Hier ben ik weer met een verhalen over deze ó zo spannende week op OLVI.
Ik kwam maandag aan op school en Era vertelde me dat er tijdens LO rock-n-roll op de planning stond. Ik was meteen door het dolle heen. Ik ben namelijk drievoudig rock-n-roll kampioen op mijn thuisbasis. Dit was mijn kans om mijn geheime aanbidster te ontmaskeren, of misschien wel aanbidder, ik hou al mijn opties open.
Toen was het eindelijk zo ver, de LO-les. Nadat wij, de jongens, omgekleed waren, moesten we nog eeuwen wachten op de meisjes. Wat doen die toch allemaal seg? Ik heb me omgekleed op 5 minuten en zij doen er zeker 100 jaar over.
Toen ze dan eindelijk, Lo klaar verschenen, hing er al meteen een soort spanning in de lucht. blijkbaar vinden mijn klasgenoten het niet zo fijn gedwongen te worden om met het andere geslacht een dansje te placeren. Wanneer de meisjes snel snel naar hun vertrouwde danspartner spurten kwam Broos een beetje verlegen op mij afgestapt. Ze vertelde me dat Thijs last had van al de bacillen in de lucht en dus niet op school verschenen was ze niet met hem kon dansen. Haar droom om eindelijk met hem te kunnen dansen was nu helemaal verloren gegaan. Ik was wel een beetje in de war aangezien ze naar mij kwam. Zou zij mijn geheime aanbidster kunnen zijn? vanaf nu is zij mijn hoofdgedachte. Toen we goed en wel begonnen waren bleek het al snel dat het mannelijke geslacht niet veel ritme had. Het risico om ontmaskert te worden was dus wel degelijk groot voor mij, aangezien ik me iets beter kon bewegen dan een plank met spierpijn zoals de jongens zich voortbewogen. Dus probeerde ik me toch wat te verlagen tot het niveau van mijn collegas van het mannelijke geslacht.
Woensdag was een zeer speciale dag. OLVI GING ACADEMISCH. Ik kreeg al instant paniekaanvallen dat we per raket naar onze aartsvijanden de Academianen gingen vliegen. Maar toen vertelde Joppe me dat oud-leerlingen van Olvi kwamen vertellen over hun ervaringen op de universiteit omdat wij allemaal binnenkort voor de grote stap staan om te kiezen wat we willen doen gedurende onze resterende tijd hier op Terra.
Na deze presentatie werden we uitgenodigd op de receptie. Olvi ging eens chique, of zoals ze hier zeggen fancy doen en ons fruitsap en cake aanbieden. De cake die Meneer Manseyck uitstekend gebakken had by the way, werd in een mum van tijd opgepeuzeld. Jessica deed zelfs verschillende liefdesverklaringen aan het goddelijk voedsel. Hoewel ik het een beetje raar zou vinden om een relatie op te bouwen met een consumptiemiddel, had ik het wel kunnen verwachten van haar.
Plots was Broos door het dolle heen en werd ze zo rood als een tomaat. Ik had ontzettend veel bang dat ze mijn geheime aanbidster was en ik haar niet op tijd had kunnen ontmaskeren. Ze leek bijna te ontploffen. Toen vertelde Noa me dat dat kwam door de jongeman die net binnenkwam. Arne of Michiel of Arne of toch Michiel? Mijn hersenmassa was op volle toeren aan het draaien. Toen zei ze me dat hij meespeelde in de bekende serie Thuis als Arne en dus door het leven gaat als Michiel. dat verklaarde veel. Hij speelde dus mee in Thuis waar Broos een fervent kijker van was. Daar ging mijn hoofdgedachte numero uno! Broos had haar ogen al gezet op hem. Ach ja, dan zal ik verder moeten met mijn speurtocht.
ahja voor ik afsluit,
Volgende week is het vakantie en kan ik eindelijk wat stoom afblazen. Letterlijk dan want mijn brein zit vol met lucht van al dat nadenken en het pakken huiswerk dan ons nog te wachten staat de komende weken.
Ik ga samen met Ann en Jenny skiën in de Franse Alpen. De Homo sapiens vindt het blijkbaar fijn een berg af te glijden om er uiteindelijk terug op te klimmen. Lijkt me een nutteloze bezigheid maar kom, ik ga mijn koffers verder inpakken want het is daar blijkbaar zeer koud.
Vriendjes tot binnenkort!
Hoyweeh!
Xoxo
E.T.
Het was maandagochtend en ja hoor, ik was weer helemaal
klaar om naar school te gaan en van die nieuwe, nutteloze dingen te leren. Ik
wil het toch nog even hebben over die test van Nederlands van vrijdag. Ik vraag
me af waarom leerkrachten denken dat ze zo een test onverwacht zouden kunnen
geven. Ik bedoel, denken leerkrachten nu echt dat de leerlingen opletten
tijdens de les? Ik ben hier nog maar een paar maanden op Terra en zelfs ik heb
dat al door. Maar ook al was de test dan toch niet onverwacht, het bleef een
test met vage vragen. Maar genoeg daarover.
Ik kwam maandag dus op school en ik wist niet wat er met de
homo sapiens aan de hand was. Ze maakten van die rare geluiden, vooral
Charlotte dan. Het geluid dat zij maakte, ging door merg en been. Uiteindelijk
kwam ik te weten dat ze ziek was en dus vol bacteriën zat. Bah. Ik besloot dus
maar wat afstand te houden.
Wat die dag ook opmerkelijk was, was dat Olvi en organisatie
niet zo goed samen gaan. We hadden het laatste uur studie en meneer Manroy had
onze woordjestest naar deze dag verplaatst, speciaal voor ons, zodat we niet
naar huis konden gaan. Maar hier stak Olvi een stokje voor. Na 20 minuten te
wachten op de speelplaats, besloten ze om ons maar naar huis te laten gaan.
Aangezien ze duidelijk niet wisten wat ze anders met ons moesten doen. Natuurlijk
weet iedereen dat je eerst een stickertje moet gaan halen alvorens je naar huis
mag. Maar dit was buiten Yousra, Era en Marie gerekend. Die weer al eens
besloten om tegen de regels in te gaan. Vervolgens hadden ze dus strafstudie
aan hun been, maar wat maakt een uurtje strafstudie meer of minder nu uit voor
Yousra, die is het toch al gewoon om na te blijven.
