Hier ben ik weer, klaar om mijn hart te luchten en lekker te
roddelen over de homo sapiens bij wie ik nu al een hele tijd vertoef. Deze week
begon nogal stroef en onaangenaam. Ik heb namelijk voor de eerste keer moeten
studeren voor een test. Ik weet het jullie vragen je waarschijnlijk af waar
ik het in godsnaam over heb, wel ik zal het proberen uit te leggen. Studeren
betekend dat je leerstof moet leren en dat je die leerstof zo goed mogelijk
moet proberen te onthouden tegen de dag van een test.
Een test is een blad met vragen, die je moet proberen te
beantwoorden en vervolgens krijg je voor je afgelegde test een aantal punten.
Wat je met die punten moet aanvangen is voor mij momenteel nog een groot
raadsel. Ik hoop dat ik hier gaandeweg meer over te weten kom.
Naast de test kregen we deze week ook onze fotos van de
schoolfotograaf terug. Ik was best blij met mijn fotos, maar het is mij
opgevallen dat vele homo sapiens een groot minderwaardigheidscomplex hebben. Ik
vroeg hen of ik naar hun fotos mocht kijken en de meesten negeerden mij of
waren te verlegen om ze te tonen. Het is en blijft toch een raar ras, niet?
Verder heb ik het briefje dat ik vorige week kreeg nog niet
kunnen ontcijferen. Het lijkt mij een codetaal, die iedereen hier kent, maar
die ik niet versta. Op het briefje stond ilysmtiflige.
Ik ben bang dat als ik ze vraag wat het betekend, dat ik dan
door de mand val. Ik blijf wel zo goed en kwaad als ik kan uit mijn doppen
kijken, want ik vertrouw dat menselijk gespuis niet helemaal.
Ik hoop dat ik dit weekend voldoende kan rusten, want ik ben
echt uitgeput door mijn onderzoek.
See you later alligator!
Nog zoiets raar wat ze zeggen. In onze taal betekend het
hoyweeh. Ach ja, ooit begrijp ik het wel.
Hier ben ik
dan weer. De tweede week van mijn missie
hier op aarde heb ik succesvol volbracht! Na een geslaagd weekend met Jenny en
An was het terug tijd om naar school te gaan.
Het was zodanig warm in het weekend dat ik gelijk weer een vakantiegevoel
kreeg. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Op maandag was het blijkbaar
offerfeest voor de moslims. Maar het begrip moslims begrijp ik toch niet zo
goed. Wat is namelijk het verschil tussen moslims, christenen, boeddhisten en noem
maar op ? Dat zal professor Kasslavak toch eens moeten uitleggen. Wie weet
bekeer ik mij wel tot het boeddhisme of tot de islam.. nou ja we zien wel.
De homo
sapiens zijn toch maar rare wezens als je het mij vraagt. In de les van
professor Kasslavak moesten we in een groep van 4 man werken. Wat er toen
gebeurde heb ik nooit meegemaakt, niet zelfs op Terra, én geloof mij op mijn
planeet heb ik al heel wat meegemaakt. Er ontstond heus een Trojaanse oorlog in
de klas, alsof het paard van Troje door de poorten van de school werd
binnengehaald. Dit enkel en alleen omdat ze allemaal met mij in de groep wouden
zitten. Dit kan je toch niet geloven??? Een gebrek aan aantrekkingskracht is
bij mij overduidelijk niet van toepassing.
Afgelopen
donderdag overkwam mij iets heel bizar. Ik vond een brief in mijn pennenzak,
met geen naam of wat dan ook op. Het is in een geheime codetaal geschreven, en
ik heb nog steeds niet de tijd gehad om het te kunnen ontcijferen. Ik weet niet
zo goed wat ik er mee moet doen, maar hierdoor heb ik wel het gevoel dat iemand
mij op het spoor is. Misschien is het
wel een spion van de Goauldes, of misschien is het wel meneer Ross, die zo in
contact wilt komen met mij en hij op een of andere manier weet van mijn missie
hier op aarde. Maar wees gerust vriendjes, ik zal dit uitermate voorzichtig
aanpakken. Jullie horen nog van mij en van mijn spannende avonturen, tot
volgende week!
