Yoehweh, vrienden!

Hier ben ik dan weer met een nieuw bericht.

Het was maandagochtend en ja hoor, ik was weer helemaal klaar om naar school te gaan en van die nieuwe, nutteloze dingen te leren. Ik wil het toch nog even hebben over die test van Nederlands van vrijdag. Ik vraag me af waarom leerkrachten denken dat ze zo een test onverwacht zouden kunnen geven. Ik bedoel, denken leerkrachten nu echt dat de leerlingen opletten tijdens de les? Ik ben hier nog maar een paar maanden op Terra en zelfs ik heb dat al door. Maar ook al was de test dan toch niet onverwacht, het bleef een test met vage vragen. Maar genoeg daarover.

Ik kwam maandag dus op school en ik wist niet wat er met de homo sapiens aan de hand was. Ze maakten van die rare geluiden, vooral Charlotte dan. Het geluid dat zij maakte, ging door merg en been. Uiteindelijk kwam ik te weten dat ze ziek was en dus vol bacteriën zat. Bah. Ik besloot dus maar wat afstand te houden.

Wat die dag ook opmerkelijk was, was dat Olvi en organisatie niet zo goed samen gaan. We hadden het laatste uur studie en meneer Manroy had onze woordjestest naar deze dag verplaatst, speciaal voor ons, zodat we niet naar huis konden gaan. Maar hier stak Olvi een stokje voor. Na 20 minuten te wachten op de speelplaats, besloten ze om ons maar naar huis te laten gaan. Aangezien ze duidelijk niet wisten wat ze anders met ons moesten doen. Natuurlijk weet iedereen dat je eerst een stickertje moet gaan halen alvorens je naar huis mag. Maar dit was buiten Yousra, Era en Marie gerekend. Die weer al eens besloten om tegen de regels in te gaan. Vervolgens hadden ze dus strafstudie aan hun been, maar wat maakt een uurtje strafstudie meer of minder nu uit voor Yousra, die is het toch al gewoon om na te blijven.

Dinsdag was het blijkbaar Valentijn, dat is ook weer één of andere rare dag dat de homo sapiens hebben uitgevonden. Het is blijkbaar een dag waarop koppels hun onvoorwaardelijke liefde verklaren voor elkaar en om de mensen die geen lief hebben nog maar wat meer te laten beseffen hoe eenzaam ze wel niet zijn. Kortom, het is de rotste dag van het jaar volgens velen. Die dag werden er hartjes en kaarsen uitgedeeld waarmee je je liefde kon tonen aan iemand op deze school, een initiatief van Olvi. Een initiatief dat Olvi organiseert om de leerlingen geld af te troggelen, lijkt mij. Want €3,50 voor een kaars, dat lijkt mij toch een beetje veel, niet? Maar we mogen natuurlijk niet vergeten dat het wel een kaars is met een diameter van 7,5 centimeter! Volgens mij heeft de jongen dat dat kwam vertellen toch wat bijlessen wiskunde nodig. Lotte en Alexander besloten dan weer om hun liefde te verklaren met eten. Ik moet eerlijk toegeven die brownie dat Lotte had gemaakt, zag er verdomd goed uit. Die Alexander mag van geluk spreken. Volgens mij wordt er op die dag ook wel veel aan voorspel gedaan zoals Thijs het noemt.

Nu we het toch over liefde hebben, ik had eigenlijk ook wel een cadeautje of een briefje verwacht. Maar mijn geheime aanbidster of aanbidder, ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd of het wel een meisje is aangezien ik soms knipoogjes krijg van Joppe, houdt zich schuil. Ik begon dus nog eens na te denken over alle verdachte dingen die er de afgelopen weken gebeurd zijn. En toen was daar ineens Noa. Ik herinnerde me de les wiskunde van een tijdje geleden. We hadden het over de ideale partner, ik heb geen idee waarom dat in de les wiskunde aan bod komt maar oké er gebeuren wel meer vreemde dingen hier op Terra. Opeens wees de leerkracht Noa aan en vroeg haar of er een ideale partner voor haar was. Op die vraag antwoordde Noa ,terwijl haar hoofd vreemd genoeg rood begon te worden, ‘Ik hoop van wel’ en wierp daarbij een verleidelijke blik naar mij. Zijn dit tekenen van ontploffing? Moet ik mij zorgen beginnen maken of zie ik gewoon spoken? In elk geval Noa komt zeker en vast op de lijst van verdachten. Ik hoop dat ik snel de schrijver van de brief vind want de tijd begint te dringen. Hopelijk heb ik volgende week meer geluk.

Ahja, voor ik afsluit wil ik het nog even hebben over de Sid-in beurs waar we naartoe moesten. Nog een bewijs dat Olvi een organisatorische ramp is. Dit is een beurs waarbij je ten eerste overweldigd wordt door de hoeveelheid mensen die daar samen troept en ten tweede advies kan krijgen over je studierichting voor volgend jaar. Het enige wat je te weten komt nadat je op die beurs bent geweest, luister NOOIT naar de klassenraad van Olvi, lieve kinderen. Maar het is nu echt wel tijd om mijn blogbericht af te sluiten.

Hoyweeh!

Xoxo

E.T.