Dinsdag was het blijkbaar Valentijn, dat is ook weer één of
andere rare dag dat de homo sapiens hebben uitgevonden. Het is blijkbaar een
dag waarop koppels hun onvoorwaardelijke liefde verklaren voor elkaar en om de
mensen die geen lief hebben nog maar wat meer te laten beseffen hoe eenzaam ze
wel niet zijn. Kortom, het is de rotste dag van het jaar volgens velen. Die dag
werden er hartjes en kaarsen uitgedeeld waarmee je je liefde kon tonen aan
iemand op deze school, een initiatief van Olvi. Een initiatief dat Olvi
organiseert om de leerlingen geld af te troggelen, lijkt mij. Want 3,50 voor
een kaars, dat lijkt mij toch een beetje veel, niet? Maar we mogen natuurlijk
niet vergeten dat het wel een kaars is met een diameter van 7,5 centimeter!
Volgens mij heeft de jongen dat dat kwam vertellen toch wat bijlessen wiskunde
nodig. Lotte en Alexander besloten dan weer om hun liefde te verklaren met
eten. Ik moet eerlijk toegeven die brownie dat Lotte had gemaakt, zag er
verdomd goed uit. Die Alexander mag van geluk spreken. Volgens mij wordt er op
die dag ook wel veel aan voorspel gedaan zoals Thijs het noemt.
Nu we het toch over liefde hebben, ik had eigenlijk ook wel
een cadeautje of een briefje verwacht. Maar mijn geheime aanbidster of
aanbidder, ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd of het wel een meisje is
aangezien ik soms knipoogjes krijg van Joppe, houdt zich schuil. Ik begon dus
nog eens na te denken over alle verdachte dingen die er de afgelopen weken
gebeurd zijn. En toen was daar ineens Noa. Ik herinnerde me de les wiskunde van
een tijdje geleden. We hadden het over de ideale partner, ik heb geen idee
waarom dat in de les wiskunde aan bod komt maar oké er gebeuren wel meer
vreemde dingen hier op Terra. Opeens wees de leerkracht Noa aan en vroeg haar
of er een ideale partner voor haar was. Op die vraag antwoordde Noa ,terwijl
haar hoofd vreemd genoeg rood begon te worden, Ik hoop van wel en wierp
daarbij een verleidelijke blik naar mij. Zijn dit tekenen van ontploffing? Moet
ik mij zorgen beginnen maken of zie ik gewoon spoken? In elk geval Noa komt
zeker en vast op de lijst van verdachten. Ik hoop dat ik snel de schrijver van
de brief vind want de tijd begint te dringen. Hopelijk heb ik volgende week
meer geluk.
Ahja, voor ik afsluit wil ik het nog even hebben over de Sid-in
beurs waar we naartoe moesten. Nog een bewijs dat Olvi een organisatorische
ramp is. Dit is een beurs waarbij je ten eerste overweldigd wordt door de
hoeveelheid mensen die daar samen troept en ten tweede advies kan krijgen over
je studierichting voor volgend jaar. Het enige wat je te weten komt nadat je op
die beurs bent geweest, luister NOOIT naar de klassenraad van Olvi, lieve
kinderen. Maar het is nu echt wel tijd om mijn blogbericht af te sluiten.
Ik begin hier de jongerentaal gewoon te worden en ik probeer me zo goed mogelijk aan te passen, zodat ik zeker niet als alien zijnde opval, dus bij deze JOW .Hier ben ik dan weer. Ik heb, ondanks ik verdrink in al het schoolwerk, tijd gevonden om jullie te vertellen over mijn bewogen, en vooral zeer opgewonden week. De homo sapiens hebben een zeer vreemde gewoonte. Wanneer 2 mensen elkaar leuk vinden doen ze blijkbaar aan voorspel. Ja, echt waar voorspel. Ik had nog nooit gehoord van voorspel, maar gelukkig was er Tijs, de enige echte Tijs Van Bosch die heel de klas wist omver de blazen met zijn presentatie over Herman De Coninck, een zestiger, ik kom niet van de aarde, maar voor het eerst kwam ik niet uit de lucht gevallen met een presentatie, want ik kon eindelijk eens meevolgen. Ik wist wie Herman de Coninck was, een zestiger natuurlijk!! Hij is zelfs ALS ZESTIGER bekend op onze planeet, ik bedoel, Herman de Coninck, DE zestiger der aller tijden, van alle zestigers , is hij wel echt de beste coolste en bekendste zestiger, gelukkig dat hij een zestiger is anders was hij niet zo bekend. Ik bedoel, hij heeft zijn roem te danken aan het feit dat hij zestiger is. Maar dus, om tot de essentie komen, tijdens de presentatie heeft Thijs ook uitgelegd wat voorspel is. Voorspel is blijkbaar wanneer 2 mensen elkaar kussen, of om het te zeggen met het vakjargon van Olvi, wanneer 2 mensen muilen, of elkaar binnendoen. Ik ontdek hier nogal woorden, he. Maar dus, dat is voorspel blijkbaar. En ze hebben me verteld dat je het overal kan doen, op school, op straat, en zelfs op familiefeesten. Nu ik eraan denk, Toen we met de laatste 100 dagen gingen feesten in CDA, hebben heel veel mensen aan voorspel gedaan, en dat heb ik zelf gezien, maar ik wist niet dat dat voorspel was, ik dacht dat het gewoon mensen waren die dansten met elkaar en soms wat dicht kwamen. Achja, vreemde mensjes hier op aarde. Gelukkig zijn wij aliens wat deftiger. We hebben vandaag een test van Nederlands gehad van meneer Interessant, vorige week werd de test afgesproken, en wanneer de klas de test liever een week later wilde, werd meneer Interessant woedend, en hij dreigde ons zelfs. Ik denk dat ik nog nooit zon eng dreigement heb meegemaakt, hij dreigde met het feit dat als we niet onmiddellijk stopten met wenen hij de test onverwachts zou geven. Jaa, onverwachts, dat zou niemand aankunnen en misschien zou onze klas wel uitsterven, dus zijn we allemaal gestopt met wenen en hebben we het gewoon geaccepteerd. Ik vind meneer Interessant wel een coole leerkracht, maar niet alle leerkrachten zijn tof. Er is een leerkracht, hij heeft Chinees, meneer De King, en hij is verschrikkelijk. Zijn aanwezigheid achtervolgt me tot dieeeeep in mijn slaap, ik heb nachtmerries dat hij me achterna loopt en het stopt maar niet. Gelukkig is het niet echt. Ziezo, ik zie dat ik alweer moet gaan studeren, want ander geraak ik niet rond.
