdondert dat Anneke haar ijsje de strijd tegen de zwaartekracht liet verliezen. Ik heb nog een moment getwijfeld om de zo gezegde 3 seconden regel die de homo sapiens gebruiken toe te passen, maar hield me met alle moeite van de wereld in. Wie weet zou ik dan verdacht lijken.  We verplaatsten ons samen in een bus en damn daniel, dat was een feest. Veel leuker dan mijn ruimteschip waarin ik terra betrad. Maar niet iedereen vond deze busritten even leuk. Eline wou namelijk maar al te graag in Assisi zijn en besloot dan maar vroegtijdig de bus te verlaten. Toen ze beseften dan onzen daniel nog een toereke ging doen, kreeg ze een lichte paniekaanval. Witse moedigde haar van op de bus aan door liefdevol te zwaaien. Spijtig genoeg vond daniel iets verder een plaatsje voor zijn geliefde busje. Dit is dus één van de redenen waarom ik de homo sapiens toch wel een speciaal ras vind. Na een hele dag stappen was iedereen natuurlijk moe en een reünie met ons bed werd gekoesterd. Maar aan sommige konden hun kamer niet betreden. Charlotte was laaiend enthousiast over het nachtelijke zwemavontuur, waar ik ook wel naar uit keek, dat ze de kamer verliet zonder sleutel. Gelukkig werd deze domper op de feestvreugde vergeten door de blijde verwachting van enkele pastababy’s. Enkele onder ons gingen niet meer alleen op verkenning in Italië, de pasta vergezelde hen overal. Ook in Italië leerde ik nieuwe woorden. Ilke had het namelijk vaak over skere tijden en ze vond italie wel nice. Ik besloot maar geen verdere uileg daarover te vragen. Een ander hoogtepunt van deze reis was de Vesuvius, een letterlijk hoogtepunt dan. Het was een zware beklimming, voor sommige ging het bijna niet meer. Maar dat gha niet besta ni, dus iedereen bereikten de top. De Vesuvius werd een pak lichter, door de talrijke souvenirs die we meenamen aka stenen. Ik nam er zelf ook één mee voor Jenny en Ann. Toen we in Rome aankwamen, ging ons Romeins hartje sneller slaan. Even was ik bang dat het secretariaat toch niets te maken had met de brief en dat de dader nog vrij rond liep.  Maar dan werd duidelijk dat het door het spannende zwaardengevecht kwam. Hier werd nogmaals bewezen dat vrouwen het sterke geslacht zijn. Op mijn thuisplaneet is dat ook zo, het is geen verassing dus. Onze Italië reis liep bijna op zijn einde, wat ons alleen veel pijn deed. Maar in sottomarina leerde ik een ander kantje kennen van de homo sapiens. Enkele konden me verbazen met hun mooie  gezang, sike. Nog één van de nieuwe woorden.  In Venetië kochten we nog de laatste souvenirs en  hiermee keerden we gelukkig terug naar huis.  

XOXO 

ET