Yoeweh (hallo, zoals ze het hier zeggen) vrienden en
familie,
Mijn eerste dagen als Homo sapiens heb ik tot een goed einde
gebracht. Op 31 augustus ben ik hier geland. Enkele uren na mijn landing op
Terra en mijn metamorfose werd ik door twee mensen van het vrouwelijke geslacht
ontvangen. Ze leken uitbundig gelukkig mij te zien en ik besloot ze dan ook
onmiddellijk te bedanken, dus bood ik ze mijn hoofd aan. Jenny en An, wat hun
namen blijken te zijn, legden hun handen niet op mijn hoofd Ze zullen het
misschien nog net iets te vroeg vinden om al zo meteen contact te leggen. Ik
dacht zelfs dat ik ze van streek had gemaakt, aangezien beiden begonnen te
huilen. Diezelfde avond verklaarde Jenny dat het tranen van geluk waren! Het
menselijk ras lijkt dus ingewikkelder te zijn dan wat we vermoedden.
Toen we in hun huis kwamen vroegen ze mij of ik het niet erg
vond dat ze homoseksueel waren. Nee., zei ik. Wat een ontzettend eigenaardige
vraag hé? Want volgens ons voorafgaand onderzoek zou de aarde enkel door homo
sapiens bewoond worden. Ik denk dus dat ze iets vermoeden. Om mijn dekmantel
weer wat aan te sterken besloot ik ze snel te vragen naar school, een van de zo
vele vreselijke menselijke onnuttigheden.
De volgende dag, 1 september, was het al zover. Het was
werkelijk een even grote marteling als de dood ten gevolge van de Goauldes.
Mijn drang naar thuis was onmetelijk groot tot ik het even warm kreeg van een
zekere Eline, die haar meest adembenemende kant liet trekken door de schoolfotograaf.
Door enkele onbelangrijke mensen, die koffie drinken in een door
airconditioning frisse kamer, werd de foto afgekeurd en verwijderd. Gelukkig
heb ik nog steeds de kopie in mijn hoofd gegrift staan.
De dag erna had ik al onmiddellijk geen school meer, het
zogenaamde weekend. Wat een zaligheid, dat weekend (hoewel ik Eline miste
uiteraard)! Het school begon weer en hoe blij ik was mijn godin weer te zien,
zo erg voelde ik me bekeken. Ik hoorde Lotte zeggen dat ze niet kon stoppen met
kijken naar al die schoonheid. Ik kon niet echt opmaken of het over mij ging
of over Anneke. Zij is ongetwijfeld de meest interessante persoon, die ik al
heb bestudeerd. Naast Eline natuurlijk, maar dat is interessant op een totaal
andere manier. Als schoonheid de reden is waarom ik zo aangekeken word, wou ik
net zo onaantrekkelijk zijn als Tibo.
Naast deze onprettige blikken waren er ook nog dingen die
mij opfleurden. Toen we in de les van professor Gobelijn kwamen had ik een
flashback naar thuis... Ik leek net weer in een ontzettend spannend, toch dodelijk
gevecht te zitten met een Goauld en dat omdat Yousra weer iets vergeten was.
Volgens mij is zij nog een menselijke larve of ze zou vroegtijdige Alzheimer
moeten hebben. Nog een tweede maal leek
ik weer heel dicht bij huis te zijn. Namelijk wanneer meneer Ross lesgaf. Hij
lijkt net als ons! Ik twijfel zelfs of hij undercover is. Alles, van zijn rare
geluiden tot zijn rare bewegingen, doen mij vermoeden dat hij een van ons is!
Het is nu nog moeilijk mij aan te passen aan dit bizar volk,
maar gelukkig was er Thijs. Hij liet mij zien in de les biologie dat ook mensen
sociaal incapabel kunnen zijn. Het is hier niet gemakkelijk, maar ik zet onze
missie verder. Jullie kunnen mij vertrouwen! Ik zal jullie wekelijks op de
hoogte houden.