We hadden weer een verlengd weekend, joepie. Lekker veel
tijd om allemaal fijne dingen te doen en zeker niet te veel voor school te
werken. Oeps, bijna vergeten ik heb vorige week helemaal niets gedaan voor
school. Dus helaas heb ik mijn kostbaar verlengd weekend verspild met leren en
taken te maken. Toch heb ik nog tijd kunnen vrijmaken om naar de sweet 18 van
Thijs te gaan en amai dikke ambiance daar met DJ Tibstep en Angy aan de
draaiplaat. Er viel mij toch wel iets op aan DJ Tibstep also known as Tibo Van
Camp. Hij had tegen mij gezegd dat hij beter zou draaien dan I Dont Cara,
helaas was het niet veel beter. Waarom draaide hij niet zo goed? Had hij soms
te weinig tijd omdat hij een plan aan het beramen was om voor mij te
ontploffen? Of was ik gewoon veel te moe en zag ik spoken door al dat leren en Chrysostomos?
Enfin, de week begon met een fijne werkwoordentest van
meneer De Koning. Gelukkig had ik ze goed ingestudeerd en was ik er zeker van
dat ik een 30/30 zou halen. Later zij hij dat het beste punt een 29/30 was
terwijl het hoogste punt van de klas een 27,5 was. Voert hij misschien ook iets
in zijn schild?
Dinsdag hadden we een test over verschillende visies van
geluk van meneer Kasslavak. Voor de test had je normaal een schema moeten maken,
maar hij vroeg deze niet op. Dat is dus de reden dat de jeugd van de homo
sapiens te weinig tijd heeft om nuttige dingen te doen zoals tv-kijken, videogames
spelen en te slapen.
Bij de lessen van mevrouw Dusja-Hè hebben we geleerd over de
geschiedenis van Terra. De homo sapiens waren er dus niet de eerste bewoners
van, maar wel vreemde monsters met schubben en veel te grote insecten. Schijnbaar
zijn zij uitgestorven door een enorme explosie of was het nu een
meteorietinslag. Als die persoon die In love is met mij maar niet voor zoiets
zorgt.
Van meneer Yobe moesten we het boek het parfum de
geschiedenis van een moordenaar lezen en amai zeg Over wat een rare homo
sapien gaat dan wel niet. Het boek gaat dus over een vreemd iemand die er alles
voor over heeft om alle geuren te ruiken en het beste parfum te maken, terwijl
hijzelf geen lichaamsgeur heeft. Als het verhaal dan nog niet vreemd genoeg is.
Nadat hij zijn leermeester had verlaten, trekt hij zichzelf voor een paar jaar
terug in een berg en doet hij niets anders dan aan een natte steen zuigen,
kleine diertjes opeten en in zijn dromen flessen met geur opdrinken. Kort
gezegd, een vreemd boek. In de les was het niet echt veel beter, we hebben
namelijk een gedichtje gelezen van een homo sapien genaamd Hugo Claus en amai
wat een vreemd iemand was me dat zeg. Hij maakt een gedicht van brandnetels,
ontvlammen en herderinnen en dan verwacht meneer Yobe dat Joppe er iets in
moest zien, arme Joppe. Ik hoop zelf dat ik het zal snappen tegen het
mondelinge examen.
Zo, hoe zit het nu met mijn zoektocht naar de schrijver van
het briefje? Ik heb niet echt veel vooruitgang geboekt. Eline blijft dus de
hoofdverdachte. Hopelijk geraak ik volgende week verder.
Hier ben ik alweer met een nieuw blogbericht. Als iemand me zou vragen deze week in 1woord te beschrijven: Sensationeel!
Vorige week vertelde Charlotte me dat Chrysostomos eraan kwam. Chrysostomos is een feest dat de zesdejaars vieren omdat ze nog maar 100 dagen mideelbare school te gaan hebben. Ze vertelde me ook dat dat eigenlijk helemaal niet klopt op deze school, net als zo vele andere dingen. Een voorbeeld hiervan? Thijs Van Bosch.
Maar goed, Chrysostomos dus. Op maandag moesten we ons verkleden in old school, maar ik maakte een fatale blunder. Ik vroeg aan Joppe wat old school eigenlijk inhoudt. Die antwoordde met een schittering in zijn ogen en een brede grijns rond zijn mond: heel korte rokjes, en mooie blote benen. Met die informatie in mijn achterhoofd ging ik in de kleerkast van Jenny en An op zoek naar een heel kort rokje. Mijn zoektocht was succesvol! Maandagochtend glipte ik nog net voorbij de kledinginspectie aan de poort, maar in mijn klas aangekomen werd ik toch maar wat vreemd bekeken. Blijkbaar mogen enkel meisjes korte rokjes dragen. Saai. Dinsdag moesten we ons verkleden als engelen en duivels, en woensdag als boeren en boerinnen, een outfit die verdacht goed bij Lotte pastte. Donderdag ten slotte, mochten we komen als bekend persoon. Ik besloot mezelf te verkleden als Jessica. Zij is namelijk heel bekend. Telkens als we in de klas zitten, en we een vreemd geluid horen, het snijdt echt door merg en been, zegt iedereen: dat is Jessica op de gang. Ze is weer aan het lachen. Jessica imiteren is trouwens ook niet zo moeilijk, ik heb gewoon heel de dag de uitspraken amai, dat is vaag, ik heb honger en geef mij eten afgewisseld. In de namiddag gingen we paintballen. Op elkaar schieten met verfbolletjes die erg pijn doen wanneer ze op je lichaam openspatten. Zeker wanneer je geraakt wordt door iemand vanop 2 meter afstand, terwijl je die persoon zelf helemaal niet wou raken, maar je ten gevolge van die zijn actie wel ontnomen bent bent van de mogelijkheid om jezelf ooit nog voort te planten. Ja hoor, ik heb
het over Eline Smits. Nog even een rechtzetting in verband met Eline trouwens. Vorige keer zei ik dat ze charmant, slim, cool, grappig, fantastich, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon was, maar ik heb mezelf vergist. Ik had het over haar zus, Anouck. Eline zelf is helemaal niet zon hoogvlieger. Reden genoeg om haar terug hoofdverdachte nummer 1 te maken. Nog even over donderdagavond. We gingen s avonds nog naar Antwerpen, om een feestje te bouwen. De homo sapiens drinkt dan graag dingen waarin een vreemde stof zit, alcohol. Ik vermoed dat deze stof vreemde dingen doet met je lichaam. Althans, dat kon ik afleiden uit de bewegingen die sommige mensen maakten, en de dingen die ze bij terugkomst in de loft van Charlotte uitkraamden.Best grappig. Kortom, het was een memorabele week, en het weekend is welgekomen. Mijn zoektocht naar de schrijver van het briefje heb ik uitgesteld naar volgende week, net als al mijn schoolwerk. Oeps.
Yoehweh xoxo tot volgende week.
P.S. Ik heb een enooooorme puist gekregen op mijn voorhoofd, en heb hem een naam gegeven. Een tip die ik van Noa kreeg. Hij heet Govert. Tot volgende week!
Hier ben ik weer na een korte
pauze met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar! Toegegeven, de ernst van
de examens drong me pas door wanneer ik er middenin zat. Toen mijn klasgenoten
me voor deze vreselijke periode vertelden over hoe verschrikkelijk de examens
wel niet zijn, lachte ik deze waarschuwingen altijd vriendelijk weg, denkend
dat mijn vrienden waarschijnlijk weer van een muis een olifant maakten. Niets.
Was. Minder. Waar. Het was een helse periode waar maar geen eind aan leek te
komen. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik het papiertje in mijn handen
kreeg waar ik zo hard voor gewerkt had: het rapport. Ik blijf het vreemd vinden
dat men hier op Terra de mensen meer of minder waard acht door deze cijfers,
maar bon, genoeg over school gepraat.
De periode na de examens was
ge-ni-aal. Op Terra kennen ze namelijk zoiets als de feestdagen, een
groepering van feesten waarbij eten en cadeautjes centraal staan. Dit mogen
jullie redelijk letterlijk nemen, ik heb namelijk zo veel gegeten dat ik vrees
dat er niet meer genoeg raketbrandstof in proviand is om terug naar onze
thuisbasis te keren, maar misschien kunnen ze me tegen dan al wel rollen naar
daar.
Tijdens deze twee weken heb ik
heel wat nagedacht. Het anonieme briefje vormt stof tot denken. Hoewel Eline
lang mijn hoofdverdachte is geweest, ben ik er na lang overwegen achter gekomen
dat dit zeer onwaarschijnlijk is. Wat zou zon charmant, slim, cool, grappig,
fantastisch, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon
meisje immers ooit in een simpele alien als mij zien. Daarom besloot ik om de
lat wat lager te leggen en mezelf niet al te veel te overschatten. Zo kwam ik
meteen bij Lotte uit, al is zij ook niet hoofdverdachte nummer 1, want toen ik
op een onbewaakt moment in de gangen rondzwierf zag ik haar verleidelijke
blikken naar Alexander werpen en daar wil je natuurlijk geen ruzie mee. Daarom
is mijn hoofdverdachte nu het knapste meisje, na die beeldschone Eline, dat er
in mijn klas is: Tibo van Camp. Soms zie ik hem knipogen naar mij en hij wilt
steeds naast mij komen zitten, je zou iemand voor minder aanstellen als
hoofdverdachte. Wel zou ik het totaal niet jammer vinden als hij mijn anonieme
aanbidder zou zijn: dan kan ik hem misschien een lesje leren voor al het geweld
dat hij Eline met zijn squashracket heeft aangedaan. Daarbij zou ik het
helemaal niet erg vinden mocht hij ontploffen, dan zijn we ineens van hem
vanaf. Het enige wat me ervan weerhoudt om zeker te zijn van mijn stuk, is
Tibos onvoorwaardelijke liefde voor Klaasje van K3. Ik weet niet of er naast
haar nog plaats is voor iemand anders in dat kleine hoofd.
Voor de rest van de week is er
niet zo veel gebeurd, iedereen leek nog wat in vakantiestemming te zijn (lees:
slapen tot 1 uur om te eten en vervolgens terug in bed te kruipen). Volgende
week ga ik terug op onderzoek uit, want ik wil wel stil aan weten wie de
geheime afzender van deze briefjes is!
Ik kon het toch niet laten om nog
een laatste verslag te geven voor de examens. Ik kan me dan ook nog niet
opsluiten om me op die - van horen zeggen - afschuwelijke periode voor te
bereiden. Eigenlijk voel ik me wel wat belogen, omdat ik het woord toetsen- en
takenstop in september had horen vallen, als ik me goed herinner. Tazzz,
schandalig is't!
De band tussen Yousra en Meneer
De Koning lijkt me sinds gisteren toch al fel verbeterd. Misschien omdat er
iets pasta-achtig was uitgelopen in haar boekentas, ze haar daarom naar buiten
kon sturen en ze elkaar dus voor de rest van de les niet onder ogen moesten
komen. Het is allemaal voag, zoals
Jessica zegt.
Mevrouw Stottermeyer blijft toch
een rare vogel. Blijkbaar is het hier de gewoonte dat wanneer je een bril
draagt, je die toch niet opzet om je ogen te blijven trainen. Oftewel zit ze
nog in de acceptatiefase.
Ik kan mijn rechterpols en -arm
niet meer bewegen van het schrijven, ze zitten volledig vast. Dat komt door
meneer Yobe. Dan zei meneer Manroy dat we 'technology-advanced' moeten zijn,
maar dan moeten we nog wel alles met de hand noteren... Respect voor de meisjes
van mijn klas. Die moesten dan nog wel test van flikflak doen met zo'n stroeve
polsen.
Remember, ik was vorige week naar
de nieuwe Harry-Potter-film gaan kijken. Lotte was laaiend enthousiast. Ik vond
hem maar niks, maar ik dierf dat niet zeggen tegen haar, want dan zou ik me wel
eens ferm pijn kunnen doen, denk ik.
Allee, ik ga nog een BZL
voorbereiden voor meneer Yobe. Ah ja, en ook nog wat telproblemen oplossen en oei
nog een filmpje voor Frans zien en die extra technology-advanced taak van
Engels nog maken naast de tien artikels en tien video's van mijn portfolio.
O-ow ik moet ook nog aan mijn eindwerk van Grieks beginnen en dat van wiskunde
en nog een practicum voor chemie afwerken... Help help ik begin hier sebiet nog
te hyperventileren. Volgens mij komen die leerkrachten ook van een andere
planeet, omdat die zo'n onmenselijke hoeveelheid werk geven.
Wauw, vriendjes, ik heb jullie
weer veel te vertellen! Die leuke vakantie waar iedereen zo hard naar uitkeek,
is spijtig genoeg alweer voorbij, maar wat heb ik me geamuseerd! Om te beginnen
heb ik mijn ouders eindelijk weer teruggezien. Ik heb Jenny en An wijsgemaakt
dat het oude vrienden waren met wie ik Halloween zou vieren dus maak je geen
zorgen, mijn dekmantel is nog intact. Het was echt leuk om samen met hen huis
aan huis te gaan, terwijl ik ondertussen mijn tweede paar armen weer eens wat (broodnodige)
ademruimte kon geven.
Toen mijn ouders Terra weer
verlaten hadden, besefte ik pas dat ik verdronk in het huiswerk. Vooral de
taken van meneer De Koning vind ik zeer onduidelijk. Ik dacht dat het aan mij
lag, dat ik een of andere onderliggende boodschap niet opving, maar wanneer ik het
subtiel vroeg aan Jessica, bleek die de opdracht vaag te vinden, net zoals de rest van de klas. Vreemd, aangezien we
de communicatie tussen de mensen nauwkeurig hebben onderzocht en konden
concluderen dat die van een hoog niveau is. Meneer De Koning bevindt zich
blijkbaar nog in een tijdperk waar men communiceert met doordringende blikken,
halve zinnen en le numéro sept. Dan maar roeien met de riemen die we hebben
Anderzijds blijken er toch echt wel fijne lessen te bestaan waarin we mogen mediteren
of luisteren naar andere klasgenoten die zingen terwijl ze een roze pruik
dragen.
Toch heb ik de laatste weken iets
vreemd opgemerkt dat we wellicht eens verder zouden moeten onderzoeken. Ik denk
dat er een of ander virus heerst in mijn klas waardoor de homo sapiens spontaan
de grond wil knuffelen. Ik heb het Charlotte al zien doen, maar ik denk dat
Lotte degene is die het ergst geïnfecteerd is aangezien ze zowel in de klas,
als op de trap en tijdens het fietsen valt. Misschien heeft het iets te maken
met het beruchte presidentschap van een zekere Trump, waar iedereen zo door
aangedaan lijkt te zijn. Vooral Ilke. Haar zou ik echt niet alleen in een kamer
laten met Trump, want ik verzeker je, er blijft niets van over. Van Trump
bedoel ik dan.
Wat betreft de vreemde briefjes
over trouwen en ontploffen, heb ik eindelijk kunnen uitvogelen wie het
geschreven heeft. Gisteren heeft Eline namelijk een alarmerend object gestolen
uit het didactische koffertje van mevrouw Stottermeyer. Een object dat haar dubieuze
plannen onthulde want ik ben er 99% zeker van dat ze het gestolen heeft met het
oog op haar relatie met mij. Gelukkig is ze op tijd betrapt en moest ze het
delicate object onder toeziend oog van mevrouw De Tepter terugbrengen. Dit
geeft me nog even de tijd om na te denken hoe ik deze kwestie in de toekomst
moet aanpakken.
De afgelopen 3 weken waren beslist
hectisch en zijn in een roes voorbij gegaan. Net zoals de voorbije drie maanden
eigenlijk. Binnen een paar weken komen de zogenaamde examens er al aan, iets
waardoor de hele klas stante pede in een depressie belandt als er nog maar
iemand het woord durft uitspreken. Ik ga dus de komende weken samen met alle
andere homo sapiens van OLVI onder een steen kruipen, waardoor ik jullie
hoogstwaarschijnlijk pas volgend jaar terug op de hoogte zal kunnen houden van
mijn verdere avonturen.
Ik moet mijn blogbericht hier spijtig
genoeg beëindigen want ik heb nog een drukke avond voor de boeg. Ik ga namelijk
kijken naar een film die de voorbije week een veelbesproken onderwerp was in de
klas, maar waar ik eigenlijk niets vanaf weet. Ik mag niet door de mand vallen
dus zal ik mij toch iets meer moeten informeren over hoe heet hij nu weer?
Harry Modder?
Ill keep you posted! Althans
nadat mijn tijd als kluizenaar erop zit
Deze afgelopen week was misschien wel
de gekste week hier op terra.
Om te beginnen was mijn hele weekend
naar de maan (de homo sapiens gebruiken hiervoor de uitdrukking naar de kloten, ze vloeken blijkbaar graag).
Ik moest namelijk leren voor een wiskundetest over integralen. Ik ben niet van
plan om uit te leggen wat integralen zijn, want dan ben ik over 100 lichtjaar nog
bezig. De test duurde 2 lesuren lang. Ik was al na een klein halfuurtje klaar,
maar toen zag ik hoe mijn andere klasgenoten nog volop aan het krassen en
gommen waren, dus deed ik maar alsof ik ook nog bezig was met zwoegen, zodat
mijn eigenlijke aard niet te hard ging opvallen. Ja, soms is het moeilijk voor
me om mijn ware aard verborgen te houden, maar al goed dat ik me telkens op
tijd weet te bedwingen.
Er gebeurde ook op die dag iets heel
vreemds. In de namiddag hoorden we plotseling een overdonderend lawaai onder
ons klaslokaal. Wat later moesten Ilke en Marie naar de wc. Ik vertrouwde ze
voor geen meter (dit gebruiken ze om een afstand te bepalen, zoals we dat doen
met lichtjaren), dus achtervolgde ik ze. Toen zag ik opeens wat het vreselijke
lawaai had veroorzaakt. Er was een raam opengebarsten. Hoe kan dit nu
hemelsnaam? De beste verklaring hiervoor zou zijn dat het gebouw al even oud is
als mijn betovergrootmoeder.
Voor de verduidelijking: naar de wc
gaan is een van de meest irritante bezigheid van de homo sapiens. Lotte kan
hierover meespreken. Ze was namelijk tijdens school opgesloten in het toilet!
Toilet is een synoniem voor wc en het dient om de behoeften van de homo sapiens
als het ware te verzamelen. Wij mogen echt van geluk spreken dat we onze
afvalstoffen op een onzichtbare manier kunnen afgeven aan de lucht via onze
oren, zonder dat iemand hier iets van merkt .Wat mij ook opvalt is dat meisjes
altijd met twee naar de wc gaan, terwijl jongens dit zelfstandig kunnen.
Dinsdag hadden we geen les, maar wel
een toekomstdag. Wat ze hiermee willen bereiken, begrijp ik nog steeds niet.
Misschien zal het me later wel duidelijk worden. Op deze dag konden we van veel
ongeluk spreken. Wij kregen als enige geen vast lokaal, dus moesten we telkens
veranderen van lokaal. Ook hadden we te weinig bonnetjes voor een maaltijd. En
alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden we ook geen tafel in de eetzaal
waaraan we allemaal samen konden zitten. Opsplitsen was dus de oplossing, maar
er ontstond al gauw een heus gevecht, vergelijkbaar met de twist om de gouden
appel van Eris, omdat iedereen met mij aan tafel wilde zitten, vooral de
meisjes van onze klas. Dit was ook het geval bij het kiezen van zitplaatsen in
de bus.
We kregen als vieruurtje een wafel die
niet te vreten was. Al goed dat Joppe er nog was om als vuilbak te spelen. Ik
snap niet dat zijn maag niet kan ontploffen, terwijl er wel iemand kan
ontploffen door mij. Op het einde van de dag moest iedereen een kaartje voor
iemand schrijven met een persoonlijke boodschap erop. Ik kreeg het kaartje van
Pieter. Er stond weer iets geschreven in een codetaal, namelijk de letters WYMM
met daaronder de afsluiting vanwege je anoniempje. Al goed dat tinternet nog
steeds leeft, waardoor ik meteen wist
wat de betekenis was, namelijk will you marry me, wat wil je met me trouwen
betekent. Pieter beschouw ik nu als hoofdgedachte omdat hij mij het gegeven
had.
Op woensdag wilde ik achterhalen of
Pieter het wel waard was om mijn hoofdverdachte te mogen zijn. Ik ging naast
hem in de les zitten zodat ik zijn geschrift goed kon inspecteren. Tot mijn
grote verbazing kwam zijn handschrift niet overeen met die van de briefjes. Na
deze grote teleurstelling raakte ik ontmoedigd om mijn zoektocht voort te
zetten. Hopelijk zal ik na de vakantie terug energie hebben om hiermee verder
te gaan.
De volgende ochtend begon mijn dag
echt slecht op school. We hadden het eerste uur een stagiair. Dit is een toekomstige
leerkracht die probeert les te geven. Het lag niet aan de leerkracht zelf, maar
wel aan het lesonderwerp. Ondanks het over het grootste wereldwonder ging,
namelijk de geboorte van een kind, vond ik het moeilijk om de filmpjes hierover
te verteren. Ik was duidelijk niet de enige van de klas die dat vond.
Om nog eens terug te komen op een
vreemd geluid, was ook tijdens deze les weer een raar geluid te bespeuren. Het
leek op een gekwaak van een kikker, maar ik zag er geen enkele. Misschien waren
het wel de vissen die iets verkeerd hadden gegeten. Op terra is blijkbaar alles
mogelijk. Van vallende ramen tot kwakende kikkers. Deze dag eindigde goed want
we mochten een kwartier vroeger naar huis. Thuis aangekomen realiseerde ik me
het volgende: nog één nachtje slapen, en dan komen mijn ouders op bezoek. Ik
denk dat ik vannacht niet zal slapen door de spanning voor morgen, bovenop de
onwetendheid over de geheime briefjes. Hopelijk komen mijn ouders hier niets
over te weten.
Mijn tweede maand op aarde zit er bijna op. Ik verdrink in
het schoolwerk momenteel en ik heb dringend nood aan vakantie. Mijn wens zal
weldra vervuld worden. Nog één week en dan is het tijd voor wat de homo sapiens
de herfstvakantie noemen. Herfst is blijkbaar een deel van het jaar waarin de
zee niet aan het strand ligt, maar gewoon uit de lucht valt! Ik vind het wel
leuk, dat water dat naar beneden valt, maar de meeste meisjes van de school
niet. Die willen om de één of andere bizarre reden niet dat hun haar nat wordt.
Maar de start van de herfstvakantie is voor mij ook wel iets
speciaals. Dan is het Halloween. Halloween is een feestdag die ontstaan is bij
ons, op onze planeet en de homo sapiens hebben die feestdag van ons
overgenomen. Alleen denken zij dat op de nacht van 31 oktober de geesten van
overledenen naar hen toe komen, maar dat is niet zo. Nee, op Halloween komen
mensen van onze planeet afgedaald naar de aarde. Er zijn zelfs andere planeten
die hieraan meedoen. Het is één van mijn favoriete dagen van het jaar!
Maar dit jaar heb ik stress voor Halloween. Vorige dinsdag
zag ik in de sterren een boodschap staan, die gericht was naar mij. Dat moest
haast wel, want ik ben waarschijnlijk de enige hier op aarde die Ster kan
lezen. Het was een boodschap van mijn echte ouders. Ook zij doen dit jaar mee
met Halloween en ze blijven een hele week bij mij op aarde tijdens de
herfstvakantie! Ik heb ze al bijna twee maanden niet meer gezien, dus ben ik
blij dat ze komen. Maar hoe leg ik dit uit aan An en Jenny? Zullen mijn echte ouders
zich kunnen aanpassen hier op aarde? Ik weet
dat zij aardbewoners niet graag hebben en er liefst zo ver mogelijk van weg
blijven.
En dan is er nog het mysterieuze briefje. Ik ben nog altijd niet
veel verder gekomen in mijn onderzoek, maar nu heb ik een ander plan. An en
Jenny zijn toch van hetzelfde geslacht? En de mens heet homo sapiens voor een
reden, toch? Dus heb ik besloten om mijn zoektocht te verbreden en niet alleen
naar het vrouwelijke geslacht te kijken. Toen viel mijn oog op Thijs. Die is
toch net uit de kast gekomen? Hij is dus nu mijn nieuwe hoofdverdachte. Maar soms
ben ik bang dat ik het briefje verkeerd heb geïnterpreteerd. Er is nog steeds
niemand ontploft en het ziet er niet naar uit dat dat snel gaat gebeuren. Misschien
heeft de magische wereld van google me op het verkeerde been gezet en betekent
de afkorting iets helemaal anders. Ik hoop dat ik het opgelost heb voor mijn
ouders hier zijn. Ik hou jullie op de hoogte!
Dit weekend was geen weekend zoals de anderen, we hadden
namelijk een verlengd weekend. Omdat ik totaal geen idee had waarom dit zou
kunnen zijn, ging ik, toch een beetje onzeker, uitleg vragen aan Ilke. Ze zei
me dat we een dag extra weekend kregen omdat het Boom Jaarmarkt is. Toen ik
haar niet veel begrijpend aankeek, keek ze me toch even vreemd aan maar legde
het concept verder uit. Het komt er dus op neer dat de homo sapiens het
geweldig vindt één keer per jaar samen naar koeien, schapen, geiten en paarden
te gaan kijken en te aaien. Vervolgens gaan ze, sommige nog meer dan anderen,
veel geld opdoen op de kermis. De kermis, hoe kan ik dit het beste uitleggen?
Ik denk dat ik het, het best kan omschrijven als een plaats waar verschillende
attracties (grote machines waarin je helemaal door elkaar geschud wordt),
lunaparken ( kleinere machines waar je geld moet in steken en zo, als je geluk
hebt, een knuffel of andere prijs kan winnen), en veel etenskraampjes bij
elkaar staan. Naar wat ik heb gehoord, is het blijkbaar toch zeer amusant. Toen
Jenny en Ann me echter vroegen of ik zin had samen met hen te gaan, durfde ik
me er toch nog niet aan wagen. Misschien dat ik het een volgende keer wel durf.
Als uitvlucht had ik maar gezegd dat ik de extra tijd goed kon gebruiken om
door de gigantische stapel taken en testen te raken, dit was niet eens leugen.
Wat het anonieme, angstaanjagend briefje betreft, weet ik
echt niet wat ik moet doen. Ik heb helemaal geen idee hoe ik erachter kan komen
wie het geschreven heeft of hoe ik er voor kan zorgen dat ik niet op een dag op
school kom en iemand me vertelt dat één van mijn klasgenoten ontploft is. Ik
heb er dus al aan gedacht om iemand uit de klas hulp te vragen maar wie dan?
Het belangrijkste blijft natuurlijk dat mijn dekmantel volledig intact blijft.
Ik was eerst aan Lotte aan het denken maar die trekt ook weer veel op met Eline
en Anneke ( nog steeds mijn twee hoofdverdachten). Misschien moet ik dan toch
maar iemand anders nemen.
Lieve vrienden en familie bij deze zeg ik (zoals de echt
bloggers) Ill keep you posted!
Cavakes met de homies? Zoals jullie kunnen horen, ben ik na
een maand al helemaal mee met de standaardtaal die in deze aardregio gesproken
wordt. Hipsertaal, hashtags, Engelse boeventaal, noem maar op, ik spreek het
allemaal. Maar al begrijp ik al iets van het hoe en wat van het aardleven, toch
moet ik bekennen dat ik maar niet uitgekeken raak op de hoogstbijzondere soort
die de homo sapiens is. Hashtag whereamI hashtag hierisdelijn. Deze week
bijvoorbeeld heb ik alweer een spectaculaire ontdekking gedaan. Het heet
tinternet. Echt ge-wel-dig ding. In de lucht zweven allemaal woorden en
fotos en op sommige plaatsen kun je die opvissen met een gsm of computer.
Tinternet. Dat kan alleen een homo sapiens uitvinden. Ik had op school wel al
gezien dat zoiets bestond, maar nu heb ik ontdekt dat het tegelijkertijd een
enorme bibliotheek is waar je alles kunt vinden wat je zoekt. Hashtag yoloswag.
Je typt gewoon een woordje in en dat vliegt dan direct je computer binnen.
Hashtag meendedees. Hashtag ja. Eigenlijk was het best een bewogen week. Wat ik
zeker niet snel zal vergeten was dat Marie opeens de speelplaats op kwam
gelopen met een been van een vrouwelijke homo sapiens. Zij moet wel een
ernstige psychische stoornis hebben die Marie, hoewel ik daar niet zeker van
ben aangezien mijn medeleerlingen en zelfs onze leerkrachten er smakelijk om
moesten lachen. Wat een verschrikkelijke, sadistische vorm van humor hebben ze
hier op Terra. Misschien moet ik er maar beter voor zorgen om met niemand in
conflict te komen. Nu herinner je je vast nog wel dat ik al twee weken rondloop
met de geheime boodschap die ik heb ontvangen in de klas en er maar niet wijs
uit raakte. Welnu: ik heb de boodschap ontcijferd. Allemaal dankzij Tinternet.
Ilysmtiflige, het woord waar ik dagen en nachten op heb zitten staren, waarvan
ik alle letters duizendmaal door elkaar heb geschud, blijkt geen woord, maar
een combinatie van woorden. Hashtag saywhat?! Je geeft het gewoon in in goegel
en dan verschijnt daar direct de betekenis: I. LOVE. YOU. SO. MUCH. THAT. I.
FEEL. LIKE. IM. GONNA. EXPLODE. Eerst vond ik het nog eigenaardiger dan
voorheen, maar toen zag ik dat het een Engelse uitdrukking was en mijn
medebewoner Jenny had al uitgelegd dat je daarvoor goegel vertaal hebt. En wat
blijkt? Iemand heeft mij de volgende boodschap gestuurd: ik houd zo veel van u
dat ik ga ontploffen. Natuurlijk sloeg de schrik me meteen om het hart: nu vind
ik het niet erg als mensen van mij houden, want dat krikt mijn zelfvertrouwen
weer wat op, maar dat ze daarom nou per se willen ontploffen, dat vind ik dan
toch wel wat te veel van het goede. Hashtag funnynotfunny. Je begrijpt dat ik
moet weten wie van de klas dit heeft gestuurd zodat een ramp voorkomen kan
worden. Hashtag seriousshizzle. Dinsdag was ik na school aan het chillen met
Joppe en Thijs en ineens zegt Joppe dat die beauty van een Eline aan hem had
gevraagd of ik altijd boodschappen negeer. Ik was meteen in alarmmodus. En
alsof dat nog niet genoeg is, voegt Thijs eraan toe dat Anneke net hetzelfde aan
hem heeft gevraagd. Hopla, ik zie mijn wereld instorten. Nee Terra, niet
instorten! Ik bedoelde het figuurlijk. Maar ik schrijf dit verhaal en wat ik
schrijf, gebeurt. In het verhaal. Begrijpt u. Dat is een verhaal. Hashtag
ETinception. Eline of Anneke, of misschien Kato of Aisha? Wie zal het zeggen?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze niet ontploffen zonder dat ik mijn eigen
identiteit bekend maak? En waarom zou je ook ontploffen als je van iemand
houdt? Echt nergens voor nodig. Die homo sapiens, het zal toch nog even duren
voor ik ze volledig doorgrond. Maar ik werk naarstig verder, wees daar maar
zeker van! Zeker nu er iemand dreigt te ontploffen door mijn charmes
See ya next week vrienden, voor meer crazy adventures!
Hier ben ik weer, klaar om mijn hart te luchten en lekker te
roddelen over de homo sapiens bij wie ik nu al een hele tijd vertoef. Deze week
begon nogal stroef en onaangenaam. Ik heb namelijk voor de eerste keer moeten
studeren voor een test. Ik weet het jullie vragen je waarschijnlijk af waar
ik het in godsnaam over heb, wel ik zal het proberen uit te leggen. Studeren
betekend dat je leerstof moet leren en dat je die leerstof zo goed mogelijk
moet proberen te onthouden tegen de dag van een test.
Een test is een blad met vragen, die je moet proberen te
beantwoorden en vervolgens krijg je voor je afgelegde test een aantal punten.
Wat je met die punten moet aanvangen is voor mij momenteel nog een groot
raadsel. Ik hoop dat ik hier gaandeweg meer over te weten kom.
Naast de test kregen we deze week ook onze fotos van de
schoolfotograaf terug. Ik was best blij met mijn fotos, maar het is mij
opgevallen dat vele homo sapiens een groot minderwaardigheidscomplex hebben. Ik
vroeg hen of ik naar hun fotos mocht kijken en de meesten negeerden mij of
waren te verlegen om ze te tonen. Het is en blijft toch een raar ras, niet?
Verder heb ik het briefje dat ik vorige week kreeg nog niet
kunnen ontcijferen. Het lijkt mij een codetaal, die iedereen hier kent, maar
die ik niet versta. Op het briefje stond ilysmtiflige.
Ik ben bang dat als ik ze vraag wat het betekend, dat ik dan
door de mand val. Ik blijf wel zo goed en kwaad als ik kan uit mijn doppen
kijken, want ik vertrouw dat menselijk gespuis niet helemaal.
Ik hoop dat ik dit weekend voldoende kan rusten, want ik ben
echt uitgeput door mijn onderzoek.
See you later alligator!
Nog zoiets raar wat ze zeggen. In onze taal betekend het
hoyweeh. Ach ja, ooit begrijp ik het wel.
Hier ben ik
dan weer. De tweede week van mijn missie
hier op aarde heb ik succesvol volbracht! Na een geslaagd weekend met Jenny en
An was het terug tijd om naar school te gaan.
Het was zodanig warm in het weekend dat ik gelijk weer een vakantiegevoel
kreeg. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Op maandag was het blijkbaar
offerfeest voor de moslims. Maar het begrip moslims begrijp ik toch niet zo
goed. Wat is namelijk het verschil tussen moslims, christenen, boeddhisten en noem
maar op ? Dat zal professor Kasslavak toch eens moeten uitleggen. Wie weet
bekeer ik mij wel tot het boeddhisme of tot de islam.. nou ja we zien wel.
De homo
sapiens zijn toch maar rare wezens als je het mij vraagt. In de les van
professor Kasslavak moesten we in een groep van 4 man werken. Wat er toen
gebeurde heb ik nooit meegemaakt, niet zelfs op Terra, én geloof mij op mijn
planeet heb ik al heel wat meegemaakt. Er ontstond heus een Trojaanse oorlog in
de klas, alsof het paard van Troje door de poorten van de school werd
binnengehaald. Dit enkel en alleen omdat ze allemaal met mij in de groep wouden
zitten. Dit kan je toch niet geloven??? Een gebrek aan aantrekkingskracht is
bij mij overduidelijk niet van toepassing.
Afgelopen
donderdag overkwam mij iets heel bizar. Ik vond een brief in mijn pennenzak,
met geen naam of wat dan ook op. Het is in een geheime codetaal geschreven, en
ik heb nog steeds niet de tijd gehad om het te kunnen ontcijferen. Ik weet niet
zo goed wat ik er mee moet doen, maar hierdoor heb ik wel het gevoel dat iemand
mij op het spoor is. Misschien is het
wel een spion van de Goauldes, of misschien is het wel meneer Ross, die zo in
contact wilt komen met mij en hij op een of andere manier weet van mijn missie
hier op aarde. Maar wees gerust vriendjes, ik zal dit uitermate voorzichtig
aanpakken. Jullie horen nog van mij en van mijn spannende avonturen, tot
volgende week!
Yoeweh (hallo, zoals ze het hier zeggen) vrienden en
familie,
Mijn eerste dagen als Homo sapiens heb ik tot een goed einde
gebracht. Op 31 augustus ben ik hier geland. Enkele uren na mijn landing op
Terra en mijn metamorfose werd ik door twee mensen van het vrouwelijke geslacht
ontvangen. Ze leken uitbundig gelukkig mij te zien en ik besloot ze dan ook
onmiddellijk te bedanken, dus bood ik ze mijn hoofd aan. Jenny en An, wat hun
namen blijken te zijn, legden hun handen niet op mijn hoofd Ze zullen het
misschien nog net iets te vroeg vinden om al zo meteen contact te leggen. Ik
dacht zelfs dat ik ze van streek had gemaakt, aangezien beiden begonnen te
huilen. Diezelfde avond verklaarde Jenny dat het tranen van geluk waren! Het
menselijk ras lijkt dus ingewikkelder te zijn dan wat we vermoedden.
Toen we in hun huis kwamen vroegen ze mij of ik het niet erg
vond dat ze homoseksueel waren. Nee., zei ik. Wat een ontzettend eigenaardige
vraag hé? Want volgens ons voorafgaand onderzoek zou de aarde enkel door homo
sapiens bewoond worden. Ik denk dus dat ze iets vermoeden. Om mijn dekmantel
weer wat aan te sterken besloot ik ze snel te vragen naar school, een van de zo
vele vreselijke menselijke onnuttigheden.
De volgende dag, 1 september, was het al zover. Het was
werkelijk een even grote marteling als de dood ten gevolge van de Goauldes.
Mijn drang naar thuis was onmetelijk groot tot ik het even warm kreeg van een
zekere Eline, die haar meest adembenemende kant liet trekken door de schoolfotograaf.
Door enkele onbelangrijke mensen, die koffie drinken in een door
airconditioning frisse kamer, werd de foto afgekeurd en verwijderd. Gelukkig
heb ik nog steeds de kopie in mijn hoofd gegrift staan.
De dag erna had ik al onmiddellijk geen school meer, het
zogenaamde weekend. Wat een zaligheid, dat weekend (hoewel ik Eline miste
uiteraard)! Het school begon weer en hoe blij ik was mijn godin weer te zien,
zo erg voelde ik me bekeken. Ik hoorde Lotte zeggen dat ze niet kon stoppen met
kijken naar al die schoonheid. Ik kon niet echt opmaken of het over mij ging
of over Anneke. Zij is ongetwijfeld de meest interessante persoon, die ik al
heb bestudeerd. Naast Eline natuurlijk, maar dat is interessant op een totaal
andere manier. Als schoonheid de reden is waarom ik zo aangekeken word, wou ik
net zo onaantrekkelijk zijn als Tibo.
Naast deze onprettige blikken waren er ook nog dingen die
mij opfleurden. Toen we in de les van professor Gobelijn kwamen had ik een
flashback naar thuis... Ik leek net weer in een ontzettend spannend, toch dodelijk
gevecht te zitten met een Goauld en dat omdat Yousra weer iets vergeten was.
Volgens mij is zij nog een menselijke larve of ze zou vroegtijdige Alzheimer
moeten hebben. Nog een tweede maal leek
ik weer heel dicht bij huis te zijn. Namelijk wanneer meneer Ross lesgaf. Hij
lijkt net als ons! Ik twijfel zelfs of hij undercover is. Alles, van zijn rare
geluiden tot zijn rare bewegingen, doen mij vermoeden dat hij een van ons is!
Het is nu nog moeilijk mij aan te passen aan dit bizar volk,
maar gelukkig was er Thijs. Hij liet mij zien in de les biologie dat ook mensen
sociaal incapabel kunnen zijn. Het is hier niet gemakkelijk, maar ik zet onze
missie verder. Jullie kunnen mij vertrouwen! Ik zal jullie wekelijks op de
hoogte houden.
